ตอนที่ 394 หลงเซียวใช้แผนความหล่อของผู้ชาย

ตอนที่ 394 หลงเซียวใช้แผนความหล่อของผู้ชาย

เมืองเจียงเฉิงเป็นเมืองที่อยู่ติดกับทะเล เป็นที่รู้จักทั้งในและ ต่างประเทศในเรื่องรูปแบบเมืองที่รุ่งเรืองและหรูหรา เป็นเมือง แห่งเศรษฐกิจชั้นนำของภายในประเทศ

เป็นเพราะเศรษฐกิจที่พัฒนาอย่างสูง จึงทำให้ข้าราชการของ ในที่แห่งนี้มีความระมัดระวังต่อนักธุรกิจมากขึ้น

การสืบสวนและปราบปรามอย่างรุนแรง การรายงานจากฝูง ชน และการรวมตัวของแฮกเกอร์

การลดการติดต่อกับนักธุรกิจที่ร่ำรวยสามารถลดปัญหาที่ไม่ จำเป็นสำหรับความทะเยอทะยานได้มากมาย

แต่กล่าวอีกนัยหนึ่ง ข้าราชการมีการเปลี่ยนแปลงปีแล้วปีเล่า เกรงว่าจะมีไม่กี่คน ที่สามารถทำงานอย่างซื่อตรงได้จริงๆ มี การเชื่อมต่อโดยตรงและโดยทางอ้อม แบบชัดเจนและแบบที่ มืดมน ระหว่างข้าราชการและนักธุรกิจที่ร่ำรวยอยู่บ้าง

ช่วงกลางคืน เป็นร่มที่ดีที่สุด ช่วงกลางคืนสามารถซ่อน สิ่งที่มองไม่เห็นได้มากมาย สัตว์กลางคืน รักษาระดับความ ระมัดระวังสูง โฉบไปตามมุมและรอโอกาสที่จะลงมือ
นี่คือกฎของผลประโยชน์ คนที่ใช้เป็นสามารถเดินไปทั่วโลก ได้สบายๆ คนที่ไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าจะตายอย่างไร

หลงเซียวนั่งอยู่ในรถ Bentley จัดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว สะอาดของเขาอย่างเรียบร้อย และกระดุมข้อมือที่เป็นเพชร สีน้ำเงินอยู่ภายใต้ชุดสูทสีดำ เผยออกมาเล็กน้อย

ความมั่งคั่งเป็นพลังที่มองไม่เห็น ซึ่งมีค่าเท่ากับพลัง คนที่ใช้ ประโยชน์จากมันได้ดี สามารถเล่นแผนภูมิการเกิดของคนอื่น ได้ แต่ก็สามารถถูกคนอื่นเล่นกลับได้เช่นกันหากไม่ระวังเพียง เล็กน้อย

ดวงตาที่มืดมิดราวกับนกเหยี่ยว ด้วยความละเอียดอ่อนและ คมชัดและความกล้าหาญที่จะจับเหยื่อ และดวงตาที่ลึกล้ำ และคาดเดาไม่ได้ก็มีความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนและคมชัด

นี่เป็นครั้งแรกที่หวังเจี้ยน เห็นหลงเซียวที่เป็นเช่นนี้ แต่เพียง ครั้งเดียวก็ทําให้เขาจําได้อย่างลึกซึ้ง

บ้านของผู้อำนวยการเจิ้งในเมืองหลินเจียง จากภายนอก ดู เรียบง่ายและไม่ได้หรูหรามาก เมื่อมองแวบแรกวิลล่าหลัง เล็กๆทั้งหลังไม่มีอะไรพิเศษ แต่หลงเซียวสามารถมองออก ได้ทันทีในสายตาแรก ว่าบ้านหลังนี้เคยเป็นที่อยู่อาศัยของ บรรพบุรุษคนหนึ่ง พูดตรงๆก็คือเคยเป็นที่อยู่อาศัยเก่าเก่ ตาม ราคาในท้องตลาด บ้านหลังนี้มีมูลค่าอย่างน้อย 100 ล้าน หยวน
อา!

หวังเจี้ยนเปิดประตูรถ และอธิบายว่า “ท่านประธาน บ้าน หลังนี้เป็นสมบัติของลูกสาวของผู้อำนวยการเจิ้ง ลูกสาวของผู้ อ่านวยการเจิ้งก่อตั้งบริษัทแฟชั่นหลังกลับจากเรียนที่ฝรั่งเศส ว่ากันว่าเธอซื้อบ้านนี้ด้วยตัวเอง”

ใช่เหรอ? ซื้อด้วยตัวเองเหรอ? สำหรับอสังหาริมทรัพย์ที่มี ราคาแต่ไม่มีการตลาดนั้น ไม่ใช่ว่าอยากจะซื้อก็ซื้อได้เลย

หลงเซียวพยักหน้า เป็นเชิงเข้าใจ แต่ไม่ได้ตอบ

ลูกสาวของผู้อำนวยการเจิ้ง หลงเซียวเคยสืบประวัติของเธอ มาแล้ว มีบริษัทแฟชั่นที่ชื่อCatherineอยู่ภายใต้ชื่อของเธอ สถานะทางธุรกิจอยู่ในระดับปานกลาง แต่สถานะทางการเงิน ดีมาก

ตราบใดที่ตรวจสอบลงไปอย่างละเอียด ก็ไม่ยากที่จะพบว่า บริษัทที่เรียกว่าดำรงอยู่เป็นแบบไหน

มีหลายวิธีในการฟอกเงิน และสามารถใช้ความคิดมากขนาด นี้ นั่นแสดงให้เห็นว่าการทำงานของผู้อำนวยการเจิ้งนั้นมีความ ระมัดระวังมาก

มีข้าราชการที่คอรัปชั่นมากมาย และคนที่มีทรัพย์สิน มากมายก็ไม่ใช่ว่าน้อย แต่ใช้วิธีการทุจริตอย่างพิถีพิถัน ขนาดนี้หาได้ยากนัก
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ในหัวใจของหลงเซียวก็ควบคุมได้บางส่วน แล้ว

“ของขวัญที่ให้คุณซื้ออยู่ที่ไหน?”

“นี่ครับ—ท่านประธาน คุณจะเข้าไปตัวคนเดียวเหรอครับ?” หรือว่าให้ผมเข้าไปด้วยไหม?”

หลงเซียวเหลือบมองไปที่กล่องของขวัญ “ไม่ต้อง รออยู่ข้าง นอก และโทรหาผมในอีกหนึ่งชั่วโมง”

“โอเคครับ ท่านประธาน

หลงเซียวจับเน็คไทให้ตรง แล้วเดินไปที่บ้านพักหลังเล็ก

ในวิลล่านั้นแตกต่างกับวิลล่าก็จริง และเพียงแค่โคมระย้า ขนาดใหญ่ที่ทางเข้าประตูก็มีราคาแพงและไม่ฟุ่มเฟือย

หลงเซียวมองไปรอบๆผู้คนในห้องโถง และก็พบตัวเจิ้งเฉิง หลินที่ถูกรายล้อมไปด้วยแขกอย่างรวดเร็ว

เงาร่างที่รูปยาวยืนอยู่นอกประตู โดยถูไหล่กับแขกที่มา เยี่ยมเป็นครั้งคราว หลงเซียวขมวดคิ้วดาบของเขาเล็กน้อย นิ้วยาวบีบการ์ดเชิญยื่นให้กับชายที่อยู่นอกประตู

“คุณหลง เชิญคุณเข้าไปข้างในครับ”
หลงเซียวพยักหน้า เจิ้งเฉิงหลินเข้มงวดมากจริงๆ และงาน เลี้ยงวันเกิดก็สามารถทำงานด้านความปลอดภัยได้เป็นอย่าง ดี หึ!

ความระมัดระวัง บ่งบอกถึงความกังวลอยู่ในใจ

ถ้าเป็นอย่างนั้น คนนี้ก็จัดการได้ไม่ยาก

เจิ้งเฉิงหลินกำลังสนทนากับเพื่อนร่วมงานสองสามคนในเวลา นี้ เมื่อเขาหัวเราะเขาก็หันศีรษะมาและมองเห็นร่างสูงอยู่ในฝูง ชน

แก้วไวน์ในมือของเขาแน่น และดวงตาที่ซับซ้อนของเขาก็ห ลง “คุณหลง? คุณมาที่นี่ได้อย่างไร?”

หลงเซียวก้มศีรษะและยิ้ม “ผู้อำนวยการเจิ้งผู้สูงส่งยิ่งนักช่าง ลืมอะไรได้ง่าย พึ่งผ่านไปได้ไม่นานก็จําผมไม่ได้แล้วหรือ? ฮ่าฮ่า คืนนี้คืองานวันเกิดของผู้อำนวยการเจิ้ง ผมอยู่ที่เมือง เจียงเฉิงพอดี และมาเพื่อความเคารพโดยเฉพาะ หรือว่าผู้ อำนวยการเจิ้งไม่ต้อนรับผมหรือ?”

หลงเซียวไม่ค่อยพูดกับผู้คนอย่างสุภาพเช่นนี้ และเขายิ้ม อยู่ตลอดเวลาเป็นที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน รอยยิ้มนั้นไม่ถึงใต้ ดวงตา และมันทำให้ผู้คนมีความรู้สึกเกรงกลัวอย่างเงียบๆ

แขกที่มารวมตัวกันอยู่ในห้องโถง เจิ้งเฉิงหลินไม่สามารถพูดคำพูดที่โหดร้ายได้โดยตรง ยิ่งไปกว่านั้น ตัวตนของหลง เซียวถูกวางไว้ที่นี่ และเขาต้องกลัวเล็กน้อย

เขาจึงพูดตามคำพูดของหลงเซียว และหัวเราะ “โอ้! ดูความ จําของผมส เชิญคุณหลงไปแต่กลับจําไม่ได้ ขอโทษจริงๆ ฮ่า ฮ่า อายุเยอะแล้วจริงๆ เรื่องเล็กๆแค่นี้ก็จำไม่ได้แล้ว”

หลงเซียวยังคงกล่าวต่อไป และต่อจากคำพูดของเขาโดย ไม่มีการรั่วไหลใดๆ “ผู้อำนวยการเจิ้งคิดถึงความสงบสุขระยะ ยาวของเมืองเจียงเฉิงเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ถือสากับเรื่องเล็กๆ น้อยพวกนี้แล้วจะเป็นอะไรไป?”

เมื่อได้ยินค่ากล่าวเปิดงานอย่างเป็นทางการของหลงเซียว นักธุรกิจที่ร่ำรวยของเมืองเจียงเฉิงหลายคนที่เฝ้าดูหลงเชียว ก็พร้อมที่อยากจะมีเคลื่อนไหวแล้ว

ฝังนี้เจิ้งเฉิงหลินและหลงเซียวเพิ่งทําให้บรรยากาศผ่อน คลายลง แต่มีคนหลายคนที่อยู่ทางนู้นก็ไม่สามารถยับยั้งตัว เองได้แล้ว จึงเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วไวน์ของพวกเขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ใช่ ผู้อำนวยการเจิ้งเก๋ไก๋และตรงไปตรงมา เป็นคน ไม่ถือสาเรื่องเล็กน้อยจริงๆ คุณหลง ได้ยินมาว่าช่วงนี้คุณพัก อยู่ในเมืองเจียงเฉิง ไม่รู้ว่าคุณอยากจะลงทุนในธุรกิจอะไร?

“ในช่วงนี้ตลาดหุ้นผันผวนมาก ฮ่าฮ่า วันนี้ผมเห็นในข่าวว่า บริษัทของภรรยาคุณเพิ่งซื้อธุรกิจของโม่ล่างคุนไป ภรรยาของคุณมีสไตล์จริงๆ!

‘คุณหลง เจอกันครั้งแรก แต่ได้ยินชื่อของคุณมานานแล้ว สําหรับไวน์แก้ว ผมขอเคารพคุณ”

ความสุภาพของผู้คนที่มีต่อหลงเซียวก่อให้เกิดออร่าที่รู้จัก กันดีโดยไม่รู้ตัว บางคนแอบส่งนามบัตรให้หลงเซียว และบาง คนก็พยายามขอข้อมูลการติดต่อของเขา

“ทุกคน คืนนี้เป็นวันเกิดของผู้อำนวยการเจิ้ง คนที่เป็นวันเกิด เป็นใหญ่ ส่วนเรื่องอื่นๆ เราสามารถคุยกันได้ในวันอื่นๆ”

“ใช่ๆๆๆ ค่อยคุยกันในวันอื่นๆ งั้นผมขอเชิญคุณหลงไปตี กอล์ฟในวันพรุ่งนี้..………….

พูดคุยกันเช่นนี้ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

นักธุรกิจในเมืองเจียงเฉิง ดีกว่าในเมืองหลวง

ห้องโถงกำลังเดือด และทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะที่ชัดเจน และไพเราะดังมาจากบันไดวน “คุณพ่อ คุณดื่มเยอะอีกแล้ว นะ!”

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ หลงเซียวยืนถือแก้วไวน์ในมือ ด้วย ความสง่างามที่ต่ำต้อยแต่สูงส่งในท่ามกลางฝูงชน
เจิ้งชินลูกสาวของตระกูลเจิ้งในชุดราตรีสีขาวเดินลงมาชั้น ล่างอย่างช้าๆ ชุดราตรีสไตล์กูตูร์มีขอบเสื้อตอนหน้าอกคอวี ลึก กระโปรงนางเงือกเผยให้เห็นเอวที่สง่างาม กระโปรงกาง ออกที่บันได เดรสสีขาวเรียบหรูเข้ากันกับสร้อยคอแซฟไฟร์ เรียงรายไปด้วยผิวสีขาวเหมือนหิมะ และผมยาวดั่งหมึกดำ

แขกผู้ชายในห้องโถงไม่มีใครไม่ถูกล้นหลาม ส่วนแขกผู้ หญิงก็อิจฉากันเต็มไปหมด

เจิ้งซินเป็นลูกสาวคนเดียวของเจิ้งเฉิงหลิน เธอสวยงามและมี ความสามารถ เป็นผู้หญิงที่เก่งกาจและทรงพลังเหลือคณานับ ในเมืองเจียงเฉิง

ด้วยการนั่งสายรถของเจิ้งเฉิงหลินนี้ ชีวิตจะดำเนินต่อไป อย่างราบรื่นในอนาคต ไม่ต้องมองสีหน้าใครอีกต่อไป

แต่อย่างไรก็ตามเจิ้งชินไม่ได้ยอมรับใครเลย และไม่ชอบทั้ง ไม้แข็งและไม้นิ่มเลย

มีการสรรเสริญอย่างไม่รู้จบ แต่หลงเซียวกลับละสายตาไป อย่างจางๆ และใจเย็น

ฉูดฉาดและไร้ค่า ไร้ความคิด

ฟุ่มเฟือยผิวเผิน ไร้ความรู้

นี่คือการประเมินเจิ้งซินของหลงเซียว
“ชินชิน ทุกคนรอคุณอยู่ เร็วเข้า มาทักทายกับคุณลุงของ

เจิ้งซินเดินผ่านแขกหลายกลุ่มไปอย่างสง่างาม และกลิ่น ของน้ำหอม Chanel No. 5 บนร่างกายก็ยิ่งทําให้พวกผู้ชาย หลงใหลมากยิ่งขึ้น

“อาหยาง ช่วงนี้คุณดูหนุ่มลงยิ่งขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ!”

“ลุงจาง คุณแอบกินผลโสมมาใช่หรือเปล่า ผิวพรรณดูดี

มาก!”

เจิ้งซินผู้งดงาม แค่ดูก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเติบโตมาจากใน สถานการณ์ทางสังคม และได้เรียนรู้พัฒนาทักษะที่เข้ากับ ผู้คนในสังคมอย่างทันสมัยมากมาย

มีผู้ชายหลายคนที่อยู่ข้างๆเธอริเริ่มที่จะแสดงให้เห็นว่าเธอ โอเคมาก และเธอก็ตอบสนองอย่างธรรมดาๆ นิ้วเรียวของเธอ ถือแก้วแชมเปญอยู่ สร้อยข้อมือของGivenchy ที่ข้อมือของ เธอ และเครื่องประดับเต็มไปทั้งตัวของเธอ พราวไปทุกที่ที่เธอ ไป

เดินผ่านแขกผู้ชายที่เข้ามาชนแก้วโดยความคิดริเริ่ม สายตา ของเจิ้งซินถูกดึงดูดไปด้วยรูปร่างที่โดดเดี่ยวและลืมโลกอยู่ คนเดียว
เขายืนอยู่ด้านหลังหอแชมเปญอย่างหยิ่งผยอง เขากำลัง ก้มศีรษะเพื่อคุยกับคนที่เตี้ยกว่าเขา ใบหน้าเชิงมุมของเขาดู เหมือนจะยิ้ม และแสงของโคมระย้าก็ส่องแสงลงมา และความ หรูหราทั้งหมดของเขาก็ถูกเผยออกมา

วิสามัญและโดดเด่นไม่เหมือนใคร และเมื่อเทียบกับภาพตรึง เฟรมในนิตยสารแล้ว หลงเซียวตัวจริงก็เปล่งประกายกว่า

เจิ้งซินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกระเพื่อม นี่คือความรู้สึกที่เธอไม่ เคยมีมาก่อนตลอด 27 ปี!

“คุณหลง ยินดีที่ได้รู้จัด ไม่คาดคิดว่าจะได้พบคุณที่นี่ ไม่ ต้องบอกว่าไม่ได้คาดคิดว่า คุณหลงจะลดตัวลงมาร่วมงานวัน เกิดของพ่อฉัน”

หลงเซียวเข้าใจความตั้งใจของเธอ และยกมุมปากขึ้นเล็ก น้อย “คุณเจิ้งมีทั้งพรสวรรค์และหน้าตา และมีคนมากมายมา ที่นี่เพราะชื่อเสียง

ความหมายก็คือ คนที่ดึงดูดผมมาที่นี่ไม่ใช่เพราะคุณพ่อของ คุณ แต่เป็นเทพอย่างคุณเจิ้ง ด้วยคำชมที่ชาญฉลาดเช่นนี้ ทันใดนั้นเจิ้งซินก็รู้ถึงความหมายแล้ว

เสียงที่น่าฟังและต่ำ ทำให้จังหวะการเต้นของหัวใจแรงขึ้น!

“คุณหลงนั้นคุยเก่งจริงๆ และมีวิธีเล้าโลมสาวๆ คุณต้องถูกนิยมชมชอบจากผู้หญิงมากมายอย่างแน่นอน”

เดิมทีตั้งใจว่าจะโจมตีเจิ้งเฉิงหลินจากรอบข้าง ตอนนี้มีทาง เข้าที่สะดวกกว่า หลงเซียวตัดสินใจที่จะลงมือตามโอกาส

“ผมไม่ได้เล้าโลมผู้หญิง ผมแค่ชอบพูดถึงความจริง” ดวงตา ที่เย็นชาไม่แยแสและสงบ และยิ่งแปลกแยกก็ยิ่งน่าหลงใหล

เจิ้งซินหัวเราะและพูดว่า “คุณหลงเป็นผู้ชายที่ถูกไล่ล่าตาม ของสาวงามนับไม่ถ้วน สักพักหนึ่งฉันจะสามารถเชิญคุณไป เต้นรําด้วยได้ไหม?”

เมื่อพูดถึงการเต้นรำด้วยกัน เสียงเปียโนไพเราะก็ดังเข้า มาในห้องโถงอย่างช้าๆ นิ้วมือของผู้เล่นเปียโนที่ใส่ชุดสีขาว กำลังขยับไปมา และเพลง “To Alice ” ก็ไพเราะและเอ้อระเหย

หลงเซียววางแก้วไวน์ลง และยกริมฝีปากบางขึ้นเล็กน้อย “ไม่ได้—เป็นเรื่องของผู้ชายที่จะชวนเต้นรำ ผู้หญิงจะริเริ่มได้ อย่างไร?”

เจิ้งซินถูกดึงดูดโดยลักษณะที่โดดเด่นของหลงเซียว และ เมื่อได้ยินบทสนทนาที่หรูหราและดีของเขา การเต้นหัวใจของ เธอเพิ่มขึ้นอย่างมีความสุข

ผู้ชายแบบนี้ ไม่ใช่จะมีทางเจอได้อย่างง่ายดาย
ร่างที่สง่างามของหลงเซียวค่อยๆลดลง แนบแขนออกเพื่อ แสดงท่าทางเชิญชวน ผู้ชายและหญิงสาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่ อยู่ข้างๆทั้งหมดมองมาทางนี้ และทั้งสองคนก็ได้กลายเป็นจุด สนใจของในงานทันที

เจิ้งซินยื่นมือออกมาวางอยู่บนฝ่ามือของหลงเซียว และทันที ที่สัมผัสกับฝ่ามืออุ่น การเต้นของหัวใจของเจิ้งซินก็เร่งขึ้น อย่างรวดเร็ว “คุณหลง ภรรยาของคุณนั้นโชคดีมากจริงๆที่ได้ แต่งงานกับคุณหลงจะต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก แน่นอน”

หลงเซียวจับช่วงเอวของเจิ้งซินด้วยฝ่ามือใหญ่ และเต้นรำ ท่ามกลางสายตาของทุกคนตามเสียงดนตรีอย่างช้าๆ

“คุณเจิ้งชมมากเกินไป ผมถึงเป็นคนที่มีความสุขที่สุด ที่ได้ อยู่กับภรรยาของผม แต่ว่าคืนนี้ผมพึ่งรู้ว่า ความสุขไม่ใช่สิ่งที่ ที่สุด มีแค่เพียงมากกว่าเท่านั้น”

ดวงตาที่น่าหลงใหลเป็นประกายอย่างแผ่วเบา และหลงเซียว มองผ่านดวงตาของเจิ้งซินด้วยเปลวไฟ

หัวใจของเจิ้งซินถูกกระตุ้น และถูกหลงเซียวพูดจนหน้าแดง ขึ้นมาทันที

“คุณหลง ความหมายของคุณคือ……..

หลงเซียวยิ้ม “คุณเจิ้งเป็นคนฉลาดเฉลียว หรือว่าคุณไม่เข้าใจหรือ?

“คุณหลง คุณเป็นคนที่มีภรรยาแล้ว พูดเช่นนี้ ไม่กลัวว่า ภรรยาของคุณจะไม่พอใจหรือ?” เจิ้งซินค่อยๆเลื่อนนิ้วของเธอ ไปที่คอเสื้อชุดสูทของหลงเซียว เลื่อนลงไปทีละนิด

หลงเซียวปัดมือของเธอออกไปอย่างไร้ร่องรอย “ถ้าอย่างงั้น คุณเจิ้งจะสอนผมได้ไหมว่า จะต้องทำยังไงเธอถึงไม่รู้?”

ไปๆมาๆ มีบางอย่างอยู่ในคำพูด ฝ่ายล้อเลียนที่คลุมเครือ เช่นนี้ถูกคั่นด้วยชั้นกระดาษหน้าต่าง ตราบใดที่คนๆหนึ่งริเริ่ม มันจะกลายเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ทันที

เจิ้งซินหันหน้าไปด้านข้าง “คุณหลง ห้องของฉันอยู่ที่ชั้นสอง เดี๋ยวฉันจะหาโอกาสพาคุณไปดูเครื่องลายครามล่าสุดที่ฉัน ได้เก็บสะสมไว้ โอเคไหม?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ