ตอนที่ 247 ลั่วหานแสร้งร้องว่าจน ท่านเซียวพลิกแพลง เลิศล้ำ

ตอนที่ 247 ล้วหานแสร้งร้องว่าจน ท่านเซียวพลิกแพลงเลิศ

งานประมูลการกุศลขนาดใหญ่ที่ครึกโครมฮือฮาที่สุดในเมือง หลวงจะจัดงานในคืนนี้

นี่เป็นโอกาสที่คนดังลูกหลานที่มีชาติตระกูลได้แสดงพลัง ทรัพย์กับความกล้าหาญที่ดีที่สุดของตนเองปีละครั้ง ไม่ว่าเป็น เวลาไหน อยู่สถานที่อะไร งานประมูลที่ยอดเยี่ยมที่สุดมีชื่อ ว่า”เซี่ยงซ่านรั่วส่วย” นี้ ล้วนจะดึงดูดคนดังลูกหลานที่มีชาติ ตระกูลที่มากมายในและนอกประเทศ

นักธุรกิจที่มีฐานะต่ำกว่าหมื่นล้านย่อมไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมการ ประมูลอย่างแน่นอน คนที่สามารถได้รับการ์ดเรียนเชิญล้วนคือ เศรษฐีที่สุดยอดที่สุด ดังนั้นเซี่ยงซ่านรั่วส่วยแทบจะกลายเป็น สัญลักษณ์ที่แสดงถึงฐานะอย่างหนึ่ง

ฉากใหญ่มาก แค่คิดก็รู้เลย

ลั่วหานมองดูการ์ดเชิญที่ประดับด้วยเส้นสีทองในมือ มุม ปากปรากฏรอยยิ้มเย็นชาเล็กน้อย ดูเหมือนถือการ์ดอันหนึ่งที่ ตั้งแต่แรกก็ไม่ใช่การ์ดเชิญ แต่ว่าเป็นกระดาษที่เป็นธรรมดาๆใบหนึ่ง

“อันนี้ก็คือการ์ดเรียนเชิญที่ถูกคนเล่าลือจนกลายเป็นมีมูลค่า เท่าฟ้าในทุกปีหรือ?”

นิ้วเรียวยาวจับการ์ดที่ประดับด้วยเส้นสีทอง รอยยิ้มของ ล้วหานมีการประชดเล็กน้อย อยู่ภายใต้โคมไฟระย้าคริสตัล ที่แสงจ้า เธอจ้องมองหลงเซียวที่นั่งอยู่บนโซฟาสบายๆดั่ง กษัตริย์ในวัง ถามไปประโยคหนึ่ง

ตาทั้งคู่ของหลงเชียวล้วนอยู่ที่บนหนังสือ เสียงกับน้ำเสียงที่ แสดงออกมายิ่งดูถูกกว่าฉู่ลั่วหาน “ได้ยินว่าใช่ แต่ว่าทุกปีผม ล้วนได้รับ ไม่รู้สึกว่ามีความสำคัญอะไร

ไม่เพียงทุกปีล้วนได้รับ อีกทั้งยังเป็นการ์ดเรียนเชิญที่ได้ รับความเคารพอย่างมากจากผู้คน แต่ว่าท่านเซียวไม่เคยไป แม้แต่ครั้งเดียว งานแบบนี้ ท่านเซียวไม่สนใจที่จะไป และขึ้ เกียจไป

ผู้หญิงที่ไป ถ้าไม่ใช่จะอวดสามีของตนเอง ถ้าไม่ก็ถือการ์ด เรียนเชิญที่มีมูลค่าสูงไปหาผู้ชายที่เข้าตาอยู่ข้างในค่อยๆ พัฒนามาเป็นสามี

ผู้ชายไป พูดง่ายมากก็คือโอ้อวดพลังทรัพย์ของตนเองเท่านั้น

และทั้งสองรูปแบบนี้ ท่านเซียวล้วนไม่สนจะแสดงอยู่ต่อหน้า

คน

หลายปีที่ผ่านไป เรื่องที่เขาแต่งงานอย่างเงียบๆไม่มีใคร รู้ และเขาไม่ยินดีพาโม่หรูเฟยเข้าออก ส่วนที่เป็นพลังทรัพย์ ท่านเซียวยิ้มเย็นชา

ลั่วหานทิ้งการ์ดเชิญไว้บนโต๊ะกระจก จากนั้นเอาตาที่ปนด้วย แสงความฉลาดเฉลียวจ้องมองหลงเซียว มุมปากงอขึ้น ยิ้มจน ทั้งสวยทั้งปากหวานก้นเปรี้ยว “ดูแล้วแต่ก่อนคุณไม่ค่อยไว้ หน้าให้แก่เจ้าภาพ ปีนี้ล่ะ? ไปหรือไม่?”

หลงเซียวเปิดหนังสือไปหนึ่งหน้า “ปีนี้หรือ? ผมฟังการ วางแผนของภรรยาผม

นึกไม่ถึงว่าหลงเซียวจะให้คำตอบเช่นนี้ ลั่วหานเตรียมพร้อม ที่จะโต้ตอบกลับได้พบเห็นว่าไร้ประโยชน์ เยาะเย้ยต่อเขาสอง เสียง “ช่างไว้หน้าให้ภรรยาคุณจริงๆล่ะ”

หลงเซียวก้มหัวอ่านหนังสือเหมือนเดิม แท้จริงแล้วไม่ต้อง จ้องมองเธอก็จะคาดเดาได้ว่าคราวหน้าภรรยาของเขามีสีหน้า อะไร “อยากจะไปไหม?”
ลั่วหานพิงลงไปยังโซฟา จ้องมองโดมที่สว่างไสวโคม ไฟคริสตัลใช้สายตากวาดภาพจิตรกรรมฝาผนังของโดม “โรงแรมที่ฉู่ซีหรานกับเงินเหลียวพวกเขาเข้าพักคุณรู้จัก ไหม?”

“คุณอยากไปเจอเธอที่โรงแรมหรือ?” ท่านเซียวขมวดคิ้ว แท้จริงแล้วไม่ยินยอมให้เธอทำเช่นนี้

“เป็นไปได้ยังไงหรือ? ให้ฉันไปพบพวกเขาที่โรงแรมหรือ? ฝันไปเถอะ ฉันคิดว่า ในเมื่อน้องสาวที่ดีของฉันแต่งานกับเงิน เหลียวไปที่เมืองเจียงเฉิง ตอนนี้ไม่ว่าพูดยังไงก็น่าจะเป็นกลับ บ้านแม่ล่ะ? ฉันเป็นคนของบ้านแม่เธอ น่าจะต้องส่งของขวัญ เล็กน้อยให้พวกเขาก่อนที่จะเจอกัน แสดงน้ำใจเป็นเจ้าภาพ ใช่หรือไม่?”

หลงเชียวพยักหน้า ไม่ต้องคาดเดาก็รู้ ถั่วลั่วย่อมต้องลงโทษ ฉ่ซีทรานสักหน่อยอย่างแน่นอน

“นี่เป็นที่อยู่กับเบอร์ห้องของพวกเขาในโรงแรม แต่ว่า คืนนี้ก็ จะเจอกันแล้ว คุณเก็บแรงความสามารถไว้สักหน่อย”

ลั่วหานไม่ได้ขมวดคิ้ว รับกระดาษใบหนึ่งที่เขียนตัวหนังสือ จีนไว้จากในมือเขา “คุณเตรียมพร้อมมาตั้งนานแล้วหรือ?”
หลงเชียววางหนังสือลง ดูแล้ววันหยุดสุดสัปดาห์นี้อยากจะ อ่านหนังสือดีๆสักหน่อยคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

“ภรรยาของผมอยากจะเป็นผู้นำหน้า องครักษ์อย่างผมนี้ แน่นอนต้องเตรียมงานให้พร้อมแทนคุณก่อนแล้ว ผมไปตรวจ สอบแล้ว พวกเขาอย่างน้อยจะอยู่ในเมืองหลวงหนึ่งสัปดาห์ ดังนั้นคุณมีวิธีอะไรสามารถค่อยๆใช้ อย่าทำให้คนตื่นตกใจวิ่ง หนีตั้งแต่ครั้งแรกเลย เปลี่ยนโรงแรมยังต้องตรวจสอบใหม่อีก เข้าใจไหม?”

ปลายนิ้วที่อบอุ่นเรียวยาวของผู้ชายขูดปลายจมูกเธอ ท่าทางอย่างธรรมชาติท่าหนึ่ง รักใคร่โปรดปรานและอบอุ่น

ลั่วหานอมยิ้ม หันหน้าหนีไม่ให้เขาลูบจมูกของตนเองอีก “คณโปรดวางใจเถอะ ผมให้พวกเขากินออเดิร์ฟสักหน่อยก่อน คืนนี้ยังมีอาหารมื้อใหญ่ รอก่อน ฟังความหมายของคุณเมื่อกี้ คุณดูเหมือนรู้สึกว่าคืนนี้ฉันจะไปงานการกุศลหรือ?”

ตานําที่ลึกล้าของหลงเซียวกวาดแสงที่มีกลิ่นอายการ วางแผนเล็กน้อย “หรือว่าคณไม่ไปหรือ?”

ลั่วหานเบ้ปาก “ฉันอยากจะไปล่ะ แต่ว่าฉันไม่มีเงิน ตามที่พูด มา งานประมูลนี้ สินค้าชิ้นหนึ่งล้วนต้องใช้เงินประมาณสิบล้าน แม้ว่าราคาเริ่มต้นเป็นแสนกว่าๆ ในที่สุดก็จะถูกประมูล กลายเป็นล้านกว่าๆอีกทั้งจนถึงสิบล้านกว่าๆ ฉันแค่หมอเล็กๆ คนหนึ่ง ซื้อไม่ไหวล่ะ!”

หลงเซียวยื่นแขนยาวออกไป กอดผู้หญิงมาอยู่ที่อ้อมอกของ ตนเองอย่างว่องไวช่ำชอง “ง่ายมากๆ พกตู้กดเงินของคุณไป ด้วย คืนนี้ไม่ว่าเห็นอะไร ล้วนประมูลมาให้ได้ ไม่ต้องดูราคา เพียงแค่เห็นสิ่งของเท่านั้น”

หัวของลั่วหานถูกเขากอดไว้ในอก เธอเลื่อนลงไปข้างล่าง ตามทาง หลังสมองนอนอยู่บนตกของเขา เงยหน้าจ้องมองตา ที่ดูไม่ออกจากต้นจนจบล้วนแฝงไว้ด้วยความคิดที่ชั่วร้ายเล็ก น้อยเช่นนั้นของเขาหนึ่งที “พาคุณไปด้วยหรือ?”

“ฉลาดมาก”

“เห็นอะไร ล้วนสามารถประมูลได้หรือ?”

“ใช่แล้ว”

“นั่นถ้าหากว่าฉันเห็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อ อยากจะพาไปด้วย ล่ะ? ก็สามารถประมูลได้ใช่หรือไม่?”

มุมปากของท่านเซียวงอขึ้น ยิ้มอย่างหล่องดงามเหมือนเดิม แน่นอน ผมเตรียมทองหลายแท่งไว้ให้คุณ ทุ่นแรงไป ประมูล

ล้วหาน ฮีๆ “คนบ้าพลัง ทองแท่งก็ประมูลจนคนจะตายแล้ว” ท่านเซียวคิดว่า “ก็ใช่สิ ประมูลจนตายแล้วไม่สะดวกที่จะพก

พา ให้คุณพกมีดสั้นอีกด้านหนึ่ง ตัดแยกชิ้นส่วนสิบกว่าชิ้นละก็ น่าจะไม่หนักแล้ว

หมอจู่ที่ถือมีดผ่าตัดผ่าอยู่บนกายของคนบ่อยๆ สําลักความ รุนแรงของหลงเชียวแล้ว “ฮีๆ อย่างงั้นนั่นก็ไม่ต้องแล้ว

นิ้วของท่านเซียวม้วนเส้นผมของเธอเล่นอยู่ปลายนิ้ว “คืนนี้ คุณอยากจะไปยังไงหรือ? ไปเอง? หรือว่าไปกับผมด้วยกัน?

ลั่วหานก็กำลังกลุ้มใจกับปัญหานี้อยู่ เธอกับหลงเซียวเป็น สามีกับภรรยากันก็ใช่อยู่ แต่ว่ารูปร่างลักษณะของเธอในตอน นี้เปลี่ยนไปหมดแล้ว อยู่ดีๆเข้าออกพร้อมกันกับหลงเซียว ดู เหมือนไม่ค่อยเหมาะสม พูดอีกอย่างว่า บทบาทที่สะดุดตา อย่างหลงเซียวเช่นนี้ อยู่ข้างตัวอยากจะทำอะไรก็ไม่สะดวก
“ไปเองเถอะ การ์ดเรียนเชิญฉันเอาไว้ คุณล่ะ……..ผมรู้สึก ว่าใช้ใบหน้าไปรูดเลยก็เข้าได้แล้ว” เธอล้อเล่นต่อรอยยิ้ม ของเขา คิดแล้วก็ใช่ ใบหน้านี้คาดว่ายืนอยู่ห้องรับรองของ ธนาคารเลยก็สามารถปรากฏให้เห็น

“ดี ผมให้กู้เยนเซินส่งคุณไป เขาเป็นเพื่อนคุณผมก็วางใจ”

ลัวหานพยักหน้า “อืม งั้นคืนนี้เจอกัน

รถลีมูซีน Maybach สีขาวจอดอยู่นอกประตูใหญ่นานาชาติ เมืองหลวง ปล่อยสายตามองไป ในลานจอดรถทั้งหมดล้วน เป็นรถสปอร์ตหรูระดับต้นๆ ลัมโบร์กีนีรุ่นจํากัดในทั่วโลกก็เห็น สองคันแล้ว

คนที่มางานคืนนี้ เห็นเพียงเครื่องยนต์ที่ขับขี่ก็สามารถเดา ออกได้ครึ่งหนึ่ง

ขาข้างหนึ่งของลั่วหานก้าวออกจากประตูรถ รองเท้าส้นสูง สีเงิน ขาข้างหนึ่งขาวดั่งหิมะกระโปรงยาวกลีบสีม่วงอ่อน พัด เบาๆอย่างงดงาม เนื้อผ้าไหมพรมบางเบา ปลิวไปที่บนผิว ไม่ ต้องจับแค่มองก็รู้สึกเบาเหมือนดั่งเมฆมีสีแสงเรืองรองที่ย้อม สีม่วงสูงส่งผืนหนึ่ง
กู้เยนเซ็นยิ้ม “คุณ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าทำไมคุณชายหลงรัก ใครโปรดปรานคุณขนาดนี้แล้ว หน้าตางดงามก็เป็นข้อดี

กระโปรงยาวโชว์ไหล่ ผมยาวหยิก เหมือนสาหร่ายใต้ทะเล ที่ถูกหนึ่งไม้ตีเปิดการผูกมัด ยาวปรกอยู่ข้างหลัง ปิดผิวที่ขาว สะอาดอยู่ข้างหลังไว้

หลังงดงามที่ผลุบๆโผล่ๆ เต็มไปด้วยพลังความสามารถหนึ่ง ไม่มีสอง

ลั่วหานก็ยิ้มแล้วเช่นกัน “คุณชายกู้กับเขาสามารถเป็นเพื่อน กันนานขนาดนี้ ฉันคิดว่าฉันก็รู้สาเหตุแล้ว

“โอ๊ะ? อะไรหรือ?

ลั่วหานยักคิ้ว “ใจกล้า ปากหวาน

“ฮ่าฮ่าฮ่า! งั้นคืนนี้ ก็ให้ผมที่ใจกล้าปากหวานให้บริการคุณ สักครั้ง

“โชคดีอย่างยิ่ง”

ลงจากรถ รอบข้างล้วนเป็นหนุ่มหล่อสาวสวยเป็นคู่ หรือว่าเป็นชายแก่สาวน้อยสวยๆ หรือว่าหนุ่มน้อยหล่อๆกับหญิงแก่ จับคู่เช่นนี้อยู่ที่วงการเศรษฐีมักเห็นบ่อยจนชินตา

เหยียบพรมสีแดง ใต้เท้าเสียดสีกับกลีบกุหลาบสีแดงสด มากมายที่อยู่บนพรม ใต้รองเท้ายังติดกลีบดอกไม้ไปด้วย ใน ทันทีนั้น กลิ่นหอมของดอกไม้ กลิ่นน้ำหอมอย่างเข้มข้นต่างๆ จากบนกายของพวกผู้หญิงทั้งหลายล้วนโชยขึ้นจมูก ในงาน ประมูลที่ยิ่งใหญ่มาก กลิ่นต่างๆหอมฟุ้งเข้มข้น ซับซ้อนไร้ ระเบียบ

ก้าวย่างของลั่วหานกำลังจะขึ้นบันได เตรียมตัวจะหาที่นั่ง หรื ตาลงพอดีมองเห็นเงากายที่เซ็กซี่สวยงามเงาหนึ่ง

สวมใส่ชุดกระโปรงหางปลารูปตัว สีน้ำเงินเข้มพอดีตัว ส่วน โค้งยั่วยวน สวยงามมีเสน่ห์ แต่งหน้าอย่างละเอียดเข้ม กําลัง คุยกับคุณนายหลายคนด้วยรอยยิ้มเบิกบาน แต่ละการกระทำ ล้วนคุ้นเคยเหลือเกิน!

ฉ่ซีทราน!

ปัจจุบันนี้เห็นแล้วกลับช่างแต่งกายดีจริงๆ จรรยามารยาท เห็นได้ชัดว่าได้ผ่านการชี้แนะจากผู้เชี่ยวชาญมา เห็นได้ทันที ว่าช่างมีบุคลิกคุณหญิงชั้นสูง
เพียงแค่….…….

ลั่วหานมองเห็นผู้ชายที่เกาะแขนของเธออีก กลืนลมหายใจ ลงไปคำหนึ่งเกือบจะขับเลือดออกมาในทันที

เสิ่นเหลียวหรือ?

อย่าบอกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างตัวฉ่ซีหรานก็คือเสิ่นเหลียวล่ะ?!

ผู้ชายดูแล้วประมาณอายุสี่สิบกว่าปี อันนี้กลับไม่ใช่เป็นจุด สำคัญ ปัจจุบันนี้ผู้หญิงที่ยังสาวงดงาม แต่งงานกับผู้ชายที่ อายุมากกว่าพ่อแท้ๆล้วนเรียกว่าธรรมดา

แต่ว่าเงินเหลียวคนนี้ คิดไม่ถึงว่ายังเป็นคนขาเป๊คนหนึ่ง

แขนข้างหนึ่งถูกฉีซีหรานเกาะไว้ มืออีกข้างหนึ่งจับไม้เท้าไว้ ตอนเวลาเดิน ขาข้างซ้ายเห็นได้ชัดว่าเป๊ไปข้างนอก ไม่เพียง แค่นี้ หน้าตาของเสิ่นเหลียว ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

สีหน้าไม่เป็นมิตร สายตาขึงเย็นชา ไม่ว่าใครพูด รอยยิ้มล้วน เย็นชามาก

คิดไม่ถึงว่าฉู่ซีหรานแต่งกับผู้ชายอย่างนี้ล่ะ?
กู้เยนเซินมุมปากงอขึ้น เยาะเย้ยพูดว่า “คนนั้นก็คือน้องสาว ของคุณหรือ? หน้าตาพอใช้ได้ มิน่าล่ะได้แต่งกับ เส้นเหลียว

“อ่อ? ผู้ชายอย่างเสิ่นเหลียวนี้ ได้แต่งกับสาวงามอย่าง หรานเช่นนี้ จึงจะเรียกว่าโชคดีล่ะ?

“อันนี้หรือ คุณก็คิดผิดแล้ว แม้ว่าหน้าตาเงินเหลียวไม่ดี แต่ ว่ามูลค่าของเขาทำให้คนตื่นตะลึง อีกทั้งทั้งดำทั้งขาวเขา กินเรียบหมด คำที่พูดออกมาขาข้างนั้นของเขา ก็คือตอนที่ถูก คนในพวกมาเฟียลอบฆ่าขาดไปในตอนนั้น อิอิ

โอ้ว?

ลั่วหานอดไม่ได้ขมวดคิ้ว ดูแล้วเสิ่นเหลียวน่าจะจัดการยาก

ที่นั่งที่เป็นชั้นๆเหมือนบันไดล้อมรอบเวทีแสดงที่อยู่ตรงกลาง แขกผู้มีเกียรติเข้าไปในงานต่อๆกัน ล้วหานกลับไม่เห็นเงา กายของหลงเชียวเป็นเวลานาน

มือถือของฉู่ลั่วหานสั่นหนึ่งที

หลงเขียวส่งข้อความมา
“ที่ทั้งหมดนี้มีผมอยู่”

คำพูดง่ายๆกี่ตัวนี้ เหมือนจะให้ลั่วหานได้กินยาเสริมความ มั่นใจ เม็ดหนึ่ง จิตสงบมาก

ผ่านไปสักพัก มือถือของกู้เยนเซินก็ดังขึ้นมา

“ตู้หลิงเซวียนอยู่ในงาน

กู้เยนเซินเงยหน้ามองหา อย่างที่พูดเลย พบเห็นตู้หลิงเซวี ยนนั่งอยู่ที่สูงๆ

โอ้ว คึกคักจริงๆนะ

ยังเดินไม่ถึงที่นั่งของตนเอง ซีหรานกับเงินเหลียวก็เดิน จากข้างล่างขึ้นมาแล้ว ทางเดินก็ไม่ได้กว้างมากนัก สองคน เดินคู่กันก็เต็มช่องว่างแล้ว

“คนข้างหน้า เดินเร็วหน่อยได้ไหม? คนข้างหลังจะเดินขึ้นไป ยังไงล่ะ?”

เสียงที่คุ้นเคยที่ไม่คุ้นเคยมากกว่านี้อีกแล้ว ความโอหังหยิ่ง ยโสที่อาศัยว่าตนเองเป็นคนโปรดจึงหยิ่งยโส ห่างไปเป็นเวลาสองปีกว่ากลับกลายเป็นรุนแรงมากขึ้นแล้ว

ลั่วหานหันหน้ามา สูงกว่าฉ่ซีทรานสองขึ้นบันได จ้องมองเธอ ยิ้มราบเรียบว่า “ขอโทษจริงๆ ขาของฉันไม่ดี เดินช้าไปหน่อย”

แก้มที่เหมือนดั่งดอกชบาใสดอกหนึ่งของเธอ เพียงแค่ยิ้ม หนึ่งทีก็สามารถเย้ายวนวิญญาณได้

ทั้งสองคนที่อยู่ข้างล่างอึ้งไปพร้อมกัน!

ฉ่ซีหรานเหมือนดั่งถูกปืนจี้อยู่ที่ขมับ!

“คุณ……..คุณคือใครหรือ?”

แต่เสิ่นเหลียวที่อยู่ข้างตัวเธอก็อดไม่ได้อึ้งไป รอยยิ้มของลั่ วหานเมื่อกี้ งดงามจนเกินไปแล้วจริงๆ เธอยิ้มจนผู้หญิงที่อยู่ รอบข้างล้วนหน้าซีดไปอย่างเงียบๆ

ผู้หญิงที่สวยเป็นพิเศษในโลก! ใจของผู้ชายจะไม่สั่นไหวได้ ยังไง!

ลั่วหานจ้องมองเธอ ถามตามว่า “ไม่รู้จักฉันแล้วหรือ? น้องสาว”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ