ตอนที่ 106 จากนี้ไป ฉันเป็นสามีที่แท้จริงของเธอ

ตอนที่ 106 จากนี้ไป ฉันเป็นสามีที่แท้จริงของเธอ

หลงเซียวเดินลงมายังชั้นล่าง ลั่วหานยังไม่ออกไป

“เธอรอเดี๋ยว”

ความอ่อนโยนของท่านเซียวที่มีต่อหมอจู่ เทียบกับความเย็น ชาดุดันแต่เก่าก่อนราวกับคนละคน

เขาเก็บบัตรยัดใส่กระเป๋า เงาร่างชายหนุ่มยืนประทับบดบัง หน้าหญิงสาว เขาไม่ต้องการให้ความกดดันใดๆ กับเธอ ไม่ แม้แต่น้อย

ฉู่ลั่วหานยึดมั่นฝีเท้า เธอต้องรีบไปทำงาน ตอนนี้เธอสาย

มากแล้ว

“ตอนนี้ฉันรีบ…..เป็นไปได้ไหม… ” เธอผ่อนน้ำเสียงลง

“ ครู่เดียวเท่านั้น ใช้เวลาเธอไม่มากหลอก หรือว่า ฉันขับรถ ไปส่งไหม” ท่านเซียวเน้นการปฏิบัติ เขาเอ่ยพลางเอื้อมมือ

หยิบกุญแจ
“ไม่ต้องหลอก คุณต้องทำงานเหมือนกัน มีอะไรพูดตรงนี้

แหละ”

ไร้ปากเสียง หากแต่มารยาท ให้ความเคารพต่อกันกลับลาก ระยะห่างของทั้งคู่ไกลกันมากขึ้น

ท่านเซียวขมวดคิ้ว “คุณแม่มาหาเธอใช่ไหม?”

ฉู่ลั่วหานตื่นตระหนก เรื่องแบบนี้หยวนชูเฟินไม่มีเหตุผลที่จะ

บอกเขานี่นา?

“เรื่องจริงใช่ไหม?”

เธอยังคงลังเล เขาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

ไม่ว่าอย่างไรเรื่องของหยวนซูเฟินจะให้เขารู้ไม่ได้ พูดออก ไปขายขี้หน้านัก “มาหาฉันจริงๆ นั่นแหละ แต่ไม่มีเรื่องใหญ่

อะไร”

นั่นไง!

เธอกล่าวอย่างนิ่งเฉย ลับหลังต้องเป็นแผนการของคุณแม่ที่ ใช้วิธีบีบบังคับเธอแหงๆ ฝีมือคุณแม่ เขารู้แก่ใจดี “เธอทำให้เธอลำบากใจใช่ไหม? ใช่หรือเปล่า?”

ลั่วหานยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นแม่ยายฉัน จะสร้างความลำบากให้ฉันได้อย่างไร? หากธุระคุณเป็นเรื่องนี้ ฉันไม่มีอะไรจะพูด ฉันไปทำงานก่อน”

ท่านเซียวสาวเท้าไล่ตามเธอไป คว้าแขนเธอเอาไว้อย่าง ตั้งใจ “ไม่ว่าคุณแม่พูดอะไรกับเธอ หรือแม้แต่…..อย่าให้ใคร หน้าไหนเรื่องอะไรทำให้เธอหวั่นไหว ปัญหาทุกอย่างปล่อย ให้ฉันจัดการ จากนี้ไป ลองเรียนรู้ มองฉันเป็นสามีของเธอ

จริงๆ”

ฉู่ลั่วหานซาบซึ้งใจ เมื่อคืนถึงวันนี้ ความอ่อนโยนของเขาถึง ขีดสุดจริงๆ เขาเคยเป็นแบบนี้ซะที่ไหนกัน? เขาคือหลงเซียว

นะ!

เธอลังเลสับสนมากกว่าเมื่อก่อน

“คุณเซ็นหรือยัง? ใบหย่า” ลั่วหานทำลายบรรยากาศตรง หน้า ช่วงเวลานี้ไม่เหมาะแก่พวกเขานัก

ท่านเซียวส่ายหน้าอย่างมั่นคง “ยัง ฉีกทิ้งไปแล้ว หลังจากนี้ เธอให้ฉันกี่ครั้ง ฉันฉีกกี่ครั้ง ฉันบอกแล้วไม่เซ็นก็คือไม่เซ็น
“คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร!

ฉู่ลั่วหานหัวเสียแทบบ้า

ท่าทีน้ำเสียงราวเด็กน้อยนั่น เขาจะทำอะไรกันแน่!

“เลิกคิดได้แล้ว ต่อจากนี้วิธีของเธอ ชนะฉันไม่ได้ ไม่ว่าเธอ จะทำยังไง ฉันก็ไม่มีทางหย่า” เขาประกาศลั่นด้วยประโยค เอาแต่ใจ

ไม่เซ็นก็ไม่เซ็นสิ เธอยังมีเวลาคิดอีกหลายวัน

ฉู่ลั่วหานสลัดมือหนาออก “ฉันไปทำงานก่อน

หลงเซียวนึกอะไรบางอย่างได้ “เดี๋ยวสิ

เดี๋ยวอีกแล้ว เขาจะทำอะไรกันแน่

หลงเซียวหยิบบัตรสีทองออกมาจากกระเป๋าสตางค์

Hermes นี่เป็นบัตรสำรองของเขา บัตรใบนี้รูดได้ตามอำเภอ

ใจ ไม่จํากัดวงเงิน

“เธอเอาอันนี้ไป รูดได้ตามใจชอบเลย” ท่านเซียวกลัวเธอไม่รับ จึงถือวิสาสะยัดใส่มือเธอ “เธอต้องการหย่าไม่ใช่หรือ ก่อนหย่าไม่คิดหลอกใช้ฉันหน่อยหรือ? ฉันไม่มีอะไร สิ่งเดียว ที่มีคือเงิน เพราะงั้นเธอไม่ต้องเกรงใจ

หากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่อยู่ในจุดที่น่าอึดอัด ใจ ฉู่ลั่วหานอาจหลุดหัวเราะดังลั่นออกมา หลงเซียว…หลง เซียวในวินาทีนี้ ช่างอ่อนโยนน่ารักเหลือเกิน

“คุณยอมหย่าแล้ว?” นี่ต่างหากเป็นประเด็นสำคัญ

“ขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของเธอ

ก็ได้ ช่วงนี้มีแต่ผู้คนให้เงินกับเธอ ราวฟ้าเปิด ฉู่ลั่วหานกำลัง

มีวาสนา

เก็บบัตรเข้ากระเป๋า ฉู่ลั่วหานเตรียมไปทำงาน

กลับถูกมือหนาของหลงเซียวดึงรั้งเอาไว้ ในขณะที่ฉู่ลั่วหาน เหนื่อยหน่าย..

“เธอเอาไอ้นี่ไป รถเพิ่งซื้อ ชื่อเจ้าของรถคือเธอ ทีหลังมันจะ เป็นของเธอ ในเมื่อจะหย่ากันแล้ว จากนี้ไปดีกับตัวเองหน่อย สถานะของเธอเป็นตัวตัดสินชายในอนาคตของเธอ”
ท่านเซียวไม่รับรู้ถึงความผิดปกตินี้หรือ?

ฉู่ลั่วหานจ้องมองไปยังสัญลักษณ์บนกุญแจ ไมบัค!

รถหรูราคาแพงเช่นนี้ คุณหมออย่างเธอขับ ต้องถูกครหาเป็น

แน่!

“ไม่เป็นไร รถของฉันก็ดีอยู่แล้ว” ฉู่ลั่วหานรับไว้ไม่ได้เป็นอัน

ขาด

ท่านเซียวขมวดคิ้ว “ดีงั้นหรือ? เธอออกไปดูเองสิ เมื่อครู่ ตอนฉันถอยรถฉันไม่ระวังชนเข้าที่ท้ายรถเธอ โทษฉันที่ ซุ่มซ่ามไปหน่อย รถพังไปหมดแล้ว”

ฉู่ลั่วหาน “…!!”

ก็ได้! งั้นฉันจะรับเอาไว้! ขอเพียงแค่เขายอมหย่า

รับเงินและรถมาไว้ ฉู่ลั่วหานกลายเป็นมาดามผู้แสนร่ำรวยขึ้น

มาทันที

เขาจับจ้องเธอเดินจากไป สองมือล้วงกระเป๋าถอนหายใจ

เฮือก ให้เงินที่มากพอกับเธอ เธอถึงไม่ถูกเงินทองล่อลวง
ให้ส่งของภายนอกที่มากพอ คนธรรมดาทั่วไปจึงมิอาจเอื้อม

ละลานเธอ

อัพเกรดสถานะของเธอ เพื่อให้เธอก้าวข้ามผ่านดอกไม้ริม

ทาง

แผนการเช่นนี้ เธอจะรู้ได้อย่างไร

ดวกโทรศัพท์ ท่านเซียวยกหูจ่อถามแม่บังเกิดเกล้า แต่หาก ตรงเกินไป เธอต้องคิดว่าถั่วหานฟ้องเขาเป็นแน่ คิดได้ดังนั้น เขาเลื่อนจอโทรศัพท์ กดหาเบอร์หลงจื้อ

ลั่วหานใช้เวลาคุ้นชินกับรถหรูสักครู่ก่อนขับเคลื่อนออกไป

แม้รถดี แต่เธอยังคงสายไปกว่าสิบนาที

ในห้องทำงานหมอฉู่ รองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้น นักศึกษา แพทย์คนหนึ่งวิ่งปรี่เข้ามา

ยื่นผลการตรวจให้กับฉ่ลั่วหาน “สวัสดีค่ะ ผลการตรวจของ คนไข้ตั้งแต่เช้าตรู่ ช่วยตรวจดูหน่อยสิคะ”
คนไข้ตั้งแต่เช้าตรู่?

เธอไม่เห็นมีการตรวจคนไข้ตั้งแต่เช้านี่นา “ผลตรวจเป็นยังไง

บ้าง?”

นักศึกษาแพทยไม่มีความชำนาญอย่างเห็นได้ชัด พลางๆ อิงๆ “เอ่อ….ปัสสาวะพบว่ามีลิ่มเลือด ส่องกล้องพบว่าเม็ด เลือดขาวมีเพียงสองสาม……

ลัวหานพลางเดินพลางรับฟังผลการตรวจ ตรวจปัสสาวะ ตรวจเลือด? นี่ไม่ใช่คนไข้ของเธอนี่นา ความผิดพลาดของเธอ อย่างชัดเจน

เธอไม่ขัดห้าม “แล้วยังไงต่อ?”

นักศึกษาแพทย์สาธยายต่อ “เม็ดเลือดและจังหวะหัวใจ ปกติดี เพียงแต่น้ำหนักลดรวดเร็วผิดปกติ เลือดออกทางเดิน

ปัสสาวะ จากการสอบถามคนไข้ ไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ

ฉู่ลั่วหานหยุดฝีเท้าลง จ้องมองไปยังหญิงสาวที่หยาดเหงื่อ ผุดเต็มใบหน้า เลื่อนสายตาเพ่งพินิจไปยังชื่อที่ปักตรงหน้าอก

มะเร็งวิทยา “หวังเย็นใช่ไหม? แพทย์ไม่ได้มีหน้าที่รายงานข้อมูลและการทำงาน คนไข้เป็นอย่างไรบ้าง ผลลัพธ์

เป็นอย่างไร?รู้ไหม?”

หวังเย็นพึมพำ “น่า…..น่าจะเป็นโรคมะเร็ง”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า ให้เธอต่อ

“มะเร็งไต มะเร็งกระเพาะเพาะปัสสาวะ มะเร็งต่อมลูกหมาก มีความเป็นไปได้ทั้งหมด”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้าอีกครั้ง “ใช่แล้ว คนไข้มีความเป็นไปได้สูง ที่จะเป็นมะเร็ง ฉะนั้นไปหาแพทย์ประจำรายงานสถานการณ์

ให้ละเอียด”

หวังเย้นนิ่งอึ้ง “คุณ คุณไม่ใช่หรอ?”

ฉู่ลั่วหานหมุนตัว ชี้ให้เห็นป้ายชื่อของเธอ “ว่าไงหละ?”

“ขอโทษค่ะขอโทษค่ะ ฉันจำคนผิด คนทางนั้นบอกว่าแพทย์ หญิงสาวๆ สวยๆ ดิฉันว่าคุณเหมือนเลย

นักศึกษาแพทย์ลนลาน ลั่วหานส่งยิ้มให้กับเธอ
แพทย์หญิงสาวๆ สวยๆ เหมาะกับเธอนะ”

ถังจิ้นเหยียนที่ไม่รู้มาจากไหน เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพลาง

ยกยิ้มสาวเท้าเข้าไป

“รองคณบดี มาได้ยังไงคะ?”

“มาประชุมที่แผนกอายุรศาสตร์ ไม่คิดว่าหมอจู่รอบรู้ทางด้าน

มะเร็งด้วย

ไม่คาดคิดไปกว่านั้นหมออู่คุยกับนักศึกษาแพทย์เท่ระเบิด

ตอนนี้เขากลับสามารถสนทนากับเธอได้ปกติธรรมชาติราว ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉู่ลั่วหานอึดอัดใจไม่น้อย

“แค่ผิวเผิน” ฉู่ลั่วหานเตรียมเดินหนีอีกครั้ง

เธอไม่กลัวการวินิจฉัยโรคประหลาด แต่กับเรื่องความ

สัมพันธ์ผู้คนเธอกลัวยิ่งนัก

“รองคณบดี ห้องประชุมอยู่นี่!”

ผู้อำนวยการอายุรศาสตร์ข้างหน้าผายมือออก ถังจิ้นเหยียนพลันเร่งฝีเท้าไปสู่

ลั่วหานจ้องมองแผ่นหลังที่ไกลออกไป ภาพตรงหน้าพม่า มัวสักครู่ ในหัวเต็มไปด้วยเงาร่างของหลงเชียว เกือบจำเขา ผิดเป็นหลงเซียว

ถึงโต๊ะทำงาน จ้าวเหมียนเหมียนเผยให้เห็นรอยยิ้มชั่วร้าย เมื่อเห็นฉู่ลั่วหาน “หมอ พรุ่งนี้คณะตรวจสอบมาเยือน คุณกับ รองคณบดีต้องออกโรงเล่นบทสามีภรรยาอีกแล้วสินะ

“อะไรนะ?” ลั่วหานเปิดคอมพิวเตอร์ตรวจดูข้อมูลคนไข้ พลางอุทานขึ้น

“เรื่องจดทะเบียนมหาลัยโรงพยาบาลแพทย์หรือ? คุณกับ คณบดีถึงดูแลตรวจสอบเครื่องมือ คงไม่ลืมหลอกนะ?”

ลืมจริงๆ ด้วย ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย

จางได้จุนก้มหน้าไม่หลุดปากเอ่ยใดๆ กำปากกาในมือแน่น จนแทบหักเป็นสองท่อน

จี้ซือหมู่ยิ้มตาหยีขัดขืน “หมอ รองคณบดีขอแต่งเมื่อไหร่? พวกเรารอคู่สามีภรรยาร่วมมือกันอยู่นะ
ฉันกับรองคณบดีเพียงแค่ร่วมงานกันเท่านั้น ไม่มีความ “ เกี่ยวข้องอื่นใด พวกเธอทั้งสองเลิกล้อเล่นได้แล้ว”

“ใครพูดเล่นกัน มีคนเห็นเธอขับไมคคันใหม่มา ไม่ใช่รอง คณบดีซื้อให้จะมีใครที่ไหนอีก? ถึงขั้นซื้อรถให้กันแล้ว ขั้น ตอนต่อไปคงเป็นให้แหวนอยู่แล้วสิ

“ปีก!”

ปากกาในมือจางได้จุน ถูกเขาหักเป็นสองท่อน

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “รถไม่ใช่เขาเป็นคนซื้อ

“ แล้วใครซื้อให้กัน? ไมบครุ่นประธานเช่นนั้น รถหรูหลายร้อย

ล้าน เธอชื้อเองอย่างนั้นหรือ?!

ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเป็นปม “ขับของเพื่อน”

“ไม่เอาหน่า! เรื่องแบบนี้ สถานะหมออู่ตอนนี้กลายเป็น มาดามพันล้านไปแล้ว ฉันละอายใจจริงๆ!

ไม่สนใจคำติฉินของพวกหล่อน ฉู่ลั่วหานยุ่งอยู่กับงานต่อไป
จ้องมองตารางเวร คืนนี้เธอเข้าเวรค่ำ

ตอนเย็นหลังเลิกงาน เธอรับประทานอาหารง่ายๆ เสียง

โทรศัพท์พลันดังขึ้น

ประหลาดนัก จางได้จนนี่เอง

“หมอฉี่ คุณขึ้นมาบนชั้นบนสุดสักครู่ได้ไหม? ผมมีเรื่องอยาก

ถามคุณ

ฉู่ลั่วหานไม่คิดมาก “โอเค”

ฉู่ลั่วหานตรงไปยังชั้นบนสุด จางได้จนยืนอยู่ข้างราว หันหน้า

ออกไปยังด้านนอก

ยามหกโมงเย็น ท้องฟ้ายังมืดไม่สนิทดี ตะวันแขวนอยู่ทาง

ทิศตะวันตกชั้นบนสุด

ชั้นบนลมโบกพัดแรง เหน็บหนาวเล็กน้อยเมื่อสายลมกระทบ

กาย

“หมอจาง คุณมีอะไรจะถามฉัน?”
จางได้จนหมุนตัวกลับ ร่างบางในชุดขาวใต้แสงไฟสลัว เธอ สวยขนาดนี้ ราวนางฟ้านางสวรรค์ปานห่างเหิน

“หมอฉ่!”

จางได้จุนวิ่งปรี่เข้าใส่ กอดรัดถั่วหานอย่างแน่นหนา

“หมอจาง! นี่คุณทำอะไร! ปล่อยฉัน!”

ลั่วหานหวาดหวั่นหัวใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ใบหน้าแดงก่ำ

ขัดขืนสุดแรง!

จางได้จนกลับกอดรัดเธอแน่นไม่ยอมปล่อย หายใจรัวแรง พูดไม่ได้ศัพท์ “หมอ…..ผมชอบคุณ……ผมชอบคุณมากจริงๆ!

อะไรนะ!

ฉู่ลั่วหานเบิกตากว้าง “หมอจาง คุณใจเย็นๆ ปล่อยมือได้

ไหม?”

ไม่ ผมไม่ปล่อย ผมชอบคุณมานานสามปี ผมชอบคุณตั้งแต่ แรกพบที่คุณมาที่โรงพยาบาล แต่คุณเก่งเกินไป….ผมพยายามอยากจีบคุณมาตลอด คุณกลับยิ่งเดินยิ่งไกล ยิ่งปืน ยิ่งสูง ผมทำได้เพียงแอบชอบคุณเท่านั้น!

“ตอนนี้ คุณอยู่กับรองคณบดีแล้ว ผมไม่ยอม! ผมไม่ยอม!

ฉู่ลั่วหานหน้ามืด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

“หมอจาง นี่มันดาดฟ้า คุณระวังหน่อย!”

“ผมลองคิดดูแล้ว ผมไม่มีโอกาสได้อยู่กับคุณอีกแล้ว เพราะ งั้น….เพราะงั้น พวกเราไปตายด้วยกันเถอะ! กระโดดลงไป อยู่ ด้วยกันตลอดไป!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ