ตอนที่ 155 แห้ง เด็กไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้

โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วยของหลงเซียว

“เธอพูดว่าอะไรนะ? เธอไม่ได้ดูผิดใช่หรือเปล่า? นี่ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลยนะ พูดผิดประโยคเดียว ระวังหัว ของเธอด้วย”

โม่หรูเฟยได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง สายตาแสร้าง ทําเป็นตื่นตระหนกขึ้นมา ระวังเป็นอย่างมากไม่ให้ ถูกหยวนชูเฟินเห็น ทั้งยังจงใจที่จะถูกเธอเห็น

รายละเอียดที่อยู่ข้างใน มีแต่เธอเท่านั้นที่ชัดเจน ที่สุด

“ได้ ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

วางโทรศัพท์ลง โม่หรูเฟยกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ อย่างไม่เป็นสุข เดินไปถึงด้านหน้าของหยวนชูเฟิน กดเสียงให้เบาจนสุด เอ่ยขึ้นโดยใช้เสียงที่มีแค่สอง คนเท่านั้นที่จะสามารถได้ยินได้ “คุณป้า หนูต้อง ออกไปสักรอบ มีธุระนิดหน่อย ดูเหมือนจะยุ่ง ยากมากค่ะ”

หยวน เฟินขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจนัก “เรื่อง อะไร? ให้คนอื่นไปจัดการ หนูกำลังท้องจะวิ่งไปมา อะไร? ไม่กลัวส่งผลกระทบต่อลูก?”

หลงกิงนั่งอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก ในมือถือ เอกสารฉบับนึงกำลังดูอยู่ สายตาที่เหลือที่เฉียบคม มองมาทางภรรยาของตัวเองและโม่หรูเฟย “เรื่อง อะไร พูด

โม่หรูเฟยมองไปทางหลงเซียวที่กำลังหลับตาบำรุง สติอย่างระมัดระวัง กัดริมฝีปากเอาไว้ ส่งสายตาให้ กับทั้งสองคน ความหมายนั้นก็คือกำลังบอกกับพวก เขาว่า เรื่องนี้ไม่สะดวกที่จะถูกหลงเซียวรับรู้

หยวนซูเฟินพอจะเดาออกแล้ว จะต้องเป็นฉู่ลั่วหา นอย่างแน่นอน

พยุงโซฟาเอาไว้แล้วลุกยืนขึ้น หยวนชูเฟินเอ่ย “ฉัน ไปกับหรูเฟย คุณอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเชียวเอ๋อ”

หลงถึงไม่พูดอะไรออกมา ก้มศีรษะดูเอกสารต่อ ไป

“พูดเถอะ คือ ลั่วหานที่ก่อเรื่องอะไรอีกแล้วใช่หรือ

เปล่า?”

เดินออกนอกประตู หยวนซูเฟินพุ่งเป้าไปที่ฉู่ลั่วหา นอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม น้ำเสียงเบื่อหน่าย ท่าทีเย็นชาอย่างถึงที่สุด

โม่หรูเฟยคล้องแขนของเธอเอาไว้ ปกปิดให้กับฉู่ฮั่ วหานอย่างใจกว้างรู้เรื่องรู้ราว “หนูก็ไม่ทราบเหมือน กันค่ะว่าจริงหรือเท็จ เมื่อครู่นี้มีคนโทรศัพท์มาหา หนู บอกว่าเห็นฉู่ลั่วหานอยู่ในห้องพักผ่อนชั้นบนสุด อีกทั้ง ห้องพักผ่อนนั้นเป็นของ…ถังจิ้นเหยียนค่ะ”

“อะไรนะ! ” หยวนชูเฟินเบิกตาโพลงขึ้นมาใน ทันที!

ภาพที่ฉู่ลั่วหานโอบกอดกับชายหนุ่มแปลกหน้า เพิ่งจะถูกสื่อเปิดเผย คิดไม่ถึงว่าจะยังไปมาหาสู่กับ ผู้ชายอย่างไร้ยางอาย ช่างหน้าด้านจนถึงขีดสุด จริงๆ!
“ชั้นบนสุดใช้หรือเปล่า! ไปกับฉัน”หยวนซูเฟ่น โกรธจนยับยั้งอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ในชั่วขณะ ความ อัปยศอดสู ฉู่ลั่วหานนำมาให้กับตระกูลหลงเธอไม่ สามารถทนต่อไปได้อีก เธอจะต้องจับนังแพศยาให้ ได้ด้วยมือของเธอเอง แล้วก่าจัดออกไปจากบ้าน ตระกูลหลงโดยสมบูรณ์แบบ!

จําเป็นต้อง!

โม่หรูเฟยถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าวอย่างขี้ขลาด “คุณป้า หนูไม่กล้าไป ฉู่ลั่วหานเธอริษยาหนู เกลียด ที่หนูท้องลูกของหลงเซียว หากหนูไป เธอจะต้องคิด อยากจะฆ่าหนูอย่างแน่นอน”

“ฉันอยู่ที่นี่ หนูกลัวอะไร? มันกล้าแตะต้องแม้เพียง นิ้วมือเดียวของหนู ฉันจะเอาชีวิตมัน! ”

มุมริมฝีปากของโม่หรูเฟยยกขึ้นอย่างเงียบๆใน ช่วงวินาทีที่ก้มศีรษะลงไป โอบแขนของเธอเอาไว้ อย่างอ่อนแอเชื่อฟังคำสั่ง ยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยนน่า สงสาร ขอบคุณค่ะคุณป้า

ลิฟต์ตรงมาถึงชั้นบนสุด หยวนชูเฟินเดินออกจาก ลิฟต์ก็มุ่งตรงไปยังห้องพักผ่อนของถังจิ้นเหยียน
“ฉูวนาน เปิดประตู !

หยวนเฟินเว้นการเคลื่อนไหวในการกดกริ่ง ยกมือขึ้นเคาะประตูอย่างรุนแรง เสียงดังสนั่นหวั่น ไหวสะเทือนไปทั่วทั้งชั้น

โมหรูเฟยหลบอยู่ที่ข้างกายของเธอออดอ้อนเอ่ย ขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “คุณป้าคะ ถึงอย่างไร นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่มีหน้ามีตาอะไร คุณป้ายังไง…

“ไม่มีหน้ามีตา! มันกล้าทํา ก็ควรจะถูกคนรับรู้ หน้าตาของตระกูลหลงของเราต่างก็ถูกนั่งหญิง สารเลวคนนี้ทําให้เสียไปหมดแล้ว หรือว่ายังจะให้ ฉันเอามันเป็นย่าทวดบูชาอยู่อีก! ”

ฉู่ลั่วหานได้ยินเสียงเคาะประตูที่ดังสนั่นฟ้า นวด คลึงไปบนขมับแล้วลืมตาขึ้น ด้านนอกหน้าต่างได้ เป็นเวลาค่าคืนที่ดาวกระจายเต็มท้องฟ้าแล้ว

นอนคราวนี้ระยะเวลาในการหลับของเธอนานมาก นอนจนทั่วทั้งร่างกายรู้สึกอ่อนเพลียไปหมดแล้ว

หรือว่านี่จะเป็นความรู้สึกที่คิดไปเอง? เธอนอนจน โง่ไปแล้ว? ไม่เช่นนั้นทำไมถึงได้ยินว่ามีคนเรียกเธออยู่ อีกทั้งเสียงดูเหมือนยังค่อนข้างที่จะคุ้นหูอีก

” ลั่วหาน! เธอออกมาเดี๋ยวนี้! “

เสียงเคาะประตูชัดเจนมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ลั่วหาน สรุปได้ว่าไม่ใช่ตัวเองที่นอนจนโง่ มีคนเคาะประตู จริงๆ

อีกทั้ง…เสียงของหยวนซูเฟิน!

เธอมาที่นี่ได้ยังไงกัน?

ความรู้สึกไม่เป็นสุขแผ่ขยายไปทั่วทั้งร่างกาย ฉู่ลี่ วหานเลิกผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง ออกแรงสะบัด ศีรษะอยู่หลายทีถึงสามารถทำให้สายตาโฟกัสได้

หมุนลูกบิดประตู เธอยังไม่ทันมองให้ชัดเจนว่าผู้ ที่มานั้นเป็นใคร บนใบหน้าก็นำมาซึ่งฝ่ามือที่เต็มแรง ของหยวนซูเฟิน!

“เพี้ยะ! ”
ทุกตัวอักษรทุกประโยคของหยวนซูเฟินต่างก็แอบ ซ่อนไปด้วยความประชดประชัน ราวกับปลายมีด แหลมคมก็ไม่ปานทิ่มแทงมาบนหัวใจของฉู่ลั่วหานอ ย่างแรง ไม่ต้องพูดถึงหน้าตา เธอตอนนี้ต่างก็แทบ จะฉีกหัวใจของเธอ

ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะ รอบดวงตาสีแดงสดแห้งผาก อย่างสุดจะทน แต่อยู่ต่อหน้าของหยวน เฟินเธอ ร้องไห้ไม่ออก “หนูกับถังจิ้นเหยียนไม่มีอะไรเลยค่ะ หนูเป็นไข้เขาให้หนูพักผ่อนอยู่ที่นี่ ที่นี่มีเพียงแค่หนู คนเดียว”

หยวนเฟินอุทานออกมาอย่างประชดประชัน “ฉู่ ลั่วหาน คำพูดเหล่านี้ ตัวเธอเองเชื่อไหม? ตอนที่ ออเซาะฉอเลาะกับผู้ชาย ก็ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะ ถูกคนพบเข้า! ฉันไม่อยากพูดจาไร้สาระกับเธอ ฉู่ ลั่วหาน เรื่องในคืนนี้ ฉันจะบอกกับลูกชายของฉัน ให้หมด ให้เขามองเห็นชัดเจนว่าเธอเป็นคนยังไง! หลอกเขามาสามปี เธอมันนังโสเภณีที่ใครต่างก็เอา มาเป็นสามีได้!

อะไรนะ?

คำพูดนี้พูดออกมาจากปากของหยวนซูเฟิน? หยวนซูเฟินที่เป็นตัวแทนของคุณนายแห่งตระกูล ที่ร่ำรวย สูงส่งสง่างามมาโดยตลอด เพื่อที่จะมอบ ความอัปยศอดสูให้กับเธอ แม้กระทั่งคำพูดแบบนี้ก็ พูดออกมาได้? !

ฉู่ลั่วหานคําหมัดอย่างตื่นตะลึง กระดูกเป็นท่อนๆ นูนขึ้นมาบนหลังฝ่ามือที่ผอมจนหนังห่อกระดูก “แม่ คะ คิดไม่ถึงว่าแม่จะมอบความอัปยศอดสูให้หนู ขนาดนี้? แม่ก็แค่อยากไล่หนูออกจากตระกูลหลง ไม่ใช่หรอคะ? มีความจําเป็นอะไรจะต้องโยนความ ผิดที่ไม่น่าฟังขนาดนี้ให้กับหนู! ”

เธอพยายามคํารามอย่างเต็มที่ด้วยความโมโห ราวกับบนร่างกายถูกสิ่งโสโครกอะไรสาดสกปรกใส่ ตะโกนกลับไปราวกับจะเป็นบ้าก็ไม่ปาน

หยวนชูเฟินคิดไม่ถึงว่าฉู่ลั่วหานจะกล้าต่อปาก ก็ ยิ่งโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ ยื่นมือออกไปจะตบเธออีก ครั้ง!

ฉู่ลั่วหานชูมือขึ้น กระชากข้อมือของหยวนชูเฟิน เอาไว้แน่น “แม่อยากให้หนูไปจากหลงเซียว ไปจาก ตระกูลหลง ถึงแม้หนูกับถังจิ้นเหยียนจะไม่มีอะไร กันเลย แม่ก็จะไม่ยอมรามือง่ายๆ หนูพูดถูกไหม คะ?”

เปิดออกให้เห็นความจริงอย่างตรงไปตรงมา ฉู่ วหานพูดอย่างกระจ่าง เธอไปจากตระกูลหลงได้ แต่ ไม่มีทางทำให้ชื่อเสียงของตัวเองกลายเป็นเช่นนี้ ก่อนที่จะจากไปโดยเด็ดขาด

หยวนซูเฟินอุทานอย่างประชดประชันลอดไรฟัน ออกมา ดูเหมือนมีความเยือกเย็นพ่นออกมาจาก ดวงตาและจมูกของเธอ เยือกเย็นจนน่าตกตะลึง ทิ่ม แทงกระดูกทะลุไปถึงหัวใจ “ถูกแล้ว! ”

เหอะๆ!

ฉู่ลั่วหานหัวเราะขึ้นมาอย่างกะทันหัน สายตามอง ไปทางโม่หรูเฟย “ดีมากค่ะ ตรงไปตรงมาหน่อยดี แค่ไหนกัน ไม่ต้องคิดแผนการอะไรมากมายขนาด นั้น ทุกคนจบกันอย่างสวยงามหน่อย โม่หรูเฟย เธอ ไม่ใช่ว่าอยากจะแต่งงานกับหลงเซียวหรอกหรอ? พอใจแล้วสินะ?”

ใช่สิ เธอไปคนเดียว ตระกูลโม่กับตระกูลหลงต่างก็ ดีใจกันหมดแล้ว
โม่หรูเฟยก้าวขามาข้างหน้าหนึ่งก้าว “ฉันรักพี่เขียว ไม่เหมือนเธอ หลังจากที่แต่งงานกับเขาก็พัวพันกับ ผู้ชายไม่เลิก อยู่ใกล้ตัวที่เซียวยังทำตัวเสเพล

เธอหุบปาก! โม่หรูเฟย ยังไม่ถึงตาที่เธอจะเข้ามา ตำหนิฉัน”

ใครต่างก็อยาก เติมตบเธออีกซักฉาด เห็นเธอ ล้วหานเป็นอะไรกัน?

หยวน เฟีนออกแรงกระชากข้อมือของตัวเอง จะ ทำยังไงฉู่ลั่วหานใช้แรงทั้งหมดเธอสะบัดไม่หลุด ” ลั่วหาน การแต่งงานของเธอกับลูกชายฉัน จบแน่”

ใช่สิ จบแน่ เธอรู้

โม่หรูเฟยก้าวเท้าใหญ่ๆเดินเข้ามา สองมือรวมกัน ไปแกะมือของฉู่ลั่วหานออก “เธอปล่อยคุณป้า ปล่อยคุณป้า! ”

ฉู่ลั่วหานแทบจะหัวเราะออกมาจริงๆ “โม่หรูเฟย แสดงละครต้องระวังขนาดและขอบเขต ท่ามากเกินไปก็เหมือนกับไม่ได้ทำ

ไม่ทรูเฟยไม่ฟังคำประชดประชันของเธอ ใช้แรง แกะออกต่อไป เธอต้องดำเนินแผนการของตัวเอง จะต้องมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น!

“ออกไป! นี่คือเรื่องของฉันกับตระกูลหลง ยังไม่ ถึงตาให้เธอมาแทรกปาก! ”

โม่หรูเฟยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฉันรักพี่เซียว! และ ไม่มีทางให้เธอทำร้ายคุณป้าโดยเด็ดขาด!

“หรูเฟย หนูออกไปก่อน ระวังลูกที่อยู่ในท้อง

คุณป้า ฉู่ลั่วหานไม่เคารพคุณป้า หนูไม่มีทางให้ เธอมาก่อเรื่อง!!”

ฉู่ลั่วหานแหงนศีรษะหัวเราะขึ้นอย่างประชด ประชัน เป็นภาพที่น่าซาบซึ้งใจจริงๆ เธอแทบจะถูก ทักษะการแสดงของโม่หรูเฟยทำให้ร้องไห้ออกมา อย่างโง่ๆอยู่แล้ว

“ฉู่ลั่วหาน เธอปล่อย ปล่อยคุณป้า! ”
ได้ เธอปล่อย

พอ ลั่วหานคลายมือ หยวนซูเฟินก็เซไปทางด้าน หลังก้าวใหญ่ๆ

โมหรูเฟียยืมแรงในการส่งแรง ร่างกายล้มลงไปที่

ด้านหลังอย่างรุนแรง!

‘ปิ๊ง!

เสียงบนกระทบที่หนักอึ้งทําลายความเงียบภายใน ห้องลงอย่างกะทันหัน โม่หรูเฟยล้มลงไปบนพื้น สอง มือกางออก เก้าอี้ตัวหนึ่งทับลงมาที่ช่วงท้องพอดี !

“โอ๊ย! ” เสียงกรีดร้องที่แทบจะขาดใจของโม่หรู เฟยดังขึ้น

หรูเฟย! ทรูเฟยหนูเป็นยังไงบ้าง?!

โม่หรูเฟยนิ่งอยู่บนพื้น สีหน้าซีดเผือดลงทันที ลม หายใจอ่อนระทวย ดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัว “คุณ ป้า…ท้องของหนู…
หยวนซูเฟ้นราวกับถูกสายฟ้าฟาด เบิกตาโพลง มองเห็นท้องน้อยของเธอ เลือดไหลเป็นทางออกมา จากร่างกายช่วงล่างไม่หยุด…

“ทรูเฟย! หรูเฟย! ส่งคนมา! หมอ! รีบช่วยชีวิต คนด้วย!

ล้วงานยืนอยู่กับที่ ความรู้สึกที่อยู่บนใบหน้าหาย ไปในชั่วขณะ อารมณ์ทั้งหมดถูกแช่แข็ง ร่างกาย แข็งตัวไปในที่สุด

“โมหรูเฟย เธอ…

เมื่อครู่นี้เธอไม่ได้ทําอะไรเลย ตอนที่เธอปล่อยมือ ของหยวนชูเฟีนออก ก็ไม่ได้ใช้แรงอะไรอย่างอื่น ไม่ หรูเฟยจะล้มลงไปอย่างประหลาดได้ยังไงกัน? ยัง ถูกเก้าอี้ตกทับพอดีอีก?

โม่หรูเฟยกัดริมฝีปากเอาไว้อย่างไร้เรี่ยวแรง “ฉู่ลั่วหาน…เธอเกลียดฉัน… ก็พุ่งเป้ามาที่ ฉัน…ทําไม…ทําร้ายลูกของฉัน…”

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงด้านนอกประตูห้องฉุกเฉินแผนกสูติ-นรีเวช

“เฟยเฟยเป็นยังไงบ้าง? เฟยเฟย! “ฟูเหวินฟาง กับโมล่างคนรีบมาที่โรงพยาบาลด้วยความร้อนรน อย่างถึงที่สุด สิ่งที่ต้อนรับพวกเขาก็คือประตูใหญ่ ห้องฉุกเฉินที่ปิดสนิท

ยังมีหยวนซูเฟินกับฉู่ลั่วหานที่ด้านนอกประตู

หยวนชูเฟินหลับตาเอาไว้ ไม่พูดอะไรออกมา

ฟู่เหวินฟางคว้าแขนของหยวนชูเฟินเอาไว้ คำราม ด้วยเสียงที่แหบพร่า “ลูกสาวของฉันเป็นอะไรไปกัน แน่? เธอพูด ชูเฟิน! ”

ฉู่ลั่วหานนั่งอยู่บนเก้าอี้ สองมือเต็มไปด้วยเลือด ไม่ พูดอะไรออกมา

หยวนชูเฟินเอ่ยขึ้นเบาๆ “หรูเฟยเกิดอุบัติเหตุ สถานการณ์ยังไม่แน่ชัด

จะเกิดอุบัติเหตุได้ยังไงกัน! ”
หยวน เฟินเบิกตาขึ้น กวาดตามอง ลั่วหาน แม้ว่า จะไม่พูดอะไร แต่ความหมายมากพอที่จะชัดเจนได้

“ปัง!! ”

ขอบมุมที่แข็งแรงของกระเป๋าถือหนังจระเข้ที่อยู่ ในมือของฟูเหวินฟางถูกเขวี้ยงออกไปทาง ลั่วหา

น!

“ฉ่ลั่วหาน! หรูเฟยมีเรื่องที่ไม่คาดฝันใดๆเกิดขึ้น ฉันจะให้เธอเป็นของที่ฝังไปพร้อมกับคนตาย!

ฉู่ลั่วหานเจ็บจนรู้สึกอึดอัดที่บริเวณหน้าอกในทันที แทบจะไม่สามารถหายใจเข้าไปได้

เธอยังไม่ทันได้เอ่ยปากอธิบายไปแม้แต่คำเดียว ประตูห้องผ่าตัดก็ถูกผลักออก

โม่ล่างคุนคว้าแขนของหมอเอาไว้บีบเอาคำตอบ ด้วยความร้อนรน “ลูกสาวของผม…เป็นยังไงบ้าง?”

หมอถอดหน้ากากอนามัยออก สีหน้าหนักแน่นและ จริงจัง “คุณโม่ ลูกสาวของคุณได้พ้นขีดอันตราย แล้วค่ะ… อยากจะพูดแต่ก็หยุดลงไม่พูดออกมาเห็นได้ชัดว่ายังมีประโยคหลังต่อ

หยวนซูเฟินรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นสุข

สองมือของฟูเหวินฟางขย่าไปบนชุดกาวน์ที่เปื้อน คราบเลือดของหมอ “เด็กล่ะคะ? เด็กที่อยู่ในท้อง ลูกสาวของฉันล่ะคะ?”

หมอก้มศีรษะลงด้วยความหดหู่ “ขอโทษค่ะ พวก เราพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ว่า…ไม่ สามารถรักษาเด็กเอาไว้ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ