ตอนที่ 108 ฉันรักคุณ หลงเซียวฉันรักคุณ

ตอนที่108 ฉันรักคุณ หลงเซียวฉันรักคุณ

ท่านเซียวสังเกตเห็นสไนเปอร์ที่ซุ่มซ่อนอยู่ตึกตรงข้าม เขา เบี่ยงเบนความสนใจกลับมาอย่างรวดเร็ว จับจ้องไปที่จางได้ จนอย่างแน่วแน่ รอการตอบโต้ของเขา ขณะเดียวกัน เขา ค่อยๆ เลื่อนฝีเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ 20เมตร 15เมตร 10เมตร

ถังจิ้นเหยียนไล่ตามหลังเขาไป ดุดัน “จางได้จน ฉันกับเขา แกจะเลือกใครก็ได้ ปล่อยหมอฉีก่อน”

จางได้จนแหงนมองฟ้าพร้อมหัวเราะดังลั่น “ลั่วหาน ดูสิ เธอ นี่มันเสน่ห์แรงจริงๆ เลย คนตั้งเยอะแยะแอบชอบเธอ ยอม ตายแทนเธอ เธอซาบซึ้งใจมากเลยใช่ไหม

ฉู่ลั่วหานหัวเราะแห้ง ริมฝีปากซีดเผือดจากการเสียเลือดมาก เรี่ยวแรงค่อยๆ มลายหายไปอย่างช้าๆ ตอกกลับด้วยเสียงแผ่ว นายอยากตายพร้อมฉันไม่ใช่หรือ? กระโดดลงไปตอนนี้เลย ฉันจะตายพร้อมแกเอง

เธอยอมสละชีวิตตนเอง ดีกว่าปล่อยให้หลงเซียวเผชิญกับ อันตราย เธอไม่เสียดายชีวิต แด่หลงเขียวเขาต้องมีชีวิตอยู่ ต่อไป
จางได้จนกลับเปลี่ยนใจ “ลั่วหาน เรื่องราวมาถึงจุดนี้แล้ว น่า สนใจจริงๆ เลย เธอว่า ฉันตายพร้อมกับผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในเมือง น่าสนใจกว่าตายพร้อมกับเธอใช่ไหม?”

“ไอ้โรคจิต!”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะโรคจิตให้ดู

จางได้จุนบีบคอเธอแน่น ส่งเสียงหัวเราะชั่วร้าย “หลงเซียว คุณหลง คุณอยากตายแทนเธอ ได้ตามต้องการ ฮ่าฮ่าฮ่า คุณ ตายแล้ว ลั่วหานก็ไม่มีสามี ไม่มีใครแตะต้องเธออีก…..ฮ่าฮ่า ฮ่า!”

“ไอ้บ้าโรคจิต!” ฉู่ลั่วหานกัดฟันแน่น เจ็บจี๊ดบริเวณลำคอ!

หลงเซียวขมวดคิ้วเป็นปม ดวงตาดุดันราวสัตว์ป่า “ปล่อยเธอ ผมจะไปกับคุณ”

“ปล่อยหรือ? คุณว่ามันง่ายเกินไปไหม คุณเข้ามาก่อน!”

“อย่าเข้ามา หลงเซียว ฟังนะ เรามาถึงจุดนี้แล้ว คุณไม่ ต้องทำอะไรเพื่อใครทั้งนั้น ฉันไม่รู้สึกซาบซึ้งหลอกนะ เป็น คุณชายของคุณต่อไป จากนี้ไปเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก”
เธอแทงใจ เขา เขาเจ็บปวดใจนัก เขาไม่อยากได้ยินคำพูด เหล่านี้จากเธอ เขายอมฟังเธอเอ่ย

“ขอร้องหละ ฉันไม่อยากตาย

แต่ไม่เลย คำพูดเหล่านี้ล้วทานไม่มีวันพูด

ท้องฟ้ายามค่ำคืนถูกย้อมไปด้วยสีเทาดำ ดวงไฟถูกจุด ประกาย แสงไฟบนชั้นดาดฟ้าสว่างจ้า ดวงดาวพรั่งพรู และจัน ทร์ทรา เหมาะกับการกุมมือเธอไปเดินเล่นกันจริงๆ

ท่านเขียวเผยรอยยิ้มบางเบา ถ้าอย่างนั้นค่อยทำให้ฝันเป็น จริงในวันข้างหน้าแล้วกัน

“คุณชายหลง ให้ผมไป ผมจะแทนเธอเอง

ถังจิ้นเหยียนขยับเดินไปก้าวหนึ่ง พลางเอ่ยขึ้น ใช้ชีวิตผม แลกกับชีวิตเธอ อย่างไร

จางได้จนหัวเราะดังลั่น “รองคณบดี คุณทำเพื่ออะไร ลั่วหา บไม่ใช่ผู้หญิงของคุณสักหน่อย แม้ว่าแฟนอื้อฉาวของคุณก็ ไม่ใช่ เธอคือภรรยาของหลงเซียว นายหญิงตระกูลหลง คุณ อย่าทำอะไรที่ไร้ประโยชน์หน่อยเลย
ถังจิ้นเหยียนไร้ปฏิกิริยาใดๆ “ฉันไม่เหมือนกับแก ฉันยอม ตายเพื่อเธอ”

ลั่วหานายหน้า ไม่ว่าใครก็ห้ามตายเพราะเธอทั้งนั้น ไม่ เช่นนั้นเธอคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

“มีอะไรต่างงั้นหรือ! ฉันตายไปพร้อมกับเธอตอนนี้ก็เหมือน กันนั่นแหละ!”

หลงเซียวขมวดคิ้วแน่น “คุณถัง คุณจะทำให้เขาโมโห ผม เข้าไปเอง คุณอยู่รอรับลั่วหาน สักครู่ คุณรอทำแผลให้เธอ”

หลงเซียวสงบนิ่งอย่างมีสติ ถึงแม้หัวใจเจ็บราวถูกมีดคมกรีด เฉือน แต่ยังคงควบคุมสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี

ถังจิ้นเหยียนไม่ขัดใดๆ เขาอยากทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยฉ่

ลัวหาน ตาย ทำไมจะไม่ได้?

แต่ในสถานการณ์ตรงหน้า ควรยึดส่วนรวมเป็นหลัก เขาจึง เลือกรับฟังและทำตาม “คุณระวังด้วย”

หลงเซียวเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้จางได้จุน “ปล่อยเธอ”
สายลมกระโชกแรงเข้าที่ใบหน้าอันหล่อเหลาราว ประติมากรรม ลั่วหานจับจ้องไปที่เขานิ่งๆ เสมือนจับจ้อง ความฝันอันไกลโพ้น

“หลงเซียว คุณทำเพื่ออะไรกัน? คุณรู้อยู่แก่ใจเราทั้งคู่มาถึง ทางตัน” ฉล้วหานน้ำตาร่วงรินไหลหยดไปตามรูปหน้า ใบหน้า มอมแมม

หลงเชียวอยากเอื้อมมือปาดเช็ดน้าตาให้กับเธอ ทดแทนใน ครั้งที่อยู่อพาร์ทเม้นนั่น แต่เหตุตรงหน้า เพียงแค่เขาขยับเล็ก

น้อย เธอตายได้ทุกเมื่อ

เขาอดกลั้นไว้

“ปล่อยเธอได้แล้ว”

ใบหน้าหลงเซียวไร้ความกังวลในการสละชีวิตครั้งนี้แต่อย่าง

ใด เพื่อเธอ เขายอมได้

บรรดาผู้คนด้านล่างต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน

หลงเซียว กลับจะตายด้วยน้ำมือของไอ้โรคจิตนี่หรือ?
จางได้จุนตัวเตี้ยกว่าหลงเซียวเล็กน้อย ต้องการต่อกรกับเขา ไม่ใช่เรื่องง่าย เพียงแต่มีดผ่าตัดในมือเขาเป็นอาวุธที่ดี

เพียงแค่ทีเดียวหลงเซียวอาจจบชีวิตลงได้

มีด จ่อที่กลางอกของหลงเซียว

ฉู่ลั่วหานถูกเขาถีบลงที่ต่ำ

ถังจิ้นเหยียนประคองรับเธอเอาไว้ โอบเธอเข้าสู่อกแกร่ง

“เร็ว! ห้ามเลือด

ฉู่ลั่วหานขัดขืนสุดแรง “ไม่ อย่า คุณปล่อยฉัน ให้ฉันเข้าไป

“คุณจะเข้าไปอีกหรือ? หมอฉี่ คุณเสียเลือดมาก อาจถึงชีวิต คุณเข้าไปไม่ได้ ผมจะทำแผลให้คุณเดี๋ยวนี้

ถังจิ้นเหยียนหยาดเหงื่อผุดเล็กน้อย ความวิตกเมื่อครู่ยังคง หวั่นเกรงในใจ มือหนากดปิดปากแผลของเธอ “หลงเซียวมีวิธี เอาตัวรอด คุณใจเย็นๆ ก่อน”

เธอใจเย็นได้อย่างไร!
ระเบียงเล็กขนาดนั้น ผู้ชายยืนขึ้นไปลำบากอยู่แล้ว จางได้จุน ไม่คิดชีวิต เขาเอาชีวิตเข้าแลก! ส่วนหลงเซียว! เขาไม่ได้

ฉู่ลั่วหานยื้อยุดกระทั่งหลุดออกจากถังจิ้นเหยียน “ให้ฉัน เข้าไป

เธอขยับฝีเท้าทีละน้อย แหงนมองมองหลงเซียวภายใต้ แสงจันทร์

เขายืนตัวแข็งทื่อ ถึงแม้มีดอันแหลมคมจ่อหว่างอกแกร่งของ เขา เขายังยืนตัวแข็งทื่อ สายตาที่นิ่งเฉยราวผิวน้ำเรียบที่ไร้ คลื่นทะเล

แม้ตนเป็นตัวประกัน เขากลับยังสุขุมนิ่งสงบอยู่ได้ โดดเด่น

เสียจริง

เขายิ่งใหญ่แข็งแกร่งเสียเหลือเกิน ราวไร้สิ่งใดกำราบเขาได้

ไม่ทันที่ฉู่ลั่วหานได้เอ่ยใดๆ ออกมา ท่านเซียวตอบกลับด้วย น้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน ไม่ต้องกลัว เชื่อฉัน

ความอ่อนโยนที่ซึมเข้ากระดูก!
หลงเชียว ทำไมคุณโง่แบบนี้ น้ำตาไหลรินเป็นสาย เก็บ กลั้นไม่ได้อีกต่อไป

ส่งเสียงหัวเราะ “ก่อนตาย ฉันมีอะไรบางอย่างจะถามเธอ

น้ำตาบดบังการมองเห็นของท่าน เธอพยักหน้ารัว “คุณ ตายไม่ได้ คุณต้องไป…

หลงเซียวเหล่มองลงต่ำ ในสายตาเขาไร้นักข่าว ไร้ผู้คน ไว้ พวกพ้อง มีเพียงแค่เธอ เขาเอ่ย “เธอรักฉันไหม?

น้ำเสียงทุ้ม แผ่วเบาราวสายลมพัดผ่าน

ล้วทานน้ำตาไหลแต่กลับไร้เสียงเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ดวงตาสุกสกาวเมื่อฉันไปด้วยหยดน้ำตา นัยน์ตาดำขลับเปล่ง ประกาย “รัก…ฉันรักคุณ

ผ้าก๊อซในมือตั้งขึ้นเหยียนหลุดออก ปลิวว่อนไปกับ

สายลม

ก้อนหินที่หนักอึ้งในใจหลงเชียวหล่นร่วงลง เขายืนบน ระเบียงของชั้นดาดฟ้า วินาทีแห่งความตาย
หากแต่ หลงเซียวเกยิ้มอย่างพอใจ ยังอยากหย่าอยู่ไหม?”

วานเจ็บปวดหัวใจอย่างอ่อนเพลีย ปานแหลกสลาย!

ไอ้บ้าหลงเชียว ทำไมต้องบีบบังคับเธอในเวลาแบบนี้ด้วย? เขาทำขนาดนี้แล้ว เธอยังตอบว่าใช่ได้อยู่อีกหรือ?

เธอนิ่งไม่โต้กลับ หลงเซียวจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้งอย่างขมขืน “ใช่ สี ไม่จำเป็นต้องหย่าแล้ว หากฉันตายไป เธอก็เป็นนาย…..

“ไม่!” เธอตะโกน รอยแผลที่ลำคอป ออก เลือดไหลอาบ หนักหน่วงมากกว่าเดิม ใบหน้าและริมฝีปากซีดเผือด ฉู่ลั่วหา นรวบรวมพลังฮึดสุดท้าย

หลงเซียวเผยให้เห็นรอยยิ้ม ราวสายลมพัดผ่าน “ที่พูดเมื่อกี้ พูดใหม่อีกทีสิ เหมือนว่าเขาทนไม่ไหวจะฆ่าฉันแล้ว

ลั่วหานลืมตาอันหนักอึ้งขึ้น แสงไฟสว่างในคราแรกราว โคมไฟที่ดับมอด เธอกัดริมฝีปาก เอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “ฉันรัก ….ฉันรักคุณ! ฉันรักคุณ! ฉันรักคุณหลงเซียว!

ตาบ๊องนี้ เพื่อให้ได้ยินคำว่ารัก ต้องเสี่ยงชีวิตตัวเองเข้าแลกเชียวหรือ?

หลงเซียวจับจ้องไปที่หญิงสาวที่เสียการควบคุมด้วยสายตา อันล้ำลึก ครั้งก่อนที่ถูกลักพาตัวยังไม่ยอมพูดประโยคนี้ออก มา ไม่ง่ายเลยจริงๆ

คุ้มค่าแล้วล่ะ

จางได้จนอดทนไม่ไหวอีกต่อไป ชูกริชในมือชื้น ไปตายซะ!”

“ปัง!”

ท่านเซียวเตะเข้าทีหนึ่ง เงาร่างหนึ่งร่วงหล่นลงสู่ชั้นล่าง

ฉู่ลั่วหานตะโกนสุดเสียงราวขาดใจ! เสมือนว่าเธอบ้าคลั่ง หูตึงตาบอดในเวลาเดียวกัน เธอไม่ได้ยินอะไรและไม่เห็น อะไรทั้งนั้น

ไม่! หลงเซียวคุณตายไม่ได้!
หลงเซียวจับขอบระเบียงปืนขึ้นมา แขนถูกบาดด้วยมีดคม เลือดสีแดงสดไหลย้อมเสื้อเชิ้ตสีขาว

เขาเดินเข้าไปข้างกายฉล้วหานที่นอนแผ่ราบที่พื้นทีละก้าว โน้มตัวลง มือหนาลูบไล้เส้นผมของเธอเบาๆ เขาไม่ปริปาก เอ่ยใดๆ เพียงแค่จ้องมองเธอนิ่งๆๆๆ

ชั่วร้ายเล็กน้อย ได้ใจเล็กน้อย

ได้ยินคำบอกรักของเธอ เป็นการประกาศให้คนทั้งโลกรับรู้ อย่าว่าแต่บาดเจ็บที่แขน แม้แต่ครึ่งชีวิต เขาก็ให้ได้

ดี ที่เขาบาดเจ็บเพียงแค่แขน

กลิ่นน้ำหอมอากาเวปะปนกับกลิ่นเลือด สายลมพัดพาล่อง

ลอยแตะจมูกเธอ

ฉู่ลั่วหานค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ด้วยความตกตะลึง เห็นใบหน้า หล่อเหลาของหลงเซียว ใต้แสงจันทร์ โฉมหน้าอันงามสง่า

สูงส่ง

“หลง…..
เขาไม่สนใจบาดแผลที่แขน พลางอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด บดขยี้สายตาบรรดาผู้คนมากมาย รักเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น “ฉันก็รักเธอ”

เขาตอบรับคำประกาศเกล้าของเธอเมื่อครู่ คราวนี้อันตราย

ทั้งปวงได้ผ่านพ้นไปแล้ว

แล้วหานนอนขดอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่างอ่อนเพลีย “หลง เชียว…..เป็นคนที่ร้ายกาจที่สุดในบรรดาคนที่ฉันเคยพบ เจอ

ท่านเซียวยิ้มอย่างได้ใจ “เธอหนีไปไหนไม่รอดแล้ว คุณ

หญิงหลง”

หนี?

หลายความรู้สึกปนเปในใจฉล้วหาน พวกเขามีชีวิตรอดมา แล้ว แต่หลังจากนี้หละ

อาจเพราะอ้อมอกที่อบอุ่นของเขา อาจเพราะสบายใจเมื่อ อยู่ภายใต้การปกป้องของเขา ล้วหานทนไม่ได้อีกต่อไปกับ ความอ่อนล้า เธอสลบภายใต้อ้อมอกของเขาเป็นที่เรียบร้อย

“ลั่วหาน? ลั่วหาน?” หลงเซียวสะกิดเรียกเธอ คนในอ้อมอกไร้ปฏิกิริยา

ถังจิ้นเหยียนเดินเข้ามา เอื้อมมือตรวจอาการของเธอ “เธอ สลบไป พาลงไปด้านล่างเร็ว

เขาเอื้อมมือจะรับฉู่ลั่วหานจากอ้อมอกหลงเซียว “คุณชาย หลง คุณบาดเจ็บ ผมช่วยเอง”

“ไม่ต้อง” น้ำเสียงเย็นชา

ท่านเซียวอุ้มฉู่ลั่วหาน เหล่าตำรวจและพยาบาลต่างหลีก ทางให้เขาด้วยอัตโนมัติ หลงเซียวสาวเท้าก้าวใหญ่ออกจาก ชั้นดาดฟ้า

ภายในลิฟต์ ไม่มีใครกล้าปริปากเอ่ยใดๆ ทุกคนรู้ดีในเวลานี้

ไม่ว่าการปรากฏตัวของใครก็ตามล้วนเป็นส่วนเกิน

สถานการณ์น่าหวาดเสียวเมื่อครู่ ท่านเซียวชายชาตรีเท่

ระเบิด

ปฏิกิริยาของเขาสยบทุกคำครหา ประคองสถานะของฉู่ลั่วหา นขึ้น เธอกลายเป็นที่จับตามองของคนทั้งประเทศ
ท่านเซียวอุ้ม ลั่วหานเข้าห้องผู้ป่วย อยู่เฝ้าเธอข้างกายไม่

ห่าง

หลังถังจิ้นเหยียนช่วยลั่วหานทำแผล สังเกตเห็นแผลที่ แขนของเขาเลือดอาบไหลไม่หยุด เอ่ยขึ้น “บาดแผลที่แขน ของคุณต้องได้รับการรักษา

“ผมไม่เป็นไร” ท่านเซียวเอ่ย

“หมอหวัง ช่วยคุณชายหลงทำแผลทีสิ

ท่านเขียวขมวดคิ้ว “ผมไม่เป็นไร”

“หากคุณยังอยากอุ้มเธออยู่ละก็ ฟังคำของหมอซะ” ถังจิ้นเห

ยียนเอ่ยอย่างโมโห

ท่านเขียวขมวดคิ้วเป็นปมหนักขึ้นกว่าเดิม แล้วเธอหละ?”

“เธอไม่เป็นไร ผมเป็นห่วงเธอไม่ต่างจากคุณ เพราะงั้นคุณ สบายใจได้ ผมจะรักษาเธอให้หาย

ไม่ต่างจากเขา?
ตัวหลงเซียวเองยังไม่รู้เลย ความห่วงใยที่เขามีต่อเธอ

มากมายแค่ไหน?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ