ตอนที่ 239 หลายๆปีที่ผ่านมา ทุกๆเรื่อง ทุกๆคน

ร่างกายส่วนบนของหลงเซียวจมลง และทั้งร่าง ของเขาก็กดทับลงไปที่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่ไม่กล้า ปล่อยให้น้ำหนักของร่างกายของเขากดทับตัวเธอ เลย เขาแขวนตัวไว้เหนือเธอ และใช้เอวรับน้ำหนัก ตัวไว้ แขนทั้งสองก็โอบรอบตัวผู้หญิงที่นอนอยู่

เขากอดไหล่ของเธอแน่น โอบเข้าอ้อมกอดของ เขาเบาๆ ในที่สุดสมบัติที่หายากของเขาก็กลับคืนสู่ ฝ่ามือของเขา กลับสู่ฝ่ามือของเขา อย่างเต็มที่ และ สมบูรณ์

กลิ่นหอมเตกีล่าที่คุ้นเคยบนร่างกายของชายคน นั้น หอมฉุนคุ้นเคย แต่กลับเพิ่มรสชาติที่แตกต่าง จากในอดีต ฉู่ลั่วหานแทบจะหลงไหล และโลกกับ กลิ่นบนร่างกายของเขา

เวลาผ่านไปนานแค่ไหน หนึ่งศตวรรษ หนึ่งชาติ ชีวิต และการกลับชาติมาเกิด

ยาวนานจนไม่รู้ว่าจะชดเชยได้อย่างไร จึงทำเพียงแค่ใช้แขนของตัวเอง กอดเขาไว้แน่นๆเช่นกัน ใช้อุณหภูมิร่างกายทั้งหมดเพื่อรำลึกถึงความรักที่ ว่างเปล่ามากว่าสองปี

ลมหายใจ หนักหน่วง และลมหายใจของจมูกหนัก ขึ้นเล็กน้อยจากการกลั้นน้ำตา นอนอยู่ในอ้อมกอด ของเขา น้ำตาในดวงตาของฉู่ลั่วหาน ก็ไม่สามารถ รองรับมันได้อีกต่อไป ทั้งหมดหยดลงบนเสื้อผ้าของ เขา

“หลงเซียว ฉันคิดถึงคุณมาก คิดถึง มาก………..งมาก” เสียงที่กดต่ำของเธอ ติดอยู่ ในอ้อมกอดของเขา อ่อนแอและไร้แรงมาก แต่สั่น สะเทือนเส้นประสาทของเขาทุกเส้น

เพราะว่า เขาก็เป็นเช่นนั้น

เขากอดเธอไว้ และไม่ปล่อยมือแม้แต่ครู่เดียว เสียงของเขาถูกชะล้างไปด้วยความสุขและกลาย เป็นหมอก และมันก็ตกอยู่ในหัวใจของเธอ อ่อนโยน มาก “ผมคิดถึงคุณมากกว่า ลั่วลั่ว ผมคิดถึงคุณ อย่างบ้าคลั่ง”

เธอเชื่อ เธอเชื่อว่า ในสองปีที่ผ่านมา หลงเชียวต้องผ่านอะไรมามากมาย ตอนที่เธอไม่อยู่ เขาผ่าน มันมาได้อย่างไร?

ในความเป็นจริง เธอสามารถรู้ได้ทุกอย่าง โดยไม่ ต้องถามอะไรมากมาย

อาการจุกเสียดในหัวใจของหลงเซียวเกิดจาก ความคิดถึงที่มากเกินไป ไม่ว่าจะเป็นทางด้านการ แพทย์หรือทางจิตใจ เขาทรมานตัวเองได้เช่นนี้ คง ต้องเจอกับช่วงเวลาที่เสียดแทงใจ และยากจะลืม เลือน

กลีบดอกพุดที่อยู่ในขวดของในวิลล่าของ เขา……..เพลงเปียโนที่เขาเล่น ความแรงที่เขา พยายามขยี้เธอหนักแค่ไหน เมื่อเขากอดเธอ

อยู่

เธอรู้ดี เธอรู้ทุกอย่าง

ในที่สุด เธอก็กลับมาสู่ในอ้อมแขนของเขา ในฐานะ ฉู่ลั่วหานพร้อมกับความทรงจำของฉู่ลั่วหาน เธอรู้ถึง ความเศร้าและความสุขทั้งหมดของเขา และเธอก็ เข้าใจถึงอดีตทั้งหมดของเขาสามารถเห็นอกเห็นใจ และจับมือสู้ไปด้วยกันได้

“หลงเซียว กอดฉันไว้แน่นๆ กอดฉันไว้แน่นๆ” เธอขดตัวเข้าสู่ในอ้อมกอดของเขา ถอดหน้ากาก ออกซิเจน ฝังตัวไว้ที่หน้าอกของเขา และรู้สึกถึงการ เต้นของหัวใจเขาด้วยแก้มของตัวเอง

แขนของหลงเซียวไม่กล้าใช้กำลังมากเกินไป ควบคุมแรงให้พอดี และกระชับ ทำให้ผู้หญิงอยู่ใน ท่าทางที่อบอุ่นและสบายที่สุด ลูบไหล่ของเธอ และ กระซิบเบาๆ “ลั่วลั่ว ผมรักคุณ ผมรักคุณ ผมรักคุณ

ฉู่ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย หลับตาอย่างพึงพอใจ ฟัง เสียงหายใจและการเต้นของหัวใจเขา และฟัง คําบอกรักของเขา “ฉันก็รักคุณเช่นกัน รักคุณ มากมาย

รักคุณมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา และไม่เคย เปลี่ยนแปลง

ทั้งสองกอดกัน เป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่ป็นอยู่ตามลำพังเป็นระยะทางหลายหมื่นไมล์บนที่ สูงอันเงียบเหงา พวกเขาหลงไปในน่านน้ำที่ไม่ถูก ต้อง และในที่สุดก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้งด้วย ความรักในชีวิตนี้ในตอนที่พวกเขารู้สึกเหนื่อยล้า สุดๆ ด้วยความเหนื่อยล้าทั้งทั่วร่างของพวกเขา และ ได้เห็นพลังในการสยายปีกอีกครั้งจากสายตาซึ่งกัน และกัน

บอกตัวเองเสมอว่า อย่ายอมแพ้ และสุดท้ายก็ได้ ค่าตอบแทนกลับมา

พวกเขากางปีกของตัวเอง ให้ความอบอุ่นซึ่งกัน และกัน อาศัยอยู่ และระลึกถึงทุกสิ่งในอดีต ด้วยลม และฝน

และสัญญาว่า จะไม่มีวันแยกจากกันไปอีก

เป็นเวลานานเนิ่นนาน ก็ไม่มีใครยอมปล่อยมืออีก ฝ่าย อยากจะชดเชยความเสียใจทั้งหมดที่พวกเขา พลาดไปกลับมาทั้งหมด และอยากจะดึงอีกฝ่ายไว้ ในอุ้งมือของตัวเอง และฝังไว้ในเส้นเลือดแห่งชีวิต

น้ำตาของฉู่ลั่วหานทำให้เสื้อผ้าเขาเปียกไปแผ่น ใหญ่ๆ และในที่สุดก็ขยับออกจากอ้อมกอดเขาเล็กน้อย เนื่องจากถูกกระทบกระแทกที่สมองเธอต้อง ขยับอย่างเบาๆ และระมัดระวังในตอนนี้

หลังจากสูดจมูกแล้ว ฉู่ลั่วหานก็เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของเขา และลูบผิวหนังเขาทีละนิ้ว “ตอนที่ ฉันตกจากหน้าผา ฉันคิดอยู่ในใจว่า ในชีวิตนี้ เราจะ ต้องแยกกันแบบนี้แล้วเหรอ? จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เหรอ? เมื่อคิดไปคิดมาแล้ว จู่ๆฉันก็กลัวความตา มตาย มาก คุณรู้ไหม? ตั้งแต่พ่อกับแม่ของฉันเสียชีวิตไป ฉันก็ไม่เคยกลัวความตายเลย………

นิ้วที่อ่อนนุ่มของเธอ พาดผ่านใบหน้าที่สวยงาม เหมือนในความทรงจําของเธอ คิ้วดาบ ดวงตาที่ ลึก ดั้งจมูก ริมฝีปากบาง…..เธอใช้ปลายนิ้ว ค้นหา ความทรงจํา

“แต่ในครั้งนั้น ฉันกลัวมาก กลัวความตายมาก เพราะความตาย นั่นหมายความว่าฉันจะไม่ได้พบ เจอคุณอีกต่อไปแล้ว และฉันก็ไม่อยากจะจากคุณ

หลงเซียวมองเธอด้วยสายตาอบอุ่นลึกๆ นิ้วกดที่ ริมฝีปากของเธอ และไม่สามารถทนฟังได้อีกต่อไป และทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เธอรื้อฟื้นความทรงจำนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างโง่ๆ จากนั้น เธอก็ไม่ได้พูดอีก

“ใช่แล้ว คุณรู้หรือยัง? คนที่ผลักฉันตกหน้าผาใน

“ผมรู้แล้ว คือจินเสี่ยวเย้น แต่เธอตายไปแล้ว”

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เมื่อวานนี้ พึ่งได้ยืนยัน”

เมื่อวานนี้?

หางตาของแอนน่าเห็นดวงอาทิตย์ส่องแสง และ ปรากฏว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว

“คุณอยู่ที่นี่กับฉันมาทั้งคืนเลยเหรอ?” ปฏิกิริยา แรก ก็คือเมื่อคืนเขามาได้ยังไง?

ตอนที่เกิดเหตุนั้นเป็นช่วงเวลากลางคืนแล้ว เขา ต้องไม่ได้หลับทั้งคืนเลยแน่ๆใช่ไหม?
หลงเซียวไม่ได้ตอบคําถาม จับมือเธอไว้ และกลับ มานั่งที่ขอบเตียง “ผมชอบ และก็เต็มใจ

ฉู่ลั่วหานยกริมฝีปากขึ้น ครุ่นคิดถึงทุกสิ่งใน ใจ อยากจะร้องไห้ และก็อยากจะหัวเราะ “ใช่ แล้ว คุณปิดโรงพยาบาลกลางไปแล้วเหรอ? วิธีนี้มี ประสิทธิภาพมากนัก”

หลงเซียวสารภาพ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่าง ใด และเขาก็พูดอย่างเป็นธรรมชาติว่า “ไม่เพียง แค่อยากจะปิดมันไป ผมอยากจะโค่นอาคารนั้นทิ้ง ทั้งหมด และสร้างขึ้นมาใหม่ด้วยซ้ำ”

ครอบง่าอะ! ผู้ชายของเธอ

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็ถึงคราวที่เขาจะพูดแล้ว

ท่านเซียวลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง มองลงไปที่ผู้ หญิงตัวเล็กๆ ก้มหัวลง เหมือนเด็กนักเรียนที่ยอมรับ ความผิดของเขา “ลั่วลั่ว ตอนนี้ผมมีบางอย่างอยาก จะขอโทษคุณ และก็ยังมีมีบางอย่าง ที่ผมอยากจะ บอกคุณด้วย”

ทันใดนั้นเขาก็ดูจริงจังมากขึ้นมา ฉู่ลั่วหานหัวเราะเยาะ ” คุณอยากจะทำอะไรอีก?”

หลงเขียวหยุดเธอไม่ให้พูด และพูดด้วยน้ำเสียง ที่แผ่วเบาทีละคํา “หลังจากที่เราแต่งงานกัน ผม ก็มีท่าทีเย็นมาต่อคุณ แม้กระทั่งคบกับโม่หรู เฟย เพราะว่าผมเห็นคุณและผู้ชายคนอื่นๆอยู่ใน โรงแรม….ในรูปถ่ายนั่น

ฉู่ลั่วหานเหล่ตาอย่างเงียบๆ

ยังมีเรื่องแบบนั้นด้วยหรือ? เธอจำไม่ได้เลยสักนิด!

“ฉัน….ไม่รู้เรื่องเลยสักนิด

“คุณถูกคนวางยา และหมดสติไป แน่นอนว่าคุณ ไม่รู้ แต่ตอนนี้ ผมได้รู้ความจริงหมดแล้ว ลั่วลั่ว ผม ขอโทษสําหรับทุกสิ่งที่ผมทำกับคุณมาในอดีต……..

ฉู่ลั่วหานคว้าผ้าปูที่นอน ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ต้นตอของทุกอย่างเป็นเพราะสิ่งนี้

“คือใคร? ใครคือคนทํา?”
“น้องสาวของคุณ อู่ซีทราน” ท่านเขียวตอบอย่าง เรียบง่าย เพราะเขารู้สึกว่า วลั่วไม่จำเป็นต้องเข้า มาแทรกแซงในเรื่องนี้ เขาจะจัดการแทนเธอให้ เรียบร้อยเอง

ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างไม่แยแส และทำอะไรไม่ถูกเล็ก น้อย “ฉู่ซีหราน ฮ่าฮ่า ฉันควรรู้มานานแล้วว่า เธอมี ความคิดในตัวคุณ และแม่ลูกคู่นี้พวกเขาอยากจะ ปีนขึ้นสู่ตระกูลหลง และ………….นามเฮี้ยน ในเนื้อของพวกเขาตามธรรมชาติ

หลงเซียวกล่าวว่า “ผมจะช่วยคุณจัดการกับพวก เขาเอง และจะไม่ปล่อยให้พวกเขาปรากฏตัวต่อหน้า คุณอีก”

ฉู่ลั่วหานก็พูดขึ้นล่วงหน้าว่า “ไม่ พวกเขาล้อม กรอบฉัน และทำให้ฉันอยู่ในรู้สึกผิดมาหลายปี ฉัน จะต้องจัดการเรื่องนี้กับพวกเขาด้วยตัวเอง”

เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านี้ ฉู่ลั่วหานก็เสียใจมาก ที่เธอ ใจอ่อนกับสองคนนี้มาก จนปล่อยให้เสือกลับไปสู่ป่า ครั้งแล้วครั้งเล่า!

แต่ต่อไปนี้ จะไม่มีอีกแล้ว!
“โอ้? คุณจะจัดการด้วยตัวเองหรือ? ตอนนี้ฉู่ซีหรา นแต่งงานกับเงินเหลียว เขามีอิทธิพลมากในเมือง เจียงเฉิง และลูกน้องของเขาเต็มไปด้วยทั้งฝั่งคนดี และคนร้าย คุณอยากจะทำอย่างไร?”

ฉู่ลั่วหานอืมด้วยความมั่นใจ “ฉันรู้ แต่ในการ วิเคราะห์ขั้นสุดท้าย นี่เป็นเรื่องของตระกูลฉู่ ดังนั้น ฉันควรจัดการมันเอง ในเมื่อฉู่ซีหรานแต่งงานกับ เสิ่นเหลียวที่คุณพูดถึงแล้ว ถ้าอย่างงั้น บริษัท ชื่อ ก็ต้องเปลี่ยนเจ้าของแล้วใช่ไหม?”

ก่อนที่หลงเซียวจะตอบ ฉู่ลั่วหานก็หัวเราะทันที “ใช่ แล้ว ฉันเกือบลืมไป ก่อนที่ฉันจะประสบอุบัติเหตุ ผู้ ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทอู่ซื่อ ก็ได้เปลี่ยนเป็น บริษัท ซื่อแล้ว……

เธออ่านคำสองคำนี้ แล้วมองไปที่หลงเซียว “ฉัน อยากจะเอาบริษัท ซื่อกลับมา ก่อนหน้านี้ฉันไม่ อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการบริหารจัดการของ บริษัท ฉันจึงยก บริษัท ให้กับพวกเขา แต่ตอนนี้ ฉัน เปลี่ยนใจแล้ว นี่คือจิตใจหลักของพ่อแม่ฉัน ฉันจะ ต้องเอามันกลับคืนมา!”

หลงเซียวนั่งลงอีกครั้ง และมองไปที่ผู้หญิงที่มีรูปร่างหน้าตาและโมเมนตัมแตกต่างกันมาก เขายืม “วลั่ว เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

แต่เธอก็บนและขายความน่ารัก “แน่นอน คุณเคย พูดไม่ใช่เหรอ? การทําศัลยกรรมประสบความ สําเร็จ และไม่มีการเปิดเผยข้อบกพร่อง แน่นอนฉัน เปลี่ยนไปแล้ว และสวยขึ้นใช่มั้ย?”

ความหลงตัวเองของเธอ ทำให้เขาพูดไม่ออก

เขากลั้นหัวเราะ แต่ก็อดกลั้นไม่ได้ “ใช้

“มีคำหนึ่งกล่าวไว้ว่า คุณก็น่าจะรู้ ผู้หญิงที่ยิ่ง สวยงาม ก็ยิ่งโหดเหี้ยมอำมหิต

“อยากจะทําอะไร ก็ไปทำอย่างกล้าหาญเถอะ เอา บริษัทฉู่ชื่อคืนกลับมา ชำระบัญชีเก่าให้เรียบร้อย ไม่ว่าคุณจะก่อเรื่องใหญ่แค่ไหนขึ้นมา ผมก็จะช่วย คุณจัดการกับผลที่ตามมาเอง ไม่ต้องกังวลใดๆ ไม่ ว่าจะเป็นฉ่ซีหราน หรือเสิ่นเหลียวก็ตาม คุณอยาก จะสู้กลับอย่างไร? ก็สู้กลับไปอย่างนั้น

ผมจะคอยยืนอยู่ข้างหลังของคุณ และช่วยเหลือ คุณทุกที่ทุกเวลา
ฉู่ลั่วหานยิ้ม และดอกพุดที่สดใสอย่างหาที่เปรียบ ไม่ได้ บานอยู่ใต้ดวงตาของเธอ “งั้นฉันก็จะเป็นเสีย ปลอมสักครั้งหนึ่ง”

“โอเค”

ฉู่ลั่วหานต้องการเอียงศีรษะ และได้รับการแก้ไข โดยหลงเซียว “คุณได้รับการวินิจฉัยว่ามีการกระทบ กระแทกที่สมอง ดังนั้นจึงควรนอนลง และอยู่นิ่งๆใน ตอนนี้ อย่าขยับตัว”

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “ฉันเคยพูดว่าอย่างไรบ้างนะ? คุณมีร่างกายที่ทำให้เกิดปัญหาจริงๆ และจะโชค ร้ายทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกับคุณ”

“ถ้าอย่างงั้นคุณนายหลง คุณกลัวไหม?” ริมฝีปาก ทั้งสองของเขากลายเป็นเส้นเดียวกัน และมองเธอ ด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่ได้ยิ้ม

“บังเอิญจริง ที่ฉันเป็นร่างอมตะ และฉันไม่กลัวสัตว์ ประหลาดใดๆ

มองหน้ากันแล้วยิ้ม ไม่ต้องพูดซ้ำ
ฉู่ลั่วหานก็มองไปที่หลงเขียวเหมือนนักโทษ “คุณ หลง คุณนายหลงอยากจะถามอะไรสักหน่อย คุณ กับโม่หรูเฟยเพื่อนที่ดีของฉันในอดีต เริ่มคบกันได้ อย่างไร? เพื่อนสาวที่สนิทที่สุด…….. เรื่องนี้ ดูเกินจริงไปหน่อย”

สีหน้าของท่านเขียวซีด “ระหว่างเราสองคน ก็แค่ เป็นเครื่องมือกันและกันเท่านั้น”

“ไม่สบอารมณ์?”

“ไม่มี”

“ไม่ทําอย่างอื่นเหรอ?”

..” ท่านเขียวพูดไม่ออก

ฉู่ลั่วหานทําปากแบน “ถือว่าฉันไม่ได้ถามแล้วกัน ถ้าไม่ได้ลงมือ จะมีลูกได้อย่างไร?”

ใบหน้าของท่านเขียว มืดมน “เรื่องนี้ ผมก็จะตรวจ สอบให้ชัดเจนแน่นอน เด็กคนนั้น อาจไม่ใช่ของผม
“โอ้?” เธอควรเชื่อหรือไม่?

ท่านเขียวหัวโต “ผมใช้เวลาอยู่กับเธอนานมากก็ จริง แต่มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ผมไม่เคยคิดริเริ่มที่ จะสัมผัสตัวเธอก่อน”

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน “ไม่เคยแม้แต่ครั้ง เดียวเหรอ?”

ชายคนนั้นพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “ไม่เคย ทุกครั้ง หลังจากเมาแล้ว ผมจํากระบวนการไม่ได้เลย จําไม่ ได้ว่า มันเคยเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า”

“หยุด ฉันไม่อยากจะฟังรายละเอียด” เธอกำลังหา เรื่องหนักใจจริงๆ! ที่ถามสิ่งนี้ขึ้นมา!

หลงเซียวถอนหายใจอย่างรู้สึกผิด “ผมขอโทษ”

“มันผ่านไปแล้ว ฉันจะลืมมันไป”

ทั้งสองพูดคุยกันมากมายอยู่ในห้องผู้ป่วย อดีต ปัจจุบัน และอนาคต
แต่ท้ายที่สุด หัวข้อก้วนกลับมาที่การฆาตกรรมใน ครั้งนี้อีกครั้ง

ฉู่ลั่วหานและหลงเขียวพูดพร้อมกัน “ฉันคิดว่าจิน

ทั้งสองหยุดพูดในเวลาเดียวกัน ฉู่ลั่วหานกล่าวว่า “คุณพูดก่อน”

“ผมไม่คิดว่าจินเสี่ยวเย็นเป็นฆาตกรคนสุดท้าย เธอต้องได้รับคําสั่งจากใครบางคนถึงมีความกล้า หาญเช่นนี้” การแสดงออกของหลงเซียวค่อยๆ เย็นลง และความอ่อนโยนในดวงตาของเขา ก็ถูก ปกคลุมด้วยความเย็น

ฉู่ลั่วหานยิ้มเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดออกมา แต่เธอก็รู้ว่าการคาดเดาเธอนั้นไม่ห่างจากความจริง มากนัก “บังเอิญ ฉันก็คิดอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน และ ฉันคิดว่า ที่เราคาดเดาอยู่นั้น น่าจะเป็นคนเดียวกัน”

“โอ้? ดูเหมือนว่า คุณก็รู้ด้วย?” หลงเซียวมองไปที่ เธออย่างงุนงง เธอรู้อะไรอีกกันแน่ ที่ในหัวฉลาดนี้?
“ฉันเป็นเหยื่อ และรอดชีวิตมาได้ ยังไม่ให้รู้สึกตัว บ้างเหรอ? ฉันโง่มาหลายปีแล้ว ควรจะฉลาดขึ้น แล้ว” เธอหัวเราะเยาะตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้น คุณนายหลง คุณมีแผนจะจัดการ อย่างไรกับคนที่ทําร้ายคุณผู้นี้? คุณรับมืออู่ซีทราน และบริษัทอู่ซื่อไป หรือว่า เรื่องนี้ให้ผมจัดการไหม?”

โดยไม่คาดคิด ฉู่ลั่วหานปฏิเสธอีกครั้ง “ไม่ต้อง คน คนนี้ ฉันจะจัดการเอง”

ท่านเขียวแสดงความไม่พอใจ “ลั่วลั่ว ผมเป็นสามี ของคุณ สามีไม่ได้ใช้เป็นของตกแต่งนะ”

ฉู่ลั่วหานบีบมุมริมฝีปากที่หลบตาของเขาด้วย นิ้ว ดึงริมฝีปากเขา และยกขึ้น “เพราะคุณยังมีสิ่งที่ สำคัญกว่าที่จะต้องทำ อย่าลืมว่าฉันไม่ใช่แค่ฉู่ลั่วหา น แต่ยังเป็นแอนน่า อีกอย่างคุณคิดว่าหลิงเวียน จะยอมแพ้ง่ายๆเหรอ สำหรับผู้หญิงที่เลิกสัญญา การแต่งงานของคนอื่น? ฉันเคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้ว ผู้หญิงจัดการกับเรื่องของระหว่างผู้หญิงเอง และส่วนผู้ชาย ก็จัดการกับเรื่องของผู้ชายไป
หลงเขียวหัวเราะอย่างร้ายกาจทันที และทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ ร้ายกาจอยู่พอสมควร

“โอเค”

“ฉันมอบตู้หลิงเวียนให้คุณ และบริษัทเฉียวชื่อ มอบให้คุณ ทั้งสองคนของตระกูลเฉียวปฏิบัติต่อฉัน เป็นอย่างดี ฉันไม่อยากจะให้พวกเขาถูกคุกคาม

“โอเค”

“อีกอย่าง ทำไมตอนนี้คุณเรียกฉันว่าลั่วลั่ว? ยัง เรียกแบบขนลุกขนาดนี้” เธอก้มตาแล้ว แกล้งเขา อย่างจงใจ

“เออ……”

เป็นแค่ชื่อเล่น ต้องการเหตุผลด้วยหรือ? ถ้าต้อง การจริงๆ เขาชอบก็คือเหตุผลที่ดีที่สุด

“คุณพูดเพิ่มอีกคำหนึ่งไม่ได้เหรอ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ