ตอนที่ 211 ไม่ร่วมโต๊ะ เขาว่ามันแออัด

เขาเปิดประตูรถให้แอนน่านั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ เกา งอานเดินอ้อมไปฝั่งตรงข้ามแล้วขึ้นรถปิด ประตูรถ “คึกคึก”

“คุณชายเกา คุณจะทำอะไร?” แอนน่าดึงประตูรถ อย่างระแวง ประตูถูกล็อคตายและไม่สามารถเปิด ได้

เกาจึงอานหัวเราะเบา ๆ ดวงตาใต้คิ้วดำหนาของ เขานอกจากจะมีเลศนัยแล้ว ยังดีที่ยังพอเห็นความ จริงจังอยู่บ้าง “ คุณแอนน่าผมอยากชวนคุณมาทาน อาหารค่ำด้วย นี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆนะครับ ถ้าผมไม่ ใช้กลเล็กๆน้อย ๆ คุณคงจะไม่ขึ้นรถผมด้วยซ้ำใช้ มั้ย?”

แอนน่าหัวเราะเยาะ “นี่คุณพยายามขนาดนี้ ก็เพื่อ จะชวนฉันไปทานอาหารเย็นงั้นเหรอ”
แน่นอนว่าไม่ใช่ ชวนคุณไปทานอาหารเป็น ” แค่ขั้นตอนแรก” เขายักไหล่และสตาร์ทรถ จุด

ประสงค์ของผมคือจีบคุณ แน่นอนว่าคุณผม จะขับรถแล้ว คุณแอนน่ารัดเข็มขัดนิรภัยของคุณ ให้ดีนะครับ ไม่อย่างนั้นถ้ารถเลี้ยวแล้วคุณไหลมา

ติดตัวผม ผมจะเข้าใจว่าคุณเป็นคนเริ่มเข้ามาหาผม

ก่อนนะ!

ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน หลงก็สารภาพรัก กับเธออย่างแปลกๆ อานก็หลอกชวนเธอไป ทานอาหารเย็นด้วยกัน หรือว่านี่คือดวงดอกท้อใน

?

แต่ดูเหมือนว่า ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนะ

แอนน่ามองไปที่หลังคารถแล้วแสยะยิ้มอย่างช่วย ไม่ได้ คุณชายเกา! คุณนี่มันว่างจริงๆเลยนะคะ!

เกาจิ้งอานสตาร์ทรถ เงาของรถสีขาวแวบไป ทันที “ไม่! ผมยุ่งมาก แต่เวลาเราจีบคนที่เราชอบ

เวลาเป็นสิ่งที่ต้องลงทุน

เกา งอานแกล้งจนแอนน่าหัวเราะออกมา เธอคาด เข็มขัดนิรภัยของเธอ คุณชายเกาฉันมีคู่หมั้นนะ
เขาขึ้นลิฟต์ไป และมุ่งหน้าไปขึ้นบนสุด แอนน่ายิ้ม ออกมาเมื่อเธอเห็นลานกว้างที่หรูหราของร้านอาหาร ฝรั่งเศส เธอกอดอกแล้วยักคิ้วเบาๆ น้ำเสียงของเธอ เบาหวิวและดูซิว “คุณชายเกาใจป้านะคะเนี่ย”

ปิดร้านเลี้ยง สมกับที่เป็นลูกคนรวย จริงๆ

แสงระยิบระยับของโคมระย้าคริสตัลสองมาที่เขา สองคน แอนน่าที่ไม่ได้แต่งหน้าและสวมเสื้อผ้าและ รองเท้าแตะบ้านๆ กับเกาจิ่งอานซึ่งสวมชุดสูทและ

รองเท้าหนังทรงตรงเงาวับ มองเข้าไปแล้ว เขาสอง คนไม่ค่อยเหมือนคู่รักกันสักเท่าไหร่

เกา งอานยืนเอามือไขว้หลัง “เพื่อได้เห็นรอยยิ้ม องคนสวยแล้ว เสียเงินเท่าไหร่ก็ไม่เป็นไร

ปากของแอนน่ากระตุกเล็กน้อย นี่เกาจึงอานใช้ ความรู้เท่าที่มีในหัวมาจีบสาวหมดแล้วรึเปล่า?

ทั้งสองนั่งลงที่หน้าหน้าต่างพาโนรามา ในร้าน อาหารที่ตั้งอยู่ที่ชั้นบนสุดของอาคารแลนด์มาร์คที่ สูงที่สุดของเกียวโต กับเสียงไวโอลินไพเราะค่อยๆ เล่นลอยไป ลูกโน้ตลอยเต็มไปทุกมุมของร้านอาหาร

การตกแต่งผนังภายในด้วยแพลตตินั่มที่เปล่ง ประกาย มันสะท้อนใบหน้าที่ขาวกระจ่างใสของผู้ หญิงคนนี้ แขนยาวสีเรียบง่าย แขนเสื้อตกไปกองที่ แขนพับอย่างเป็นธรรมชาติและปลายผมกระจาย บนไหล่ของเธอ

เกาจึงอานมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างละ สายตาไม่ได้ ใจที่เต้นแรงจนไม่สามารถควบคุมมัน

ได้

แอนน่าเงยหน้าขึ้นและสบตากับเขา คนหนึ่งรักจน ร้อนรน กับอีกคนหนึ่งพยายามออกห่างอย่างมีสติ และสงบ ในที่สุดเกาจิ่งอานก็พ่ายแพ้ต่อความไม่ แยแสของเธอ

“แอนน่าคุณรู้ไหมว่า ผู้หญิงที่สวยและเย็นชา จะยิ่ง กระตุ้นความปรารถนาของผู้ชายให้อยากจะพิชิต พวกผู้ชายชอบท้าทายอะไรที่ มันยากๆ คุณเป็น แบบนี้มันยิ่งทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้ เขาประสาน

มือและวางบนโต๊ะ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขายิ้ม

ออกมาบาง ๆ เต็มไปด้วยความอยากพิชิต
แอนน่าหมุนแก้วไวน์แดงที่ว่างเปล่าเล่นอย่างเมื่อ หน่าย “คุณชายเกาคงไม่รู้ว่า หาเรื่องใส่ตัว สุดท้าย จะตายกันหมดนะคะ”

“ฮ่า ๆ ๆ ! แอนน่าตอนที่คุณคู่คน คุณน่ารักมากนะ

ครับ!”

หลังจากพูดแกล้งเสร็จ เกา งอาน ดีดนิ้วของเขา และเสียงไวโอลินก็เปลี่ยนไปเป็นเพลงที่ไพเราะมาก ขึ้น เสียงเพลงทีสง่าและเร้าใจ

ชายหนุ่มรูปหล่อชาวฝรั่งเศสก้าวไปตามจังหวะ

ดนตรี เดินเข็นรถอาหารมาจากทางเข้าอย่างช้าๆ รถอาหารสีเงินขาวางถ้วยและจานไว้ ตรงกลางเป็น เค้กทีรามิสุรูปดาวที่ดูดี

พูดฝรั่งเศสด้วยสำเนียงที่มาตรฐาน แค่พูดออก มาก็ด้วยไปด้วยความโรแมนติกแบบฝรั่งเศสทันที “ท่านครับ คุณผู้หญิงที่สวยงาม โปรดให้ผมแนะนำ

อาหารในค่ำคืนนี้แก่ท่านสองคนนะครับ”

แอนน่านั่งไขว่ห้างและเขย่านิ้วเท้าของเธอที่อยู่ใต้ โต๊ะ มองไปที่เกาจิ้งอานด้วยความไม่แยแส
“ฉันขอโทษจริงๆนะ คุณชายเกา ฉันไม่เข้าใจภาษา ฝรั่งเศส ไม่เข้าใจเลยแม้แต่คำเดียว”

นี้เป็นไปไม่ได้ เขาสืบมาแล้ว แอนน่าเชี่ยวชาญ ด้านภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษ แต่เขาก็ให้ ความร่วมมือเป็นอย่างดี “คุณจะเข้าใจไหมไม่สำคัญ บทบาทของผมที่อยู่ตรงนี้คือการเป็นล่าม พนักงาน

เสิร์ฟและแฟนหนุ่มในอนาคตให้กับคุณ”

แอนน่าหัวเราะอย่างแตกดัน “ดูเหมือนว่าฉันจะอยู่ ทานอาหารมื้อนี้ไม่ได้ซะแล้ว”

หลังพูดจบ เธอก็ผลักเก้าอี้ออกและกำลังจะลุกขึ้น เกาจิ่งอานก็รีบเอื้อมมือไปห้ามเธอ “โอเค! โอเค เรา ค่อยเป็นค่อยไปกัน”

พ่อครัวแนะนําเวลารับประทานอาหาร แอนน่าเห็น นาฬิกาของเธอ ไปที่แปดโมง หลงเซียวกลับบ้าน แล้วไม่รู้หรือว่าเธอไม่อยู่?

เธอขมวดคิ้วแล้วส่งข้อความถึงหลงเชียว “คืนนี้ฉัน ออกไปข้างนอก ไปกินข้าวที่บ้าน

ขณะนี้ ชั้นล่างของร้านอาหาร
หลงเขียวที่เพิ่งจอดรถเสร็จเห็นโทรศัพท์มือถือ ของเขาสว่างขึ้น ข้อความของแอนน่า

” บังเอิญจัง ผมก็เช่นกัน”

หลังจากตอบข้อความเสร็จ คุณเขียว ลงจากรถ

โม่หรูเฟยควงแขนเขาแล้วยิ้มหวานพร้อมพูด ” พี่ เขียวเราไม่ได้มาทานข้าวที่ร้านนี้นานแล้วเนอะ ฟิว กราส่ของร้านนี้ไม่เลวนะ”

หลงเชียวสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกง ปล่อยให้เธอโอบแขนอีกข้างไว้ แล้วพยักหน้าอย่าง

เฉยเมย

ลิฟต์เดินตรงไปที่ชั้นบนสุด โม่หรูเฟยจับแขนของ เขาไว้แน่นตลอดทาง เพราะกลัวว่าเขาจะวิ่งหนีทันที ที่เธอปล่อยมือ เธอแอบเงยหน้ามองเขาเป็นระยะ และอดหัวเราะไม่ได้ทุกครั้งที่เธอเงยหน้ามองเขา

นี่คือผู้ชายของเธอ! เป็นของเธอเท่านั้น!

เมื่อก้าวออกจากลิฟท์ก็จะเป็นประตูกระจกของทางร้าน มีบริกรชาวฝรั่งเศส 2 คนยืนอยู่ทั้งสอง ด้านเมื่อเห็นมีคนเดินเข้ามา พวกเขาก็รีบขอโทษ ขอโทษครับท่าน วันนี้มีคนเหมาร้านครับ รบกวนคุณ ค่อยมาวันหลังนะครับ

ตอนแรกก็ไม่มีอารมณ์ที่จะทานข้าวกับโม่หรูเฟยอ ยู่แล้ว หลงเขียวขมวดคิ้ว” ถ้ามีคนเหมาร้านแล้ว เรา ค่อยมาวันอื่นละกัน”

โม่หรูเฟยจะยอมปล่อยมือได้ยังไง เธอบ่นว่าด้วย น้ำเสียงอ้อนวอน “พี่เซียวฉันไม่ได้เจอคุณมาหลาย วันแล้วนะ นานๆจะได้ออกมาทานข้าวด้วยกันสักที จะกลับมาโดยไม่ได้ทานอะไรเลยได้อย่างไร ยิ่งไป กว่านั้นคือ คนพวกนี้ไม่ให้หน้าคุณเลย มันจะมาก เกินไปแล้ว !”

ขณะที่เธอพูดเธอก็หัวเราะเยาะใส่พนักงานเสิร์ฟ “นายรู้ไหมว่าลูกค้าที่นายเพิ่งปฏิเสธไปคือใคร? ฉัน ว่าพวกนายไม่อยากทำงานที่นี่แล้วใช่ไหม

หลงเซียวมองไปที่ประตูกระจกอย่างเบื่อหน่าย ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ดิ่งลง ผู้หญิงที่นั่งข้าง หน้าต่างคือแอนนางั้นเหรอ?
ฝั่งตรงข้าม เป็นเกาจึงอานได้ไง

ทำไมพวกเขาถึงอยู่ที่นี่?

โม่หรูเฟยยังคงเถียงกับพนักงานเสิร์ฟอยู่ ท่าน เขียว ก้าวไปข้างหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและ สง่างามเหมือนดั่งราชาที่ทรงพลัง “เรียกผู้จัดการ ของคุณให้ออกมาพบฉัน”

ผู้จัดการเห็นการโต้เถียงกันนอกประตูร้าน พระเจ้า! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

ทําไมถึงกีดกันเจ้าชายแห่งเกียวโตไว้ข้างนอก!

เจ้าชายคนนี้ได้รับสิทธิพิเศษอย่างแท้จริง อย่าว่า แต่ว่าเป็นการเหมาร้านเลย แม้ว่าร้านอาหารปิดไป แล้ว แค่เขาพูดมาคำเดียวพนักงานทุกคนต้องกลับ

มาทํางานให้หมด!

“ท่านเซียว! เชิญครับ เชิญครับ!”

เขาถูกล้อมรอบด้วยพนักงานเสิร์ฟหลายคน หลง เขียวก้าวเข้าไปในห้องโถงอันงดงาม หลังจากมอง ไปที่วิวที่สวยงามนอกหน้าหน้าต่าง แล้วน้ำใต้ตาของเขาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงวุ่นวาย เกาจิ่งอานและแอนน่าก็ เอียงศีรษะพร้อมกันและมองไปเห็นหลงเขียวที่น่า เกรงขามยืนอยู่ใต้โคมไฟคริสตัล

ด้านหลังของเขาเป็นฟ้าที่มีดลงแล้ว ดวงดาว ส่อง แสงเปล่งประกาย ทั้งสองมองหน้ากันอย่างลึกซึ้ง ท่ามกลางบรรยากาศที่แผ่วเบา ดูเหมือนเขากำลัง พูดว่า หึ โชคชะตาชัดๆ

หลงเซียวที่อยู่ตรงหน้าสวมสูทที่เธอเห็นตอนเขา ออกไปทํางานไว้ และผูกเน็คไทที่เธอเลือกเองกับมือ เน็คไทสีแดงเข้มทําให้ออร่าของเขาโดดเด่นมากขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงหรือของที่อยู่รอบตัวเขา ทันใด นั้นเธอก็พบว่าหลงเซียวตัวสูงขึ้นเยอะมาก สายตาที่ เฉยเมย เหมือนมองอะไรก็ไม้ถูกใจและขี้เกียจเบาๆ

สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นหลัก

ขณะที่เธอจ้องมองไปที่เขา สายตาของเธอกวาด ลง แอนน่าก็เห็นโม่หรูเฟยควงแขนของเขาอยู่ ซึ่งดู เหมือนจะเป็นการแต่งชุดคู่โดยเจตนา วันนี้เธอสวมชุดสีแดงสามีเข็มขัดสีดำคาดเอว รัดรูป ท่าทาง สุดลูกหูลูกตา ภาพนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเหมือนเขาใส่ เสื้อคู่กัน

แอนน่าก้มหน้าลงอย่าอดไม่ได้ ทําไมเธอถึงมีความ รู้สึกที่เหมือนทําชุดแต่งงานให้คนอื่นยังไงก็ไม่รู้?

ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเป็นผู้ชายที่เพิ่งสารภาพรักมา

หลังจากที่เกาจิ่งอานเห็นหลงเซียว เขาก็ยืนขึ้น อย่างสุภาพ ” นายน้อยหลง ไม่คาดคิดว่าจะได้พบ คุณและหรูเฟยที่นี่ บังเอิญจริงๆ”

ท่านเขียว ไม่ได้มองไปที่ เกาจึงอาน เลยแม้แต่ น้อย เขามองไปแค่ที่ แอนน่าด้วยสายตาที่ราวกับว่า เขาอยู่ในสถานที่ที่ไม่มีคนอื่น “ก็จริง บังเอิญจัง”

โม่หรูเฟยเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเกาจิ่งอาน คือ

แอนน่าเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพร้อมขยิบริมฝีปาก แดงๆของเธอ” จึงอาน พาแฟนมาทานอาหารเย็น เหรอคะ? ฉันก็ว่าใครใจป้าจัง กับผู้หญิงของตัวเองนี่ ให้ได้ทุกอย่างเลยนะคะ”
ท่านเขียวเหลือบมองไปที่โม่หรูเฟยที่กำลังพูดอยู่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจ

แอนน่าอ้าปากกำลังจะอธิบาย เกาจิ่งอานก็หัวเราะ อย่างจริงใจ “ฮ่าฮ่าฮ่า! หรูเฟย นับวันเธอยิ่งพูดเก่ง มากขึ้นเรื่อย ๆเลยนะ ไม่น่าแปลกใจที่คุณชายหลง หวงขนาดนี้ รีบแต่งงานสี ๆ ! ถึงตอนนั้นผมไปร่วม งานแน่ๆ”

สองพี่น้องนี้ตอบโต้กันไปมาอย่างเข้ากันดี แสดง

ได้ดีจริงๆเลย

แอนน่าก็เลือกที่จะไม่อธิบายซะเลย และมันก็ไม่มี ประโยชน์อะไรที่จะอธิบายให้ชัดเจน ตอนนี้หลง เซียวควงผู้หญิงคนอื่นมา ถ้าเธอจงใจจะเคลียร์ ความสัมพันธ์ของเธอกับเกา งอานให้ชัดเจน มันจะ

เป็นการบอกค่าใบ้คนคนอื่นที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

สายตาของหลงเซียวทีโม่หรูเฟยกวาดไปที่แอน

น่า สายตาแค่แวบเดียว แต่มันดูยาวแสนยาว

เกาจึงอานพูดอย่างสุภาพว่า “ถ้าบังเอิญขนาดนั้น เรานั่งร่วมโต๊ะกันไหม?”
สายตาเฉยเมยของหลงเขียวตอบสนองเพียงเล็ก น้อย เมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นเกา งอานแล้ว ท่านเซียวนี่หยิ่งผยองจริงๆ “สี่คนมันแออัดเกินไป

มือของแอนน่าที่วางอยู่บนโต๊ะกระตุกไปสองครั้ง อย่างไม่รู้ตัว และเมื่อเธอมองไปที่หลงเซียวอีกครั้ง เขาก็กลายเป็นแขกรับเชิญที่โต๊ะกลางซึ่งอยู่ไม่ไกล มากนัก

หลังจากที่โม่หรูเฟยนั่งลง เธอก็มองไปที่ตำแหน่ง ตรงนั้นด้วยรอยยิ้มที่จะทำให้เขาผิดใจกันมากกว่า นี้ “พี่เซียว แอนน่า และลูกพี่ลูกน้องของฉันเขาดูเข้า กันดีเลยทีเดียว ลูกพี่ลูกน้องของฉันมีอำนาจมาก ในเกียวโต แม้ว่าแอนน่าจะเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียง ในระดับสากล แต่ลูกพี่ลูกน้องของฉันก็มีค่าพอที่จะ คู่ควรกับเธอ อีกอย่างพี่ดูเสื้อผ้าของแอนน่า สาม รองเท้าแตะมาทานข้าวในร้านอาหารแบบนี้ ฉันว่า

ความสัมพันธ์ของทั้งสองสนิทสนมกันมาก

สนิทสนม?

โมหรูเฟยเม้มปากแน่นทันทีเมื่อท่านเซียวมองเธอ

ด้วยสายตาที่เย็นชา
แอนน่ามีคู่หมั้นแล้ว อีกอย่างลูกพี่ลูกน้องของคุณ ที่เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า เหมาะกับแอน น่าตรงไหน? “ ท่านเขียวใช้นิ้วจิ้มๆไปที่โต๊ะและตอน นี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะสั่งอาหารเลยด้วยซ้ำ

ใส่รองเท้าแตะอยู่บ้านก็ออกมากินข้าวกับผู้ชายที่ เขารู้จักกันดี สมองของผู้หญิงคนนี้โดนรถทับมาเห

รอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ