ตอนที่ 197 ดอกกุหลาบจากคนนิรนาม

ข้อความที่ส่งจากเขา แต่ไหนแต่ไรไม่เคยยาวเกิน สองประโยค

“นั่งแท็กซี่กลับมา ต้องนั่งแท็กซี่”

คําไม่ถึงสิบคํา กลับทําให้แอนน่ายิ้มออก

หญิงสาวส่ายหัว หน้าจอโทรศัพท์ที่จู่ๆก็ทำให้เธอ รู้สึกว่าในเวลากลางดึกที่ท้องฟ้าเป็นสีดำเหมือนหมึก จู่ๆก็เหมือนถูกเปิดออกแล้วมีแสงสว่างวาบขึ้นจน ทําให้เธอใจเต้นแรง

เขาส่งมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน หลงเซียวรู้ว่าคืนนี้ เธอมีผ่าตัด จึงไม่ได้ขอให้เธอต้องกลับบ้านตรงเวลา

เพราะผ่าตัดมาหลายชั่วโมง ทำให้ร่างกาย อ่อนเพลีย ดวงตาเองก็ย่อมได้รับผลกระทบพอ สมควร ถ้าฝืนขับรถอาจจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ง่ายๆ
แอนนาทำปากขมุบขมิบ “ขี้เก๊ก”

ก่อนจะเริ่มขยับนิ้วมือ เธอไม่สนว่าเขาจะนอนหรือ ยัง แต่ตอบกลับไปคำนึง “รู้แล้ว”

กดส่งเรียบร้อย เธอเปลี่ยนเสื้อผ้า และหิ้วกระเป๋า

ออกจากประตู

ขณะกำลังยืนรอรถ มือเล็กก็จับโทรศัพท์ขึ้นมาอีก แอนน่าลังเลนิดหน่อย จะโทรหาเควินตอนนี้ดีไหม

นะ?

คิดอยู่ไม่นาน ก็กดโทรออก

เสียงเรียกเข้าของปลายสายดังขึ้นเพียงสองครั้ง ก็มีคนรับ ที่อเมริกาตอนนี้เป็นเวลาเช้า ตู้หลิงเซ ยนนั่งอยู่ในห้องทำงาน เขากำลังคุยเรื่องงานกับผู้ บริหารชั้นสูงสองสามคน ทันทีที่เห็นว่าแอนน่าโทร มา เขาก็โบกมือเป็นสัญญาให้พวกนั้นออกจากห้อง

ชายหนุ่มลุกขึ้น เขาเดินไปที่หน้าต่างห้อง ท้องฟ้า ของนิวเยอร์กสดใสเมฆก้อนใหญ่สีขาวล่องลอยทั่ว “แอนน่ายุ่งอยู่หรือเปล่า?” รถแท็กซี่เข้ามาจอด แอนนาโน้มตัวขึ้นนั่ง เธอบอก ที่อยู่แก่ขับ ก่อนจะตอบปลายสาย ฉันมาทำงาน ที่โรงพยาบาลหวาเชี่ยแล้ว ขอโทษที่เพิ่งบอกคุณ ตอนนี้

ตู้หลิงใช้มืออีกข้างลูบคาง สายตาทอดไป ยังวิวของเมืองที่อยู่นอกหน้าต่าง ทำไมถึงตัดสินใจ ไปทํา เธอเคยบอกว่าจะไม่เข้าทำงานไม่ว่าจะโรง พยาบาลไหน ที่สําคัญ เธอไม่ชอบโรงพยาบาล

เธอไม่ชอบโรงพยาบาล เพราะต้องนอนอยู่ที่นั่นจน กลัวไปหมด มันทั้งเกลียด ทั้งกลัว แต่แปลกตรงที่ เธอกลับไม่ปฏิเสธหวาเซีย หรือคำพูดของลู่มันซึมซับเข้าไปในจิตลึกๆของเธอ?

“ที่นี่มีโปรเจคนึงที่ฉันต้องท่า รอให้โปรเจคนี้จบฉัน ก็จะไปแอนน่านวดเปลือกตาที่อ่อนล้า เธอทิ้งตัวลง พิงกับเบาะ แล้วสูดหายใจลึก

“ในเมื่อเธออยากทํา ฉันก็จะไม่ขัด แต่มีเรื่องที่ฉัน ต้องปรึกษากับเธอหน่อย” ตู้หลิงเซวียนลูบฝ่ามือ หลงถึงคิดจะเล่นตุกติก ต่อหน้าเขาก็รับปากว่าจะส่ง แอนน่ากลับอเมริกาอย่างปลอดภัยแต่ลับหลังกลับให้เธอไปทํางานที่หวาเขีย

เล่นสกปรก

หัวใจของแอนน่าบีบตัวขึ้นทันใด จังหวะหายใจ เปลี่ยนเป็นช้าลง “เรื่องอะไร?”

เธอแอบกังวลอยู่ลึกๆ

“หลังจากจบโปรเจค เธอรีบกลับอเมริกา พวกเรา จัดงานแต่งที่นิวเยอร์กดีไหม?”

แอนน่าถอนหายใจ เธอเดาอยู่แล้วว่าไม่มีทางหนี เรื่องนี้พ้น ดังนั้นจึงพยักหน้า “ได้ รอฉันจัดการทางนี้ เรียบร้อยแล้ว ก็จะกลับอเมริกา….ไปแต่งงาน

เสียงพ่นลมหายใจคลายกังวลของตู้หลิงเซวียนดัง ชัดจากปลายสาย

“ฉันคิดถึงเธอมากแอนน่า หวังว่าเธอจะกลับมาอยู่ เคียงข้างฉันให้เร็วที่สุด” ตู้หลิงเวียนพูดความรู้สึก ของตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เสียงในโทรศัพท์ ชัดเจนราวกับชายหนุ่มกำลังยืนอยู่ข้างเธอในตอนนี้
เหมือนกับในความทรงจํา เสียงที่เรียกชื่อของเธอ แผ่วเบา หลายต่อหลายครั้ง

เธอเผลอหวั่นไหวโดยไม่ตั้งใจ แอนน่าก๋าโทรศัพท์ ในมือแน่น กลัวตัวเองจะเผยความรู้สึกออกมา

“เควิน ฉันเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ตอนนี้เหนื่อยมาก ขอฉัน พักก่อนได้ไหม?” เธอไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเขายังไง การหลีกหนีของเธอมันคือการทําร้ายเขา เพราะงั้น เธอถึงรู้สึกผิด

“อืม โทรหาฉันได้ทุกเมื่อนะ”

หลังวางสาย แอนน่านวดหัวคิ้ว แต่งงาน? เกรงว่า เธอจะหนีไม่ได้อีกแล้ว

พอมาคิดดู จริงๆแต่งงานกับเควินก็ไม่แย่ ในโลกนี้ จะมีผู้ชายอบอุ่นอ่อนโยนขนาดนี้สักกี่คน?

ในห้องทํางานภายในตึกสูงใหญ่ของนิวยอร์ก

ตู้หลิงเซวียนเปิดโทรศัพท์ออก แล้วเสิร์ชที่อยู่ที่แอ นน่าเพิ่งบอกกับคนขับเมื่อครู ข้อมูลที่เด้งขึ้นมาเป็นวิลล่าหรูหราสไตล์ยุโรปส่วนบุคคล

แท็ก มาถึงจุดหมาย ประตูทางเข้ากับห้องรับแขก ยังเปิดไฟสว่าง แต่ด้านในไม่มีคน ขณะนี้ใกล้จะเป็น เวลาตีสอง

“คุณหลง?”

ไม่มีเสียงตอบกลับ

จู่ๆคงไม่โผล่ออกมาทำให้ตกใจเล่นหรอกมั้ง?

“คุณหลงคะ?”

เอาเถอะ คงไม่มีใครจริงๆนั่นแหละ

แต่บนโต๊ะกระจกในห้องรับแขก มีกระดาษสอดอยู่ ใต้จานใส่ผลไม้ รอยตัวอักษรที่นูนออกมาถึงด้าน หลังกระดาษ แสดงให้เห็นถึงพลังและความดุดัน หลงเซียวเขียนโน้ตให้เธอเนี่ยนะ?

หมอนหลุดมาจากยุคแปดศูนย์หรือเปล่า?
“กลับมาแล้วจัดการอาหารที่เหลือในห้องครัวซะ”

แอนน่าเลิกคิ้วสูง ยังมีกับข้าวด้วย? หลงเซียวกินยา ผิดหรือไง? ยังอุตส่าห์เหลือกับข้าวไว้ให้เธอกิน?

กล่องอาหารเก็บความอุ่นที่วางอยู่ในห้องครัว เป็น เซ็ทอาหารมื้อดึกที่มีทั้งน้ำซุป และอาหารเบาๆ บำรุงสุขภาพ อาหารข้างในกำลังอุ่นๆ สีสันสดใส ไม่ เหมือน “อาหารเหลือ”เลยสักนิด

หญิงสาวหยิบกล่องข้าวมาที่ห้องอาหาร แอนน่าหิว จริงจัง เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีอาหารที่เหลือก็ถูก จัดการจนเกลี้ยง

เธอลูบท้องอย่างสบายใจ ไม่สนกฎที่ว่าห้ามกิน อะไรก่อนนอนหนึ่งชั่วโมงที่ตัวเองเคยตั้งขึ้นมาอีก หลังกินอิ่มก็อาบน้ำแปรงฟัน แล้วทิ้งตัวลงบนเตียง

เป็นคืนที่เธอหลับลึกจนเต็มอิ่ม

เช้ารุ่งขึ้นเธอตื่นขึ้นตามเวลาปกติ ผลจากการหลับ สนิททําให้แอนน่าเหมือนได้ฟื้นร่างกายกลับมาเกิน ครึ่ง เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมออกไปวิ่ง
“คุณหลง?”

ขณะที่เธอเปิดประตูห้องนอนออก ประตูที่อยู่ตรง โถงทางเดินก็ถูกเปิดออกในเวลาเดียวกัน

หลงเชียวอยู่ในชุดออกกำลังกายสีขาวยืนอยู่หน้า ประตู เขาพยักหน้าให้นิดหน่อย “อืม”

ผู้หญิงคนนี้ร่างกายทำมาจากโลหะหรือไง? เมื่อคืน นี้กว่าเธอจะกลับมาอย่างต่ำๆก็หลังตีหนึ่ง แถมยังกิน อาหารที่เขาเตรียมไว้ให้จนหมด อย่างมากก็ได้นอน ไปแค่สี่ถึงห้าชั่วโมง แต่หน้าตาดูไม่มีร่องรอยความ เหนื่อยอ่อนเลยสักนิด

“เมื่อคืนกลับมาตอนไหน?” ทั้งคู่เดินไปคุยไป

“ตีหนึ่งกว่าเกือบๆ สอง” แอนน่าวอร์มแขน ยึดไป ข้างหน้าทีข้างหลังที

กลับมายังไง?” หลงเซียวแสร้งถามอย่างไม่ใส่ใจ

แอนน่ากําลังยืดเส้นท่อนบน เธอทาท่าบิดไปมา จึง เอียงศีรษะไปหาเขา “เรียกแท็กซี่ ก็คุณบอกให้ฉัน เรียกแท็กซี่กลับมานี่”
หลงเชียวเล็กตัวขึ้นอย่างอดไม่ได้ “คิดไม่ถึงว่าคุณ แอนน่า ชอบต่อต้านมาโดยตลอดจะให้ความร่วม มือขนาดนี้

แอนน่ายักไหล่ “เพื่อความปลอดภัยของตัวฉันเอง แต่ก็ต้องขอบคุณคุณที่เตือน

คุณชายเขียววางสีหน้าเพิกเฉย เตรียมออกวิ่ง “ฉัน ชอบวิธีการขอบคุณที่สัมผัสได้จริงมากกว่า”

แอนน่ามองตามแผ่นหลังของคุณชายเซียวที่ออก วิ่งไปก่อน เธอขบคิด สัมผัสได้จริง?

งั้นก็ทําอาหารเย็นสุดพิเศษให้เขาแล้วกัน

นับวันแอนน่าก็ยิ่งใช้เวลาในการทําอาหารน้อย ลงเรื่อยๆ แถมรสชาติก็อร่อยขึ้น รู้จักผสมผสาน วัตถุดิบมากขึ้นด้วย บางครั้งเธอก็ทำอาหารที่เน้นรส จืด แต่บางครั้งก็ทําอาหารประเภททอด แต่ไม่มัน

หรือแม้แต่วิธีการใช้น้ำมันในการทอด เธอก็มีสูตร เป็นของตัวเองแล้ว
เรียกว่าสวมวิญญาณเซฟไปแล้วครึ่งตัว

แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ ขณะที่เพิ่งทำอาหารเช้าที่ตัว เธอคิดว่าแสนอร่อยเสร็จ จู่ๆ สายเป็นคนส่งพัสดุ ก็มีสายโทรเข้า ปลาย

เด็กส่งพัสดุยืนอุ้มดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ คํานวณเอาจากสายตาคิดว่าน่าจะมีถึงร้อยดอก แต่ละดอกนั้นกําลังบานสะพรั่ง แถมเป็นกุหลาบ พันธุ์เนเธอร์แลนด์ที่มีราคาแพง ถูกห่อด้วยกระดาษ

หรูหรา

อันนี้คือ?”

แอนน่าไม่ได้โทรสั่ง

“คุณแอนน่า มีคนสั่งดอกไม้มาให้คุณ กรุณาเซ็น

รับด้วยครับ”

หม?

“ใครสั่งคะ?”
ใครเป็นคนสั่งมาให้เธอนะ? อย่าบอกว่าเป็นหลง เขียว? เป็นไปได้หรอ?

แต่…เมื่อคืนเขาส่งข้อความเตือนไม่ให้เธอขับรถ กลับ ไหนจะเตรียมอาหารมื้อดึกให้ ถ้าจะส่งดอก กุหลาบมาอีกสัก อก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

” เรื่องนี้ ขอโทษทีครับ แต่ลูกค้าไม่ได้ให้ข้อมูล อะไรมาเลย เพราะงั้นทางร้านก็ไม่ทราบเช่นกัน”

แอนน่าอุ้มช่อดอกไม้เข้าห้องรับแขกด้วยความ แปลกใจ ในใจรู้สึกพิลึกพิลั่น หลงเซียวจะทำเรื่อง พรรค์นี้จริงๆหรอ?

เขาคงไม่ซืนถึงขั้นนี้มั้ง? แต่ถ้าเป็นเขาส่งมาจริงๆ ก็ไม่ได้น่าขนลุกซะทีเดียว คิดถึงตรงนี้ แอนน่ากี อยากจะหัวเราะ

เธอตั้งใจกอดช่อดอกไม้เดินเข้ามา ขณะกำลังผ่าน ห้องอาหารก็ชะลอฝีเท้าลง หลงเซียวกําลังเตรียมจะ กินมื้อเช้าก็เงยหน้าขึ้นมอง “ใครส่งดอกไม้มา?”

เอ๊ะ? ไม่ใช่เขาหรอ?
แอบผิดหวังอยู่เล็ก

แอนน่ายักไหล่ “ไม่รู้ เป็นบุคคลนิรนามส่งมา”

หลงเซียวจับตะเกียบ แล้วส่งเสียงหีเบาๆ “คงเป็น คนที่แอบชอบล่ะมั้ง

ฟังดูแล้ว น้ำเสียงแลดูแปลกๆ

“คงงั้น” เธอพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะวางดอกไม้ ลงในแจกันเปล่าที่ครั้งก่อนใส่ดอกไม้ของหลง อ

หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กๆ “ไม่รู้ว่าใครส่งมาให้ แต่ยัง ซัวรับ?”

ผู้หญิงคนนี้ไม่คิดจะกลั่นกรองผู้ชายที่มาจีบเลยสัก นิด! ทําตัวแบบนี้ได้ยังไงกัน?

แอนน่าล้างมือเสร็จก็นั่งลงกินข้าว “ให้ดอกกุหลาบ ผู้อื่นเป็นของขวัญ กลิ่นหอมคงค้างอยู่กับมือ ทำไม จะรับไว้ไม่ได้ล่ะ? อีกอย่าง คุณหลงคิดว่าฉันไม่ควร รับไว้หรอคะ? อย่างงั้นขอถามหน่อย ทําไมคะ? ”
หญิงสาวสังเกตชายหนุ่มที่เหล่มองดอกกุหลาบ ผู้ หญิงคนนี้ดูท่าจะภูมิใจซะด้วย “ไม่ทำไม แต่มันไม่ดี

แอนน่าคับกับข้าวเข้าปาก ดื่มน้ำซุป จากนั้นลอบ มองเขาอีกเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

ห้าวันติดๆ ที่แอนน่าได้รับสายจากเด็กส่งพัสดุ และ ก็เป็นดั่งเช่นเคย ทุกๆวันเป็นดอกกุหลาบสีแดงเก้า สิบเก้าดอก กับคนส่งนิรนาม

เธอเริ่มไม่สบายใจ จึงถามเด็กส่งดอกไม้ต่อหน้า อีกครั้ง “ตกลงเป็นใครส่งมาคะ? ”

พนักงานส่ายหน้า “ผมไม่ทราบจริงๆครับคุณผู้ หญิง ฝั่งนั้นเขาไม่ยอมเปิดเผยชื่อ

“ถ้าไม่บอกว่าใครเป็นคนส่ง ต่อไปฉันจะไม่รับแล้ว”

พนักงานยิ้มอึกอัก “ถึงคุณผู้หญิงไม่เซ็นรับ ผมก็ ยังต้องส่งอยู่ดีครับ ร้านเรารับเงินลูกค้ามาแล้ว ต้อง บริการให้ถึงที่สุด
ดอกกุหลาบมีอายุอยู่ได้หลายวัน ไม่นานห้อง รับแขกก็เต็มไปด้วยบ่อกุหลาบ าบ่อ ทุกๆมุมมีกลิ่น หอมของดอกไม้โชยไปทั่ว

หลงเชียวขมวดคิ้ว กุหลาบสีแดงมันช่างระคายตา เขาเสียจริง “แอนน่า ของขัดตาพวกนี้ เธอเอาไป โยนทิ้งจะดีกว่า”

กลิ่นดอกไม้ช่วยทําความสะอาดอากาศภายใน ห้องได้ อีกอย่างฉันว่ากลิ่นของดอกกุหลาบ สดชื่น ช่วยดูดกลิ่นอบของห้องได้พอดี

แต่ยังเหลือความคุกรุ่นจากบางคนที่นับวันก็ยิ่ง สะสมมากขึ้นเรื่อยๆ

หลงเซียวพลิกนิตยสารไปมา แต่จิตใจลอยไปอยู่ที่ อื่น “บ้านของฉัน ไม่จำเป็นต้องใช้ของราคาถูกพวก นี้มาประดับ เอาไปทิ้งซะ

เชอะ! ใครจะสนคุณกันล่ะ!

แต่ในเช้าวันถัดมา หลังจากแอนน่าตื่นขึ้นก็พบว่า ดอกกุหลาบในห้องรับแขกหายไปหมด
แอนน่ามองหาตามมุมห้อง แต่ก็ไม่พบแม้แต่ดอก เดียว หรือแม้แต่ใบไม้ก็ไม่เหลือ “คุณหลง นี่มันอะไร กัน? ดอกไม้ล่ะ?”

ในบ้านมีแค่พวกเขาสองคน ไม่มีความจําเป็นต้อง สงสัยอีกต่อไป

คุณชายเขียวผูกเชือกรองเท้ากีฬา แล้วตอบอย่าง ไม่ใส่ใจ “โยนทิ้งไปแล้ว

“โยนทิ้ง? ทิ้งไปหมดเลยหรอคะ? ทําไมกัน?!

แอนน่ากลุ้มใจ หลงเซียวปกตินายขี้เกียจถึงขนาด หนังสือตกลงพื้นยังไม่เก็บ แต่ตอนนี้ถึงกับออกแรง โยนดอกไม้มากขนาดนั้นทิ้ง?

หลงเซียวเปลี่ยนรองเท้าเสร็จพอดี “ทำไม? ดอกไม้ เหี่ยว ไม่ควรทิ้งหรือไง? ถ้าตัดใจไม่ได้ขนาดนั้นก็ไป เก็บมาจากถังขยะ

คุณ…คุณไม่มีเหตุผลเอาซะเลย!

ทิ้งแล้วก็ช่างมันเถอะ ยังไงซะตอนกินข้าวเดี๋ยวก็มี คนมาส่งให้ใหม่อยู่ดีแอนน่าอุ้มดอกไม้ช่อใหม่แล้วตั้งใจหยุดลงที่หน้า โต๊ะอาหาร เธอหยิบดอกกุหลาบดอกนึงออกมาแล้ว เสียบลงบนแจกันกลางโต๊ะอาหาร ก่อนจะแกล้งคน “คุณหลง ตรงนี้อากาศมันขุ่นมัวไปหน่อย เอามาดูด อากาศเสียๆออกหน่อยน่าจะดี

หลงเซียวเหล่มองดอกไม้สีแดงฉูดฉาดลูกตา “ฉัน ว่าตอนนี้อากาศ นมัวมากกว่าเดิมซะอีก”

แอนน่าไม่สนเขา “คนเราถ้าใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลาง ความกดดันนานๆเนี่ย จะมีโอกาสทำลายความสนุก ในชีวิตได้ง่ายมาก คุณหลง ยิ่งถ้าเป็นคนป่วยแล้ว ยิ่งต้องมีจิตใจที่เบิกบาน OK?”

หลงเซียวหยิบมีดกับส้อมขึ้น แสงอาทิตย์ยามเช้า ส่องเข้ามากระทบเข้ากับใบหน้าที่มีเส้นเลือดฝาดๆ เพราะเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ ผิวอมชมพูดสุขภาพดี “ถ้าพรุ่งนี้ยังมีมาส่งอีก ไม่ต้องเอาเข้ามา โยนทิ้งไว้ ข้างนอกนั่นแหละ”

แอนน่ายักไหล่ “คุณหลง แม้ว่าที่นี่จะเป็นบ้านของ คุณ แต่ตอนนี้ฉันอาศัยอยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้นที่นี่ก็เป็น บ้านของฉันด้วย และฉันมีสิทธิ์จะวางของส่วนตัวไป ส่วนใดก็ตามที่เป็นพื้นที่ว่างในบ้านหลังนี้ โดยที่คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่ง

บ้าน?

เมื่อกี้เธอพูดว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ?

แปลก ในใจของคุณชายเขียวราวกับมีเมล็ด พืชพันธุ์เจริญเติบโตขึ้น อุดมสมบูรณ์ เบิกบานและ สดชื่น

บ้าน? เธออยากเป็นคุณนายของบ้านหลังนี้มาก ฉันควรเข้าใจแบบนี้หรือเปล่า?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ