ตอนที่ 228 ฉันคิดถึงคุณ หลงเขียว

ภรรยา นหรือ?

มีใครไม่รู้บ้างว่าภรรยาของหลงเซียวนั้น ตายไป ตั้งนานตั้งแต่ที่แอฟริกาแล้ว ทำไมตอนนี้เขากลับมา พูดว่า เป็นภรรยาตัวเองกันล่ะ?

นี่ล้อกันเล่นอะไรเนี่ย!

โมล่างคนคิดจะคว้าคอเสื้อของหลงเซียวอีกรอบ แต่ก่อนหน้าที่เขาจะได้ยื่นมือออกไปนั้น ก็ถูกหลง เชียวคว้าข้อมือเอาไว้ สายตาของเขาเฉียบคม ราวกับคมมีด มองมายังโม่ล่างคุนที่กัดฟันแน่น

“หลงเชียว นี่คิดจะทิ้งงานแต่งไปกลางคันแบบนี้ หรือ แถมเหตุผลก็ยากที่จะเชื่อได้! เอาภรรยาของ ตัวเองที่ตายไปแล้วทั้งสองปีมาพูดแบบนี้ มันจะไป ได้อะไรกัน!”

โม่ล่างคุนพูดไปอย่างโกรธเกรี้ยว ขณะที่เขาเพิ่ง พูดไปนั้นเอง ทุกคนต่างก็รู้สึกเหมือนบรรยากาศหนาวเหน็บลง การที่โล่างคนกล้าพูดจากับหลง เขียวแบบนี้ แสดงว่าเขาไม่อยากจะมีชีวิตต่อแล้วใช่ ไหม!

หลงเซียวเองก็มองไปยังรอบๆ ห้องโถงที่กว้างใหญ่ พร้อมทั้งแววตาร้อยกว่าคู่ ที่จับจ้องมาทางเขาเป็น

ตาเดียว

ไม่ต้องพูดถึงแขกคนอื่นๆ เลย แม้แต่หยวนชูเฟิน กับหลงถึง ก็ยังอดไม่ได้ที่จะหายใจแบบติดๆ ขัดๆ

เลย

หลงเชียว นี่เขากำลังเล่นละครอะไรอยู่ล่ะเนี่ย?

หลงเซียวจัดเนคไทของตัวเองไปมา ครั้งนี้ เขาได้ พูดอย่างไว้หน้าโม่ล่างๆนด้วย “ตอนแรกที่ผมหมั้น กับหรูเฟย สถานการณ์มันเป็นยังไงล่ะครับ หวังว่า ทุกคนคงจะจำได้นะครับ”

เพียงแค่คำพูดเดียว ความทรงจําของทุกคน ต่างก็ ย้อนกลับไปภาพวันนั้น

ชั่วขณะนั้นเอง ทั้งห้องต่างก็เงียบเชียบ ไม่มีเสียง

ใดเลย โม่หรูเฟยเองก็ร้องไห้จนน้ำตานองหน้าไปแล้ว แต่ เธอยกมือขึ้นปิดปาก ไม่กล้าที่จะออกเสียงร้องออก มา เรื่องทั้งหมดในวันนี้ ราวกับระเบิดติดตั้งเวลาที่ ไม่แน่นอนในปีนั้น เพียงแต่ภาพที่เธอวาดฝันไว้ ลูก ระเบิดมันจะยังคงไม่ระเบิดต่อไป

หลงเชียวส่งสายตาที่เย็นชา ไร้ซึ่งความกังวลใดๆ “เรื่องงานแต่งระหว่างผมกับหรูเฟย ไม่ได้จัดไปด้วย ความรู้สึกของทั้งสองฝ่าย หากต้องยกเลิก ต่างคน ต่างก็ต้องรับผิดชอบ ยิ่งไปกว่านั้น…

สุดท้ายเขาก็ส่งสายตาไปให้โม่หรูเฟยที่ร้องไห้ ก่อนที่แววตาของเขาจะนิ่งขรึมลงไปมากกว่าเดิม ไม่ หรูเฟยเองที่ตัดสินใจแน่วแน่ไม่เปลี่ยนแปลง ทำให้ หลงเซียวรู้สึกปวดหัวอย่างมาก ถ้าหากไม่จัดการให้ เร็วล่ะก็ เกรงว่าเธอคงจะทำผิดไปมากกว่านี้แน่ๆ

“อย่างที่ทุกคนรู้ เมื่อสองปีก่อนภรรยาของผมตาย ไปด้วยอุบัติเหตุ แต่นั่นไม่ใช่ความจริง ซึ่งก่อนหน้า นี้ไม่นาน ผมได้ตามหาตัวเธอจนพบแล้ว ผมแต่งงาน แล้ว ผมมีคนที่รักแล้ว ผมไม่มีทางไปแต่งงานกับใคร คนอื่นแน่” หลงจื่อเองก็ดื่มเหล้าไปอีกใหญ่ด้วยความอึดอัดใจ

ดูก็รู้เลยว่า วิธีการจัดการของพี่ใหญ่ในวันนี้ เป็น ไปอย่างเกรงอกเกรงใจที่สุดแล้ว พี่ใหญ่เองก็ไม่ใช่ ผู้ชายที่จะยอมเก็บไว้ในใจ คำพูดของเขาดูเย่อหยิ่ง ยโสสง่างาม แต่กลับไม่ได้ดูบ้าอำนาจแต่อย่างใด เขาพยายามอดทนอธิบายทุกอย่างได้เยอะขนาดนี้ เลย

สำหรับตระกูลโม่แล้ว การที่ถูกยกเลิกงานแต่ง แบบนี้ ถือว่าเป็นการปลอบโยนที่มากที่สุดแล้วด้วย

เกาจิ่งอานเองก็ส่งเสียงจุ๊จี้ “คิดไม่ถึงเลยนะ ว่าพี่ ใหญ่ของนายจะมีเวลาที่วางตัวดีขนาดนี้”

“เป็นเพราะว่าเขาไม่อยากให้ลุงเขยของพวกนาย เสียหน้ายังไงล่ะ แต่ลุยเขยของนายก็ไม่รู้จักวางตัว เอาบ้างเลยนะ เพื่อที่จะให้น้องสาวของนายมา แต่งงานกับพี่ใหญ่ของฉัน เขาต้องเสียหน้าไปกี่ครั้ง แล้วล่ะ? เจ็บแล้วยังไม่จําอีก”

“อย่าไปพูดถึงลุงเขยแบบนั้นเลย”
หลงจื่อยิ้ม “ทําไมล่ะ? นายเอง รู้ลีกขายหน้า ที่มี ญาติเป็นแบบนี้ใช่ไหม?”

พอพูดจบ เขาก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอต่อ “น่า เสียดายนะ วันนี้งานอุตส่าห์ครึกครื้น เพราะไม่มีนัก ข่าวแล้วแท้ๆ แต่พี่ใหญ่ของฉันก็ยังคงทำตัวมีเมตตา

กับตระกูลของลุงเขยนายมากเลยนะ”

ถ้าหากมีนักข่าวมาล่ะก็ เรื่องที่ถูกยกเลิกงานแต่ง ของตระกูลโม่ต้องรั่วไหลออกไปแน่ เกรงว่าพอถึง วันพรุ่งนี้ หุ้นของตระกูลโม่ก็คงจะดูแย่อย่างไม่ต้อง สงสัยเลยล่ะ

“เซียวเอ๋อเพิ่งจะพูดอะไรไปน่ะ? ภรรยา? หรือ ว่า….หรือว่าฉู่ลั่วหานจะยังไม่ตายงั้นหรือ? ถ้างั้น…งั้น เธอตอนนี้ก็…” หยวนซูเฟินพลันตัวสั่นเป็นลูกนก

หลงถึงเองก็ส่งเสียงห์ จะจริงหรือเปล่า ก็ยังไม่ แน่นอนหรอกนะ”

“บึง!”
พลันมีเสียงของหนักบางอย่าง หล่นลงกับพื้น ท่ามกลางความเงียบสงัดในห้องโถง

“เฟยเฟย! เฟยเฟย!”

โม่หรูเฟยเป็นลม สลบจนล้มพับลงไปกับพื้นที่เย็น เฉียบอย่างรุนแรง ด้วยความที่เป็นหมอ เกาหยิ่งจื้อ เองก็รีบรุดไปประคองโม่หรูเฟยเอาไว้ “หรูเฟย”

“เฟยเฟย! ลูกแม่!”

ฟู่เหวินฟางร้องตะโกนวิ่งไปหาโม่หรูเฟย ก่อนที่ จะรู้สึกเจ็บปวดใจด้วยความโกรธ เธอใช้ทั้งสองมือ ประคองใบหน้าของโม่หรูเฟยเอาไว้ ก่อนจะพูดทั้ง น้ำตา “เจ้าลูกโง่ มีผู้ชายอื่นให้เลือกตั้งเยอะไม่เอา ทําไมต้องไปชอบผู้ชายแบบนี้ด้วย?!”

ฟู่เหวินฟางทั้งโกรธ ทั้งอยากจะบ่นออกมา แต่เมื่อ อยู่ต่อหน้าหลงเซียวแล้ว เธอกลับไม่มีวิธีใดๆ เธอไม่ กล้าที่จะต่อต้านหลงเซียวไปอย่างเปิดเผยด้วยซ้ำ จึงทําได้เพียงตีวัวกระทบคราดไปอย่างนั้น

โม่หรูเฟยค่อยๆ ตื่นขึ้นมาจากการสลบไสล เธอ กระพริบตาไปมา ก่อนจะเห็นใบหน้าที่อยู่ต่อหน้าของตัวเอง “แม่..” ไม่หรูเฟยพูดออกมาด้วยเสียง สะอึกสะอื้น เธอร้องไห้จนใจของผู้เหวินฟางแทบจะ แตกสลาย

เกาหยิ่งจือกัดฟันกรอด เธออยากจะว่าไม่หรูเฟย เหลือเกิน ที่หาเรื่องใส่ตัวแบบนี้ แต่พอเห็นท่าทาง ของเธอแบบนั้น เธอก็อดไม่ได้จริงๆ หรูเฟย เธอ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

โม่หรูเฟยพยายามฝืนตัวเอง ก่อนจะคว้ามือของ เกาหยิ่งจอมาคว้าไว้แน่น “พี่คะ ช่วยประคองฉันลุก

หลงเซียวขมวดคิ้ว สําหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ แม้แต่ความเมตตาเขาก็ยังขี้เกียจที่จะแสดงออกมา แต่หลังจากคืนนี้ไป เรื่องพวกนี้จะถูกเขากำจัดออก ไปจากโลกของเขาทั้งหมด

หยวนซูเฟินที่ยังไม่เข้าใจ พยายามจะพุ่งเข้ามา หาด้วยความโกรธ แต่พอลองคิดดูอีกที ถ้าหากจะ ว่าลูกของตัวเองต่อหน้าคนของตระกูลโม่ คนที่เสีย หน้าคงจะเป็นคนตระกูลหลงแน่ๆ

เธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธที่พร้อมจะระเบิดออกมา จนมือของเธออยู่ในท่าที่กำแน่นไป เรียบร้อยแล้ว “คุณคะ จู่ๆ เขียวเอ๋อก็มายกเลิกงาน แต่งกับหรูเฟย ในงานเลี้ยงคืนนี้แบบนี้ หรือว่าเขาจะ ไม่ได้บอกคุณมาก่อนหรือคะ?”

หลงถึงกวาดตามองไปยังแขกเหรื่อ ที่กำลังวิพาก วิจารณ์กันอยู่ในห้องโถงอย่างเบื่อหน่าย “เขาเคย ปรึกษาเรื่องที่เขาทํากับผมเมื่อไหร่กันล่ะ?”

เพียงแค่คำพูดเดียว ก็ทำให้หยวนชูเฟินพูดอะไร ไม่ออกไปทีเดียว

จริงๆ แล้ว ตั้งแต่หลังจากฉู่ลั่วหานเกิดอุบัติเหตุ ไม่ ว่าหลงเซียวจะทําอะไร เขาก็มักจะตัดสินใจเองคน เตียวตลอด เรื่องธุรกิจเองก็เช่นกัน เป็นเพราะไม่มี ใครสงสัยในความสามารถของเขา แต่เรื่องความรัก

พอคิดถึงเรื่องความรัก หยวนชูเฟินก็รู้สึกเย็นยะ เยือกขึ้นมาในใจ สิ่งที่เขาทำในวันนี้ คงจะเป็นแค่ การที่ถูกระงับ พิธีแต่งงานในตอนแรกเท่านั้นใช่ ไหม?

พลันเธอก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที
หลงจื่อรีบวางมือถือลง พร้อมทั้งบันทึกวีดีโอเมื่อ สักครู่นี้ แล้วแกว่งแก้วเหล้าในมือไปมา อีกทั้งยก ขาทั้งสองข้างไปพาดโซฟาข้างหน้าอย่างกับพวก อันธพาล “ดูเหมือนว่านายเองก็คงไม่รู้ด้วยสินะ ประธานเกา?”

เกาจงอานดื่มเหล้าไปอีกหนึ่ง พร้อมทั้งเอนหลังพิง โซฟา เขาพูดออกมาด้วยท่าทางที่ดูสง่างามสูงส่ง และอวดดี “เรื่องที่นายรู้ ฉันก็รู้แน่นอนอยู่แล้ว แต่มี อยู่เรื่องหนึ่ง ที่ฉันไม่เข้าใจ

หลงจื่อเงยหน้าขึ้นมอง “เรื่องอะไรล่ะ?”

“ตามที่ฉันรู้มา นายเองก็ชอบแอนน่ามาก ถึง ขั้นเปิดเผยว่าจะตามจีบ มาตอนนี้รู้ว่าเธอเป็นพี่ สะใภ้ของนาย ไม่ใช่ว่านายจะเศร้าโศกเสียใจ ไป สํามะเลเทเมาเพื่อกำจัดความกังวล แล้วก็ไปหาที่ หลบซ่อนอย่างเขินอายหรอกนะ?”

หลงจื่อดื่มเหล้าจนหมดแก้ว ก่อนจะวางแก้วเปล่า ลง พร้อมทั้งเอามือยืดเสื้อสูทเอาไว้ “ทำไมฉันต้อง ไปกินเหล้าคลายโศกอะไรแบบนั้นล่ะ? แอนน่าเป็น ผู้หญิงที่สวยงามสมบูรณ์แบบ หากได้เข้ามาอยู่ใน ตระกูลหลง ขอแค่เป็นน้ำที่ไม่รั่วไหลไปที่อื่นก็พอแล้ว คนที่ควรจะร้องไห้ที่สุด ควรเป็นนาย มากกว่านะ ถึงขั้นประกาศจะตามจีบเธอ แต่กลับ โคนปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ตอนนี้ก็คงจะทำอะไรไม่ ได้แล้วล่ะมั้ง”

เกา งอานกัดฟันกรอด “คุณชายหลง พูดจาอะไร ไม่เกรงใจกันบ้างเลยนะ!”

หลงจื่อยักไหล่ ก่อนจะลุกขึ้นยืน พร้อมทั้งเรือออก มาอย่างเต็มอิ่ม “เกรงใจคืออะไรงั้นหรือ? พอดีฉัน เรียนไม่สูงน่ะ ไม่ได้มีครูสอนด้วย”

พูดจบ หลงจื่อก็เอามือล้วงกระเป๋า แล้วเดินมาหา หลงถึงอย่างสง่างาม ซึ่งในขณะนั้น พ่อของเขาก็ โกรธเสียเป็นฟืนเป็นไฟแน่แล้ว

โม่หรูเฟยเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าของหลงเซียว พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ขาวผุดผ่องราวกับ แกะสลักของเขา ภายใต้โคมไฟคริสตัลที่สุกสว่าง ตอนนี้ แววตาของเขาราวกับกษัตริย์ที่มองทุกอย่าง อย่างดูถูก

“พี่เซียว สิ่งที่พี่พูด มันเรื่องจริงหรือคะ?”
“ถูกแล้วล่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น เคยคิดมาก่อนหรือเปล่าคะว่า เธอ…อาจจะไม่ใช่ภรรยาของพี่อีกแล้ว?”

หลงเซียวหรี่ตาลง นี่โม่หรูเฟยรู้แล้วงั้นหรือ?

หากรู้แล้ว ก็ยิ่งสมควรจะโกรธ!

โม่หรูเฟยกัดฟันแน่น รอคําตอบออกมาจากเขา

“ดูเหมือนว่า เธอเองจะรู้ตัวตนของเธอแล้วล่ะนะ ในเมื่อรู้แล้ว อย่างดีที่สุด ก็ควรจะอยู่ให้ห่างๆ เธอ หน่อยแล้วกัน อย่าไปรบกวนอะไรชีวิตเธอด้วยล่ะ”

“พี่เซียว พี่ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงกัน? เพื่อพี่แล้ว ฉันลงทุนลงแรงไปตั้งมากมาย พวกเราเองก็เคยมี ลูกด้วยกัน แต่พี่กลับไม่…

เธอเจ็บปวดใจเสียจนพูดออกมาไม่ไหว หลงเซียว เองก็พูดออกมาอย่างเย็นชา “พอได้แล้ว! อย่ามา ทําให้พี่โมโห กว่า พี่ไม่อยากให้เธอหาเรื่องใส่ตัว เองหรอกนะ”
ลูกงั้นหรือ?

หลังจากที่ ว านตายไป มีอยู่หลายเรื่องที่เขาแทบ จะไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยว เขาอยากให้ชีวิตอันเงียบ สงบของลั่วหาน อยู่ในความทรงจําของเขา โดยไม่ ยอมให้ใครมาเปิดเผย สร้างบาดแผลให้ตัวเองแน่ๆ

เขายอมรับว่าเวลาที่ตัวเองต้องเผชิญหน้ากับลั่วหา นนั้น ร่างกายของเขาก็แทบอ่อนยวบยาบ ราวกับถูก

แต่ตอนนี้ เขาสืบเสาะทุกอย่างชัดเจนแล้ว ทุกสิ่งที่ เขาสงสัย ทุกเรื่อง ทุกอย่าง

แม่คะ แม่ตื่นแล้ว รู้สึกยังไงบ้างคะ?” “

ได้มิ้นที่กำลังลืมตาตื่นขึ้นจากการสลบไสล พอ ชั่วขณะที่เธอเห็นแอนน่านั้น เธอก็วางใจลงได้ทันที ก่อนจะเอามือที่กำลังต่อสายน้ำเกลืออยู่นั้น คว้า มือของแอนน่าเอาไว้ “พอดีแม่ฝันน่ะ ฝันว่าลูกจาก ไป…ลูกบอกว่าลูกต้องไป…
ยิ่งพูดน้ำตาของได้มันก็ยิ่งไหล จนทำให้สายตา ของเธอพร่ามัวไปทันที

แอนน่าเองก็สูดลมหายใจเข้าจมูกด้วยความสะอื้น แววตาของเธอก็ร้อนผ่าวจนน้ำตาเกือบจะไหลออก มา เธอกํามือของได้มิ้นไว้แน่น “แม่ดูสิ หนูก็ยังอยู่ดี ข้างๆ แม่นี่นา? หนูจะอยู่กับแม่ตลอดไป ไม่ไปไหน ทั้งนั้นล่ะค่ะ”

ได้ลิ้นคว้ามือของเธอไว้แน่น ก่อนจะพยักหน้ารับ ทั้งน้ำตา แต่เธอก็ยังฝืนยิ้มขึ้นอย่างไม่สงบใจ “แม่ กลัวจริงๆ ว่าตอนที่ลืมตาจะไม่เห็นลูก สัญญากับแม่ สิ ว่าอย่าจากแม่ไปไหน ตกลงไหม?”

ตอนนี้ความรู้สึกภายในครอบครัว มันเข้ามาพัวพัน ในจิตใจ จนยากที่จะแยกออกจากกันได้ แอนน่า พยักหน้ารับสุดแรง “ค่ะ แม่หิวหรือยัง? อยากกิน อะไรไหม?”

ได้ชิ้นส่ายหัว “ตอนที่ลูกไปประเทศจีน ลูกมีของที่ ชอบกินบ้างหรือเปล่าล่ะ? นานมาแล้วนะที่แม่ไม่ได้ กินอาหารของประเทศจีนเลยนะ อยากจะลองชิมดู
“ได้สิคะ! หนูไปเรียนทําอาหารมาสองสามอย่าง ด้วยนะ อีกเดี่ยว าฟอมา เดี๋ยวหนูจะให้พ่ออยู่กับแม่ ก่อน แล้วหนูจะกลับบ้านไปหามาให้ ตกลงไหมคะ?”

พูดจบ เฉียวหย่วนฟานก็เดินเข้ามา พร้อมกับตู้ เฉิงเปและจางม่านหนิง

แอนน่าก้มหน้า ในเมื่อเธอยกเลิกงานแต่งกับตู้หลัง เซวียนไปแล้ว คนตระกูลกู้จะรู้สึกหงุดหงิดใจไหม

นะ?

จางม่านหนิงเดินมาหยุดอยู่ริมหน้าต่างอย่าง ร้อนรน ก่อนจะโน้มตัวลงมาพูดอย่างเป็นห่วง “ดีขึ้น บ้างแล้วหรือยัง?”

แอนน่ารู้สึกประหลาดใจมาก หรือว่าเธอไม่ควรจะ มาทำอะไรในห้องผู้ป่วยกันนะ?

ตู้เฉิงเย่เองก็ออกไปเจรจากับเฉียวหย่วนฟานที่ ด้านนอก โดยไม่รู้สึกเลยว่าจะมีอะไรที่ดูไม่เหมาะ

สม

แอนน่าสงสัยขึ้นมาทันที นี่หรือว่าเควินยังไม่ได้บอกเรื่องจริงกับพวกเขากัน

“ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ คุณลุงคุณป้า เดี๋ยวหนูจะไปเตรียมอาหารให้กับแม่น่ะค่ะ แอนน่า พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ ดูก็รู้ว่าน่าจะร้องไห้มาก่อน

พลันจางม่านหนิงก็โน้มตัวมาหาเธอ “รอป่าเดี่ยวสี

พลันในใจเธอก็นิ่งอึ้งไป นี่หรือว่า…….

หลังจากจางม่านหนิงเดินออกมาส่งเธอด้านนอก ห้อง เธอก็รั้งมือของแอนน่าเอาไว้ ก่อนจะพูดด้วย รอยยิ้ม ที่แฝงไปด้วยความเสียอกเสียดาย “เสี่ยวเช วียนบอกเรื่องนั้นกับป้าแล้วล่ะนะ เรื่องนี้ป้าไม่โทษ หนูหรอกนะ เสียวเวียนนะรักหนูสุดหัวใจ เพียงแต่ เขาไม่เข้าใจความในใจของหนูก็เท่านั้น…หากหนูไม่ อยากจะแต่งงานกับเขา เขาก็คงจะไม่ได้มีโชคที่ดี ขนาดนั้นล่ะนะ”

แอนน่าพูดอย่างรู้สึกผิด ที่จางม่านหนิงใจกว้าง แบบนั้น “ไม่หรอกค่ะ มันเป็นปัญหาของหนูเอง เควิน เองก็เป็นผู้ชายที่ดีนะคะ”
จางม่านหนิงพลันปนพึมพำกับตัวเอง “งั้นหรือ? ก็อาจจะใช่นะ แต่ยังไงหนูไม่ได้ชอบเขาก็ไม่มี ประโยชน์อะไรหรอก แต่ป้าชอบหนูนะ สัญญากับป้า สิ ไม่ว่าหลังจากนี้จะเป็นลูกสะใภ้ของป่าหรือไม่ แต่ ก็ห้ามตัดขาดความสัมพันธ์กับป้าเด็ดขาดนะ”

“ค่ะ หนูสัญญาเลยค่ะ”

แอนน่าเดินออกมาจากโรงพยาบาล ด้วยจิตใจที่ ว้าวุ่น ก่อนจะยกมือขึ้นโบกรถคันหนึ่ง แต่ทันใดนั้น เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้นพอดี

ตั้งแต่ที่เธอส่งข้อความไปจนถึงตอนนี้ เวลามันก็ ผ่านมาสามชั่วโมงแล้ว นี่เขาใช้เวลาตอบกลับนาน ขนาดนั้นเลยหรือ?

ขณะเดียวกันหลงเซียวที่นั่งอยู่ในรถ ก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกห่างจากตึก Club.HT ไป

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะ ขอให้มีความสุขมากๆ

เขาส่งเสียงทุ้มต่ำที่แหบแห้ง ฟังดูราวกับน้ำแข็งที่ พัดมาพบเจอกับความอบอุ่น หลายหมื่นกิโลเมตร

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ