ตอนที่ 328 น้ำตาที่เธอไหล ใจที่เขาเจ็บ

ตอนที่ 328 น้ำตาเธอไหล ใจเขาเจ็บ

ลั่วหานนำประวัติผู้ป่วยของหวังเถียนเถียนหยิบออกมา แล้วชี้ ไปที่กรุ๊ปเลือด “นี่คือรายงานผลตรวจสุขภาพของหวังเถียนเทียน ค่ะ วิธีรักษาเธอที่เหมาะที่สุดในตอนนี้คือการเปลี่ยนหัวใจ แต่กรุ๊ป เลือดเธอค่อนข้างพิเศษ หาหัวใจที่เข้ากันได้ยากมาก

ลั่วหานพูดไปพลางยื่นประวัติผู้ป่วยให้หลงเซียวดู เขามองดู ภาษาอังกฤษบนนั้นและมันคุ้นตามาก เนื่องจากภรรยาของเขาก็ มีกรุ๊ปเลือดเดียวกัน

หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว “ปีง ! ” เขาบลงบนโต๊ะและจับ มือของลั่วหานแน่น เขาจ้องมองไปที่เธอราวกับจ้องมองไปยังนก ที่กำลังจะบินจากไป เขาพูดเสียงเบาลงมากและตึงเครียด” ลั่วถั่ว อย่าบอกนะว่าคุณจะบริจาคหัวใจให้เธอ!”

เขากัดฟันแน่น เขากลัวเหลือเกินว่าคำตอบจะเป็นไปในทางที่ไม่ ดี หากเป็นเช่นนั้น เขาคงต้องบ้าแน่ๆ

ลั่วหานกะพริบตารัวๆ แล้วมองไปยังหลงเซียว2 เธออดไม่ได้ที่ จะหัวเราะออกมา “คุณคิดอะไรกันคะ ? คุณหลง ฉันจะบริจาค หัวใจให้เธอได้อย่างไร ?
หลงเซียวเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เขาระแวงมาก “ถ้าอย่างนั้น ที่รัก คุณจะปรึกษากับผมเรื่องอะไรกัน ? เรื่องอื่นคุณต้องปรึกษาผม ด้วยเหรอ ? ผมบอกแล้วว่าไม่ว่าเรื่องอะไรคุณก็สามารถทําตาม ความต้องการได้เลย

ไม่จำเป็นต้องรายงานเขา

ล้วหานมองไปยังสามีของเธอ ในวันนี้สีหน้ากังวลของเขาช่าง รักดี ทำให้เธออยากจะแกล้งต่อสักหน่อย “ที่รักคะ ถ้าฉันบอกว่า ฉันจะบริจาคหัวใจให้เธอล่ะ ? คุณว่าอย่างไร ? ”

“ไม่เด็ดขาด ! ” คำตอบนั้นหนักแน่นมาก แทบจะไม่ให้เธอมีทาง เลือกอื่นเลย การบริจาคหัวใจเท่ากับฆ่าตัวตาย เขาจะให้เธอทําไม่ ได้เด็ดขาด !

ลั่วหานทนแกล้งเขาต่อไปไม่ไหว จึงได้โบกมือแล้วบอกว่า “แม้ว่าฉันจะเป็นหมอ แต่ก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นนะคะ อีกทั้งฉัน ก็เป็นคน กลัวเจ็บกลัวตายเหมือนกัน ดังนั้นคุณหลงวางใจได้ค่ะ”

หลงเชียวลูบมือเธออย่างทะนุถนอม เขากลัวจริงๆว่าจะเกิดอะไร ขึ้นกับเธอ แม่จะเป็นเพียงค่หยอกเล่น แต่ก็กระทบต่อจิตใจเขา โดยตรง เขาไม่อาจรับได้หากเธอเป็นอะไรไป

“วลั่ว อย่าล้อเล่นแบบนี้อีกนะ” เขาพูดออกมาท่าทีจริงจัง
ล้วหานคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีปฏิกิริยาที่จริงจังแบบนี้ เธอจึงยกมือ ข็นแล้วยอมแพ้ “ค่ะๆๆ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ล้อเล่นแบบนี้อีก เรื่องที่ ฉันจะปรึกษากับคุณก็คือ แม่ของหวังเถียนเถียนมีกรุ๊ปเลือดเดียว กับเธอ สามารถเข้ากันได้ดี เพียงแต่……..วหานถอนหายใจ “หัวใจไม่สามารถผ่าออกมาจากผู้มีชีวิตได้ นั่นเป็นการฆาตกรรม

ล้วหานสายหัวเอามือกุมขมับอย่างไม่มีทางเลือก เธอพูดเสียง ทุ้ม าว่า “คุณคะ ฉันเจอเรื่องยากเข้าแล้วละฉันอาจจะไม่สามารถ รักษาลูกสาวของหวังเคยได้

เมื่อมองไปยังลั่วหานที่มีความรู้สึกผิดอยู่นั้น หลงเซียวก็ลุกขึ้น อย่างปวดใจ แขนอันทรงพลังของเขากอดเธอไว้แน่นจากด้าน หลัง “ลัวล้ว คุณเป็นหมอนะไม่ใช่เทพเจ้า ไม่ว่าหมอจะมีความ สามารถมากแค่ไหน แต่ก็ยังมีคนไข้ที่ไม่สามารถรักษาได้อยู่ดี อย่ากดดันตัวเอง เลยแค่ทําให้ดีที่สุด ”

เธอเหนื่อยใจมาก ศีรษะพิงมายังเขาทิ้งตัวเข้าไปในอ้อมอก ของเขา แนบใบหน้าไว้ในอ้อมแขนของเขา และพูดด้วยเสียง ที่เหมือนหายใจไม่ออกว่า “ฉันช่วยคนมามากมาย เจอโรคที่ รักษาไม่หายมามากมี แต่ทำไมถึงเป็นลูกสาวของหวังเค่ย ? ฉัน สัญญากับเขาแล้ว ฉันสัญญากับเขา ”

เสียงเธอสั่นมากขึ้น เขาสัมผัสได้ถึงน้ำตาที่ไหลรินลงมาในเสื้อ ของเขาสู่ผิวหนัง
หลงเซียวลูบผมเธอ แล้วก้มลงมาจูบที่ศีรษะเธอเบาๆ เขาพูด ด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มและอบอุ่นว่า “เรื่องหวังเคียผมจะไปอธิบาย เอง คุณไม่ร้องไห้แล้วได้ไหม ? ”

เมื่อเห็นเธอร้องไห้ เขาเจ็บปวดใจยิ่งนัก

ล้วหานกลั้นน้าตาไว้ คนที่แข็งแกร่งอย่างเธอ น้อยนักที่น่าตา จะไหลออกมา น้อยนักที่จะสิ้นหวังเช่นนี้ เธอเพียงต้องการความ อบอุ่นจากเขาเพื่อรองรับอารมณ์เธอเท่านั้น

เธอเช็ดน้าตาแล้วก้มหน้า ไม่ให้เขาเห็นใบหน้าที่เปียกปอนไป ด้วยน้ำตาของเธอ เธอพูดแบบเสียงคนที่เพิ่งร้องไห้เสร็จว่า “ตอน นี้ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เมื่อสักครู่ฉันไม่อาจรับได้จริงๆ คุณรีบกลับไป ทำงานเถอะค่ะ”

หลงเชียวจะวางใจได้ยังไง ?

มือใหญ่ของเขาจูงมือลั่วหานไว้ เขาก้มตัวลงนั่งยองๆ ยื่นมือไป ปาดน้ำตาให้เธอ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เขาอยากจะรับความทุกข์ของเธอทุกอย่างมาแบกรับไว้เพียงผู้ เดียว !

“ตอนนี้เลิกงานแล้ว ผมมารับคุณกลับบ้านนะ คุณวางเรื่องนั้นลง ก่อนนะครับ อย่าเพิ่งคิดมาก”
ล้วหานพยักหน้า “ฉันจะพยายามหาวิธีอื่นดู หวังเถียนเทียนเธอ เป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ ฉันทนดูไม่ได้จริงๆ

ขณะนั้น เสียงมือถือของลั่วหานก็ดังขึ้น

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ทำให้ห้องที่เงียบสงัดมีสีสันขึ้น เป็น หมายเลขของผู้ไม่รู้จัก ลั่วหานคิดว่าเป็นผู้ป่วยคนไหนโทรมา หรือเปล่า จึงได้รับสายและพูดว่า “สวัสดีค่ะ”

เสียงหายใจเร็วๆจากฝ่ายตรงข้าม ตามด้วยเสียงร้องโหยหวน และร้องไห้ กินเวลาหลายสิบวินาทีก่อนที่จะมีคนพูดขึ้นว่า

“พี่คะ ! หนูเอง ! ฮือๆๆ พี่ช่วยหนูด้วย ! ช่วยด้วย !!

ฉู่ซีหราน ?

ลั่วหานมองดูหลงเซียว แล้วพูดอย่างไร้เสียงว่าฉู่ซีหราน หลง เซียวยื่นมือออกไปจะหยิบมือถือเธอมา สายจากผู้หญิงคนนี้เขา ไม่อยากให้ภรรยาของเขาได้ยินอีกแม้แต่วินาทีเดียว

ลั่วหานโบกมือและหลบหลงเซียว เธอพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ว่า “ฉ่ซีทราน ร้องไห้ทําไม มีอะไรก็พูดดีๆสิ ! ”
ฉี่ หรานร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด คล้ายกับชีวิตนี้เธอจะไม่ สามารถอยู่ต่อได้แล้วอย่างไรอย่างนั้น “พี่คะ ! ช่วยหนูด้วย ช่วย หนูออกไปที ! เสินเหลียวเขาจะฆ่าหนู เขาจะฆ่าหนู ! ”

ล้วหานขมวดคิ้วข็น “เงินเหลียวทําร้ายเธอ ? เหอะๆ สามีที่เธอ เลือกเอง สามีที่บอกว่าจะอยู่ร่วมกันจนวันตาย ตอนนี้ทำไมถึงมา ขอให้ฉันช่วยละ ?”

ฉ่ซีหรานอึดอัดพูดอะไรไม่ถูก “พี่คะ เสิ่นเหลียวเขามีผู้หญิงอีก มากมาย เขาไม่ได้รักหนูเลย ตอนนี้เขาจะแย่งลูกไป เขาจะไล่หนู กับแม่ออกจากบ้าน พี่คะ ตอนนี้หนูไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ พี่เป็นที่พึ่ง เดียวของหนู มีแค่พี่ที่จะช่วยหนูได้ ! พี่คะ ขอร้องนะคะ ! ช่วย หนูด้วย ! ! !”

เสียงร้องไห้ของเธอดูกังวลใจมากจริงๆ คล้ายกับกำลังหลบ ซ่อนอะไรอยู่

ล้วหานยิ้มอย่างเยือกเย็น น่าตลกสิ้นดี ตอนอยู่ดีมีสุขไม่เคย จะเห็นหัวเธอแม้แต่น้อย ตอนนี้ตกที่นั่งลําบากกลับมาอ้อนวอน ขอร้องเธอ

สายไปแล้ว

ล้วหานตอบกลับด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแบบไม่ไยดี คล้ายกับคุ กับคนแปลกหน้าว่า “ฉี่ซีทราน เธอรู้ไหมว่าอะไรคือกรรมตามสนอง ? ก็คือที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ไง ! ”

“พี่คะ หนูผิดไปแล้ว ก่อนหน้านี้หนูมันเลว ขอร้องนะคะพี่ ขอ ให้ช่วยหนูสักครั้ง บอ ช่วยลูกหนูได้ไหม จะให้หนูทำอะไรก็ ยอม ! ”

เสียงร้องไห้จากฝั่งตรงข้ามดังมาเรื่อยๆ หลงเซียวขมวดคิ้วและ รับมือถือมา “ฉี่ซีทราน

น่าเสียงที่เรียกออกไปสามค่านั้น ทําให้อีกฝ่ายตรงใจจนไม่กล้า เอ่ยอะไรออกมา

“ฟังให้ดีนะ ไม่ว่าเธอจะเป็นหรือตาย เธอก็เลือกมันด้วยตัวเอง ทั้งนั้น ไม่เกี่ยวข้องกับพี่สาวเธอแม้แต่น้อย ผมขอเตือนคุณว่า หากยังมารบกวนเธออีกเพียงครั้งเดียว ผมไม่ถือสาค้าจะอาสา ช่วยเงินเหนียวจัดการคูณด้วยตัว”

ดวงตาฉ่ซีหรานเบิกกว้างจ้องมองไปที่มือถือ กระทั่งสายถูกตัด ลง เธอยังไม่กล้าแม้แต่จะพูดคำใดออกมา ร่างของเธอล้มลงก้น กระแทกพื้นอย่างจัง ใบหน้าที่เขียวช้ำกลับเขียวขึ้นกว่าเดิม

เมื่อวางสายลงแล้ว หลงเซียวก็กำชับว่า “วลัว ฟังนะ ไม่ว่าเธอ จะขอร้องคุณยังไงอย่าให้โอกาสเธอเด็ดขาด คนบางคนไม่จําเป็น ต้องได้รับการให้อภัย ความใจดีของคุณจะทำให้เธอก่อเรื่องเลวร้ายมากขึ้น และมีโอกาสทำร้ายคุณมากขึ้น

ลั่วหานมองดูมือถือแล้วหันไปยังเขา “ฉ่ซีหรานถูกเสิ่นเหลียว ทำร้าย ตอนนี้เธอแย่มาก

หลงเซียวพยักหน้า “แล้วยังไง ? เกี่ยวอะไรกับคุณ ? ฉู่ซีหรา นทําตัวเอง ผลกรรมทุกอย่างเธอต้องรับผิดชอบด้วยตัวเอง”

ลั่วหานพูดอย่างคับใจว่า “ค่ะ”

หลงเซียวไม่ได้พูดให้ลั่วหานฟังว่าเรื่องที่จู่ซีหรานโทรมาหา เธอนั้น ไม่ใช่เพียงการทำร้ายร่างกายธรรมดาๆแน่ คนของเงิน เหลียวตายไปตั้งหลายคน เขาคงได้เห็นแล้ว

เหอะๆ !

ผู้ชายที่ทำร้ายผู้หญิง หลงเซียวคงต้องสั่งสอนเสียแล้ว

ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องทำงานของหลงถึง

หลงถิงนั่งอยู่ในห้องทำงาน โดยมีหลงจื้ออยู่ด้วย สองพ่อลูก สบตากันอยู่พักหนึ่ง หลงจื้อกำหมัดไว้แน่น เขาดูกังวลและอึดอัด มาก คล้ายกับสามารถระเบิดได้ทุกเมื่อ
หลงถึงพูดออกมาว่า “เสี่ยวจื้อ เมื่อกี้ที่พูดไปฉันไม่ได้ปรึกษา หารือกับแก นี่คือคำสั่งที่ต้องทำตามเท่านั้น

หลงจื้อกัดฟันแน่น “เรื่องอื่นผมทำให้พ่อได้ทั้งหมด ยกเว้นเรื่อง นี้ ผมรับปากไม่ได้ครับ”

หลงถึงตบลงบนโต๊ะเสียงดัง “ปีง” ของบนโต๊ะสั่นสะเทือน “ไร้ สาระ ! กล้าดียังไงไม่ทำตามคำสั่ง ! นี่เป็นคําสั่ง ! แกต้องทํา ตามเท่านั้น ! ฉันร่างเอกสารที่เกี่ยวข้องเรียบร้อยแล้ว อาทิตย์ หน้าเป็นต้นไป แกก็คือรองผู้บริหารของMBK ! ”

“ผมไม่ยอมรับ ! ” หลงจื้อคุกเข่าลง เขาไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง ของหลงถึง แต่ก็ไม่สามารถทำตามได้ เขากลืนน้ำลายและพูด ออกมาว่า “พ่อครับ พี่ใหญ่ดูแลบริษัทนี้มาอย่างดี ผมไม่ได้ทำ อะไรเลย ผมมีสิทธิ์อะไรมาทำหน้าที่รองผู้บริหาร มันเกินความ สามารถของผม เอาเป็นว่าผมไม่ทำ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

หลงถึงโน้มตัวไปข้างหน้า ดวงตาของเขาที่สั่งสมประสบการณ์ มาหลายสิบปี และซ่อนความเจ้าเล่ห์มานานหลายทศวรรษ “เสี่ยว จ๋อ บอกมาตรงๆ ว่าแกไม่สนใจMBKจริงๆหรือ ?

หลงจื้อหัวเราะ หน้าตาหล่อเหลาของชายหนุ่มตอบกลับมาว่า “ใช่ ผมไม่สนใจ อย่าว่าแต่รองผู้บริหาร ต่อให้พ่อให้ผมเป็นผู้บริหาร ผมก็ไม่สนใจ

“ไอ้ลูกเนรคุณ ! แกรู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่ ! ” หลงถึง โมโหมาก เขาใช้กำปั้นฟาดลงที่โต๊ะอีกครั้งหนึ่งเพื่อระบายความ โกรธที่มีต่อลูกชาย

หลงจอเองก็ลุกขึ้นยืนและยืนหยัดความคิดของตนว่า “ผมรู้ ผม รู้ว่าผมกำลังพูดอะไร ทำอะไร ผมยิ่งรู้ว่าพี่ใหญ่ทำอะไรให้บริษัท เราบ้าง ถ้าไม่มีพี่ก็ไม่มีMBKในวันนี้หรอก ถ้าพ่ออยากจะตัด อำนาจของพี่เขา ผมขอเตือนว่าอย่าทำแบบนี้ ไม่อย่างนั้นถ้าพี่ ใหญ่ทํากลับคืนมา ผมกลัวว่าพ่อจะไม่มีทางไป

“แกพูดอย่างนี้หมายความว่าจะต่อต้านฉันงั้นซึนะ ? แกเป็น ลูกชายฉันนะ ! แกกล้าขัดคําสั่งฉันได้ยังไง ! “เสียงของหลงถึง เปลี่ยนเป็นน่าเกรงขาม ดวงตาหรี่ลง แววตานั้นคล้ายกับมีพิษร้าย ซ่อนอยู่

หลงจื้อหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะของเขาช่างหดหู่ เดียวดาย และเจ็บปวด “พ่อครับ ตอนนั้นที่พ่อทิ้งแม่กับผมไป พ่อขับไล่ผู้ หญิงที่เพิ่งคลอดลูกได้ไม่ถึงเดือนออกจากบ้านไป พ่อเคยคิด แบบนี้ไหม ? ผมเป็นลูกพ่องั้นเหรอ ? ”

ดวงตาของหลงจื้อแดงก่ำ เขากลั้นน้ำตาเอาไว้และพยายามยิ้ม ออกมา รอยยิ้มนั้นชวนสงสาร “พ่อไม่รู้จริงๆเหรอว่าหลังจากนั้น แปดปีผมมีชีวิตอย่างไร ? เหอะๆ พ่อครับ ผมนับถือพ่อจริงๆที่สามารถแย่งผมกลับมาจากแม่ด้วยความหน้าไม่อาย นั่น พ่อดีกับผมและอยากชดเชยให้ผม กระทั่งเอ็นดูผมมากกว่า ใหญ่ แต่เรื่องบางเรื่อง มันไม่อาจมาทดแทนความเจ็บปวดที่เคย ได้รับไปได้หรอกนะครับ ไม่ได้และไม่มีทาง”ถ้าพ่ออยากจะให้ผม กำจัดพี่ใหญ่ละก็ คุณหาคนผิดแล้วละ

หลงจื้อน้ำตาคลอเบ้าและเอ่อล้นลงมาในที่สุด “ผมชินกับการถูก เรียกว่าไอ้ลูกเมียน้อย ไม่ชินกับการอยู่ในที่สูงส่งแบบนั้นหรอก ครับ