ตอนที่ 288 ลำเอียงภรรยา

ตอนที่ 288 ลำเอียงภรรยา

จู่ๆหยวนชูเฟินก็วางท่าทีต่ำลงเช่นนี้ ทำให้ลั่วหานประหลาดใจ

มาก

มองไปดูแล้วรู้สึกว่าเธอจริงใจมาก แต่พูดไม่ออกว่ามีอะไรที่มัน

ผิดปกติ

หลังจากเธอพูดคำพูดนี้เสร็จ ยังคงมีความสง่างามในฐานะที่เป็น ผู้หญิงสูงศักดิ์เหมือนปกติ แม้กระทั่งกล่าวขอโทษก็ไม่ได้แสดง ความกระเซอะกระเซิงออกมาแม้แต่น้อย

มือเอื้อมไปที่ข้างๆมือของเธออย่างไม่ถนัด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอ ได้จับมือของลั่วหาน ใช้มือทั้งสองข้างวางมือของเธอวางบน ฝ่ามือ และจับไว้อย่างเบาๆ

พฤติกรรมที่แปลกประหลาด อุณหภูมิที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้ การกระ ทำที่ไม่เหมาะกับพวกเธอสองคนอย่างเห็นได้ชัด สิ่งแปลกๆพวก นี้ล้วนทำให้คนรู้สึกว่าอึดอัดมาก

“ลั่วหาน ฉันอยากพูดกับคุณว่าขอโทษ”เธอพูดคำพูดเมื่อกี้ออก มาอีกครั้ง น้ำเสียงจริงจังกว่าของเมื่อกี้
หลังจากปรับคุมการหายใจเสร็จ ลั่วหานและหยวนชูเฟินก็สบตา กัน ในสายตาของทั้งสองคนต่างมีอารมณ์ที่แตกต่างกัน

“ทำไมแม่ถึงคิดจะขอโทษกับฉันล่ะ?แล้วคุณแม่ทำอะไรผิดไป ถึงต้องมาขอโทษฉันล่ะ?’

ลั่วหานคิดจะเก็บมือกลับมา แต่หยวนซูเฟินเหมือนกลัวเธอจะ เก็บมือกลับไป จึงเพิ่มแรงการจับขึ้นมาหน่อย สายตาของเธอยัง ได้ปรากฏความอ่อนนุ่มของผู้เป็นแม่ด้วย

“ฉันรู้ว่าคุณโกรธฉัน เกลียดฉันอยู่ในใจ โทษฉันที่ทำต่อคุณเช่น นั้น…….”เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เวลาที่เธอยิ้มมีริ้วรอยเกิดที่ หางตาเล็กน้อย

ลั่วหานไม่พูดสักคำ หยวนชูเฟินปฏิบัติต่อเธอยังไง เธอรู้อย่าง ชัดเจนกว่าคนอื่น ถ้าหากว่าจงใจจะคิดบัญชีกับเธอ นั้นหยวนชู เฟินคงไม่มีปัญญาเดินเข้ามาในห้องป่วยของเธอด้วยซ้ำ

หยวนชูเฟินถอนหายใจเบาๆ”ก่อนหน้านี้ฉันไปเชื่อคำพูดที่ ลอบกัดคุณ จึงเข้าใจผิดมานาน ตอนนี้ฉันรู้ความจริงแล้ว…….. วหาน ช่วงหลายปีนี้คุณต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมในตระกูล หลงเสมอ……แม่เข้าใจคุณผิดไป คุณสามารถให้อภัยฉันได้ ไหม?”
เธอเลือกใช้คำที่เหมาะสมกับสถานการณ์ เหมือนจะสำนึกผิด จริงจัง ทุกการเว้นวรรคของเธอนั้นพอดีเป๊ะ ทุกการหายใจของ เธอเหมือนมีน้ำตาซ่อนอยู่ ปรากฏภาพลักษณ์ที่เป็นคนมีความ เมตตา และระบายความคับข้องใจออกมาอย่างดีจนคนจับผิดไม่ ได้

สมควรที่เป็นคุณหญิงของตระกูลหลงหรือเกิน

ถ้าลั่วหานในฐานะที่เป็นลูกสะใภ้ยังมาพูดว่ากล่าวตำหนิอะไรอีก มันก็จะดูเป็นคนช่างใจร้ายหรือเกิน

แต่ในที่สุดลั่วหานก็ยังคงดึงมือของตนเองออกมาจากฝ่ามือ ของเธอ และยิ้มให้เธอ”คำพูดของแม่ฉันฟังจนไม่ค่อยเข้าใจ คุณ แม่ไปเชื่อข่าวลือของใคร? และมันเป็นข่าวลือยังไง?ทำไมฉันถึง ฟังไม่รู้เรื่องเลย?”

มือของหยวนชูเฟินค้างอยู่บนอากาศ แล้วจึงวางมือกลับมาที่ ขาของตนเองอย่างเก้อเขิน เงยหน้าขึ้นมามองหน้าตาที่สวยงาม และงดงามของลั่วหาน เมื่อคิดถึงฐานะที่เป็นคุณหนูของตระกูล เฉียวของเธอ จึงปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาพร้อมพูดว่า”เมื่อก่อนฉัน เชื่อโม่หรูเฟยจนเกินไป ไม่ทราบว่าเธอจะเป็นคนที่โหดเหี้ยม ขนาดนั้น โชคดีที่คุณฉลาดมาก เปิดเผยนิสัยอันแท้จริงของเธอ ออกมา ไม่นั้นฉันยังไม่รู้ว่าตนเองจะต้องถูกเธอหลอกลวงอีกนาน เท่าไหร่ ลั่วหาน เมื่อก่อนโม่หรูเฟยกลั่นแกล้งคุณ รังแกคุณ ฉัน ไม่ได้ออกมาช่วยคุณ แต่ทีหลังถ้าเกิดว่าเธอกล้าพูดอะไรที่ไม่ดีต่อคุณอีก ฉันจะคิดบัญชีกับเธอ แน่ๆ

คำสัญญาที่จริงจังมาก ราวกับว่าถ้าไม่หรูเฟยปรากฏตัวต่อหน้า เธอในตอนนี้ ก็จะตัดความสัมพันธ์ทุกอย่างกับเธออย่างสิ้นเชิง

แต่ลั่วหานไม่ใช่เด็กแล้ว แถมก็ไม่ใช่คนโง่ด้วย

ความสามารถในการปรับตัวเข้าสถานการณ์ของหยวนเพิ่ม เธอ ไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็นมาก่อน

ปัจจุบันตระกูลโม่ตกอยู่ในวิกฤตใหญ่ ไม่หรูเฟยยังถูกกักขัง อยู่ คุณหนูที่เคยหยิ่งผยองในเมื่อก่อนได้กลายเป็นนักโทษแล้ว แม้ว่าเธอจะออกจากคุกได้ แต่ชื่อเสียงของเธอก็จะเสียหายอย่าง มาก

จะไม่มีโม่หรูเฟยสามพยางค์นี้ปรากฏอยู่ในรายชื่อผู้สุภาพสตรี ของเมืองหลวงอีก

“โม่หรูเฟยเคยท้อง ซึ่งเป็นลูกของหลงเซียวด้วย แต่ฉันได้ฆ่า ลูกของเธอไป แม่จําไม่ได้เหรอ?”

ลั่วหานติดใจกับเรื่องนี้มานาน ตอนนั้นมีเพียงแค่พวกเธอสามคนอยู่ในสถานการณ์ ตกลงใครเป็นคนทำ ไม่หรูเฟยรู้อยู่แก่ ใจ เชื่อว่าหยวนชูเฟินก็คงรู้ด้วย

พอพูดถึงตอนนี้ สีหน้าของหยวนซูเฟินค่อนข้างจะเขียวขึ้น มา เธอยิ้มออกมาเพื่อซ่อนความเก้อเขินของตนเองลงไป”เรื่อง นั้น………ไม่ใช่ความผิดของคุณ”

“ใช่หรือ?แต่ทำไมฉันถึงจำได้ว่า ตอนนั้นทุกคนล้วนพูดว่าฉัน เป็นคนผลักโม่หรูเฟยลงล่ะ?แม่ ความทรงจำของฉันไม่ค่อยดี คุณช่วยฟื้นฟูความทรงจำให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

นิ้วมือของหยวนชูเฟินกำแน่นขึ้นมา แหวนที่นิ้วทำจนฝ่ามือเจ็บ ปวดมาก เธอเงยหน้าขึ้นมา พูดความจริงของอุบัติเหตุในปีนั้น ออกมาต่อหน้าลั่วหาน

“โม่หรูเฟยล้มลงไปเอง ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณแม้แต่น้อย ฉันเห็นกับตา”คำพูดที่ทำให้ตนเองหน้าแตกเช่นนี้ หยวนชูเฟินยัง สามารถพูดอย่างมีเหตุมีผล ลั่วหานรู้สึกนับถือจริงๆ

ลั่วหานหายใจเข้าลึกๆอย่างเศร้าใจ เธอรู้ตั้งนานแล้ว เรื่องทุก อย่างเธอล้วนรู้อยู่แก่ใจ แต่ในที่สุดเธอก็ยังใส่ร้ายเธออีก

ดังนั้น——
” แม่บอกฉันมาได้ไหมว่า ทำไมคุณถึงรังเกียจฉันขนาดนี้?ทำไม คุณถึงคิดว่าฉันไม่คู่ควรกับลูกชายของคุณ?”

ใช่ เธออยากรู้ อยากรู้มานานแล้ว!

เพียงแค่เพราะฐานะทางครอบครัวของเธอหรือ?

เฮ้อเฮ้อ!

หยวนชูเฟินถอนหายใจออกเบาๆ รู้สึกจนปัญญาเล็กน้อย และ รู้สึกเจ็บใจด้วย”คุณเป็นลูกสะใภ้ที่ดี และก็เป็นผู้หญิงที่รักนวล สงวนตัว แต่มีสิ่งหนึ่ง ที่คุณไม่สามารถเทียบกับโม่หรูเฟยได้ใน ตอนนั้น”

“ฐานะของฉัน?”เธอพูดอย่างเปิดเผย

คำตอบของหยวนชูเฟินก็ซื่อสัตย์มาก”ถูกต้อง แม้ว่าคุณเป็นคุณ หนูของตระกูลฉู่ แต่ในมือของคุณไม่มีหุ้นส่วนของอู่ซื่อ แถมคุณ ยังสละสิทธิ์ในมรดกของฉ่ซื่ออีกด้วย ฐานะแบบนี้ ตระกูลหลงจะ ไม่สามารถยอมรับได้

ตลกจัง!ลั่วหานอยากขำออกมาจริงๆ!

“ฉันคาดไม่ถึงว่า ตระกูลมหาอำนาจอย่างตระกูลหลงยังต้อง
สนใจถึงฐานะของลูกสะใภ้ด้วย!”

“ตระกูลหลงไม่ต้องการ แต่ฉันต้องการ เซียวเอ๋อเขาก็ต้องการ แน่นอน!เซียวเอ๋อ……..เธอตื่นเต้นมาก เกือบจะโพล่งคำที่เหลือ ออกมา แต่เธอก็ได้กลืนคำพูดนั้นลงไปในช่วงเวลาที่สำคัญ

ล้วหานขมวดคิ้ว หลงเซียวเป็นอะไร?”

“ไม่มีอะไร ไม่เกี่ยวข้องกับเขา”

หยวนชูเฟินมองไปที่ดวงตาคู่นั้นของลั่วหาน ดวงตาของเธอ สว่างมาก ราวกับว่าสามารถมองเห็นความในใจของเธอ ดังนั้น เธอจึงรีบหลบหลีกไป เมื่อก่อนฉันทำผิดไป ทีหลังฉันจะปฏิบัติ เธออย่างเหมือนลูกสะใภ้ของตระกูลหลง แต่ลั่วหาน คนที่ฉันรัก และห่วงใยสุดยังคงเป็นลูกชายของฉัน ฉันหวังว่าทีหลังคนจะรัก เขาอย่างดี ซื่อสัตย์ต่อเขาทุกเรื่อง”

ลั่วหานหัวเราะเยาะเย้ยในใจ นี่ก็คือวิธีการของคนในตระกูลหลง ให้คุณได้เผชิญกับสิ่งที่หวานก่อน จากนั้นจึงตบหน้าคุณ ทำให้ คุณเจ็บปวดจนไม่รู้จะทำไรต่อ

“ฉันจะรักเขาอยู่แล้ว จะซื่อสัตย์ต่อเขาแน่นอน แต่ทุกสิ่งไม่มี ความเกี่ยวข้องกับคุณแม้แต่นิด ฉันรักเขา แค่เพราะว่าเขาเป็น สามีของฉัน”
ล้วหานเห็นสถานการณ์ได้ชัดเจนกว่าหยวนเพิ่ม ความสัมพันธ์ ของเธอและหยวนชูเฟินในตอนนี้ จำกัดอยู่แค่หยวนเป็นเป็นผู้ ให้กำเนิดหลงเซียว เป็นแม่ทางสายเลือดของเขาที่ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้

มิฉะนั้น ฉู่ลั่วหานยังอยากจะส่งหยวนที่เพิ่มเข้าไปที่สถานกักกัน เพื่อให้เธอสงบสติอารมณ์สักสองสามวัน

“ขอบคุณค่ะ”

หยวนชูเฟินพูดคำพูดนี้ออกมาอย่างกะทันหัน

เมื่อเทียบกับคำพูดที่ตรงปากไม่ตรงกับใจของเมื่อกี้นี้ แม้ว่าคำ ขอบคุณคำนี้เรียกง่ายมาก แต่มันจริงใจมากกว่า

ลั่วหานพยักหน้า ไม่ต้อง เพราะนี่เป็นสิ่งที่ฉันเต็มใจทำเพื่อเขา

การพูดคุยของทั้งสองเพิ่งจบสิ้นลง ร่างที่ยาวเพรียวยืนอยู่นอก ประตูผู้ป่วย ความสูงของเขาเกือบจะโดนคานที่อยู่เหนือประตู และความสูงที่ได้เปรียบของเขาได้บังแสงและสมจากทางเดินไป เกือบหมด

หยวนชูเฟินหันมามองหลงเซียวอยากประหลาดใจ นิ่งอึ้งจนเกือบเสียสติ”เซียวเอ๋อ ……….คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เพิ่งถึง”

ไม่มีการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ที่มากนัก คำตอบของหลง เขียวแม้ไม่ถือว่าตอบแบบขอไปที แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจเช่นกัน

หยวนชูเฟินลุกขึ้นมา จัดระเบียบกี่เพ้าที่หรูหราของตนเองใน เมื่อคุณมาแล้ว นั้นก็อยู่ที่นี่ดูแลลั่วหานให้ดี ฉันกลับไปก่อน”

“แม่อย่ามาที่โรงพยาบาลอีกเลย เวลาที่ผู้ป่วยพักผ่อนอยู่ ต้องการความสงบ

หยวนชูเฟินชะงักลง ดวงตาของลั่วหานหรี่ลง หลงเซียวปฏิบัติต่อแม่ตนเอง ……….งไม่ไว้หน้าเลยนะ

“ฉันกลับก่อน”

หยวนซูเฟินไม่ได้พูดต่อจากคำพูดที่ค่อนข้างจะเยาะเย้ยของเขา เดินออกจากห้องทันที รองเท้าส้นสูงส้นเหยียบลงบนพื้นจึงส่ง เสียงที่คมชัดมา และเสียงสะท้อนที่คมชัดนี้ก็ได้ค่อยๆหายไป
หลังจากคนเดินไปไกลหลงเซียวจึงนั่งลงบนขอบเตียง”รู้สึกดี ขึ้นไหม?”

ลั่วหานไม่ตอบ กลับถามกลับว่า “เพิ่งมาถึงจริง?ทำไมฉันรู้สึกว่า นิสัยอย่างท่านเซียว มันไม่เหมือนล่ะ”

ผู้ชายที่ถูกเธอถามกลับ ไม่ได้ปรากฏความเก้อเขินแม้แต่นิด แถมยังพูดอย่างมีเหตุมีผล”ภรรยาของฉันกับคุณแม่เกือบจะเกิด ความขัดแย้งขึ้นมา ฉันในฐานะที่เป็นชนวนแห่งความขัดแย้ง จะ ถ้อถ้อยได้ยังไงล่ะ”

“ดังนั้นคุณหลงจึงฟังตั้งแต่ต้นจนจบใช่ไหม?”

“ใช่”

เขาฟังไปทั้งจบ โมโหจนเกือบจะทุบประตูห้องผู้ป่วยจนแตก

“คุณได้ยินหรือเปล่า การแท้งของโม่หรูเฟย ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง กับฉันเลย?”สิ่งที่เธอถูกใส่ร้าย เธออยากให้เขาได้เห็นความจริง ทั้งหมด

เขาสามารถฟังความจริงจากปากของหยวนชูเฟินได้ เธอรู้สึก ดีใจมาก ดีใจหรือเกิน
“ฉันรู้ แม้ว่าไม่ได้ฟังคำอธิบายของคุณแม่ ฉันก็เชื่อว่าคุณจะไม่ ทำเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว คนที่ฉันเชื่อถือได้ไม่ใช่คุณแม่ เป็นคุณ นั่นเอง”

ล้วหานกระซิบพึมพำ”ตายแล้ว ดูเหมือนว่าฉันจะกลายเป็นชนวน เหตุแล้ว”

เมื่อได้ยินการพึมพำของเธอ หลงเซียวกลับหัวเราะออกมาไม่ หรอก ฉันยืนหยัดในความคิดของตนเอง เสียงของคนอื่นไม่ สามารถเปลี่ยนแปลงท่าทีที่ฉันมีต่อคุณได้ ฉันจะลำเอียงภรรยา คนเดียว”

เมื่อเวลาที่พวกเขากำลังพูดกันอย่างรักซึ้งใจ โทรศัพท์ของลั่ วหานก็ดังขึ้นมา

เมื่อเห็นชื่อข้างบน ลั่วหานเลยเหลือบตาไปมองที่หลงเซียว นี่ เป็นสายที่โทรมาโดยโม่ล่างคุน เนื้อหาที่พวกเขาจะคุยกันไม่ค่อย เหมาะที่จะถูกหลงเซียวได้ยิน

เมื่อเวลาที่เธอกำลังสับสนอยู่ โทรศัพท์ของหลงเซียวก็ดังขึ้น

มา

“ฉันออกไปรับโทรศัพท์ก่อน”หลงเซียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และ ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องรับแจ้ง
จากนั้นล้วหานจึงจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

แน่นอน เธอไม่รู้ว่า เมื่อกี้นี้หลงเซียวก็ได้เห็นชื่อสามพยางค์ที่ ปรากฏอยู่บนนั้น

คนหนึ่งอยู่ข้างนอก อีกคนหนึ่งอยู่ข้างใน ทั้งสองคนล้วนลด ระดับเสียงลงอย่างจงใจ

ลั่วหานหงายมุมปากยิ้มขึ้นมา”คุณโม่ เวลาที่เหลือให้คุณ พิจารณามันไม่มากแล้วนะ

โม่ล่างคนหัวเราะออกไปอย่างเก้อเขิน”เรื่องทุกอย่างล้วนไม่ได้ ง่ายเหมือนที่เห็นจากภายนอก ฉันเลยต้องพิจารณาให้ดีก่อน”

เจ้าเล่ห์จิ้งจอก!

“นั้นผลที่คุณไม่พิจารณาออกมาได้คืออะไร?”ลั่วหานรับสายไป ด้วย พร้อมใช้สายตาแอบมองหลงเซียวที่อยู่บนระเบียง

เงาหลังที่สูงโปร่งของผู้ชายคนนี้หล่อเหลาจนหาเทียบมิได้ แต่ ฆาตกรรมที่แพร่หลายออกมากลับรุนแรงมาก

“ฉันเห็นด้วยกับข้อเสนอแนะของคุณ ครึ่งชีวิตของซุนปิงเหวินเป็นของคุณ”

ลั่วหานหัวเราะออกมา”คุณโม่สมกับเป็นคนฉลาด ฉันได้เตรียม เงินไว้แล้ว เมื่อไหร่ที่ฉันได้ยินข่าว เมื่อไหร่แหละที่ฉันจะนำเงิน คืนให้คุณหมด”

“โอเค!”

ล้วหานวางสายลง เงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวของฝั่งหลงเซียว และเหมือนจะได้ยินชื่อของเกาหยิ่งจือ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ