ตอนที่ 358 ความในใจของเกาหยิ่งจือ

ตอนที่ 358 ความในใจของเกาหยิ่งคือ

ลั่วหานและหลงเซียวเดินเคียงข้างกันไปที่ห้องรับรอง ของเรือนจํา หัวหน้าเรือนจําเห็นว่าคนที่มาเยือนเป็นหลง เซียวกับภรรยาของเขา ก็รีบออกมาต้อนรับ และเชิญทั้ง สองคนอย่างสุภาพและถังจิ้นเหยียนเข้ามา

“คุณหลง คุณนายหลง และคุณถัง พวกคุณดื่มน้ำก่อน ครับ เดี๋ยวผมรีบให้คนไปพาตัวคุณเกามา ทั้งสามคนรอสัก ครนะครับ.”

คนในเรือนจําที่มีท่าทีที่เกรงใจต่อหลงเชียวทำให้ถัง จิ้นเหยียนแซวเขา “หลงเซียว ฉันอยากรู้จริงๆว่าในเมือง หลวงยังมีวงการไหนที่นายยังไม่ได้เข้าไป

หลงเซียวเหลือบมองถ้วยชา แต่ไม่ได้ดื่มน้ำข้างใน ขา ของเขาไขว่อย่างเป็นธรรมชาติ นั่งอยู่ในห้องรับรองของ เรือนจำก็ยังมีเอกลักษณ์ที่สูงส่งเหนือกว่าใครๆ ดวงตาที่ ลุ่มลึกมองไปทางถังจิ้นเหยียน “ฉันเคยถามคำถามนี้กับตัว เองเมื่อหลายปีก่อน แต่คำตอบดูเหมือนจะเป็นไม่
ถังจิ้นเหยียนและล้วหานยิ้มให้กัน หลังจากนั้นก็พูด “จิ้น เหยียน การกด ระดับไม่มีผลกับเขาหรอก ไม่มีอะไร สามารถทำอะไรเขาได้นานแล้ว.

ทั้งสามคนกําลังสนทนากัน พัศดีก็มาที่นี่ด้วยตัวเอง เขา เพิ่งเสร็จธุระกับเจิ้งซิ่วหยา ได้ยินมาว่าคนที่มาคือหลง เซียว ก็วางงานทั้งหมดในมือแล้วรีบมาที่ห้องรับรอง

เห็นหลงเซียวนั่งอยู่บนโซฟา พัศดีจับหมวกใบใหญ่บน หัวของเขา เดินเข้ามาอย่างเคร่งขรึมยิ่งกว่าเจอหัวหน้า เขายิ้มมาแต่ไกล “คุณหลง ไม่คิดว่าคุณจะมาด้วยตัวเอง ขออภัยหากต้อนรับไม่ดี! คุณหลงมีเรื่องอะไรครับ ฉันจะ จัดการให้คุณทันที

ลั่วหานมองไปที่พัศดีอย่างสงบ รอยยิ้มที่ประจบแบบนี้ คงมาพร้อมกับวัตถุประสงค์ในการเลื่อนตำแหน่ง

เธอเห็นใบหน้าแบบนี้ในแวดวงของหลงเซียวมาเยอะ แล้ว.

หลงเซียวยิ้มอย่างเฉยเมย “เกรงใจเกินไป ฉันก็แค่มา เยี่ยมเพื่อนเก่าเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องลําบากแบบนี้.
“คุณหลงมาเยี่ยมเพื่อนเก่าคนไหนครับ?”

เมื่อได้ยินว่าเป็นเพื่อนของหลงเซียว พัศดีก็รีบให้ความ สนใจทันที คุณต้องรู้ว่าถึงแม้จะอยู่ในคุก คนที่ถูกหลง เซียวเรียกว่าเป็นเพื่อนคงจะไม่ธรรมดา

หลงเซียวยิ้มเหยียด เขาไม่ชอบใบหน้าแบบนี้เลยจริงๆ!

“คุณหลง คนที่คุณอยากพบถูกพาไม่ที่ห้องเยี่ยมแล้วครับ คุณสามารถไปเยี่ยมได้แล้วครับ.”

ผู้คุมคนหนึ่งเข้ามารายงานอย่างสุภาพ หลังพูดจบก็มอง หน้าพัศดี ที่หน้าผากของตัวเองไม่รู้ว่าเหงื่อไหลออกมา เมื่อไหร่.

“อือ ขอบคุณมาก

หลงเซียวพูดขอบคุณ จับมือลั่วหานเดินไปที่ห้องเยี่ยม ด้วยกัน.

ผู้คุมก็วิ่งเหยาะๆไปรายงานพัศดี “พัศดี คนที่คุณหลง อยากเจอคือเกาหยิ่งจือ”
พัศดีก็ตอบอือไป จากนั้นก็พูดต่อ “สังเกตพวกเขาไว้ ให้ดี โดยเฉพาะท่าทีของคุณหลงที่มีต่อเกาหยิ่งจื้อ มัน เกี่ยวข้องโดยตรงกับเกาหยิ่งจือว่าจะยังเป็นนักโทษหญิง หรือว่าจะเป็นผู้หญิงที่สูงศักดิ์อย่างคุณหนูเกา

“ครับ! พัศดี !

ผู้คุมแตะคางของเขาและนักโทษที่หลงเซียวมองเห็น ด้วยตัวเองอาจจะไม่อยู่ที่นี่นาน

สามคนเดินเข้าไปในห้องเยี่ยม ตรงข้ามโต๊ะขนาดใหญ่ เกาหยิ่งจื้อ ซึ่งนั่งอยู่ในชุดเครื่องแบบของเรือนจำสวมชุด ผ้าไหมสีฟ้าผมยาวเหมือนน้ำตก ตอนนี้กลายเป็นผมสั้นมีหู เครื่องสําอางที่บอบบางตอนนี้ซีดลง.

เกาหยิ่งจือนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างเงียบๆ ดวงตาของเขา ขาดความสดใส และทั้งคนก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังและ การมองโลกในแง่ร้าย

มือของลั่วหานคําแน่นโดยไม่รู้ตัว เธอมองไปที่เกาหยิ่ง จือที่อยู่ตรงหน้าเธอ และจำได้อย่างรวดเร็วในความคิด ของเธอว่าผู้กำกับที่เหยียบส้นสูง และถูกเรียกว่าเทพียา รักษาโรค ความแตกต่างระหว่างก่อนและหลังมีมากเกินไป เธอไม่รู้ว่าจะยอมรับได้อย่างไร.

ถังจิ้นเหยียนถอนหายใจอย่างเงียบๆ “คุณหมอเกา พวก ผมมาเยี่ยมคุณ.”

ในสามคนนั้น ถึงจิ้นเหยียนเป็นคนพูดก่อน น้ำเสียงที่อ่อน โยนของเขาให้ความรู้สึกสบายๆ ที่แตกต่างกันในห้องสลัว และดูเหมือนว่าหัวใจจะร้อนรุ่มตามมา

ลั่วหานรู้จักมิตรภาพของเกาหยิ่งจือกับถังจิ้นเหยียน ถัง จิ้นเหยียนยินดีที่จะมาเยี่ยมเธอ เธอรู้สึกสบายใจขึ้นใช่ ไหม?

ดวงตาที่หมองคล้ำของเกาหยิ่งจือมองไปที่ถังจิ้นเหยียน ถังจิ้นเหยียน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าและ ความเสียใจอย่างสุดจะพรรณนา เธอนิ่งๆ บางคนมองไปที่ ดวงตาของถังจิ้นเหยียนอย่างงี่เง่าอยากเห็นเงาของตัวเอง ในดวงตาเช่นนี้

หลังจากหยุดพักชั่วคราวเธอกระซิบริมฝีปากของเธอริม ฝีปากสีขาวของเธอเปิดออกดูอ่อนแอมาก “ฉัน…..เธอพูด ออกมาคำหนึ่ง มองไปที่ถังจิ้นเหยียนด้วยสายตาที่จับจ้อง จากนั้นเธอก็ใช้ความกล้าหาญมาก“ฉันคิดไม่ถึงว่านายจะยอมมา

ฉันไม่รู้ว่าปกติร้องไห้หรือขาดความพึงพอใจในการรับ ประทานอาหาร เสียงของเกาหยิ่งจือต่ำและแหบและเสียง ของเธอฟังดูอึดอัด

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “อืม พวกเรามาดูเธอ เธอสบายดี ไหม?”

เกาหยิ่งจื้อยิ้มอย่างเบี้ยวจากนั้นเธอก็มองไปที่เสื้อผ้า ของตัวเอง เมื่อมองไปที่แฟชั่นแบรนด์เนมที่สะอาดของลั วหานเธอก็ยิ้มอย่างขมขื่น ในแง่ของสิ่งที่ฉันได้ทำมันก็ ดีสำหรับฉันที่เป็นแบบนี้ในตอนนี้ และฉันรู้ว่าคุณหมายถึง อะไร.

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะประชดประชันคุณ หวังว่าเธอจะไม่ เข้าใจผิด พวกเราอยากไปเยี่ยมคุณจริงๆ.” ถังจิ้นเหยียน ใจอ่อน ได้ยินเสียงของเกาหยิ่งจือ เขาเกือบที่จะให้อภัย เธอแล้ว.

ลั่วหานเม้มปาก “เกาหยิ่งจือ ตอนนี้เธอเป็นแบบนี้ พูด ตรงๆเลยว่าฉันควรมีความสุข แต่ฉันทำไม่ได้ เธอไม่เชื่อก็ ไม่เป็นไร แต่ฉันคิดแบบนี้ เห็นเธอเป็นแบบนี้แล้วฉันปวดใจ เธอควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้”

เกาหยิ่งจือยิ้มเหนื่อยมาก “สิ่งที่พวกเธออยากจะพูดฉันรู้ หมดแล้ว ตอนนี้มาฟังสิ่งที่ฉันจะพูด

ทั้งสามคนเงียบ.

เกาหยิ่งจื้อถอนหายใจ เธอมองไปที่ถังจิ้นเหยียนด้วย ความรักพร้อมกับถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ในน้ำเสียง ของเธอ “ถังจิ้นเหยียน ฉันก็เคยถามตัวเองว่า ถ้าเกิด สามารถเลือกได้ ฉันจะต้องเลือกไม่ชอบนายใช่ไหม ? แต่ ว่าฉันก็คิดมาหลายวันว่าไม่……..ให้รู้ว่าฉากจบเป็นยังไง ฉันก็ยังเลือกที่จะชอบนาย ฉันชอบนายมาสิบปีแล้ว……. จะประมาณสิบปี ในชีวิตฉันมีแต่ถังจิ้นเหยียนสามคำนี้ ฉัน คิดว่านายเป็นของฉัน พวกเราจะอยู่ด้วยกันแน่นอน…..

“แต่ฉันไม่เคยคิดเลย ว่านายตกหลุมรักลั่วหานจริงๆ พวกเธอรู้จักกันไม่กี่วัน ฉันล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

ด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตาของเกาหยิ่งจือ เธอยกมือขึ้น และกุญแจมือก็ทำให้เกิดเสียงเหมือนโลหะบด
“ฉันอยากได้นาย เพราะอย่างนี้ฉันเลยเกลียดฉ่ลั่วหาน ฉันคิดว่าถ้าเธอตายไปฉันสามารถอยู่ด้วยกันกับคุณได้ แต่ ว่าฉันคิดผิด……ต่อให้เธอเป็นคนตาย ฉันก็ยังไม่สามารถ เข้าไปอยู่ในใจคุณได้

“ฉันยังจะรักนาย…….ไม่งั้นฉันไม่รู้ว่าความหมายของชีวิต คืออะไร. แต่ตอนนี้ ฉันไม่หวังให้ความรักของฉันได้รับคำ ตอบ.

เธอยิ้มเสียงของเธอเหมือนหมดหวังที่จะยอมแพ้ “ฉันไม่ คู่ควร บางทีมันอาจจะไม่คู่ควรตั้งแต่แรก

เธอพูดเสร็จ มันเหมือนกับการสารภาพทุกอย่างในอดีต เธอก้มหน้าและจับใบหน้าฝังไว้ในฝ่ามือน้ำตาไม่เคยไหล ง่ายเหมือนตอนนี้

จมูกของถังจิ้นเหยียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย และเสียงของ เขาก็ต่ำและอ่อนโยน “คุณหมอเกา ผมขอโทษ ถ้ารู้ว่าการ มีอยู่ของฉันจะทําให้คุณเดือดร้อนมาก ผมจะไม่ยอมให้ตัว เองทำร้ายคุณตลอดเวลา ผมสามารถวิ่งหนีจากสายตาของ คุณได้”

เป็นเวลานานที่เธอเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ถังจิ้นเหยียน “ไม่ใช่ความผิดของนาย มันเป็นความหลงใหลของ ฉันเอง…….

“ฉัน ฉันขออะไรนายเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม?”

หากปราศจากความเย่อหยิ่งและการครอบงำในอดีตตอน นี้เกาหยิ่งจือถ่อมตัวเหมือนคนในฝุ่นมองขึ้นไปยังทุกคน ลั่ วหานรู้สึกเปรี้ยวมากขึ้น

ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “ได้ เธอพูดมาสิ ขอแค่ฉันทำได้.

เกาหยิ่งจือเช็ดน้ำตาบนใบหน้า พยายามยิ้มออกมา “ฉัน หวังมาตลอดว่านายกอดฉัน ถึงแม้ว่าจะแค่กอดฉัน…….ดัง นั้น วันนี้นายกอดฉันหน่อยได้ไหม? กอดฉันแค่แป๊บเดียว?”

ลั่วหานมองไปที่ถังจิ้นเหยียน รอการตอบของเขา

ตอนนี้เจิ้งซิ่วหยายืนอยู่นอกประตู หลังจากฟังคำสารภาพ ของเกาหยิ่งจื้อต่อถังจิ้นเหยียน เสียงฝีเท้าดังออกไปนอก ประตูและไม่ได้ก้าวเข้ามา
ถังจิ้นเหยียนลุกขึ้น “ได้”

เขาเดินมาตรงข้าม หลงเซียวให้ผู้คุมดึงเกาหยิ่งจือขึ้นมา ทั้งสองคนจ้องกันอย่างเงียบๆ เกาหยิ่งจือเม้มปาก ตอนนี้ เธอเหมือนผู้หญิงที่รอคอยชายที่รัก เมื่อเธอเห็นเขาเธอมี ความสุขเหมือนอยู่ช่วงฤดูใบไม้ผลิ

เธอรักเขาจริงๆ ถึงแม้ว่าวิธีของเธอจะผิดมาก แต่เรื่องที่ เธอรักถังจิ้นเหยียนก็ไม่ผิด

ลั่วหานถอนหายใจเบาๆ ความรักมันซับซ้อนเกินไปจริงๆ

ถังจิ้นเหยียนใช้สองแขนกอดเกาหยิ่งจือเข้ามาไว้ในอ้อม กอด กอดไว้หลวมๆ ใช้ความอบอุ่นของร่างกายตัวเองให้ กับเธอ.

เกาหยิ่งจื้อนำตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดที่อบอุ่น ไม่มีการ ขยับเป็นเวลานาน มีแค่น้ำตาที่ไหลออกมาเงียบๆ และใน ไม่ช้าใบหน้าก็เปียกหมด อ้อมกอดนี้เธอรอมานานมากและ หวังมานานมาก ถ้าเธอได้รับมาเร็วกว่านี้ เรื่องที่เกิดขึ้นมาก็ คงไม่เยอะ…….
เมื่อมองย้อนกลับไปทุกอย่างดูเหมือนจะบินไปด้วยความ เสียใจมากเกินไป

หลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ปล่อยไป

เกาหยิ่งจือเช็ดน้ำตา แต่ไม่ได้นั่งลงไป แต่มองไปทางลั่ วหานกับหลงเซียว “ฉันไม่อยากพูดขอโทษ สองคำคำนี้ ไม่มีความหมาย……..แต่ว่า หลงเซียว ฉันต้องขอบคุณนาย จิ่งอานเขาบอกฉันแล้ว ขอบคุณที่นายช่วยตระกูลเกา.

“อีกทั้งจิ่งอานยังเป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเกา ตอนนี้เขาเลือกที่จะตามนาย ฉันหวังว่านายจะดูแลเขาดีๆ จิ่งอานเขาไม่รู้อะไร ไม่เคยทำอะไรเพื่อทำร้ายลั่วหาน…

หลงเชียวพยักหน้า “ได้”

“เกาหยิ่งจือ เธอก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ น้องชายของเธอ เหลือเธอที่เป็นญาติคนเดียว ไม่ว่าเธอจะอยู่ข้างนอกหรือ ว่าอยู่ในคุก สําหรับเขาแล้วเธอก็เป็นพี่สาวที่สนิทที่สุด.
“ขอบคุณนะ ฉู่ลั่วหาน แม้ว่า………ถึงตอนนี้ฉันยังไม่ สามารถชอบเธอได้ ฉันอิจฉาเธออิจฉาเธออย่างบ้าคลั่ง …..แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะชนะแล้ว. เธอชนะที่ทุก คนชอบ.

ลั่วหานยิ้ม ค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก “เธอก็ทำได้ แต่ว่าเธอ เลือกอื่นทาง.”

เกาหยิ่งจือส่ายหน้า “ไม่มีทาง ฉันกับเธอไม่เหมือนกัน ไม่มีวันเหมือนกัน ขอบคุณที่มาเยี่ยมฉัน ไม่ว่าจะมาดูเรื่อง ตลก หรือเป็นห่วงฉันจริงๆ ตอนนี้พวกนายก็ได้เห็นฉันแล้ว กลับไปเถอะ ไม่ต้องมาอีก.”

เจิ้งซิ่วหยาเดินเข้าประตูทำธุรกิจและทำธุรกิจ “เกาหยิ่ง คือ คุณช่วยกรุณาร่วมมือกับงานของฉัน ฉันต้องการถาม คำถามคุณ.”

จากนั้นเจิ้งซิ่วหยาจัดการหน้าที่ราชการภายในและทั้ง สามก็ออกจากคุก.

เดินออกจากประตูใหญ่ ลั่วหานอดไม่ได้กอดที่เอวของ หลงเซียว นําหน้าซบที่หน้าอกของเขา “หลงเซียว ฉันรู้สึก แย่มากเลย..
ถังจิ้นเหยียนเดินเร็วไปสองก้าว เว้นพื้นที่ให้ทั้งสองคน

หลงเซียวตบหลังของเธอเบาๆ เสียงทุ้มพูดปลอบใจ “ฉัน รู้ ถ้าเธอไม่อยากให้เขาติดคุก ฉันช่วยเขาได้ แต่ว่านะคุณ ภรรยา ทำผิดก็ต้องได้รับการตอบแทน นี่เป็นเรื่องที่จำเป็น รู้ไหม?”

ล้วหานพยักหน้า “ให้ฉันกอดแป๊บหนึ่ง พอเห็นเธอใน สภาพนี้ ในใจฉันรู้สึกผิดหวัง

“อือ ใจอ่อนแบบนี้ ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนร่วมงานของเธอถึง บอกว่าเธอเป็นเทพธิดาที่เยือกเย็น ฉันว่าเธอเหมือนเด็กโง่ มากกว่า.