ตอนที่ 193 ริมฝีปากของเธอเป็นความคุ้นเคย
ริมฝีปากอันรุ่มร้อนดั่งเตารีดก็ไม่ปานประทับลงบน ริมฝีปากแดงอย่างป่าเถื่อน หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวจึง รับแรงจู่โจมเข้าอย่างจัง
แรงบังคับ ชายหนุ่มยัดเยียดให้จนแทบไม่นับว่า เป็นการจูบ แต่เรียกว่าเป็นการลงโทษที่เธอดื้อใส่ เขา สั่งสอนที่เธออวดดี
คุณชายเขียวใช้ท่อนแขนแข็งแรงกดทับแขนเล็ก ไม่ให้เธอได้มีโอกาสต่อสู้ ยิ่งเธอพยายามดันตัว ขัดขืน จูบของเขาก็จะยิ่งเพิ่มความรุนแรงมากขึ้น
คุณชายเขียวคิดว่าตัวเขาต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ
นี่เขากำลังจูบแอนน่า! นี่เขากำลังรังแกเธออยู่ เขา เผลอมองเธอเป็นร่างของคนอีกคนหนึ่ง และขาดสติ ไปชั่วขณะ
เป็นเพราะหนามของดอกกุหลาบ หรือเพราะผู้หญิง คนนี้ตั้งใจจะท้าทายเขากันแน่?
นานมากแล้ว คุณยายเขียวไม่ทำอะไรจู่โจมแบบนี้ กับผู้หญิง ตลอดสองปีกว่าที่ผ่านมา เขาไม่เคยจูบโป หรูเฟยแม้แต่ครั้งเดียว แต่พอเป็นแอนน่า เขากลับ ควบคุมตัวเองไม่อยู่
ให้ตายเถอะ!
แต่…
คุณชายเชียวใช้มือล็อกท้ายทอยของเธอไว้ ลม หายใจกับอุณหภูมิบนริมฝีปากของเธอทำไมมันช่าง คุ้นเคยขนาดนี้? ราวกับว่าคนที่เขากำลังโอบกอด อยู่ตอนนี้ เป็นคนเดียวกับที่เขาเอาแต่คำนึงหาอยู่ไม่ เสื่อมคลาย
ทําไมถึงเป็นแบบนี้?
แม้แต่เวลาที่เธอปิดริมฝีปากแน่นเพื่อขัดขืน ไม่ว่า จะทำยังไงก็ไม่ยอมคลายออก ก็ยังคุ้นขนาดนี้ ชาย หนุ่มใช้ลิ้นลิ้มรสมุมปากของหญิงสาว ทุกครั้งที่เขา ละเมียดลงบนริมฝีปากนี้ ความรู้สึกเหมือนกับว่า ชีวิตของเขากำลังจะยืนยาวขึ้นอีก
ในหัวของหลงเชียวในตอนนี้สับสนวุ่นวายไปหมดเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง! ไม่มีทาง
สมองของเขากำลังเลอะเลือนขั้นสุด ตัวเขาเหมือน กำลังตกลงเหวพร้อมทั้งถูกเส้นเถาวัลย์ที่มีหนาม แหลมคมรัดแน่น จะเป็นหรือตายก็ไม่ต่างกัน
“ปล่อย…ปล่อย!”
แอนนาทุบตี พยายามดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่ร่างสูงยังคงไม่สะทกสะท้าน ราวกับเธอกำลังสู้ กับกําแพงไม่ปาน
“วลัว… ”
หลงเซียว มนําชื่อออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วย ความโศกเศร้า อาลัยอาวรณ์อย่างถึงที่สุด
แอนน่าชะงัก ดวงตาเบิกโพลงจ้องไปที่คนตรงหน้า ชายหนุ่มหลับตาสนิท คิ้วทั้งสองขมวดหากันแน่น
ชื่อที่เขาพึมพำออกมาเป็นภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว เขาเห็นเธอเป็นตัวแทนก็เท่านั้น
วินาทีนั้นแอนน่าตัดสินใจกัดริมฝีปากของเขาอย่าง
แรง!
ความเจ็บแปลบที่บริเวณริมฝีปาก คุณชายเขียว ปล่อยเธอในทันใด “เธอบ้าไปแล้วหรอ?!”
แอนน่าลุกออกจากเตียงแล้วเดินถอยหลังไปก้าว ใหญ่ ก่อนจะเช็ดคราบความอัปยศที่เขาทิ้งไว้บนริม ฝีปาก “คุณต่างหากที่เสียสติ! หลงเซียวคุณมันบ้า! รู้ ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่
หลงเซียวตรงเข้ามาบีบหัวไหล่ของเธอด้วยความ โกรธเกรี้ยว “เธอเป็นใครกันแน่?! พูด!”
ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่วบ่า แอนน่าตวาดกลับ “แอนน่า! จะให้พูดอีกกี่ล้านครั้งฉันก็คือแอนน่า อิ๊ก…ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต!”
เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาที่แน่วแน่ของเธอ
มือทั้งสองข้างปล่อยออก พายุคลื่นที่พัดโหม กระหนําในใจเมื่อสักครู่พลันก็สลายหายไป
คุณชายเขียวเอามือไปเช็ดริมฝีปาก นิ้วขาวเรียว ยาว คราบเลือด ดออกมา หัวคิ้วคลายปม แววตา นิ่งสงบ เขาพูดเสียงเย็น “ฉันขอโทษ”
คําว่าขอโทษคําเดียว ทำให้ความโมโหที่หนักอึ้งอยู่ ในอกลอยหายไป เธอที่ยืนห่างจากเขาได้สองเมตร ก็เริ่มทำตัวไม่ถูก
“คุณ…เห็นฉันกลายเป็น…ภรรยาของตัวเองไปแล้ว หรอ?” เธอพูดตะกุกตะกัก กว่าจะพูดจบหัวใจเธอก็ เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา
ล็กๆก็กลัวว่าหลงเซียวจะเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาอีก แล้วจัดการฆ่าเธอ
“ตรวจต่อเถอะ”
หลงเซียวมีสีหน้าอิดโรยอย่างบอกไม่ถูก เขาทิ้งตัว ลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง จากนั้นก็หลับตาลง
ไม่นานแอนน่าก็ตั้งสติได้ “คุณหลง จริงๆแล้วคุณ สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ของคุณได้ ยังไงซะตอนนี้ คุณก็มีคู่หมั้นที่คุณต้องรับผิดชอบต่อเธอ”
หลงเขียวพูด ดราคา ทั้งที่ยังคงหลับตา พูด มากจริง เริ่มตรวจได้แล้ว”
เอาเถอะ เธอไม่ควรแหย่สิงโตที่กำลังเศร้าและ โมโหในเวลาเดียวกัน แอนน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหยิบหูฟังแพทย์ขึ้นแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่อีกฝ่ายดันได้ยินเข้า “อารมณ์ผีเข้าผีออกชะมัด ช่างเหอะ คิดซะว่าเมื่อกี้แค่โดนหมาบ้ากัดก็แล้วกัน”
หมาบ้ากัด?
หลงเซียวขมวดคิ้ว ความหุนหันพลันแล่นเมื่อครู่ กลับทิ้งความรู้สึกค้างคาไว้ให้เขาอย่างชัดเจน
สําหรับเขาแล้ว แอนน่าเป็นเหมือนยารักษา ตอนนี้ เขาสามารถเข้านอนได้โดยไม่ฝันร้าย ถึงขั้นที่เดียว นี้เวลาเจ็บหัวใจ เขาไม่จำเป็นต้องกินยาก็ได้ แต่ ขณะเดียวกันเธอก็เหมือนยาเสพติด ที่พอลอง ก็ยิ่ง ต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
หลงเซียวถอนหายใจ ในทรวงอกตอนนี้เต็มไปด้วย ความรู้สึกที่หลากหลาย แต่กลับพูดไม่ออก
นิ้วเรียวของแอนน่าไล้ไปตามร่างกาย เธอจับที่บริเวณหน้าอกแข็งแรง ปวดตรงนี้หรือเปล่า?
“ไม่ปวด
“ตรงนี้ล่ะ? ตอนที่ฉันกดลงไปรู้สึกเจ็บไหม?”
“ไม่เจ็บ”
แอนน่าตรวจอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน แต่หลงเซียวก็ เอาแต่บอกว่าไม่เจ็บไม่ปวด นั่นก็แสดงว่าหัวใจของ เขาปกติดีแล้วนี่ แต่ทําไมพอมีอาการขึ้นมาเขาก็ กลายร่างเป็นแบบนั้นได้?
อาการป่วยที่ติดค้างอยู่ในใจของเขามันเกิน เยียวยาแล้ว
เอาเถอะ หลงเซียว โรคที่นายเป็นอยู่ไม่ใช่โรค หัวใจ แต่เป็นโรคทางใจมากกว่า
แอนน่าลูบริมฝีปาก มือทั้งสองข้างกดลงไปที่ ตำแหน่งเดียวด้วยแรงทั้งหมดที่มี “แล้วแบบนี้ล่ะ?”
“เธอเป็นบ้าหรือไงห้ะ!”
เธอทดแรงจนหลงเขียวเกือบหายใจไม่ออก หน้าอกของเขาขึ้นเป็นรอยแดง เขากระแอมไอออก
มาหลายครั้ง
แอนน่าปล่อยเขาออก แล้วยักไหล่ “อ้อ ที่แท้คุณก็
เจ็บเป็น”
“เธออยากตายใช่ไหม”
คุณชายเชียวลุกขึ้นนั่ง ประสานสายตาเข้ากับแวว ตาคล้ายยิ้มคล้ายไม่ย้มของคนตรงหน้า เขาก็ไม่ เข้าใจนัก ทำไมแววตาที่ไร้เดียงสาไม่รู้ตัวของเธอ ถึงทำให้เขาโกรธไม่ลง สุดท้ายก็ทําได้แค่กลืนมัน ลงไป
คุณหลง หัวใจของคุณฟื้นตัวได้ดีมาก แต่ถึงยังไง คุณก็เคยได้รับการผ่าตัดมาดังนั้นจำเป็นต้องต้องใช้ เวลารักษาตัวหน่อย แต่ฉันกล้ายืนยันได้เลยว่าที่คุณ ปวดหัวใจบ่อยๆไม่ได้เกี่ยวอะไรกับร่างกาย แต่เป็น เพราะคุณคิดถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วมากจนเกิน หัวใจจะรับไหว
ดวงตาสีดำขลับเริ่มมีพายุก่อตัวเล็กๆ ผู้หญิงคนนี้ กำลังพูดถึงภรรยาที่เสียชีวิตของเขาได้อย่างคล่องปาก ช่างไม่กลัวตายจริงๆ
” แล้วไง?”
แอนน่าม้วนสายหูฟัง “โรคหัวใจจำเป็นต้องพึ่งยา รักษาหัวใจ ฉันจะจ่ายยาให้คุณเท่าที่จะช่วยได้ ที่ เหลือก็อยู่ที่ตัวคุณแล้วล่ะ”
แอนน่าพูดชัดเจน เธอไม่มีปัญญาจะช่วยเขา ได้มากกว่านี้ เขาต้องเริ่มรักษาที่ตัวเอง ในขณะ เดียวกันเธอกำลังบอกว่าเขาควรปล่อยเธอได้แล้ว
หลงเซียวสวมเสื้อ นิ้วเรียวค่อยๆติดกระดุมทีละเม็ด “ถ้างั้นก็รบกวนช่วยหายารักษาหัวใจให้ฉันที วันไหน ที่อาการฉันไม่ดีขึ้น วันนั้นเธอก็ต้องอยู่ที่นี่”
ให้ตายสิ!
“ถ้าคุณเป็นแบบนี้ตลอดไป งั้นฉันต้องอยู่ที่นี่จนแก่ ไปกับคุณหรือไง?” แอนน่าพูด
หลงเซียวติดกระดุมเม็ดสุดท้าย เขายืนขึ้นตรงหน้า หญิงสาว สายตามองเธออย่างแน่วแน่ มือใหญ่พ ต ากางเกง เข้าใจไม่ผิด ฉันหมด เอาเสื้อเ หนทางรักษา เธอจะต้องอยู่กับฉันจนแก่
แอนน่าเช็ดหน้าขึ้น แล้วฉีกยิ้มหวานยียวน นิ้วจิ้มไป ที่หน้าอกของหลงเชียว “คุณหลง อย่าบอกนะว่าหลง รักฉันเข้าแล้ว?”
แม้จะรู้คำตอบดีว่าไม่ใช่ แต่หยอกล้อกับสิงโตขึ้ โมโหก็น่าสนุกอยู่
หลงเซียวปิดนิ้วเธอออก สีหน้ากลับสู่ภาวะปกติ “ฝันไปเถอะ”
เธอมองร่างสูงที่เดินออกไปแล้วเอ่ย “คุณสร้างโรง พยาบาลหวาเซียขึ้นมาก็เพื่อรำลึกถึงภรรยา แค่นี้ก็รู้ แล้วว่าคุณให้ความสำคัญกับความรัก ไม่ใช่คนเลือด เย็นแบบที่แสดงออกมา ฉันว่าจริงๆแล้วคุณสามารถ ใช้ชีวิตให้มีความสุขกว่านี้ได้ ปล่อยวางอดีต แล้ว แต่งงานมีลูก”
หลงเชียวยืนหันหลังให้ คนทั้งสองต่างมองไม่เห็น สีหน้าของอีกฝ่าย “ภรรยาของฉัน จะมีแค่คนเดียว”
“ฉันว่าคุณก็ไม่ใช่คนโง่ คงรู้ว่าตัวเองก็เป็นที่หมายปองของผู้หญิงมากมาย ไม่เห็นจะต้องปิดกั้นตัว เองเลย ใครๆก็รู้คนตายตายแล้วไม่มีทางฟื้นขึ้นมา หรอก คุณคงไม่คิดจะจมอยู่กับอดีตไปทั้งชีวิตไป ไหม?”
“นี่มันเกี่ยวอะไรกับเธอ? จุ้นจ้านเกินเหตุมันจะไม่ดี
ต่อตัวเธอ
ทำคุณบูชาโทษชัดๆ! ปวดหัวใจก็สมควรแล้ว! ปวด ให้ตายไปเลย!
แอนน่าหัวร้อน แต่พอดูนาฬิกาก็พบว่าถึงเวลาทํา
อาหารเย็นแล้ว
ร่างบางยืนอยู่ในห้องครัว เธอลังเลอยู่นิดหน่อย
ไอคนเย็นชาอย่างหลงเซียวนั่นชอบพูดจาทำร้าย จิตใจคนอื่น ไม่มีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นแม้แต่นิด เดียว แต่ในขณะเดียวกันท่าทางที่มๆดื้อๆนั่นก็ทำให้ เธอรู้สึกเห็นใจอยู่ไม่น้อย จะเกลียดก็เกลียดไม่ขึ้น จะรำคาญก็รำคาญไม่ลง
“ช่วงซวง ปกติเทพธิดาของเธอชอบกินอะไรหรอ?”
แอนน่านั่งอยู่ข้างตู้เย็นในห้องครัว เธอส่งข้อความ
ไปหาสู่ช่วง วง
ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา ปลา! เทพธิดาชอบ กินปลาที่สุด เพราะเธอเป็นหมอน่ะ จะกินอะไรก็ ต้องพี พิกันนิดนึง แต่เธอก็กินของหวานนะ แล้วก็มี บล็อคโคลี่ หน่อไม้ อืม…จริงสิ! ลั่วลั่วก็ชอบเห็ดอยู่ ไม่น้อยเลยล่ะ”
สู่ขวงบางตอบมาเป็นชุด แอนนาย่อยความคิดอยู่ แป๊บนึงก็สรุปได้ว่า “เทพธิดาก็กินเก่งอยู่เหมือนกัน นะ”
“หรอ? เหมือนจะใช่ ฮ่าๆ!”
วัตถุดิบที่ลู่ซวงซวงพูด พอนำมาประกอบเป็น อาหารจีนนับว่าทำไม่ยากเท่าไหร่ เน้นผักเป็นหลัก รสจืดน่า
แอนน่าง่วนอยู่ชั่วโมงกว่าๆ อาหารทั้งหมดก็ถูกตั้ง ลงบนโต๊ะ
หลงเชียวมองอาหารที่วางเต็มโต๊ะ “หมายความว่า
ไง?”
แอนน่ากอดมากันเปื้อนออก ก่อนจะแนะนำอาหาร ทีละจาน หลังจากแนะนำเสร็จก็ว่า “แน่นอนว่าฉัน อยากช่วยรักษาโรคทางใจให้คุณ อาหารพวกนี้ล้วน เป็นอาหารที่ภรรยาของคุณชอบ ฉันเคยอ่านหนังสือ โบราณ ในนั้นบอกว่าดวงวิญญาณของคนที่ตายไป แล้วจะวนเวียนอยู่ท่ามกลางปรโลกกับโลกมนุษย์ หากได้เห็นของที่ตนชอบก็จะถูกเรียกเข้ามา เพราะ ฉะนั้นไม่แน่ว่าตอนนี้เธออาจจะอยู่ที่นี่แล้วก็เป็นได้
“ไร้สาระ!”
“จะว่าไร้สาระก็ได้ แต่ลองดูก็ไม่ใช่เสียหาย
ลู่ซวงซวงบอกว่าถ้าเป็นไปได้พยายามยิ้มให้เขา คุณชายเขียวขาดความรักมากๆ
เอาล่ะ ยิ้มให้หน่อยฟันคงไม่ร่วงหรอก
คุณชายเขียวขยับตะเกียบ อาหารที่คุ้นเคย ราวกับ เข็มนาฬิกากำลังวนย้อนกลับ วันวานปรากฏขึ้นอีก ครั้ง
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น แอนน่าซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามก็กําลังส่ง มฟิลิกมาให้เขา คุณชายเขียวเกือบทำ
ตะเกียบหลุดมือ
“คุณหลง ทานให้อร่อยนะคะ
คุณชายเชียว “…”
เมนูที่รู้สึกคุ้นเคย ที่ภรรยาเขาไม่ได้เป็นคนทำ แต่เป็นผู้หญิงอีกคนที่ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางผู้คน มากมายในโลกของเขา
แสงจันทร์ส่องสว่าง จานบนโต๊ะเปล่งประกายคั่น กลางระหว่างคนทั้งสองที่กำลังสมานแผลใจที่พัง สลายยากจะกลับมาเหมือนเก่า
อาหารมื้อนี้ทำเอาแอนน่ากินไปเหนื่อยไป เธอส่ง ยิ้มให้ชายหนุ่มที่หน้านิ่งเป็นน้ำแข็งจนกรามค้างไป ทั้งหน้า แต่ที่เหนื่อยยิ่งกว่าคือเธอไม่ได้รับการตอบ สนองแต่อย่างใด
แอนน่านอนนวดหน้าอยู่บนเตียง หากเขาหมดทาง เยียวยารักษาจริง เธอจะต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปจริงๆ
หรอ?หมอนในต่างหากที่ฝันไปเถอะ
ณ ห้องหนังสือ วิลล่าตระกูลหลง
“ท่านประธาน นี่คือข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับแอนน่าทึ่
สืบมาได้ครับ”
หลงถึงเปิดอ่านเอกสาร รูปภาพและข้อความที่ บรรยายชีวิตทั้งยี่สิบกว่าปีของแอนน่าได้อย่าง ละเอียดทีนึง
“ลูกสาวของเฉียวหยวนฟาน”
หลงถึงอ่าน า อ สองรอบอย่างไตร่ตรอง
เหลียงจังซุนพยักหน้า “ครับ นอกจากนี้ข้อมูล ของตู้หลิงเซวียนคู่หมั้นของเธอก็อยู่ในนี้แล้ว ท่าน ประธาน ตระกูลตู้กับตระกูลเฉียวชื่อสองตระกูลนี้ ในอเมริกาตระกูลนึงมีชื่อเสียงโด่งดังมานานหลาย สิบปี ส่วนอีกตระกูลก็เป็นบริษัทลงทุนยักษ์ใหญ่ จะ ประเมินพวกเขาต่ำไม่ได้เด็ดขาดครับ
“อืม”
ท่านประธานจะให้ติดต่อแอนน่าเพื่อนัดพบเธอ
ไหมครับ?
“ตอนนี้ยัง จับตาเอาไว้ อย่าให้เธอคิดแม้แต่จะ ลงมือทําอะไร
“ครับ ส่วนโฟล่างคุน ท่านจะให้
หลงถึงปิดเอกสารลง “เรื่องงานแต่งของหลงเขียว ยังต้องคิดทบทวนกันอีกรอบ บอกเขาว่าช่วงนี้งานที่ บริษัทค่อนข้างยุ่ง รอให้เดือนนี้สะสางเรียบร้อยก่อน
ค่อยว่ากัน”
“ครับท่าน”
หลงถึงดูรูปภาพแอนน่า ยอมรับว่ารูปร่างหน้าตา ของเธอสวยโดดเด่นมาก อีกทั้งรายละเอียดที่เขียน ไว้ด้านข้าง บรรยายเสียจนเธอเป็นเทพธิดามาจุติ ไม่ปาน
เขาพ่นลมหายใจแรง “แอนน่า…ผู้หญิงคนนี้ยังอยู่
กับหลงเซียว?”
“ตอนนี้ยังอาศัยอยู่กับคุณชายเชียวที่วิลล่าแถบชานเมือง นับๆดูก็น่าจะสบกว่าวันได้แล้วครับ
คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน รอยย่นปรากฏชัดที่บริเวณ หางตา คิดไม่ถึงว่าหลงเชียวจะยอมให้เธออาศัยอยู่ ในบ้าน แถมนานเป็นสิบกว่าวัน?
หลงจื่อนั่งเล่นแหวนอยู่ในห้องรับแขก หลงถึงลง มาจากห้องหนังสือชั้นสอง จึงเห็นว่าเขายังไม่นอน ทำไมยังอยู่ตรงนี้?” ”
หลงจื่อรู้สึกกลุ้มใจอย่างมาก ในที่สุดวันนี้ก็มีคน ถามขึ้นจนได้
“จะไปนอนแล้วครับ”
หลงถึงเห็นของบางอย่างส่องประกายวาววับในมือ เขา “นั่นอะไร?”
หลงจื่อรีบก๋ามือหลบ “ไม่มีอะไรครับ
เอาออกมาให้ฉันดู” หลงถึงเดินลงมาจากบันได “ ก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าลูกชาย รังสีน่าเกรงขาม แผ่ซ่านมายังหลงจื้อ
*ไม่มีอะไรจริงๆครับ แค่ของเล่นเท่านั้น”
“เสี่ยวจีอ?” หลงถึงพูดค่าเดียว หลง จื่อก็เป็นไปไป
เขาชูแหวนขึ้น “อันนี้ครับ
หลงถึงใช้สายตาพินิจอยู่ไม่นาน แหวนนี้มันเหมือน กับ แอนน่าใส่เป๊ะๆ เมื่อสักครู่เขาเพิ่งดูรูปเธอมา จํา ได้ไม่มีผิดเพี้ยน
แถมในข้อมูลยังบอกว่าแหวนวงนี้เป็นแหวนที่ คุณชายตระกูลตู้สั่งทำขึ้นพิเศษเพื่อเธอ ในโลกนี้จึง มีแค่วงเดียว
ทำไมถึงมาอยู่ในมือหลงจื่อได้?
“เอามาจากไหน?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
