ตอนที่ 398 มีคนสวยอยู่เคียงข้าง นั่งนิ่งได้โดย หัวใจไม่วุ่นวาย

ตอนที่ 398 มีคนสวยอยู่เคียงข้าง นั่งนิ่งได้โดยหัวใจไม่ วุ่นวาย

เสียงของไวโอลินไพเราะและอ่อนโยน และอากาศก็เต็มไป ด้วยความรักที่ไม่ชัดเจน พร้อมกับละอองฝนด้านนอกตอน กลางคืน

หลงเซียวถือแก้วไวน์แดงไว้ในมือ และเขย่ามันช้าๆโดยไม่ ดื่มเลย เจิ้งซินซึ่งอยู่ตรงข้ามดื่มไวน์แดงครึ่งแก้วในคำเดียว จนหมด

“หลงเซียว จุดประสงค์หลักของคุณในการมาเมืองเจียงเฉิง คือเพื่อโครงการพัฒนาโครงการของMBK ใช่ไหม?”

ในที่สุด ทั้งสองคนก็เปลี่ยนไปใช้หัวข้อที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

หลงเซียวไม่ได้ปกปิดแม้แต่น้อย และพูดอย่างตรงไปตรงมา ว่า “ใช่ ผมมาจากเมืองหลวง เพื่อสิ่งนี้จริงๆ”

หลังจากพูดจบ หลงเซียววางแก้วไวน์ลง หยิบมีดและส้อมขึ้น มาแล้วค่อยๆหั่นสเต็กในจาน

สเต๊กที่สุกประมาณ 70% กลิ่นหอมกระจายหลังจากถูกหั่น ออก เนื้อหั่นฝอยถูกตัดอย่างกรอบและเป็นระเบียบ และมอง เห็นเส้นจางๆตามเนื้อสัมผัส
เจิ้งชินก็วางแก้วไวน์ลงด้วย โดยทิ้งรอยลิปสติกแดงๆไว้ที่ ขอบแก้วไวน์

มีดและส้อมสีเงินในมือสัมผัสกับจานเครื่องเคลือบ และ ทำให้เกิดเสียงที่คมชัด ด้วยเสียงที่ละเอียดนี้เจิ้งซินกล่าวว่า “คุณหลงน่าจะรู้ว่า กฎปัจจุบันของเมืองเจียงเฉิงความสูงของ อาคารทั้งหมดต้องได้รับการควบคุมให้อยู่ในช่วงที่ปลอดภัย และเอกสารการยื่นขอของคุณที่ยื่นขึ้นไปนั้น แน่นอนว่า….…….

เธออยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่กลับหยุดลง มองไปที่หลง เซียวด้วยดวงตาที่สดใสที่แต่งแต้มด้วยการแต่งหน้าแบบ ควันไฟ และในขณะนั้นเธอก็ถ่ายทอดออกมาอย่างอ่อนโยน รองเท้าส้นสูงใต้โต๊ะของเจิ้งซินก็ขยายไปถึงเท้าของหลงเซียว อีกครั้ง

ดูเหมือนว่จะรับรู้ถึงการกระทำต่อไปของเจิ้งซิน หลงเซียว ขยับเท้าครึ่งก้าว เขาง้างขาของของเขาขึ้นข้างหนึ่ง เพื่อให้เจิ้ง ซินยืดขาออกมาก็ไปไม่ถึงขาเขา

“คุณเจิ้งดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี ดูเหมือนว่าพ่อของ คุณจะรักคุณมากจริงๆ และยังแบ่งปันผลงานของเขากับ ลูกสาวของเขาด้วย” หลงเซียวคีบเนื้อชิ้นเล็กๆเข้าปาก เคี้ยว อย่างละเอียด และลิ้มรสอย่างช้าๆ

เจิ้งซินยิ้ม”พ่อรักฉันมากจริงๆ ไม่เพียงแต่เขาเต็มใจที่จะแบ่ง ปันผลงานกับฉัน แต่เขายังรับฟังความคิดเห็นของฉันด้วย เมื่อ จำเป็น ความคิดเห็นของฉันอาจทำให้พ่อเปลี่ยนการตัดสินใจ
ดวงตาของเธอพร่ามัว และนำเสียงของเธอบงบอก ความเหนือกว่าของเธอ เธอกำลังบอกหลงเซียวว่า เรื่องของ โครงการไม่ใช่ว่าจะไม่มีที่ว่างที่กลับมาเป็นไปได้ ขึ้นอยู่กับว่า คุณต้องการหรือไม่

หลงเซียวผลักเรือไปตามน้ำ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณเจิ้งก็ต้อง ช่วยพูดต่อหน้าพ่อของคุณสักสองสามค่า เป็นเรื่องจริง ที่ผม มาที่เมืองเจียงเฉิงเพื่อรับผิดชอบโครงการนี้ด้วยตนเอง ภาย ใต้ความกดดันอย่างมาก พ่อขอให้ผมทำงานนี้ให้เสร็จ” เมื่อ พูดถึงจุดนี้ หลงเซียวก็ยักไหล่ “คำสั่งของพ่อยากที่จะขัดขืน ผมทำได้เพียงหาวิธีที่จะทำเท่านั้น”

เจิ้งซินหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินเช่นนี้ “แท้จริงก็เป็นเช่นนี้เอง แต่หลงเซียว พ่อของฉันอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญ แต่ก็ไม่ใช่ว่า ใครก็ช่วยนะ ฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าความปรารถนาของคุณที่จะบรรลุ เป้าหมายของคุณนั้นแข็งแกร่งมากแค่ไหน? คุณหลง ทุกเรื่อง มันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน…..ฮ่าฮ่า”

หลงเซียว หั่นสเต็กชิ้นเล็กๆ หั่นเป็นชิ้นๆตามลายเนื้อ แล้ว คีบมันขึ้นมายื่นให้ในจานของเจิ้งซิน “คุณเจิ้ง ถ้าคุณต้องการ จะแบ่งคุณกับผมในเวลานี้ต่อไป มันก็ไม่เหมาะสมแล้วไม่ใช่ หรือ?”

เนื้อวัวแสนอร่อยเปลี่ยนจากจานของเขาไปยังจานของเจิ้งซิน ความหมายก็คือ ของผมก็คือของคุณ ระหว่างเราสองคนทำไม ถึงต้องการความแปลกแยกหล่ะ?

เจิ้งซินเม้มริมฝีปากสีแดงของเธออย่างมีความสุข “ถ้าฉันให้พ่อทำโครงการให้คุณเสร็จ คุณก็เต็มใจที่จะ…..

หลงเซียววางนิ้วเรียวลงบนริมฝีปากของเขา และทำท่าทาง ที่นิ่งเงียบ “คุณเจิ้ง คุณและผมต่างก็เป็นคนที่ฉลาด และไม่ จําเป็นต้องได้รับการชี้แจงให้ชัดเจนมาก เมื่อพูดคุยกับคนที่ ฉลาด”

เจิ้งซินยิ่งหัวเราะอย่างเปิดเผย “เมื่อคืนที่ฉันเห็นคุณ ฉันก็ รู้สึกว่าคุณคือคนที่ถูกลิขิตไว้ในชีวิตของฉันแล้ว ตอนนี้ดู เหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องจริง มีคนเคยกล่าวไว้ว่าจิตเชื่อมถึงกัน ได้ ฉันคิดว่าตอนนี้เราก็กำลังเป็นแบบนี้อยู่? ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าพูด อย่างนี้ขึ้นมา ฉันอยากจะขอบคุณคุณพ่อของคุณจริงๆ ถ้าเขา ไม่ให้งานนี้แก่คุณ ฉันจะมีโอกาสได้รู้จักกับคุณได้อย่างไร?”

หลงเซียวรินไวน์ให้เธอครึ่งแก้วด้วยตัวเอง “ทุกอย่างต่าง ทำงานร่วมกัน เพื่อให้คุณและผมได้รับสิ่งที่ต้องการ”

เจิ้งซินเต็มไปด้วยสายลมในฤดูใบไม้ผลิจากคำพูดของหลง เขียว คิดว่าคนที่ทะนงตนตรงหน้าตัวเองต้องเป็นสิ่งของใน กระเป๋าของตัวเองอยู่แล้ว อดไม่ได้ที่จะถือแก้วไวน์ด้วยความ ตื่นเต้นและพูดด้วยรอยยิ้มหวานว่า “หลังจากโครงการเสร็จ สิ้น ฉันหวังว่า…….คุณจะทำตามสัญญาที่ตัวเองให้ไว้ได้จริงๆ”

หลงเซียวยิ้มเล็กน้อย ดวงตาที่ไม่อาจหยั่งรู้ของเขาได้รับการ เพิ่มสีสันโดยสายฝนตกปรอยๆอยู่นอกหน้าต่างและมันก็ไม่ สามารถวัดได้มากขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นความลึกที่ทะลุเข้าไปในไขกระดูก เจิ้งซินจะสามารถเข้าใจได้อย่างไร?

“คำมั่นสัญญาเหมือนดั่งทองคำนับพันตำลึง ต้องตอบแทน คุณเจิ้งตามธรรมชาติ ผมขอเคารพคุณ”

แก้วไวน์สองใบชนกัน และของเหลวสีแดงก็สั่นอยู่ในนั้น เจิ้ง ซินก้มหน้าและจิบมัน ขณะที่หลงเซียววางไวน์แดงลงบนริม ฝีปากของเขาโดยไม่ดื่มมันเลยสักนิด

“หลงเซียว ในเมื่อเราได้พูดคุยอย่างชัดเจนแล้ว ต่อไปก็อย่า เรียกฉันโดยคุณเจิ้งเสมอไป เพียงแค่เรียกชื่อของฉัน หรือ เรียกฉันว่าซินซินเหมือนพ่อของฉันก็ได้

เธอมองไปที่หลงเซียวอย่างคาดหวัง อยากจะได้ยินชื่อของ ตัวเองจากปากเขา มันจะรู้สึกดีใจแค่ไหน เมื่อเขาพูดคำว่าซิน ซินด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและน่าพอใจ!

ริมฝีปากบางของหลงเซียวยกขึ้น “คุณเจิ้ง คุณเป็นถึงลูกสาว ของผู้อำนวยการเจิ้ง เป็นสุภาพสตรีคนดังที่ในเมืองเจียงเฉิงที่ ทุกคนต่างแย่งชิง และเป็นจุดสนใจในการเข้าและออก แม้ว่า ผมอยาก แต่ผมทำไม่ได้ คุณเจิ้งเข้าใจไหม?”

เจิ้งซินเม้มริมฝีปาก และดูหัวเสีย “น่ารำคาญมาก! มันเป็น ความผิดของนักข่าวพวกนั้น ติดตามฉันทุกวันทุกที่เหมือน หนอนตัวหนึ่งเลย และแม้แต่ตอนที่ออกเดทและกินข้าวก็จะ ถูกถ่ายรูป อืม…… คุณพูดก็ถูกเช่นกัน เราควรระมัดระวัง มากกว่านี้เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัย โอเค แต่ก็ไม่เป็นไร หลังจากเรื่องนี้จบลง ถ้าคุณกับฉู่ลั่วหานฟ้องหย่ากันแล้ว เรากจะ อยู่ด้วยกันอย่างเปิดเผยได้!”

เจิ้งซินรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ ราวกับว่า ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเป็นของตัวเองไปแล้ว และเธอก็สามารถ สั่ง และควบคุมได้ตามต้องการ

หลงเซียวยังคงมีสีหน้าเฉยเมยอยู่เสมอ “คนที่ทำเรื่องใหญ่ มักกลัวว่าจะเป็นคนใจร้อน คุณเจิ้ง สิ่งที่ได้มาง่ายนั้นก็เสียไป ได้ง่ายเช่นกัน และสิ่งที่ได้มายากก็จะเสียไปได้ยาก คุณเป็น คนฉลาดขนาดนี้ และคิดว่าคุณต้องเข้าใจดีกว่าผมแน่นอน”

ได้มาง่าย? ได้มายาก?

เจิ้งซินลองพิจารณาดูแล้ว และก็เข้าใจทันที “คุณเป็นถึง คุณชายคนโตของตระกูลหลง แน่นอนคุณไม่สามารถหย่า อย่างเร่งรีบได้ การหย่านั้นเป็นเรื่องใหญ่ ตราบใดที่หัวใจของ คุณอยู่กับฉัน ฉันก็ต้องช่วยคุณอย่างแน่นอน!”

ทุกครั้งที่เงยหน้ามองขึ้นไปและเห็นหลงเซียว หัวใจของเจิ้ง ซินจะเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง ความสง่างามและสูงส่งของเขา การ พูดจาของเขา และกิริยามารยาทน้ำเสียงและคิ้วของเขา และ ทุกการเคลื่อนไหวเล็กๆของเขา ล้วนเป็นความสง่างามที่ไม่ อาจละเลยได้

หลังจากค้นหามานานหลายปี สิ่งที่เธอเฝ้ารอ และรอคอย ก็คือผู้ชายแบบนี้! ยืนเคียงข้างเขา กลายเป็นผู้หญิงข้างๆเขา ประกาศอย่างภาคภูมิใจว่าเธอคือภรรยาของหลงเชียว!

แค่คิดถึงภาพนั้นก็ทำให้เลือดเดือดขึ้นแล้ว

เธอรู้สึกรอคอยมาก!

“ฉันเคยดูข้อมูลเกี่ยวกับฉู่ลั่วหาน เธอมีอะไรดี เป็นแค่ หมอคนหนึ่ง? มีใจอาชีพที่จริงจังขนาดนั้น เธอต้องไม่ดูแล ครอบครัวแน่นอน! คุณเป็นผู้ชาย ต้องการทำงานหนักอยู่ข้าง นอก แน่นอนว่าคุณต้องการผู้ช่วยที่ดีคนหนึ่งอยู่ในบ้าน ทุก ครั้งที่เตรียมอาหารและรอคุณกลับบ้าน ฉันจะกลายเป็นผู้ หญิงแบบนั้นได้แน่นอน

หลงเชียวพูดเบาๆ เจิ้งซินหญิงสาวคนนี้ ดูทีว่าไอคิวยังไม่ เพียงพอที่จะนับได้เลยจริงๆ กล่าวใส่ร้ายลั่วลั่วต่อหน้าเขา อย่างเปิดเผย และกระทำสิ่งต้องห้ามของเขาอย่างรุนแรง!

แล้วความมั่นใจของเธอแบบนี้ มันมาจากไหนกันแน่!

เมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขาลึกเหมือนกระแสน้ำ เจิ้งซินก ล่าวต่อไปว่า “หลงเซียว ผู้ชายอย่างคุณ มีมนต์ขลัง และจะ เบี่ยงเบนความสนใจไปจากจิตวิญญาณของผู้หญิงได้

หลงเซียวหัวเราะเบาๆ “ปล่อยให้พายุมันพัดไป มานั่งบนที่นั่ง ตกปลาอย่างมั่นคง”
เขารักแค่คนๆเดียว แต่น่าเสียดาย ที่ไม่ใช่คุณ

เจิ้งซินกัดริมฝีปากของเธอ “ฉันก็เช่นกัน ฉันจะไม่หวั่นไหว กับผู้ชายคนไหนอีกต่อไป จากนี้ไปฉันมองหาคุณแค่คนเดียว เท่านั้น”

“คุณเจิ้ง ขอให้ร่วมมือกันอย่างมีความสุข

“แน่นอน! การร่วมมือกับคุณ จะต้องมีความสุขแน่นอน!”

หลังอาหารค่ำ หลงเซียวส่งเจิ้งซินไปถึงที่ชั้นล่างของตึก

เจิ้งซินเอื้อมมือไปจับแขนของหลงเซียว และหลงเซียวก็โบก มือเบาๆเพื่อช่วยเจิ้งซินเปิดประตูรถ Bentley

สุภาพบุรุษกล่าวอย่างสง่างามว่า “คุณเจิ้ง เชิญขึ้นรถ”

มือที่ยื่นออกมาของเจิ้งซินว่างเปล่า เอียงศีรษะและพูดอย่าง ยั่วยวนว่า “ไม่ต้องระมัดระวังตัวเช่นนี้มั้ง? ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ข้างนอกเลย”

หลงเซียวยังคงท่าทางที่เปิดประตูไว้ไม่เปลี่ยนแปลง “การ ระวังตัวจะมีชีวิตยืนยาวกว่า”

“คุณนั่น จริงๆนะ…… แต่ฉันชอบ”
เจิ้งซินขึ้นรถ หลงเซียวสั่งให้หวังเจี้ยนพาคนกลับบ้าน แต่ตัว เองไม่ได้ขึ้นรถเลย

“หลงเซียว คุณไม่ไปกับฉันหรือ?” เจิ้งซินดึงกระจกรถลงและ มองไปที่หลงเขียวอย่างไม่พอใจ

“ยังมีอาหารค่ำอีกมื้อ มันจะสายแล้ว”

หวังเจี้ยนหัวเราะในเวลานี้ “คุณเจิ้ง แต่เดิมท่านประธานจะ ไปรับประทานอาหารค่ำกับคู่ค้าหลายคนในตอนเย็น เพื่อรับ ประทานอาหารค่ำกับคุณ ฝั่งลุ้นถูกเลื่อนล่าช้าไปกว่าหนึ่ง ชั่วโมงแล้ว”

เจิ้งซินโค้งปาก และพูดด้วยอารมณ์ “ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก หล่ะ? ฉันรอคุณได้ หรือวันอื่นก็ได้”

หลงเซียวปิดประตูรถ และร่างยาวของเขายืนอยู่ข้างนอก “คุณสำคัญกว่าพวกเขา”

ขณะที่รถขับออกไป หลงเซียวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“คนถูกจับได้แล้วหรือยัง?”

คนที่อยู่ตรงนั้นพยักหน้า “อืม จับได้แล้ว ในกล้องมีรูปถ่าย ทั้งหมดของคุณและคุณเจิ้ง ซึ่งทั้งหมดก็ถูกลบไปแล้ว”
“ได้สอบถามออกมาหรือยัง? ว่าใครเป็นคนส่งมา?” หลงเซียว สอดกระเป๋ากางเกงด้วยมือข้างหนึ่ง แล้วเดินไปตามถนนด้วย ความสง่างาม

“คือเหลียงจัง น

อืม? เหลียงจังซุนที่เป็นผู้ช่วยเบอร์หนึ่งคนข้างๆพ่อใช่หรือ ไม่? เฮ้ เพื่อที่จะไม่ให้เขาทำตามแผนสำเร็จ รู้สึกว่าเขามีความ ตั้งใจมากจริงๆ

“ผมเข้าใจแล้ว ปล่อยคนกลับไป สิ่งของทำลายมันซะ อย่าให้ อีกฝ่ายรู้ว่าคุณเป็นใคร”

“ไม่ต้องห่วง ผมมาที่นี่ด้วยตัวตนของคนปล้น เพื่อนคนนี้โชค ไม่ดีจริงๆในวันนี้”

วางสายโทรศัพท์ ก็เป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง และทานอาหารเย็น กับเจิ้งซินไปกินเวลานานหนึ่งชั่วโมง หลงเซียวกินอาหารได้ไม่ ค่อยสบายนัก และถึงเวลาที่ต้องเดินเล่น เพื่อคลายความทุกข์ ในใจบ้าง

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ทันทีที่ใส่ลงในกระเป๋ากางเกง

เสี่ยวจื่อ?

อ้อ มันก็ใช่ ถึงเวลาที่เสี่ยวจื่อควรจะออกมาคุยกันบ้างแล้ว หลังจากเงียบไปสองสามวัน
หลงจื่อถือโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างใจจดใจจ่อ “พี่ชาย สะดวกที่จะคุยตอนนี้หรือไม่? ผมมีอะไรจะพูดกับคุณ”

“สะดวก พูดมาได้เลย”

หลงจื่อแน่ใจว่าประตูได้ปิดเรียบร้อยแล้ว จึงเดินไปที่ หน้าต่างและพูดด้วยเสียงต่ำ “พี่ชาย เมื่อกี้นี้ผมเห็นลุงเหลียง และคนสองสามคนเข้าไปในห้องสมุดของคุณพ่อ ผมแอบฟัง เนื้อหาการสนทนาของพวกเขา ดูเหมือนว่าความหมายของพ่อ คือ…..ให้คุณอยู่ในสาขาเมืองเจียงเฉิง พี่ชาย ถ้าพ่อออกคำสั่ง นี้จริงๆ คุณ…..คุณจะทำอย่างไรดี?”

โอ้?

ดูเหมือนหลงถึงไม่ได้อยู่เฉยๆเลยสักนาที เมื่อเขาไม่อยู่

“เมืองเจียงเฉิงมีอะไรไม่ดีดีเหรอ? ทิวทัศน์ที่นี่ดี สภาพ แวดล้อมก็ดี และเหมาะกับการใช้ชีวิตมาก”

หลงจื่อกัดฟัน “พี่ชาย ทำไมคุณไม่เข้าใจเลย ที่คุณพ่อปล่อย ให้คุณอยู่ที่เมืองเจียงเฉิง นั่นหมายความว่าเขาต้องการบีบ คุณออกจากพลังหลักของMBK มันจะยากสําหรับคุณที่จะ กลับมาที่สำนักงานใหญ่อีกในอนาคต!”

“เขาจะคุยถึงเรื่องนี้เมื่อไหร่?”

“น่าจะเมื่อเร็วๆนี้ คุณพ่อได้ติดต่อกับท่านประธานกรรมการหลายคนไว้แล้ว…….พี่ชายครับ คุณพ่ออยากจะทำอะไรกัน แน่! ผมควรไปหาเขาและคุยให้ชัดเจนไหม!”

“ไม่ต้อง ผมจะออกจาก MBK ในไม่ช้าก็เร็ว”

“ไม่ได้! คุณเป็นประธานของMBK คุณจะเป็นประธาน กรรมการในอนาคต คุณจะจากไปได้อย่างไร! พี่ชาย ผมจะ ไม่ปล่อยให้คุณจากไป ผมจะไปหาคุณพ่อ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่พี่สะใภ้อยู่ ตอนที่มีการนัดประชุมคณะ กรรมการผมจะให้พี่สะใภ้มา! พี่ชาย ผมไม่สนว่าพ่ออยากจะ ทำอะไร แต่จะไม่ปล่อยให้พ่อ ทำอะไรที่ทำร้ายคุณ!”

“เสี่ยวจื่อ! อยู่เฉยๆไว้ ถ้าไม่อยากสร้างปัญหาให้กับตัวเอง คุณก็นั่งในตำแหน่งท่านประธานแทนพี่ด้วยความสัตย์จริง!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ