ตอนที่ 363 วันนี้ เป็นวันระลึกครบรอบการตายของ ตระกูลไป๋

ตอนที่ 363 วันนี้ เป็นวันระลึกครบรอบการตายของ ตระกูลไป๋

เสียงหัวเราะของไป๋เวยราวกับผี ใบหน้าที่ซีดเซียวไม่มี เลือดฝาดแม้นิดเดียว มีแต่สองตาที่ลืมตาโตอยู่ และใน ดวงตาก็มีเส้นเลือดได้ผุดขึ้นมา ราวกับมีแรงอะไรผลักดัน เธออยู่โดยเธอไม่สามารถต้านทานได้ และเธอไม่สามารถ ควบคุมตัวเอง

“ไป๋เวย วางมีดลงก่อน ! คุณวางมีดลงก่อน ! ”

กู้เยนเซินกางแขนสองข้างแล้วค่อยๆเดินเข้าใกล้เธอ ก้าว เท้าชาๆและเก้าเล็กมาก กลัวมากที่จะไปกระตุ้นอารมณ์ที่ ตึงเครียดของเธอในตอนนี้

“ ไป๋เวย ไม่ต้องกลัวนะ คุณมองหน้าผม ไม่ต้องกลัว เรา คุยกันดีๆ ได้มั้ย ? ”

กู้เยนเซินเกลี้ยกล่อมเธออย่างระมัดระวัง สายตาที่ที่หนัก แน่นและแผดเผามองไปที่ผู้หญิงแต่งชุดขาว เธอในตอนนี้ เหมือนกับคนบ้าที่เสียสติอย่างสิ้นเชิง
จู่ๆในหัวของกู้เยนเซินก็มีคำพูดของหลงเซียวได้ผ่านเข้า มา โรคซึมเศร้า !

หลังจากที่ตระกูลไป๋ถูกฆ่าตายทั้งครอบครัว ไป์เวย กลายเป็นโรคซึมเศร้าอย่างหนัก !

เพราะฉะนั้น ไป๋เวยในตอนนี้กำลังตกอยู่ในสภาวะโรคซึม เศร้ากำเริบ เธอเสียสติและสิ้นหวังอย่างสิ้นเชิง ไม่ได้ยิน เสียงใครห้ามทั้งนั้น

ตามใจเธอก่อน ต้องตามใจเธอเอาไว้ก่อน

แววตาที่ไร้วิญญาณของไป๋เวยมองอยู่ที่กู้เยนเซิน ริม ฝีปากที่แห้งกร้านขยับทีนึง “พ่อคะ …….

เสียงเบามาก บวกกับความโศกเศร้าและไร้กำลัง เงาที่ ปรากฏตรงหน้าเหมือนกับว่าทำให้เธอเห็นพ่อในตอนหนุ่ม

เธอนึกภาพกลับไปถึงตอนเด็กตอนที่ยังอายุห้าหกขวบ เธอมองหน้าเขาอย่างงุนงง ออดอ้อนและดีใจ “ พ่อมาหา ฉันแล้วเหรอ ? ”
กู้เยนเนถูกเธอเรียกแบบนี้ คิดได้ในทันทีว่าเธอกำาลัง เห็นภาพหลอน เห็นเขาเป็นพ่อของตัวเอง

มือสองข้างของกู้เยนเป็นค่อยๆเข้าใกล้ ยิ้มให้เธอด้วย ท่าทีที่อ่อนโยนและเอ็นดู “ เวยเวย ลูกพ่อ ฟังพ่อนะ วาง มีดลง มา ……. ”

เขาค่อยๆชักนำเธอ แววตาที่กังวลขยับไปตามทุกความ เคลื่อนไหวเล็กน้อยของเธอ เขาค่อยๆเก็บอาการตื่นตกใจ ที่เกือบจะทะลุออกมาจากอกอย่างอ่อนโยน พูดกับเธอ เบาๆ แล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ …..

ผมที่ยุ่งเหยิงของไป๋เวยที่ปล่อยไว้อยู่ เป็นเพราะเธอ อาละวาดบ้าคลั่งและพยายามทำร้ายตัวเอง เส้นผมดำยาว ได้พันกันไปหมด และมีบางส่วนติดอยู่ที่หน้า เส้นผมที่ เปียกเหงื่อดูน่าอนาถ

“นาย …… ” ไปเวยหรี่ตา แววตาได้ปรากฏความเยือก เย็นที่ทำเอาทั้งสองคนต่างหวาดกลัวไปตามๆกัน เธอพูด ว่านาย ต่อจากนั้นก็เงียบไปอยู่นาน แต่มีดในมือกลับกำไว้ แน่กว่าเดิม แววตาที่กำลังตรวจตราอยู่กลับยิ่งเฉียบแหลม
กู้เยนเงินค่อยๆกลืนน้าลาย ใช้สายตาที่นุ่มนวลเพื่อกล่อม เธอ “เวยเวย ใจเย็นๆ ปล่อยตัวให้ผ่อนคลาย คุณฟังนะ วางของที่อยู่ในมือก่อน เดินมาหาผม ……

ไป๋เวยหรี่ตาจ้องดูเขา จากนั้นริมฝีปากได้ปล่อยแสงเจิด จ้าที่น่าตกใจกว่าความตายออกมา ” นาย …….. ไม่ใช่ ! นายไม่ใช่ ! ! ”

การอาละวาดของเธอทำลายบรรยากาศที่สงบของเมื่อกี้ ในห้องน้ำถูกเสียงที่จู่ๆดันลั่นของเธอสะเทือนไปทั้งห้อง กู้เยนเซินก็ถูกความตื่นตกใจของเธอทำเอาแผ่นหลังเย็น วูบ ใจกล้ากล่อมเธอต่อด้วยความอ่อนโยน “ผมคือ. เวยเวย ผมคือ คุณลงมาก่อน วางมีดที่อยู่ในมือลงก่อน ”

มือของไป๋เวยกําด้ามจับของมีดไว้แน่น ปลายมีดที่ แหลมคมตั้งตรงอยู่ที่คอหอยของตัวเอง ถ้ามีดทิ่มลงไป เธอต้องตายแน่นอน !

ใบมีดที่คมเข้าใกล้คอหอยของเธอ วินาทีนั้น คอที่ขาว เนียนของเธอก็มีเลือดไหลตามใบมีดออกมา ค่อยๆไหลลง มาที่ด้ามจับ ทันใดนั้นก็ไหลมาถึงที่ฝ่ามือของเธอ เลือดใน มือได้สะสมเรื่อยๆ หลังจากนั้นก็ได้ค่อยๆหยดลงที่พื้น !
“ไป๋เวย ! อย่าทำอะไรโง่ๆเลยนะ ! คุณตื่นสิ ! คุณต้นมา มองหน้าผมได้มั้ย ? มองหน้าผมสิไป์เวย ! ผมคือกู้เยน เซิน ผมคือ กู้เยนเซินไง ! ”

กู้เยนเซินเห็นเลือดที่คอเธอ จู่ๆก็เสียสติตะโกนชื่อเธอ หยดเลือดได้ไหลลงจากคอของเธอ ราวกับมีมีดกำลังกรีด อยู่ที่หัวใจของกู้เยนเซิน เธอเจ็บ เขาก็ยิ่งเจ็บ !

ไม่ หรือจะพูดว่า ไป๋เวยในตอนนี้ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด บนร่างกายแล้ว แววตาที่ไร้วิญญาณของเธอจ้องมองกู้เยน เซิน แล้วพูดอยู่คนเดียว รอยยิ้มน่ากลัวราวกับผีร้าย

“ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก ฉันจะดื่มเลือดแก ฉีกเนื้อแกมา ……………….. ฉันจะให้แกตาย แก……ตาย !!

ทันใดนั้น สายตาที่ไป๋เวยมองหน้ากู้เยนเซินก็ยิ่งเย็นชาน่า ขนลุกขึ้นทุกที “เป็นแก! แกฆ่าพวกเขา ! ฉันจะฆ่าแก ! ! ฉัน จะฆ่าแก ! ! ”

กู้เยนเซินสีหน้าตกใจมาก ไป๋เวยคงคิดว่าเขาเป็นเงิน เหลียวแล้วซินะ ?
ทันใดนั้นเขาก็คิดได้ จู่ๆเยนเงินก็หัวเราะบ้าคลังใส่เธอ ฮ่าๆๆๆ ! ไป๋เวย ถูกต้อง ฉันเอง ฉันเป็นคนฆ่าครอบครัวเธอ เอง ! ฆ่าฉันสิ ! มาสิ ! มาฆ่าฉันสิ !!

ไป์เวยมือข้างนึงกุมหัวที่จะระเบิดเอาไว้ เธอแยกแยะไม่ ออกว่าใครคือใคร แม้กระทั่งลืมว่าตัวเองเป็นใครด้วย อ๊า!!”

ในหัวของเธอกำลังสู้กันอย่างหนัก ไป๋เวยรู้สึกสับสนแทบ จะพังทลาย เธอได้ยินเสียมากมายกำลังเรียกหาเธอ เธอ ไม่รู้ควรจะฟังใครดี ไม่รู้ว่าอันไหนจริงอันไหนปลอม ไม่รู้ อะไรทั้งนั้น!

เธออยากได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง แต่เธอถูกกดทับ เอาไว้ ร้อนไม่ออกมา

“ไป๋เวย! มานี่สิ ใช้มีดในมือของเธอฆ่าฉันตอนนี้เลย ! มาสิ ! ฆ่าฉันเลย!”

เวลานี้ ล้วหานได้ขับรถออกจากโรงพยาบาล ระหว่างทาง เธอเปิดวิทยุเพื่อจะฟังข่าวแล้วฆ่าเวลาไป

วิทยุเพิ่งจะเปิด ก็ได้ยินเสียงผู้ประกาศข่าวชายในช่องตัวออกมา คุณพูดฟังครับ พวกคุณยังจำได้ไม่ครับว่าวัน นี้เป็นอะไร ? ครั้งนึงที่สะเทือนใจคนทั้งเมือง คดีฆาตกรรม ตระกูลไปก็ได้เกิดขึ้นในวันนี้…

“เอียด!!!”

มือล้วงานที่กำพวงมาลัยไว้จู่ๆก็ได้หยุดลง! แรงอัน ทรงพลังได้ฉุดดึงแขนของเธอไว้จนรถที่ตกแต่งอย่างหรู อย่างRolls-Royceได้หยุดลงข้างทางอย่างกะทันหัน!

ลั่วหานจ้องตัวเลขที่ปรากฏบนหน้าจอของรถ ใช่ คือวัน

วันที่ครอบครัวของไปเวยถูกฆ่ายกครัวก็คือวันนี้ ไม่ เพียงแต่เป็นวันครบรอบวันตายของครอบครัว ยังเป็นวันที่ เธอ

แย่แล้ว !

วันครบรอบของทุกปี ไปเวยก็จะต้องเสียสติทุกครั้ง!

นึกถึงนี้ ล้วหานก็ได้กลับรถอย่างเร็ว รถได้ขับวิ่งไปยังฝั่งตรงข้ามของบ้านอย่างเร็ว !

ไป๋เวยจะเกิดเรื่องไม่ได้นะ !

เธอผ่านมรสุมมามากมาย ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาที่ได้เชิด หน้าชูตาสักที ทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นใหม่ เธอจะเกิดเรื่อง ไม่ได้นะ !

ยิ่งคิด ใจของลั่วหานก็ยิ่งไม่ดี รถRolls-Royceสีดำที่วิ่ง อยู่บนถนนได้ปรากฏเป็นแสงไฟที่ลากยาวเหมือนภาพ หลอน เส้นทางที่วิ่งผ่านต่างเป็นแสงไฟสีขาวที่เย็นชื่น !

ที่บ้านไป์เวย ในห้องน้ำ การเผชิญหน้าและยืดเยื้อยังคง ต่อเนื่อง

เลือดได้ไหลออกมาจากคอของไป์เวยไม่หยุด ยิ่งอยู่ยิ่ง เยอะขึ้นเรื่อยๆและหยดไหลลงที่หลังของเธอ กระโปรง สีขาวที่เปียกไปด้วยเลือด กลายเป็นจุดๆราวกับสะพาน ดอกไม้ที่เชื่อมต่อความตาย

“ไป์เวย ! ฆ่าฉันสิ ! ฉันเป็นคนที่ทำให้ครอบครัวของ เธอต้องฆ่า ! ฉันเอง ! ! ” กู้เยนเซินตบที่หน้าอกตัวเองอย่างแรง พยายามเบี่ยงเบนความอาฆาตของเธอมาท ตัวเขา

หลังจากรองมาหลายครั้ง ในที่สุด สายตาของไป๋เวยก็เริ่ม หันมามองที่กู้เยนเซิน เธอแยกแยะอย่างละเอียด “ แก …… คือ แก ……คือเสิ่นเหลียว ! ใช่แกเอง!! ”

ระหว่างที่ไป๋เวยอาละวาดอยู่นั้น มีดก็ได้ออกจากคอของ เธออย่างเร็ว เธอกำมีดไว้แน่นแล้วกระโดดเข้าใส่กู้เยน เซิน !

“อ๊า ! ! แกตายซะ!! ไปตายซะ !!! ”

มีดที่เปื้อนเลือดของไป๋เวยได้พุ่งตรงไปที่หน้าของกู้เยน เซินและตา ปลายมีดที่แหลมคมราวกับแสงสีขาวของฟ้า ผ่าๆลง !

“ผัวะ ! ”

กู้เยนเซินใช้สองมือของตัวเองกำมีดไว้แน่น เลือดสีแดง สดได้ไหลลงตามฝ่ามือของเขา รวมกันไปสายเลือด …….
“เพียะ !!”

กู้เยนเซินแย่งมีดมาแล้วทิ้งไปที่พื้นอย่างแรง แล้วใช้เท้า ถีบมีดไปไกล เร่งรีบใช้มือที่เลือดไหลเต็มกอดไป๋เวยไว้ !

ไป์เวยเหมือนผีเสื้อที่ถูกหักปีกอย่างไรอย่างนั้น เธอ อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงล้มอยู่คาอกของเขา เป็นเพราะตื่นตกใจ กลัวและไร้ที่พึ่งจนตัวสั่นอย่างแรง

คุณ ……. คุณเป็นใคร ? ”

กู้เยนเซินถึงรู้สึกโล่งอก มือที่เลือดไหลกอดเธอไว้ ใน ดวงตามีทั้งน้ำตาและรอยยิ้ม “ ผมคือผู้ชายของคุณไง ”

ไป๋เวยรอยยิ้มอิดโรยยิ้มขึ้น เห็นชัดว่าเธอไม่รู้ว่าตัวเอง ได้ยินอะไร เธอรู้สึกเหนื่อยล้าและอ่อนเพลียมาก หลบ อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วหายใจอย่างแรง “ พาฉันกลับ บ้าน ….. พาฉันกลับบ้านหน่อย ………

ทนมาถึงเวลานี้ ดวงตาของไป๋เวยได้มีน้ำตาที่ร้อนๆไหล ออกมาสักที น้ำตาของเธอได้หยดลงที่แขนของกู้เยนเชิ นรวมเข้ากับเลือด
ไป๋เวย ! ! ”

ลั่วหานเปิดประตูเข้าแล้วตะโกนดัง ทันใดนั้นก็เห็นขวด เหล้าที่วางกระจัดกระจายอยู่ในห้องรับแขก ให้ตายสิ ! เป็น แบบนี้อีกแล้ว !

* ไปเวย ! ! ไปเลย ! ! ”

ลั่วหานใช้เท้าถีบขวดเหล้าออก เห็นมีเงาคนเดินออกมา จากห้องน้ำ สายตาจ้องไปในทันที เธอมองดูคนที่เดินออก มาจากด้านในอย่างประหลาดใจ “คุณชายกู้ คุณ ………. ”

กู้เยนเซินอุ้มไป๋เวยที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด เสื้อของ ทั้งสองคนเปื้อนเลือดจนกลายเป็นสีแดง โดยเฉพาะชุด กระโปรงสีขาวของไป๋เวย เดาไม่ยากว่าเมื่อกี้ที่ผ่านมาเกิด อะไรขึ้น

“ เธอหมดสติไป ” กู้เยนเซินพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า หลังจากนั้นก็ยิ้มให้กั่วหาน

“อุ้มเธอไปวางที่เตียง ฉันไปหยิบกล่องยามา !
ลัวหานเดินไปที่ห้องรับแขก หยิบกล่องยาออกมาจากตู้ อย่างคล่องแคล่ว แล้ววิ่งกลับไปที่ห้องนอน

เธอฉีกซองเข็มฉีดยาที่ฉีดเข้าเส้นเลือดดามาอัน แล้ว ใส่ยาระงับประสาทฉีดให้กับไป๋เวย หลังจากนั้นก็ใช้สำลี ชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลที่คอให้เธอ ใช้ผ้าก๊อซช่วยเธอพัน แผลให้เสร็จ

ลั่วหานท่าทางว่องไวมาก มีระเบียบและเป็นขั้นเป็นตอน ไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่นิด

กู้เยนเซินเห็นเธอปฐมพยาบาลแล้วมองอึ้งไปเลย

ลั่วหานทำเสร็จพวกนี้ แล้วช่วยไป๋เวยเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก ต่อ “ ฉันควรจะนึกขึ้นได้เร็วกว่านี้หน่อย ต้องโทษฉันเอง

ลั่วหานรู้สึกผิดและโทษตัวเอง ถ้าเป็นปีก่อนๆของวันนี้ ลั่ วหานจะคอยเฝ้าอยู่ข้างกายไป๋เวยไว้ก่อนแล้ว และเตรียม ยาระงับประสาทเพื่อป้องกันโรคของเธอกำเริบ

วันนี้ ……. เธอคงอยู่สุขสบายเกินไป ถึงได้ลืมไป์เวย ……
ฉันผิดเอง !

“มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก ” กู้เยนเซินกำมือไว้ แต่ เลือดก็ยังไหลออกมาไม่หยุด

ล้วหานหันกลับมา “คุณชายกู้ มือของคุณ …….

“ผมไม่เป็นไร เมื่อกี้แสดงเป็นฮีโร่ไปหน่อย

ลั่วหานกลอกตาขาวใส่เขาที่ “ปล่อยมือซะ ฉันช่วยคุณ ทําแผล

คงเป็นเพราะสัญชาตญาณที่กลัวหมอ กู้เยนเซินแบมือ ออกโดยดี ฝ่ามือเป็นรอยกรีดที่น่ากลัวมาก เลือดได้กลบ เส้นลายมือ เห็นแล้วน่ากลัวมาก

ลั่วหานคีบสำลีก้อนมาช่วยเขาหยุดเลือด จับมือของเขาไว้ ห้ามเลือดไปและพูดไปด้วย “วันนี้เป็นวันครบรอบการตาย ของพ่อแม่ไป๋เวย ปีนั้นของวันนี้ คนของตระกูลไปถูกเงิน เหลียวฆ่าจนหมด

“อ๊ะ!”
กู้เยนเงินสะดุ้งตกใจ มือได้หลุดออกจากมือของล้วหาน แผลที่ถูกดึง รู้สึกปวดแสบมาก

“อย่าขยับสิ ! ” ลั่วหานขมวดคิ้ว แล้วดึงมือของกู้เยนเซิ นกลับ “คุณโกรธอะไร ? ขึ้นโกรธอีก มือคุณได้พิษการเอา แน่”

กู้เยนเซินมองผู้หญิงที่นอนราบอยู่เตียง “ มีวิธีไหนที่จะ ช่วยให้เธอดีขึ้นได้มั้ย ? ”

ลั่วหานช่วยเขาพันแผลด้วยผ้าก๊อซรอบแล้วรอบนึง “ ฉัน เป็นหมอ รักษาได้แค่โรคทางร่างกายของเธอ แต่ฉันไม่ สามารถรักษาแผลในใจของเธอ ชีวิตของตระกูลไป๋หลาย สิบชีวิต เป็นแผลในใจของเธอ ตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับเธอ เห็น โรคเธอกำเริบมาสองครั้ง อาการหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ฉันเอง ก็ไม่รู้จะช่วยเธอยังไง ……. ”

กู้เยนเซินถอนหายใจยาวที “ ผมอยากช่วยเธอ ผมอยาก จะปกป้องเธอเอง ”

ล้วหานทําแผลมือซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บหนักของเขา เสร็จแล้วทำแผลอีกข้างต่อ “ จิตใจของไป๋เวยถูกกระทบ กระเทือนอย่างหนัก ฉันคิดว่า ถ้าหากจะมีอะไรที่จะช่วยเธอได้ ก็คงเป็นความรักแล้วมัง ความรักที่มากพอ และความอดทนอย่างสูงและการรอคอย อาจจะช่วยให้เธอ เดินผ่านออกมาได้ ”

กู้เยนเซินพยักหน้า “ขอบคุณมากนะครับ ผมจะช่วยเธอ ให้ได้แน่นอนครับ ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ