ตอนที่ 243 จากกันมานาน ยิ่งสนิทสนมกว่าตอนฟัง แต่งงาน

หลังอาหารค่ำ แสงไฟที่สวยงามทำให้ล็อบบี้ของ วิลล่าดูอบอุ่นขึ้น ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่บนโซฟาเดี่ยวและ อ่านหนังสือ โดยมีหมอนหนุนใต้แขน เอนตัวพิงอยู่ ในห้องทํางานที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงของพลิก กระดาษที่ทำให้กรอบแกรบ

ภายใต้เงาของโคมไฟ ผมของหญิงสาวในชุดบ้าน สีอ่อนห้อยลงมา ปิดแก้มข้างหนึ่ง และแสงนั้นทำให้ เกิดเงาตื้นๆ ใบหน้าเล็กๆ ครึ่งหนึ่งของเธอซ่อนอยู่ใน เงา และจมูกอันบอบบางของเธอก็เอียงไปตามแสง ความแตกต่างระหว่างแสงและความมืด ทําให้ความ งามดูเหมือนอยู่ในความฝัน

หลงเชียวยืนอยู่ที่ทางขึ้นบันไดเลื่อนที่ชั้นสอง โดย พิงราวรั้ว ดูร่างภรรยาของเขาที่กำลังอ่านหนังสือ อย่างจริงจัง ราวกับว่าเขากำลังชื่นชมภาพวาด บุคคลในภาพวาดขยับไปมา ขมวดคิ้ว และเป็นจริง จนจะพังกระดาษออกมาแล้วเดินอย่างเงียบๆ เขาเดินลงบันไดไม้เนื้อแข็งเบาๆ และช้าๆ

ฉู่ลั่วหานสังเกตเห็นว่าทันใดนั้นแสงก็ลดลงไปกว่า ครึ่งหนึ่ง และเงาของหลงเซียวก็ปิดกั้นแสง และบน หนังสือที่เธอเปิดออก หัวที่ก้มลง ก็ยกขึ้น หันไป รอบๆ และเงยหน้าขึ้นมอง

ทันใดนั้นหลงเซียวก็เข้าครอบครองร่างของเธอ และยื่นมือออกไปเพื่อเอาหนังสือออกไป “คุณหมอ ตอนนี้มันเป็นเวลาสี่ทุ่มกลางคืนแล้ว”

ฉู่ลั่วหานกางมือ และกอดหมอนไว้ในอ้อมกอด “แล้วไงต่อ?”

ท่านเขียวยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างสูง 188 เซนติเมตรเหมือนกำแพงเนื้อมนุษย์ขวางอยู่ในด้าน การมองเห็น ปิดกั้นแสง แม้ว่าจะไม่ครอบงำาเกินไป ก็ตาม แต่การยับยั้งก็มาโดยไม่ได้รับเชิญ “จากนั้น ผมอยากจะเตือนคุณหมอฉี่ว่า หลังสี่ทุ่ม ก็ได้เวลา เข้านอนแล้ว อีกอย่าง ตอนนี้คุณเป็นคนไข้อยู่ และ คนไข้ก็จะต้องพักผ่อน”

ลั่วหานพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “โอเค งั้นฉันจะขึ้นไปนอนแล้ว”

เมื่อพูดจบ ลั่วหานวางหมอนลงบนร่างของหลัง เขียว ปกปิดเสียงหัวเราะลึกที่ใต้ตา และเดินโซเซไป ที่ไหล่ของหลงเซียวแล้วเดินขึ้นบันไดโดยตรง

หลงเซียวมองไปที่หมอนข้างที่ถูกบังคับให้อยู่ใน อ้อมกอดของเขา หลับตาโดยไม่พูด และหันกลับมา ก็เห็นร่างสีขาวกำลังเดินขึ้นไปชั้นบน” ……….

จู่ๆเขาก็เรียกเธอให้หยุด ในที่ที่ห่างออกไปไม่กี่ เมตร ทั้งสองมองหน้ากันทั้งสูงและต่ำ ท่านเขียว ยืนอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น ส่วนฉู่ลั่วหานยืนอยู่ บนบันได เฟอร์นิเจอร์สไตล์เมดิเตอร์เรเนียน ลม พัด และผ้าม่านอยู่ตรงนั้น ลอยอยู่เงาของต้นไม้ ที่ แกว่งไปแกว่งมา ทอดตัวบนผนังเงียบๆ ทำให้เกิด บรรยากาศที่โรแมนติกและน่าหลงใหล

ฉู่ลั่วหานมองลงไปที่เขา “มีอะไรเหรอ?”

แกล้งไม่รู้ จะต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้

ท่านเขียววางหมอนข้างลง มือข้างหนึ่ง ใส่ในกระเป๋ากางเกง และมองไปที่ภรรยาของเขา ด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา “คืนนี้ ผมคิดว่าเราจะ สามารถ

“อันนั้น ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันยังมีงานต้องทําอีกเล็ก น้อย ฉันจะไปจัดการมันก่อน ………….ตาม สบายได้เลย

ด้วยคำพูดที่เร่งรีบ ฉู่ลั่วหานวิ่งไปที่ห้องของตัว เองที่ชั้นสองราวกับว่ากำลังหลบหนีภัยอยู่ กระแทก ประตูปิดลง หลังของเธอเข้ากับแผงประตู และอ้า ปากค้างหายใจแรงๆ

หลังจากหายใจแรงๆไม่กี่ครั้ง ฉู่ลั่วหานก็กำหมัด แน่นด้วยสีหน้าหงุดหงิด โง่มาก! โง่มาก! เธอกำลัง หลีกเลี่ยงอะไร? ในวันนี้เธอรอมานานแล้ว และคอย มานานขนาดนี้ ก็เพราะอยากอยู่กับเขาไม่ใช่หรือ?

บ้า! เกิดอะไรขึ้นกับหลุมในสมองเมื่อกี้

หลังจากที่หนีไป หลงเซียวก็ตกตะลึงไป ชั่วขณะ ด้วยปฏิกิริยาที่ใหญ่เช่นนี้? เธอกำลังกลัว อะไรอยู่? หรือว่าหลีกเลี่ยงอะไรอยู่? หรือว่าเขาพูด กะทันหันเกินไป และเธอยังไม่ทันปรับตัว?
หรือว่าวิธีการของเขาผิดไปหรือ? ควรอ้อมค้อม หน่อย?

ท่านเขียวรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยที่ต้องไตร่ตรองสัก ผัก สุดท้ายก็ไม่ได้ข้อสรุป ปิดไฟในห้องนั่งเล่นและ ขึ้นไปที่ชั้นสอง

ฉู่ลั่วหานอาบน้ำอย่างช้าๆ เปลี่ยนเป็นชุดนอน นั่ง อยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งแล้วตบโลชั่นบำรุงผิว แบบเรียบง่าย เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยใน กระจกนั่น ก็รู้สึกเหมือนตัวเองข้ามผ่านเวลามาอย่าง งั้น

บีบอย่างไม่แน่นอน “ใบหน้านี้ สวยพอที่จะดึงดูด ผู้ชายจริงๆ ไม่รู้ว่าแอนน่าคนก่อน เป็นเพราะว่าถูก ผู้ชายติดตามจํานวนมากเกินไปและเสียชีวิตจาก อารมณ์เสียหรือเปล่า”

โดยตามธรรมชาติแล้ว สําหรับแนวคิดที่ไร้สาระ นี้ไม่มีพื้นฐานทางวิทยาศาสตร์ เพียงเพื่อเบี่ยงเบน ความสนใจออกมาเท่านั้น

หัวใจ เต้นเร็วมากอย่างกะทันหัน เร็วมาก ควบคุม ไม่ได้ และไม่สามารถบรรเทาได้เมื่อนึกถึงสิ่งที่หลงเขียวพูดในตอนเมื่อกี้นี้ ฉี่ล้วหา นก็รู้สึกราวกับว่ามีไฟถูกจุดขึ้นในใจของเธอ ย้อน ความทรงจําอย่างบ้าคลั่ง!

ทุกครั้งที่อยู่กับเขา ความบ้าคลั่งของเขา ความป่า เถื่อน การปล้นสะดม และการยึดครอง ความเจ็บ ปวดที่จะฉีกเธอออกจากกัน………

นอกจากนี้ยังมีอ้อมกอดของเขา ความอ่อนโยน ของเขา ความสนิทสนมที่เขาแนบหูเธอทุกครั้งและ

ฉู่ลั่วหานผู้หญิงที่แต่งงานมาหลายปีแล้ว หน้าแดง โดยไม่คาดคิด

หลงเซียวอาบน้ำเย็น เปลี่ยนชุดนอน นอนหงายที่ บนเตียง พับมือไว้ข้างหลังศีรษะ และคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่เคยผ่านมากับลั่วลั่วในอดีต เขาต้องยอมรับว่า ผู้ หญิงคนนี้ดูเหมือนจะมีพลังเวทย์มนต์บางอย่างอยู่ มี วิธีที่จะทําให้เขาอยากหยุดแต่ไม่สามารถทำได้ ครั้ง แล้วครั้งเล่า พยายามอย่างเต็มที่อยากจะฝังเธอไว้

ในร่างกายของตัวเอง

เข้มข้นและบ้าคลั่ง ตามใจและทั่วถึงในตอนนี้ เธอก็นอนอยู่ที่ไม่ไกล

สําหรับผู้ชายปกติคนหนึ่ง มันช่างทรมานเหลือเกิน!

ฉู่ลั่วหานพบว่าตัวเองนอนไม่หลับ เวลาสี่ทุ่มครึ่ง และห้าทุ่ม พลิกไปพลิกมา ใช้ความคิดอย่างดุเดือด ทํายังไงก็นอนไม่หลับสักที

ไอ้เหี้ย!

ท่านเขียวก็นอนไม่หลับเช่นกัน พอหลับตาลง ก็มี เงาผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ตรงหน้าเขา สักพักเป็นลั่วถั่ว สักพักก็เป็นแอนน่า สักพักรอยยิ้มของทั้งสองก็ซ้อน ทับกัน

บ้าเอ่ย!

ท่านเขียวเปิดผ้าห่มออกแล้ว เดินออกจากห้อง

โดยตรง

แทบจะในเวลาเดียวกัน ฉู่ลั่วหานก็เปิดประตูห้อง นอนเช่นกัน และการเคลื่อนไหวของทั้งสองก็หยุดลง ทันที ในความห่างจากห้องหนึ่งดวงตาสองคู่นั้นหันหน้าเข้าหากัน และแสงจันทร์ เหมือนสายนํ้า

ใบหน้า แดงก่าของเธอสว่างไสวด้วยแสงจันทร์

คิ้วของเธอมีความโดดเด่น และมีระลอกคลื่นตื้นๆ

ท่าทางตกใจเล็กน้อยของเขาสว่างและมืดลง คิ้ว ดาบของเขาขมวด และริมฝีปากบางของเขาก็ซุกอยู่

“ทําไมคุณยังไม่นอน?” เสียงของหลงเซียวแทบ แห้งเล็กน้อย อาจเป็นเพราะเมื่อกี้นี้เขาอดทนหนัก เกินไป เลือตของเขาไหลแรง หายใจเร็วเกินไป และ เสียงในตอนกลางคืนเป็นเหมือนการเชิญชวนที่ ชัดเจน

ฉู่ลั่วหานเป็นหมอ แน่นอนเธอรู้ว่าปฏิกิริยาของ ชายคนนี้หมายถึงอะไร เธอจึงหน้าแดงมากขึ้น “ฉัน….ลุกขึ้นมาดื่มน้ำ”

ท่านเขียวขมวดคิ้ว “ผมก็เหมือนกัน”

ทั้งๆที่พวกเขาเป็นคู่แต่งงานกันมานานหลายปีแล้ว ทำไมถึงยังลำบากใจเหมือนคู่หนุ่มสาวพึ่งเปิดห้องกันเป็นครั้งแรก?

ฉู่ลั่วหานปนตัวเองอยู่ในใจ เป็นคู่สามีภรรยาเก่ากัน แล้วยังจะรู้สึกอึดอัดทำไม! ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะใช้ เวลาอยู่ร่วมกันจริงๆ ยังไม่เท่ากับคู่รักที่แต่งงานกัน มาครึ่งปี

ท่านเซียวดูถูกตัวเองมากยิ่งขึ้น ท่านเซียวที่เป็น ฝ่ายรุกมาโดยตลอด วันนี้เล่นเป็นหนักแน่นขึ้นมา เหี้ย! เสียใจ!

ทั้งสองคนต่างก็ถือน้ำบริสุทธิ์หนึ่งแก้ว และจิบมัน อย่างครุ่นคิด

ฉู่ลั่วหานเม้มริมฝีปาก “หลงเซียว…………

“หือ?” คำพูดที่อู้อี้และน่าฟัง ก้องอยู่นาน และเซ็กซี่ ต่ำๆ

“ฉันคิดว่า เรา….อาจจะสามารถ….” หัวของฉู่ วหานลดระดับลงเรื่อยๆ และแก้วในมือของเธอก็ถูก บีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ท่านเซียววางแก้วน้ำลง แขนยาวอ่อนโยนเหมือนเถาวัลย์ เมื่อเธอจับแขนรอบเอวบางของเธออย่าง คือร้น แยกออกด้วยชุดนอนบางร่าง ทั้งสองแนบชิด กัน และร่างของทั้งสองก็ร้อนผ่าว ความร้อนที่แผด เผา สัมผัสกับฝ่ายตรงข้าม กระแสไฟฟ้าพุ่งจาก ฝ่าเท้าขึ้นไปบนศีรษะอย่างรวดเร็ว รวมตัวกันที่หน้า ผาก กระแทกและระเบิดกระจายไปที่แขนขา

ร่างสูงลงมา แนบคางของเธอด้วยมือข้างเดียว และริมฝีปากที่อบอุ่นจับเธอได้อย่างแม่นยำ อย่าง อ้อยอิ่ง และแนบกันอย่างสนิท

“อืม….”

หลังจากเดินโซซัดโซเซอยู่ครู่หนึ่ง เสียงทุ้มต่ำ และบึ้งตึงก็ดังขึ้นที่ริมฝีปากของเขา “ลั่ว………… คลาย”

เธอหายใจไม่เป็นจังหวะ และเธอก็สับสนไปหมด

ตามคำแนะนําของเขา เธอค่อยๆผ่อนคลาย มือ ใหญ่คู่หนึ่งลูบหลังมือของเธอ ผ่านชุดนอนผ้าไหม ค่อยๆดึงและพันรอบๆ

หายใจ อุ่น!อากาศ จุดไฟ

แขนยาวของท่านเขียวงอและกอดเธอไว้ที่เอว ก้าว ขึ้นบันไดแล้ว เตะเปิดประตูห้องนอนใหญ่

ในแสงจันทร์สีเงิน ผมของเธอพันรอบแขนของเขา มองหน้ากันเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร

แต่หลังจากจูบที่ยาวนาน ท่านเขียวก็หยุดการ เคลื่อนไหวต่อไป นิ้วมือดึงริบบิ้นของชุดนอนของ เธอที่คล้องแขนมาที่ไหล่ของเธอ กอดเขาไว้แน่น จากด้านหลัง ริมฝีปากของเขากดแนบใบหูของเธอ พึมพำเบาๆ ให้ผมนอนกอดคุณนะ”

ฉู่ลั่วหานยิ้มเบาๆ “โอเค”

“ผมจะไม่ใช้โอกาสนี้รังแกคนป่วยหรอก” เขา หลับตาลง และมุมปากของเขาเปื้อนไปด้วยความ ขบขัน

ฉ่ลั่วหานหัวเราะเยาะ “ที่คุณเคยรังแกฉันมันยัง น้อยหรือ?”

หลงเซียวกระชับแขนของเขา และหนีบขาเรียวไว้ระหว่างขาของเธอ “ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน อย่างไร ก็ตามผมยังไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ปกครอง ของคุณเลย”

“”

กอดกันและนอนหลับ หายใจด้วยกัน ในคืนนี้ เงียบ สงบและสวยงาม

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่ฉู่ลั่วหานตื่นขึ้นมาด้านข้างของ เธอก็ว่างเปล่า กูหัวของเธอและเปิดผ้าห่ม

“ฉันพูดผิด การวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าของคุณ จะหายไป เป็นอย่างไร?”

ออกไปข้างนอกก็เห็นหลงเซียวที่กำลังวิ่งกลับมา อยู่ มีเหงื่อออกที่เต็มใบหน้า ชายหนุ่มในชุดกีฬามี สุขภาพแข็งแรง และหล่อเหลา

“ทําไมคุณไม่ปลุกฉันหล่ะ?”

“เห็นคุณนอนหลับสนิท ไม่อยากปลุก นอนตื่นหรือ ยัง? เดี๋ยวทานอาหารเช้ากัน”
“คุณท่าเหรอ?”

ท่านเขียวพยักหน้า “ผมจะทำงานบ้านทุกอย่าง ก่อนที่คุณจะหายดี และคุณก็รับผิดชอบเพลิดเพลิน กับมันก็พอแล้ว”

ฉู่ลั่วหานกลืนน้ำลาย ทำไมรู้สึกเหมือนถูกรางวัลห้า ล้านจากการเก็บสลากบนถนนได้

“โอเค! งั้นฉันก็ไม่เกรงใจแล้วนะ!”

“ไปล้างหน้าแปรงฟันและเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมเร็ว

มาก”

“โอเค!”

ฉู่ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมา ตามที่คาดไว้ ชายผู้มีประสิทธิภาพกำลังยุ่งอยู่ในครัวแล้ว

เขย่งเดินไปหลังของเขา ยื่นมือผ่านช่องว่างที่ แขน แล้วแอบหยิบแตงกวาที่เพิ่งหั่นออกมาสองสาม ชิ้น พร้อมกับเสียงเคี้ยวที่กรอบ และแม้กระทั่งลม หายใจก็เย็นสบาย”ฝีมือการหั่นเยี่ยมมาก”

หลงเซียวหันกลับไปมองฉู่ลั่วหานที่กำลังแอบกิน “หิวแล้วเหรอ?”

“ใช่ ฉันรอไม่ไหวแล้ว หิวมาก”

เธอยังลูบหน้าท้องอย่างอวดดี

หลงเซียวถือแตงกวาที่ยังไม่ได้หั่นไว้ในมือข้าง หนึ่ง และอีกข้างจับด้ามมีด ทาบทับริมฝีปากของ เธอ ริมฝีปากอุ่นกดเข้ากับริมฝีปากของเธอ รสชาติ เรียบง่าย ปลายลิ้นถูกลาก และมือก็ลอยไม่ได้กอด เธอ แต่ริมฝีปากที่แนบสนิทดูเหมือนจะดูดเธอไว้ ดูด อากาศอย่างอ่อนโยน ลิ้นรีดชิ้นแตงกวาที่ไม่ได้เคี้ยว ในปากของเธอ สดชื่นและกรอบ รสชาติหวานอย่าง ไม่น่าเชื่อ

เป็นเวลานาน เขาปล่อยเธอด้วยความลังเล ดวงตา ร้ายกาจสีดำของเขามองผ่านรูม่านตาที่สดใสของ เธอ ริมฝีปากบางของเขายกขึ้นเล็กน้อย “ตอนนี้ยัง หิวอยู่หรือเปล่า?”

ใบหน้าของฉู่ลั่วหานร้อนมือ “หิวกว่าเดิม คุณแอบ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ