ตอนที่ 361 ความงดงามของภรรยา เงินทองเท่า ไหร่ก็เทียบไม่ได้

ตอนที่ 361 ความงดงามของภรรยา เงินทองเท่าไหร่ก็ เทียบไม่ได้

นึกขึ้นว่าต้องเปลี่ยนชุด ลั่วหานลงจากรถแล้วเดินไปที่ เบาะนั่งหลังรถ ถุงช็อปปิ้งหลายสิบถุงกองอยู่ราวกับภูเขา ลูกนึงได้ เธอเปิดดูถุงพวกนั้นของลู่ซวงซวง

ลองนึกว่าลู่ซวงซวงเธอซื้อชุดอะไรมาบ้าง หลังจากนั้นก็ มองเทียบกับตัวเอง ว่ามีชุดไหนที่พอจะใส่ได้บ้าง

ลู่ซวงซวงชอบพูดว่าตัวเองขาสั้น เวลาเลือกกระโปรงก็ ต้องเลือกที่มันสั้นๆถึงจะดูขายาว

เพราะฉะนั้นกระโปรงที่เธอเลือกส่วนใหญ่ก็จะสั้นจุ๊ดจู๋

ลั่วหานนึกได้ว่ามียี่ห้อนึงเธอซื้อมาสองชุด ชุดนึงเป็นกระ โปรงเจ้าหญิงไม่ถึงหัวเข่า อีกชุดเป็นชุดกระโปรงแบบยาว บางกลาง ลู่ซวงซวงยังพูดอีกว่า “ ถึงฉันจะไม่สูง แต่พอใส่ ส้นสูงแล้วก็เป็นสาวสวยหุ่นดีได้เหมือนกันละนะ !”
เพราะฉะนั้น ในเสื้อผ้าทั้งหมดนี้ มีแต่ชุดนั้นที่สามารถ ช่วยเธอได้ในตอนที่สถานการณ์คับขันแบบนี้ !

ลั่วหานหาถุงของยี่ห้อนั้นแล้วเปิดออกมาถุงนึง เป็นกระ โปรงสีชมพูทั้งสองชุดเลย ลั่วหานหยิบออกมาเทียบดูที่ตัว เธอนั่งอยู่ในรถ มือได้กางดูกระโปรงชายกระโปรงได้วาง ที่ขาแต่ก็เทียบไม่ได้กับความยาวที่แท้จริง นอกจากสีและ ลายดูเด็กไปหน่อย อย่างอีกก็พอใช้ได้ ตกลงใส่ชุดนี้แล้ว กัน

ลั่วหานคิดแล้วก็ถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก แล้วเปลี่ยนใส่ชุด ใหม่ของลู่ซวงซวงขึ้นแทน

เธอบีบงอเปลี่ยนชุดอยู่เบาะหลังรถ แล้วก็นั่งจัดทรงผม ให้เรียบร้อยก่อน ปล่อยผมยาวที่มัดไว้ออก ผมดำยาวที่ ม้วนไว้ยาวมาถึงเอว แล้วเธอก็เปิดกระเป๋าสะพายออก หยิบลิปสติกออกมาทา

ลิปสติกแดงได้ทำให้คนดูมีเลือดฝาดขึ้นมาทันที ดูมีชีวิต ชีวาไปทั้งคน

ใช้แสงสลัวๆจากมือถือส่องดูในกระจก ลั่วหานถือว่า พอใจกับใบหน้าของตัวเองพอสมควร
หลังจากนั้นก็เปิดประตูหลังรถออก ลมหวานได้พัดเข้ามา กระแทกกับขาทั้งสองข้างอย่างเต็ม ลั่วหานรู้สึกจู่ๆขายาว ของเธอเย็นในทันที

ระหว่างก้มหัวนั้นเธออึ้งไปในทันที !

ไม่นะ ?

ตัวที่เธอใส่อยู่เป็นตัวสั้นที่ลู่ซวงซวงซื้อมา แถมยังเป็นชุด กระโปรงเจ้าหญิงที่เป็นลายรูปไม้เป็นรูๆ !

ให้ตายสิ !

ชุดกระโปรงนี่ขนาดตัวเล็กอย่างลู่ซวงซวงใส่แล้วยังยาว ถึงแค่หัวเข่า แล้วกับเธอที่สูงกว่าลู่ซวงซวงเกือบหัวนึง กระโปรงก็ถึงแค่ก้นลงมาหน่อยๆ พอเดินไม่ระวังก็เห็นกัน ได้เลยนะเนี่ย นี่มันทำให้คนจินตนาการไปไกลเลย

ลั่วหานกัดริมฝีปากเตรียมจะกลับไปเปลี่ยนอีกชุดที่รถอีก ครั้ง เวลานี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เห็นหน้าจอเป็นชื่อของสามี ลั่วหานกุมขมับไว้ “ที่รักคะ ตอนนี้คุณถึงไหนแล้วคะ ? ”

“ ผมถึงแล้วครับ คุณเปิดไฟกระพริบท้ายรถไว้ ผมมาหา รถคุณเอง ”

มืออีกข้างของเธอปิดที่ชายกระโปรงไว้ แล้วหันไปมอง ข้างหลัง “ ทำไมมาถึงเร็วจัง ? ? ”

รถของหลงเซียวได้ค่อยๆเข้าใกล้ตำแหน่งของลั่วหาน ไฟหน้าของรถได้ส่องสว่างรถเก๋งที่จอดอยู่ข้างทาง และ เขาก็รู้ว่านี่เป็นรถของลั่วหาน

“ ไม่อยากให้ภรรยาที่รักรอนานไง “น้ำเสียงดูจะรักใคร่ เอ็นดูและเป็นห่วงมาก

ลั่วหานกลืนน้ำลายตัวเอง ชุดที่เธอใส่ตอนนี้ สู้ใส่ชุด กระโปรงยาวที่ดูเชยๆย้อนยุคเมื่อกี้ยังดีกว่าเลย !

แต่ไม่มีเวลาเปลี่ยนแล้ว

ในมือของลั่วหานกำมือถือไว้ นั่งอยู่ในรถฝั่งคนขับ ก้ม หน้ามองดูกระโปรงของตัวเอง ……..
นี่มันตั้งใจจะยั่วใครบางคนชัดๆ

รถRolls-Royceสีดำของหลงเซียวได้เข้ามาจอดอยู่ข้างๆ รถเก๋งของเธออย่างสง่า รูปร่างที่สูงยาวภายใต้แสงจันทร์ และไฟข้างทางได้ประสานเข้าหากัน บุคลิกความเป็นผู้ดีได้ ปรากฏออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

ลั่วหานที่เห็นหลงเซียวที่ยืนอยู่นอกรถด้วยราศีเจิดจ้า ยิ่ง รู้สึกว่าตัวเองน่าอายมาก

อยากจะกลายเป็นนกกระจอกเทศแล้วมุดหัวเข้าไปหลบ ในทะเลทรายไม่ต้องเจอคนอีกเลย!

นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวได้เคาะที่กระจกรถ คนข้าง ในได้เงยหน้าขึ้น

เธอกดกระจกลงแล้วได้ยิ้มให้เขา “คุณมาแล้วเหรอ

หลงเซียวพยักหน้าที่ “ลงมาได้แล้ว ไปขึ้นรถผม ”

ลั่วหานยิ้มหึๆๆ “คุณขึ้นรถก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวฉันตามไป
หลงเขียวขมวดคิ้วขนเล็กน้อย “มีอะไรเหรอ ? หรือว่า คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ?”

“ ไม่ใช่ ! ! คุณไปก่อน

* ภรรยาต้องนําหน้าเสนอ คุณรีบลงมาได้แล้ว ”

เธอรู้ว่าเถียงกับเขาไม่ไหว ลั่วหานได้แต่เปิดประตูรถ ลงมา สองขาที่เรียวยาวและเนียนขาวได้ปรากฏต่อหน้า สายตาของผู้ชายอย่างโจ่งแจ้ง มองเห็นแต่ความเย้ายวน ใจ ขาคู่นั้นที่ได้สักส่วนเข้ากับระบายที่เป็นลายรูปไม้แล้ว ยิ่งทำให้ร่างกายในเลือดสูบฉีดอย่างแรง

สายตาของหลงเซียวที่มองอยู่ที่ขาของเธอ แล้วได้เลื่อน ไปสบตากับเธอ ” ภรรยาที่รักครับ นี่เป็นรางวัลที่ผมมารับ คุณกลับบ้านนั้นเหรอครับ ? ”

ล้วหานใช้สองมือปิดที่ชายกระโปรง อายจนหน้าแดง เป็นยังไงหล่ะ ? ชอบรางวัลที่ให้มั้ย ? ! ”

หลงเซียวพยักหน้าอย่างพอใจ มือข้างนึงไปโอบที่เอว ของเธอ “ ชอบ แต่ ……..รรยาของผมเอารางวัลดีแบบนี้ แจกให้ใครไปบ้างแล้วนะ ? ”
เธอตั้งใจจะยั่วโมโหเขา ท่านกำลังทําท่าคิดอย่าง จริงจัง ” ในห้างมีคนไปหาตั้งเยอะ จำไม่ได้ว่ากี่คน หรือ ว่าคุณหลงจะต้องไปตรวจสอบกล้องวงจรปิดในห้างดูมั้ย หล่ะ ? ”

หลงเชียวสายตามองลงมาเห็นย้ายข้างหลังคอของเธอที่ ยังไม่ได้ดึงออก ไม่อยากเปิดโปงคาโกหกของเธอ ผมใจ กว้างพอ ไม่ถือสากับเรื่องเล็กๆพวกนี้หรอก”

ระหว่างพูดเขาก็ส่งเธอขึ้นนั่งเบาะนั่งคนขับรถของคุณ ผมจะให้คนมาลากไปซ่อมที่ศูนย์ให้เราสองคนกลับบ้าน กันก่อน ”

ลั่วหานพยักหน้า จู่ๆนึกขึ้นได้ว่าในรถยังมีของที่ลู่ซวง ซวงสู้สุดชีวิตซื้อมาพวกนั้น ชุดที่ตัวเองใส่มันน่าอายมาก จริงๆ ก็แต่ต้องรบกวนคุณสามีที่รักช่วยยกให้ “ ข้างหลัง เบาะนั่งยังมีของอยู่ คุณช่วยเอาขึ้นรถด้วยนะคะ

“ได้ครับ *

ตอบคำเดียว แล้วหลงเซียวก็หันไปยกของมา พอเปิด ประตูหลังรถแล้ว สีหน้าดีชั้นทันที เขาเป็นคนไม่ชอบเดินห้าง แต่ภรรยากลับซื้อของมาเพียบครั้งใหญ่โดยไม่ เคยเป็นมาก่อน นี่มันเป็นเรื่องยากที่จะได้เห็นมากเลยนะ !

แต่พอเขาเห็นสีชมพูสีและสีกุหลาบแดงในถุงช็อปก็รู้เลย ว่านี่ไม่ใช่ของของเธอ รู้ว่าตัวเองคิดผิด

ล้วหานเห็นในมือของหลงเซียวถือของทั้งสองข้างเดินมา อดไม่ไว้หัวเราะออกมาทันที คุณชายหลงที่ปกติเข้าออก ที่ไหนจะมีคนคอยล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ วันนี้กลับทำให้ เธอได้เปิดหูเปิดตากับอีกด้านของเขาจริงๆ

หลังจากเสร็จเรื่อง หลงเซียวก็ได้เปิดประตูขึ้นรถไป บน ตัวหลงเซียวที่ยังมีกลิ่นไอเย็นชื่นของกลางคืนอยู่ พอเข้า มาก็มีกลิ่นไอสดชื่นอ่อนๆพัดมา

ลั่วหานหันไปมองเขา “ลำบากคุณแล้วนะ”

หลงเซียวสตาร์ทรถ แล้วสายตาก็หันไปเห็นขาเรียวยาว ของลั่วหานที่เกือบจะโป๊อย่างไม่ตั้งใจ แล้วกลืนน้ำลาย “ ภรรยาที่รักจ้า ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย กระโปรง นี้……….. คุณคิดยังไงถึงซื้อมา ? ”
มือที่เรียวยาวของล้วหานได้ปิดที่ชายกระโปรงเอาไว้ คุณชายหลงไม่ชอบเหรอคะ ? ”

“ คุณภรรยาใส่อะไรผมก็ชอบหมดแหละ

บรรยากาศในรถทำให้ลั่วหานอึดอัดมาก เธอกัดริมฝีปาก “นี่มันชุดของลู่ซวงซวง ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย ”

หลงเซียวพยักหน้า “ผมรู้”

” คุณรู้ได้ไง ? ”

“ถ้าหากแค่รสนิยมของภรรยาตัวเองยังไม่รู้ ผมว่าผมที่ เป็นสามีคงไม่ผ่านแล้วหล่ะ

ลั่วหานแบะปาก “ นั้นก็ไม่แน่ รสนิยมมันเปลี่ยนกันได้ มัน อยู่ที่อารมณ์ฉันมากกว่า ”

“โอเค ดีเลย นานๆที คุณภรรยาสุดสวยจะซื้อเสื้อใหม่ เยอะแยะแบบนี้ ถ้าอย่างนั้น ผมว่าเรากลับไปถึงที่บ้านแล้ว รองทีละชัดๆเป็นไง ผมช่วยเฝ้าประตูเอง”
ล้วหานเงยหน้ามองท้องฟ้าข้างนอกผ่านกระจกบน เบี่ยง เบนคำสนทนา “ ฉันหิวแล้ว ”

ลมหายใจอุ่นๆของหลงเซียวได้ขยับทับไปที่เธอ สายตา คลุมเครือและแฝงด้วยการปลุกเร้าอารมณ์ “ ผมก็หิว เหมือนกัน ”

ลั่วหานแกล้งทำเป็นฟังไม่เข้าใจ “ ที่บ้านยังมีของกิน อะไรมั้ย ? ” ?”

ผมให้แม่ครัวที่บ้านเตรียมไว้ตอนนี้เลย

ดีค่ะ

ตั้งแต่ที่บ้านมีคนใช้ อยากจะทานอาหารฝีมือของหลง เซียว ก็ยิ่งอยู่ยิ่งยากแล้ว ลั่วหานรู้สึกเสียใจมาก !

หลงเซียวขับรถมาถึงครึ่งทาง จู่ๆก็จอดรถลงที่ริมทาง

ลั่วหานรู้สึกมึนงง “มีอะไรเหรอ ?”

หลงเซียวถอดเสื้อสูทตัวเองออก เสื้อที่ยังมีความอุ่นของร่างกายเขาและนําหอมกลิ่นอากาเวคลุมไว้ที่ต้นขา ของเธอ เพื่อความปลอดภัยแล้ว คนขับควรจะมีสมาธิ ระหว่างขับขี่อย่างสูง ”

ลั่วหานพยายามกลั้นไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมา ดึงเสื้อ สูทของเขามาปิดขาตัวเองโดยดี “คนขับจิตใจหนักแน่นไม่ พอนะ !”

* ถึงจิตใจหนักแน่นเท่าไหร่ ก็ต้านทานความสวยไม่ได้ หรอกนะ ที่รัก ไม่ว่าผู้ชายคนไหนก็ต้านความเย้ายวนไม่ ไหวหรอกนะ ”

เอาหล่ะ ลั่วหานตัดสินใจจะไม่คุยเรื่องนี้กับเขาต่อ

รถได้มาถึงคฤหาสน์ ลั่วหานลงจากรถ หลงเซียวเดิน เข้าไปใกล้เธอแล้วเอาเสื้อผูกไว้กับเอวของเธอ เพื่อปิดขา เธอเอาไว้

“คนใช้ที่บ้านเป็นผู้หญิงทั้งนั้น คุณจะกลัวอะไร ? ”

หลงเซียวจูงมือของลั่วหานเดินเข้าไป “กลัวว่าคุณจะกิน ทั้งผู้หญิงและผู้ชายไป
ฮ่าๆๆ !

ครั้งนี้ลั่วหานกลั้นหัวเราะไม่อยู่จริงๆ “ หลงเซียว เมื่อก่อน ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าคุณยังมีอารมณ์ขันอีกด้าน ซ่อนอยู่ ”

ทั้งสองเดินเข้าไปถึง คนใช้ได้เตรียมอาหารค่ำเอาไว้แล้ว ลั่วหานที่ผูกเสื้อสูทของหลงเซียวอยู่เลยไม่สะดวก เธอได้ ขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อน

คนใช้ถาม : “คุณผู้ชายคะ ยังมีอะไรจะสั่งมั้ยคะ ?”

“ ไม่มีอะไรแล้ว พวกเธอไม่ต้องคอยอยู่ที่นี่หรอก ออกไป

ได้แล้ว”

“ค่ะ

ได้เปลี่ยนเป็นชุดของตัวเอง ในที่สุดลั่วหานก็รู้สึกสบาย ตัวขึ้นเยอะเลย ต่อจากนี้เธอจะไม่กล้าคิดรองใส่ชุดของลูซ วงซวงอีกอย่างแน่นอน ! เกือบจะโดนเธอทำเกือบตาย

บนโต๊ะอาหาร
ล้าหานเปลี่ยนชุดเสร็จ อารมณ์เปลี่ยนตามไปด้วย ตอน กลางวันคุณกับคุณไปไหนกัน?

ในปากของหลงเชียวยังมีอาหารอยู่เรื่องงานน่ะ ก็เลย ต้องไปจัดการกะทันหัน

* อ้อเหรอ ? ตามที่ฉันทราบมาวันหยุดสุดสัปดาห์คุณชาย หลงไม่เคยไปทำงานเลยนี่น่ะ ทำไมวันนี้ถึงเป็นข้อยกเว้น ได้หล่ะ ?”

หลงเซียวตักน้ำซุปด้วยตัวเองให้แล้วยื่นให้เธอ “ผมไป บริษัทโม่ชื่อมา ตอนเย็นก็ไปบริษัท อ

“อะไรนะ? บริษัทไม่ซื่อ ? สถานการณ์ของบริษัทโมชื่อใน ตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ คุณจะลงทุนกับบริษัทไม่ซื่องั้นเห รอ ? หลงเซียว ตอนนี้บริษัทโมซื่อสถานการณ์แย่มากเลย นะ คุณคงไม่คิดจะเข้าไปพัวพันด้วยใช่มั้ย ? ฉันตามดูหุ้น ของบริษัทโม่ซื่อมาพักนึงแล้ว นานมากแล้วที่หุ้นดิ่งลงอยู่ ในสภาวะวิกฤติ บริษัทไม่ซื่อเป็นบริษัทที่ร้อนมืออยู่ ฉันว่า คุณอย่าวู่วามเลยนะ

ลัวหานกินข้าวจนจะไม่ลง ในใจลุกลี้ลุกลน เธอกังวลว่า หลงเขียวจะถูกหลงถึงบังคับให้เข้าไปพัวพันกับบริษัทโม่ซื่อ

หลงเซียวฟังเธอพูดจนจบอย่างใจเย็น “คุณภรรยาพูดมี เหตุผลมาก เพราะฉะนั้นผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับบริษัท ไม่ซื่อแน่นอน ”

“นั้นก็ดี !”

“แต่ว่า หลังจากนี้คนของคุณคงต้องเข้ามาจัดการบริษัท โม่ซื่ออย่างเต็มตัว ผมเตรียมที่จะซื้อบริษัทโม่ซื่อคืนแล้ว ใช้บริษัทฉู่เป็นฉากหน้า และซื้อในนามของคุณ ต่อจากนี้ คุณก็จะเป็นตัวแทนของบริษัทโม่ซื่อตามกฎหมาย และคุณ ก็เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทโม่ซื่ออีกด้วย

ลูกตาของลั่วหานแทบจะกระเด็นออกมา ตกตะลึงอ้าปาก ค้าง “คุณว่าไงนะ ?! บริษัทโม่ซื่อ ? บริษัทไม่ซื่อเป็นธุรกิจ ครอบครัวของหนึ่งในสี่ตระกูลธุรกิจครอบครัวในเมือง หลวงเลยนะ ส่วนแบบตลาดใหญ่มาก คุณจะซื้อบริษัทไม่ ชื่อแล้วยกให้ฉันเนี่ยนะ ? ไม่ได้ บริษัทโม่ซื่อใหญ่เกินไป บริษัท ซื่อเป็นแค่บริษัทเล็กๆนี่คุณเอา นี่คุณเอาเหล็กปาก ม้ามาใส่ให้กับมดอยู่นะ ?
หลงเขียวยิ้มบางๆ “มูลค่าตอนนี้ของบริษัทโม่ชื่อไม่ได้ อยู่ในระดับเดียวกันอย่างที่คุณคิด คุณไม่ต้องกังวลเรื่อง การบริหารจัดการต่อจากนี้เลยแม้แต่น้อย คุณชายกู้และไป๋ เวยยังมีหวังเคยพวกเขาสามคน จะเป็นมือซ้ายมือขวาให้ เธอเอง และอีกอย่าง อย่าลืมว่าคุณยังมีกุนซือตัวฉกาจอยู่ เบื่อหลังอีกคนนะ

ลั่วหานกัดตะเกียบแล้วมองเขา “คุณ ? ”

ทำไม ? กุนซืออย่างผม คุณภรรยายังมองไม่เข้าตาเห รอ ? ”

“ไม่ใช่ มองไม้เข้าตา คือไม่มีปัญญาจ้างต่างหาก !”

หลงเซียวพยักหน้า แล้วซดน้ำซุปไปคำนึง “มันก็จริง ค่าตัวผมไม่ใช่คนธรรมดาจะจ่ายไหวหรอกนะ แต่สำหรับ คุณภรรยาสุดที่รักแล้วนั้น เป็นข้อยกเว้นแล้วกัน ชุดที่คุณ ล่ปูเตรียมไว้ให้คุณมันดีมากเลยนะ ต่อจากนี้ถ้าต้องการใช้ ผม คุณภรรยาจะรอใช้ดูก็ได้นะ ความงามของภรรยา มีค่า กว่าเงินทองมหาศาล ”

ลั่วหานบีบนวดที่หัวคิ้ว ถึงว่าละนะ คนเราพอไม่ต้องห่วง เรื่องปากท้องแล้วก็เริ่มคิดแต่เรื่องทางกายอย่างว่าวง ด ชายหลวงการงานราบรื่นดีมาก ที่บ้านก็ไม่ต้องเป็น ห่วง แรงกายที่เหลือก็คงสนใจแต่ตัวเธอจนหมดชนะ ?

“คุณชายหลง ฝีปากคุณพัฒนาได้ไหวจังนะ! ฉันขอถาม หน่อยได้มั้ย ว่ามีเคล็ดลับอะไร ?

หลงเซียวทานอาหารเสร็จ แล้วเช็ดปากอย่างสง่างาม “อยากรู้จริงเหรอ ? เดี๋ยวตอนเข้านอนผมจะบอกคุณเอง

“ไม่ละ ไม่เอาดีกว่า !

ล้วหานรีบทานข้าว รีบทานข้าวให้เสร็จจะได้อาบน้ำเตรียม ตัวเข้านอนเร็วๆ จะไม่ยอมให้ผู้ชายที่ถูกหมาป่าสินร่างบาง คนมีโอกาสก่ออาชญากรรมได้โดยเด็ดขาด!

“ฉันอิ่มแล้ว ขอไปอาบน้ำก่อนนะ ง่วงแล้ว

ทานข้าวเสร็จล้วหานก็วิ่งขึ้นไปชั้นบนอย่างเร็ว หรือไว้แต่ เงาหลังอันน่าหลงใหลให้กับท่านเขียว
“ฮ่าๆ !”

หลงเซียวหัวเราะอย่างได้ใจ แล้วเดินตามขึ้นไปอย่าง ใจเย็น “คุณภรรยาอดใจรอไม่ไหวแบบนี้ คุณสามีจะจัดให้ สมใจเลย ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ