ตอนที่ 391 ภรรยา พาผู้ชายคนอื่นกลับบ้านงั้นหรือ

ตอนที่ 391 ภรรยา พาผู้ชายคนอื่นกลับบ้านงั้นหรือ

ลั่วหานอุ้มเด็กขึ้นไปชั้นบน เปลี่ยนชุดผ่าตัด และเอากุญแจ รถ เจ้าตัวน้อยจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา โดยไม่ยอมที่จะ ปล่อยไปสักครู่เหมือนกับเส้นฟางที่ช่วยชีวิต

ลั่วหานปล่อยให้เจ้าตัวน้อยอยู่บนเบาะที่นั่งข้างๆคนขับ และ คาดเข็มขัดนิรภัย “หนิงหนิง อย่าพึ่งนอนหลับนะ ถึงบ้านแล้ว ค่อยนอน”

ถ้าหลับไปแล้วก็อาจจะไถลลงจากเบาะที่นั่งได้ ปัญหาด้าน ความปลอดภัยนั้นหนักกว่าภูเขาเลยทีเดียว!

แม้ว่าลั่วหานจะไม่มีประสบการณ์ในการดูแลเด็กเลย แต่ก็มี เด็กอยู่ไม่น้อยนักในกลุ่มผู้ป่วยของเธอ และโดยพื้นฐานแล้ว เธอก็มีความเชี่ยวชาญชุดความลับพิเศษในการเล้าโลมเด็กๆ อยู่บ้าง

ไม่ว่าจะเป็นเด็กแบบไหน ก็มีวิธีที่จะเอาอยู่ได้

เด็กน้อยชอบใจแบบนี้จริงๆ และเขาค่อนข้างคุ้นเคยกับ กลยุทธ์ที่อ่อนโยนของลั่วหาน “อืม ฉันจะเชื่อฟังคุณ จะไม่นอน หลับ”จริง! ใกล้จะถึงบ้านแล้ว ลูกรักอดทนอีกสักครู่ๆนะ”

ลั่วหานเลียนแบบน้ำเสียงของเด็ก พูดคุยกับเจ้าตัวน้อยไป ตลอดการเดินทาง โดยใช้สมองคิดหัวข้อต่างๆที่เด็กชอบ ตั้งแต่เรื่อง “ลูกเป็ดขี้เหร่กลายร่างเป็นหงส์ขาว” ไปจนถึง “แพะที่ถูกใจและหมาป่าโตใหญ่” จาก “สเมิร์ฟ” ที่ไม่ค่อยคุ้น เคยไปจนถึง “หมีรบกวน” ซึ่งกำลังเป็นที่รู้จักของทั่วโลก ลั่วหา นนำการ์ตูนทุกเรื่องที่เด็กๆชอบอยู่ในตอนนี้ออกมาเกือบจะ หมดแล้ว

เกือบจะถึงขั้นต้องเข้า Baidu เพื่อค้นหาอยากจะเล่าเรื่อง หมาป่าโตใหญ่และแพะที่ถูกใจให้เขาฟัง แต่โชคดีที่เด็กคนนี้ ไม่ได้จริงจัง และก็ไม่ได้ทำให้ลั่วหานรู้สึกหนักใจมากนัก

ถึงจะเป็นเช่นนี้ ระหว่างทางสมองของลั่วหานก็แทบจะถูกเผา ไหม้ การเล้าโลมเด็กนั้นเหนื่อยยิ่งกว่าการได้พบกับคนไข้เสีย อีก นี่คือเรื่องจริง!

ในที่สุด ก็มาถึงที่วิลล่าจนได้

เจ้าตัวน้อยเข้าไปในประตูวิลล่า และตกใจเมื่อเห็นในพื้นที่ วิลล่า ตาโตของเขามองไปที่บ้านที่เหมือนปราสาทอย่างไม่ กระพริบตา “คุณป้า คุณเป็นเจ้าหญิงใช่ไหม? คุณครูบอกว่า เจ้าหญิงถึงอาศัยอยู่ในปราสาท”

ลั่วหานรู้สึกขบขันกับคำพูดของเด็ก และบีบจมูกเล็กๆของ เขา “ใช่ครับ คณป้าเป็นเจ้าหญิง และหนิงหนิงก็เป็นเจ้าชายน้อย หนิงหนิงจึงต้องอยู่ในปราสาทเช่นกัน หนิงหนิงชอบหรือ ไม่?”

“อืม!! ผมชอบครับ!”

เด็กน้อยมักเล้าโลมได้ง่าย ของอร่อย ของเล่นที่สนุก และสิ่ง สวยงาม ดึงดูดความสนใจของพวกเขาก็แค่นั้น

เมื่อเห็นลั่วหานกลับมา คนรับใช้ก็รีบออกมารอรับใช้ “คุณ หญิง เด็กคนนี้คือ………

“เป็นลูกคนไข้ของฉันคนหนึ่ง ยังมีอาหารค่ำอยู่ในห้องครัว

ไหม?”

“มีค่ะๆ ฉันจะไปอุ่นให้คุณเดี๋ยวนี้ กำลังรอคุณกลับมาพอดี เลย” ตอนนี้คนรับใช้ก็รู้สึกเหนื่อยล้าแล้ว และขณะที่พูดอยู่ก็ อดไม่ได้ที่จะหาวอย่างไม่เหมาะสม

หลังจากหาวก็รีบปิดปาก

ลั่วหานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “กลัวอะไร? แค่หาวเองกลัวฉัน จะกินคุณไปเหรอ? อุ่นอาหารเสร็จแล้วก็ไปพักผ่อนเถอะ ที่นี่ พวกคุณไม่ต้องรอรับใช้แล้ว”

“ค่ะ คุณหญิง”
ลั่วหานรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัวปล่อยน้ำอุ่นให้เจ้าตัวน้อย แต่ คำนึงถึงเด็กตัวเล็กๆเช่นนี้อาจยังไม่สามารถอาบน้ำด้วยตัวเอง ได้ ลั่วหานจึงต้องอาบน้ำอุ่นให้เด็กน้อยด้วยตัวเอง

เจ้าตัวน้อยนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำพร้อมกับร่างกายที่นุ่มนิ่ม มอง ไปรอบๆอย่างอย่างสงสัย “คุณป้า บ้านคุณใหญ่โตมากจริงๆ แล้วปราสาทก็เป็นแบบนี้นี่เอง”

ลั่วหานละลายของเหลวในอ่างด้วยฝ่ามือของเธอ แล้วลูบ ลงบนตัวเด็ก ครีมอาบน้ำกระจายกลิ่นหอมของดอกพุดจางๆ แม้ว่าครีมอาบน้ำจะเป็นของผู้ใหญ่ แต่ก็บริสุทธิ์และเป็น ธรรมชาติโดยไม่มีสารเติมแต่งใดๆ และไม่เป็นอันตรายที่จะ ใช้กับเด็ก

เจ้าตัวน้อยได้กลิ่นหอมของดอกไม้และหายใจเข้าลึกๆ “คุณ ป้า นี่คือกลิ่นของอะไร? เหมือนว่า มันจะหอมมาก!”

ลั่วหานอธิบายอย่างอดทน “นี่คือดอกพุด

เจ้าตัวน้อยพยักหน้า “แม่ของผมชอบดอกกุหลาบ แต่ผมรู้สึก ว่า………ดอกพุดดีกว่า”

การประจบ………ให้ลั่วหานหัวเราะ

ลั่วหานถูแชมพูอีกครั้ง และสระผมให้เด็กด้วยฝ่ามือ “เจ้า ชอบกลิ่นนี้ไหม?”
เธอใช้แชมพูของหลงเชียว ซึ่งผสมกับอากาเว่กลิ่นจางๆ กลิ่น นี้ถึงเป็นกลิ่นที่ผู้ชายควรชอบใช่ไหม?

เจ้าตัวน้อยสูดหายใจเข้าลึกๆ “อืม! ผมชอบมัน! อันนี้ผมก็ ชอบเหมือนกัน!”

แน่นอนว่า สมาธิของเด็กไม่คงที่มาโดยตลอด

“โอ? งั้นหนิงหนิงชอบอันไหนกันแน่?”

คําถามปรนัยนี้ทําให้เขางงงวย “อืม…ผมชอบอันนี้ และอัน นั้นก็ชอบ………ป้า ผมชอบทั้งสองอย่างได้ไหม?”

“ฮ่าฮ่า โอเค ได้”

หลังจากอาบน้ำแล้ว ลั่วหานก็อุ้มเด็กขึ้นมาด้วยผ้าขนหนู ที่แห้งและนุ่ม “หนิงหนิง เจ้ากล้านอนคนเดียวตอนกลางคืน ไหม?”

หนิงหนิงส่ายหัวอย่างรีบร้อน “ผมนอนกับแม่และพ่อตอน กลางคืนมาตลอด พ่อนอนทางด้านซ้าย แม่นอนทางด้านขวา และผมนอนตรงกลาง”

ลั่วหานรู้สึกประหลาดใจกับความตรงไปตรงมาของเด็กโอเค รายละเอียดก็ไม่ต้องเล่าแล้ว

“โอเค งั้นคืนนี้หนิงหนิงก็จะนอนกับคุณป้านะ”

“อืม!”

นาฬิกาแขวนบนผนังได้ชี้ไปที่ตีหนึ่งแล้ว และลั่วหานก็หาว อย่างเหนื่อยล้า “หนิงหนิง คุณป้าจะลงไปกินข้าวชั้นล่าง เจ้า หิวไหม?”

หนิงหนิงลูบท้องน้อยของเขา “ผมไม่หิว แต่……ผมไปกินกับ คุณได้ไหม?”

“ทําไมไม่ได้? แน่นอนว่าได้ แต่หนิงหนิง มันดึกแล้วตอนนี้ อาจจะนอนไม่หลับหลังจากกินเสร็จ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะกิน?” ลั่ วหานลูบหัวกลมของเขา เด็กที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แม้ว่าจะ มาจากบังเอิญ แต่ก็เหมือนแสงไฟส่องสว่างเธอ หรือว่านี่ก็คือ เสน่ห์ของเด็กๆหรือเปล่า?

“ผมไม่กล้านอนคนเดียว ดังนั้น….. ” หนิงหนิงก้มหน้าลง เสียง ของเขานุ่ม และยังมีกลิ่นไอน้ำนมอยู่ ยังไงก็นี่ก็เป็นเพียงเด็ก อายุสองขวบกว่าเอง และเขายังพูดไม่ได้เต็มปากคำเลย

ลั่วหานถึงเข้าใจขึ้นมาได้ เจ้าโง่ ทิ้งเด็กไว้บนเตียงกว้างๆ เพียงลำพัง เขาคงต้องรู้สึกกลัวอย่างแน่นอน
หาเสื้อยืดของหลงเซียวได้ตัวหนึ่งจากในตู้เสื้อผ้า แต่…..

สวมอยู่บนร่างกายเด็กมันใหญ่เกินไป ใหญ่เกินไป! สูงกว่า เด็กทั้งคนไปเลย มิ้มของเสื้อยืดแพร่กระจายอยู่บนพื้นดิน โดยตรง และแขนสั้นครอบคลุมแขนของเขาเกือบทั้งหมด ลั่ วหานรู้สึกให้แสงโดยผลงานชิ้นเอกของตัวเอง

หนิงหนิงเงยหน้าขึ้นมองคุณป้าที่ “ชั่วร้าย” “คุณป้า เสื้อผ้า ของคุณลุงใหญ่จัง ผมใส่เสื้อของพ่อยังไม่ใหญ่ขนาดนี้เลย คุณลุงสูงมากใช่ไหม?

ลั่วหานกลั้นยิ้ม “อืม คุณลุงสูงมาก ดังนั้น……..คุณป้าควรหา เสื้อผ้าคนอื่นให้เจ้า”

หนิงหนิงกลับส่ายหัว “คุณป้า ผมใส่ตัวนี้ได้ไหม ผมชอบกลิ่น บนเสื้อผ้าของคุณลุง ผมอยากใส่ตัวนี้”

ลั่วหานกล่าวว่า “หือ? โอเค ได้แน่นอน ในเมื่อหนิงหนิงชอบ งั้นก็ใส่ตัวนี้ไปเลย”

ผูกปมเสื้อยืดที่ด้านหลัง และเสื้อยืดขนาดใหญ่ก็กลายเป็น เสื้อคลุมยาว และใส่อยู่บนร่างของเด็กน้อยมันน่ารักมากมาย

แต่ไม่รู้ว่า คุณหลงที่รักจะมีปฏิกิริยาอย่างไรถ้าเขาเห็นฉาก

หัวใจของลั่วหานขยับ และถ่ายรูปให้เด็กรูปหนึ่ง ซึ่งจะต้องแบ่งปันกับคุณหลงแน่นอน

ทั้งสองคนคนหนึ่งตัวใหญ่และคนหนึ่งตัวเล็กลงไปทานข้าวที่ ชั้นล่าง ลั่วหานใช้เวลาผ่าตัดไปหลายชั่วโมง และใช้เวลาอยู่ ในห้องฉุกเฉินนานกว่าครึ่งชั่วโมง ในขณะนี้เธอรู้สึกทั้งง่วงและ หิว แต่ในที่สุดความง่วงก็เอาชนะความหิวจนได้ และกินไป สองสามคำก็กินไม่ลงอีกแล้ว

“หนิงหนิง เราไปนอนกันเถอะ”

“อืม!”

“เจ้าไปนอนก่อนนะ ป้าจะมาอยู่กับเจ้าหลังแปรงฟันเสร็จ เอา โทรศัพท์มือถือของคุณป้าไป ถ้ารู้สึกกลัวก็เปิดเล่นแป๊บหนึ่ง ป้าจะทําเสร็จเร็วๆ

“อืม!”

หนิงหนิงนอนอยู่บนเตียงอย่างเชื่อฟัง ถือโทรศัพท์และเริ่ม เลื่อนไปเลื่อนมา ส่วนลั่วหานก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า และแปรงฟัน

ในตอนท้ายของวันนี้มันเหมือนกับผ่านการสู้รบมา เธอเหนื่อย จนเหมือนเป็นคนอัมพาตไปเลย

หนิงหนิงแตะนิ้วเล็กๆของเขาอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เลื่อนไปเลื่อนมา สะบัดแตะโดนไอคอนโทรศัพท์โดยไม่ได้ตั้งใจ และกดโน้ตตัวหนึ่งจนโทรออก

หลงเซียวที่กำลังขมวดคิ้ว และดูเอกสารจนเวียนหัว และ ทันใดนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋าชุดนอนของเขาก็ดังขึ้นมา

ตอนตีหนึ่งกว่าแล้วยังมีคนโทรหาเขาเหรอ?

ท่านเซียวหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และเห็นว่าสาย เข้านั้นคือลั่วหานผู้โทรมา

เลื่อนไปทางรับสาย “คุณภรรยา? ยังไม่นอนเหรอ?”

หนิงหนิงได้ยินเป็นเสียงของผู้ชายในสาย จึงโยนโทรศัพท์ ทิ้งไว้ข้างหมอนด้วยความตกใจ

หลังจากอาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว ลั่วหานก็หาวและถอด รองเท้าแตะและขึ้นบนเตียง เหนื่อยจนเหมือนเป็นอัมพาตล้ม ลง!

“หนิงหนิง ทําไมเจ้ายังไม่นอน?”

คิ้วดาบของหลงเซียวล็อคแน่นอีกครั้ง!

หนิงหนิงเหรอ? ลั่วลั่วกำลังคุยกับใครอยู่?

เจ้าตัวน้อยรู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างคาดไม่ถึง มองเธอด้วยดวงตากลมโตที่สั่นไหว “คุณป้า คุณเล่านิทานเรื่องราพัน เซลให้ผมฟังต่อได้ไหม?

พระเจ้า!

เด็กคนนี้ความจําดีมาก เธอก็แค่พูดถึงราพันเซลแค่คําเดียว ซึ่งเขายังจำได้

การแสดงออกของหลงเซียวดูซับซ้อนมาก มันเป็นเสียงของ เด็ก เมื่อตอนที่เขาไม่อยู่บ้าน ลั่วลั่วไปรับเด็กจากที่ไหนมา?

“โอเค เจ้านอนลงอย่างเชื่อฟัง คุณป้าจะเล่าให้ฟัง

“อืม!! คุณป้าเล่ามาเลย

เล่านิทานเหรอ? หลงเซียวยึดโทรศัพท์ไว้ที่หูของเขา พิง ร่างกายส่วนบนของเขาอย่างคดเคี้ยวบนโซฟา ล้วล้วจะเล่า นิทานให้เด็กฟัง เขาไม่รังเกียจที่จะลองฟังดู

“กาลครั้งหนึ่ง มีราพันเซลผมยาวมาก เธออาศัยอยู่ในห้องใต้ หลังคาของแม่มด ผมของเธอร่วงหล่นจากหน้าต่างลงมา ผม ของราพันเซลสว่างไสวราวกับทองคำ เธอร้องเพลงได้ไพเราะ เมื่อเธอร้องเพลง นกที่อยู่ใกล้ๆทั้งหมดก็จะบินเข้ามา…….. มา ก็มีเจ้าชายคนหนึ่งผ่านมา…..

เสียงที่อ่อนโยนแผ่วเบาในยามค่ำคืน เรื่องนิทานที่เธอเล่านั้น มีชีวิตชีวาอย่างเต็มตา
หลงเซียวย้ายงานของเขาไปที่บนเตียงนอน พิงหัวเตียงโดย พับขา ฟังลั่วลั่วเล่านิทานอยู่ที่นั่นไปด้วย และอ่านเอกสารที่อยู่ ในอีเมลที่ทำให้เขาหงุดหงิดไปด้วย

ฟังไปฟังมา ความเครียดที่เต็มไปด้วยในหัวอกก็ค่อยๆจาง หายไป กระแสน้ำอุ่นที่พลุ่งพล่าน ขจัดความหงุดหงิดตลอดทั้ง วัน และบรรเทาอาการเสียวซ่าของอวัยวะภายใน

เส้นโค้งริมฝีปากก็ยกขึ้นได้โดยไม่รู้ตัว และหลงเซียวยิ้ม อย่างนุ่มนวลด้วยความเพลิดเพลิน

“หลังจากนั้น เจ้าหญิงและเจ้าชายก็ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ในที่สุด”

หลังเล่าเรื่องนิทานจบลง ลั่วหานมองไปด้านข้าง และหนิงหนิ งก็โอบแขนเธอไว้ข้างหนึ่งและหลับสนิทไปอย่างอ่อนหวาน แล้ว

“ในที่สุดก็หลับไป” ลั่วหานพึมพำกับตัวเอง ดึงผ้าห่มขึ้นมา เล็กน้อย คลุมให้หนิงหนิงแล้ว การที่ต้องนอนกอดเด็กแปลก หน้าคนหนึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเธออย่างกะทันหันนั้น พูดตรงๆ ว่ามัน………อึดอัดจริงๆ

ยังไงโดยปกติแล้วตัวเองมักจะหลับไปโดยการถูกคนอื่นกอด

อยู่

“ภรรยา ผมพึ่งออกจากบ้านแค่วันเดียว คุณก็พาผู้ชายคนอื่นมานอนด้วยแล้วเหรอ?”

จู่ๆก็มีเสียงที่เซ็กซี่และน่าฟังดังขึ้นในตอนกลางคืน และลั่วหา นก็ตกใจและมีไหวพริบ จนแทบจะยกผ้าห่มขึ้นแล้วกลิ้งลง จากเตียงนอน

“นั่นใคร?!”

“ผมเอง สามีของคุณ ดูที่โทรศัพท์มือถือของคุณ”

ในอีกด้านหนึ่ง เสียงที่นุ่มนวลพร้อมด้วยน้ำเสียงที่รักใคร่ก็ ดังขึ้น จู่ๆลั่วหานก็ปกคลุมที่หน้าอก พลิกหมอน และปลดล็อก โทรศัพท์ มันอยู่ในสายจริงๆ และเวลาการโทรนานกว่า 20 นาทีแล้ว

ล้วหานก็รู้สึกอายอย่างมาก!

“ทำไมเมื่อกี้คุณไม่พูดล่ะ?” ลั่วหานเปลี่ยนท่าทางของเธอ อย่างสบายๆ กลัวจะทำให้เด็กตื่น และจงใจลดเสียงลง

“ผมก็อยากจะฟังภรรยาเล่านิทาน อืม……….ภรรยาของผมเล่า นิทานน่าฟังมาก และผมก็จะหลับเพราะการกล่อมของคุณ แล้ว”

ในเวลานี้ อาการปวดกระเพาะ และความทุกข์ในใจก็หายไป หมดแล้ว ความรู้สึกทั้งหมดกำลังคิดถึงเธออยู่เตียงคู่ขนาด ใหญ่นี้ ถึงเขาจะนอนอยู่คนเดียวก็นอนแค่ด้านซ้ายด้วยความเคยชิน พื้นที่ขนาดใหญ่ทางด้านขวา ควรเป็นของ

เธอ

“เอาหล่ะ เลิกล้อเล่นฉันได้แล้ว รีบไปนอนเถอะ” ลั่วหาน สัมผัสใบหน้าของเธอ มันรู้สึกร้อนๆ

หลงเซียวเลื่อนหน้าจอสัมผัสของคอมพิวเตอร์และพูดว่า “โอเค จะไปนอนเดี๋ยวนี้ แต่ว่า คุณภรรยาไม่ควรอธิบายหน่อย เหรอว่า ใครเป็นคนที่ครอบครองเตียงของผมอยู่ตอนนี้ และก็ ยังครอบครองภรรยาของผมอีกด้วย ชายคนนั้นคือใคร?”

ผู้ชายเหรอ? ลั่วหานมองไปที่เจ้าตัวเล็ก ก็รู้สึกมึนไปแล้ว

จริงๆ

“ลูกของผู้ป่วย พ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และยังอยู่ในอาการโคม่า เด็กไม่มีใครดูแล ข้อมูลประจำตัว ของพ่อแม่เขาอยู่ในเมืองเจียงเฉิง ฉันไม่สามารถส่งเด็กกลับ ไปข้ามคืนได้ใช่ไหม? ฉันจึงต้องพาเขากลับมาที่บ้าน”

เมืองเจียงเฉิง?

หลงเชียวพยักหน้า “โอเค รีบเข้านอนเถอะ คิดถึงคุณ”

คำว่าคิดถึงคุณ อ่อนโยนมาก จนทำให้หูของเธอเกือบจะ ละลายไปเลย
“เดี๋ยว ฉันถ่ายรูปเขาไว้ แล้วจะแชร์ให้คุณ

“โอเค”

ลั่วหานส่งรูปที่หนิงหนิงสวมเสื้อผ้าของเขาอยู่ให้เขาเหมือน ถวายสมบัติ “ฉันก็คิดถึงคุณเช่นกัน ราตรีสวัสดิ์สามี”

หลังวางสาย หลงเซียวก็เปิดดูรูปถ่าย

ใบหน้าสีชมพูเหมือนถุงนมเล็กๆที่ยิ้มอยู่บนหน้าจอ และก็สวม ใส่เสื้อยืดของเขาอยู่ และเสื้อผ้าที่กว้างล้อมรอบตัวเขาไว้ ซึ่ง น่ารักมาก

ภรรยาของเขามีความสามารถมาก!

แต่อย่างไรก็ตาม หลงเซียวมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของเด็ก แต่ ก็หรี่ตาลงทันที

เขาหันไปจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ เลื่อนขึ้นอย่างรวดเร็ว เฉิ นว่านเหนียนรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการพัฒนาเมืองเจียง เฉิง มีเฉินรุ่ยลูกชายคนหนึ่ง เฉินรุ่ยมีลูกชายและลูกสาว 1 คน ลูกชายของเขาชื่อว่าเฉินซือหนิง

ในรูปภาพครอบครัวของเฉินว่านเหนียน หลานชายที่มีชื่อว่า เฉินซือหนิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ก็คือเด็กในรูปถ่ายของลั่ วหาน!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ