ตอนที่ 302 เมื่อผู้ชายร้ายขึ้นมา ก็ร้ายได้มากกว่าที่คิด

ตอนที่ 302 เมื่อผู้ชายร้ายขึ้นมา ก็ร้ายได้มากกว่าที่คิด

สามวันต่อมา

ห้องทำงานท่านประธานMBK

หนังสือพิมพ์ฉบับนึงแผ่หลาอยู่ตรงหน้าหลงเซียว ตัวหนังสือ สีดำตัวใหญ่บนกระดาษสีขาวเด่นหรา บนหนังสือพิมพ์มีรูปสวีท หวานของโม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวิน โดยพื้นหลังเป็นโรงพยาบาล โม่หรูเฟยโอบแขนซุนปิงเหวิน ทั้งคู่ยิ้มให้กล้องด้วยหน้าตามี ความสุข

“ไม่หรูเฟยออกมาแก้ข่าวลือ ยืนยันจะแต่งงานกับซุนปิงเหวิน”

หัวข่าวทั้งชุ่ยทั้งกำกวมจนแทบอยากจะให้มันเดินออกมาจาก กระดาษแล้วมีชีวิตอยู่จริงๆ แต่สำหรับหลงเซียว มันก็เป็นแค่เรื่อง น่าขันเท่านั้น

รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเย็นยะเยือก ค่อยๆหายไปจากประกาย หางตา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมีดคมกริบที่พร้อมเสียดแทงคนทุกเมื่อ
นิ้วเรียวกระดกลงบนโต๊ะไม้สัก หลงเซียวเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ก่อนจะ หันไปประสานสายตากับ ตงหมิง ในขณะที่อีกฝ่ายก็มีรอยยิ้มบาง ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเช่นเดียวกัน

เพราะอยู่กับหลงเซียวมานาน ตอนนี้คงหมิงเรียนรู้การยิ้มตาม ฉบับหลงเซียวเหมือนถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นแล้ว

โม่หรูเฟียติดกับตามคาด” นําเสียงเย็นเหมือนสายน้าออกมา จากปากชายรูปลักษณ์สง่างาม โดยมีรังสีความเย่อหยิ่งแผ่ซ่าน อยู่รอบตัว

ตงหมิงโค้งศีรษะเล็กน้อย เป็นไปตามที่เจ้านายคาดจริงด้วย ครับ โม่หรูเฟยติดกับเราแล้ว งั้นขั้นต่อไป เราแค่นั่งดึงแหขึ้นมา นับจำนวนปลาก็เป็นอันเรียบร้อย?”

แหวนแต่งงานบนนิ้วมือเรียวสวยของหลงเซียวส่องประกายวิบ วับยามที่เขาเคาะโต๊ะไปมา “โม่หรูเฟยแต่งงานกับซุนปิงเหวิน นั่น หมายถึงตัดสินใจจะผูกชีวิตคนสองคนเข้าด้วยกัน คงคิดจะรวมหัว กับตระกูลซุนมาสู้กับฉัน ไม่ต้องรอให้ฉันเป็นฝ่ายเริ่มหรอก อีกไม่ นานโม่หรูเฟยคงคิดจะทำการอะไรบางอย่าง ถึงเวลานั้นเราค่อย โต้ตอบกลับเบาๆก็พอ”

จี้ยงหมิงพยักหน้าเห็นด้วย “ครับเจ้านาย! ตอนนี้ก็ให้ไม่หรูเฟ ยกับซุนปิงเหวินได้ใจไปก่อน หลังจากนั้นค่อยสั่งสอนพวกเขาสัก หนึ่งดอกก็ไม่สาย เกมนี้ท่าทางจะสนุกน่าดู
หลงเซียวดึงมือมาหยิบคัมภีร์ศาสนาขึ้นอ่าน “ตอนนี้ วลัวยังถือ หุ้นของบริษัทโมชื่อ ไม่ว่าพวกนั้นจะตัดสินใจทำอะไรยังไงก็ต้อง ผ่านความเห็นชอบจากถั่วลั่ว ถ้าคิดจะทำอะไรตุกติกก็ต้องเอา ลัวลั่วออกจากกลุ่มผู้บริหาร ไม่อย่างนั้นอำนาจในบริษัทของว วก็คือคําทํานายล่วงหน้าของแผนการโม่หรูเฟย เราไม่รีบ

หลงเซียวมีท่าทางสบายๆเช่นคนที่ถือชัยชนะแล้วตั้งแต่ต้น ทําให้ ตงหมิงสงบตามไปด้วย

เขามองดูโม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวินที่มีท่าทีมั่นอกมั่นใจว่าตัวเอง อยู่เหนือ แต่แท้จริงแล้วทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาล้วนตก อยู่ในความควบคุมของหลงเซียว ซึ่งไม่ต่างอะไรกับลิงที่กระโดด โลดเต้นอย่างได้ใจ ความยินดีปรีดาของพวกนั้น ในสายตาเขา แทบไม่ต่างอะไรกับเรื่องตลก

พอลองคิดดูดีๆแล้ว เจ้านายของเขานี่เทพเหนือเทพชัด

“จริงสิ ของพวกนั้นที่ส่งไปอเมริกาเป็นไงบ้าง?” หลงเซียว เห็นไฟล์ที่บริษัท ซื่อส่งมา พลันก็คิดมาถึงเรื่องนี้ เพราะตั้งแต่ มอบหมายให้กู้เยนเซินเขาก็วางใจจึงไม่ค่อยได้เข้ามายุ่ง แต่ เผลอแป๊บเดียวก็ผ่านไปสามวัน เขาคงจะจัดการเรื่องนี้ได้เกือบ เรียบร้อยดีแล้วล่ะ

จี้ตงหมิงเอ่ย “รับของไปเรียบร้อยแล้วครับ เงินส่วนที่เหลือก็ครบจำนวนทันทีที่ของถึง คุณภาพสินค้าล็อตแรกดีมาก ฝั่งนั้น พอใจมากก็เลยสั่งล็อตที่สองต่อทันทีครับ”

“ดี” ได้ยินแบบนั้นหลงเซียวก็ยิ้มนิดๆ “ดูท่าทางโรงงานที่สร้าง แล้วก็ออกแบบจะไปได้สวย ในเมื่อคุ้นเคยกับพวกคนงานดีแล้ว โรงงานของอู่ซื่อก็ไม่ต้องสร้างใหม่ ต่อไปโรงงานนี้ก็ให้อู่ซื่อใช้ ไปแล้วกัน”

ลูกตาของจี้ตงหมิงแทบจะปริ้นออกมาจากเบ้า “แต่เจ้านายบอก ว่ายืมคุณชายหลงมาไม่ใช่หรอครับ? งั้น…ยังต้องคืนหรือเปล่า ครับ?”

หลงเซียวยกยิ้มมุมปาก นัยน์ตาสีดำแฝงแววเย็นชา “แน่นอนว่า ยืมมา แต่จะยืมนานเท่าไหร่ฉันไม่ได้กำหนด

จี้ตงหมิงกลืนน้ำลายดังอึก “เข้าใจแล้วครับ ผมจะไปจัดการเดี่ยว

“อืม”

จี้ตงหมิงแอบยกย่องเขาในใจ ลูกไม้ของเจ้านาย…ไม่ผิดหวัง!

จี้ตงหมิงเดินออกจากห้อง ขณะเดียวกับโทรศัพท์ของหลงเขียวก็ดังขึ้น

หางตาปรายตาไปยังโทรศัพท์ที่เด้งขึ้น หลงเซียวปล่อยให้มัน ดังหน้าจออยู่หลายนาทีก่อนจะค่อยๆหยิบขึ้นมารับ

“ในที่สุดก็รับสายสักทีนะคุณชายได้หลง อย่าเพิ่งรีบวาง ผมมี เรื่องจะคุยด้วย โปรดฟังที่ผมพูดให้จบ

ปลายสายเป็นเสียงร้อนรนของเกาจึงอาน ในน้ำเสียงเต็มไปด้วย ความกังวล

หลงเซียวเผยยิ้มบางๆ มือขวาที่จับโทรศัพท์สลับมาจับมือซ้าย “คุณเกาโทรหาหาไม่ทราบว่ามีธุระอะไร?”

ตอนนี้เกาจิ้งอานยืนอยู่หน้าประตูเรือนจำ จำไม่ได้แล้วว่านี่เป็น ครั้งที่เท่าไหร่ที่ถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าพบกับเกาหญิงจือ ใช้ข้ออ้าง ก็แล้ว ใช้อำนาจข่มขู่แล้ว แต่เจ้าหน้าที่ก็ตอบกลับมาเพียง ประโยคเดียว “ระหว่างการสืบหาความจริง ไม่อนุญาตให้นักโทษ พบญาติคนใดทั้งสิ้น ยกเว้นทนาย

แต่ถึงจะเป็นทนาย ถ้าไม่ได้มีแบ็คอัพใหญ่ๆอยู่เบื้องหลัง ใครจะ กล้าเข้ามายุ่งกับคดีนี้กัน?

“คุณชายหลง เลิกล้อเล่นกับผมเถอะ ถ้าเมื่อก่อนนี้ผมเคยทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ทําให้คุณหงุดหงิด ผมขอโทษ ผมหวังว่า คุณจะปล่อยมืออันสูงส่งออกจากตัวพี่สาวผม คุณชาย….

ละอองจากเครื่องปรับอากาศในห้องลอยเข้ามาแตะจมูก ความ ไม่แยแส ความเย็นชา ความเสียดสีทั้งหมดทั้งมวลนี้ของหลง เขียวรวมไว้ในเสียงพ่นจมูก “คุณเกากำลังล้อเล่นกับผมหรือไง? เรื่องของพี่สาวคุณเกี่ยวอะไรกับผมไม่ทราบ? อยู่ๆก็เอามาโถมใส่ ตัวฉันดื้อๆ?”

เกาจิ่งอานกุมขมับ ในเมื่อเรื่องมาถึงขนาดนี้เขาคงไม่สามารถ เก็บเรื่องนั้นเป็นความลับได้อีกแล้ว “คุณชายหลง เรื่องที่เกิดขึ้น กับภรรยาคุณในตอนนั้น เป็น…เป็นฝีมือของพี่สาวผมก็จริง ที่ ภรรยาคุณเข้าใจผิดเรื่องผลตรวจHIVก็เป็นฝีมือ ผม…แต่ เรื่อง พวกนี้มันก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ภรรยาของคุณก็มีชีวิตอยู่อย่างสุข สบายดี คุณจะช่วย…

“ไม่”

ราวกับเป็นคำตอบจากท่านยมบาลก็ไม่ปาน ความหวังทั้งหมด ของเกาจึงอานมอดไหม้ไปต่อหน้าต่อตา เขาปฏิเสธอย่างไม่ไว้ หน้าเลยแม้แต่นิดเดียว!

“คุณเกาพูดว่า ภรรยาผมมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย ? หีใบหน้า ของเธอต้องเสียโฉม ต้องสูญเสียความทรงจํา เรื่องพวกนี้คุณจะ ชดใช้ยังไง? ที่เธอต้องสูญเสียชื่อเสียง เกือบถึงแก่ความตายเพราะพี่สาวคุณ คุณจะชดใช้ยังไง? ที่ฉันกับภรรยาต้อง พรากจากกันถึงสามปีอีก คุณเตรียมจะชดใช้ยังไงดีล่ะ?”

คำพูดชุดใหญ่ที่เขาตอบกลับทำเอาเกาจึงอานพูดไม่ออก เพียง แค่ขบกรามแน่นโมโหพี่สาวตัวเองที่เก่งแต่ทำเรื่องโง่ๆ

“คุณชายหลง ผมจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อชดใช้ให้คุณ แต่ได้ โปรดปล่อยพี่สาวผมไปเถอะ

เขารู้ดีว่าสิ่งที่เกาหยิ่งจื้อทำมันร้ายแรงมาก มากจนสมควรจะได้ รับโทษประหารเสียด้วยซ้ำ แต่ยังไงซะเธอก็เป็นพี่น้องเพียงคน เดียว พี่น้องที่มาจากสายเลือดเดียวกับเขา

จะให้เกาจิ่งอานนั่งดูอยู่เฉยๆได้ยังไง?

หลงเซียวยกมือขึ้นกดหางคิ้ว “คุณเกา ผมได้รับรายงานมาว่าพี่ สาวคุณจะต้องถูกจำคุกยี่สิบปี…

“คุณชายหลง!”

เกาจิ่งอานร้อนรนเต็มที! ยี่สิบปี! เกาหยิ่งจือออกจากคุกก็อายุห้า สิบกว่าแล้ว! ถ้าอย่างงั้นตายในคุกไปเลยจะต่างกันตรงไหน!
“ฉันพอจะหาวิธีทําให้พี่สาวคุณติดคุกน้อยกว่านั้นได้ ส่วนจะน้อย ได้เท่าไหร่ จะใช้วิธีไหนช่วย ก็ขึ้นอยู่กับผลงานคุณ

“ได้ครับ! ถ้าเป็นเรื่องที่ผมทำได้ ผมจะทำอย่างเต็มที่! คุณชาย หลงว่ามาได้เลยครับ

สายตาของหลงเขียวมองไปยังปฏิทินตั้งโต๊ะ มืออีกข้างพลิก ข้ามไปหนึ่งหน้าจนเห็นวันที่ยี่สิบ “ไม่หรูเฟยลูกพี่ลูกน้องนาย กำลังจะแต่งงาน คงรู้ใช่ไหม?”

“ผม…ผมรู้ครับ” เกาจิ้งอ่านค่อยๆมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามแนวหน้า ผาก เขาเริ่มรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง

“ฉันอยากส่งของขวัญวันแต่งงานให้เขาสองคน หวังว่านายจะ ช่วยฉัน”

“ครับ!”

“ดีมาก อีกสามชั่วโมง ฉันจะจัดการให้นายได้เจอพี่สาว แต่ถ้าฉัน เกิดได้ยินนายพูดอะไรที่ไม่สมควรพูด นายคงรู้นะ..”

“วางใจเถอะครับ มันจะไม่เกิดขึ้น!

หลงเซียวหัวเราะขึ้นเบาๆ “คุณเกา เรื่องแบบนี้ เป็นการร่วมมือกันของลูกผู้ชายอย่างเราๆ จะดีมากถ้าคุณไม่ทําให้ภรรยาผม

วินาทีนี้ใบหน้าของเกาจิ่งอานเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ “ผม…ผม ทราบแล้วครับ”

โทรศัพท์ถูกตัดสายในที่สุด เกาจิ่งอานทิ้งตัวพิงกับเก้าอี้อยู่นาน

ไม่ขยับผู้ชายแบบหลงเซียว ไม่ต่างอะไรกับปีศาจในคราบคน!

เขามันปีศาจ!

“หมอฉู่ ด่วนค่ะ! ที่ห้องฉุกเฉินมีคนไข้ต้องการความช่วยเหลือ! เป็นคนงานในแคมป์ก่อสร้าง ตะปูตัวใหญ่เจาะเข้าตรงหัวใจ หัวใจ ได้รับความเสียหายอย่างมาก!

“พาฉันไปเดี๋ยวนี้!!”

ล้วหานเพิ่งทําการตรวจคนไข้เสร็จ หันกลับมาก็ถูกลากไปยัง ห้องฉุกเฉิน ขายาวก้าวฉับๆไปตามโถงทางเดินด้วยความรวดเร็ว เท้าของอู่ลั่วหานเหมือนเหยียบอยู่บนสายลม กาวน์สีขาวพลิ้ว สะบัดไปตามจังหวะการเดิน
“ชีพจรของคนไข้เท่าไหร่!”

*45,75 และมีแนวโน้มจะต่าลงเรื่อยๆ คนไข้เสียเลือดไปมาก ตอนนี้กําลังถ่ายเลือด คนไข้อยู่ในระหว่างหมดสติค่ะ

“ทำไมไม่แจ้งศัลยกรรมให้รีบลงมือผ่าตัด?”

พยาบาลพูดไม่ออกไปเสี้ยววินาที “หมอคะ การผ่าตัดเคสนี้ ยากมาก แถม…คนไข้ก็ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา ทำให้ไม่สามารถ ผ่าตัดได้ค่ะ”

สายตาของลั่วหานเปลี่ยนเป็นคมกริบ “เพราะเหตุผลนี้

พยาบาลขบฟันแน่น “ค่ะ…ทางโรงพยาบาลจะทำการผ่าตัดให้ ก็ต่อเมื่อคนไข้จ่ายเงิน ค่าผ่าตัดอย่าดาๆก็หาหกแสน คนไข้ไม่มี เงิน แถมยังไม่มีญาติ มีแค่เพื่อนคนงานในแคมป์

ลั่วหานกุมขมับ “รีบแจ้งญาติของคนไข้ให้มาโรงพยาบาล ให้ พวกเขามาเซ็นชื่อ”

“แจ้งแล้วค่ะ เขากำลังมา

“เตรียมห้องผ่าตัด! ทั้งเจ้าหน้าที่ให้ยาชา เจ้าหน้าที่เตรียมเครื่อง มือทุกคนไปเจอกันที่ห้องผ่าตัดหมายเลขหนึ่ง จริงส…หมอถึงล่ะ?”

“หมอถึงกำลังผ่าตัดอยู่ค่ะ การผ่าตัดเพิ่งเริ่ม เคสวันนี้เป็นการผัด ตัดหัวใจที่ค่อนข้างซับซ้อน ต้องใช้เวลาอย่างต่ำๆก็ห้าชั่วโมงค่ะ”

ให้ตายสิ!

ลั่วหานรีบเดินไปยังห้องฉุกเฉิน คนไข้นอนเลือดอาบอยู่บนเปล หน้ากากออกซิเจนที่สวมอยู่บนหน้าล้วนเต็มไปด้วยคราบเลือด

ตะปูเสียบคาอยู่ตรงตำแหน่งหัวใจ เลือดไหลออกมาตาม ตำแหน่งที่ถูกตะปูปัก

“ย้ายไปห้องผ่าตัด! รอญาติคนไข้ไม่ไหวแล้ว ต้องทำการผ่าตัด

เดี๋ยวนี้!”

“ค่ะ!”

หลินซีเหวินและหวาเทียนถึงห้องผ่าตัดตามมาติดๆ ทั้งสามคน เปลี่ยนชุดผ่าตัดเสร็จเรียบร้อย พวกเขามองไปยังผู้ชายที่นอนอยู่ บนเตียง หลินซีเหวินถามขึ้นด้วยความกังวล “หมอฉู่ มีความเป็น ไปได้สูงที่คนไข้รายนี้จะไม่รอด ดูจากหน้าจอCTฉายให้เห็นกว่าตะปูได้ทำลายหัวใจของเขาไปมากกว่าสอง ในสาม ถ้าดึงออกมาเป็นไปได้มากกว่าเขาจะเสียชีวิตทันที ตอน นี้ญาติของคนไข้ก็ยังไม่ได้เซ็น หมอจะรับผิดชอบกับความเสี่ยง ขนาดนี้จริงๆหรอ?”

ลั่วหานใส่แมสก์ แววตามีความแน่วแน่ มือทั้งสองข้างประสาน กันแล้วเอ่ย “ถ้าไม่ดึงออกมา เขาก็จะเสียชีวิตเหมือนกัน แถมเสีย ชีวิตแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย

หวาเทียนพยักหน้า “ผมเห็นด้วยกับหมอ ถ้าเราผ่าตัดคนไข้ยัง มีโอกาสรอด แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยโอกาสรอดจะเป็นศูนย์

หลินซีเหวินกัดฟันอีก “หมอฉี่ การผ่าตัดคนไข้โดยไม่ได้รับการ ยินยอมจากญาติ ต่อให้เราจะผ่าตัดสำเร็จหรือไม่ พวกเขาก็มีสิทธิ์ จะฟ้องร้องได้…หมอ…”

“ฉันรู้ เรื่องนี้ฉันจะรับผิดชอบเอง”

แต่ที่หวาเทียนกังวลกลับไม่ใช่เรื่องนี้ สถานะอย่างทั่วหานกา รถูกฟ้องร้องเป็นแค่เรื่องเล็ก “หมอจู่ ระยะเวลาในการผ่าตัดเกรง ว่าอย่างน้อยๆก็ต้องสิบชั่วโมง มือคุณ…

ประเด็นนี้จี้เข้าไปในใจของลั่วหาน
“หมอถังผ่าตัดเสร็จเมื่อไหร่ ให้เขามาเปลี่ยนมือกับฉัน”

“ครับ”

ลั่วหานยื่นมือออกไป “มีด…”

“จับตาดูชีพจรกับอัตราการเต้นของหัวใจให้ดี…อีกเดี๋ยวเราเปิด กระดูกสันออกแล้ว หมอเฉิน คุณรับหน้าที่ดึงตะปูออก จำไว้ว่า ต้องทำเวลาให้เร็วที่สุด ทันทีที่ดึงตะปูออกให้รีบห้ามเลือด…

ฉู่ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ “ขอให้ทุกคนมีสมาธิ อีกเดี๋ยวอาจจะ มีเลือดพุ่งออกมา แต่จงอย่าตกใจ เข้าใจไหม?”

หลินซีเหวินและคนอื่นๆตอบเป็นเสียงเดียวกัน “เข้าใจค่ะ!”

“เริ่มเถอะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ