ตอนที่ 345 สร้าง “ข่าวอื้อฉาว” บิดเบือนความจริง

ตอนที่ 345 สร้าง “ข่าวอื้อฉาว” บิดเบือนความจริง

ฉ่ซีหรานยักไหล่ด้วยท่าทางไร้เดียงสา ไม่รู้เรื่องรู้ความ จากนั้นสายตาก็หยุดที่แก้วไวน์ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน่า สงสารว่า “พี่สาว พี่ข่มขู่ฉันแบบนี้ทำไม? ต่อให้พี่ฆ่าฉันให้ ตายก็ไร้ประโยชน์ เพราะหน้าที่เพียงอย่างเดียวของฉันใน บ้านตระกูลเงินคือมาเป็นแจกันดอกไม้สวยๆเข้าร่วมงาน เลี้ยงสร้างบารมีให้กับเขา ดังนั้นเขาไม่มีทางฟังฉันอย่าง แน่นอน”

ท่าทางขับนํ้าตาด้วยความน่าสงสาร ไม่เพียงไม่ทำให้ วหานไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจแล้ว แต่กลับยิ่งทำให้เธอรู้สึก รังเกียจ ท่าทางของฉู่ซีทรานมีแต่รัศมีเจ้าเล่ห์แผ่ออกมา ซึ่งทำให้ลั่วหานรู้สึกรังเกียจ และคลื่นไส้มาก

“ฉ่ซีทราน เธออยู่ในบ้านตระกูลเงินเป็นแค่แจกันดอกไม้ หรอ แต่ฉันคิดว่าแจกันดอกไม้แบบนี้ไม่จำเป็นต้องมีเลย เพราะไม่รู้ว่าจะเหยี่ยวเฉาเมื่อไหร่ แถมยังเก็บศพไม่ได้ อีก”

ล้วนานยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเยาะเย้ยเล็กน้อย แต่ภายใน ใจกำลังครุ่นคิดอยู่ว่า ในตอนนี้หลงจื้อปลอดภัยดีหรือเปล่า

จู่ซีหรานยิ้มจางๆ ยิ้มเหมือนถูกคนบีบคอเลย และพูดขึ้น ว่า “พี่นี่เป็นพี่สาวที่แสนดีของฉันจริงๆ ฉู่ลั่วหาน ฉันดูเธอ ไม่ผิดเลยจริงๆ เธอเป็นผู้หญิงที่เลือดเย็นจริงๆ ฉันขอนอบ น้อมก้มกราบถามหน่อยว่า ทำไมเธอไม่ช่วยฉัน ?”

ลั่วหานดึงมือของเธอที่กุมมือของตัวเองออก ” ลั่วหาน เส้นทางที่เธอเลือกเอง ต่อให้ต้องคลานเธอก็ต้องไปให้สุด เส้นทาง เธอคิดว่าฉันจะเหมือนเมื่อก่อนหรอ แค่เธอร้องไห้ ฉันก็ฟังเธอทุกอย่าง? ซีทราน ตื่นเถอะ ตื่นได้แล้ว! เป็น แม่คนแล้ว ยังไร้เดียงสาอยู่อีก!”

พูดจบ ล้วหานก็เงยหน้ามองเจ้าสาวบนพรมแดง และไม่ สนใจจ่ หรานอีก

ฉู่ซีหรานแอบเหลือบมองแชมเปญที่เติมผงยาแก้วนั้น อย่างเงียบๆ และแอบฉวยโอกาสตอนที่ลั่วหานไม่ทัน สังเกตวางแก้วไวน์แทนแก้วไวน์เก่าของเธอบนโต๊ะ

จากนั้นก็ถอยหลังไม่กี่ก้าวเดินถือแก้วไวน์ พร้อมจ้องมอง แก้วไวน์
ตอนที่ลู่ซวงซวงเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้ยินพิธีกร ทางนั้นกำลังชื่นชมความสวยของเจ้าสาวเกินจริงอยู่ ขณะ เดียวกันก็เห็นโม่หรูเฟยกับโม่ล่างคนเดินทีละก้าวลงมาหา ซุนปิงเหวินที่กําลังรออยู่ข้างล่างบันได

หลอดไฟดอกบัวที่ลอยอยู่ในสระน้ำและดวงไฟคริสตัล ขนาดใหญ่ที่อยู่สองข้างทางส่องแสงจนทุกอย่างเหมือน ดั่งภาพฝัน ลู่ซวงซวงอ้าปากค้าง และพูดขึ้นเบาๆว่า “ว้าว!”

มีเงินเสพสุขจริงๆ! ถึงแม้นิสัยจะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่จัด งานแต่งงานได้อลังการงานสร้างจริงๆ

เหล่านักข่าวที่อยู่ในงานต่างพากันถ่ายรูปจับภาพสามร้อย หกสิบองศาของโม่หรูเฟยอย่างบ้าคลั่ง เหมือนอยากถ่าย รูปเอาไม่หรูเฟยลงนิตยสารและหนังสือพิมพ์อย่างนั้น

ถึงแม้โม่หรูเฟยผู้หญิงคนนี้จะมีมารยาทร้อยเล่มเกวียน แต่ต้องยอมรับว่าเธอเป็นคนสวยจริง ลู่ซวงซวงเอาแต่ นําหนิพลาง ชื่นชมพลางว่า ชุดแต่งงานสวย เครื่องประดับ สวย รองเท้าส้นสูงสวย รูปร่างสวยมาก…….
ลู่ซวงซวงหยิบขนมมาการองชิ้นเล็กหนึ่งชิ้นยัดใส่ปาก บรรยากาศที่คึกคักและโรแมนติกทำให้เธอประหม่า จนคิด ว่านี่เป็นเพียงงานแต่งงานธรรมดา

ลัวหานกําลังมองดูเจ้าสาวกำลังพูดแสดงความรู้สึกในใจ อย่างลึกซึ้ง ขณะเดียวกันก็กดหมายเลขโทรศัพท์ของหลง จื่อด้วย

ในตอนนี้ ภายในรถยนต์ของเสิ่นเหลียวโทรศัพท์ของ หลงจอสว่างขึ้น

หลงจื้อจ้องมองด้วยสายตาเคียดแค้น ตอนนี้โทรศัพท์ อยู่ในมือของผู้ชายสวมชุดดำคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างกับหลง จื้อไม่ถึงหนึ่งเมตร แต่หลงจื้อถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ แถมถูก ปิดปากด้วย ดังนั้นอย่าว่าแต่รับสายเลย แม้แต่พูดสักคำยัง ไม่ได้เลย

ผู้ชายสวมชุดดำสวมแว่นเลนส์ใหญ่ พร้อมจ้องมองเขา ด้วยสายตาป่าเถื่อนอยู่สองข้างของเขา

หลงจื้อกัดฟันเบิกตากว้าง พร้อมกับส่งเสียงจากในลำคอ อย่างสุดกําลัง “อืม! อืม!”
ผู้ชายสวมชุดดำนั่งอยู่สองข้างของเขาอย่างนิ่งเงียบ ขณะเดียวกันก็สังเกตมองเพราะกลัวหลงจื้อหนีรอด ภายในรถยนต์ที่คับแคบถูกเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น ทําให้บรรยากาศเริ่มอึดอัดและผิดแปลก

ทันใดนั้นผู้ชายที่นั่งข้างคนขับก็หัวเราะเบาๆขึ้น ซึ่งน้ำ เสียงของเขาแปลกประหลาดมาก “คุณชายรองตระกูล หลง คุณวางใจเถอะ พวกเราไม่มีเจตนาร้ายต่อคุณ คุณ ปลอดภัยดี พวกเราแค่อยากเชิญคุณชายรองไปร่วมดื่มน้ำ ชาด้วยกันเท่านั้น ดื่มชากันเสร็จ พวกเราจะรีบพาคุณไปส่ง อย่างปลอดภัยเลย”

เชี่ย! ไม่เคยเห็นคนเชิญไปดื่มชาด้วยวิธีการนี้เลย!

หลงจื้อพยายามตะโกนร้อง กระทืบเท้าสุดกำลัง แต่คน ภายในรถยนต์กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย

สิบกว่านาทีก่อน มีคนเชิญเขาขึ้นรถ บอกว่าคุณเสิ่นกำลัง รอเขาอยู่บนรถ แต่เมื่อหลงจื้อเพิ่งขึ้นเพียงไม่นาน ก็ถูกคน เอาปืนฟาดใสหลังคอเข้าอย่างแรง จากนั้นเขาก็สลบหมด สติไป

บนรถยนต์แทบไม่มีเงาหัวของเสิ่นเหลียวเลย!
ตอนที่เขาใช้เวลาไม่กี่นาทีดึงสติกลับมาและทบทวนเกิด อะไรขึ้น ทุกอย่างก็ส่ายแล้ว

ตอนนี้เขาถูกจับนั่งบนรถ โดยถูกมัดทั้งมือทั้งเท้า แถม ยังมีผู้ชายฉกรรจ์สี่คนรวมคนขับรถด้วยในรถยนต์ ดังนั้น โอกาสหนีรอดเป็นศูนย์

วินาทีที่หน้าจอโทรศัพท์ส่องแสง หลงจื้อก็เห็นบนหน้า เขียนว่า พี่สะใภ้นางฟ้าขึ้น

เขาเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เขาถูกลักพาตัวอย่าง กะทันหัน แต่กลับไม่ถูกทำร้ายเลย หรือว่าเป้าหมายของ คนเหล่านี้คือพี่สะใภ้?

แย่แล้ว! เขาถูกหลอกแล้ว แผนล่อเสือออกจากรัง

ในมือของเขายังมีของขวัญที่พี่ใหญ่ฝากให้เขาให้กับพี่ สะใภ้อยู่ โง่เขลา ทำไมเขาถึงผิดพลาดอย่างโง่เขลาแบบ นี้!

โทรศัพท์ไม่มีคนรีบ จากนั้นก็ปิดเครื่อง

ลั่วหานโทรศัพท์อีกครั้ง แต่พบว่าปิดเครื่อง
หลงจื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้วแน่เลย อีกอย่างรอบข้างของ วหานไม่มีใครสักคนสามารถออกไปดูสถานการณ์ข้างนอก ด้วย แต่ถ้าหากเธอออกไปเอง จะถูกกับดักของฝ่ายตรง ข้ามหรือเปล่า?

สมควรตาย!

“คุณชนปิงเหวิน คุณยินยอมรับคุณไม่หรูเฟยเป็นภรรยา ไหมครับ ไม่ว่าเธอจะแข็งแรงหรือป่วย ร่ำรวยหรือยากจน คุณจะรักเธอ ปกป้องเธอจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตไหม ครับ?”

เสียงของพิธีการดังขึ้นผ่านไมโครโฟนขึ้น ลั่วหานเพิ่งรับ รู้ว่าพิธีแต่งงานดำเนินการมาถึงขั้นตอนนี้แล้ว เธอเอามือที่ ถือโทรศัพท์ไว้ข้างหูลง และนวดขมับเล็กน้อย พร้อมพูด ในใจว่า นายต้องไม่เป็นอะไร!

ลู่ซวงซวงเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ และหรี่ตายิ้มด้วยสายตา อิจฉา “ที่รัก ตอนที่เธอแต่งงานกับหลงเซียวมีพิธีการนี้ด้วย หรือเปล่า ในตอนนั้นเธอตอบว่ายังไง?”

ความทรงจำนี้นานมากแล้ว “ในตอนนั้นพวกเราจัดพิธีงาน แต่งงานเรียบง่ายมาก ตอนที่แต่งงานกับหลงเซียว….อันที่จริงมีหลายเรื่องที่คุยไม่ชัดเจน ฉันนึกว่าเขา ไม่รักฉัน เขาก็นึกว่าฉันไม่รักเขา เข้าใจผิดกันมาหลายปี ทรมานกันมาหลายปี

เมื่อนึกถึงความหยิ่งยโสของต่างฝ่ายที่สร้างความผิด พลาด ลั่วหานก็รู้สึกเสียใจภายหลังขึ้น

“คุณโม่หรูเฟย คุณยินยอม…..

ลู่ซวง วงจ้องมองเจ้าสาวอย่างเหม่อลอย จนเกือบ นํ้าลายไหลออกมาจากปาก “ลัวลั่ว เห็นพวกเขาแต่งงาน กัน ฉันเองก็อยากแต่งงานเหมือนกัน สวมชุดแต่งงานสวย จริงๆ แถมงานแต่งงานก็อลังการด้วย ชั่วชีวิตครั้งหนึ่งของ ผู้หญิงทุกคนต้องมีงานแต่งงานแบบนี้สักครั้ง ไม่ต้องยิ่ง ใหญ่ขนาดนี้ก็ได้ ขอเพียงอยู่กับคนที่รัก จะยังไงก็ดีหมด โอ้โห้ น่าอิจฉาพวกเขาจังเลย!”

ลั่วหานพยักหน้าเล็กน้อย และพูดว่า “อืม จะแต่งงานเมื่อ ไหร่ก็บอกฉันล่ะกัน”

“ไว้ให้ฉันเจอคนนั้นก่อนค่อยว่ากัน!”

ในตอนนี้ทุกคนต่างพากันจ้องมองช่อดอกไม้ในมือของโม่หรูเฟย และกำลังรอเธอเอ่ยคำพูดยินยอม

ไม่นาน ไม่หรูเฟยก็พยักหน้าเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำ เสียงอ่อนหวานว่า “ฉันยินยอม”

ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดึงสนั่นขึ้น

“ตอนนี้ เจ้าบ่าวสามารถจูบเจ้าสาวแล้ว”

โม่หรูเฟยโน้มตัวเข้ามาจูบริมฝีปากของซุนปิงเหวิน ท่ามกลางเสียงปรบมือ

เมื่อเห็นลั่วหานยกแก้วไวน์นั้นขึ้นมา ซีหรานที่มีสีหน้า กังวลก็ผ่อนคลายทันที พร้อมจิบไวน์คำหนึ่ง และรอคอย เธอดื่ม

“ต่อไป เชิญทุกคนร่วมเป็นสักขีพยานร่วมฉลองงาน แต่งงานของเจ้าบ่าวและเจ้าสาว และจดจำความทรงจำที่ดี ของทั้งสองด้วย!”

พิธีกรกระแอมหนึ่งที่ จู่ๆบนผนังกำแพงก็ปรากฏเป็นภาพ โปรเจคเตอร์ จากนั้นก็ปรากฏเป็นรูปภาพตั้งแต่เด็กจนโต ของโม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวินขึ้น นับตั้งแต่หนึ่งขวบ และเพิ่มขึ้นทีละปี ดูแล้วช่างอบอุ่นมาก

เมื่อดูแล้วทำให้ผู้คนเชื่อว่า คู่นี้รักกันด้วยความรักใคร่ต่อ กัน ถ้าหากไม่รู้เรื่องราวมาก่อน ล้วหานคงคิดว่า ความรัก ของพวกเขาช่างสมบูรณ์แบบมาก!

เห่อเห่อ!

ลั่วหานยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบหนึ่งคำ

ส่วนลู่ซวงซวงยืนพร่ำเพ้องานแต่งงานโรแมนติกอย่าง นั้นอย่างนี้อยู่ด้านข้าง ลั่วหานหันหน้ามองนาฬิกาแวบหนึ่ง และพบว่าเป็นเวลาใกล้เข้ายี่สิบนาทีแล้ว ตกลงหลงจื้อไป ที่ไหนกันแน่?”

“ซวงซวง ฉันกลับก่อนนะ คงไม่อยู่ต่อแล้ว”

“ห่ะ? จริงหรอ?”

“ฉันมีธุระนิดหน่อย ต้องไปจัดการ”

“อ่อ….โอเค”
เหล่าแขกต่างพากันดูอย่างเหม่อลอย จนบรรยากาศเงียบ มาก!

เร็วเกินไปแล้ว! ทุกคนเหมือนถูกหยุดให้หายใจ จนไม่มี เสียงอะไรเลย ขณะเดียวทุกคนกลับจ้องมองหน้าจออย่าง เงียบๆ! บนหน้าจอ……

ลู่ซวงซวงเบิกตากว้าง จนลูกตาเกือบจะทะลักออกมา พร้อมกับอ้าปากเป็นรูปทรง O “โอ้โห้…นี่….”

ลั่วลั่วเอาแก้วไวน์ออกจากริมฝีปาก จากนั้นก็หยุดนิ่งชั่ว ขณะ!

บนหน้าจอมีเธออยู่

ไม่ พูดตามความเป็นจริงคือใบหน้าเมื่อก่อนของเธอ! ใบหน้าที่แท้จริงของลั่วหาน

บนหน้าจอสัมผัสขนาดใหญ่ มีรูปภาพของฉู่ลั่วหาน เปลือยกายทั้งตัวนอนอยู่บนเตียง โดยบนเตียงในห้องชุด ของโรงแรมมีชุดชั้นใน กางเกงใน กระโปรงของผู้หญิง รองเท้าส้นสูง กางเกงของผู้ชาย เสื้อสูทของผู้ชาย เข็ม กลัด รองเท้าหนังกระจัดกระจายอยู่…….