ขึ้นสวรรค์

ตอนที่ 116 ท่านเขียวที่มืดมน จะถนอมเธอขึ้น สวรรค์

ป๊อปคอร์นกระจัดกระจายเต็มพื้น กลิ่นที่หอมหวาน อบอวลไปทั่ว แต่กลิ่นที่หอมหวานของป๊อปคอร์น กลับไม่สามารถเทียบกับกลิ่นหอมจางๆ จากเส้นผม ของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดได้เลย

มือทั้งสองข้างของท่านเซียวกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ปลอบประโลมเธออย่างเงียบๆ ฉู่ลั่วหานที่กอดอยู่ ในอ้อมอกของเขากลับมองไม่เห็น ใบหน้าของท่าน เชียวในตอนนี้มีเลศนัยมากขนาดไหน

อย่างไรก็ตาม ท่านเซียวเองก็มองไม่เห็น ฉู่ลั่วหา นที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา หลังจากผ่านเหตุการณ์ ที่น่าตกใจไปแล้ว ความสุข และความสบายใจกลับ ค่อยๆ เข้ามาแทนที่บนใบหน้า

เป้าหมายของเขา ก็คือแบบนี้ ความวุ่นวายครั้งนี้ ทำให้ตัวเขาเองสมหวัง และยังเติมเต็มทุกอย่างให้ กับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอเมื่อหนังฉายจบ ก็เป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว จูงมือกันเดินออกมาจากโรงหนัง แสงไฟด้านนอก สว่างไสว แสงไฟส่องระยิบระยับสว่างไปทั่วทุกที่ ในห้างสรรพสินค้า เมื่อมองเห็นภาพแสงไฟที่สว่าง สวยงามตรงหน้า ฉู่ลั่วหานถอนหายใจด้วยความโล่ง อกในใจ

หลงเซียวครอบครอง และมองเห็นรอยยิ้มที่มุม

ปากของฉ่ลั่วหาน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มา “กำลัง ยิ้มอะไรอยู่?”

คราวนี้ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างมีความสุขมากกว่าเดิม เผยให้เห็นฟันขาวที่เรียงตัวอย่างสวยงาม ชี้ไปทาง ร้านอาหารที่อยู่ข้างหน้าไม่ไกลนัก “ฉันหิวแล้ว เรา ไปกินข้าวกันเถอะ”

“ได้”

ในเวลานี้มีผู้คนจำนวนมากพลุกพล่านอยู่นอกห้าง สรรพสินค้า ทั้งช้อปปิ้ง กินข้าว ดูหนัง และรอรถบัส ที่ป้ายรถเมล์ กลัวว่าเธอจะถูกฝูงชนผลักหายไป ท่านเขียวจับมือของเธอไว้แน่น

เมื่อรู้สึกได้ถึงการปกป้องของเขา มือเล็กๆ ของ ลัวหาน อ่อนลง และมอบตัวเองไว้ให้เขาอย่างมั่นใจ
ฝั่งตรงข้ามคือร้านอาหารตะวันตกร้านหนึ่ง ในเวลา

นี้มีลูกค้าเยอะมาก ยืนอยู่นอกหน้าต่าง สามารถมอง เห็นว่าภายในร้านนั้นเต็มไปด้วยผู้คน ฉู่ วทานขมวด คิ้ว “เปลี่ยนร้านเถอะ?”

คิ้วของท่านเขียวก็ขมวดตามด้วยเหมือนกัน ที่เขา ขมวดคิ้วนั้นไม่ใช่เพราะเด็กผู้หญิงตัวเล็กจะต้องทน

หิว แต่เป็นเพราะว่าเธอกลับคิดว่าพวกเขาจําเป็น ต้องสละที่นั่งให้คนที่อยู่ด้านใน

ล้อเล่นหรือเปล่า คิดว่าเขาเป็นใคร?

“มากับผม”

พาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหารตะวันตก ทันทีที่ หลงเซียวเดินไปหยุดยืนที่หน้าเคาน์เตอร์ ผู้จัดการก็ เดินตรงเข้ามาทันที!

ไม่ได้ยินว่าคนทั้งสองคุยอะไรกัน บนใบหน้าของผู้ จัดการเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม ด้วยความเคารพ คุณหลง คุณนายเชิญด้านใน ครับ”

ฉู่ลั่วหานโค้งริมฝีปาก เมื่อกี้นี้เธอลืมไปเลยว่า คน ที่อยู่ข้างๆ เธอเป็นงหลงเขียว ท่านเขียวจะกินข้าวเมื่อไหร่จะไม่มีที่นั่งเหรอ?

เธอช่างไม่รู้อะไรอีกแล้ว

มากกว่ามีที่นั่ง!

เมื่อขึ้นไปบนชั้นสองฉู่ลั่วหานถึงได้พบว่า ชั้นสอง นั้นว่างเปล่าไม่มีใครเลย ในพื้นที่รับประทานอาหาร ขนาดใหญ่มีเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น เมื่อกี้นี้ ต้องเข้าแถวยาวขนาดนั้น ด้านล่างก็ถูกแออัดจนเต็ม ไปหมด เพียงเวลาสั้นๆ แค่สองนาทีกลับทำให้โล่ง ได้ทั้งหมดเลย

ภายในใจนึกกลัวในภายหลัง พระเจ้า หลงเซียว ตกลงว่าคุณเก่งขนาดไหนกัน?

หลงเซียวเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง และช่วยเธอดึง เก้าอี้ออกอย่างสุภาพบุรุษ “ผมมากินข้าวที่นี่เป็น ครั้งแรก คุณชอบกินอะไรก็สั่งได้เลย ถ้ามีอาหารที่ อยากกินก็สามารถแนะนำผมได้

เขากลับไปยังเก้าอี้ตัวที่สองที่อยู่ด้านหน้า นั่งลง อย่างสูงส่ง และสง่างาม ชั่วขณะหนึ่ง ร้านอาหาร ตะวันตกที่ดูธรรมดาก็เปล่งประกายสัมผัสความเป็น ร้านอาหารรสเลิศระดับมิชลินออกมาเพราะการมาเยือนของเขา

การปรากฏตัวของเขาเพียงคนเดียว กลับสามารถ เปลี่ยนบรรยากาศของร้านอาหารได้เลย ทันใดนั้น ความรู้สึกดีๆ ที่ไม่มีที่สิ้นสุดของ ลั่วหานที่มีต่อเขาก็ เพิ่มพูนมากขึ้น

เธอรัก และรักผู้ชายคนนี้มากจริงๆ

หน้าตาอาหารส่วนใหญ่ก็น่าจะเหมือนๆ กัน? หรือ “ ว่า พวกเรามาดูด้วยกันดีไหม?” ฉู่ลั่วหานกางเมนู ออก ความหมายก็คือให้คนทั้งสองมองดูแบบนี้และ หากมีที่ชอบก็สั่ง

ใครจะรู้ ท่านเซียวกลับขยับเดินออกจากที่นั่งเอง และเดินไปที่ด้านหลังของเธอ แล้วก้มลงไปมองดู

เมนู

มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มวางลงไปบนโต๊ะ ส่วนอีก ข้างวางไว้บนพนักเก้าอี้ด้านหลังของเธอ ใช้แขน และอกของตัวเองทำให้เป็นรูปวงกลม แล้วโอบหญิง สาวไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง

ความกดอากาศของกลิ่นอายที่แข็งแกร่ง ฮอร์โมน ที่แข็งแกร่ง ไม่จำกัด จมเหตุผลทั้งหมดของฉู่ลั่วหานอย่างสมบูรณ์

“อันนี้ ชอบไหม?”

พระเจ้า——

เสียงของเขา ดังขึ้นที่ข้างๆ หูเธอ ทันทีที่พูดก็ สามารถขับเคลื่อนอากาศโดยรอบที่ห่างออกไปไกล สิบกว่าเมตร น้ำเสียงที่นุ่มนวล และละมุนราวกับไวน์ แดง เย้ายวนมากจนไม่สามารถต้านทานได้

ฉู่ลั่วหานกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก อากาศใน จมูกเบาบางมาก หายใจไม่ออกแล้ว!

“ชอบค่ะ เอาอันนี้แล่ะ แล้วก็……อันนี้ด้วย”

“ได้” ทุกคำพูดของเขาจะมีรอยยิ้มเสมอ ช่างน่า หลงใหลมากจริงๆ

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ฝ่ามือของฉู่ลั่วหานก็เปียก ไปหมดแล้ว

หลงเชียวปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แล้วแกล้งเธอ “คุณนายคุณดูประหม่ามาก เพราะอะไรกัน?
เขาทำแบบนั้น เธอจะไม่ประหม่าได้ยังไง?

“ฉันไม่ได้ประหม่า ก็แค่รู้สึกหิวแล้ว”

ปากไม่ตรงกับใจ

เมื่ออาหารถูกนำมาเสิร์ฟ ฉู่ลั่วหาน จงใจยัด อาหารคำใหญ่ๆ เข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งๆ ที่เป็น ร้านอาหารที่หรูหรา แต่ท่าทางการกินของเธอกลับ ทำเหมือนเป็นแผงขายอาหาร ที่สามารถหยาบคาย

ได้แค่ไหนก็หยาบคายให้ถึงที่สุด

หลงเซียวหยิบมีดและซ่อมค่อยๆ ลิ้มรสอย่างช้าๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นท่าทางการกินของเธอ ราวกับ เด็กที่หิวโหย ท่านเซียวอมยิ้มขึ้นมาทันที ในดวงตา ที่ลึกล้ำเต็มไปด้วยความโปรดปราน “ค่อยๆ กิน ไม่มี ใครแย่งคุณหรอก ถ้าไม่พอ เอาของผมให้คุณก็ได้

ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา คนทั้งสองสบสายตากัน เธอชะงักไปสักพัก เมื่อกี้นี้แสดงมากเกินไปหรือ เปล่า?

ใครจะรู้ คราวนี้ท่านเขียวยิ้มลึกกว่าเดิมอีก คนโง่ คนนี้
ทันใดนั้นเอกของเขาก็ตั้งฉากเข้ามา ปลายนิ้วที่ อบอุ่นทาบลงที่มุมปากของเธออย่างอ่อนโยน แก้ม ของเธอราวกับเป็นผ้าไหมชั้นดี “โตจนป่านนี้แล้ว ยัง กินข้าวเลอะเทอะเต็มหน้าไปหมด

ฉู่ลั่วหานตกตะลึงเบิกตาโตจ้องมองไปที่ดวงตาที่ ลึกล้ำ และสวยงามของเขา ในปากก็ยัดอาหารเต็ม ไปหมด บนฝ่ามือลื่น “เคร้ง” ซ่อมเงินหล่นลงบนจาน ส่งเสียงดังอย่างคมชัด

เธอตกใจกับการเอาใจใส่เป็นพิเศษของเขาเข้า แล้ว

“อีกหน่อย คุณก็จะชินกับเรื่องพวกนี้เอง” น้ำเสียง นุ่มนวล ละมุน และอ่อนโยน “ในปากไม่ต้องกิน อาหารเยอะขนาดนั้นในคราวเดียว ไม่อย่างนั้นหาก คุณอยากเถียงกับผมมันจะพลิกลิ้นไม่ทันเอานะ

ฉ่ ว าน: “…!! แค่กแค่กแค่ก!”

ไม่เพียงแค่ทำให้ตกใจเท่านั้น ยังทำให้สำลักอีก ด้วย! เกือบจะสําลักตายแล้ว

ท่านเขียวส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ดูสิ ผมพูดไว้ไม่ผิด เลย?”
วันนี้ ล้วหานถูกหลงเขียวกระตุ้นจนไม่รู้จะทำยัง ไงดี หัวใจดวงหนึ่งใกล้จะแตกสลายแล้ว

นิ้วที่เรียวยาวของท่านเขียวยื่นน้ำเปล่าไปให้ “ดื่ม

น้ำให้ชุ่มชื้นหน่อย”

ฉู่ลั่วหานดื่มน้ำลงไปหลายอีก เมื่อกี้นี้เกือบจะชะตา

ขาดซะแล้ว

แต่การเปลี่ยนแปลงแบบนี้ของท่านเขียว มัน กะทันหันเกินไปหรือเปล่า

“หลงเซียว คุณอย่าแกล้งกันแบบนี้เลย ฉันรู้สึก ยอมรับไม่ค่อยได้” เธอพูดอย่างตรงไปตรงมาเ มาเลย

เนื่องจากความเอาใจใส่รักใคร่มาเร็วเกินไป จึงไป ได้เร็วเหมือนกัน เธอกลัวว่าตัวเองจะเสพติดมันใน ตอนนี้ ในอนาคตก็จะไม่กล้าปล่อยมือ

หลังจากผ่านคืนนี้ไป เธอก็จะเหลือเวลาอีกแค่วัน

เดียวเท่านั้นแล้ว

คุณเข้าใจไหม?

หลงเชียววางซอยลง เช็ดมุมปากอย่างสุภาพ “ผมรอไม่ไหวที่จะต้อง เข้าสู่บทบาทอย่างช้าๆ ผมอยาก

จะชดเชยสิ่งที่ติดค้างคุณมาสามปีให้เต็มภายในวัน เดียวเลย ดังนั้นไม่ว่าคุณจะมีปฏิกิริยาตอบกลับยัง

ไงผมก็เข้าใจ”

เธอจะพูดอะไรได้อีก?

อาหารมื้อนี้ ฉลิวหานรู้สึกว่ามันไม่ย่อยเลย

หลังจากกินข้างเสร็จ คนทั้งสองก็ค่อยๆ เดินไปที่ ลานจอดรถ ท่านเซียวขับรถไม่ได้ แล้วก็สั่งให้คนขับ กลับไปแล้ว ดังนั้นตลอดทางที่กลับบ้านจึงมีฉู่ลั่วหา นเป็นคนขับรถ

มือจับอยู่ที่พวงมาลัย เธอไม่รู้ว่าจะไปไหน

หลงเซียวที่นั่งอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ พูดขึ้น “กลับ ไปที่วิลล่า”

กลัวว่าเธอจะเสียใจ จึงพูดเสริม “วางใจเถอะ คนที่ คุณไม่อยากเจอ ผมก็ไม่อยากเจอเหมือนกัน”

หมายความว่าไง?

เป็นอย่างที่คิด หลังจากกลับไปถึงบ้าน โม่หรูเฟยก็ไม่อยู่แล้ว ข้าวของของเธอถูกเก็บกวาดจนไม่เหลือ รูปของเธอยังถูกแขวนอยู่บนผนังของวิลล่าอย่างที่ ไม่เคยมีมาก่อน!

บนโต๊ะน้ำชาในห้องรับแขกมีเครื่องประดับเล็กๆ ของเธอวางอยู่ ที่เดิมทีเธอเคยวางมันไว้ในห้องเช่า บนชั้นวางของโบราณ ถัดมาจากเครื่องเคลือบดิน เผามูลค่าหลายล้าน มีตุ๊กตาเซรามิกของเธอวางอยู่

……..ย้ายของจากบ้านของเธอมาหมดแล้วเหรอ?!

ฉู่ลั่วหานมองดูของตกแต่ง เต็มบ้านไปหมด ราวกับความฝัน!

หลงเซียวจูงมือเธอไว้ พาเธอไปดูการตกแต่งใน ห้องนอน “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะจัดการได้ไม่เลว ที่ นี่คือบ้านของเรา ข้าวของของคุณก็ควรจะเอามาไว้ ที่นี่”

ฉู่ลั่วหานหันกลับไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณ คุณทํามันเมื่อไหร่?”

หลงเชียวกระตุกคิ้ว “น่าจะเป็นตอนที่พวกเราไปดู หนังกัน หรือไม่ก็ตอนที่ไปกินข้าวดังนั้น ที่เขาทั้งดูหนังกินข้าว ก็เพื่อถ่วงเวลาให้ลูก

น้องช่วยเธอย้ายบ้าน

และพร้อมกับไล่โม่หรูเฟย?

คนรับใช้พูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน “คุณผู้หญิง มีอะไรจะสั่งไหมคะ?”

อะไรนะ?

“ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรจะสั่ง ไปพักผ่อนกันเถอะ

หลงเซียวดึงมือของเธอไว้แล้วขึ้นตึกไป เดินไป หยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนอน “ที่นี่ เธอเคยอาศัยอยู่ ทว่าผมได้ให้คนเปลี่ยนข้าวของจนหมดแล้ว ยกเว้น บ้านที่เปลี่ยนไม่ทัน”

ฉ่าหานรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนรถไฟเหาะทั้งวัน ไม่ ได้หยุดพักเลยแม้แต่นาทีเดียว จะไปมีเรี่ยวแรงมา คุยกับเขาได้ยังไง?

ทว่า หมอฉู่ก็ฟื้นฟูไอคิวกลับมาอย่างรวดเร็ว และ โต้กลับ “เปลี่ยนหมดแล้วเหรอ? เธอก็เคยแตะตัว คุณนะ
“ฮาฮา!” ท่านเขียวฉีกยิ้มออกมาอย่างชัดเจน ยม ได้สดใส และร่าเริงมาก “ถ้าหากว่าคุณรังเกียจ ผมสามารถอาบน้ำบ่อยๆ ได้ แต่จะเปลี่ยนอะไรก็ เปลี่ยนได้ ยกเว้นผมที่เปลี่ยนไม่ได้

เขาเปิดประตูออก และใช้ร่างกายขวางอยู่ที่หน้า ประตู “ผมคือสามีที่ไม่มีใครสามารถมาแทนได้ จะ เอาอะไรมาเปลี่ยน? คนโง่”

ท่านเซียวชี้นิ้วที่เรียวยาวไปที่จมูกเธอ เธอรีบหนีไป

ทันที

เมื่อผ่านประตูเข้าไป ผ้าม่านที่อยู่ด้านใน เตียง โซฟา ตู้เสื้อผ้า พรม…ข้าวของทุกอย่างถูกเปลี่ยน

ไปหมด!

เป็นเรื่องจริง! ทั้งหมด!

นอกจากบ้าน รื้อถอนไม่ทันแล้ว ข้าวของทุกอย่าง ในนี้ก็หาไม่เจอร่องรอยของเมื่อวานอีกเลยแม้แต่นิด ទើបៗ!

และยิ่งไปกว่านั้น หลักสำคัญคือมันเป็นสีคริสตัลสีม่วงที่เธอชอบมากที่สุด หลังจากที่หายประหลาดใจ

แล้ว ฉู่ลั่วหานก็รู้สึกอายเล็กน้อย

“ท่านเขียว คุณตกแต่งห้องนี้ด้วยสีนี้ ไม่กลัวคนอื่น จะหัวเราะเยาะเอาเหรอ?”

สาวน้อยสีชมพู กับประธานตระกูลหลง ไม่เลวเลย จริงๆ

“ใครจะกล้า?” เขาพูดสั้น ๆ และกระชับ

ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นมา “ฉันกล้า!”

ท่านเขียว: “..

ก็ได้ เธอกล้า เขาก็ปล่อยให้เธอหัวเราะ

“งั้นก็หัวเราะเยาะผมดี อีกหน่อยหลายปีข้างหน้าก็ หัวเราะเยาะผมแบบนี้เถอะ

เธอชะงักไปชั่วขณะ พูดอะไรไม่ออก

คําค้น มีดมิด แสงจันทร์ทรงเสน่ห์ ผ้าม่านสี ลาเวนเดอร์ถูกลมพัดไสว ห้องนอนขนาดใหญ่ ภายใต้โคมระย้าคริสตัล บนผนังแขวนรูปของเขาและเธอไว้ ไม่มีรูปคู่ แต่ได้แสดงท่าทางความเป็น เจ้าของแล้ว

ท่านเขียว โอบเอวเธอไว้ “ทำเหมือนที่นี่เป็นบ้าน ของคุณ ไม่ต้องต่อต้านแล้ว”

ฉู่ลั่วหานดวงตาร้อนผ่าว ปวดจมูกขึ้นมาอย่าง รุนแรง

วันสุดท้ายแล้ว เธอควรจะต่อต้าน หรือ

ประนีประนอม?

“หลงเซียว คุณจะลืมฉันไหม?” เธอนอนอยู่ในอ้อม แขนของเขา ราวกับแย่งของล้ำค่ามาจากคนอื่น เพลิดเพลินกับการเอาใจใส่ด้วยความรักจากเขา

หนึ่งวัน ให้เธอได้มีความสุขกับความรู้สึกที่ถูก ถนอมขึ้นสวรรค์สักครั้งเถอะ

“ไม่มีทาง ผมจะลืมคุณได้ยังไง คุณเป็นภรรยาของ ผมนะ

ฉู่ลั่วหานหลับตาลง ของเหลวอุ่นๆ ไหลรินออกมา “บางครั้งการหลงลืมก็เป็นสิ่งที่ดีเหมือนกัน”
ท่านเขียวขมวดคิ้ว “เป็นอะไรไป? พูดจาแปลกๆ อีกแล้วนะ”

ฉี่ลั่วหานสูดจมูก “หลงเซียว คุณรับปากกับฉันหนึ่ง เรื่องเถอะ ฉันยังไม่เคยขอให้คุณทำอะไรเลย

“เรื่องอะไร? คุณพูดมาก่อน”

“ไม่ได้ คุณสัญญากับฉันก่อน”

ท่านเซียวสนใจเกมคำศัพท์แบบนี้มาก มันมีความ รู้สึกอ่อนไหวบางอย่าง “หากไม่พูด ผมก็จะไม่ สัญญา”

“ครั้งนี้ จำเป็นต้องสัญญากับฉันก่อน ฉันรับรองได้ เลยว่าในอนาคตจะไม่มีอีกแล้ว”

ความทรหดของเธอทำให้เขาพ่ายแพ้ “ได้ ผม สัญญา”

อู่ ว านขยับเข้าไปในอ้อมแขนของเขา “อีกหน่อย ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ห้ามทำร้ายตัวเองเด็ดขาด ดูแลตัวเองให้ดี ไม่มีใครแยกจากใครไปไม่ได้หรอก มีผู้หญิงมากมายรอบตัวคุณ ชอบแบบไหนก็ใช้ชีวิต อยู่กับแบบนั้น ทว่า……
“อุ๊บ!!”

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ ริมฝีปากเล็กก็ถูกเขาอุดไว้ อย่างแน่นหนา!

คนโง่ พูดเรื่องไร้สาระอะไรอีกแล้ว!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ