ตอนที่ 160 ท่านเขียวโมโหมาก ผลลัพธ์แสนสาหัส

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง…

“อาหมิง คุณบินไปที่เคนยาทันที ถึงสถานที่แห่งนี้ หาถังจิ้นเหยียนให้พบ ผมไม่สนใจว่าคุณจะใช้วิธี การอะไร ถามเอาที่อยู่ของลั่วหานออกมาให้ได้!

ฉู่ลั่วหานอยู่ที่เมืองหลวง คนที่สามารถพึ่งพาได้ เพียงหนึ่งเดียวก็คือถังจิ้นเหยียน และก็มีเพียงถัง จิ้นเหยียนเท่านั้นที่มีความสามารถทําให้เธอหายไป อย่างไร้ร่องรอยได้ สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ มีเพียงแค่ เขาเท่านั้นที่รู้ว่า นาฬิกาข้อมือที่จั่วหานสวมใส่อยู่บน มือตลอดนั้นมีฟังก์ชั่นในการกำหนดตำแหน่งพิกัด ได้ เงื่อนไขเหล่านี้รวมกันขึ้นมา ต่อให้ลั่วหานไม่ได้ ไปด้วยกันกับเขา ก็ต้องหลบซ่อนอยู่ในสถานที่ที่เขา รู้อย่างแน่นอน

“ครับ! บอส! ผมจะบินไปเดี๋ยวนี้”

หรี่ตาลง มือของหลงเซียวกำแน่นยิ่งขึ้น เส้นเลือดคําที่อยู่บนหลังฝ่ามือก็ยิ่งนูนเห็นเป็นเส้นๆอย่าง ชัดเจน ออกปากส่ง หมิงไป หลงเขียวออกคําสั่ง กับหยังเซ็นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เรียกโม่หรูเฟ มาหาผม!

หยังเขินได้ยินโม่หรูเฟย ตกใจจนสันหลังเย็นวูบ ปากสั่นขึ้นมาเล็กน้อย “ท่านประธาน คุณโม่เพิ่งจะ แห้ง ตอนนี้ไม่สะดวกเดินเคลื่อนไหว…

ความหมายภายใต้คำพูดก็คือ เรียกมาทีหลังได้ หรือเปล่า?

สายตาที่เยือกเย็นของหลงเชียวเพ่งไปที่หยังเขินอ ย่างยากที่จะต้านทานได้ แทบจะเรียกได้ว่าภายใน หนึ่งวินาทีก็สามารถจ้องออกมาเป็นหลุมดำที่นับไม่ ถ้วนบนใบหน้าของเขา “เดินไม่ได้ คลานก็ต้องคลาน มาหาผม! “

หยังเขินไม่กล้าขัดคําสั่ง ถอยออกมาด้านนอก ประตูถึงกล้าเช็ดเหงื่อที่เต็มหน้าผาก หายใจเข้า ออก เตรียมตัวไปเรียกที่ห้องผู้ป่วยของโม่หรูเฟย เห็นหยวนซูเฟินและคนรับใช้ของตระกูลหลงที่เดิน มาจากอีกฝั่งของระเบียงทางเดิน คนรับใช้ยืนตรง สองมือประสานเข้าหากันทักทายถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอยู่ในระเบียงทางเดิน กลัวถูกหยวนซูเฟินซัก ถาม หยังเขินหลบหลีกอย่างรวดเร็ว ขึ้นลิฟต์ไม่ทัน เดินมาจนสุดทาง ปิ้งๆๆเหยียบบันไดวิ่งลงไปด้าน ล่างสองชั้น

“เชียวเอ๋อ สีหน้าเป็นอะไรไป? ทําไมเปลี่ยนเป็นแป ขนาดนี้?” หยวนซูเฟินเอาใจใส่อย่างรีบร้อน มือที่ สวมแหวนมีชื่อเสียงราคาแพงกำลังจะลูบไล้ไปบน หน้าผากของลูกชาย สายตาที่เลือดเย็นของหลง เซียวก็กวาดมองไปบนนิ้วมือและแหวนที่อยู่บนนิ้วมือ

ของเธอ

ระหว่างแสงระยิบระยับ หลงเซียวคิดถึงรอยแผล ที่ลากยาวบนใบหน้าของลั่วหาน เขาเข้าใจทุกอย่าง โดยสมบูรณ์แบบ

รอยแผลเป็นนั้น จะต้องเป็นตอนที่คุณแม่ฟาด ฝ่ามือลงบนใบหน้าของเธอเหลือทิ้งเอาไว้อย่าง แน่นอน!

มาถึงจุดนี้ ท่านเขียวไม่อาจที่จะทนต่อไปได้ และก็ ไม่อาจจะให้อภัยได้เช่นเดียวกัน!

ปลายนิ้วที่เยือกเย็นราวกับสอดเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง เสียงของเยือกเย็นจนถึงขีดสุด เสียงรวดเร็ว “หยุด! –

เสียงที่เยือกเย็นไปถึงกระดูกหยุดการเคลื่อนไหว ของหยวนชูเฟินลงอย่างรวดเร็วเด็ดขาด นิ้วมือของ เธอสั่น ไม่กล้าที่จะเชื่อว่านี่คือคําพูดที่ลูกชายของ ตัวเองพูดกับเธอ

บนใบหน้าของหยวนซูเฟินเดี่ยวเก้กังเดี่ยวซีดเผือด “ลูกเป็นอะไรไป? แม่คือแม่แท้ของลูกนะ”

หลงเซียวเงยคางขึ้นด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก สายตาที่เด็ดเดี่ยวไม่อนุญาตให้ผู้อื่นเข้าร่วมความ เห็นแหลมคมอย่างหาใดเปรียบ นัยน์ตาที่มีสีดำขลับ ดุจดั่งน้ำวนที่ยากจะคาดเดาระดับความลึกได้มอง ไปทางแม่ของตัวเองอย่างรุนแรง มุมริมฝีปากของ เขาโค้งลงเล็กน้อย หัวเราะด้วยความประชดประชัน เป็นอย่างยิ่ง “แม่แท้ๆ? แม่คือแม่แท้ๆของผมจริงๆ แต่ตอนที่แม่ตบภรรยาลูกชายแท้ๆของตัวเอง ลืมไป

โดยสมบูรณ์แบบใช่หรือเปล่าว่า แม่คือแม่แท้ๆของ

ผม?

แผ่นหลังของหยวนชูเฟินแข็งทื่ออย่างรุนแรง ทั่วทั้งตัวเกร็งไปไม่น้อย เนื้อหาคําพูด ลูกชายพูดกับ เธอนั้นสำหรับเธอแล้วกลับไม่ได้รุนแรง แต่น้ำเสียง และสายตาของเขา…ความแข็งกร้าวและเด็ดขาด แบบนั้น ราวกับที่เผชิญหน้าคือศัตรูตัวฉกาจของตัว เอง ไม่ใช่คนในครอบครัวอย่างเด็ดขาด

ในใจของหยวนซูเฟินสั่นไหว น้ำเสียงต่างก็กำลัง เยือกเย็นลง “ลูกพูดแบบนี้กับแม่ได้ยังไงกันน่ะ!

สีหน้าของหลงเขียวไม่เปลี่ยน น้ำเสียงยังคงเยือก เยืน เด็ดขาดทั้งยังโมโหเป็นอย่างยิ่ง “แม่บีบบังคับ ภรรยาของผมให้จากไป ย้อนกลับมาตำหนิผมว่าน้ำ เสียงไม่ดี แม่ครับ หลายปีมานี้ ผมว่าแม่ดูเหมือนจะ ลืมนิสัยของผมไปหมดแล้ว”

หลายปีมานี้ การแต่งงานของเขากับตั๋วทานไม่ ราบรื่นนัก มีเรื่องมากมายที่เขาขี้เกียจจะไปรับมือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องภายในบ้าน ปกติแล้วหยวน ซูเฟินพูดยังไงเขาก็ให้ความร่วมมืออย่างนั้น แต่การ ร่วมมือของเขาไม่ใช่เป็นเพราะเขาอ่อนแออย่าง แน่นอน แต่เป็นเพราะเขาไม่ใส่ใจเลยต่างหาก !

แต่ว่าตอนนี้ เขาถึงเวลาที่จะต้องตักเตือนแม่ของตัวเอง ว่าที่เธอครอบครองอยู่นั้นคือลูกชายแบบ ไหนกันแน่!

ดวงตาของหยวนชูเฟินเบิกโพลงขึ้นมาอย่าง กะทันหัน มือที่ค้างอยู่กลางอากาศเก็บกลับเข้าไป อย่างช้าๆ นําคอหดเกร็ง กลืนน้ำลายลงไปคำหนึ่ง บุคลิกที่ยังเต็มไปด้วยพลังเมื่อสักครู่นี้พังทลายลง มาอย่างเงียบเชียบ “เซียวเอ๋อ ลูกต้องเชื่อว่า แม่ทำ ทุกอย่าง เพื่อลูก แม่เพียงแต่หวังให้ลูกสามารถมี ความสุข ไม่มีวัตถุประสงค์อื่น

หลงเขียวแม้แต่การหัวเราะอย่างประชดประชันกั ไม่ยินยอมที่จะมอบให้กับเธอ รักษาความเคร่งขรึม เย็นชาเมื่อสักครู่นี้เอาไว้ “ทำเพื่อผม หากทำเพื่อผม แบบนี้ ก็ไม่ต้องแล้ว”

ในใจของหยวนชูเฟินแอบรู้สึกไม่เป็นสุข อยู่ๆเชียว เอ่อมีท่าทีเช่นนี้ต่อเธอ หากรู้ว่าลั่วหานออกนอก ประเทศอีกทั้งกลับมาไม่ได้อีก จะตัดขาดความ สัมพันธ์แม่ลูกกันไปเลยใช่หรือเปล่า หรือว่า…ออก

จากตระกูลหลงไปเลย?

ไม่ได้! นั่นไม่ได้โดยเด็ดขาด!
คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ไม่สนใจความรู้สึกของลูกชาย อีกต่อไป สองมือกุมมือของลูกชายเอาไว้แน่น “เชียว เอ๋อ ฉู่ลั่วหานทําร้ายหรูเฟย ทําให้ลูกของพวกเธอ ต้องตาย ลูกรู้หรือเปล่า! ”

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ

หลงเซียวไม่ได้ยินยังไม่เป็นไร พอเธอพูด เขา ก็แทบจะกระโดดลงจากเตียงภายในทันที สงบ เยือกเย็นแต่กลับออกแรงสะบัด ดิ้นหลุดออกจากที่ พันธนาการมือของตนเองเอาไว้ “เรื่องนี้ ผมจะตรวจ สอบให้ชัดเจน ! ”

ทั้งสองคนกำลังทะเลาะกัน โม่หรูเฟยก็ถูกหยังเป็น ใช้วีลแชร์เข็นเข้ามา

โม่หรูเฟยนึกว่าหลงเซียวเป็นห่วงตนเองอยากจะ พบหน้าเธอเร็วหน่อย พอเข้าประตูมาก็ร้องเรียก อย่างน่ารักน่าเอ็นดู “พี่เซียวคะ”

มือข้างหนึ่งของหยวนซูเฟินทาบไปบนหน้าผาก “เซียวเอ๋อ ลูกอย่ามากเกินไป หรูเฟยเพิ่งจะแท้ง สุขภาพร่างกายไม่ดี”
หลงเขียวจะสนใจไหม! เทียบกว่าสุขภาพไม่ดีของ เธอนั้น การหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยของภรรยา เขาถึงจะวนเวียนอยู่ในใจของเขาอย่างแท้จริง

ท่าทีที่ท่านเขียวมีต่อโม่หรูเฟยห่างออกไปนับพัน ไมล์ คนที่มีสมองต่างก็ดูออก ก็มีเพียงแต่โม่หรูเฟย คนเดียวเท่านั้น ที่มองหลงเซียวด้วยรอยยิ้มอ่อน หวาน รักใคร่ล็กซึ้งอย่างเห็นเขาเป็นคนรักของตัว เองก็ไม่ปาน

คนที่น่าสงสารก็ต้องมีจุดที่น่ารังเกียจเสมอ

ท่านเซียวเดินตรงเข้ามา “ทำไมต้องใส่ร้ายวหาน? หึ ก็คืออยากจะใส่ร้ายเธอ ให้เธอต้องออกไปจาก ตระกูลหลง คุณจะได้เข้ามาแทนได้สะดวก

โม่หรูเฟยนิ่งอึ้งอยู่บนวีลแชร์อย่างกะทันหัน สอง มีที่วางอยู่บนขาหดเข้าหากัน กำแน่น ลำตัวเกร็งไป หมด แม้แต่ปากยัง ด

ริมฝีปากสั่นเล็กน้อย เธอพูดออกมาประโยคนึง ด้วยความยากลำบาก “พี่เซียว…. กันคะ?” พี่พูดแบบนี้ได้ยังไง
นัยน์ตาของหลงเขียวไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเกิด ขึ้น กลับมากพอที่จะมองทะลุโมหรูเฟย “เล่ห์เหลี่ยม เล็กๆน้อยๆของคุณ อยากจะปิดฟ้าข้ามทะเล! ไม่หรู เฟย! ความกล้าของคุณนับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

ความโหดเหี้ยม ความอึดอัด การกดขี่ ความกด อากาศน้ำท่วมที่ถูกท่านเขียวคนเดียวดึงลงมาทะลัก เต็มพื้นที่ห้องราวกับสัตว์ร้ายก็ไม่ปาน ดวงตากลม โตอันไร้เดียงสาของโม่หรูเฟยเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ขึ้นมาทันที

เธอมองไปทางหยวนชูเฟิน ร้องไห้อย่างน่าสงสาร “คุณป้าคะ ตอนนั้นคุณป้าก็อยู่ในเหตุการณ์ ลั่วหา นเธอกระชากคุณป้าไม่ยอมปล่อย ยังถือโอกาส ผลักหนู…หนูปรักปรําเธอหรอคะ?”

ภาพเหตุการณ์ในตอนนั้น หยวนชูเฟินจำได้อย่าง ชัดเจน มือของฉู่ลั่วหานจับเธอเอาไว้ไม่ผิด แต่ ตอนที่เธอคลายมือออกนั้นดูเหมือนกับไม่ได้มีการ เคลื่อนไหวอย่างอื่น

หรือว่าฉู่ลั่วหานจะลงมือ ในที่ที่เธอมองไม่เห็น?
เจ๊ดส่วนที่สงสัย สามส่วน มั่นใจ

แต่ทว่าก็สามส่วนที่มั่นใจนี้ หยวนซูเฟินเลือกที่จะ สนับสนุนโมหรูเฟย “เซียวเอ๋อ เป็นฉู่ลั่วหานที่ทำร้าย โม่หรูเฟยจริงๆ หรูเฟยได้รับความไม่เป็นธรรมที่ มากขนาดนี้แต่กลับไม่กล้าที่จะให้ลูกรู้ กลัวว่าลูกจะ เสียใจ ส่งผลกระทบต่อบาดแผล

“พอแล้ว! โม่หรูเฟย ดูแลมือเท้าของตัวคุณเองให้ดี ดูแลไม่ดี ผมจะดูแลแทน

สองคําที่เยือกเย็นราวกับเกล็ดนํ้าแข็ง หลงเซียวไม่ ไว้หน้าของทั้งสองคนเลยแม้แต่น้อย

คำให้การและคำพูดหลักฐานของโม่หรูเฟยกับ หยวนซูเฟินไม่มีช่องโหว่อะไรจริงๆ แต่เขาเชื่อวหา น ถึงแม้ทุกคนจะชี้นิ้วไปให้กับเธอ เขาก็ยังคงยืนอยู่ ที่ข้างเธอ!

เป็นครั้งแรก ที่ความคิดเด็ดเดี่ยวทั้งยังแข็งกร้าว หลงเซียวคิดถึงคำว่าเชื่อใจสองคำออกมา หากใน ตอนแรกเขามั่นใจที่จะเชื่อฉ่ลั่วหาน ทุกอย่างที่อยู่ใน สามปีกว่านี้ก็คงจะไม่เกิด
เขาจะต้องหาเธอให้พบ ชดเชยข้อบกพร่อง

ทั้งหมดให้กับเธอ

“ออกไป ไม่มีคําสั่งของผม ไม่อนุญาตให้เหยียบ เข้ามาในห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว” ท่านเขียวที่อยู่ภาย ใต้ความโกรธ น้ำเสียงที่ขับไล่โม่หรูเฟยออกไปนั้น ไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่น้อย

หยวนชูเฟินพยายามที่จะช่วยเธอพูด แต่ท่านเขียว นําคําพูดที่ยังไม่ออกจากปากเธอนั้นขวางกั้นกลับไป แม่ แม่ก็ออกไปเหมือนกันครับ”

โลกในที่สุดก็เงียบลงมาหน่อย ท่านเซียวกุมขมับ ด้านซ้ายเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด ปิดตาที่เยือกเย็น ลงราวกับแช่แข็งก็ไม่ปาน

หยังเชินโน้มตัวลงเอ่ยขึ้นเบาๆ “ท่านประธาน ยังมี อะไรจะสั่งไหมครับ?”

หลงเซียวเงยศีรษะขึ้น มองท้องฟ้าทางนอก หน้าต่างทีจรดพื้น สีของท้องฟ้ากำลังจะมืดลง ด้าน นอกหน้าต่างสามารถมองเห็นแสงไฟนีออนของเมือง ค่อยๆสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าคนนั้นที่เขาคิดถึงอยู่ ในใจอยู่ที่ไหนกัน?
ได้รับความไม่เป็นธรรมมากมายขนาดนี้ แบกรับ แรงกดดันมากมายขนาดนี้ ยัยโง่ที่ดื้อรั้นทั้งยังไม่รู้ จักปกป้องตัวเองคนนี้ จะไปหลบอยู่ที่ไหนรักษาตัว กันนะ?

บ้าจริง!

คิดมาถึงตรงนี้ หัวใจของหลงเซียวก็ยิ่งมาด้วย ความเจ็บปวด บาดแผนที่พันไว้ด้วยผ้าก๊อซ ดู เหมือนจะมีเลือดล้นออกมา ด้านนอก

“ไปที่คอนโดของคุณหญิง ดูว่าของๆเธอยังอยู่ หรือเปล่า อะไรหายไปบ้าง” หัวใจของหลงเชียวเจ็บ ปวดอย่างรุนแรง ทำได้เพียงพิงไปบนหัวเตียงเพื่อ ปรับการหายใจ เพียงแต่ หายใจเข้าหายใจออก ขอ เพียงแค่ดึงขยับบาดแผล ความเจ็บปวดที่ยากจะรับ ไหวก็เกิดขึ้นมาอีกเป็นระลอก เจ็บจนทั่วทั้งร่างกาย ต่างก็ถูกเหมือนเข็มทิ่มแทงยังไงอย่างงั้น

หยังเซินออกจากที่นั่นไป ตรงไปยังคอนโดของฉู่ลั่ วนาน เปิดประตู

ด้านในยังคงรักษาสภาพหลังจากที่ฉู่ลั่วหานกับหลงเชียวทะเลาะกันเอาไว้ เศษแก้วแตกกระจาย ของขวดเหล้ากระจายอยู่เต็มที่ห้องรับแขก รอย เลือดที่อยู่บนพื้นแห้งไปหมดแล้ว ห้องรับแขกยังมี กระเป๋าเดินทางใบหนึ่งที่เอียงลาดอยู่

ที่นี่ ไม่เหมือนว่าถูกใครแตะต้องมาก่อน

หยังเชินรายงานตามความเป็นจริง เส้นเลือดที่อยู่ บนหน้าผากของหลงเซียวเต้นนูนออกมาอย่างบ้า คลั่งไม่ยอมหยุด คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่ได้พกอะไรไป ด้วยเลย ก็หายไปแบบนี้?

“เอากระเป๋าเดินทางของเธอกลับมา

กลับมาถึงห้องผู้ป่วย หยังเขินนำกระเป๋าเดินทางสี ขาววางลงบนพื้น กระเป๋าเดินทางมีรหัส เขาลองอยู่ พักหนึ่งถึงได้เปิดออก

“ท่านประธานครับ ดูนี่…

ด้านในมีเพียงเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวนิดหน่อย แต่สิ่งที่ทําให้หลงเซียวประหลาดใจก็คือ ข้างใน กล่องทําไมถึงได้มีเครื่องประดับที่มีค่ามากมาย ขนาดนี้?
ฉู่ผัวหานเป็นคนที่ไม่ชอบสวมใส่อัญมณีคนหนึ่ง เธอสวยงามอย่างสะอาดสะอ้านสบายๆจน น แล้ว ปกติแม้แต่หน้าก็ไม่แต่ง จะพกเครื่องประดับ มากมายขนาดนี้ได้ยังไงอีก

อีกทั้ง…

เครื่องประดับเหล่านี้ แม้ว่าต่างก็เป็นแบรนด์ดัง แต่ มีบางรุ่นที่เป็นของเมื่อสิบกว่าปีก่อน ไม่สอดคล้อง กับสไตล์ของเธอ ยิ่งไม่เหมือนของที่เธอจะซื้อเสีย ด้วยซ้ำ

ทิ้งเครื่องประดับวางกลับไป หลงเขียวฝืนระงับ ความคาดเดาที่อยู่ในใจ ฉู่ลั่วหานพกเครื่องประดับ ไปจากที่นี่ รักเงินข้อนี้ ไม่ใช่ว่าจะไม่มีความเป็นไป ได้

แต่ท่านเซียวให้ตายก็ไม่ไปคิดเชื่อมโยงเช่นนั้น ภรรยาของเขา ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้โดยเด็ด ขาด!

หลังจากตกดึก หลงเชียวโทรออกเบอร์ของถังจิ้น เหยียนไปอีกหลายครั้ง ยังคงเป็นไม่สามารถติดต่อ ได้!
ถ้ายังติดต่อไม่ได้อีก ท่านเขียวก็จะไม่ใส่ใจ าเนิน การพลิกแผ่นดินหา เคนยาเอง!

พลิกตัวกลับไปกลับมา ท่านเขียวนอนไม่หลับต ลอดทั้งคืน

ท้องฟ้าเพิ่งจะเริ่มสว่างขึ้น โทรศัพท์ของจี้ตงหมิงก็ โทรเข้ามา

“ พูด!”

จี้ตงหมิงยืนอยู่ภายใต้ท้องฟ้าของเคนยา ร้อนจน ทั่วทั้งตัวแทบจะถูกเผาไหม้ก็ไม่ปาน “บอสครับ ผม ถึงแล้ว เพียงแต่คนของทางนี้บอกว่าถังจิ้นเหยียนวัน นี้ถูกส่งออกไปทำการตรวจคนไข้ที่ด้านนอก และ ไม่ได้อยู่ประจำการ พวกเขาไม่รู้ว่าถังจิ้นเหยียนไป ที่ไหน

“รอเอาไว้! จำเป็นต้องรอจนเขาปรากฏออกมา

“ครับ!”

วางสายโทรศัพท์ลง จี้ตงหมิงก็เดินจากไหล่เขากลับมาถึงห้องหลังเตี้ยๆเล็กๆที่เรียงกันเป็นแถวทาง นั้นอีกครั้ง ด้านล่างไม่มีสัญญาณแม้แต่น้อย ไม่วิ่ง ไปถึงทีไหล่เขาก็เท่ากับตัดขาดจากโลกไปเลย

ฉู่ลั่วหานดันประตูห้องเปิดออก ในมือถือถังน้ำใบ หนึ่งเตรียมที่จะไปตักน้ำ พอเงยหน้าขึ้นมา มองเห็น จี้ตงหมิงที่ซุ่มไปด้วยเหงื่อเดินมาด้วยความยาก

ล่ามากอย่างตกตะลึง!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ