ตอนที่ 352 คำสารภาพของหลงจื่อโดนดูถูก

ตอนที่ 352 คำสารภาพของหลงจื้อโดนดูถูก

ห้องชุดของโรงแรมที่ได้รับการตกแต่งสวยงามและมี เฟอร์นิเจอร์ครบครัน แต่อย่างไรก็ตามสถานที่ในการหลบ ซ่อนนั้นเสี่ยงต่อการถูกพบได้ง่ายมาก สถานที่ใหญ่ขนาดนี้ แต่ก็มีโอกาสที่จะถูกลากออกมาจับมัดแล้วซ้อมได้

หลินซีเหวินดึงคอเสื้อของหลงจื้ออย่างกระวนกระวาย เสียงของเธอสั่นไปหมด “คุณชายรองหลง ทำยังไงดี? ”

หลงจื้อสบถคำหยาบออกมา ดึงข้อมือหลินซีเหวินแล้วพา วิ่งไปที่ห้องชุด “มากับฉัน!”

“อ๊ะ! ได้! ”

หลินซีเหวินไม่มีเวลามาออกความเห็นใดๆ ว่าตามหลงจื้อ ไปที่ห้องชุดอย่างว่าง่าย ดวงตายังคงสอดส่ายหาที่หลบ ซ่อน หลงจื้อกดหัวของเธอแล้วพูดว่า “มัวมองอะไร! รีบมุด ไปข้างล่าง! ใต้เตียง! ”
อะไรนะ!

“ใต้เตียง? คุณเอาจริงเหรอ! ”

“ถ้าไม่อยากให้พวกมันมาเจอก็รีบเข้าไปซ่อนสักที มัวพูด ไร้สาระอีกพวกมันก็เข้ามาแล้ว เร็ว! ”

หลงจื้อกดหัวของหลินซีเหวินและช่วยดันร่างเล็กๆ ของ เธอยัดเข้าไปข้างใต้ ใต้เตียงมีที่ค้ำหรือเปล่า? เกาะที่ค้ำ แล้วยกตัวเองขึ้นมาติดกับเตียงไว้แล้วอย่าส่งเสียงด้วย! ”

หลินซีเหวินขบเคี้ยวฟันอยากด่าคน “คุณคิดว่าฉันเป็น 007 รึไง ถ้าฉันมีฝีมือขนาดนั้นฉันออกไปสู้กับพวกมันให้ ตายกันไปข้างหนึ่งแล้ว

“หุบปาก! ”

ร่างของหลงจื้อหลบไปที่ขอบหน้าต่างแล้วเปิดหน้าต่าง ออก จากนั้นก็ก้าวถอยหลังสองก้าวค่อยๆ คลานมุดเข้ามา ใต้เตียง

เตียงกว้างมากและแผ่นกระดานที่รองอยู่ด้านใต้ก็ใหญ่มากพอ แต่ว่าพื้นที่ว่างนั้นกลับแคบเกินไปไหล่ของ ทั้งสองเบียดชิดติดกัน ลมหายใจร้อนสองสายปะทะกันไอ ร้อนที่ปนความตึงเครียดแผ่กระจายไปทั่วสถานที่ใต้เตียง อันคับแคบ อากาศเริ่มร้อนมากขึ้น และเสียงของฝีเท้าก็ยิ่ง ขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“แล้วคนล่ะ! คนหายไปได้ยังไง! ”

เสียงร้องคำรามอย่างเดือดดาลดังมาจากห้องรับแขก ใช้ เท้าถีบโต๊ะคว่ำจนทำให้เกิดเสียงกระทบดังลั่น “โครม—— ปัง! ” ฝ่ายตรงข้ามมีคนอย่างน้อยห้าคน เพราะว่าเสียงของ ฝีเท้าดูปนกันมั่วจนไม่เป็นจังหวะ รองเท้าหนังเสียดสีพื้น อย่างแรงจนในบางครั้งก็มีเสียง “เอี๊ยด” แสบหลอดออกมา

หลินซีเหวินเม้มปากเอาไว้แน่นไม่กล้าแม้แต่หายใจแรง เหงื่อกาฬไหลท่วมทั่วใบหน้าขาวซีดอย่างรวดเร็ว สะกด กลั้นลมหายใจกับเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นรัวอย่างแรง ยิ่งกระตุ้นให้บรรยากาศตึงเครียดเข้าไปอีก

มือทั้งสองข้างของหลงจื้อเกาะที่ค้ำไว้แล้วเงยหน้า เหลือบมองไปทางหลินซีเหวิน ใบหน้าของเธอแดงก่ำจาก การกลั้นหายใจ ผิวละเอียดเกลี้ยงเกลาถูกชโลมไปด้วย เหงื่อปรากฏให้เห็นสีชมพูนุ่มนวลของดอกซากุระแพขนตาหนายาวงอนเรียงเส้นสวย และดวงตากลมโต สดใสเป็นประกายน่ามองโดยไม่มีแว่นสายตามาบดบัง

หลงจื้อกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้สาว บ้านนอกจะดูดีขนาดนี้ เมื่อกี้เขาตื่นเต้นไปหน่อยไม่ทันได้ดู ให้ดี พอมองตอนนี้แล้วก็รู้สึกเจริญหูเจริญตาดี

สาวบ้านนอกถูกใครแปลงโฉมให้เนี่ย?

“ค้นหา!!! ที่นี่คือชั้นบนสุด มันหนีไปไม่ได้หรอก”

ปังๆๆ เสียงเตะและขว้างปาสิ่งของยังคงดังต่อเนื่องอยู่ใน ห้องรับแขก เสียงฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้ห้องนอน……

. หลินซีเหวินตกใจจนเกือบกรีดร้องออกมา พยายาม ปิดปากเอาไว้แน่น

หลงจื้อหัวใจจะวายจริงๆ ถ้าเธอส่งเสียงออกไป เราสอง คนจบเห่แน่

“ไม่มีคน! หาไม่เจอ!
“ไม่ว่าที่ไหนก็ค้นให้ทั่ว! ถ้าคุณชายรองหลงหายไป พวก แกก็เตรียมไสหัวได้เลย! ”

“ครับ! ”

ขาคู่หนึ่งในกางเกงสแล็คสีดำยืนอยู่หน้าเตียงนอน จาก นั้นก็ใช้มือข้างเดียวดึงผ้าคลุมเตียงจนร่วงลงมา……

แม่เอ๊ย!!!

ยังระทึกได้กว่านี้อีกไหม?

ชายคนนั้นเปิดผ้าคลุมเตียงออก ก้มหน้าชำเลืองมองบน พื้นก็ไม่พบใคร

“พี่ใหญ่ครับ หน้าต่าง หน้าต่างห้องนอนเปิดอยู่ มีท่อน้ำ กับคอมเพรสเซอร์แอร์อยู่ข้างล่าง หรือเขาไปตามท่อน้ำ แล้วครับ? ”

“ชิบหาย! ไป! ตามออกไป!”
“ครับ!!! ”

ฝีเท้าดุดันก้าวออกไปจากห้องชุดอย่างรีบร้อน “ปัง! ” ประตูปิดลงอย่างแรง

“ตุ้บ! ”

สุดท้ายหลินซีเหวินก็ต้านแรงต่อไปไม่ไหวจึงปล่อยตกลง มา “เฮ้อ… โคตรระทึกเลย นี่คุณชายรองหลง คุณไม่รู้หรอ ว่าคุณชายบ้านคนมีเงินเนี่ยโดนลักพาตัวง่ายมากเลยนะ? ต่อไปจะออกจากบ้านก็พาบอร์ดี้การ์ดมาด้วย โอเคไหม! พี่ สาวตกใจแทบตาย!”

หลงจื้อคลายมือแล้วตกลงมาเช่นกัน และเป็นจังหวะที่คน ข้างกายตีพื้นพอดี ทั้งสองคนจึงหันหน้ามามองกันแทบจะ ในเวลาเดียวกัน สายตาสองคู่สบเข้าหากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพียงชั่วพริบตาความร้อนก็แผ่กระจายลอยขึ้นมาทันที

หลินซีเหวินสบตาเข้ากับหลงจื้อโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาคู่ นั้นเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มมีความแข็งกร้าวเล็กน้อย จู่ๆ ก็ มองกลับมาที่เธอด้วยความจริงจัง เพียงชั่วครู่สายตาก็มา บรรจบรวมกันคล้ายกับไม่มีที่สิ้นสุด
หลงจื้อกลืนน้ำลายอึกใหญ่และน้ำเสียงที่ดูไม่เป็นตัวเอง “สาวบ้านนอก…เธอ ทำไมสวยขึ้น? ”

เดิมทีหลินซีเหวินก็ตกใจกลัวเกือบตายแล้ว และเมื่อกี้ ตอนที่มองเขาก็แอบสั่นไหวไปชั่วครู่ แล้วมาได้ยินที่หลง จื้อชมเธอเป็นครั้งแรกอีก หัวใจก็พลันเต้นรัวเหมือนกลอง เลย

“คุณ ยังไม่ออกไปอีก! ”

หลงจื้อเลยถือโอกาสเอียงศีรษะทำใจกล้ามองเธอเสีย เลยแล้ว ปากถอดถอนหายใจอย่างกวนๆ “สาวบ้านนอก ทำไมเธอยอมถอดแว่นล่ะ? พอไม่สวมแว่นก็ดูดีไม่น้อย เลย ต่อไปก็ใส่คอนแทคเลนส์เถอะ”

หลินซีเหวินกัดฟันเบาๆ “คุณชายรองหลง คุณจะออกหรือ ไม่ออกไป! ”

“รีบทำไม คุณชายยังพูดไม่จบเลย เฮ้ สาวบ้านนอก วันนี้ แต่งหน้าเพื่อมาพบคุณชายเหรอ มีความตั้งใจอย่างมาก!
เธอเคยชินกับเวลาที่ถูกหลง อกดขี่ แต่จู่ๆ มาได้ยินที่เขา ชมเธอแบบนี้ หลินซีเหวินรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยเจตนาที่ไม่ ดีจึงไม่ได้คิดอะไรกับสถานการณ์นี้

หลินซีเหวินหัวเราะหึหึ “คุณชายรองหลง คุณทำดีหวัง ผล” น้ำเสียงไม่มีชะงัก ข้อศอกค่อยๆ เล็งเป้าไปที่หน้าท้อง ของเขาเงียบ แล้วก็ “พลัก” กระแทกไปเต็มๆ

“ออกไป! ”

“โอ๊ย! บ้าชิบ สาวบ้านนอกป่าเถื่อน เธอเป็นบ้าหรอ! ” หลง จื้อถูกเธอทำร้ายร่างกายอย่างรุนแรง ใบหน้าหล่อเหลา พลันบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด

หลินซีเหวินลูบผมและกัดริมฝีปากล่างซ้าย “ยังไม่ออกไป อีก? จะรอฉลองปีใหม่ข้างใต้นี้หรือไง? ”

หลงจื้อนั้นเป็นคนที่เท่และสง่างามในชุดเครื่องแต่งกาย อยู่แล้ว แต่ใครจะรู้ว่าคนนี้ไม่รู้จักการชื่นชมเลย โกรธจะ ตายแล้ว “สาวบ้านนอก เธอรู้ไหมว่าคนข้างเธอเนี่ยเป็น ใคร? อยู่กับคุณชาย อย่าว่าแต่ใต้เตียงเลย แม้ว่าจะให้เธอ เข้าเตาไฟเป็นมันเทศย่าง เธอก็ควรจะมีความสุข
โคตรไร้สาระเลย

หลินซีเหวินไม่สนใจเขา เธอปืนออกมาจากอีกด้าน เมื่อ หยัดกายลุกขึ้นได้ก็จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หันกายแล้วเดิน หนีไปทันที โดยไม่ได้สนใจว่าหลงจื้อจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

“เฮ้ย สาวบ้านนอก

หลงจื้อตะโกนเรียกหลินซีเหวินด้วยความโมโห ร่างสูง โปร่งรีบเดินไปตรงหน้าเธอ ชุดสูทสีดำกับชุดเดรสสีขาวที่ หลินซีเหวินสวมใส่วันนี้ดูเข้ากันอย่างบังเอิญ

“จะทำไม? ” หลินซีเหวินถามอย่างเอาเรื่อง

หลงจื้อได้แต่จับผมที่ถูกเซ็ตมาอย่างดี “วันนี้ขอบคุณนะ

“คุณ… ” หลินซีเหวินเงยหน้าตอบกลับไปแค่คำเดียว และ เมื่อเห็นใบหน้าของหลงจื้อที่ตอนนี้ปรากฏริ้วสีแดงขึ้นมา จางๆ

ไม่ใช่หรอกมั้ง? หลงจื้อเขินเหรอ?
นี่เขาเขินอะไรเนี่ย?

หลงจื้อรีบกลบเกลื่อน “โอเค ไปกัน! ”

หลินซีเหวินหัวเราะออกมา “คุณชายรองหลง อย่าบอกนะ ว่าคุณชอบฉัน ดูท่าทางของคุณแล้ว นี่ชอบฉันเข้าแล้วเห รอ?”

หลงจื่อมองเธออย่างชั่วร้าย ร่างกายท่อนบนบดเบียด กดไว้ ริมฝีปากบางที่เกือบจะสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ “ทำไม? ตื่นเต้นเหรอ? ดีใจที่ถูกคุณชายคนนี้ชอบใช่ไหม?

เขาขยับตัวเข้ามาใกล้เกินไป หลินซีเหวินรู้สึกว่าใบหน้า ตัวเองเหมือนถูกเผาด้วยความร้อนที่เขาส่งมาเลย “คุณ…. ล้อเล่นอะไรเนี่ย! ”

“ใครล้อคุณเล่นกันครับ? ก็คุณชายชอบเธอ สาวบ้านนอก ฉันเองก็อยากรู้มากเหมือนกันว่าเธอที่สุดแสนจะบ้านนอก คุณชายชอบได้ยังไงกัน? ”

“ประสาท! ”
ใบหน้าของหลินซีเหวินเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อเห็นสายตา ของเขาที่มองลงมา เธอก็วิ่งหนีเตลิดออกมา

หลงจื้อไล่ตามเธอจนมาถึงชั้นล่าง จากนั้นก็เห็นรถเบนซ์สี ขาวที่จอดอยู่ในโรงรถ ว่ากันว่าแฟนหนุ่มมอบให้เธอ

ดีมาก ทำให้คุณชายรองหลงโกรธได้สำเร็จ

“สาวบ้านนอก เธอชอบรถอะไรเหรอ ฉันจะเปลี่ยนให้เธอ รถคันนี้ไม่เหมาะกับเธอหรอก น่าเกลียดมาก

หลินซีเหวินเปิดประตูแล้วเข้าไป “ฉันชอบรถที่ไม่มีคุณมา นั่ง! และก็ชอบขับรถคนเดียว ลาก่อน อ้อ คุณชายรองหลง ครั้งต่อไปจะเปลี่ยนคนรักตอนที่อยากรักนะคะ”

รถเบนซ์สีขาวขับออกไปอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด หลงจื้อ ยืนเอามือเท้าสะเอวแล้วค่อยๆ ยกมากุมขมับ “แม่ง! การที่ ถูกฉันชอบนั้นมันเป็นเกียรติที่สุดของเธอแล้ว! ผิดหรือไง!
ลั่วหานนั่งดูข่าวอยู่ในห้องรับแขกที่บ้าน ช่องเศรษฐกิจ ช่องบันเทิง และสถานีโทรทัศน์ของเมืองยังคงเป็นคอลัมน์ ของผู้มีอำนาจ ช่องทั้งหมดกำลังออกอากาศเกี่ยวกับเรื่อง ที่เกิดขึ้นในงานแต่งงานวันนี้ โม่หรูเฟย ซุนปิงเหวิน และฉู่ ซีหราน ทั้งหมดได้ถูกสื่อต่างๆ ตีความกับท่าทีวันนี้แล้ว

ลั่วหานขมวดคิ้ว แล้วปิดทีวีทันที

ในขณะนั้น ประตูอัตโนมัติของคฤหาสน์ก็เปิดออก และรถ ของหลงเซียวก็ขับเข้ามาในบริเวณบ้าน คนรับใช้ได้เตรียม รองเท้าแตะและน้ำชาไว้ แล้วต้อนรับหลงเซียวกลับบ้าน ด้วยความเคารพ

เมื่อเข้าประตูมา หลงเซียวก็เห็นล้วหานกำลังนั่งพักผ่อน บนโซฟา รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าทันที ก้าวเท้ายาวๆ แล้วไปนั่งลงข้างๆ เธอ

“รู้สึกยังไงบ้างครับ? เหนื่อยไหม? ”

ลั่วหานส่ายหน้า “เมื่อเช้าก็กลับมาพักผ่อนแล้ว ไม่เหนื่อย เลย ใช่แล้ว ฉันดูข่าวเมื่อกี้โม่หรูเฟยกับโม่ล่างคน เดาว่า ครั้งนี้เผชิญหน้ากับหายนะครั้งใหญ่แน่ คุณเตรียมแผนรับมือไว้หรือยัง? ”

นิ้วเรียวยาวของหลงเซียวค่อยๆ ดึงเน็คไทให้คลายออก หลวมๆ ด้วยความเหนื่อยล้า

“ตอนนี้โม่หรูเฟยอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วสามีจะฉวย โอกาสตอนเขาอ่อนแอได้ยังไงกันล่ะ?”

ลั่วหานเลิกคิ้วขึ้นแล้วยิ้ม “คุณหลงตอนที่ฉวยโอกาสตอน เขาอ่อนแอนี่ยังน้อยเหรอ? อย่าบอกนะว่าตัวเองเป็นสุภาพ บุรุษ”

หลงเซียวดึงมือเธอมากุมไว้ “ไม่หรูเฟยเธอไม่คู่ควร หรอก”

ขณะที่พูดนั้นคิ้วของหลงเซียวก็ขมวดแน่นอีกครั้งแล้วลูบ มือของเธอไปมา “เป็นอะไรหรือเปล่า? ยังหนาวอยู่เหรอ? ทำไมมือเย็นขนาดนี้? ”

หลงเซียวเอามืออังหน้าผากของเธอ แต่ก็ไม่มีไข้ “รู้สึก ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า? ”

ลั่วหานายหน้า “ไม่มีค่ะ ฉันเองก็แปลกใจที่มือเย็นมากเลย หรือว่าเพราะหิวไม่ได้กินข้าวเหรอ? ”

หลงเซียวสั่งให้คนครัวเสิร์ฟอาหารทันที “ต้มซุปมาเสิร์ฟ ให้คุณนายหญิงก่อน

ทั้งสองคนนั่งทานอาหารเย็นอยู่ที่โต๊ะอาหาร และเป็น เรื่องยากมากที่จะไม่ได้รับสายใดๆ ในเย็นวันนี้เลย

หลับมาได้ค่อนคืน ลั่วหานที่หลับสนิทก็ตื่นขึ้นมาด้วย ความเจ็บปวด

ความเจ็บปวดที่เกินจะบรรยายได้แล่นจากฝ่าเท้าไปจนถึง กะโหลกศีรษะ เจ็บจนอยากร้องไห้หรือตะโกนออกมา แต่ ก็ตะโกนไม่ออก เธอรู้สึกว่าคอของเธอเหมือนมีอะไรบาง อย่างติดอยู่ เหมือนคอถูกเชือกมัดไว้แน่น มันเจ็บมาก อึด อัดจริงๆ

“ที่รัก….” ลั่วหานผลักหลงเซียว เอ่ยเรียกด้วยความยาก สําบาก “ฉัน”

หลงเซียวตกใจตื่นขึ้นมา รีบไปเปิดไฟแล้วก็เห็นชั่วหา นกุมคอด้วยความเจ็บปวด อ้าปากกว้างหอบหายใจ ใบหน้า ขาวนั้นแดงไปหมด
“ลั่วลั่ว คุณเป็นอะไร? ถั่วลั่ว!

หลงเซียวกุมมือเย็นเฉียบของเธอเอาไว้!

ลั่วหานส่ายหัว ดวงตาบวมเป่ง พูดออกมาได้ทีละคำจนใน ที่สุดประโยคก็สมบูรณ์ “รีบ ติดต่อ…. ศาสตราจารย์สัง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ