ตอนที่ 393 คู่สามีภรรยาร่วมใจกัน ไม่มีอะไรที่ผ่าน พ้นไม่ได้

ตอนที่ 393 คู่สามีภรรยาร่วมใจกัน ไม่มีอะไรที่ผ่านพ้นไม่ได้

แน่นอนว่า เฉินว่านเหนียนเป็นห่วงหลานชายของเขามาก

หลงเซียวพูดด้วยความนอบน้อมและสุภาพว่า “ภรรยาของ ผมทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลหวาเซี่ยในเมืองหลวง มีครอบครัว สี่คนถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ในเมื่อ คืนนี้ หรือว่าจะเป็นลูกชายของคุณ? ไม่งั้นคุณลองโทรไป ยืนยันหน่อยไหม?”

เฉินว่านเหนียนจะกล้าหยุดชั่วขณะได้อย่างไร และรีบ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรออก การรอรับสายของ โทรศัพท์ลูกชายภายในไม่กี่วินาที มีการเปลี่ยนแปลงที่ซับ ซ้อนหลายอย่างเกิดขึ้น การเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนหลายอย่าง เกิดขึ้นในใบหน้าของเขา

ในที่สุดโทรศัพท์ก็ถูกรับสาย และมีเสียงของหญิงสาวดังมา จากข้างใน “ขอโทษนะ……

เฉินว่านเหนียนถามอย่างรวดเร็ว “คุณเป็นใคร? เจ้าของ

โทรศัพท์อยู่ที่ไหน?”

ลั่วหานเดาว่าคนที่โทรมาต้องเป็นพ่อของเฉินรุ่ยแน่ๆ เธอจึง ยิ้มอย่างสุภาพ และใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่มีออร่าที่เป็นเอกลักษณ์ของคุณหมอ”สวัสดีค่ะ ตอนนี้เจ้าของโทรศัพท์ยัง อยู่ในอาการโคม่า ไม่ทราบว่าคุณคือ?”

“ผมเป็นพ่อของเขา ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?!”

“คุณเป็นพ่อของคุณเฉินนั่นเอง คุณเฉินรุ่ยยังไม่มีอาการ ฟื้นคืนสติเลย ฉันชื่อฉู่ลั่วหานเป็นคุณหมอประจำตัวที่รักษา ลูกชายของคุณ”

ขณะที่คำว่าฉู่ลั่วหานเจาะหูรัฐมนตรีเฉิน เขาก็กวาดสายตา

ไปที่หลงเซียว

มันบังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ?

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะถามคำถามอื่นๆ ลั่วหานก็ได้พูด อีกครั้งว่า “คุณเฉิน หลานสาวตัวน้อยของคุณมีโรคหัวใจแต่ กำเนิด เธอตกใจกลัวกับอุบัติเหตุทางรถยนต์ในครั้งนี้มาก และยังอยู่ในอาการโคม่าตอนนี้ เรามีผู้เชี่ยวชาญชั้นนำในการ รักษา tetralogy of Fallot สำหรับเด็ก ตราบใดที่คุณเฉินยอม ให้ความร่วมมือ ฉันรับประกันว่าหลานสาวของคุณจะได้รับ การรักษาอย่างปลอดภัยและออกจากโรงพยาบาล”

ร่วมมือ? การร่วมมือเพื่อรักษาความเจ็บป่วยให้แก่เธอ หรือ ร่วมมือในเรื่องอื่นๆ?

เฉินว่านเหนียนมองไปที่หลงเซียวซึ่งดูสงบเหมือนเดิมอีกครั้ง ความคิดของชายคนนี้ไม่อาจหยั่งรู้ได้ เขารู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับงานเลี้ยงอาหารค่ำาเมื่อคืน ตอนนี้ลูกชายและลูก สะใภ้หลานสาวและหลานชายของเขาทั้งหมดอยู่ในมือของ ภรรยาของเขา เขาจะยอมปล่อยไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร?

บนพื้นผิวเขากำลังคุยเรื่องนี้กับเขา แต่จริงๆแล้ว เขาวางแผน อะไรเป็นความลับ?

เฉินว่านเหนียนรู้ดีว่าเหตุใดหลงเซียวจึงมาที่เมืองเจียงเฉิ งด้วยตัวเองในครั้งนี้ โครงการถูกปิดกั้น และพายุก็อยู่ในจุด สูงสุด ด้วยวิธีการที่รุนแรงของหลงเซียว เขาจะต้องเสี่ยงอย่าง หลีกเลี่ยงไม่ได้

โดยไม่รู้ตัวเขามีเหงื่อออกอยู่ที่ฝ่ามือ เป็นข้าราชการมานาน หลายปี เขาคือคนแรกที่ต้องยอมอย่างไร้เส้นขีดจํากัด

ในสมองของเขาสวรรค์และมนุษย์กำลังต่อสู้กัน หลังจากคิด เรื่องนี้แล้ว เขาก็ระงับความตื่นเต้นและความวิตกกังวล “ไม่ ต้องเป็นห่วง ผมจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีแน่นอน”

“ฉันวางใจมากกับคำพูดของคุณ ฉันจะผ่าตัดหัวใจให้เธอ ด้วยตัวเอง และสัญญาว่าจะคืนหลานสาวตัวน้อยที่แข็งแรงให้ แก่คุณ

“งั้นก็รบกวนคุณหมอนะครับ”

มีบางอย่างซ่อนอยู่ในคำพูดนี้ แต่มีแผนในอีกด้านหนึ่ง หลังจากสิ้นสุดการโทร บนหน้าผากของเฉินว่านเหนียนได้ซับเหงือ เย็นบางๆออกมาแล้ว

เฉินว่านเหนียนวางโทรศัพท์ลงช้าๆ เห็นว่าการแสดงออกของ หลงเซียวไม่ได้เป็นสีหน้าแปลกแยกและเฉยเมยเหมือนเดิม อีกต่อไป และทั้งสองมองหน้ากันโดยปริยาย “คุณหลง คุณมีผู้ ช่วยที่เก่งคนหนึ่งอยู่ภายในจริงๆ”

“ขอบคุณสําหรับคำชมของคุณรัฐมนตรีเฉิน ผมจะบอกต่อ คำชมเชยของคุณเอง รัฐมนตรีเฉินยุ่งในหน้าที่ราชการ ผม จะจัดการเรื่องการรักษาของคุณเฉินและคุณนายเฉินที่โรง พยาบาลหวาเซียด้วยตัวเอง ผมจะทำให้พวกเขากลับมามี สุขภาพที่ดีในเวลาที่สั้นที่สุด คุณก็แค่รออยู่ที่นี่ด้วยความ สบายใจก็พอ

คำพูดไม่ต้องพูดออกมาให้หมด แค่ตรงประเด็นก็พอ เฉินว่าน เหนียนอยู่ในตำแหน่งทางการมาหลายปีแล้ว และคุ้นเคยกับ การสื่อสารแบบนี้มานานแล้ว กลอุบายของหลงเซียวนั้นหาได้ ง่าย เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องโครงการตลอดการสนทนาเลย แต่ เฉินว่านเหนียนมีคะแนนในใจอยู่แล้ว

“ขอบคุณมากคุณหลง ต้องรบกวนคุณแล้ว”

หลงเซียวยิ้มอย่างแผ่วเบา “คุณให้ลูกท้อไม้แก่ข้า ข้าจะ ตอบแทนท่านด้วยมิตร รัฐมนตรีเฉิน น้ำชาเย็นแล้ว คุณไม่ดื่ม หลายๆถ้วยหรือ?”
หลงเซียวจิบชาหลงจิ่งด้วยริมฝีปากบาง และถามอย่าง ใจเย็น “รัฐมนตรีเฉิน ชาของผมรสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?”

เฉินว่านเหนียนวางถ้วยน้ำชาไว้ที่ริมฝีปากของเขาอย่าง กังวล เขายังมีอารมณ์ที่จะดื่มชาสักที่ไหน? ตอนนี้หัวใจ ของเขาล้วนแต่คิดถึงครอบครัวของเขา แต่น้ำเสียงของเขา พยายามที่จะทําเหมือนสงบและเงียบ “ชาของคุณหลงนั้น สม กับชื่อจริงๆ และผมก็ได้รับความรู้เพิ่มแล้ว”

น้ำชาถ้วยเดียวแต่มีรสชาติที่บอกกล่าวไม่ถูกนับไม่ถ้วน นี่ อาจเป็นน้าชาที่ยากที่จะกลืนลงไปเท่าที่เฉินว่านเหนียนดีนมา ทั้งชีวิตของเขา

มุมริมฝีปากของหลงเซียวแสดงออกเป็นความเย็นเล็กน้อย และก็หายไปในช่วงเวลาอันสั้นๆ

ออกจากบ้านของเฉินว่านเหนียน หลงเซียวก็เข้าไปในรถ Bentley หวังเจี้ยนมองกลับไปที่เจ้านายที่ดูผ่อนคลาย “ท่าน ประธาน คุณดื่มน้ำชากับรัฐมนตรีเฉินเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลงเซียวพูดเบาๆ “คุณคิดว่ายังไง?”

หวังเจี๊ยนไม่กล้าตอบอะไรเลย และหัวเราะสองสามครั้ง “ฮ่า ฮ่า ท่านประธานออกไปด้วยตนเอง ผมคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหา แน่นอน?”

“กลับไปที่บริษัทก่อน และอีกอย่าง หลังจากสามวันผู้อำนวยการเจิ้งผู้อ่านวยการเจิ้งจะจัดงานเลี้ยงที่บ้านของเขา คุณหาวิธีช่วยผมเอาการ์ดเชิญงานเลี้ยงมาให้ได้”

หวังเจี้ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านประธาน ผู้อำนวยการเจิ้งผู้ อำนวยการเจิ้งเป็นข้าราชการระดับสูง เกรงกลัวว่างานเลี้ยง ของครอบครัวเขา จะเข้าไปได้ยาก?”

“เข้าไปได้ยาก ก็ขึ้นอยู่กับว่าเป็นใคร”

หวังเจี้ยนไม่กล้าที่จะมีคำถามอีกต่อไป “โอเคครับ ผมจะหา ทางจัดการ”

หลงเซียวเหลือบมองเขาอย่างลึกซึ้ง “เมื่อตอบคําถามของ ผมครั้งต่อไป อย่าบอกว่าผมจะหาทาง แต่ต้องตอบผมว่า จะ ทําได้แน่นอน”

จู่ๆหน้าผากของหวังเจี้ยนก็รู้สึกเย็นและมีเหงื่อออก “ครับ!”

ในช่วงเย็นของวันนั้น เฉินรุ่ยและภรรยาของเขาทั้งคู่ก็ตื่นขึ้น มา และพวกเขารู้สึกโล่งใจ เมื่อเห็นเด็กทำตัวดีอยู่เคียงข้าง หลงเซียว

ลั่วหานยุ่งอยู่กับการดูแลเด็กอยู่ และก็ถามถ่ายพวกเขาด้วย ความอบอุ่น และสัญญาว่าจะผ่าตัดให้เด็กด้วยตัวเอง ทั้งสอง คนรู้สึกประทับใจอย่างสุดจะพรรณนา และรวมถึงลั่วหานเป็นภรรยาของหลงเซียว ความประทับใจของพวกเขาก็ เกินคำบรรยาย

การ์ดตระกูลนี้ หลงเซียวเล่นโดยไม่แสดงภูเขาและดิวส์ และ เก็บภาพลักษณ์ที่ดีของเขาไว้ในใจพวกเขาเหมือนสายลมใน ฤดูใบไม้ผลิ

ด้วยความสัมพันธ์นี้ จะเป็นประโยชน์ต่อหลงเชียวในการ เปิดวงความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลของเมืองเจียงเฉิงโดยไม่มี ความเสียหายใดๆ

หนิงหนิงชอบหลงเซียวมาก และทั้งสองก็สร้างมิตรภาพที่ลึก ซึ้งขึ้นอย่างรวดเร็ว เด็กคนนี้ถูกเกลี้ยกล่อมโดยลั่วหานจนชี้ไป ฝั่งไหนเขาก็ไปตาม เชื่อฟังมาก

หลานชายตัวน้อยของเฉินว่านเหนียนเป็นที่รักใคร่มาก และ หนิงหนิงก็เกือบจะเป็นจักรพรรดิตัวน้อยที่บ้านเขา ไม่ฟังคํา พูดของใครเลย แต่เขากลับเชื่อฟังคำพูดของลั่วหาน

ในไม่ช้า เวลาก็มาถึงสามวันต่อมา

ในช่วงเช้าของวันนี้ ไป๋เวยและกู้เยนเซินพบกันที่หน้าประตู ของบริษัทอู่ซ่อ และวันนี้พวกเขาจะไปที่บริษัทโม่ชื่ออีกครั้ง

ไป์เวยกัดฟันด้วยความโกรธ “ไอ้โม่หรูเฟยที่สมควรตาย จะ ตายแล้วยังคงดื้อรั้นขนาดนี้! จะปกป้องบริษัทโม่ซื่อจนเข้าโลง ศพหรือไง! แม่งเอ๋ย!
กู้เยนเซินบีบในหน้าเธอ “ที่รัก กินข้าวต้องกินทีละคำ และ เนื้อก็ต้องกัดทีละคำบริษัทโม่ซื่อใหญ่ขนาดนี้ กลืนไม่ได้ในคำ เดียวหรอก ปล่อยให้เขากระโดดไปอีกสองสามวันจะเป็นไร ไป”

ไปเวยไม่สามารถลืมความอับอาย ลงได้ เมื่อนึกถึงความ อัปยศอดสูที่พวกเขาได้รับในห้องทำงานของโม่หรูเฟยในวัน นั้น เธอก็แค้นจนอยากจะบีบหัวของโม่หรูเฟยหลุดลงมาตอนนี้ และเตะด้วยเท้าของเธอ

“ด้วยทัศนคติของหญิงโสเภณีโม่? เป็นเรื่องสุภาพมากที่หลง เขียวแค่ซื้อบริษัทโมชื่อแต่ไม่ได้ส่งตัวพวกเขาเข้าคุกไป ถ้า หากเป็นฉันแล้วก็ หญิงโสเภณีอย่างโม่หรูเฟย ควรใช้ชีวิตที่ เหลืออยู่ในคุก แม่ง ปล่อยให้เธอหยิ่งอยู่แบบนี้!”

“คนดี เธอจะได้รับผลกรรมที่ตามมาเอง”

รถเก๋ง Benz สีดำขับไปที่อาคารสำนักงานบริษัทโม่ชื่อด้วย ความเร็วดั่งสายลม

ไป์เวยจัดเสื้อสูทตัวเองอย่างเรียบง่าย ดึงกระโปรง a ขึ้นเล็ก น้อย เหยียบคู่ของรองเท้าส้นสูงสีแดง เดินขึ้นบันไดไปพร้อม กับกู้เยนเซิน

ทั้งสองคนอยู่ในชุดสูทสีดำ บนร่างกายมีออร่าที่แข็งแกร่ง และผู้คนของบริษัทโม่ซื่อเห็นว่าเป็นพวกเขาอีกแล้ว ต่างก็เพิ่ม ความระมัดระวังขึ้นมา
กู้เยนเซินยิ้มเยาะ “หุ้นของบริษัทโม่ซื่อตกต่ำลง และความ คับข้องใจของโม่หรูเฟยก็หมดลงเธอไม่กล้าที่จะเสียอารมณ์ กับพวกเราอีกต่อไป ในวันนั้นที่เธอกล้าเสียอารมณ์กับพวกเรา เพราะเห็นว่าคุณชายหลงไม่อยู่ และตอนนี้ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือ ไม่ก็ตามบริษัทโม่ซื่อก็ไม่สามารถเก็บไว้ได้อีกต่อไป”

ไปเวยยิ้มอย่างเย็นชา และมุมตาของเธอเซ็กซี่และมีเสน่ห์ “ประทานกู้ หากวันนี้เอาบริษัทโม่ซื่ออยู่ คำพูดของในวันนั้นไม่ นับแล้วนะ”

กู้เยนเซินเบ้ปากอย่างไม่แยแส และดวงตาสีแอปริคอทที่น่า หลงใหลของเขาก็เปล่งประกายออกมาด้วยแสงที่คลุมเครือ “ไม่มีปัญหา ผมขอให้คุณไปบ้านของผมมันก็เหมือนกัน” เขา เลิกคิ้ว ใบหน้าของเขาดูเหมือนนักเลงที่ชัดเจน

ในสำนักงาน

ไป๋เวยและกู้เยนเซินนั่งอยู่ฝั่งนี้ ส่วนโม่หรูเฟยและโม่ล่างคุณ นั่งอยู่ตรงข้าม ในเวลาอันสั้นๆ ทั้งสองฝ่ายต่างก็เต็มไปด้วยจิต สังหาร ทั้งสี่คนมองหน้ากันอย่างดุร้าย ด้วยสายตาทั้งแปดดวง และบรรยากาศก็ตึงเครียดมาก

กู้เยนเซินหยิบโน๊ตบุ๊คของเขาออกมา เคาะนิ้วอย่างช้าๆ แล้ว ดันจอแสดงผลให้พวกเขาดู “คุณโม่ คุณหนูโม่ เหมือนที่คิดไว้ เลย ราคาหุ้นของวันนี้ลดลงอย่างยิ่งแย่ลง คุณทั้งคู่อาจได้อ่าน ข่าวทางการเงินของวันนี้ไปแล้ว ชะตากรรมต่อไปของบริษัท โม่ซื่อคือการล้มละลาย สิ่งที่เรียกว่าการล้มละลาย ผมคิดว่าเพียงพอต่อการใช้หนี้ถึง1/3 ของหนี้ด้วยซ้ำ ยิ่งไปกว่านั้น หากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องทราบว่าทรัพย์สินถูกโอนโดยการ ส่วนตัวนั้น กลัวว่าชีวิตที่เหลือของคุณอาจจะต้องอยู่ในคุก แล้ว”

“คุณชายหลงเปิดทางให้ทั้งสองเพื่อนเอารอดตัว แต่ทั้งสองก็ เดินไปที่ทางต้นอย่างดื้อรั้น ผมควรเกลี้ยกล่อมพวกคุณดี หรือ ว่า……ฮ่าฮ่า”

เขาละเว้นคำพูดที่อยู่ช่วงกลาง และใช้คำว่าฮ่าฮ่าเพื่อสิ้นสุด

คําพูด

โม่ล่างคุนหน้าซีดด้วยความโกรธ เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถ กลับขึ้นไปบนท้องฟ้าได้อีกแล้ว แต่ไม่เต็มใจที่จะปล่อย ให้บริษัทโม่ซื่อถูกหลงเซียวกลืนกินไปเช่นนี้ แต่ในตอนนี้ นอกจากหลงเซียวกล้าลงมือกับบริษัทไม่ซื่อแล้วยังจะมีใคร อีก!

ดวงตาของโม่หรูเฟยเต็มไปด้วยเลือดสีแดงพราว พวกเขา พ่ายแพ้ พ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ให้กับหลงเซียวแล้ว รักษาเนิน เขาสีเขียวไว้ ไม่กลัวว่าจะไม่มีฟืนเผา แต่ตอนนี้ พวกเขาไม่ เหลือแรงแม้แต่จะรักษาเนินเขาสีเขียวไว้ได้แล้ว

ไป๋เวยหยิบเอกสารออกมา และโยนไปฝั่งนุ่นให้พวกเขา “คุณ โม่ วันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของเราที่มาเยือนที่นี่ หลังจากผ่าน วันนี้ไป ฉันบอกได้แค่ว่า ถึงคุณจะจุดธูปและบูชาพระพุทธรูป ก็ไม่มีโอกาสนี้แล้ว”
สามชั่วโมงต่อมา..

จิตสังหารในห้องทำงานค่อยๆจางหายไป

คนแรกที่จากไปคือโม่ล่างคุน สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสี มืดมนด้วยความอัปยศอดสูครั้งใหญ่

โม่หรูเฟยกระแทกปากกาที่ใช้ลงลายเซ็นลงกับพื้น ทันใด นั้นปากกาก็ขาดออกเป็นสองท่อน หมึกสีดำก็กระเด็นไปที่พื้น ทําให้พื้นสีขาวสกปรกไปแผ่นขนาดใหญ่

ไป่วยหยุดอยู่ที่ขอข้อตกลงบนโต๊ะชั่วครู่ และริมฝีปากสีแดง นเป็นส่วนโค้งของผู้ชนะ “คุณหนูโม่ ได้ยินมาว่าเวลาที่คน อารมณ์ไม่ดีมันเหมาะกับการกินของหวานเล็กน้อย ขอแนะนํา ให้คุณออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย และเดินตรงไป100 เมตร คุณจะ กินเท่าไหร่ คิดเป็นของฉันทั้งหมด!

โม่หรูเฟยอยากจะยิงเธอให้ตายไปเลยทีเดียว!

“ไปเวย คุณก็เป็นเพียงแค่สุนัขตัวเดียวของผู้หญิงคนนั้น สุนัขตัวเดียวก็เท่านั้น!

ไป๋เวยไม่ได้โกรธเลย เธอจับมือของกู้เยนเซ็นที่กำลังจะตีคน ไว้ ยิ้มเล็กน้อย และยิ้มอย่างสวยงาม “ใช่ ไม่ผิด ฉันเป็นสุนัข ตัวหนึ่ง ดังนั้นคุณควรระวังฉันให้มากนะ เพราะสุนัขอาจจะกัดคนก็ได้”

“ตอนนี้เรากำลังจะแทรกออกอากาศข่าวข้อหนึ่ง ช่วงเย็นของ วันนี้บริษัทฉู่ชื่อได้เข้าซื้อกิจการของบริษัทโม่ชื่ออย่างเป็น ทางการแล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปธุรกิจทั้งหมดของบริษัทโม่ชื่อก็ เป็นในนามของฉู่ลั่วหาน ท่านประธานของบริษัทฉ่ซื่อ ตั้งแต่นี้ เป็นต้นไปไม่มีบริษัทโม่ซื่ออยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไป..……..

“ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ในเมืองหลวงสับไพ่กันอย่างเมามันบริษัท โม่ อจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว ใครจะมาแทนที่?”

“การค้าขายบริษัท ซื่อถือกำเนิด ตำนานธุรกิจจะเขียนบท ประวัติศาสตร์ของตัวเองเป็นอย่างไร?”

“การได้มาของบริษัทโม่ซื่อท่านประทานของบริษัทฉู่ซื่อ ฉู่ลั่ วหานไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น แล้วจำนวนเงินมากขนาดนี้ คุณคิด อย่างไรกับคนที่อยู่เบื้องหลัง?”

ได้รับข่าวดีจากกู้เยนเซิน หลงเซียวกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมพร้อมที่จะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของครอบครัวผู้อำนวย การเจิ้งในตอนเย็นเวลาสองทุ่มของวันนั้น
ในขณะที่เขากำลังปรับเน็คไท เขาก็พูดกับโทรศัพท์ที่กำลัง เปิดเสียงอยู่อย่างช้าๆ

“ผมไม่แปลกใจเลยที่ซื้อกิจการของบริษัทโม่ซื่อขั้นตอน ต่อไปคือการจัดระเบียบบริษัทโมชื่อใหม่ ธุรกิจแบบดั้งเดิม ไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมการแข่งขัน ในปัจจุบันได้อีกต่อไปแล้ว คุณชายกู้ ช่วยผมหาชนชั้นสูง ทางการเงินที่เก่ง ผมจะเปลี่ยนแปลงบริษัทโมชื่อให้กลายเป็น บริษัทการเงิน”

กู้เยนเซินเหล่ตา “คุณชายหลงหมายถึงจะเปลี่ยนแปลง บริษัทโมชื่อครั้งใหญ่เหรอ?”

“ใช่ คนที่ควรจะไปก็ปล่อยพวกเขาไป หาคนที่สามารถไว้ วางใจได้ให้มาดูแลบริษัทโม่ชื่อและคนที่ไม่พอใจ ก็แค่หาเหตุ ผลที่จะเลิกจ้างไป นอกจากนี้ แม้ว่าธุรกิจของบริษัทโม่ซื่อจะ ทำได้ใหญ่มากก็ตาม แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะสนับสนุนห่วงโซ่ อุตสาหกรรมทั้งหมดได้ หากต้องการเปลี่ยนการขาดทุนให้ เป็นผลกําไรก็ต้องหาวิธีอื่น”

“ผมได้กำหนดแผนการไว้แล้ว คุณทำตามแผนของผม ผม ต้องการให้บริษัทโม อมีการเปลี่ยนแปลงภายในครึ่งปี ภาระ งานหนักมาก หลังจากงานสำเร็จ คุณชายกู้ก็จะทำเงินได้มาก เช่นกัน งานของฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว คุณชายกู้ ก็ ต้องชอบอย่างแน่นอน”

หลงเซียวอธิบายการติดตามผลทั้งหมดอย่างเป็นระเบียบเขาเพียงแค่ต้องขยับตัวหมากรุกก็สามารถควบคุมได้ทุก อย่างแล้ว

กู้เยนเป็นต้องรู้สึกน่าทึ่งกับความอดทนในเชิงกลยุทธ์ และรูป แบบการปกครองโลกนี้

“คุณชายหลง อย่าพูดตรงไปเช่นนี้! มันทำร้ายความสัมพันธ์ ของพวกเราเกินไป ถ้าจะพูดถึงเรื่องเงินทอง

โอ้? ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรบกวนคุณชายกู้ช่วยฟรีแล้วหล่ะ?

ขอเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า “คุณเป็นอย่างไรบ้างที่อยู่ในเมือง เจียงเฉิง? ผมได้ยินมาว่าพ่อของคุณจัดภารกิจที่เป็นไปไม่ได้ ให้คุณไปทำ คุณกะว่าจะจัดการอย่างไรกับมัน?”

หลงเซียวผูกเน็คไทของเขาเสร็จ และปรับปกคอเสื้อสูทของ เขาในกระจก “โจมตีทีละชั้น และพังเข้าไปทีละคน สิ่งที่ข้า หลงเซียวอยากจะทำให้สำเร็จนั้น จนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใคร หยุดมันได้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ