ตอนที่ 94 ยอดฝีมือก็คือแสร้งทำเป็นไม่รู้

ตอนที่ 94 ยอดฝีมือก็คือแสร้งทำเป็นไม่รู้

“หมออู่ถูกรองผู้อำนวยการเกาเรียกตัวไปอีกแล้ว ฉันไม่ สบายใจเลย พวกเธอว่า ตั้งแต่รองผู้อำนวยการเกามาที่โรง พยาบาลของพวกเรา หมอฉี่เคยมีวันที่ดีบ้างหรือเปล่า?”

“เธอคือคุณหมอไพ่ใบเอก ภารกิจหนักกว่าพวกเรา รอเธอ

กลับมาสอบถามสถานการณ์”

ห้องทํางานเกาหยิ่งจือ

มือข้างหนึ่งของฉู่ลั่วหานประคองพนักเก้าอี้เอาไว้บรรเทา อาการปวดท้อง “รองผู้อำนวยการเกาหาฉันเรื่องอะไรคะ?

เกาหยิ่งจือนั่งอยู่บนเก้าอี้ กอดอกมองเธอ ใบหน้าที่อายไล เนอร์ยกสูง ประณีตแต่กลับสีหน้าไม่ดีนั้น มองสังเกตฉู่ลั่วหา นอย่างละเอียด “คณบดีมีคำสั่งลงมา ให้คุณช่วยเหลือตลอด ทั้งการตรวจสอบ นอกจากนี้… ” เธอกัดฟันอย่างไม่เต็มใจเป็น อย่างยิ่ง “ให้คุณคอยช่วยรองคณบดีถังดูแลรับผิดชอบการ จัดการแผนกอายุรกรรมหัวใจให้เป็นระเบียบในช่วงระยะเวลา

พูดจบ เธอโยนเอกสารชุดหนึ่งมาให้กับเธอ ริมฝีปากสีแดงอุทานออกมาอย่างประชดประชัน “ลั่วหาน เธอเอาความ

สามารถมาจากที่ไหนกันแน่ ! เรื่องอะไรก็ขาดเธอไปไม่ได้ ! ”

งั้นหรอ? ฉู่ลั่วหานในใจหัวเราะออกมาอย่างประชดประชัน ใครชอบที่เรื่องอะไรต่างก็ต้องมีเธอกันล่ะ? เธอแทบอยากจะ ไม่เข้าไปยุ่งเรื่องบ้าๆ พวกนี้อีกใจจะขาด

นําเอกสารหยิบมาไว้ในมือ “รองผู้อำนวยการเกายังมีเรื่อง

อะไรอีกไหมคะ?”

เกาหยิ่งจือจ้องเธออย่างรุนแรงทีหนึ่ง “คนไข้ในคราวก่อน สุดท้ายตัดสินใจไม่ทำการผ่าตัด คุณพอใจแล้วล่ะสิ ! ”

ฮู้ ? ก็คือคนนั้นที่ปรึกษาหารือกันในที่ประชุม “ผู้ป่วยต่าง

ก็มีแนวโน้มไปในทิศทางที่ดีและหลบหลีกข้อเสียโดย สัญชาตญาณ ฉันมีอะไรพอไม่พอใจกันคะ ไม่มีเรื่องอื่น ฉัน ขอตัวไปทำงานก่อน

เธอไม่อยากจะพูดจาไร้สาระกับเกาหยิ่งจื่ออีกแล้วจริงๆ

“คุณหยุดอยู่ตรงนั้น

เกาหยิ่งจื้อยืนขึ้นมา รองเท้าส้นสูงกึกๆ เดินมาถึงที่ด้านหลังของเธอ เอ่ยขึ้นอย่างถากถางว่า “ถั่วงาน เธออย่านึกว่า ช่วยรองคณบดีถึงก็จะสามารถใช้โอกาสที่ทำเรื่องที่น่าอับอาย อะไร !

มุมปากของวานฉีกออกเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่ไม่แยแส หมุนตัวกลับมา เธออดทนอาการปวดท้องยิ้มอย่างสบายๆ และสง่างาม ไม่งั้น รองผู้อำนวยการเกาคุณไป… ” ทำ !

“ซี ! ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว ออกไป

เธอไม่ใช่ไม่พยายามช่วงชิง แต่คณบดีบอกว่าเธอเพิ่งจะมา ที่โรงพยาบาลเข้าใจสถานการณ์ยังไม่ชัดเจน ลั่วหานอยู่ที่นี่ นานแล้ว ทุกด้านต่างก็คุ้นเคยเป็นอย่างมาก สามารถเกื้อกูล กับถังจิ้นเหยียนได้พอดี

คณบดีก็ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น เพียงแต่หวังว่าโรง พยาบาลจะสามารถถูกคัดเลือกอย่างราบรื่น

ในใจของเธอมีความคับแค้น แต่ก็ไม่มีวิธีที่จะเปลี่ยนแปลงได้

ตัวทานเปิดเอกสารออก เพิ่งจะดูได้ไม่กี่บรรทัดเสียง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เธอที่กำลังถือปากกาทำสัญลักษณ์ใจความสำคัญ เลื่อนเปิด

โทรศัพท์มือถือเพื่อรับสาย

“หมอฉู่ ช่วงนี้ต้องลำบากคุณหน่อยแล้ว ผมก็ประหลาดใจ มากกับการวางแผนงานของคณบดีเช่นเดียวกัน แต่ว่า…การ ประกาศแจ้งให้ทราบนี้ผมเพิ่งจะได้รับ ดังนั้น…

ล้วหานยิ้มขึ้นอย่างใจกว้าง “รองคณบดีถังไม่จำเป็นต้อง อธิบายค่ะ ฉันทราบ อีกทั้งด้วยความประพฤติที่มีคุณธรรมของ รองคณบดีแล้วคงจะไม่ได้ใช้อำนาจในทางที่ผิดปรับทิศทาง ของหมอเล็กๆ อย่างฉัน

ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ความอัดอั้นที่อยู่ในใจของถังจิ้นเหยียน ในที่สุดก็ถูกยกออกมา “ผมก็แค่กังวลว่าคุณจะเข้าใจผิด ยังไง ซะ…” เขาหยุดชะงักไปชั่วขณะ “ยังไงซะตอนนี้ผมกำลังตาม จีบคุณอยู่ บางครั้งก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงการใช้วิธีเล็กๆ น้อยๆ

ฝั่งนี้ ปากกาที่อยู่ในมือของลั่วหานลื่นออกไปในทันที ขีด เป็นเส้นทแยงยาวๆ สีดำบนเอกสาร “รองคณบดี ฉันเคยบอก กับคุณแล้วว่า พวกเรา…

“เอกสารได้รับแล้วใช่หรือเปล่า? วันนี้เริ่มตรวจสอบจาก อุปกรณ์ทางการแพทย์ก่อนก็แล้วกัน”
เขาเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้ไวมาก เธอแทบจะไม่มีโอกาสได้

พูดเลยแม้แต่น้อย “ค่ะ”

ตรวจสอบอุปกรณ์ไม่สามารถใช้เวลาในการทำงานได้ ดังนั้น ทั้งสองคนรีบทานข้าวก็ใช้เวลาช่วงพักกลางวันไปเริ่มทำงาน กันที่แผนกอายุรกรรมหัวใจ

ห้องผู้ป่วยแผนกอายุรกรรมหัวใจ เห็นทั้งสองคนเข้ามา หมอ ซุนหนุ่มวัยกลางคนยิ้มจนตาหยีมองหนุ่มสาวสองคนเดินเข้า มา มองสังเกตขึ้นๆ ลง รู้สึกเจริญหูเจริญตาเป็นอย่างยิ่ง

“ได้ยินว่า รองคณบดีกับหมอฉี่กำลังคบหากันอยู่หรอ?” หมอ

ซุนมองอย่างสอดรู้สอดเห็น จากนั้นหัวเราะคิกคักเอ่ยถาม

ออกมา

ถังจิ้นเหยียนกลับเอ่ยว่า “ความถี่เสถียร ด้านนี้ไม่มีปัญหา ลองไปดูด้านนั้นอีกที”

ฉู่ลั่วหานอยากจะอธิบาย พอเขาขัดจังหวะขึ้นมา เธอก็แทรก

ปากเข้าไปไม่ได้แล้ว “ค่ะ เครื่องควบคุมก็ไม่มีปัญหา นี่เป็น อุปกรณ์เมื่อสามปีก่อน แต่ว่าประสิทธิภาพยังดีอยู่”

ช่วงพักกลางวันหมอซุนก็ไม่มีอะไรทำ มองดูทั้งสองคนทำงานเสียเลย รองคณบดีถึงยังหนุ่มและมีความสามารถ หมอฉู่ก็เป็นมือดีที่ชื่อเสียงเขย่าวงการ พวกคุณคบกันเป็นการ รวมตัวของผู้ที่แข็งแกร่งจริงๆ ไม่เลวๆ

หมอฉี่กำลังจะเอ่ยปากขึ้นมาอีกครั้ง ถึงจิ้นเหยียนดูเหมือน กับทุ่มเทกายใจไปกับการตรวจสอบอุปกรณ์ มอนิเตอร์แสดง ผลกับหลอดรังสีแคโทดเก่าไปหน่อย ต้องเปลี่ยนใหม่แล้ว

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า จดบันทึกลงในกระดาษ

ตอนที่เธอทำการจดบันทึกนั้น หมอนก็ไม่หยุดที่จะพูดคุย หัวข้อเรื่องที่ไม่ใช่สาระสำคัญทั้งยังดูเหมือนเป็นมืออาชีพกับ ถังจิ้นเหยียน เธออยากจะขัดจังหวะหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่ เป็นผลสำเร็จ

อธิบายการเข้าใจผิดเรื่องแบบนี้ จะต้องระมัดระวังเวลาและ โอกาส ผ่านโอกาสที่ดีที่สุดในการอธิบายไปแล้ว ย้อนกลับ มาพูดใหม่อีกครั้ง ยิ่งจะแสดงให้เห็นว่ายิ่งอยากปกปิดยิ่ง แสดงออกถึงความมีเลศนัย

อีกทั้ง “กิ่งทองใบหยก” ที่พูดออกมาอย่างแน่นอนมันจาก ปากของหมอซุน บวกกับต้องปรับอารมณ์ให้เข้ากับคนไข้ ภายในห้องผู้ป่วยอีก หากเธอยืนกรานที่จะชี้แจง จะต้องทำให้ตั้งขึ้นเหมือนเสียหน้าอย่างแน่นอน

ในที่สุด การตรวจสอบก็จบลง อุปกรณ์คองเปลี่ยนเพียงแค่ อุปกรณ์เสริมเล็กๆ วันหนึ่งเท่านั้น

“เมื่อครู่นี้ ทำไมคุณถึงไม่พูดไปตรงๆ ค่ะ”

เดินออกมาจากห้องตัวท่านเอ่ยถามดังนั้นเหมือนเธอไม่มี โอกาสพูด แต่เขามีโอกาส ในตอนแรกเขาก็สามารถที่จะพูด

ได้ แต่เขาเปล่า

สองมือของทั้งงั้นเหมือนสอดไว้ในกระเป๋ากางเกงขายาวๆ หยุดการเดินลง หมุนตัวมองมาที่เธอ ระเบียงทางเดินของโรง พยาบาลมีแสงอาทิตย์สะท้อนของเข้ามาส่องลงบนใบหน้า ด้านข้างของเขา ร้อยสะอาดสะอ้านไร้ที่ติ

“พูดอะไรตรงๆ ครั

“หมอนเมื่อครู่นี้ดูเหมือนจะเข้าใจผิดอะไรอยู่ ความสัมพันธ์ ของพวกเรา ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ คุณยินยอมพร้อมใจอย่างเงียบๆ แบบนี้ ซึ่งจะทำให้คนเข้าใจผิดมากขึ้นไปอีก

อาหารตัดสินใจพูดอย่างเข้าใจชัดเจนขึ้นมาอีกหน่อย จะ ได้ไม่เจอกับสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจเช่นนี้อีก
ดังนั้นเหยียนกลับยิ้มขึ้นเล็กน้อย ตอนที่ใบหน้าที่งดงามของ เขาย้อนแสงนั้น อ่อนโยนเป็นอย่างมาก “ผมกำลังตรวจสอบ อุปกรณ์ ไม่ได้ยินว่าหมอบพูดอะไร คุณบอกผมจะดีกว่า เมื่อครู่นี้หมอซันบ่นพึมพำอยู่ทางนั้นพูดอะไรบ้าง?

จะเป็นลม

ตัวหานทางนี้ในใจบิดจนกลายเป็นก้อน เรื่องความรู้สึกของ คณบดีเขาไม่นำมาใส่ใจเลยแม้แต่น้อย? เธอกระอักกระอ่วน ถึงขั้นร้อนรนที่จะแก้ตัว เขากลับเล่นๆ ไม่ได้คิดอะไรมาก

กลับดูเหมือนว่าเธอใจแคบแทน

“ไม่ได้พูดอะไรค่ะ พวกเราต่อกันเถอะ ยังมีอุปกรณ์มากมาย ที่จะต้องตรวจสอบ

ในขณะที่พูด เธอก็เดินเร็วนำถังจิ้นเหยียนไปหนึ่งก้าว ชาย หนุ่มเสื้อขาวที่อยู่ด้านหลังของเงาหลังของเธอ หัวเราะขึ้น อย่างเงียบๆ

ทีมจริงๆ เขาอยากให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนสนิทกัน มากยิ่งขึ้นหน่อยยังทำให้เป็นจริงไม่ได้ง่ายๆ จะนำเธอผลักให้ ออกทางต่อหน้าของคนอื่นๆ ได้ยังไงกันล่ะ?
ระหว่างที่คิด ดังนั้นเหยียนก้าวขาตามขึ้นไป

เวลาพักกลางวันตรวจสอบอุปกรณ์ไปสิบกว่าเครื่องดีที่ไม่มี ใครชุบซิบนินทาความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนอีก แล้วทาน กสบายไปไม่น้อย

ตรวจชั้นห้าเสร็จ ยังจิ้นเหยียนมองดูเวลา อีกยี่สิบนาทีเข้า งานตอนกลางวันไม่ได้นอนตอนบ่ายจะสัปหงกเอาได้ ผม เสียงกาแฟคุณ

ไม่ทันได้เอ่ยปาก ถึงจนเหยียนก็เอ่ยขึ้นชื่อว่า “ตอนบ่าย คนไข้ของคุณไม่น้อย เพิ่มกาแฟสักแก้วให้สดชื่น นี่ไม่ถือว่า อยู่ในรูปแบบที่กำลังจับคุณ เป็นความเอาใจใส่ที่เจ้านายมีต่อ การทำงานของลูกน้องล้วนๆ ผมหวังว่าคุณหมอของผมเวลา ทำงานจะมาถึง

ทานหัวเราะส่งเสียงออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ถึงจิ้นเหยีย ทำให้เธอได้เปิดโลกทัศน์ใหม่ๆ แล้วอยู่ๆ เชิงรักขนาดนี้ใจ กว้างขึ้น หนี้ ยังมีวิธีการขนาดนี้ เธอจะปฏิเสธได้ยังไงกัน?

เป็นเหมือนไปซื้อกาแฟ คาปูชิโนแก้วหนึ่งครับ เติมนมเติมน้ำตาล อเมริกาโน่แก้วหนึ่ง ไม่ต้องเติมอะไร

เขายกกาแฟสองแก้วเข้ามา “ร้านกาแฟของโรงพยาบาล ไม่มีกาแฟที่หรูหรามากนัก หมอทนดื่มไปก่อนนะครับ

ฉล้วหานรับแก้วกาแฟมาแล้วยิ้มขึ้น ทำให้รองคณบดีเปลือง เงินแล้ว

“งั้นก็ตั้งใจทำงานตอบแทนความเอาใจใส่จากผู้นำโรง พยาบาลแล้วกันครับ

ทุกครั้งที่เขายิ้ม ต่างก็ราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิพัดขึ้นมาบน ใบหน้า อบอุ่นสบายขนาดนั้น

ตอนบ่ายยุ่งไปหลายชั่วโมง ดื่มน้ำตาลทรายแดงความรู้สึก ปวดที่บริเวณท้องหายไปไม่น้อย พอเงยหน้าขึ้นมา คิดไม่ ถึงว่าใกล้จะถึงเวลาเลิกงานแล้ว

ใกล้จะถึงเวลาเลิกงาน โทรศัพท์มือถือของลั่วหามก็มี

ข้อความถูกส่งเข้ามา

ขึ้นชื่อว่าคือหลงเซียว !
นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาส่งข้อความให้กับเธอ

“ผมรอคุณอยู่ที่โรงจอดรถชั้นใต้ดินของโรงพยาบาล

เขาคงจะไม่ได้มาถึงแล้วล่ะมั้ง? จากMBKมาถึงโรงพยาบาล ดูเหมือนจะมีระยะทางที่มากพอสมควร

เธออยากจะโทรกลับไปอธิบาย แต่คนในห้องทํางานอยู่กัน หมด ทําได้แต่ส่งข้อความตอบกลับ

“ฉันยังไม่เลิกงาน อีกทั้งยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ต้องใช้เวลา หน่อย คุณต้องรอฉันสักครู่หนึ่งแล้วค่ะ”

และก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เธอคนที่ชอบพูดเรื่องยาวให้ เป็นสั้นคิดไม่ถึงว่าจะอธิบายซะยาวเหยียดไปเป็นชุด

หลงเซียวที่อยู่ในรถยกมุมริมฝีปากเป็นรอยยิ้มอ่อนๆ นิ้วมือที่

เรียวยาวกดไปที่หน้าจอโทรศัพท์ “ครับ”

หลังจากที่เลิกงาน ฉู่ลั่วหานเปลี่ยนเสื้อผ้า ออกจากประตู เพียงครู่เดียวก็ชนเข้ากับร่างกายที่สูงใหญ่ของคนคนหนึ่ง สายตามองเคลื่อนที่ขึ้นไปด้านบน คือใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่ สุภาพอ่อนโยนราวกับหยกของถังจิ้นเหยียน
“ดูเหมือนผมมาได้เวลาพอดี ไปกันเถอะ ทานอาหารเย็นด้วย

กัน”

ฉู่ลั่วหานบีบสายกระเป๋าเอาไว้ ดวงตาที่ชุ่มชื้นโค้งขึ้นอย่าง แสดงความขอโทษ “วันนี้เกรงว่าจะไม่ได้ ฉันต้องกลับไปก่อน

ค่ะ”

คิ้วที่สวยงามของถังจิ้นเหยียนขมวดเข้าหากันเล็กน้อย “ฉะนั้น ผมก็ยังมาช้าไปหนึ่งก้าว หมออู่มีนัดแล้ว

“ขอโทษนะคะ วันหลังก็แล้วกันค่ะ” ชะลอแผนการโจมตีของ ฝ่ายตรงข้ามไม้นี้ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใช้ไปกี่ครั้งแล้ว

และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเขาใจกว้างหรือว่าเชื่อจริงๆ กันแน่ ไม่เคยพูดทิ่มแทงใจเลยสักครั้ง แถมยังนำความรับผิด ชอบมาไว้กับตนเองทั้งหมดอีก “ไม่เป็นไร เป็นผมที่ไม่ได้บอก ล่วงหน้า ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ลงไปด้วยกันสิครับ ผมก็เลิกงาน กลับบ้านเหมือนกัน

ทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าประตูลิฟต์พร้อมกัน พยาบาลเล็กๆ ที่อยู่ด้านข้างต่างเอามือปิดปากหัวเราะ เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ จริงๆ รองคณบดีกับหมอคบกันจริงๆ รองคณบดียังตั้งใจลงมา รับเธอเลิกงานจากชั้นบนอีก
เข้ามาในลิฟต์ ถังจิ้นเหยียนคอมโรงจอดรถชั้น2 ตัวหา นยังนึกว่าเขาจะไปขับรถที่ด้านนอก ฝาหอกออกไปเป็นปุ่มที่ สว่างขึ้นก็หดมือกลับมาอีกครั้ง

“คุณก็ไปขึ้นเหมือนกัน

ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเบิกบานๆ

ฉล้วทานกัดฟันพยักหน้า “กระนั้นก็ขับรถ

ตกตะลึง เมื่อครู่นี้คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดโกหก ที่จริงแล้ว พูดตรงๆ ไม่ว่าหลงเขียวกำลังรอเธออยู่ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ ภายในจิตใต้สำนึกก็คือทำใจไม่ได้ที่จะทำงานเช

สายตาของถังจิ้นเหยียนตกลงมาบนด้านขวาของเธอ มือขวาของคุณ ให้ผมดูหน่อย

แล้วทานชักมือกลับไปอย่างกะทันหัน หลบราวกับไฟฟ้าขอ

ตก็ไม่ปาน ทำไมคะ

“ฮ่าๆ” ถึงจิ้นเหยียนถูกการตอบสนองที่ใหญ่ขนาดนี้ของเธอ ทำให้หัวเราะออกมา ผมเพียงแค่อยากจะลบนมือ ของคุณหน่อย คุณไม่บอกเหตุผลให้เกม บนผลมีอยู่จริงๆ นี่เป็นสิ่งที่คุณไม่อาจจะปฏิเสธได้ผมหน่อย
ริมฝีปากของฉู่ลั่วหานเฉียงขึ้น ยิ้มจนแทบจะปวดเมื่อยไป

หมดแล้ว “ค่ะ”

หลายปีขนาดนี้แล้ว แผลด้านนอกหายสนิทไปตั้งนานแล้ว เขาสามารถมองออกก็แปลก

ถังจิ้นเหยียนจับมือขวาของเธอเอาไว้แยกแยะพื้นผิวที่อยู่ ด้านบนอย่างละเอียด ภายนอกมองดูไม่มีร่องรอยเหลือไว้ จริงๆ แต่ตอนที่นิ้วมือของเขาลูบนั้น ยังคงรู้สึกได้ถึงความผิด ปกติที่อยู่ด้านใน ความแตกต่างที่อณูเล็กมาก “ตอนนั้น จะต้อง เจ็บมากเลยใช่หรือเปล่า?”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า “อืม”

เจ็บมากจริงๆ ทั้งมือแทบจะใช้การไม่ได้แล้ว ไม่เจ็บได้หรอ?

เสียง “ติ๊ง” ดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 2

หลงเซียวเงยหน้าขึ้นมาจากภายในรถโรลส์รอยซ์ สายตา

ที่เฉียบคมเหยี่ยวเพียงครู่เดียวก็มองเห็นคนสองคนที่อยู่ใน

ลิฟต์ !

ถังจิ้นเหยียนจับมือของลั่วหานเอาไว้ ลั่วหานก้มศีรษะลงพูดคุยอะไรกับเขาด้วยท่าทีที่มีเสน่ห์เขินอาย ว่านอนสอน

ง่าย

ถูกกั้นด้วยระยะห่างหลายสิบเมตร สายตาของท่านเซียวยิง เข้าไปในลิฟต์ราวกับเจาะทะลุก็ไม่ปาน !

ฉู่ลั่วหาน เธอยังคิดจะยังไงกันแน่ !

เดินออกมาจากลิฟต์ ฉู่ลั่วหานดึงมือกลับ “รองคณบดียังไงก็ อย่าถามถึงเลยจะดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากพูดถึงอีก”

“ผม…”

ถังจิ้นเหยียนพูดออกมาเพียงแค่คำแรก เงาร่างของฉู่ลั่วหา

นก็หยุดลงอย่างกะทันหัน ถังจิ้นเหยียนเงยศีรษะขึ้น…

หลงเซียวที่อยู่ภายใต้ชุดสูทสีดำหล่อเหลามือข้างหนึ่งเสียง เข้าไปข้างในกระเป๋ากางเกง ร่างกายที่สูงใหญ่ยืนอยู่ด้านหน้า

ของรถ !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ