ตอนที่ 176 ภาพลักษณ์ของคุณส่งผลกระทบต่อ

ความรู้สึกของผม

ปัดโธ่เว้ย

มีใครบอกเธอได้บ้าง ว่าทำไมที่นี่ถึงกลายเป็นห้อง ออกกำลังกาย!

เครื่องวิ่งออกกำลังกาย เครื่องยืดกล้ามเนื้อ เครื่องยกน้ำหนัก ดัมเบล เครื่องสร้างกล้าม เนื้อ…….อุปกรณ์ต่างๆทั้งขนาดเล็กขนาดใหญ่ครบ ครันไปหมด เปลี่ยนห้องที่มีขนาดเพียงสองร้อย ตารางเมตรมาเป็นห้องฟิตเนสที่มีอุปกรณ์ครบครัน ไปในทันที ไม่สามารถที่จะเพอร์เฟกต์ไปได้มากกว่า นี้แล้ว!

แอนน่าขยี้ตาของตัวเองไปมา แทบจะเป็นลมลม บไปทันที!

ผู้ชายสารเลวนอกจากจะสารเลวแล้ว ยังใจดำอีก! ไม่เพียงแค่ใจดำ แต่ยังโหดเหี้ยมด้วย! เป็นคนที่ย่ำแย่ที่สุดในโลกใบนี้ชัดๆ

ชั้นสามมีทั้งหมดสามห้อง ห้องที่ใหญ่ที่สุดคือห้อง ฟิตเนส ห้องถัดไปคือห้องเก็บของ ส่วนห้องที่อยู่ มุมด้านในสุดถูกล็อกไว้อยู่บ่งบอกว่าห้ามเข้าออก โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต

แอนน่าที่หวังว่าจะได้อยู่ชั้นสามนั้น คงจะหมดหวัง แล้ว

หลงเชียวนั่งอ่านเอกสารอยู่ที่ระเบียงข้างหน้าต่าง ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างรีบร้อน เสียง เคาะประตูบ่งบอกได้ว่าผู้เคาะอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก

ก็จริงสิ สมควรจะอารมณ์ไม่ดี

“เข้ามา

แอนน่าบิดประตูลูกบิดเข้ามาอย่างแรง ก่อนจะ ย็นพองกระเป๋าเดินทางอยู่หน้าประตู หน้าตาที่กรุ่น โกรธของเธอนั้นปะปนไปด้วยหยาดเหงื่อเล็กน้อย ขนย้ายกระเป๋าเดินทางไปมา ทําให้เธอเหนื่อยจน เหงื่อออก เรื่องนี้ท่านเขียวเข้าใจได้ “ทําไมเหรอ? เวลานี้คุณแอนน่าไม่ควรจะอยู่ที่ห้อง ของตนเองหรอกหรือ?”ท่านเขียวแกล้งทําเป็นตกใจ ก่อนจะเอนตัวลงบนโซฟา ในมือก็ถือปากกาอยู่ นัยน์ตานั้นยากที่จะบ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆได้

รอยยิ้มเย็นของแอนน่าทำให้อุณหภูมิในห้องลดลง ไปอีกสิบองศา “คุณท่าน ทําไมคุณไม่บอกฉันว่าห้อง ข้างบนนั้นคือห้องออกกำลังกาย?”

“หม? คุณถามผมแล้วเหรอ?”

เขาโยนคำถามและปัญหาทั้งหมดกลับไปให้เธอ

“ไม่ใช่ว่าคุณควรจะพูดเตือนฉันก่อนเหรอ?”

ท่านเขียวขมวดคิ้วขึ้น “ผมถามคุณแล้วว่าจะไป สำรวจดูห้องก่อนไหม แต่คุณปฏิเสธ”

แอนน่าอยากจะบีบคอเขาให้ตาย!

“คืนนี้ให้ฉันนอนที่ห้องไหน? บอกมาเถอะ ห้องไหน ที่เข้าไปพักได้บ้าง?
ท่านเขียวทําเหมือนกําลังครุ่นคิดอยู่ เพราะบ้าน หลังใหญ่เกินไป แต่ผลลัพธ์ของคําตอบก็คือ “นอกจากชั้นหนึ่งกับชั้นสามแล้ว ห้องอื่นสามารถเข้า พักได้หมด”

อย่างนี้แปลว่า เธอต้องอยู่ชั้นสองเหรอ? !

แอนนาแทบอยากจะทุบกำแพง!

“ขอบคุณมาก!”

กัดฟันตอบออกไป ก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางไป ยังห้องริมสุดทางเดิน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ปัดโธ่ ห้องหนังสือ!

อารมณ์ของเธอตอนนี้แทบอยากจะเอาระเบิดมา

ระเบิดที่แห่งนี้ทิ้ง

ส่วนห้องข้างๆห้องหนังสือนั้นพักไม่ได้แน่นอน โอกาสพบหน้ากันค่อนข้างสูง

เธอเลือกห้องอีกฝั่งหนึ่ง เปิดประตูเข้าไป ก่อนจะ ตกตะลึงค้างไป
นี่คือห้อง ถูกเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว สะอาด เอี่ยมอ่อง เป็นระเบียบ และมีขนาดใหญ่สุดลูกหูลูก ตา และยังมีโต๊ะเครื่องแป้งสำหรับผู้หญิงอีก ในห้อง มีห้องน้ำส่วนตัว พอกดปุ่มเปิดผ้าม่านอัตโนมัติ วิว ทิวทัศน์ด้านหน้าคือกลุ่มดาวต่างๆมากมาย

สิ่งที่ทําให้เธอประหลาดใจที่สุดคือ บนหัวเตียงมี แจกันที่ส่งกลิ่นหอมจางๆของดอกลิลลี่ปักอยู่

เป็นเรื่องบังเอิญ? หรือเตรียมการไว้ล่วงหน้า

ผู้ชายคนนี้คิดยังไงกันแน่? เธอเริ่มมองไม่ออกแล้ว

วันถัดมา ตอนเช้าตรู่

เธอตื่นเช้ามาโดยอัตโนมัติ ก่อนจะเปลี่ยนมาสวม ชุดออกกําลังกายสีขาวดำ เจ็ดโมงเช้าเริ่มวิ่งออก กําลังกาย

ห้องนอนรับรองขั้นสอง ระเบียงที่มีขนาดกว้าง ขวาง ผ้าม่านสีฟ้าครึ้มกับผ้าตาข่ายสีขาวถูกลม พัดพลิ้วไหวไปมา แสงที่เจิดจ้าสาดส่องเข้าไปใน หน้าต่าง ท่านเซียวหยุดยืนอยู่บนพรมผ้าที่ถูกถัก ทอมาจากขนแกะขั้นดี ก่อนจะเดินไปยังริมระเบียง ใช้มือเปิดผ้าม่านขึ้นมา ก่อนจะเห็นเงาของหญิงสาว

ที่กำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่

แสงแดดอ่อนๆยามเช้า ลมของเดือนสี่ไม่หนาว และไม่ร้อนจนเกินไป ดอกไม้ช่วงฤดูใบไม้ผลิบาน สะพรั่งไปทั่วบริเวณ เธอที่สวมชุดออกกำลังกายสี ขาวดำวิ่งช้าๆตัดไปตามถนนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ ผลิบาน แผ่นหลังที่ยืดตรง วิ่งลงน้ำหนักอย่างเป็น จังหวะ ผมที่ถูกมัดขึ้นอย่างลวกๆเคลื่อนไหวไปตาม จังหวะการวิ่งของเธออย่างพลิ้วไหว

ไม่…ไม่เหมือน

หญิงสาวในใจของเขา ไม่ใช่แบบนี้

เปลี่ยนชุดเสร็จเดินลงมาจากบันได แอนน่าก็กลับ มาจากการวิ่งออกกำลังกายพอดี เดินเข้าตัวบ้านก็ เห็นฝ่ายชายที่กำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก เขาสวมใส่ เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสีดำยาว ใบหน้านั้นประดับไว้ ด้วยความรู้สึกเย็นชาเช่นเคย

ใบหน้าของหญิงสาวที่ผ่านการออกกำลังกายมา เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ แก้มที่ขาวผ่องถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงอ่อนๆ ใบหน้าแดงอ่อนๆของเธอน่ารัก ประดุจเด็กน้อย

ท่านเขียวขมวดคิ้ว “คุณแอนน่า ไม่ทราบว่ากี่โมง ถึงจะได้ทานอาหารเช้า?

อาหารเช้า?!!!

ให้ตายสิ! ปกติอาหารเช้าของเธอจะมีคนรับใช้ ดอยเตรียมไว้ให้เสร็จเรียบร้อย หลังจากที่เธอวิ่ง กลับมาจากการออกกําลังกายตอนเช้า

แอนน่าใช้หลังมือของตนเช็ดเหงื่อบนหน้าอย่าง ลวกๆ แต่ก็มีบางส่วนที่เช็ดไม่หมด เหงื่อปลายจมูก ของเธอสะท้อนประดุจเม็ดเพชร “ขอโทษที เดี๋ยวฉัน ไปอาบน้ำล้างตัวก่อน แล้วจะรีบกลับมาเตรียมให้

ท่านเซียวมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเบนสายตา จากไป

เธอวิ่งขึ้นชั้นสองไปอย่างรีบร้อน อาบน้ำ เปลี่ยน เสื้อผ้า ก่อนจะรีบวิ่งลงมา
ใช้เวลาเพียงสัมนาทีเท่านั้น

แต่ว่า พอท่านเขียวเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์ เห็นการแต่งตัวของเธอแล้ว ก็เอ่ยขึ้น “คุณแอนน่า คุณมีแต่ชุดสีขาว/เหรอ?”

ครั้งแรกที่ได้เจอกันก็ใส่ชาวคํา ครั้งที่สองก็ใส่ขาว คํา ชุดออกกําลังกาย สีขาวดำ ครั้งนี้เสื้อเชิ้ตและ กางเกงขายาวก็อีก

“คุณคงไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุ่งเกี่ยวกับความชอบใน การแต่งตัวของฉันหรอกนะ?” แอนน่าสบสายตาเขา กลับไป

“ผมไม่มีสิทธิ์ยุ่งเกี่ยวกับความชอบส่วนบุคคลของ คุณ แต่ผมหวังว่าช่วงระยะเวลาที่คุณคอยดูแลผม อยู่นี้ ก็ควรจะใส่ใจในภาพลักษณ์ของตนบ้าง และ อีกอย่าง คุณหมอแอนน่าก็คงจะรู้ดีว่าการแต่งกาย แบบไหนถึงจะทําให้คนไข้รู้สึกดีได้

แอนน่าแอบก่นด่าเขาขึ้นมาในใจ “คุณยังจะอยาก กินข้าวเข้าอยู่ไหม?!”

อยากทานข้าวเข้าไวๆก็อย่าบ่นให้มาก! เพื่อที่ผู้ป่วยจะสามารถวางใจรับประทานได้ แอ นน่าขยันขันแข็งในการเรียนทําอาหารจีนมาก แต่ เหมือนผลลัพธ์จะไม่ค่อยดี ถึงแม้เธอจะทําจน คล่องแคล่วแล้ว รสชาติพอทานได้ แต่หน้าตาอาหาร นั้นดูไม่ได้เลย

ดูเหมือนว่า นี่จะเป็นการบ้านที่ยากชิ้นหนึ่งเลย

“ขอโทษที นี่เป็นระดับที่ดีที่สุดของฉันแล้ว”

เรื่องที่ยุ่งยากของอาหารจีนคือเรื่องการใส่น้ำมัน ดังนั้นเธอจึงมัดผมขึ้น ก่อนจะสวมใส่ผ้าคลุมห อาหารอย่างดี รูปลักษณ์ตอนเช้าที่สวมใส่ชุดอยู่ บ้านสบายๆของแอนน่าดูสวยงามอ่อนโยนอย่างไม่ น่าเชื่อ

โดยสรุป ความรู้สึกของเขาตอนนี้ซับซ้อนอย่าง

มาก

โต๊ะรับประทานอาหารเป็นโต๊ะเหลี่ยม ทั้งสองนั่ง อยู่ตรงข้ามกัน ระยะห่างไม่ไกลกัน บนโต๊ะมีกับข้าว สามอย่าง และซุปหนึ่งอย่าง

กับข้าว…..รสชาติไม่ดีเลยจริงๆ ท่านเขียวถามออกมา ในครัวยังมีเหลืออยู่ไหม?

แอนน่ามองเขาอย่างระวัง “ทำไมเหรอ?”

“จะส่งให้ผู้ช่วยคุณได้ลองชิมน่ะ”

เอ่อ……

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ท่านเซียวก็เตรียม ตัวไปทํางาน แอนน่ารีบตามประกบขึ้นไป “แล้วฉัน ล่ะ? คุณคงไม่ขังฉันไว้ที่นี่หรอกใช่ไหม?”

ท่านเซียวเลิกคิ้วขึ้น “คุณเป็นหมอประจำตัวผม ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของผม

เธอเข้าใจความหมายของประโยคนี้ว่า จะไม่ขัง เธอไว้ในบ้าน? เธอสามารถเข้าออกบ้านได้ตามใจ ชอบ?

แต่ท่านเขียวกลับพูดต่อ “ดังนั้น ผมจะไม่พาคุณ ติดตัวไปตอนทํางาน

ความรู้สึกสดใสของแอนน่าเปลี่ยนไปเป็นหดหู่ “คุณท่าน ฉันมีความเป็นอิสระภายใต้การรับรอง ของกฎหมาย

ดังนั้นคุณไม่สามารถจะกักขังฉันได้

“เท่าที่ผมรู้ คุณถือสัญชาติอเมริกา กฎหมายของ ประเทศจีนใช้กับคุณไม่ได้

“ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน รัฐบาลของอเมริกาก็จะคุ้มครอง ประชาชนของอเมริกาเสมอ ฉันยื่นคำร้องได้!” –

เธอยืดออกออกมาอย่างกล้าหาญ

“หึม? คุณคิดว่าคุณมีโอกาสนั้นเหรอ?”

ปัดโธ่เว้ย!

ไม่ว่าอย่างไร แอนน่าก็จะต้องออกไปให้ได้

ท่านเซียวออกคําสั่ง “คุณแอนน่า หวังว่าผมจะไม่ เห็นคุณสวมเสื้อผ้าสีนี้อีก ตั้งแต่วันนี้หลังผมเลิกงาน กลับมาเป็นต้นไป แอนนากาม “คุณให้ฉันไปซื้อเสื้อผ้าใหม่?”

ถูกต้อง”

เธอรีบยื่นมือออกมา “เงินล่ะ? คุณให้ฉันไปซื้อ เสื้อผ้า คุณก็ต้องออกเงินให้

ท่านเขียวจ้ดเน็กไทของตัวเองให้เข้าที่ ก่อนจะก้าว ขาขึ้นรถไป “ถ้าผมจำไม่ผิด คุณแอนน่าเคยบอกผม ไว้ว่า คุณไม่ขาดแคลนเงิน”

shit!!!

หยังเซินเป็นผู้ขับรถพาเธอมายังอาคารหัวชิวห้าง สรรพสินค้าสุดหรูใจกลางเมือง

คุณแอนน่า เจ้านายสั่งการมาว่า ให้คุณกลับไป ถึงคฤหาสน์ก่อนที่เขาจะเลิกงาน และต้องเตรียม อาหารเย็นให้เสร็จเรียบร้อยก่อนเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง ขอให้คุณเลือกซื้อของอย่างมีความสุขครับ

พูดจบ หยังเซินก็ยิ้มปิดท้าย ก่อนจะกลับเข้าไปใน รถ Bentley สีดำ ก่อนที่จะขับออกไป ให้แอนน่าสับสนวุ่นวายอยู่คนเดียวสามสิบวินาที

แอนน่าโทรสายไปหา Lisa และ Curret แต่เสียงรอ สายของทั้งสองบอกว่าไม่มีผู้รับสาย ให้ตายสิ พวก เขาถูกเหรอ

ผู้ชายโหดร้ายคนนี้! เธอต้องหาวิธีหลบหนีให้ได้

ไม่ชอบให้เธอสวมใส่เสื้อผ้าสีขาว มาก

ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองที่หรูหราและสวยงาม แบบนี้ ชั้นหนึ่งชั้นสองเป็นสินค้าแบรนด์ชั้นนำระดับ โลก แอนน่าเลือกเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าที่ไม่มีสี ฉูดฉาด

คนน้อย ก็ดี เธอเกลียดที่คนอัดแน่น

เธอไม่อยากเสียเวลาไปกับการเลือกเสื้อผ้า ดังนั้น เมื่อเธอเดินเข้าร้านไปก็เห็นเสื้อผ้าชุดแรก เป็นชุด กางเกงสีดำยาว ด้านในยังมีเสื้อเชิ้ตสีขาวเข้าชุด

ด้วย ปกคอออกแบบอย่าง ทรงลายดอก

เธอเอื้อมมือออกมาจับขากางเกง ก็มีอีกมือหนึ่งยื่น ออกมาบเช่นกัน

หือ?

เธอเงยหน้าขึ้นมา ก่อนเห็นว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ มีขนาดส่วนสูงน้อยกว่าเธอมาก มีผมยาวระดับกลาง หลัง ดวงตากลมโต แต่งหน้าอย่างละเอียดลออ แต่ …..ส่วนสูงนี้ทำให้เธอดูเหมือนเด็กน้อยที่ยังไม่โต มากกว่า

“ชุดนี้ ฉันเห็นก่อน”

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมา เชิดคางขึ้นสูง ดวงตาทอ ประกายบางอย่างออกมา

แอนน่ามองกลับไปด้วยสายตาเฉียบคม “อ้อ? ดู เหมือนว่าฉันเห็นมันก่อนเธอต่างหาก”

เด็กน้อยสะบัดผมไปมา ก่อนจะจัดกระเป๋าสะพาย ที่อยู่บนไหล่ขึ้น “ฉันเดินเข้ามาก่อนเธอ ก่อนที่เธอจะ มาฉันก็เห็นมันแล้ว และฉันก็ลองชุดแล้วด้วย ดังนั้น ชุดนี้ก็ควรจะเป็นของฉัน”

ลองใส่แล้ว? วุ่นวายจริงๆ แอนน่าหวักมือเรียกพนักงานมา “หยิบชุดตัว ออก มาให้ฉันหน่อย ฉันต้องการชุดใหม่ที่ไม่ได้ผ่านการ ลองจากใครมาก่อน”

เธอไม่ชอบชุดที่เคยผ่านการถูกสวมใสจากผู้อื่น

พนักงานยิ้มอย่างขออภัย ก่อนเอ่ย “ขอโทษด้วย จริงๆค่ะ ชุดในร้านของเราออกแบบมาแค่อย่างละ หนึ่งตัว เพื่อที่จะได้ไม่ใส่ซ้ำกับผู้อื่น ต้องขออภัย ด้วยจริงๆค่ะ”

จริงเหรอ? มีร้านแบบนี้อยู่ด้วย?

แอนน่าเงยหน้าขึ้นไปมองชื่อร้าน วาย

แอล……แบรนด์ของจีน

สาวน้อยรีบเชิดหน้าขึ้นมาอีกครั้ง “ดังนั้น ชุดนี้ควร จะเป็นของฉัน”

แอนน่าปล่อยมือออก ก่อนจะกอดอกขึ้นและยัก ไหล่ “OK ชุดที่เธอลองแล้ว ฉันไม่ต้องการหรอก

แอนน่าพูดจบ ก็ก้าวขายาวๆที่ยืนอยู่บนส้นสูงสีขาว

ของเธอออกจากร้านไป เด็กสาวที่ถูกทิ้งไว้รู้สึกเหมือนถูกไฟช็อต ก่อนจะ

สะดุ้ง นมา!

เสียงเมื่อครู่

น้ำเสียงแบบนั้น!

ออร่าที่ออกมาจากคนๆนั้น! ทําไม……ไมถึงคุ้น เคยขนาดนี้

ไม่มีทาง! เป็นไปไม่ได้เ

เธอหยิบกระเป๋าขึ้นก่อนจะรีบเดินก้าวตามไป เธอ หายใจเหนื่อยหอบก่อนจะคว้าข้อมือบางของอีกฝ่าย ขึ้นมา!

แอนน่าหันกลับมามองอย่างตกใจ ก่อนจะเห็นว่า เป็นเด็กสาวคนเมื่อครู่ เธอหรี่ตามอง

“เทพธิดา! คุณคือเทพธิดาของฉันหรือเปล่า!

อะไรนะ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ