ตอนที่ 369 ผมเคยรับปากกับภรรยาผม

ตอนที่ 369 ผมเคยรับปากกับภรรยาผม

โน้มน้าวใจ ไปทีละขั้น หลงเซียวบีบจนหวาเทียนไม่มีทาง ให้ถอยแล้ว สายตาที่คมลึกและเยือกเย็นดั่งน้ำแข็ง ตอนที่ จ้องมองเขากลับทำได้อย่างเงียบๆ

มือทั้งสองของหวาเทียนได้กำไว้อย่างแน่น เงยหน้าจ้อง ตากับหลงเซียว กัดฟันแล้วยิ้มประชด “คุณชายหลง ช่าง ล้อเล่นเก่งจริงๆ! ความแค้นระหว่างฉันกับคุณไม่มีความ เกี่ยวข้องกับคนอื่นหรอก คนที่ทำให้พ่อแม่ฉันต้องตายก็ คือคุณ คนที่อยากจะฆ่าคุณก็คือฉัน มันก็ง่ายๆแค่นี้เอง”

สังชิงเซวียนมองพวกเขาสองคน “รอเดี๋ยวๆ ให้ตาลุงแก่ คนนี้พูดสักคำเถอะ หวาเทียน หลงเซียวอยากให้โอกาส แกแล้วนะ แกก็ยอมรับผิดและพูดออกมาเถอะ เอาความ เป็นลูกผู้ชายออกมาหน่อย ได้มั้ย? แกวางระเบิดในรถเขา เขาไม่ส่งแกเข้าคุกโดยตรงก็ถือว่าให้หน้าแกมากแล้ว แก ก็อย่าฝืนอีกเลย

หวาเทียนทําเหมือนไม่ได้ยิน และยังจ้องมองที่หลงเซียว “กล้าทำก็กล้ารับ ฉันเป็นคนที่คิดจะฆ่าแกเอง แกอยากจะส่งฉันเข้าคุกก็ต้องมีวิธีของแกเองอยู่แล้ว ไม่ต้อง มาเสแสร้งเป็นคนดีหรอก”

นิ้วมือที่สะอาดและเรียวยาวของหลงเซียวได้ช่วยจัด ความเรียบร้อยคอเสื้อของหวาเทียน นิ้วมือดึงที่คอเสื้อเขา ให้เรียบ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณชายหวาเป็นคนที่กล้า ทำกล้ารับฉันนับถือจริงๆ แต่ดูเหมือนคุณชายหวาจะลืม ไปแล้วว่า หลังจากพ่อแม่ของคูณเสียไปแล้ว ป้ากับลุงได้ เลี้ยงดูคุณเหมือนลูกแท้ๆของตัวเอง…..ฉันคิดว่า คุณคงไม่ อยากเห็นพวกเค้าอายุวัยทองแล้วที่เสียคนในครอบครัวไป แล้วยังจะต้องเสียอีกนะ คุณชายหวานับถือป้าและลุงของ ตัวเองมาก ถ้าหากคุณทนเห็นได้ว่าตอนที่พวกเค้าแก่แล้ว ไม่มีคนคอยดูแล……

“หลงเซียว! แกคิดจะทำอะไร!”

ทันใดนั้นหวาเทียนก็ดิ้นโมโหทันที เป็นเพราะความโกรธ บนใบหน้าเต็มไปด้วยเส้นเลือด กัดฟันไว้อย่างแน่น ใบหน้า ที่บิดเบี้ยวช่างน่ากลัวจริงๆ เสมือนสัตว์ร้ายที่กำลังดิ้นรน ครั้งสุดท้ายในชีวิต

แต่หลงเซียวก็ยังชิวๆสบายๆเหมือนเดิม นิ้วมือเอาออก จากคอเสื้อเขา แล้วตบที่ไหล่เขาเบาๆ เหมือนกับว่ากำลัง ชมดูศิลปะของตัวเอง หลังจากนั้นก็จ้องมองสายตาที่โมโหของหวาเทียน “คุณชายหวารีบร้อนอะไร กัน? ก็เหมือนที่คุณชายหวาพูด ฉันก็เป็นแค่นักธุรกิจที่ฆ่า คนอย่างเลือดเย็นเท่านั้นเอง เรื่องที่ฉันทำทั้งหมดคุณน่า จะไม่รู้สึกว่ามันจะแปลกตรงไหนนี่น่ะ”

หวาเทียนขยับปาก ใบหน้ายิ่งน่ากลัวขึ้นมาอีก ในตาเต็ม ไปด้วยเส้นเลือดแดง สายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหารลุกเป็น ไฟ กัดฟันและตะโกนเสียงดัง หลงเซียว แกกล้าแตะต้อง พวกเขา ฉันจะทําให้แกปลาตายแหงาด!

หลงเซียวก็ยังยิ้มอย่างวางตัว ร่างที่สูงใหญ่ถูกสายลมพัด ผ่าน ความสง่าและสูงส่งไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย “คุณชาย หวาคงจะไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ปลาจะตายแต่แหไม่มีทาง ขาดหรอก คุณชายหวาจ้องฉันมากี่ปีแล้วถึงได้มาลงมือ ตอนนี้ ก็คงเห็นได้ชัดแล้วว่า? คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ฉันหรอก”

หวาเทียนกำหมัดอีกครั้ง ลงไปที่หน้าอีกข้างนึงของหลง เซียวจะจู่โจมอีกครั้ง!

“แปะ!”

หมัดยังไม่ทันโดนที่หน้าของท่านเซียว มือใหญ่ข้างนึงหยุดหมัดของเขาไว้ และกำไว้ในฝ่ามืออย่างแน่น แล้ว ใช้แรงมือหมุน ข้อมือของหวาเทียนแทบจะถูกเขาหมุนจน หาก!

“อ้า!”

หวาเทียนเจ็บข้อมือ จนร้องเสียงดังออกมา มองดูข้อมือ ของตัวเองที่ถูกหลงเซียวหมุนจนบิดเบี้ยว ความเจ็บปวด กระจายไปทั่วร่างกาย ทันใดนั้นสีหน้าได้ขาวซีดทันที

มือของหลงเซียวรักษาท่าทางเอาไว้ แล้วพูดอย่างเสีย ใดว่า “คุณชายหวาเป็นศัลยแพทย์ มือคู่นี้มีความหมายที่ ล้ำค่า รักษาให้ดีๆเถอะ!”

พูดจบ เขาก็ได้ปล่อยมือหวาเทียน หลังจากนั้นหวาเทียน เสียการทรงตัวจึงเดินถอยหลังไปก้าวใหญ่ แผ่นหลัง ดัง“ปัง” ชนที่รถ ถึงได้ยืนทรงตัวได้

“หลงเซียว ฉันรู้ว่าแกแข็งแกร่งมาก แต่อย่าลืมว่า กระต่ายตื่นกลัวแล้วก็กัดคนเป็นเหมือนกัน!

ทันใดนั้นสังชิงเซวียนปิดปากหวาเทียนเอาไว้ “ไอ้เด็กนี่ ยังจะพูดอีก! อยากจะตายนักรีไง!”

หวาเทียนคิ้มออกจากมือของสังขิงเซวียน “หลงเซียว ความแค้นระหว่างฉันกับแกไม่จบง่ายๆแบบนี้หรอก!”

หลงเซียวเล่นมือถืออย่างชิวๆ และใช้นิ้วหมุนมือถือเล่น “กระต่ายตื่นแล้วก็กัดคนได้ แต่ถึงยังไงกระต่ายก็ยังเป็น กระต่ายอยู่ดี ถึงจะกัดยังไงก็หนีปืนของนักล่าไม่พ้นหรอก หวาเทียน ถ้าหากคุณอยากเห็นครอบครัวลุงกับป้าของคุณ แตกสลายล่ะก็ เชิญคุณช่วยปกป้องคนที่อยู่เบื้องหลังต่อ ได้เลย

พูดแล้ว หลงเซียวใช้มือถือยกคางของหวาเทียน น “กลับกัน ถ้าหากแกยอมพูดว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง ฉัน จะรับประกันความปลอดภัยของคุณเอง”

หวาเทียนจ้องหลงเซียวด้วยตาโต แล้วหายใจลึกๆ ใน สมองกำลังวุ่นวายเหมือนทำสงคราม หลังจากนั้นได้กัดฟัน ไว้อย่างแน่น “มีอะไรที่ฉันถึงต้องเชื่อใจแก?”

“เชอะ!” หลงเซียวยิ้มอย่างดูถูก “เพราะฉันคือหลงเซียว ยังไงล่ะ”
หวาเทียนนวดข้อมือที่ถูกเขาหมุนจนเจ็บ ไม่พูดอะไร

สังชิงเซวี่ยนใจร้อนจนขึ้นสมอง “หวาเทียน แกโง่รึไง? หลงเซียวถึงกับรับปากด้วยตัวเองแล้ว แกยังจะกลัวอะไร อีก? แกดูสิ อยู่ในเมืองหลวงยังมีใครกล้าต่อกรกับเขามั้ย? ขอแค่เขาอยากจะปกป้องแก แกก็จะปลอดภัยแน่นอน ยัง ไม่รีบพูดออกมาอีก

สังชิงเซวียนเปิดทางลงให้แก่หวาเทียนแล้ว หวาเทียน คิดแล้วคิดอีก แล้วมองมาที่หลงเซียวซ้ำๆ

“ครอบครัวป้ากับลุงฉัน ฉันหวังว่าคุณจะรับประกันความ ปลอดภัยของพวกเค้าด้วย”

หลงเซียวพยักหน้า แน่นอน”

หวาเทียนกัดฟันอีกครั้ง “เรื่องนี้ ฉันหวังว่าหลังจากคุณรู้ แล้ว..….…..”

“จะไม่มีใครรู้ว่าคุณเป็นคนพูด” หลงเซียวพูดขัดเขา ด้วย เสียงหนักแน่น

หวาเทียนกัดฟันแล้วมองไปรอบ “เราไปคุยกันในรถ
หลงเซียวพยักหน้า “โอเค”

หวาเทียนเอารถRolls-Royceส่งให้สังชิงเวียน ศาสตราจารย์สัง ผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับหลงเซียว รถคันนี้ คุณขับกลับไปเถอะครับ”

สังชิงเซวี่ยน โอเค หวาเทียน สามีของลิ่วลิ่วของบ้านเรา เชื่อใจได้แน่นอน แกวางใจเถอะ” เวลาเดียวกันสังชิงเซ วียนมองไปที่หลงเซียว แล้วมีสายตาที่เห็นด้วย แล้วพยัก หน้าพูดว่า”ไอ้น้องชาย แกต้องดีกับไอ้เด็กหวาเทียนคนนี้ นะ!”

หลงเซียวไม่พูดอะไร หันหลังเข้าไปในรถ

หวาเทียนได้ขึ้นมานั่งที่ด้านข้างคนขับ ทั้งสองขึ้นรถแล้ว เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น หลังจากนั้นรถได้ขับจากไป

เหลือเพียงสังชิงเซวี้ยนที่จับคางตัวเอง แล้วหัวเราะเฮอ ะๆ “ไอ้น้องชาย! ช่างมีสไตล์ของพ่อแกจริงๆ…..เฮ้อ น่า เสียใด ก่อนหน้านี้ที่อยู่ข้างกายคนอย่างหลงถึง ไม่รู้ว่าจะ ถูกหลงถึงเอาความคิดอะไรมาใส่ในสมองรึเปล่า ยังดีที่ยัง ไม่ได้กลายเป็นคนแบบเดียวกันกับหลงถิง อั้มไม่เลว ไม่เลว ในวันข้างหน้า ต้องมีการเปลี่ยนแปลง แน่นอน! ไอ้หลงถึงที่สมควรตาย ไอ้เลว!”

ด่าจบแล้ว สังชิงเซวียนหันไปมองรถRolls-Royce แล้ว รู้สึกปวดหัวทันที

“ขับกลับไป? ล้อเล่นรึไง! ตาลุงแก่ไม่มีใบขับขี่ด้วยซ้ำ ขับ บ้าบออะไร?”

และแล้ว สังชิงเซวียนเอามือถือออกมา ยิ้มและโทรหาลั วหาน ลั่วหานออกมาจากห้องผู้ป่วย เห็นว่าเป็นเบอร์ของ คุณครู เลยยิ้ม “คุณครูคะ ไปลองนั่งรถหรูแล้วรู้สึกดีมั้ยคะ? มาโชว์ความสุขให้หนูหรอคะ?”

สังชิงเซวี่ยนเงยหน้ามองท้องฟ้ากับที่รกร้างว่างเปล่าที่ มองไม่เห็นขอบเขต ฮะๆๆยิ้มแบบเซอๆ “ลัวลั่วเอ๊ย ตอนนี้ หนูไม่ยุ่งใช่มั้ย? คือว่า หนูขับรถพาหมอหลินออกมาที่สิ ตาลุงคนนี้หลงทางซะแล้ว หนูสองคนมาด้วยกันนะ!”

ล้วหานขมวดคิ้ว ถามกลับด้วยความสงสัย “คุณอยู่กับหวา เทียนจะหลงทางได้ยังไงคะ? ในรถก็มีGPS
“โอ้ย! พูดแล้วมันยาว ฉันสูบบุหรี่ก่อน พวกหนูรีบๆมานะ”

ลั่วหานมองดูที่หน้าจอมือถือ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?

“พูดเถอะ”

สองมือของหลงเซียวจับพวงมาลัยไว้ น้ำเสียงที่เรียบเฉย ไร้อารมณ์

หวาเทียนคิดอยู่สักครู่ คิดย้อนไปเรื่องในอดีต แล้วจัด เรียงคำพูด ต้องรับความเจ็บปวดเหมือนหนอนผีเสื้อที่ถูก ลอกไหมออก “แปดปีก่อน พ่อแม่ฉันตายในเวลาใกล้เคียง กัน ช่วงเวลานั้นฉันยังเด็กไม่รู้เรื่องอะไรเลย และก็รู้สึก หลงทางในชีวิต ฉันไปหาคนที่บริษัทMBK ถูกพวกเค้าไล่ ออกไปนอกประตู

หลงเซียวหรี่ตามองเขา ขยับมุมปาก เป็นเรื่องที่อยู่ใน ความคิดอยู่แล้ว

“หลังจากนั้น ฉันได้เจอกับผู้ชายคนนึงที่ชื่อว่าเหลียงหมู่คน เขาบอกว่าทั้งหมดนี้ประธานของบริษัทMBKเป็น คนออกคําสั่งเอง ให้ฉันไปหาประธานของ บริษัทMBKโดยตรง ซึ่งก็คือคุณ”

หลงเซียวยกมุมปาก ขยับนิ้วบนพวงมาลัย “อ๋อ? เหลียงห ยัคน…….เฮอะ!”

ไปๆมาๆ กลับย้อนกลับมาที่ตัวเหลียงหญ้คนอย่างงั้นหรือ น่าสนใจหนิ!

แต่ว่าหลงเซียวจําไม่ได้ว่า แปดปีก่อนเงื้อมมือของเห ลียงหญ้คนได้ยื่นเข้ามาในบริษัทMBKแล้ว หรือว่าจริงๆ แล้วเหลียงหญ้คนมีความเกี่ยวข้องกับบริษัทMBKตั้งนาน แล้ว? ตอนนั้นบริษัทย่อยในประเทศอังกฤษได้เกิดการ เปลี่ยนแปลงพนักงานครั้งใหญ่หลายครั้ง และยังมีการ เทคโอเวอร์บริษัทอื่นๆเข้ามาวุ่นวายมาก

เหลียงหญ้คน……..คนๆนี้มีความเกี่ยวข้องกับ บริษัทMBKกันแน่นะ?

หวาเทียนมองหน้าหลงเซียว แล้วสูบหายใจลึกๆ ในเมื่อ พูดออกมาแล้ว ก็พูดเรื่องทั้งหมดของเขาออกมาพร้อมๆ กันเลย “เหลียงหญ้คนมีอิทธิพลใหญ่มาก คนของเขาอาจจะปรากฏตัวได้ตลอดเวลา คุณต้องระวังให้ดี ฉันคิดว่าเขามีความแค้นกับคุณ ก่อนหน้านี้ เขาเป็นคนที่ให้ ระเบิดนี้แก่ฉันเอง ให้ฉันรีบๆลงมือ ฉันคิดว่า เขาอยากจะ ให้คุณตาย

ถ้าอย่างนั้น ก็คือหลังจากที่หลงเซียวเผชิญหน้าโดยตรง กับเหลียงหญ้คนล่ะ?

คํานวณดูแล้ว เวลามันก็เทียบเคียงกันจริงๆ

หลงเซียวขยับมุมปาก รอยยิ้มยิ่งมืดมน มองเห็นแต่ก็ไม่ อาจอธิบายได้ “แน่นอนเขากับฉันมีความแค้นกันอยู่แล้ว คุณหลงกลแล้วหวาเทียน คุณถูกเหลียงหยู้คนหลอกให้ เป็นแค่หมากตัวนึง ตั้งแต่แรกเขาก็อาศัยความแค้นของ คุณเพื่อมากําจัดฉัน กำจัดบริษัทMBKเท่านั้น”

หัวของหวาเทียนพิงอยู่ที่ๆนั่ง แล้วยิ้มอย่างประชด สำคัญหรือ? ไม่ว่าใช่คุณรึเปล่า พ่อแม่ฉันก็ตายเพราะการ กดขี่บริษัทMBK”

หลงเซียวขมวดคิ้ว “การตายของพ่อแม่คุณ บริษัทMBKอาจจะมีความผิด แต่ไม่เกี่ยวกับฉัน ถ้าหากคุณ อยากจะใช้ช่องทางๆกฎหมายเพื่อทวงความยุติธรรมของพ่อแม่คุณ ฉันไม่คัดค้านอะไร

คำพูดของหลงเซียวทำให้หวาเทียนอึ้งไปเลย “คุณเห็น ด้วยที่ฉันจะฟ้องบริษัทMBK ? ”

หลงเซียวรู้สึกขำ “แน่นอน ฉันอยากจะเห็นว่าหลังจากไป ไปชนกับหินแล้ว ไข่จะแหลกเป็นเสี่ยงๆยังไง ถ้าคุณอยาก ก็ลองดูได้เลย ฉันสามารถช่วยคุณทางเรื่องกฎหมายได้ แต่คุณชายหวาก็ต้องเตรียมตัวที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ ที่ราบคาบ

หวาเทียนรู้สึกเจ็บใจ ความโมโหพลุ่งพล่านในใจ แต่ก็ ปฏิเสธไม่ได้ว่า ที่หลงเซียวพูดก็ไม่ผิด ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะ พูดจาเผด็จการ แต่คิดไปคิดมาแล้ว ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ เคยคิดร้ายกับตัวเองเลย

“คุณช่วยฉันทำไม? ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ คุณช่วยฉัน ทำไม? ตามสไตล์ของคุณชายหลงอย่างคุณแล้ว เมื่อกี้ ควรจะให้ตำรวจจับตัวฉันไปแล้วนี่น่ะ หรือไม่ก็อาจจะฆ่าฉัน โดยตรงเลยก็ได้

หลงเซียวหมุนพวงมาลัย รถได้วิ่งไปตามบนทางด่วนที่ กลับเมืองหลาว
“ช่วยคุณ? คุณชายหวาคิดดีเกินไปแล้วมั้ง ฉันไม่ได้ช่วย คุณ”

“งั้นเพื่ออะไร? ฉันไม่เข้าใจ หลายปีมานี้ฉันเห็นมาเยอะ กับวิธีการที่คุณใช้กับศัตรู บอกตรงฉันไม่กล้าที่จะคิด ใน โลกของคุณชายหลงอย่างคุณ เงินสามารถแก้ปัญหาทุก อย่างได้ เงินแก้ไม่ได้ ก็ยังใช้กำลังได้ ไม่จำเป็นต้องมาฟัง ฉันพล่ามหรอก”

หวาเทียนคิดแล้วก็ยังรู้สึกไม่น่าเชื่อ หลงเซียวที่เขารู้จัก ไม่ใช่คนแบบนี้แน่นอน คนของตระกูลหลง ไม่มีทางที่จะ เป็นแบบนี้

ในที่สุด หน้าที่เย็นชาของหลงเซียวก็ได้มีรอยยิ้มปรากฏ ออกมา “ฉันเคยรับปากกับคนๆนึง จะเปลี่ยนวิธีที่แก้ไข ปัญหา”

เขาเคยรับปากกับภรรยาเขา ว่าจะยอมเปลี่ยนวิธีอีกแบบ นึง และเขาจะทำให้ได้

หวาเทียนหรี่ตา ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ“คนที่ว่าคือ หมอ ฉู่?”
แววตาที่คมลึกของหลงเซียวกระจายความอบอุ่นออกมา “ไม่ เธอเป็นภรรยาฉันเอง”