ตอนที่ 97 เป็นเพื่อน…นอนได้ประสบความสำเร็จมาก

ตอนที่ 97 เป็นเพื่อน…นอนได้ประสบความสำเร็จมาก

เธอมองดวงตาของเขาอย่างเงียบๆ ดวงตาที่ล้ำลึกจนไม่ อาจจะคาดเดาได้ในเวลานี้ค่อนข้างเหนื่อยล้าอย่างไม่อาจ จะสังเกตเห็นได้ง่ายเท่าไร ดูออกว่าท่านเขียวไม่ชอบจัดการ เรื่องบ้าๆ เหล่านี้ หรือไม่ก็ เป็นเพราะเขาไม่ชอบแทรกอยู่ตรง กลางทําการเลือกระหว่างคนสองคน

ดังนั้นเธอไปแล้ว ก็คงจะไม่มีความวุ่นวายแบบนี้เกิดขึ้นอีก

หลงเซียวมองลงมาที่เธอ “เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เรียบร้อย คุณไม่จําเป็นต้องรีบร้อนรู้คำตอบ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา

“งั้นขอถามคุณหน่อยค่ะว่า เมื่อไรถึงจะใช่เวลาล่ะ? รอโม่หรู เฟยคลอดลูกของคุณออกมา? พวกคุณอุ้มเด็กแรกเกิดเดินขึ้น โบสถ์แต่งงาน คือเวลานั้นหรอคะ?”

เจ็บ !

เพียงแค่ในสมองจินตนาการออกมาเล็กน้อยถึงวันหนึ่งใน อนาคตพวกเขาจะต้องคล้องแขนเดินขึ้นพรมแดง แลกเปลี่ยน แหวนแต่งงาน อีกทั้งยังอุ้มเด็กคนหนึ่งที่เป็นของพวกเขา…
เมื่อไรที่คิดมาถึงตรงนี้ ล้วหานก็รู้สึกปวดใจจนไม่สามารถที่ จะหายใจออกมาได้

หัวคิ้วของหลงเซียวขมวดเข้าหากันแน่น “ไม่ใช่ สรุปก็คือ ตอนนี้คุณไม่ต้องรีบร้อน ผมจะจัดการให้เรียบร้อย

ท่านเชียววันนี้แปลกมาก ท่าทีในขณะที่พูดวางลงต่ำขนาดนี้ แทบจะเป็นการปรึกษาหารืออะไรกับเธออยู่ นี่ทำให้ในใจของ ฉู่ลั่วหานยิ่งเพิ่มความจะเป็นบ้าอยู่แล้ว เขาหมายความว่ายังไง กันแน่?

กลัวตัวเองคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว

และก็กลัวว่าตัวเองจะพลาดเขาไปเช่นเดียวกัน

“หลงเซียว…โม่หรูเฟยตั้งครรภ์ลูกของคุณ เป็นสะใภ้ที่ แม่ของคุณกำหนดเอาไว้อย่างชัดเจน ไม่สิ…ที่สำคัญก็คือ สัดส่วนที่เธออยู่ในใจของคุณ ฉะนั้นคุณควรจะแต่งงานกับเธอ ลูกของคุณไม่มีพ่อไม่ได้ เธอก็ต้องการคุณ

ที่ยิ่งกลัวก็คือ ตัวเองเอาช่วงวัยหนุ่มสาวมาสูญเปล่าอยู่ที่นี่ อีก สามปี สามสิบปี…

ดังนั้น “เพื่อข้อดีของพวกเราทั้งสามคน ทำไมถึงไม่หย่าร้างกันด้วยดีล่ะคะ?”

เธอแข็งแกร่งในความอ่อนนุ่ม ระหว่างคำพูดต่างก็เป็นการ วิเคราะห์ที่มีต่อภววิสัยความเป็นจริงอย่างนิ่งสงบ

“ทําใจเถอะ ผมไม่หย่า !

เขาทิ้งประโยคนึงเอาไว้อย่างเยือกเย็น ก่อนหน้าที่หลงเซียว จะโมโหจิกเธอให้ตายเธอก็ยกขายาวๆ ขึ้นออกไปจากบริเวณ ทางเข้า

กลับมา ! วันนี้ไม่ไปโรงพยาบาล ! ”

ได้ ไม่ไปก็ไม่ไป

ไม่ให้เธอไปโรงพยาบาล เขากลับรับสายโทรศัพท์นึงแล้ว ออกไปหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ

พอหลงเซียวจากไป บรรยากาศภายในบ้านก็เปลี่ยนแปลง

ทันที

ฉู่ลั่วหานนั่งอ่านหนังสือทางการแพทย์อยู่บนโซฟาใหญ่ทรง วงแหวนภายในห้องรับแขก โม่หรูเฟยเดินเข้ามาด้วยฝีเท้า นวยนาด ในมือถือนิตยสารแฟชั่นเล่มหนึ่งเอาไว้

“ความสามารถไม่เท่าคนอื่น แทะหนังสืออยู่ในบ้านมี ประโยชน์อะไร? ตรงไปตรงมาเลยดีกว่า หมอก็ไม่ต้องเป็น แล้ว ยังไงซะต่อไปหลังจากที่หย่ากับพี่เซียวก็จะได้รับเงิน บำนาญที่ไม่น้อยก้อนหนึ่ง พอให้เธอดื่มกินไปตลอดชีวิตแล้ว ทำไมจะต้องไปโรงพยาบาลเป็นหายนะต่อชีวิตคนอื่น ! ”

โม่หรูเฟยนั่งไขว่ห้าง น้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง

ฉู่ลั่วหานไม่มองเธอแม้แต่น้อย “โม่หรูเฟย ก่อนหน้าที่คุณจะ กลายเป็นลูกสะใภ้ของบ้านตระกูลหลงอย่างเป็นทางการ สงบ นิ่งหน่อยเถอะ ฉันกลัวว่าคุณควบคุมระดับความร้อนเอาไว้ไม่ดี พี่เซียวของคุณจะถีบคุณกระเด็น

“ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่เป็นห่วงจริงๆ จังหวะไม่ดีจริงๆ เมื่อคืนนี้ พี่เซียวอยู่บนเตียงยังบอกกับฉันด้วยล่ะว่า ต่อไปให้ฉันอยู่ที่นี่ ไม่ต้องเกรงใจ ทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเองก็พอ เธอว่า บ้าน ของตัวเอง…ฉันควรจะเข้าใจว่ายังไงดีล่ะ?”

เผชิญหน้ากับการโอ้อวดที่กำเริบเสิบสานของโม่หรูเฟย ฉู่ลั่ วหานฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา “คงจะกำลังเตือนคุณว่า อยู่ใน บ้านก็ไม่ต้องทาหน้าจนกลายเป็นคนตายแบบนี้ล่ะมั้ง ! ‘
“เธอ ! ฮ่าๆ อิจฉาล่ะสิ? ต่อให้ฉันไม่แต่งหน้า ก็สวยกว่า

เธอ ! ”

จู่ลั่วหานมองเธออย่างเกียจคร้าน “นั่นเป็นเรื่องธรรมดาอยู่ แล้ว เกิดมาก็คือรูปโฉมของปีศาจจิ้งจอก ฉันจะเทียบได้ที่ไหน กัน”

โม่หรูเฟยรู้ว่าในด้านฝีปากตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอ นิ้วมือ พลิกอ่านนิตยสารอย่างรวดเร็ว บนหน้ากระดาษเป็นดารายุโรป คนหนึ่งโฆษณาให้กับสินค้าฟุ่มเฟือยบางรุ่นที่ออกใหม่ล่าสุด

“ฉู่ลั่วหาน สร้อยคอเส้นนี้สวยไหม? รุ่นครบรอบปีของJK ทั้ง โลกมีเพียงสิบชุดเท่านั้น มีราคาแต่เป็นที่ต้องการน้อยมาก พี่ เชียวได้จองไปแล้ว เธอว่า เขาจะมอบให้กับฉันในโอกาสแบบ ไหนกันล่ะ?”

สายตาที่เหลือของฉู่ลั่วหานมองเห็นเครื่องประดับ ลายมือ ของปรมาจารย์ ค่าใช้จ่ายในการผลิตไม่เบา ราคาขายน่าตกใจ ด้านหลังของเก้าแขวนเลขศูนย์เอาไว้อีกหลายตัว

หลงเซียวใช้เงินอย่างไม่สนใจในการซื้อของขวัญให้โม่หรูเฟ ยมาโดยตลอด เธอชินแล้ว
เพียงแต่ความเจ็บปวดในใจไม่สามารถที่จะกำจัดทิ้งออกไป

ได้

“ยินดีกับคุณด้วย เป็นเพื่อนนอนเมื่อคืนนี้ดูเหมือนจะประสบ ความสําเร็จมาก

“ฮ่าๆ ไม่ต้องต่อสู้ก่อนที่ใกล้จะตายอีกต่อไปแล้วลั่วหาน ฉันได้รับการยอมรับจากคุณแม่ของพี่เซียว ยิ่งมีความรักใคร่ เอ็นดูของพี่เซียว เธอจะช้าจะเร็วก็ต้องไสหัวออกจากบ้าน ตระกูลหลง ! ”

บัดซบ !

ฉู่ลั่วหานอดกลั้นความโกรธ เธอจะออกไปจากบ้านตระกูล หลง แต่พอถูกโม่หรูเฟยพูดขนาดนี้ความทุกข์ใจที่อัดอั้นอยู่ใน ใจของเธอก็ยิ่งเป็นทุกข์ !

ต่อให้ออกจากที่นี่ไป เธอก็จะไม่ออกจากที่นี่ไปด้วยสภาพผู้ หญิงที่ถูกสามีทอดทิ้งเด็ดขาด !

ในเวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของฉู่ลั่วหานก็ดังขึ้น

“ที่รัก สุดสัปดาห์ใหญ่คงจะไม่ได้เสียเวลาโดยเปล่า ประโยชน์อยู่ที่บ้านหรอกนะ? ออกมา ฉันพาเธอไปเล่นอะไรสนุกๆ รับรอง เธอชอบแน่ ! ”

“กับดักของเธอ? ช่างเถอะ คราวก่อนเกือบจะ…” เธอเหลือบ มองโม่หรูเฟยเล็กน้อย ไม่ได้พูดต่อไปอีก “คราวนี้เป็นรูปแบบ อะไรอีก?”

“โอ๊ย อย่าถามมาก สวมชุดง่ายๆ สบายๆ ก็พอ ที่ดีที่สุดพก ชุดชั้นในสำหรับเปลี่ยนซักมาด้วยชุดหนึ่งคืนนี้พวกเราพักอยู่ที่

“ที่ไหน?”

“ส่งที่อยู่ให้ ! รีบมานะ!”

วางสายโทรศัพท์ลง ฉู่ลั่วหานลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

“จะไปเที่ยวที่ไหนอีก ! ”

มุมปากของฉู่ลั่วหานหัวเราะขึ้นอย่างประชดประชัน “หญิงตั้ง ครรภ์ก็อยากไปด้วย? ขอโทษนะคะ พวกเราไม่ต้อนรับ”

เปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวต้นฤดูร้อนกับเสื้อเชิ้ตลำลองที่ เรียบง่ายสบายๆ ทั้งยังพกเสื้อผ้าสำหรับไปซักเปลี่ยน คืนนี้ไม่กลับมาได้ช่างดีจริงๆ !

หลิงหลิงส่งเธอออกจากบ้าน “คุณหญิง คุณอารมณ์ดีขนาดนี้ จะต้องไปสถานที่ที่สนุกมากแน่เลยใช่ไหมคะ?

เธอเอ่ยขึ้นอย่างลวกๆ “คฤหาสน์กุยหลาย สถานที่ในชุมศูนย์ นันทนาการแห่งหนึ่ง คืนนี้ฉันไม่กลับมาแล้ว

คฤหาสน์กุยหลาย

“เร็วจริงๆ นะ ! อื้ม…การแต่งตัวนี้ ก็ไม่เลว สอดคล้องกับ สไตล์สดชื่นแจ่มใส ป่ะ !

ลู่ซวงซวงจูงมือของลั่วหานเดินเข้าไปด้านใน คฤหาสน์ ก่อสร้างได้มีความรู้สึกสวนแบบเฉียงหนานเป็นอย่างยิ่งเส้น ทางเล็กๆ ที่คดเคี้ยวทะลุไปถึงสถานที่ที่มีทิวทัศน์งดงาม กิ่ง ก้านและใบของต้นไม้ปกคลุมแน่น เสียงที่อ่อนนุ่มของน้ำไหล ยังมีเสียงนกร้องเบาๆ

“เธอน่ะช่างหาที่เที่ยวเก่ง

คราวนี้ ไม่ใช่ฉันหาจริงๆ !
“ไม่ใช่เธอ? งั้นเป็นใคร?

ทั้งสองคนอ้อมผ่านเส้นทางเล็กๆ ระหว่างดอกไม้ในป่ามา พอดี ด้านหน้าเป็นโลกใบใหม่ที่กว้างใหญ่ไร้สิ่งกีดขวาง ชาย หนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้เงาต้นไม้ หันหลังให้กับพวกเธอ กำลัง ถือคันเบ็ดตกปลา

“นั่น เขาหา ! *

ฉล้วทานมองดูเบื้องหลังของผู้ชายคนนั้นอย่างละเอียด ชาย หนุ่มสวมเสื้อยืดสีเทาอ่อน แผ่นหลังตั้งตรง ท่านั่งไม่โค้งเอียง เหมือนกับมีความคุ้นเคยอยู่เล็กน้อย แต่

ไม่ค่อยจะเป็นไปได้มั้ง !

“ติดเบ็ดแล้ว ! ”

ชายหนุ่มดึงคันเบ็ดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ปลาหางสีแดงตัว หนึ่งแขวนอยู่บนเบ็ดตกปลา กำลังกระโดดดิ้นรนขัดขืน

เป็นเขาจริงๆ !
“รองคณบดี คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

ถังจิ้นเหยียนหันกลับมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ผม ก็ว่าทำไมปลายอมคิดเบ็ดแล้ว ที่แท้เป็นเพราะมองเห็นคุณ ใบความล้อเล่นของเขามีความจริงใจเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ *หา ยากที่จะพักผ่อน ออกมาผ่อนคลายไม่ใช่ว่าดีมากหรอกหรอ ครับ?

ฉล้วหามเข้าใจในทันที ลู่ช่วงซวงยัยเด็กผู้หญิงคนนี้ รอไม่ ไหวอยากจะจับคู่เธอกับถังจิ้นเหยียน คิดไม่ถึงว่าต่างก็สมคบ กันจนมาถึงขั้นนี้แล้ว

“ลิ่วลั่ว อย่านิ่งอึ้งอยู่เลย คันเบ็ดตกปลาเตรียมเอาไว้พร้อม แล้ว มาๆๆ นั่งตรงนี้ ตกปลา อีกสักครู่ปลาที่ตกขึ้นมาได้ต้อง ให้กับพ่อครัวนะ กินปลาที่ตัวเองตก รสชาติจะต้องไม่ธรรมดา มากๆ อย่างแน่นอน

ฉู่ลั่วหานถูกเพื่อนรักหัวชนฝาผลักมายังด้านข้างของถังจิ้นเห ยียน เก้าอี้ยาวตัวหนึ่ง คนสองคนนั่งข้างกัน โดยตั้งใจและไม่ ได้ตั้งใจ อุณหภูมิที่อยู่บนร่างกายของทั้งสองฝ่ายก็จะแนบชิด ไปบนร่างกายของฝ่ายตรงข้าม

ต้นฤดูร้อนที่อุณหภูมิสูงขึ้น ในอากาศล่องลอยความร้อนระอุ บรรยากาศ างค่อนข้างน่าอึดอัดจริงๆ
ช่วงช่วงยิ้มจนหน้าบาน พวกเธอสองคนตั้งใจตกปลาไปนะ ฉันไปเดินเล่นทางนั้น ตอนเย็นก็รอผลสำเร็จของพวกเธอแล้ว

ชัยเด็กผู้หญิงคนนี้ก้าวขาเผ่นแนบไปแล้ว !

ในมือของถังจิ้นเหยียบคันเบ็ดตกปลาเอาไว้ ปรากฏแขน ที่ผอมยาวกลับแข็งแรงมีพละกำลังออกมา ไม่มีเสื้อกาวน์ตัว ใหญ่กับเสื้อเชิ้ตสีขาว ผิวที่สะอาดบนแขนของเขาดูสวยงาม เป็นอย่างมาก

คงจะเป็นเพราะว่าเป็นหมอ ผิวของเขาขาวมาก แต่ก็ไม่ใช่ ขาวที่เป็นโรคหรือมีความเป็นผู้หญิงแบบนั้น เป็นขาวที่แข็ง แรงและสบายเป็นอย่างยิ่ง

“ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ถนัดเรื่องการจีบผู้หญิงมาก นัก..หวังว่าวันนี้คุณจะไม่ได้มาฟรีๆ ถึงจิ้นเหยียนสารภาพ อย่างตรงไปตรงมามาก เขาจีบเธอ ตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม หรือปกปิด

ลั่วหานก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่อึดอัด “รอง คณบดี ฉันเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว คุณทำเช่นนี้ไม่ค่อยเหมาะ สมจริงๆ ค่ะ
ถังจิ้นเหยียนใบหน้าสดใส ยิ้มอย่างสะอาดบริสุทธิ์ “ผมรู้ ผม เตรียมความพร้อมที่จะถูกคิดว่าเป็นมือที่สามเอาไว้แล้ว หาก ทำให้คนสวยยิ้มได้ ก็ไม่จำเป็นต้องไปสนใจคำพูดซุบซิบ นินทา นี่เป็นสิ่งที่ผมควรจะรับผิดชอบ ไม่เกี่ยวกับคุณ”

ฉ่ลั่วหานถูกทำให้จุกจนพูดไม่ออกแล้ว !

เขามองเธออย่างเงียบขรึมและนิ่งสงบ นำใบหน้าของเธอ พรรณนาลงในหัวใจอย่างละเอียด “คุณจิตใจดีมาก ระวังผมจะ หลอกใช้ความจิตใจดีของคุณ”

ฉู่ลั่วหานตกตะลึงเล็กน้อย “หมายความว่ายังไงคะ?”

“เห็นได้ชัดเจนมาก ความใจดีของคุณจะทำให้คุณทำใจไม่ ได้ที่จะปฏิเสธตอนที่คุณเผชิญหน้ากับผู้ที่ตามจีบ ผมมีความ อดทนสูงมาก จะรอคอยปลาติดเบ็ดอย่างช้าๆ เพียงแต่ว่า จะตกนางเงือกอย่างคุณคนนี้ขึ้นมา เหยื่อจะต้องเปลี่ยนสัก หน่อย”

ดวงตาที่อ่อนโยนราวกับหยกของถังจิ้นเหยียนมองเธอ หัวเราะขึ้นเล็กน้อย “อยากรู้ไหมครับว่าคืออะไร?”

“เอ่อ…อันนี้…
เขาสังเกตความผันผวนของสายเบ็ดอย่างละเอียด ยังมีเงา สะท้อนของเธอภายในน้ำ มองดูเงาสะท้อนของเธอ ในใจของ เขาก็อ่อนโยนขึ้นมา “เหยื่อของผม ก็คือการให้อภัยที่แน่นอน และการอยู่เป็นเพื่อนทุกเวลา

ลั่วหานรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองกำลังเผาไหม้ ถังจิ้นเหยี ยนน…ทักษะการเต๊าะสาวแบบนี้เรียนมาจากที่ไหนกัน ! ถึงขั้น ช่าชองสมบูรณ์แบบ!

* ความอ่อนโยนของคุณใช้ผิดที่แล้ว ไม่เหมาะสมกับฉัน เปลี่ยนคนเถอะค่ะ บางทีรองผู้อำนวยการเกาอาจจะชอบ” ฉู่ วหานเปลี่ยนหัวข้อเรื่องอย่างร้อนรน

ความสุขที่มาอย่างกะทันหัน การเอาใจที่แปลกประหลาดนี้ แม้ว่าเธอจะซาบซึ้ง แต่กลับไม่มีวาสนาที่จะเพลิดเพลินไปกับ มัน

เขาไม่ได้พัวพันเกี่ยวกับหัวข้อสนทนานี้อีกต่อไป แต่โอ้อวด ผลสำเร็จของตนเองกับเธอด้วยความปีติยินดีอย่างกะทันหัน “หมอจู่ ปลาของผมติดเบ็ดอีกแล้ว

จริงๆ ด้วย คราวนี้ก็เป็นปลาอ้วนตัวหนึ่งที่ยาวประมาณเจ็ด แปดเซนติเมตร เขานำปลาถอดออกมาวางลงไปในถังน้ำ อย่างชำนาญ ด้านในได้มีปลาตัวใหญ่ว่ายอยู่ในนั้นห้าตัว
เธอยกคันเบ็ดตกปลาขึ้นมา ปลาสักตัวก็ไม่มี

ที่น่าโมโหก็คือ คิดไม่ถึงว่าเบ็ดจะถูกขโมยกินไปแล้ว !

รีสอร์ทหยีฉิ่ง

หลงเซียวรีบกลับบ้านมาจากบริษัท มองไปรอบๆ ซ้ายขวาพบ ว่าฉู่ลั่วหานไม่อยู่

คนรับใช้นึกว่าเขากำลังหาโม่หรูเฟย ก็เลยรายงานว่า “คุณ ไม่นอนหลับอยู่บนชั้นสองค่ะ”

ท่านเขียวไม่ได้สนใจสักหน่อยว่าเธอกำลังทำอะไร เปลี่ยน รองเท้าเสร็จก็เอ่ยถามขึ้น “คุณหญิงล่ะ?”

ผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่บอกแล้วหรอว่าให้เธอรออยู่ที่บ้าน !

หลิงหลิงเดินเข้ามา รับเอากระเป๋าเอกสารที่อยู่ในมือของเขา ไป “คุณชาย คุณหญิงรับโทรศัพท์สายหนึ่งก็ออกไปแล้วค่ะ บอกว่าจะไปคฤหาสน์กุยหลาย

คฤหาสน์กยหลาย?
“ไปเมื่อไร? กลับเมื่อไร?” คิ้วของท่านเซียว เริ่มขมวดเข้าหา

กันแน่นทีละนิด

“อืม…ไปประมาณสองสามชั่วโมงแล้วค่ะ บอกว่าตอนกลาง คืนจะไม่กลับมา”

บ้าจริง ! จะค้างคืนไม่กลับอีกแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังจะกล้าไม่

บอกเขา!

ท่านเซียวโน้มตัวลงนำรองเท้าที่ถอดเสร็จแล้วใส่กลับขึ้นมา ใหม่อีกครั้ง

“คุณชาย คุณโม่ให้คุณหลังจากที่กลับมา…

“ฉันมีธุระ คืนนี้ไม่กลับ รอเธอตื่นค่อยบอกเธอ”

“ค่ะ คุณชาย ! ”

ท่านเซียวที่โมโหจัดคว้าเอากุญแจรถแล้วปิดประตูลงอย่าง

แรง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ