ตอนที่ 145 ป้อนน้ำดื่มให้คุณ ไม่ทําอย่างอื่น

ในตอนเย็น ฉู่ลั่วหานตื่นขึ้นมาจากอาการโคม่า ดวงตาและคอยังคงเจ็บและรู้สึกไม่สบายตัวหลัง จากถูกควัน ดิ้นรนหลายครั้ง ในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา

สายตาของเธอยังไม่ฟื้นตัวอย่างเต็มที่ และเธอก็ ยังมองเห็นสิ่งต่างๆยังไม่ชัด เห็นแค่ชายคนหนึ่งนั่ง อยู่บนโซฟาหน้าเตียงโรงพยาบาล ชายคนนั้นกำลัง มองลงไปที่บางสิ่ง หุ่นของเขาสูงและโต และในมุม มองที่คลุมเครือ เหมือนกับคนที่เธอฝันถึงในตอนที่ เป็นลมอยู่

คอของเขาแห้งและไม่สบายอย่างมาก ลั่วหาน ตะโกนด้วยเสียงแหบและเบา หลงเซียว………… คุณหรือเปล่า?”

เพราะเสียงนั้นเล็กเกินไป เธอจึงไม่แน่ใจว่าอีกฝ่าย ได้ยินหรือไม่ เธอกระพริบตาสองสามครั้ง แล้วมอง ไปอีกครั้ง ร่างนั้นค่อยๆถูกโฟกัส ชายคนนั้นลุกขึ้น แล้วกำลังเดินเข้ามา และใกล้ขึ้น เธอถึงมองเห็นว่า แท้จริงแล้วไม่ใช่เขา
กุ้งจิ้นเหยียนยิ้มอย่างอ่อนโยน และเดินเข้าหา วนานที่อ่อนแอ เขามองใบหน้าซีดเซียวของเธอด้วย ความปวดใจ และยื่นมือออกไปดึงผ้าห่มบางๆขึ้น มาบนตัวเธอ “คุณตื่นแล้วเหรอ รู้สึกดีขึ้นหน่อยหรือ บัง?

เสียงและการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนเช่นนี้ ก็คงมี เพียงถังจิ้นเหยียนเท่านั้นที่สามารถทำออกมาได้?

ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดหวังในใจเล็กน้อย เปลวไฟที่เพิ่ง ถูกจุดขึ้นมาก็ถูกดับลงอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง ส่ายหัว และพูดอย่างหมดแรงเบาๆว่า “ดีขึ้นเยอะแล้ว คุณ คอยดูแลฉันอยู่ที่นี่ตลอดเวลาเหรอ?”

ถังจิ้นเหยียนไม่ได้จงใจเน้นย้ำ “ดื่มน้ำหน่อยเถอะ ควันไฟหนักมาก คอและตาของคุณได้รับความบาด เจ็บอย่างมาก อย่าพึ่งพูดเสียงดังในตอนนี้ พยายาม ข่มตาให้มากที่สุด

ลั่วหานตอบว่า อืม รู้สึกอยากดื่มน้ำมากจริงๆ

ยิ่งรู้สึกร่างกายอ่อนแอลง เธอคิดว่าเธอจะได้เห็น หลงเชียวนั่งอยู่ที่นี่เมื่อเธอตื่นขึ้นมา แต่โดยไม่คาด คิด เขาก็ยังคงเลือกโม่หรูเฟยอยู่ดี
เหยียนน้ำ นิ้ว สะอาด เดินเข้า มา แสงดวงอาทิตย์ตกที่ตัวของเขา มอบร่าง ที่ฝังด้วยแสงทองคําอ่อนเป็นชั้นๆ เขาจมอยู่ใน สายัณห์ของพระอาทิตย์ตก ความอบอุ่นที่อธิบายไม่

พยุงหลังของฉู่ลั่วหานอย่างระมัดระวัง และปล่อย ให้เธอเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา ถังจิ้นเหยียน ไม่ได้ให้โอกาสเธอที่ปฏิเสธและต่อสู้เลย ตอนนี้เขา ใส่เสื้อคลุมสีขาว และเป็นหมอของเธอ ที่สามารถ ดูแลเธอได้อย่างสมเหตุสมผล

“มันไม่ร้อนแล้ว ฉันคิดว่าคุณจะต้องตื่นขึ้นมาใน เวลานี้ และเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว” ถังจิ้นเหยียน หัวเราะด้วยเสียงที่นุ่มนวล และยื่นแก้วน้ำเข้าปาก ของเธอ และป้อนให้เธอดื่มทีละนิด

ฉู่ลั่วหานรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย จิบแล้วดิ้นพูด ว่า “ฉันทำเองได้ รบกวนคุณเขย่าเตียงขึ้นมาหน่อย แล้วฉันดื่มเอง”

ถังจิ้นเหยียนไม่ฟัง “คุณคุณไม่น่ารักจริงๆเมื่อ คุณปฏิเสธ นี่แค่ป้อนน้ำให้คุณเฉยๆ และผมก็ไม่ได้ อะไรอย่างอื่น กังวลอะไรเหรอ?
มันแปลกจัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตั้งขึ้นเหยียนกลาย เป็นคนที่มีอิทธิพลขนาดนี้? นี่คือจังหวะของเส้นทาง หลงเชียว

ส่วหานเซริมฝีปากของเธอ และคว้าแขนเสื้อของ เขาอย่างกระวนกระวาย และถามว่า แล้วบางช่วง หล่ะ? เธอเป็นอย่างไรบ้าง? มีใครช่วยเธอไว้หรือ ไม่?!

เธอไม่ได้เป็นไร อาการของเธอดีกว่าคุณเล็กน้อย แต่เธอได้รับบาดแผลภายนอกจํานวนมาก โชคดี ที่เธอได้รับการรักษาทันเวลา และก็ไม่เป็นอะไร แล้ว อยู่ในห้องผู้ป่วย พ่อแม่ของเธอก็อยู่ที่นี่ ไม่ต้อง กังวล

อย่างนั้นเธอจึงจะวางใจ

เมื่อเกิดเหตุการณ์ไฟไหม้ขึ้น สิ่งที่เธอคิดถึงนั้นคือ ลู่วงซวงทั้งหมด ไม่เป็นที่น่าเสียดายหากเธอเอง ตายไป แต่ลู่ขวงช่วงไม่สามารถตายได้

ดื่มน้ำหมดทั้งแก้วทีละคำ คอที่แห้งผากและไม่ สบายก็หายเป็นปกติเล็กน้อย “ขอบคุณ รองคณบดี
สีหน้าของถังจิ้นเหยียนกระชับขึ้นเล็กน้อย วาง แก้วน้ำแล้วไม่ได้เร่งรีบที่จะปล่อยคนลง แต่มองไป ด้านข้างของเธอ และยั่วยวน “คุณไม่ใช่หมอในโรง พยาบาลกลางอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นผมก็ไม่ใช่หัวหน้า ของคุณแล้วในตอนนี้ ผมเคยบอกแล้วไงว่าจะต้อง เรียกผมในอนาคตยังไง ลืมไปแล้วหรือ?

เสียงที่สง่างามและน่ารื่นรมย์ดังก้องอยู่ในหู ราวกับขนนก บิดส่วนผิวหนัง สบายมาก และอ่อน โยนมาก

คิ้วของลั่วหานขมวด พูดตรงๆว่าเธอไม่คุ้นเคยกับ การเรียกชื่อถังจิ้นเหยียนมากนัก มักจะรู้สึกว่าการ เรียกเขาด้วย ชื่อของเขานั้น เป็นเรื่องที่………… สนม และคลุมเครือ

หลังจากใช้ความคิดเป็นเวลานาน เธอก็ปลอบตัว เองว่า “ขอบคุณมาก ถึงจิ้นเหยียน

ถึงจิ้นเหยียนไม่ได้โกรธกลับหัวเราะ สีหน้าที่สง่า งามของเขาเปล่งประกายสีแดง “เอาหล่ะ ถึงแม้ว่า ผมจะไม่พอใจกับการเรียกชื่อและนามสกุลร่วมกัน นี้มากนัก แต่อย่างน้อยมันก็พิสูจน์ได้ว่ายังมีช่องว่าง สำหรับการปรับปรุงดีขึ้น
หลังจากพูดจบแล้วเขาก็ปล่อยคนลง และตรวจ เปลือกตาของเธอ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีผลสืบเนื่อง “อุณหภูมิพอเหมาะหรือไม่?

เครื่องปรับอากาศในห้องอยู่เปิดอยู่ที่ 27 องศา เซลเซียส และพอดีสบายมากไม่ร้อนไม่เป็น

“เหมาะสมดี ฉันสบายดี คุณไปทํางานก่อนเถอะ”

เมื่อเห็นถังจิ้นเหยียนตอนเมื่อกี้นี้ เขากำลังดู เอกสารอยู่ และยังมีเอกสารบางส่วนอยู่บนโซฟาที่ เขายังไม่ทันได้ดู

ฉู่ลั่วหานรู้สึกผิดอยู่ในใจตัวเองมาก ถังจิ้นเหยียน เป็นคนดีต่อเธอจริงๆ ดีจนไม่มีใครสามารถปฏิเสธ ได้ หากเธอผิดต่อเขา เธอจะต้องอับอายไปตลอดชี วิตแน่ๆ

ฮาๆ! โง่จริงๆ เธอจะมีตลอดชีวิตให้ละอายใจได้สัก ที่ไหน?

ถังจิ้นเหยียนนั่งบนโซฟาและดูเอกสารอย่างจริงจัง ในเวลาเขาก็หันมาสนใจมองเธอบางครั้ง สายตา ของทั้งสองก็สบกันในท่านอากาศ โดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเห็นความอ่อนโยนในดวงตาของเขา

คำพูดหนึ่งเข้ามาในความคิดอย่างรวดเร็ว – เป็นกระแสน้ำอันยาวนาน

ความประหลาดใจและความรักที่หลงเชียวทำให้ เธอเป็นอันตรายอยู่เสมอ แต่หลังจากน้ำท่วมมันก็ ยุ่งเหยิง

แต่ความรักของถังจิ้นเหยียนที่มีต่อเธอคือสหาย และผู้พิทักษ์ที่อ่อนโยน เขาไม่มีความแข็งแกร่งมาก ขนาดนั้น แต่ละลายความอ่อนโยนลงในไขกระดูก ของเขา

ฉู่ลั่วหานหลับตาลง ด้วยการถอนหายใจเบาๆ

หลงเชียว คุณอยู่ที่ไหน? อยู่ข้างๆโม่หรูเฟย และ ดูแลเธอกับลูกอยู่ใช่ไหม?

ในห้อง โทรศัพท์มือถือของถังจิ้นเหยียนสั่น
หลังจากรับโทรศัพท์ คนเหยียน รีบพูดว่า “คุณ พักผ่อนที่นี่ให้ดี ถ้าคุณต้องการอะไรติดต่อพยาบาล ทันที ผมจะไปที่ห้องฉุกเฉินก่อน

“โอเค คุณไปเกะ”

ก่งจิ้นเหยียนจากไป และเธอเป็นคนเดียวที่เหลือ อยู่ในห้องผู้ป่วยวีไอพีขนาดใหญ่ รู้สึกว่างเปล่า ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็หายไป

ในเวลานี้ ในห้องผู้ป่วยของโม่หรูเฟย

ฟู่เหวินฟางและคนอื่นๆล้อมรอบเตียงในโรง พยาบาลของโม่หรูเฟยเป็นวงกลม และแสดงความ เป็นห่วงอย่างอบอุ่น

เฟยเฟย ในที่สุดคุณก็ตื่นขึ้นมา และแม่ตกใจ กังวลมาก ยังมีที่ไหนรู้สึกไม่สบายไหม? แม่จะเรียก หมอมา” ฟู่เหวินฟางจับมือลูกสาวไว้แน่น ราวกับกลัว ว่าลูกสาวจะบินหนีไปทันทีที่เธอปล่อยไป

โม่หรูเฟยกระพริบตาสองสามครั้ง ในที่สุดสายตา ของเธอก็จดจ่อ และมือของเธอก็แตะท้องส่วนล่าง ของเธอโดยจิตใต้สำนึก หลังจากสัมผัสมัน ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง ลูกล่ะ? ลูกของฉันกับพี่เขียว เป็นยังไงบ้าง?

ฟู่เหวินฟางและหยวนซูเฟ้นยิ้มให้กัน คนก่อนพูด อย่างจงใจแสดงออก “ฉันเคยพูดว่าอย่างไรบ้าง? คนที่เป็นแม่ ต้องคิดถึงลูกของตัวเองก่อนอันดับแรก ดูสิ เฟยเฟยยังไม่ทันได้แต่งงานกับหลงเซียวเลย ในใจก็เต็มไปด้วยลูกของพวกเขาแล้ว”

หยวนซูเฟินมองไปที่โม่หรูเฟยด้วยความห่วงใย จับมือเธออีกข้างหนึ่ง แล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มที่หายาก เด็กไม่เป็นไร คุณลำบากพอแล้ว หรูเฟย ป้าจะ ตอบแทนคุณแน่นอน

โม่หรูเฟยยิ้มอย่างน่ารักและเชื่อฟัง “ขอบคุณมาก คุณป้า ลูกสบายดีก็พอ ไม่งั้นจะอธิบายต่อคุณยังไง คุณชอบเด็กมากขนาดนี้ ฉันจะยากลำบากแค่ไหนก็ ไม่เป็นไร ตราบเท่าที่ลูกยังปลอดภัยก็โอเค”

หลังจากคำพูดเหล่านี้ ทำให้ผู้อาวุโสทั้งสองรู้สึก สะเทือนใจมาก โดยเฉพาะฟูเหวินฟาง ที่เอาแต่ พูดคำดีช่วยลูกสาวตัวเองอยู่ต่อหน้า หยวนชูเฟิน และทําให้ไม่หรูเฟยขึ้นครองบัลลังก์คุณนายหญิง ตระกูลหลงโดยตรง
ในห้อง โม่ล่างคนก็ช่วยพูดอีกคน ในเวลาอันสั้นๆ โม่หรูเฟยก็กลายเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสําหรับความ อ่อนโยนความสง่างามและความเหมาะสม

โม่หรูเฟยทำให้ผู้อาวุโสมีความสุข จากนั้นก็ทํา เสียงถามเบาๆว่า “คุณป้าค่ะ พี่เขียวไปไหน? ฉัน อยาก………ฉันอยากเจอเขา

ท่าทางที่น่าสงสารนั้นเพียงพอแล้ว สำหรับฉากไม่มี ที่ว่างให้เธอปฏิเสธ “คุณไม่ต้องห่วง เดี๋ยวถ้าเขามา แล้ว จะให้เขาอยู่เป็นเพื่อนคุณนานๆ

โม่ล่างคนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ฮ่าฮ่า เป็นความจริง ที่ลูกสาวโตแล้วจะเก็บไว้ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้ตัวของ เฟยเฟยอยู่ในตระกูลโม่ และหัวใจของเธอก็อยู่ที่ ตระกูลหลงของพวกคุณตลอดเวลา”

หยวนซูเฟินกระตุกยิ้ม และมีแผนของตัวเองในใจ อย่างเป็นธรรมชาติ “ถ้าเซียวเอ๋อตกลง หรูเฟยก็จะ กลายเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลหลงของเรา”

“เขาจะขัดขืนคำสั่งของพ่อแม่ได้หรือ?” ทัศนคติ ของโม่ล่างคุนหนักแน่นมาก และเขาไม่ยอมให้ ลูกสาวขายหน้าอีกครั้ง
ฟู่เหวินฟางกล่าวว่า “เมื่อเฟยเฟยอยู่ในอาการโคม่า หลงเซียวจัดการกับเรื่องของ บริษัท เราเข้าใจได้ เฟยเฟย เข้าใจ แต่ตอนนี้ยังไม่ปรากฏตัว ซูเฟิน ฉัน เป็นแม่ และฉันรักลูกตัวเองจริงๆ”

หยวนซูเฟินโทรออกโทรศัพท์ของหลงเชียว และ เสียงเรียกเข้าดังขึ้นหลายครั้งก่อนที่จะถูกรับสาย ขึ้นมา

หลงเชียวนั่งอยู่ในห้องทำงานของประธาน MBKE โดยถือโทรศัพท์ไว้ในมือข้างหนึ่ง ถือเมาส์เพื่อดู จอแสดงผล และพูดอย่างเกียจคร้านว่า “แม่

หรูเฟยตื่นขึ้นมาแล้ว คุณรีบมาที่โรงพยาบาลทันที หรูเฟยกำลังท้องลูกของคุณอยู่นะ!”

จี้ตงหมิงยืนอยู่ที่โต๊ะทำงาน ได้สังเกตเห็นบาง อย่างผิดปกติจากการแสดงออกของประธานในตอน นี้

“ผมยังไม่ว่าง” ท่านเขียวพูดอย่างรวบรัด

เขายุ่งมากจริงๆ ไม่งั้นเขาคงไปโรงพยาบาลเพื่อ ไปอยู่กับผู้หญิงที่รักของเขาแล้ว
“ฉันไม่สนว่าคุณจะยุ่งอยู่หรือเปล่า ! มาที่นี่ทันที อีก อย่าง พ่อของคุณจะมาที่โรงพยาบาลอีกสักครู่ เรื่อง ที่คุณทำในช่วงนี้มันเป็นเรื่อง……….

“เอาหล่ะ ผมจะไป

หลงเชียววางโทรศัพท์พโดยตรง ขยี้คิ้วอย่างเพื่อ หน่าย แล้วฝั่งNCáะเป็นไงบ้าง?

จี้คงหมิงรีบพูดว่า “อีกฝ่ายยอมอ่อนแอลงแล้ว จาก ข่าวล่าสุดที่ผมเพิ่งได้รับมา จะเห็นได้ว่านี่คือการ ทดสอบน้ำ ส่วนจะเกิดขึ้นอีกหรือไม่ ตอนนี้ยังไม่รู้

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว

ท่านเขียววางเมาส์ลง และลุกขึ้นจากที่นั่ง ร่างสูง เดินไปที่กลางห้องทำงานในไม่กี่ก้าว “เตรียมรถ แล้วไปโรงพยาบาล

จริงหมิงพยักหน้า “ครับ!”

รถกำลังควบม้า และเมื่อผ่านร้านดอกไม้ หลงเชียว ก็ให้รถหยุด “รอผมอยู่ที่นี่
ท่านเขียวลงจากรถด้วยตัวเอง ซื้อดอกพุดมา อ หนึ่ง และเมื่อเขาย ขายาวออกกำลังจะไป มุมปาก ของเขาก็เอ่อล้นคำว่าเขี่ยออกมา

“ขอดอกลิลลี่อีกช่อให้ผมด้วย

ถือดอกไม้สองช่อขึ้นรถ สีหน้าของท่านเขียวก็ไม่ มาก

จี้ตงหมิงปิดปากอย่างเงียบ ตอน นี้ถ้าเขาพูดคำ หนึ่ง เจ้านายก็อาจฆ่าเขาได้ ขับรถไปอย่างเงียบๆ และดูการแสดงออกของเจ้านายในกระจกมองหลัง จี้ตงหมิงก็รู้สึกได้ว่าฝนภูเขาจะมาและเต็มไปด้วย ลมนั่นหมายความว่าอย่างไร

จอดรถที่ทางเข้าโรงพยาบาล หลงเซียวหยิบ อ ดอกพุดและลงจากรถ

จี้ยงหมิงกัดฟัน “บอส ……… …….อดอกลิลี่จะทำยัง

ไง?

“ขึ้นไปชั้นบน แล้วส่งไปให้เธอ

แม้แต่ชื่อโม่หรูเฟยเขาก็ไม่อยากจะเรียกเลย
จัดงหญิงแป้งหนังศีรษะ และถือช่อดอกไม้ขึ้นมา

เดี๋ยวถ้าท่านผู้หญิงไม่เห็นตัวเจ้านาย คงจะขว้าง ระเบิดใส่ ตงหมิงแน่นอน

โดยไม่คาดคิด ทั้งสองเดินเข้าไปในประตูโรง พยาบาล ก็ได้เผชิญหน้ากับม้าสีดำของหลงถึง เมื่อ ทั้งสองเห็นก็ไม่สามารถเดินอ้อมได้อีกต่อไปแล้ว

หลงถึงลงจากรถ ชุดสูทสีดำของเขาก็ดูน่าเกรง ขาม เมื่อเขาเห็นลูกชาย เขาก็ตะโกนเรียกก่อน “หลงเชียว

หลงเขียว คิ้วขมวดดับ “พ่อ”

เมื่อเห็นดอกไม้ในมือของลูกชาย หลงถึงก็ตะคอก อย่างเย็นชา และเสียง บาดลึก และไม่มีทางปฏิเสธ ได้ “มากับข้า!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ