ตอนที่ 378 ฉันจะรอคุณเอาชัยชนะกลับมา

ตอนที่ 378 ฉันจะรอคุณเอาชัยชนะกลับมา

กอดเอวล้วหานไว้ ทั้งสองเดินไปทางลิฟต์ หมอและ พยาบาลที่อยู่เวรเห็นหลงเซียวมารับภรรยาเลิกงานด้วยตัว เอง ต่างก็มองกันด้วยสายตาอิจฉา

สิ่งที่สำคัญไม่ใช่มารับภรรยาเลิกงาน สิ่งที่สำคัญคือเขา อ่อนโยนขนาดนั้น

สิ่งที่สำคัญคือ เขาคือหลงเซียว คนที่พวกเขาได้แค่มอง จากในทีวี ผู้ชายที่ไกลเกินเอื้อม แต่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

ร่างสูงใหญ่และความสง่าผ่าเผยที่หาที่เปรียบไม่ได้ ไปถึง ไหนก็ดึงดูดสายตาผู้พบเห็น

ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

ลั่วหานเอียงคอยิ้มให้หลงเซียว “ที่รัก สาวๆต่างมองแต่ คุณ เพื่อนร่วมงานฉันหลงเสน่ห์คุณแล้ว
หลงเซียวสายตามองแต่ข้างหน้าไม่ได้มองคนรอบด้าน เลย แขนโอบลั่วหานไว้แน่น ท่าทางสง่าผ่าเผย “ใช่เหรอ? ทำไมผมไม่เห็น?”

ล้วหานเอียงคอเงยหน้ามองคางสวยของเขา “ไม่เห็นเห รอ? ก็อยู่รอบด้านคุณไง ทั่วทุกทิศ มองอย่างเสียอย่าง หมาป่า”

สายตาหลงเซียวมองมาที่ล้วหาน “ผมเห็นแค่ภรรยาผม

สายตาคนอื่นเป็นยังไง คนอื่นจะอยู่ไหนไม่สำคัญ เขาขอ แค่ได้เห็นคนที่ตัวเองรักก็พอ

ลั่วหานได้ยินคำพูดของเขาแล้วยิ่งรู้สึกอบอุ่น ขยับตัวใกล้ ชิดไปในอ้อมกอดเขาอีก

เดินถึงหน้าประตูโรงพยาบาล หลงเซียวกางร่ม ปกป้อง วหานไว้อย่างดี ให้หัวเธออยู่ใต้วงแขนเขา ไม่ให้เธอโดน ฝนแม้แต่น้อย

ลั่วหานจับร่มในมือหลงเซียว ผลักร่มไปทางฝั่งเขา “ฉัน ไม่โดนฝน เสื้อคุณเปียกหมดแล้ว”
มือหลงเซียวไม่ขยับ ร่มยังคงอยู่เหนือศีรษะกั่วหาน “ผม เป็นผู้ชาย ผู้ชายก็ต้องฝ่าลมฝนได้”

ลั่วหานจับมือเขาไว้อย่างห่วงใย “ที่รัก คุณอย่าดีกับฉัน ขนาดนี้ เดี๋ยวฉันติด ติดแล้วเลิกยากนะ”

รถอยู่ไม่ไกลนัก หลงเซียวส่งทั่วหานขึ้นฝั่งข้างคนขับ กางร่มให้เธอขึ้นรถแล้ว ถึงพูด “ชอบความรู้สึกแบบนี้ ไหม?”

ลั่วหานพยักหน้า สายตาเต็มไปด้วยความสุข “อืม ชอบ”

หลงเซียวกางร่ม ใช้มืออีกข้างหนึ่งบีบแก้มเธอ ผิวนุ่มน่า สัมผัส “ถ้าชอบ ไม่ว่าติดไม่ติด ก็สนุกกับมันอย่างวางใจนะ ครับ”

ลั่วหานนั่งในรถ รอหลงเซียวขึ้นรถ มองดูท่าทางสง่าของ เขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย “คุณไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ ดูก็มีความสุขแล้ว”

หลงเซียวสตาร์ทรถ เสียงเครื่องยนต์ดังโคร่ง ที่ปัดฝนปัด ฝนกระจกหน้ารถไปมา เหมือนปั่นป่วนความรู้สึกของใคร ความโศกเศร้าของใคร

แล้วกลับมาเป็นใบหน้าที่สงบ

“ถ้าวันหนึ่งผมเหลือแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่ไร้ประโยชน์ ละ? ไม่ทราบว่าเทพธิดาอย่างหมอยังจะชอบอยู่ไหม?”

เขาพูดล้อเล่นและยิ้มให้เธอ รอยยิ้มที่อ่อนโยน

“ไม่เห็นเป็นไรเลย? คุณหลงรูปงามดั่งดอกไม้ ฉันหาเลี้ยง ครอบครัว แบบนี้ยิ่งดี จะได้ไม่มีผู้หญิงอื่นมามองใบหน้า อันหล่อเหลาของสามีฉัน อีกหน่อยก็เก็บไว้ที่บ้านดูคน เดียว”

หลงเซียวเอามือข้างหนึ่งจับมือเธอไว้ วางบนตากของตัว เองอย่างวางใจ กดแล้วกดอีก เป็นมือขวาของเธอพอดี นิ้ว เขาสัมผัสได้ถึงแหวนแต่งงานบนนิ้วนางของเธอ

“ได้ อีกหน่อยภรรยาผมก็หาเงินเลี้ยงครอบครัว ผมอยู่ บ้านทำกับข้าวให้คุณกิน ต้มน้ำซุป เลี้ยงคุณให้อ้วนๆ ขาวๆ เลยยิ่งดี”
“ฮาๆ ไม่ดี ฉันไม่อยากกลายเป็นคนอ้วน”

“เป็นคนอ้วนไม่ดีตรงไหน คุณเข้ามาในใจผมตอนผอม อ้วนแล้วจะได้ออกไปไม่ได้ จะได้อยู่ข้างในตลอด

ฝึกมาจากไหนคะ? ในหนังสือเหรอ?”

“อันนี้ไม่สำคัญ ผมพูด ผมก็คือคนคิด”

“ท่านเซียว คุณยังคงเอาแต่ใจเหมือนเดิม ดูแล้วที่บ้านคง ไม่เหมาะสําหรับคณ

ฝนค่อยๆ เล็กลงแล้ว เสียงฟ้าร้องสายฟ้าแลบก็ลดลง แล้ว ไฟถนนส่องทางเดิน เห็นทางได้ชัดขึ้น

น้ำที่ค้างตามถนนสะท้อนแสงไฟตามท้องถนน สีสัน ตระการตาดูแล้วสวยงาม

ลั่วหานร้องขึ้นมากะทันหัน “ที่รัก ฝนหยุดแล้ว

ฝนตกมาทั้งวัน หยุดสักที หยุดอย่างรวดเร็ว แค่พริบตา เงยหน้าขึ้นมองทุกอย่างก็ดูชัดเจน
หลงเซียวมองไปด้านนอก ความเครียดที่อยู่ในใจก็ปล่อย วางลงเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ รู้สึกสดชื่นและมองไปท้องฟ้า ยามค่ำคืนที่สดใส “ใช่ ฝนหยุดแล้ว ท้องฟ้าสดใส เป็น เพราะคุณ รู้ไหม?

ลั่วหานไม่กล้ารับ สภาพอากาศฉันเปลี่ยนไม่ได้ คุณหลง ก็ยกย่องเกินไปค่ะ

“คุณทําได้

คุณเปลี่ยนแปลงอากาศของธรรมชาติไม่ได้ แต่คุณ เปลี่ยนอากาศในใจผมได้ คุณอยู่ตรงนี้ รอยยิ้มของคุณ เสียงของคุณ กลิ่นอายบนตัวคุณ…..ทําให้โลกของผม สดใส —— คําคืนหลังฝน ท้องฟ้าปลอดโปร่ง อากาศ หลังฝนในเมืองหลวงดีเป็นพิเศษ แสงแดดส่องเข้ามา จากหน้าต่าง ส่องอยู่บนหน้าอย่างอบอุ่น ลมเบาพักต้นไม้ ดอกไม้ข้างนอก เป็นเช้าวันใหม่ที่สดใสและดีงาม

ลัวหานคืนมาพบว่า หลงเซียวออกไปออกกำลังกายแล้ว เธอพลาดเวลาออกกำลังกายตอนเช้าอีกแล้ว ลุกขึ้นแต่ง ตัวเข้าครัว

ไม่ได้ทำอาหารให้เขากินนานแล้ว วันนี้ล้วหานอยากทําอาหารเช้าให้เขา

ความซาบซึ้งที่เขาทำให้เธอเมื่อคืน เธอคิดว่าก็ต้อง ตอบแทนเขาหน่อย

ถึงแม้ระหว่างสามีภรรยาไม่มีปัญหาเรื่องการตอบแทน

หลงเซียววิ่งเสร็จ ทำท่ายืดกล้ามเนื้อแขนอยู่ กดเบอร์ โทรออกเชื่อมหูฟังบลูทูธ

กู้เยนเซนตื่นแล้ว แต่น้ำเสียงก็ยังคงเหมือนคนนอนไม่ อิ่ม “คุณชายหลง โทรหาผมแต่เช้า คงไม่ได้จะสั่งงานผม หรอกนะ? ผมเพิ่งตื่นนะ

สายตาหลงเซียวมองไปที่ดอกทิวลิปที่ล้มไปเพราะพายุ ฝนจากเมื่อวาน สายตาสลด “เมื่อวานคุยกับหุ้นส่วนของ บริษัทไม่ซื่อเป็นไงบ้าง? จัดการได้กี่รายแล้ว?

กู้เยนเซินหาว และมีเสียงดื่มน้ำ “เมื่อวานฝนหนักขนาด นั้น ก็มีการล่าช้าหน่อย แต่สามรายที่ติดต่อไปก็แสดงถึง ความไม่มั่นใจในโม่ซื่อ เตรียมตัวจะถอนทุนจากโม่ซื่อ แต่ พวกเขาก็ไม่ได้คิดจะลงทุนกับบริษัทจ่ชื่อ และดูเหมือนจะอยากร่วมงานกับเกาจึงอาน ช่วงนี้ ธุรกิจเกาจิ่งอานไปได้ค่อนข้างดี”

หลงเซียวหรี่ตา “ได้ วันนี้นายกับไป๋เวยไปติดตามส่วนที่ เหลือ ฉันต้องเอาโม่ซื่อให้ได้ในอาทิตย์นี้

“พรวด”

กู้เยนเซินพ่นน้ำชาที่ดื่มเข้าไปออกมา “แค่กๆๆ สำลัก เกือบตาย นายพูดอะไรนะ? อาทิตย์นี้? คุณชายหลง ล้อ เล่นใช่ไหม? ตอนนี้แค่ติดต่อกับหุ้นส่วนให้พวกเขาถอนทุน ที่ร่วมงานกับโม่ซื่ออยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ซื่อจะล้ม ละลายในวันสองวัน คุณชายหลง โม่ซื่อไม่ใช่บริษัทเล็กๆ นะ ต้องใช้เวลา”

“ฉันรู้ เพราะฉะนั้นฉันต้องเร่งเวลา ไม่ต้องถามเพราะอะไร ฉันต้องการให้โม่ชื่อเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนสกุล

กู้เยนเซินเช็ดปากอย่างไม่มีคำจะพูด “ได้ ฉันกับไป๋เวย จะพยายามเร่ง ฉันว่านะคุณชายหลง ชีวิตฉันทำไมถึงได้ ลำบากขนาดนี้ บริษัทที่บ้านฉันไม่อยากดูแล ตอนนี้ดีละ ฉันต้องลำบากลำบนมาช่วยนายจัดการกับคู่แข่ง เห้อ ชีวิต ลำเค็ญ”
หลงเซียวหัวเราะ ให้คำสัญญากับกู้เยนเงินที่คุ้มค่า “เรื่อง นี้สําเร็จ ฉันให้หุ้นสามเปอร์เซ็นต์ของโม่ซื่อให้นาย นายจะ จัดการยังไงก็ได้

“พรวด”

กู้เยนเซินพ่นน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมาอีก

“เฮ้ย หุ้น? นายให้หุ้นโม่ซื่อ? สามเปอร์เซ็นต์ นายรู้ไหม ว่าราคาหุ้นของโม่ซื่อตอนนี้ สามเปอร์เซ็นต์แปลว่าอะไร? นายให้ฉัน…..….….

“ตัวเลขนายรู้ก็พอ”

หลงเซียววางสาย จากนั้นก็โทรหาผู้จัดการของMBKทาง สาขาอเมริกา เสียงที่สุขุมเคร่งขรึมด้วยภาษาอังกฤษดังอยู่ ท่ามกลางสวนในยามเช้า

“Kreis มีเรื่องหนึ่งต้องช่วยฉันตอนนี้ ฟังนะ อย่างนี้……

หลงเซียวพูดจบ ก็วางสาย
โทรศัพท์ทั้งสองสายเสร็จ หลงเซียวก็ยืดกล้ามเนื้อหลัง วิ่งเสร็จ ร่างสูงสง่าเดินด้วยความมั่นใจเข้าไปในคฤหาสน์

เข้าไป ก็ได้กลิ่นหอมอบอวล หลงเซียวเงยหน้าก็เห็น วหานถือจานกับข้าวเดินมาพอดี กลิ่นหอมทำให้น่าลิ้มลอง

“เสร็จแล้วเหรอ? ล้างมือเตรียมกินข้าวค่ะ”

หลงเซียวเปลี่ยนรองเท้าในบ้าน ขมวดคิ้ว “ที่บ้านมีแม่ บ้านไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงลงมาทำกับข้าวเอง?”

“กับข้าวที่แม่บ้านทำ จะได้รสชาตินี้เหรอ?”

หลงเซียวไม่ได้รีบไปล้างมือ แต่เดินตามลั่วหานเข้าไปใน ห้องกินข้าว เห็นเธอวางจานลง ร่างสูงโน้มตัวไปหาเธอ น้ำ เสียงครุมเครือพูดข้างหูเธอ “หือ? รสชาติอะไร? รสชาติ ของภรรยา?”

กลิ่นหอมของดอกไม้ผสมกับกลิ่นเหงื่ออบอวลในห้อง ลั่ วหานหันหลัง ปากเธอโดนปากเขาพอดี ไออุ่นพร่าไปทั่ว ร่าง นิ้วมือสั่นเครือ
“เช้าตรู่แบบนี้ อย่าทำเรื่องไม่ดีนะ คุณหลง

“หือ? ผมกับเมียรักใคร่กัน ไม่ได้ทำอะไรไม่ดี?”

ลั่วหานจะหันกลับ แต่กลับถูกเขากดทับไว้ระหว่างอกเขา กับโต๊ะอาหาร กลิ่นหอมน่าดม แสงอันอบอุ่น ช่างเป็นเวลา อาหารเช้าที่ดีงาม

“กินข้าว”

“หือ?” เขาไม่ยอมหลบ จ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ

“ฉันบอกว่า กินข้าว

“กับข้าวเมื่อกี้ คุณกินรึยัง? ชิมรึยัง?” ร่างหลงเซียวก้มลง ยิ่งอยู่ยิ่งต่ำ ร่างใหญ่ของเขาจะทับบนร่างของลั่วหานแล้ว

ลั่วหานกลืนน้ำลาย ผู้ชายคนนี้….ให้คนบ้าคลั่ง

“กินแล้ว ไม่เค็มไม่จืด ไม่ใส่ผักชีกับขิง อะไรที่คุณไม่ชอบ ไม่ได้..……….อือ”
ล้วหานกำลังอธิบาย ทันใดนั้นริมฝีปากร้อน ถูกปากเขา กดทับลงมาแน่น

เนิ่นนาน

“อืม รสชาติใช้ได้ เมียผมพูดถูก มีแต่อาหารที่คุณทำ เท่านั้น ถึงมีรสชาตินี้

สายตาอันชาญฉลาดของลั่วหานมองที่ตาของเขา “คุณ หลง คุณแกล้งฉัน

หลงเซียวปล่อยเธอ พูดประโยชน์หนึ่งออกมาที่ฟังดู ลึกลับ “ผมมีสงครามหนักต้องไปสู้รบ เมียผมก็คือกองหนุน ของผม ผมต้องเติมพลังจากคุณก่อน

“หือ? สงครามอะไร?”

ทําไมรู้สึกแปลกๆ

“ระหว่างผู้ชาย”

ลั่วหานกอดอก ยิ้มอย่างสดใส “ให้ฉันเป็นกองหนุนได้คุณหลงต้องเอาชัยชนะกลับมานะคะ”

“ครับ แน่นอน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ