ตอนที่ 286 เรื่องน่าสงสัยมาอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่ 286 เรื่องน่าสงสัยมาอย่างต่อเนื่อง

หลงเซียวตระหนักถึงว่า คู่แข่งที่แท้จริงของเขา ไม่ใช่คนพวก ซุนปิงเหวิน เป็นคุณพ่อของเขาเอง

คุณพ่อสุดที่รักของเขา พยายามคิดวิธีเพื่อที่จะเอาชนะเขาให้ได้

คิดแล้วรู้สึกว่ามันน่าตลกหรือเกิน!

น่าตลกจังเลย!

พอกลับไปถึงห้องทำงานของตนเอง หลงจื้อยังรออยู่นอกประตู พอเห็นว่าเขาเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าที่มืดมน หลงจื้อจึง เดินตามขั้นไป”พี่ เป็นยังไงบ้าง?คุณพ่ออธิบายยังไง?”

“ไม่มีอะไร”

หลงจื้อรู้สึกมึนงงขึ้นมา”จะไม่มีอะไรได้ยังไง?เรื่องใหญ่ขนาด

สายตาของหลงเชียวกวาดมา หยุดกั้นข้อสงสัยทุกอย่างของหลงจี๋อ”ฉันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร คุณกลับไปที่ห้องเองเลย”

หลงจื้อยังคิดจะถามต่อ แต่เห็นว่าสีหน้าของพี่ชายเป็นแบบ นี้เลย จึงไม่กล้าพูดต่อ เพียงแต่ต้องออกจากห้องทำงานของ ประธานอย่างหดหู่

หลงเซียวกลับมาถึงห้องทำงาน ในใจเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ไม่มีที่ระบาย คว้าแก้วกาแฟบนโต๊ะลง “ป้ง”เสียงถ้วยแตกดัง อึกทึก ส่วนโต๊ะเลขาด้านนอกมีหลายคนล้วนจ้องไปที่ประตูห้อง ทํางานที่ปิดสนิท แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

พอตงหมิงได้ยินเสียงก็วิ่งมาถึงหน้าประตู หลังจากสบตากับ เลขาและปลอบใจอารมณ์ของพวกเขาเสร็จ จึงจะผลักประตูออก อย่างระมัดระวัง

ภายในห้องทํางาน เศษแก้วกระเด็นไปทั่วพื้นและกาแฟที่ยังดื่ม ไม่เสร็จในถ้วยก็ทำพื้นเปียกไปเป็นพื้นที่ใหญ่ ส่วนผู้ชายที่นั่งอยู่ หลังโต๊ะทํางาน ออร่าแห่งฆาตกรรมปกคลุมไปทั่วร่างกายของ เขา ทำให้คนมิกล้าเข้าใกล้

ตงหมิงก้มลงอย่างระมัดระวัง และลดระดับเสียงถามว่า”เจ้า นายครับ เกิดอะไรขึ้น?

นิ้วมือที่เรียวยาวของหลงเซียวนวดที่ขมับ เขาจะบอกเรื่องอัปลักษณ์ของครอบครัวให้ตงหมิงได้ยังไงล่ะ?

เงียบขรึม โกรธขรึม และคิดไม่ออกสักที

ความยุ่งเหยิงทางอารมณ์มากมายผสมกัน ทำให้หลงเซียวไม่ สามารถได้ข้อสรุปที่ชัดเจน

ไอ่เหี้ย!ตกลงพ่อจะทำอะไรเนี่ย!เขาจะมีพลังเหลือล้นในการ แข่งกับลูกชายตนเอง แต่กลับไม่ยอมเหลือบไปดูสถานการณ์ข้าง นอกบ้างหรือ!

โง่สุดๆ!

จี้ตงหมิงสังเกตดูสีหน้าของเจ้านาย เขารู้สึกว่าการแสดงออก ของเจ้านายแปลกประหลาดหรือเกิน เขาไม่เคยเห็นเจ้านายเป็น แบบนี้เลย

เจ้านายอารมณ์เสีย ลูกน้องต้องเงียบไว้ดีที่สุด จี้ตงหมิงก้มลง ไปเก็บเศษแก้วบนพื้นทีละชิ้น และวางบนมืออย่างระมัดระวัง และ ยังแอบไปดูการแสดงออกของเขา สีหน้าของเจ้านายยังคงเป็นสี นั้นอยู่เหมือนเดิม น่ากลัวหรือเกิน

“ตงหมิง พ่อคุณอยู่ที่ไหน?”
ภายในห้องทํางานที่เงียบขรึม มีเสียงที่ค่อนข้างแหบแห้งของ หลงเซียวดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน จัดงหมิงตะลึง สิ่งที่เจ้านาย ถามนั้นช่างแปลกหรือเกิน

“คุณพ่อของฉัน……..เขาเป็นแค่พนักงานธรรมดาในบริษัทเล็กๆ คนหนึ่ง รับผิดชอบเรื่องการจัดซื้อ ปัจจุบันอาศัยอยู่ที่เขตดงเฉิ งกับคุณแม่”

หลงเซียวพยักหน้า”แล้วความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกคุณเป็นยัง ไงบ้าง?”

จี้ตงหมิงรู้สึกงงมาก แต่ยังคงก้มตัวเล็กน้อย เงยศีรษะขึ้นมา และพูดว่า ความสัมพันธ์ดีมากครับ พ่อของฉันเป็นแค่พลเมือง ธรรมดา ชีวิตนี้ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ ฉันได้เป็นผู้ช่วยของเจ้านาย เป็นสิ่งที่เขาภูมิใจที่สุด บางครั้งเขายังได้เล่ากับเพื่อน………แต่ เจ้า นายถามถึงสิ่งนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ?”

วันนี้เจ้านายแปลกมาก

“ไม่มีอะไร แค่ถามดูเฉยๆ คุณออกไปก่อน”

“ฉันเก็บเศษแก้วให้สะอาดก่อนค่อยออกไปครับ”

จี้ยงหมิงรู้สึกสงสัยในใจ สถานะของประธานในวันนี้แปลกมาก เมื่อกี้นี้เพิ่งเป็นที่ห้องทำงานของประธานใหญ่ สองพ่อลูก ทะเลาะกันหรือเปล่า?

หลงเซียวกำมือไว้อย่างแน่น ขมวดคิ้วไว้ ทำไมถึงมีช่องว่างเกิด ขึ้นระหว่างเขากับพ่อ ทำไม?!

“ลั่วหาน ฉันตรวจพบแล้ว คนที่จู่ซีหรานไปติดต่อนั้นชื่อว่าด้วน หง คนนี้เคยเป็นหมอมาก่อน สถานที่ที่เขาทำงานอยู่คือโรง พยาบาลฉางชิง เขาเคยเป็นหมอธรรมดาคนหนึ่งในโรงพยาบาล ฉางชิง ต่อมาได้เลื่อนตำแหน่งเรื่อยๆ ตอนนี้ได้เป็นรองผู้อำนวย การฝ่ายมะเร็งวิทยาของโรงพยาบาลฉางชิง”

ขณะที่ไป๋เวยโทรมา ลั่วหานกำลังประจำเวรอยู่ เมื่อได้ยินข่าวนี้ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรมาก”เธอไปหาหมอฝ่ายมะเร็งทำไม? เป็นโรคหรือ?”

“สิ่งแปลกก็คือที่นี่ ฉู่ซีหรานไปหาด้วนหง ไม่ใช่ว่าจะรักษาโรค คือเอาเงินไปให้เขา”

ล้วหานปิดเวชระเบียนในมือขึ้นมา และกระซิบสั่งกับหมอที่อยู่ ข้างๆ จากนั้นจึงก้าวออกจากห้องผู้ป่วย ยืนอยู่บนระเบียงถึงจะพูด ต่อ”ทำไมถึงเอาเงินไปให้เขา?”
ไปเวยก๋าลังกดแป้นพิมพ์อยู่ มีเสียงครืดคราดส่งมาจากฝั่งนู้น หลังจากผ่านไปหลายวินาทีถึงจะพูดต่อ”ลั่วลั่ว มีเรื่องหนึ่ง ฉันว่า คุณต้องเจาะลึกเข้าไปอีก เพราะหมอที อด้วนหงคนนี้ เป็นหนึ่ง ในหมอที่ปีนั้นรักษาโรคให้พ่อคูณ ส่วนในช่วงเวลาที่พ่อคูณเสีย ชีวิตไป ด้วนหงได้ซื้อบ้านหลังหนึ่งในเมืองหลวงอย่างกะทันหัน คุณว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?”

ใบหน้าของล้วหานเย็นชาขึ้นมาทันที”หรือว่าการเสียชีวิตของ คุณพ่อไม่ใช่เป็นเพราะรักษาไม่หาย เป็นเพราะว่ามีคนหา?”

ไปเวยได้ยินเสียงสั่นของเธอ จึงรีบปลอบใจว่า” วล้วอย่าเพิ่งตื่น เต้น อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ ส่วนความจริง คุณคงต้องไปถาม ด้วนหง”

ไอ้เหี้ย!

ลั่วหานรู้สึกว่าปวดหัวมาก และเกือบจะล้มลงไปกับพื้น ในสมอง ของเธอเต็มไปด้วยเสียงที่มาจากหลายที่หลายแหล่ง แทบจะฉีก เส้นประสาทของเธอจนขาด”ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปถามด้วนหงให้ ละเอียด”

“ลั่วลั่ว ถ้าหากเรื่องนี้มีความเกี่ยวข้องกับฉู่ซีหรานและแม่ของ เธอ คุณคิดจะทำยังไง?”
ลั่วหานหลับตาลงอย่างเจ็บปวด ในใจของเธอตอนนี้ยุ่งเหยิง มาก ยุ่งเหยิงจนเธอไม่สามารถตัดสินใจได้ เธอไม่รู้ว่าตอนนี้จะ ต้องถามอะไรต่อ

“ฆ่าเธอ”

หลังจากครุ่นคิดไปสักพักแล้ว ลั่วหานตอบกลับอย่างมั่นใจ

ไป๋เวยพยักหน้า”โอเค!หลังจากค้นพบความจริง คุณไม่ต้อง ลงมือเอง ฉันจะจัดการฉีซีหรานให้คุณ”

“ไม่ ความแค้นที่ฆ่าพ่อ ไม่สามารถให้อภัยได้ ฉันจะลงมือจัดการ แม่ลูกคู่นี้เอง!ฉันจะค้นพบความจริงโดยเร็วที่สุด แต่ก่อนหน้านั้น ฉันจะต้องคิดบัญชีเก่ากับพวกซุนปิงเหวินก่อน”

ไป์เวยกรี๊ดออกมาเสียงหนึ่ง และด่าด้วยคำหยาบคำหนึ่งออก มา”ลั่วลั่ว ข้างคุณมีคนเหี้ยเยอะจริง คุณต้องรีบคิดบัญชีให้หมด ทั้งบัญชีเก่าและบัญชีใหม่ ล้วนต้องคิดให้หมด!

“ฉันต้องทำอยู่แล้ว”

แน่นอน!

หลังวางสายแล้ว ลั่วหานเดินออกมาจากระเบียง
“หมอฉู่ นี่คือผลของการรักษาผู้ป่วยรายนี้ในระยะนี้ คุณดูก่อน”

“เออ”

ร่างเพรียวที่ห่อด้วยเสื้อคลุมสีขาวก้าวเท้าไปข้างๆอย่างเร่งรีบ เสียงชนกันระหว่างรองเท้าส้นสูงกับพื้นนั้นดังมาก

หลินซีเหวินกัดริมฝีปากอย่างระมัดระวัง หมอ สีหน้าของคุณดู ไม่ค่อยดี เกิดอะไรขึ้น?

ล้วหานปิดเวชระเบียนและส่งต่อให้เธอ รักษาได้ค่อนข้างดี ควร สังเกตบ่อยๆและลดปริมาณยากล่อมประสาท

“โอเค แต่……หมอฉู่ คุณไม่เป็นไรจริงหรือ?สีหน้าของคุณดูไม่ ค่อยดี

“ไม่ค่อยดีหรือ?ไม่มีอะไรหรอก เอ๊ะ ไปบอกหวาเทียน ให้เขา เตรียมรายผู้ป่วยทุกรายในสัปดาห์ที่ผ่านมา การประชุมช่วงบ่าย จะต้องใช้”

ลั่วหานพูดเสร็จ ใส่มือทั้งสองข้างไว้ในกระเป๋าเสื้อใหญ่ของ ตนเองพร้อมเดินกลับไปในห้องทำงานของตนเอง พอปิดประตู ห้องเสร็จ เธอก็พิงอยู่กับประตู หายใจเข้าลึกๆสองสามครั้งแล้ว แต่สมองยังคงวิงเวียนอยู่

ฉู่ลั่วหานคิดไปคิดมา รู้สึกว่าไม่สามารถปล่อยซุนปิงเหวินและ ตระกูลโม่ไปอย่างง่ายแบบนี้ ดังนั้นเลยโทรไปให้โม่ล่างคน

เมื่อได้รับสายของฉู่ลั่วหาน โม่ล่างคุนเกือบจะล้มลงมาจากเก้าอี้ ตามสำนวนที่ว่ากัดครั้งเดียว กลัวเชือกไป10ปี ตอนนี้เขารู้สึก หวาดกลัวมาก ท่าทีจึงเคารพขึ้นมา

“คุณนายหลงครับ คุณมีเรื่องอะไรครับ?”

โม่ล่างคนสะกิดให้คนในห้องทำงานเงียบไว้ จากนั้นพูดอย่าง เคารพ

“คุณโม่ เรื่องที่ลูกเขยของคุณทำนั้น ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจ มาก!”

อันนี้………ไม่ทราบว่าคุณนายหลงหมายความว่าอะไร?ตอน นี้หรูเฟยยังอยู่ในคุกไม่ได้ออกมา ไม่ทราบว่าปิงเหวินทำอะไรไป ถึงทำให้คุณไม่พอใจล่ะ?”

ฉลาดแกมโกง!
“เฮ้อ!โม่หรูเฟยยังไม่ได้ออกมา ลูกเขยที่ดีของคุณก็ฆ่าคนตาย เพื่อโยนความผิดทั้งหมดให้ผี และทําจนละเอียดมากจนคนจับผิด ไม่ได้เลย บาดแผลหายแล้วคุณโม่เลยจำความเจ็บไม่ได้ใช่ไหม ความทรงจำแย่จังเลย!”

พอโม่ล่างคนได้ยินคำพูดนี้ เลยโบกมือให้ผู้จัดการหลายคนของ บริษัทโม่ชื่อออกไปก่อน จากนั้นจึงพูดว่า”คุณนายหลง ความตาย ของเฉียวซีฉันไม่รู้มาก่อน ดังนั้นสิ่งที่คุณพูดในตอนนี้ฉันจึงให้คำ อธิบายไม่ได้ แต่ฉันสามารถไปถามปิงเหวินให้”

“ไม่ต้อง!ลูกเขยของคุณทําอะไรล้วนโหดร้ายมาก คุณโม่ใน ฐานะที่เป็นพ่อตาไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ ฉันจะช่วยสั่ง สอนแทนคุณ เพื่อให้เขาทีหลังไม่กล้าทำอีก!”

“นี่……..คุณนายหลง…….”

“คุณโม่ เงินทุนของบริษัทโม่ซื่อกรุ๊ปเยอะจริงๆ จำนวนเงินบน บัตรธนาคารของฉันสะดุดตามาก แต่เงินนั้นสะดุดตาจนเกินไป แถมฉันได้ยินมาว่าหลังโม่ซื่อเสียเงินส่วนนี้ไปแล้ว ราคาหุ้น ตกต่าลง ชื่อเสียงก็ดิ่งลงด้วย เหมือนเกือบจะล้มละลาย ตอนนี้ เรามาปรึกษาการร่วมมือกันเรื่องหนึ่ง ถ้าคุณยอมร่วมมือกัน ฉันจะ คืนเงินส่วนนี้ทั้งหมด ให้คุณสามารถผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้อย่าง สบาย”
ใบหน้าของโม่ล่างคนปรากฏความดีใจขึ้นมาทันที และตื่นเต้น มาก ได้ คุณนายหลงว่ามาจะร่วมมือกันเรื่องอะไร?”

ล้วหานเงยหน้าขึ้นมา พอดีได้เห็นแสงอาทิตย์ส่องทะลุจาก หน้าต่างเข้ามาในห้องทำงาน แสงกระทบใบหน้าของเธอในแนว เฉียง สว่างและสดใส

ล้วหานหันหน้าไปทางแสงอาทิตย์ และยิ้มออกมาเล็กน้อย เสียงหัวเราะเบาบางจนราวกับก้อนเมฆที่บินผ่านท้องฟ้า”มือและ ขาของซุนปิงเหวินไม่สะอาด ฉันอยากจะล้างมือล้างเท้าให้เขา สักหน่อย คุณโม่ช่วยฉันไปตัดขาของเขาข้างหนึ่ง เงินนี้ฉันให้ คุณครึ่งหนึ่ง และไปตัดแขนของเขาข้างหนึ่ง เงินส่วนนี้ฉันจะคืน คุณหมด ธุรกิจนี้ เป็นยังไงบ้าง?

เรื่องแบบนี้ เธอไม่อยากให้หลงเซียวมายุ่งแล้ว เธอจะทำเอง! ซุนปิงเหวิน คุณโชคร้ายเกิน ทำเรื่องนี้ไม่เป็นเวลา คุณทำให้คน บางคนโกรธขรึมมาก

โม่ล่างคนตกใจจนหน้าซีกไปหมด…………วาน ทำไมคุณ ถึงใจร้ายขนาดนี้!”

“โกรธแล้วหรือ?ฉันแนะนำให้คุณไม่ลองพิจารณาให้ดีก่อน คือ การสนับสนุนของลูกเขยคุณคนนี้มีประโยชน์ หรือว่าเงินในมือตนเองมีประโยชน์มากกว่า ความอดทนของฉันมีอยู่จำกัด ฉันให้เวลาคุณพิจารณาแค่วันเดียว”

วางสายเสร็จ ลั่วหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ เธอโกรธขรึม หงุดหงิดและ

โมโห!

ในใจของเธอเต็มไปด้วยความหดหู ความหงุดหงิด ความโมโห และความสงสัยอันนับไม่ถ้วน สิ่งพวกนี้เหมือนเป็นน้ำท่วมทำให้ เธอจมลงไปอยู่ในนั้น

เรื่องปีนั้น ตกลงยังมีกี่เรื่องที่เธอยังไม่รู้!

ตกลงมีเท่าไหร่!

ปวดหัวอย่างแรง เหมือนถูกมือข้างหนึ่งฉีกอยู่ ดึงอยู่!ปวดจนเธอ หายใจไม่ออก!

บังคับให้ตนเองหายใจเข้าลึกๆ เธอใช้แรงอย่างมากถึงสามารถ ทำให้ตนเองสบายขึ้นมาหน่อย

“ดงดง”

เสียงเคาะประตูดึงลั่วหานกลับมาจากอารมณ์ที่ตื่นเต้น เธอปรับ สติขึ้นมาอย่างเร็ว เงยหน้าขึ้น และพูดอย่างมีสติ”เข้ามา”
ถังจิ้นเหยียนยืนอยู่ตรงนั้น รอยยิ้มอบอุ่นมาก”นี่เป็นแผนการ ผ่าตัดสำหรับวันพรุ่งนี้ ฉันคิดว่าเราควรต้องปรึกษากันหน่อย”

ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา”เออ”

“คุณไม่สบายหรือเปล่า?ทำไมสีหน้าถึงแย่ขนาดนี้?”ถังจิ้นเหยี ยนวางเอกสารลง เขายื่นมือออกมาเพื่อคิดจะแตะหน้าผากของ เธอเพื่อทดสอบอุณหภูมิ แต่มือยื่นออกไปครึ่งหนึ่งก็หดตัวกลับมา อีก”ได้วัดอุณหภูมิไปหรือยัง? เป็นไข้หรือเปล่า?”

ลั่วหานส่ายหน้าไม่เป็น คุณบอกความคิดเห็นของคุณมา ฉันฟัง อยู่”

ถังจิ้นเหยียนยังคงวางใจไม่ได้ ไม่ได้ สถานะของคุณตอนนี้มัน ไม่ปกติ ต้องวัดอุณหภูมิก่อน”

“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ”

เธอเพิ่งพูดว่าไม่เป็นไรเสร็จ ก็รู้สึกว่าวิงเวียนศีรษะ ความมืดมน ส่งมาตรงหน้าดูเหมือนจะท่วมท้นไปหมดทั่วดวงตา ตาคู่หนึ่งของ เธอไม่สามารถเจาะจงตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ

ปวด!ปวดมากๆ!
“ลั่วหาน!”

ถังจิ้นเหยียนรีบขึ้นไปจับศีรษะของลั่วหานเอาไว้ เธอล้มลงไป ในอ้อมแขนของถังจิ้นเหยียน

“ลั่วหาน!ตื่นหน่อย!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ