ตอนที่ 339 รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตราย แต่ยังจะทำอีก

ตอนที่ 339 รู้ทั้งรู้ว่ามันอันตราย แต่ยังจะทำอีก

ถูกคนเอาใจแต่เช้าแบบนี้ ลั่วหานที่ถือดอกไม้ไว้ในมือ กำลังรู้สึกอารมณ์ดีมาก

หลังกินข้าวเช้าเสร็จลั่วหานก็ขึ้นรถไป

จี้ตงหมิงขับรถอยู่ด้านหน้า ส่วนลั่วหานก็กดเบอร์โทรหา หลงเซียว

“คุณคะ ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ ฉันชอบมากเลยค่ะ และดีใจมากด้วย!” น้ำเสียงฟังดูทั้งหวานทั้งอบอุ่น

หลงเซียวที่กำลังขับรถอย่างช้าๆ “อยากรู้สึกดีใจมากกว่า นี้ไหมครับ?”

“หือ? คุณหมายความว่ายังไงคะ?”

“ศาสตราจารย์สั่งอาจารย์ของคุณตกลงที่จะกลับประเทศ เพื่อไปช่วยเหลือลูกสาวของหวังเคยแล้วครับ รู้สึกดีใจมาก ขึ้นไหมครับ?”
แล้วดวงตาของลั่วหานก็เป็นประกายขึ้นมาทันที ความสุข ล้นในใจไม่อาจปิดบังได้แล้ว “จริงเหรอคะ! นี่อาจารย์ของ ฉันยอมตอบตกลงแล้วจริงๆ เหรอคะ? ดีจริงๆ! ดีจริงเลย!

พอได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจจากคนทางนั้น หลงเซียว อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาบ้าง ริมฝีปากฉีกกว้างออกมาด้วย ความดีใจ อยากจะรีบกลับไปโอบกอดล้วหานเอาไว้ให้ แน่นๆ เลย

“พอรู้ว่าอาจารย์จะกลับไปดูคุณจะดีใจยิ่งกว่าที่จะได้เจอ หน้าผมอีกนะเนี่ย?” เขาพูดไปด้วยความน้อยใจนิดๆ

“มันคนละอย่างกันนะคะ คุณชายหลงอย่าน้อยใจง่ายๆ สิคะ จริงด้วย คุณไปเกลี้ยกล่อมอาจารย์ของฉันยังไงคะ? ตั้งแต่ที่เกษียณจากมหาวิทยาลัยไปเขาก็ไม่เคยตอบรับ ความช่วยเหลือจากใครอีกเลย แล้วคุณใช้วิธีอะไรคะ?”

บอกตามตรงตอนนี้ลั่วหานรู้สึกสงสัยมากอยากรู้จนใจจะ ขาดแล้ว

มือของหลงเซียววางอยู่บนพวงมาลัยขับรถอยู่กลางมหานครนิวยอร์กในยามค่ำคืน เขาตั้งใจตอบอย่างลับล่อ และหลงตัวเองไปว่า “ง่ายมากเลย เพราะผมหน้าตาดีกว่า คนพวกนั้นไงครับ

พูดจบเขาก็ยิ้มออกมาอีกครั้ง แล้วเขาก็เหมือนเห็นภาพ ของลัวหานที่พยายามเอามือมาปิดปากของเขาไว้

“ก็ได้! คุณชายหลงผู้หล่อเหลา ใช้แค่หน้าตาก็สามารถ ทํางานได้แล้ว” แล้วถามส่งท้ายไปว่า “แล้วคุณจะกลับมา เมื่อไหร่คะ? อาการของเถียนเถียนค่อนข้างหนัก ฉันอยาก พบหน้าอาจารย์เร็วๆ ค่ะ”

หลงเซียวแอบสูดหายใจเข้าลึกๆ “ผมจะให้คนส่งคุณสังก ลับไปก่อน ส่วนทางนี้ผมยังมีอะไรบางอย่างต้องไปทำ พอ เสร็จแล้วผมจะรีบกลับไปทันทีครับ

“ได้ค่ะ คุณขับรถระวังๆ ด้วยนะคะ ฉันต้องวางสายแล้ว

“ครับ”

จี้ตงหมิงที่กำลังตั้งใจขับรถอยู่มองเห็นใบหน้าที่งดงาม ของนายหญิงผ่านกระจกหลัง แล้วเขาก็ได้ข้อสรุปให้ตัวเองอย่างหนึ่งว่าคู่ครองที่เหมือนกันนี่มันมีอยู่ จริงๆ ด้วย ยกตัวอย่างเช่น เธอกับเจ้านายของเขาที่เวลา คุยโทรศัพท์จะไม่สามารถปิดบังรอยยิ้มบนใบหน้าได้นี่มัน ช่างเหมือนกันไม่มีผิด

พอหลงเซียววางสายไปแล้ว นาฬิกาที่ข้อมือแสดงเวลา ของอเมริกา ณ ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง

เขากดตัวเลขกลุ่มหนึ่งลงไป แล้วน้ำเสียงที่อบอุ่นและ อ่อนโยนที่มีเมื่อกี้ไปหายไปหมดแล้วกลายเป็นเสียงที่แสน เย็นชาเข้ามาแทน บรรยากาศในรถก็เปลี่ยนจากช่วงเดือนมี นาเป็นสิ้นเดือนตุลาไปซะแล้ว

*** เวลาที่นัดหมายคือกี่โมงนะครับ?” น้ำเสียงที่พูดออกมา (0) ช่างเย็นเยือกเหลือเกิน

“สี่ทุ่มครับ สถานที่ไม่เปลี่ยน

“ครับ”

พอวางสายไปหลงเซียวก็มองไปยังGPSสายตาสุขุมที่ไม่ อาจคาดเดาได้มองไปยังข้างทางในยามค่ำคืนและถนนที่ เยอะแยะมากมาย
ผ่านไปไม่นาน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

พอหลงเชียวเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามารอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์และ อันตรายก็ปรากฏขึ้น “คุณเกาครับ คุณเป็นคนซื่อสัตย์มาก ครับ”

เกาจิ่งอานที่อยู่ต้นสายหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง “เมื่อ ผู้มีคนมาขอให้ช่วย เราก็ต้องให้ความช่วยเหลือ หลักการ ง่ายๆ ในการอยู่ในสังคมนี้ผมรู้อยู่หรอกหน่า

หลงเชียวไม่รับและไม่ปฏิเสธ เขารีบหักพวงมาลัยออก จากทิศตะวันออกเฉียงเหนือที่ๆ มุ่งไปเมื่อกี้ทันที แล้วขับ ไปทางใต้ต่อ “สี่ทุ่ม ที่เดิม คุณเกาอยากไปก่อนหรือจะรอ ผมแล้วไปพร้อมกันครับ?”

“ก็ต้องไปพร้อมคุณอยู่แล้วสิครับ ถ้าผมไปก่อนมีหวังถูก ฆ่าก่อนหน่ะสิ คุณอยู่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปหา

“ได้ครับ เดี๋ยวผมส่งโลเคชั่นไปให้

ยี่สิบนาทีหลังจากนั้น รถของเกาจึงอานกับรถของหลง เซียวก็มาเจอกันที่สี่แยกไฟแดงแห่งหนึ่ง เกาจิ่งอานมองๆ รถของเขาแล้วพูดแซวขึ้นมาว่า “ถ้าผมทายไม่ผิดนะรถของคุณน่าจะปรับแต่งมาใช่ไหมครับ? กันกระสุน และน่าจะป้องกันแก๊สพิษได้ด้วย”

หลงเซียวมองไปทางเขาอย่างทนไม่ได้ “คุณเกานี่ตาถึง จริงๆ ครับ”

เกาจิ่งอานเอากุญแจรถไปแขวนไว้บนกระจกรถของเขา ตบๆ มือแล้วพูดว่า “ในเมื่อรถของคุณหลงปลอดภัยขนาดนี้ ผมว่าผมนั่งรถคุณไปจะดีกว่านะครับ

หลงเซียวไม่ได้ปฏิเสธ แต่เขาก็กึ่งๆ จริงจังไปว่า “คุณเกา ครับ นอกจากภรรยาของผมแล้ว ผมจะไม่เป็นคนขับรถให้ คนอื่นครับ”

เกาจิ่งอานอยู่ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองได้เห็นภาพหวานบาดตา ได้แต่กุมขมับอย่างจนปัญญา “ได้ๆ ได้ เดี๋ยวผมจะเป็นคน ขับรถให้คุณเอง เชิญคุณหลงไปนั่งด้านหลังเลยครับ

เมื่อทั้งคู่นั่งลงในตำแหน่งที่เหมาะสมแล้ว โรลส์-รอยซ์ โฮลดิงส์ที่ถูกปรับแต่งมาแล้วก็ได้วิ่งออกไปในทันที เกาจิ่งอานพูดขึ้น “การร่วมมือกันระหว่างคุณกับพวกเขามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นเหรอครับ? ถึงขั้นต้องให้คุณ ออกโรงด้วยตัวเองแบบนี้? สงสัยคนพวกนั้นยังไม่รู้สินะ ครับว่าคุณเป็นใคร?

หลงเซียวนั่งอยู่บนเบาะนั่งอย่างสบายๆ ที่นั่งด้านหลัง ค่อนข้างกว้างเลย มือข้างหนึ่งวางอยู่บนที่พักแขนที่เป็น หนังแท้นิ้วมือเคาะเบาๆ อย่างไร้เสียง ทีละครั้งทีละครั้ง อย่างเป็นจังหวะ “การทำธุรกิจย่อมมีความเสี่ยง เมื่อผล ประโยชน์เกิดขัดแย้งกันก็อาจจะต้องมีการแยกทางกัน โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เรื่องพวกนี้ผมรู้ดี คุณไม่ต้องสอนผมก็ได้ครับ แต่ ประเด็นคือสถานะของคุณคือหลงเซียว ประธานของMBK ใครที่กล้าหักหลังคุณระหว่างทาง คนๆ นั้นก็คงไม่รักชีวิต แล้วครับ”

หลงเซียวยิ้มออกมานิดหน่อย “คนที่รักเงินแต่ไม่รักชีวิตมี ถมเถไป แปลกตรงไหนครับ

เกาจิ่งอานตั้งใจขับรถ ออร่าของหลงเซียวที่นั่งอยู่ด้าน หลังทำให้เกาจิ่งอานรู้สึกว่าไม่ต้องไปสงสัยในสิ่งที่ท่าน ประธานของเขาคนนี้จะทำเลย แค่ออร่าที่ปล่อยออกมาเขา ก็เทียบไม่ติดแล้ว
“จริงด้วยครับ โม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวินกำลังจะแต่งงาน กันแล้วคุณรู้เรื่องหรือเปล่าครับ?” ระยะทางที่ยาวไกล เกา จิ่งอานพยายามที่จะหาเรื่องคุย

“ไม่รู้และไม่อยากรู้เรื่องด้วยครับ” หลงเซียวตอบกลับไป อย่างเรียบง่าย

“ทำไมถึงไม่อยากรู้เหรอครับ อีกสามวันพวกเขาก็จะแต่ง กันแล้วนะครับ จากที่ผมรู้จักพวกเขามา พวกเขาต้องเชิญ คุณกับคุณลั่วหานคนสวยไปร่วมงานอย่างแน่นอนครับ อีก สามวันคุณจะกลับไปทันไหมครับ?”

หือ?

นิ้วที่กำลังเคาะของหลงเซียวหยุดลง แสดงว่า..….…..

มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว แล้วสีหน้าก็กลับไปเรียบ เฉยอีกครั้ง

รถยนต์ขับมาถึงบริเวณที่หมายในเวลาสี่ทุ่มสิบนาที หลง เซียวหันไปหยิบกล่องออกมาสองใบ ในกล่องมีปืนพกวาง อยู่
“หนึ่งแม็กมีสิบนัด ถ้าเกิดเหตุที่ต้องต่อสู้กันทุกนัดที่ยิง ต้องหวังผลได้ ฝั่งนั้นคนเยอะมาก ทางเรามีแค่สองคน เข้าใจไหมครับ?”

เกาจิ่งอานกระตุกปาก “ปิ๊ง” เขาชักปืนเล่น “ทุกนัดหวังผล อาจจะทำไม่ได้ แต่หนีเอาตัวรอดนั้นทำได้อยู่แล้วครับ”

“ก็ไม่เลวครับ”

ทั้งคู่หน้าคนหลังคนเดินตามพรมสีแดงเลือดไปยังวิลล่า สีขาว พอเดินไปถึงพวกเขาก็ถูกหยุดเอาไว้ที่หน้าประตู “รบกวนทั้งสองท่านให้ความร่วมมือในการตรวจสอบความ ปลอดภัยของพวกเราด้วยครับ”

เกาจิ่งอานตากระตุก

หลงเซียวพูดไปด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “คุณมีสิทธิ์อะไร? ไปเรียกหัวหน้าคุณมา

เหลียงหญ้คนที่กำลังถูกท่านเซียวกดดันเข้าอยู่

ก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นตราสัญลักษณ์ที่ติดอยู่ตรงเนกไทจึงได้รับโค้งตัวแล้วพูดว่า “เชิญด้านในเลยครับท่าน

เกา งอาน งไปเลย นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?

ห้องโถงภายในวิลล่ามีคนนั่งอยู่สิบกว่าคน บางคนกำลัง สูบซิการ์ บางคนกำลังจิบไวน์ บางคนก็มีสาวนั่งอยู่บนตัก บางคนก็ยิ้มเย็นชาแล้วมองมาที่พวกเขา

เหลียงหญ้คนที่เป็นผู้นำพอเห็นหลงเซียวมาแล้วก็หัวเราะ ออกมาเสียงดัง “คุณหลงเป็นคนที่รักษาคำพูดจริงๆ กล้า หาญมากท่านสองท่านเชิญนั่งครับ!”

ทั้งคู่นั่งลง เหลียงหยู้คนปรบมือ ผู้หญิงสองคนที่แต่งตัว เซ็กซี่ได้เดินออกมาจากข้างใน เดินวนอยู่รอบหลงเซียว แล้วยิ้มให้เขาอย่างเย้ายวน

หลงเขียวถลึงตา “คุณอยากให้พวกเธอตาย? หรือจะให้ พวกเธอไสหัวไป?”

หัวหน้าของคนหัวเราะเสียงดัง “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?”

เกาจึงอานมองไปยังผู้คนที่นั่งอยู่รอบๆ ไม่ต้องถามก็รู้ว่ามันไม่ใช่อะไรที่ดีแน่ๆ โดยเฉพาะคนตัวอ้วนที่นั่งดูด ซิการ์อยู่ตรงที่นั่งหลักอย่างเหลียงหยู้คน และเขาก็กำลัง จ้องมองไปยังหลงเซียวด้วยสายตาที่เย่อหยิ่ง

หลงเซียวพูดเปิดประเด็น “ที่ผมมาตรงนี้มีเพียงแค่จุด ประสงค์เดียว ช่วยเอาสินค้าของผมไปคืนในสภาพที่ สมบูรณ์ด้วยครับ”

“ฮาๆ ฮาๆ! คุณหลงครับ มันไม่ดีมั้งครับ? ลูกน้องของผม มากมายก็ต้องกินข้าวเหมือนกันนะครับ ถ้าคุณเอามันไป แล้วพวกเขาจะเอาที่ไหนมากินหล่ะครับ

หลงเซียวโยกแก้วทรงสูงที่อยู่ในมือเล่น ของเหลวสีแดง หมุนวนอยู่ในนั้น “สำหรับอาหารนั้นถ้าหมดแล้วก็ยังไปหา ใหม่ได้ แต่ถ้าชีวิตสิ้นแล้ว……ว่าจะเอาอะไรไปหาอีก ครับ?”

เหลียงหญ้คนดูดซิการ์ที่อยู่ในปากเข้าไปคำใหญ่ แล้ว คว้นก็ถูกพ่นออกมาจากจมูกทั้งสอง ควันสีขาวที่ถูกพ่น ออกมาทำให้บริเวณรอบๆ ตัวเขาขุ่นมัวไปหมด

มืออ้วนๆ ข้างหนึ่งของเขากำร้อมไว้แน่น “แต้ง แต้ง แต้ง” เขาเคาะมันลงไปที่จาน แววตาดังงูพิษประดับอยู่บนใบหน้าของเขา “งั้นก็หมายความว่าคุณหลง กะว่าจะไม่เหลือลู่ทางให้ลูกน้องของผมได้หากินแล้วใช่ ไหมครับ?”

หลงเซียวยังคงโยกแก้วในมืออย่างใจเย็น ทางรอด ไม่ใช่การรอคนอื่นมายื่นให้ แต่มันต้องไขว่คว้าด้วยตัวเอง ตอนนี้ผมเองก็อย่างชี้นำทางรอดให้พวกเขาแต่ก็มีคนไม่ ต้องการ คุณว่าผมควรจะทำยังไงดีครับ?”

แววตาที่อันตรายของแผ่ซ่านรังสีแห่งความอำมหิตออก มา แล้วมองไปยังคนพวกนั้นด้วยความสุขม

“สินค้าล็อตนี้ผมเอามันแน่แล้ว ผมอยากให้คุณหลง ยอมรับความจริงข้อนี้ซะ ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ยังต้องร่วม มือกันอยู่แต่ถ้ายอมรับไม่ได้ละ…..…..

แกร็ก!

ชายชุดนําหลายสิบคนชักปืนออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ปากกระบอกปืนเหล่านั้นตรงมาที่พวกเขาสองคน

หลงเซียวยิ้มที่มุมปากแล้วขำออกมา เป็นเสียงหัวเราะที่หยาบกร้านไม่มีความอ่อนโยนเลย “หือ? ดูท่าวันนี้ผมคง กลับไปไม่ได้แล้วใช่ไหมครับ?”

เกาจิ่งอานหัวใจเต้นรัว คนที่ทําธุรกิจย่อมต้องมีด้านที่ไม่ อาจเปิดเผยออกมาได้สินะ สินค้าที่อยู่ในมือของหลงเซียว เป็นอะไรกันแน่ถึงได้ทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้

“สินค้าล็อตนี้ยังไงผมก็จะเอา คุณหลงกับผมเราร่วมมือ กันมาไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว มีเงินเราใช้ด้วยกัน มีเหล้า เราแบ่งกันดื่ม แต่ว่านะ…..หลง คุณเป็นคนฉลาดเกินไป คุณได้ผลประโยชน์จากฝั่งนี้มากไปแล้วนะครับ!”

หลงเซียวขาออกมาอย่างเย็นเยือก “สี่สิบหกสิบเหมือน เดิม ผมเป็นคนไม่ชอบเอาเปรียบใคร ผมว่าหลังๆ มานี้คุณดู จะโลภขึ้นนะครับ สี่สิบนี่กินไม่อิ่มแล้วใช่ไหมครับ!”

เหลียงหญ้คนถูกหลงเซียวพูดจี้ใจดำ สายตาเหมือน ละอายใจ แล้วหันไปส่งสายตาให้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ เหลียงหญ้คน ชายคนนั้นก็หันกระบอกปืนไปยังหน้าอกของ หลงเซียวทันที
“คุณหลงครับ ถ้าคุณอยากเอาสินค้าล็อตนี้กลับไปก็ได้ ครับ แต่ว่าต่อไปส่วนแบ่งของเราจะเป็นห้าสิบห้าสิบนะ ครับ”

หลงเซียวกระแอมแล้วลุกขึ้นยืน ท่ามกลางปากกระบอก ปืนนับสิบที่ชี้มาทางเขา เขาได้เดินไปหาเหลียงหญ้คนอ ย่างไม่เร่งรีบในมือถือแก้วไวน์เอาไว้ “แล้วถ้าผมไม่เห็น ด้วยหล่ะครับ?”

เกาจิ่งอานอึ้งจนปากค้างตาค้าง!

สายตาที่อันตรายของเหลียงหญ้คนกระตุก เอามือเกาคาง มือปืนรอบๆ เล็งปืนมาที่หลงเซียวทันที!

แทบจะในทันทีปากกระบอกปืนในมือของหลงเซียวก็ชี้ไป ยังขมับของเหลียงหญ้คนทันที “คุณเหลียงหยู้คนครับ คุณ คิดว่าผมมาเพื่อต้องการฟังข้อเสนอจากคุณอย่างนั้นเหรอ ครับ?”

ความแตกตื่นก่อเกิดขึ้นมาในทันที

ในช่วงหน้าสิ่วหน้าขวานเกาจึงอานก็ชักปืนออกมาเหมือน กัน ปืนสองกระบอกเล็งไปที่หัวของเหลียงหนพร้อมๆ กันกระบอกปืนที่ดำเข้มจะไม่ถูกชักกลับถ้ามันไม่ ได้ลิ้มรสของเลือด

เหลียงหญ้คนตกตะลึง “หลงเซียว นี่คุณกล้าขู่ผมอย่างนั้น เหรอ?!”

หลงเชียวค่อยๆ ยิ้มออกมา “ขู่เหรอครับ? ผมเป็นคนที่ไม่ ชอบล้อเล่นด้วยการขู่ แต่ผมชอบการลงมือจริงเลยด้วย สิครับคุณเหลียงครับ เราสองคนร่วมมือกันมานานหลาย ปี ผมเป็นคนยังไงคุณยังไม่รู้อีกเหรอครับ? หือ….. แต่ถ้า ไม่รู้ละก็ เดี๋ยวผมจะแสดงให้คุณได้เห็นในวันนี้เลยดีไหม ครับ?”

“คุณหลงเซียวใจเย็นก่อนครับ! รอบตัวมีปืนตั้งหลาย กระบอก ต่อให้คุณฆ่าผมไปคุณก็หนีออกไปไม่ได้หรอก ครับ!”

“ออกไปเหรอครับ? ถ้าได้ฆ่าคุณ ต่อให้ผมออกไปไม่ได้ แล้วมันยังไงเหรอครับ? คุณเหลียงมีทรัพย์สินในครอบ ครองอยู่ตั้งมากมายมหาศาล มีธุรกิจอยู่ทั่วโลก คุณค่าใน ตัวคุณเหมือนจะสูงกว่าผมมากเลยนะครับ การที่มีคุณมา ตายเป็นเพื่อนผมว่ามันก็คุ้มค่าดีนะครับ
เกาจิ่งอานกำปืนแน่น “คุณเหลียงครับ วันนี้ครึกครื้นขนาด นี้ข้าน้อยเกาจิ่งอานมีโอกาสได้เล่นสนุกกับผู้สูงส่งอย่าง ท่าน ข้าน้อยว่ามันก็น่าสนใจดีนะครับ

แม่งเอ๊ย!

จะเล่นท่านี้ใช่ไหม!

เหลียงหญ้คนนําออกมาอย่างเยือกเย็น “ฮึๆ คุณหลงครับ ผมได้ยินมาว่าคุณมีสาวดุจดอกไม้อยู่ดอกหนึ่ง เธอชื่อว่าจู่ ลั่วหานใช่ไหมครับ? มีสาวงามขนาดนั้นอยู่ในอ้อมอกคุณ ไม่เสียดายเหรอครับที่จะมาตายลงแบบนี้?”

นี่กล้าใช้ถั่วลั่วมาขู่เขาอย่างนั้นเหรอ!

ก็ได้ ตอนนี้เขาได้กระตุกหนวดของหลงเซียวเข้าแล้ว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ