ตอนที่ 383 ยิ่งได้เข้าใกล้ ยิ่งโดนหลอกได้ง่าย

ตอนที่ 383 ยิ่งได้เข้าใกล้ ยิ่งโดนหลอกได้ง่าย

MBKตึกสูงตระหง่าน เฉกเช่นเหยี่ยวฝูงใหญ่อยู่บน ท้องฟ้าของเมืองหลวง สูงกว่าสิ่งปลูกสร้างที่อยู่รอบๆกว่า เท่าตัว กระจกที่ชั้นสูงและกระจกบานใหญ่ยาวถึงพื้นที่อยู่ รอบๆของกำแพงแต่ละด้านสะท้อนแสงสว่างแพรวพราว

หลงเซียวเดินไปที่รถของกู้เยนเซิน เงาของหลงเซียวยืน อยู่หน้ารถ กำลังหันหน้าไปมองที่ด้านหน้าของตึกสูง

กู้เยนเซินก็เปิดประตูออกจากรถ ยืนกอดอกอยู่ข้างๆหลง เซียว ลูบๆคาง “ทำไมหรอคุณหลง? อาคารของตระกูล ของตัวเอง ทุกวันต้องดูหลายๆรอบ ยังดูไม่พอ?”

หลงเซียวขยับปากไปมา จะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม “ตึกแห่งนี้ มี พลังดึงดูดใช่มั้ย?”

กู้เยนเซินเบ้ปาก “ไร้สาระปะ? MBKนะ แขวนรูปนี้ไว้ก็มี แรงดึงดูดมากพอแล้ว ทำไมหรอ? เศรษฐีคิดว่าเงินของตัว เองมากเกินจนจ่ายไม่หมด ถึงได้รู้สึกเครียด?ไม่เป็นไร ถึงแม้ผมหาเงินเก่ง แต่ผมก็ใช้เงินเก่งมากกว่า เชี่ยวชาญด้านช่วยผู้ที่มีเงินมหาศาลแก้ไขความเครียดที่ ไม่รู้ว่าจะเอาเงินไปใช้ตรงไหน

“ใช่ รู้สึกเครียด”

เยนเงินตบบ่าหลงเขียวแล้วตบอีก ถอนหายใจแล้ว กล่าว “คุณหลง คุณจัดเป็นพวกที่อยากได้แต่ไม่แสดง อาการ คุณสังเกตดูคนเหล่านี้ในเมืองหลวง ยังไม่รวม ทั้งหมด ตัวเลขประชากรในทุกๆปีของเมืองหลวงสูงขึ้น สามล้าน ประชากรเยอะขนาดนี้ มีกี่คนที่แม้แต่อาหารเที่ยง ก็ซื้อไม่ไหว หากคุณรู้สึกว่ามีเงินมากจนใช้ไม่หมด ก็เอา เงินไปโยนบนถนนเถอะ”

หลงเซียวใช้นิ้วเขี่ยแล้วเขียอีกไปที่ปากอย่างไร้เสียงใดๆ “คุณชายกู้ คุณควรจะกลับได้แล้ว ขับรถระวัง

หัวไหล่ที่มีมือกู้เยนเซินก็ชักออกทันที เขาปล่อยมือออก “มึน จะเปลี่ยนสีหน้าก็เปลี่ยนเลยหรอ ผมล้อเล่นกับคุณ โอ เคโอเค ผมกลับล่ะ ถึงเมืองเจียงเฉิงแล้วอย่าลืมผมล่ะ”

หลงเซียวเกินเข้าไปในตึก เดินเข้าไปหน้าฟร้อนท์เห็นจี้ตงหมิงกำลังถือเอกสารชุดหนึ่ง

“มอส คุณกลับมาแล้ว”

หลงเซียวพยักหน้า “นี่เกิดอะไรขึ้น?”

จี้ตงหมิงกำลังกอดกล่องลังขนาดใหญ่ที่ข้างในมีเอกสาร อยู่บางส่วน แล้วยังมีภาพออกแบบเป็นม้วน “นี่คือสิ่งที่คุณ ไปสัมมนาครั้งนี้ต้องใช้ ผู้ช่วยเหลียงให้คนส่งมาให้ ให้ผม ส่งไปให้ก่อน

หลงเซียวเงียบ และไม่แสดงออกใดๆ “อืม

จี้ตงหมิงเพิ่งกอดลังเอกสารไปศูนย์กลางขนส่งภายใน บริษัท มือถือของหลงเซียวดังขึ้น บนหน้าจอขึ้นเป็น หมายเลขของหลงจื้อ

“พี่ใหญ่ พี่ไปไหนแล้ว? ตอนเที่ยงผมจะไปหาพี่ พี่ไม่อยู่

ห้องทํางานตลอดเลย

“ออกมากินข้าว แล้วก็พักผ่อนด้วยเลย มีธุระอะไร?”
หลงเซียวรับโทรศัพท์ไปและเข้าลิฟท์VIPไป นิ้วมืออยู่ บนตัวเลยหนึ่ง ตามองไปเห็นชั้นบน แล้วกดไปยังชั้นห้อง ทํางานของตน

“ผมได้ยินคณะประธานทางนั้นพูดว่า พี่ต้องไปรับเมือง เจียงเฉิงรับผิดชอบโครงการนั่นด้วยตัวเอง พ่อให้พี่ไป หรอ? พี่ใหญ่ ทำไมพี่ไม่อธิบายให้พ่อฟังชัดเจน พี่เป็น ประธานระดับสูงของบริษัท มีหลายเรื่องที่ต้องให้พี่ตัดสิน ใจ ถ้าพี่ไปแล้วบริษัททางนี้จะทำยังไง?

“จะมีคนมารับงานหน้าที่ฉันชั่วคราว ต่อไปงานของแกก็ สามารถรายงานพ่อได้โดยตรง

หลงเซียวสงบสติพูด แต่เมื่อหลงจื้อได้ยินหลับรู้สึกว่ามัน เป็นไปไม่ได้เลย “พี่ใหญ่ ตำแหน่งของคุณไม่ใช่ว่าใครก็ สามารถทำได้นะ ตอนนี้ฉันจะไปพูดกับพ่อให้เข้าใจ

“เสี่ยวจื้อ?”

หลงจื้อวางสายไปแล้ว

หลงเซียวนวดๆคิ้ว ระหว่างคิ้วปรากฏเป็นรอยหยักแล้วเสี่ยว อยังเด็กเกินไป วัยรุ่นใจร้อน ผลิผลานได้ง่าย ใน ใจถึงแม้จะเร่าร้อน แต่ตัวเองก็ยังควบคุมอารมณ์อะไรไม่ ได้ หลงจื่อแบบนี้ จะสามารถฉายเดี่ยวได้อย่างไร?

เอามือถือใส่ลงในกระเป๋า หลงเขียวหลับตาล็กๆ

หลงถิงนั่งอยู่ในห้องทำงาน ในมือกำลังถือและดูแผนงาน ฉบับหนึ่งอยู่ พลิกไปสองสามหน้า ประตูของห้องทำงานดัง

เข้ามา

หลงจื้อผลักประตูเข้ามา แล้วก็เข้ามาในห้องทำงานทันที หลังจากที่ร่างกายได้เข้ามาภายในแล้ว เปิดประตูแล้ว กล่าว “พ่อ ทำไมคุณให้พี่ใหญ่ไปเมืองเจียงเฉิง? โครงการ นี้ความจริงแล้วก็มีคนรับผิดชอบที่เลือกไว้แล้ว ไม่ต้อง ให้พี่ใหญ่จัดการเลยสักนิด พ่อให้พี่ใหญ่ไปเมืองเจียง เฉิง แล้วยังจัดคนมาให้ทำงานแทนพี่ใหญ่ชั่วคราวอีก พ่อ หมายความว่ายังไง?”

หลงถึงปิดแผนงาน แล้วกำลังใช้สายตาคลุมเครือมองไปที่ลูกชาย อารมณ์บนใบหน้าไม่แสดงออกถึงอาการใดๆ ไม่มีใครสามารถคาดเดาถึงจิตใจของเขาได้

“เสี่ยว อ แกเข้ามาแบบนี้ เพียงเพื่อเรื่องนี้?”

ในใจหลง อยอมรับไม่ได้ ใบหน้าไร้ซึ่งความสุข กัดฟัน แล้วกัดฟันอีก “ถูก ผมคิดว่านี่พ่อกำลังเพ่งเล็งที่พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ทําเพื่อบริษัทตั้งมากมาย ตอนนี้บริษัทดำเนินการ คล่องแล้ว พ่อกลับจะลดทอนอำนาจของพี่ใหญ่ พ่อคิดว่า ผมดูไม่ออกหรอ?”

น้ำเสียงโกรธเคือง ถึงแม้จะกำลังระบายความในใจที่ไม่ พอใจ แต่ต่อหน้าหลงถึง เขาก็เหมือนเด็กที่ไม่มีวันโตเรื่อย มา ความโกรธเคืองทั้งหมดหลงถึงมองว่าสามารถแก้ไขได้ โดยใช้วิธีแบบจัดการกับเด็กที่ใช้อารมณ์

หลงถึงกำลังจับร่างกายส่วนบนอยู่ ใบหน้าแสยะยิ้มออก มาเล็กน้อย “เสี่ยวจื้อ เรื่องนี้แกเข้าใจพ่อผิดแล้วนะ พ่อให้ พี่ใหญ่ของแกไปเมืองเจียงเฉิงจัดการโครงการ เพื่อหวังว่า จะได้เป็นการฝึกฝนความสามารถของพี่แกให้มากขึ้น ตอน นี้เขาคือประธานของบริษัทแล้ว อำนาจในมือแน่นอนว่า ไม่มีใครแทนได้ อีกทั้ง ก้าวต่อไปเขาก็ต้องขึ้นเป็นประธาน บริษัท พ่ออายุมากแล้ว ไม่สามารถที่จะยึดเก้าอี้ตัวนี้ไว้ได้หรอก ไม่ช้าก็เร็วต้องเอาตำแหน่ง ให้พี่ใหญ่ของแก”

หลง อพยักหน้าด้วยความเหลือเชื่อ มือหนึ่งกำลังจับ หลังเก้าอี้อย่างแน่น “งั้นพ่อให้พี่ใหญ่ขายหุ้นที่อยู่ในมือ ทั้ง หมายความว่าอย่างไร? หากความจริงพ่อต้องการให้ พี่ชายเป็นประธาน ก็ควรจะให้หุ้นแก่เขา แต่ไม่ใช่เอาหุ้นที่ อยู่ในมือเขาอยู่แล้วขายทิ้งไป

หลงถึงหัวเราะเหอะเทอะเหอะสองสามครั้ง แล้วยืนขึ้น หัวเราะอย่างเอ็นดู ปรบหลังมือลูกชายสองครั้ง “เสี่ยวจื้อ แกยังเด็ก มีเรื่องอีกมากที่ไม่เข้าใจ ธุรกิจเหมือนสนามรบ บางครั้งก็ต้องพิถีพิถันเรื่องกลยุทธ์และนโยบาย ฉันให้ พี่ใหญ่แกให้ออกแล้วเข้า คือเพิ่มการพูดโน้มน้าวใจของ บริษัทให้เขา ยังไงพี่แกก็ยังเด็ก พวกบอร์ดบริหารแก่ๆ พวกนั้น เรื่องมาก

หลงจื้อเงยหน้ากำลังมองไปที่บิดา อยากที่จะอ่านความ คิดผ่านสายตาของเขา แต่ไม่มีอะไรสักอย่าง นั่นเป็น สายตาคู่ที่เขามองอะไรไม่ออก

“พ่อพูดจริงหรือ? คุณอยากที่จะเอาตำแหน่งประธานให้พี่ ใหญ่จริงใช่ไหม?”
หลงถึงพยักหน้า หลับตาลง “ถูก พี่ใหญ่แกเป็นลูกคนโต ของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องให้ตำแหน่งเขา เพียงแค่ให้เขามี คุณสมบัติ ฉันให้เขาแน่ๆ

โดนหลงถึงพูดไปทีหนึ่ง ความโกรธในใจหลงจื่อก็ลดไป ครึ่งหนึ่ง กัดกัดฟันแล้วกล่าว “พ่อต้องทำตามคำมั่นสัญญา ที่ให้ไว้ตอนนี้นะ”

“เอาล่ะ ฉันยังมีประชุมต่อ แกกลับไปก่อน มีเรื่องอะไร พวกเราค่อยกลับบ้านไปคุยกัน อยากทานอะไรโทรไปที่ บ้าน ทำงานเหนื่อยก็ไปขับรถเล่น

“ยังไม่กลับอีก? ความสามารถระหว่างแกกับพี่ชายต่างกัน มาก ควรจะพยายามให้มากๆ พี่ใหญ่ของแกตอนที่อายุเท่า แก เป็นประธานบริษัทแล้ว ตอนนี้แกเป็นแค่ผู้จัดการบัญชี รีบๆอัพตัวเองขึ้นมา ไปเถอะ

คำพูดน้ำผึ้งอาบยาพิษ พูดจนความสงสัยในใจของหลง จื้อได้หายไปครั้งหนึ่ง โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินบิดาจะมอบ ตำแหน่งประธานบริษัทให้กับพี่ใหญ่ หลงจื้อสามารถ ปล่อยวางความคับข้องใจลงได้
หลงจอเดินออกจากห้องทำงาน เหลียงจังซุนเข้ามา “ท่านประธาน จัดการเรียบร้อยแล้วครับ”

“อืม แจ้งคนที่เมืองเจียงเฉิง”

“ครับ ผมจะดำเนินการทันที

หลงถึงหยักหน้า “หลงเซียวรอบคอบ ตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่ ทำสงครามโดยไม่มีแผน ระวังตัวมากขึ้น ห้ามหละหลวม แม้แต่น้อย

เหลียงจังซุนพยักหน้า แล้วกล่าวอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน “วันนี้เช้า ประธานเน้นย้ำให้ผมบอกกับท่าน พักผ่อนเยอะๆ

“เหอะๆ พักผ่อน? ออกไปเถอะ”

“ครับ”

==

ในห้องทำงานของประธาน หลงเซียวจัดเตรียมเอกสารของตนเอง บนโต๊ะทำงานเหลือไว้แค่หน้าจอคอม สามเครื่อง เอกสารอย่างอื่นได้เก็บไว้เข้าไปในตู้เอกสาร แล้วทั้งหมด ล็อคไว้ หนึ่งในเอกสารบางฉบับวางไว้ใน กล่องเก็บของเอากลับบ้าน

จัดเก็บบางอย่างเสร็จแล้ว แอนดี้เคาะประตูเข้ามา

“ประธาน ประชุมบ่ายสามครึ่งกำลังจะเริ่มเข้าแล้วครับ เชิญคุณไปที่ห้องประชุมด้วยครับ

“โอเค”

แอนดี้ดูไปที่โต๊ะทำงานของบอส ของที่อยู่ข้างบนไม่ เหลือไว้แล้ว แอนดี้ถามอย่างสงสัย “ประธานนี่คือ…….

“ช่วงที่ฉันไปสัมมนา จะมีคนมารับงานของฉัน ถึงเวลานั้น ไม่ว่าใครจะมา บอกเขา สิ่งของสํานักงานในห้องทำงาน นี้ เขาใช้ได้หมด แต่ตำแหน่งนี้ เขาอย่าวุ่นวาย โดยเฉพาะ เก้าอี้ตัวนี้”

“ครับ!”

แอนดี้ไม่กล้าถามมาก ถึงแม้สีหน้าของประธานไม่เปลี่ยนแปลง แต่เมื่อต้องไปประจำข้างนอก ยังโดนคนให้ มาแทนตำแหน่ง ไม่ว่าใครก็ไม่มีความสุขหรอก

หลงเซียวเดินไปยังห้องประชุม ร่างที่แอบแฝงไปด้วย ความเยือกเย็นและความดุดัน แอนดี้อยู่ข้างหลังกำลังกอด เอกสารแล้วมอง

ประธานไม่มีใครแทนที่ได้ ไม่ว่าใครมา ก็ไม่ได้ทั้งนั้น! ตอนนี้ ณ โรงพยาบาลหวาเซีย

ลั่วหานยุ่งมาค่อนวัน ใกล้จะสี่โมง นวดแขนพักผ่อนสักนิด อยู่ในห้องทำงาน ไม่ถึงห้านาที มีร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใน ห้องทํางาน

แค่รู้สึกว่าตรงหน้าทันใดนั้นเหมือนเงาและแสงถูกบังไว้ ลั่ วหานเปิดตาขึ้น มองเห็นคนที่เข้ามาคือถังจิ้นเหยียน

“ว่าไง? คนไข้คนไหนที่จะปัญหาขึ้นมากะทันหัน?”

ถังจิ้นเหยียนส่งกาแฟร้อนให้เธอหนึ่งแก้ว “เพิ่งจะช่วย คนไข้ที่อยู่ปากประตูนรกกลับมา ทำไมยังเกิดขึ้นอีกคนเนี่ย? คนของรายการทีวีมาแล้ว อยากถ่ายรูปเราสองคน เอาไว้สักสองสามภาพ พูดว่าเป็นการโปรโมทระยะแรก

ลั่วหานเพิ่งจะดื่มกาแฟเข้าไปในปาก แล้ววางลงไป “เร็ว ขนาดนี้?! ทำงานเร็วเกินไปหรือเปล่า?”

ถังจิ้นเหยียนยิ้มอย่างละมุนละไม “น่าจะประมาณว่ากลัว คุณจะทิ้งงานระหว่างกลาง ตอนนี้เอาคุณไปโปรโมทก่อน ถึงเวลานั้นที่คุณถอนตัวก็ถอนไม่ได้แล้ว ไปเถอะ ดื่มไป เดินไป คนของรายการทีวีอยู่ข้างนอก ต้องเลือกฉาก”

ลั่วหานกุมขมับแล้วกุมขมับอีก “ฉันแค่ไม่มีสตินิดเดียวก็ โดนตุ๋นขนาดนี้เลยหรอเนี่ย! โปรโมทรายการทีวีต้องใช้ เวลานานเท่าไหร่?

ทั้งสองพูดไปเดินไปข้างหน้าคือคนของรายการทีวี มอง เห็นหมอสวมชุดกาวน์ออกมา อดไม่ได้ที่จะทักทายด้วย ความสุภาพ

ตอบสนองอย่างง่ายๆ ถังจิ้นเหยียนกล่าว “วันจันทร์เทป แรก โปรโมทเสร็จทั้งหมดก็น่าจะใช้เวลาราวๆสองเดือน คุณห้าสัปดาห์ ฉันห้าสัปดาห์”

ลั่วหานหยักหน้าอย่างจำใจ มาถึงขั้นนี้แล้วถอยก็ไม่ได้ แล้วแน่นอน “งั้นก็ถ่ายเถอะ”

“โอเค หมอฉู่แต่งหน้าเพิ่มก่อนล่ะกัน เหอะๆ

ลั่วหานขมวดคิ้ว “จิ้นเหยียน ฉันคิดมาตลอดว่าคุณเป็นคน ที่ตรงไปตรงมา ไม่คิดว่าคุณจะมีทักษะในการต้มตุ๋น ตุ๋น เก่งเยี่ยมกว่าใครๆ ต่อไปไม่สามารถที่จะเชื่อใจคุณง่ายๆได้ อีกแล้ว”

“เหอะๆ คำพูดโบราณที่จะหลอกคุณได้ ก็เป็นคนที่ใกล้ตัว ยิ่งใกล้ ยิ่งเพิ่มหลายเท่า หรือคุณไม่รู้หรอ?”

ลั่วหานหัวเราะเบาๆ ยิ่งเป็นคนใกล้ชิด ยิ่งโดนหลอกง่าย ใช่ไหม?”

ประมาณนั้น ใช่แล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ