ตอนที่ 86 ลูบดูก็รู้เอง

ตอนที่ 86 ลูบดูก็รู้เอง

เมื่อหลงเชียวกลับคำทั้งจู่ลั่วหานทั้งชายชุดดำมีนงงชะงักไป

ทั้งคู่

ที่จู่ลั่วหานตกใจคือในใจของเขานั้นMBKย่อมต้องสำคัญกว่า

ชีวิตเธอ

ที่ชายชุดดำตกใจคือ “เสียดาย?”

ใครจะรู้ นอกจากตัวท่านเซียวเอง “ฆ่าเธอ ไม่ต้องเปลือง กระสุนหรอก เอามีดมาให้ฉันแทน วางใจเถอะฉันไม่มีอาวุธ แกเอามีดให้ฉัน ปืนจ่อมาที่ฉันตั้งเท่าไหร่ต่อให้บินได้ก็หนีไม่ พันหรอก?”

ความเฉยเมยของหลงเซียววันนี้ทำเอาคนสับสนคาดเดาไม่

ได้

คู่ลั่วหานรู้สึกสับสนเกินกว่าที่จะคิดหาคำพูดมาสนทนาด้วย เธอที่เลือดไหลซึมมุมปากมองชายคนที่ทำเธอไม่รู้ว่าควรจะ

แสดงออกอย่างไร
ชายชุดดำเองก็ชะงักงัน “ใช้พวกนี้ เปลี่ยนเป็นมีด?”

หลงเซียวรักษาท่าทางเมื่อสักครู่ แม้กระทั่งกัมลงปัดฝุ่นด้วย ความรังเกียจจนเสื้อผ้ากลับมาสะอาดเรียบร้อย

“ทำไม? แกไม่ต้องการ? ถ้าไม่ต้องการฉันก็ไม่ว่าอะไร ไม่ว่า ยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว เธอตายด้วยน้ำมือฉันหรือไม่ก็ไม่ได้

สำคัญอะไรขนาดนั้น”

แต่เอกสารฉบับนั้นยังต้องการเขาเซ็นชื่อ

ชายคนนั้นลังเลอยู่ลึกๆ เอกสารฉบับนี้ไม่ใช้เอกสารธรรมดา MBK รวยที่สุดในประเทศ หลงเซียวคือคนที่รวยที่สุดใน

ประเทศ!

นี่มัน….

“ได้ ผมให้มีดคุณเล่มหนึ่ง!”

หลงเชียวลอบยิ้มเยาะด้วยความรังเกียจ ริมฝีปากบางเม้ม ด้วยความดูถูก ดีมาก รอฉันฆ่าเธอแล้วจะเซ็นให้ แต่ว่า

รบกวนแกหาปากกาให้ด้วย”
ชายชุดตำหนิมีดส่งให้เขา “ทางที่ดีอย่าเล่นลูกไม้”

แต่เพียงเขาโบกมือ เป็นมากกว่าสิบกระบอกที่เล็งด้านหลัง ศีรษะของหลงเชียวพร้อมสั่นใกทันที

ขหลงเชียวก้าวเข้าไปหาลู่ลั่วหานทีละก้าว เขาควงมีดสั้นเส้น ราวกันเป็นอาวุธที่คุ้นเคยดี “ชัยโง่ ปัญชีระหว่างแค้นเราควร

(ไม่รู้จริงไหมแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเชื่อ …แสดงได้ เหมือนจริงเกินไปแล้ว ไม่สิ นี่มันคือเรื่องจริง

สั่งทานก็หัวเราะออกมาเช่นกัน เกือบสี่ปีแล้วเธอคงหลบไม่ พัน ไม่ว่าใจที่ตายหรือตัวที่ตาย เธอก็อยากจะตายด้วยน้ำมือ เขา ลงมือซะ ทรงเชียวพวกเราควรตัดขาดกันนานแล้ว”

เธอหลับตาลงพร้อมที่รับความตาย

หลงเชียวๆ ก็ประชิดตัวเธอพร้อมกระซิบข้างหู ใช้ระดับ เสียงที่ได้สินกันแค่สองคน “หน้าต่างทางทิศหอนาฬิกา รอฟัง สัญญาณจากปากฉันให้กระโดดลงไป รถอยู่ใต้หน้าต่างบาน นั้น”
จาวหานเบิกตาโพลง!

อะไรนะ! เขากำลังพูดอะไร!

“มีดเล่มเดียวฆ่าคุณมันง่ายเกินไป เริ่มจากตัดมือก่อนเป็น

ไง?”

เขายิ้มกว้าง ใบมีดวางแนบบนมือเธอ

“คุณอยากฆ่าฉันก็ฆ่าเลย ไม่ผิดหรอก ฉันเกลียดคุณ คุณมี ลูกกับผู้หญิงคนอื่นแม้แต่สถานะของฉันยังไม่อยากเปิดเผย ฉันเกลียดคุณ! คุณมีผู้หญิง ฉันก็มีผู้ชายบ้างจะเป็นไรไป!”

คนที่อยู่ข้างๆ งงไปหมด นี่มันอะไรกันแน่!

แสงสีแดงล้วนพุ่งมาที่ศีรษะของหลงเซียว เขาอาจจะตาย เมื่อไหร่ก็ได้ดังนั้นเขาต้องแน่ใจว่าจะไม่พลาด!

“คุณชายหลง เหี้ยมมาก”

“ฉันกำลังจัดการผู้หญิงของฉัน แกหุบปากไป”

พูดพลางยกมีดขึ้นสูง
“นองผม อย่าตื้น เชือกขาดให้วิ่งทันที อย่าหันกลับมา กระโดดลงไปเลย”

เธอมัวแต่อึ้ง พูดอะไรไม่ออกสักคำเดียว

“สาม สอง..”

มีดตัดผานมือของเธอในมุมที่เหลือเชื่อ!

ตัดเชือกที่มัดแขนและลำตัว!

“โอ๊ย!”

ไม่ได้แสดง แต่เป็นความจริง เธอเกือบคิดว่ามือขาดไปแล้ว

ชายชุดดำเองก็คิดว่าเธอโดนตัดมือไปแล้วจึงเอื่อยเฉื่อย

แต่หลังจากที่ทุกคนหลับตาลงแค่วินาทีเดียว!

ใช้เวลาเพียงแค่วินาทีเดียว

“หนึ่ง”
เมื่อเขาตะโกนว่า “หนึ่ง” ผู้ตั๋วหานวิ่งออกจากกองกังน้ำมัน อย่างไม่คิดชีวิตไปทางหน้าต่างแล้วกระโดดลงไปทันที

สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดบวกกับการดัดสินใจของ เขา เธอเองก็ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่แต่พอเธอ กระโดดลงมาแล้ว ยังไม่ตาย!

แถมบนฟื้นยังมีโฟมพลาสติก! มาจากไหน

เธอปืนขึ้นมาพยายามควบคุมมือสั่นๆ นั้นเปิดประตูรถ

เดี๋ยวก่อน! หลงเชียวล่ะ!

“หลงเชียว! แกเล่นลูกไม้อะไร!”

ชายชุดดำรู้ทันแล้วก็เท่านั้น!

เขาแค่วางเกมเพื่อแค่ที่จะกันเธอออกไป!

“ตามมันไป!”

“ใครกล้าขยับ!”
งๆ หลงเขียวครักเอาปืนพกออกมาขึ้นไปพร้อมเล็งไปที่ถัง

ป่ามัน

“ใครกล้าขยับ ก็ตายด้วยกันหมดแหละ”

หลงเชียวแกะสลักถักน้ำมันเบนซินรอบตัวเขา เพียงแค่เกิด ประกายไฟเล็กน้อยก็คงต้องตายกันทั้งหมด

ถังน้ำมันที่เตรียมไว้จัดการพวกเขากลับถูกหลงเชียวใช้ตลบ

หลัง

พวกเขาสามารถร้องไห้ตายไปได้เลย

จู่ลั่วหานกระแทกพวงมาลัยอย่างแรง “น่าตายนัก! คุณมันโง! คุณมันโง่!”

จู่ลั่วหานไม่สามารถหนีไปได้เลย เธอทิ้งเขาไว้ไม่ได้ ถ้าจะ

ตายก็ต้องตายด้วยกัน

แต่จู่ลัวหานยังพอมีไหวพริบอยู่บ้าง เธอคิดว่าหลงเชียวให้ เธอออกมาก่อนแต่กลับไม่มีคนตามมา ต้องเป็นหลงเซียว ขวางพวกมันไว้แน่
จู่ลั่วหานเปิดหน้าต่างที่นั่งด้านข้างคนขับนับเลขในใจ ถ้า ภายในสิบนาทีเขาไม่ออกมาเธอจะเข้าไปเอง!

ปืนในมือของหลงเซียวไม่ใช่ปืนทั่วไป ดูจากลักษณะแล้วเป็น ปืนสั่งทำชั้นนำจากอเมริกาที่ฆ่ามือไรเฟิลของพวกเขาได้ใน วินาทีเดียว “ดูแล้ว แกคงรู้จักปืนในมือฉัน” ริมฝีปากบางของ เขากระตุกเล็กน้อย นัยน์ตาเย็นชาราวกับปิศาจน้ำแข็งที่แผ่ไอ เย็นไปรอบตัว

“คุณวางปืนลงซะ! อย่าทำให้เป็นเรื่องยาก?”

ดวงตาที่ลึกล้ำและเย็นชาของหลงเชียวมองไปที่คนซุ่มยิง หลายคนที่เดินเข้ามา ถ้าไม่ใช่เพราะถังน้ำมันพวกนี้ เขาคงถูก ยิงพรุนเหมือนรังแตนไปแล้ว

“เสี่ยงชีวิตมาเพื่อเล่นเกมกับพวกแก ฉันกล้าแต่กลัวว่าพวก

แกคงไม่กล้า”

เขาพูดไปคิดหามุมและระยะห่างไป วางเท้าไปในทิศทาง เดียวมีเวลาไม่มากนักเขากลัวว่าถ้าฉู่ลั่วหานหมดความอดทน

เธอจะทะเล่อทะล่ากลับเข้ามาอีก

ยัยโง่ รอก่อนเถอะ!
นับเลขในใจ..

“ปัง!”

ถังน้ำมันที่ถูกเตะออกไปพอดีกับลูกกระสุนที่ยิงเล็งออกไป

“ปั๊ม”

เสียงดังและเปลวไฟสูงเสียดฟ้าเกิดในเสี้ยววินาทีจากบริเวณ

ชั้นบน

ในเปลวไฟที่พุ่งสูงขึ้นฟ้า ร่างของชายคนหนึ่งกระโดดสอด

ออกจากหน้าต่างลงมา

“ออกรถ!”

จู่ลั่วหาน “.”

มีคนมานั่งเบาะที่เบาะข้างคนขับตั้งแต่เมื่อไหร่?

“อย่าเหม่อ ออกรถ!”

จู่สังหารผงะไปสตาร์ครถ
“ปั๊ม! ปั้ม!”

ถังน้ำมันเบนซินยังระเบิดต่อเนื่อง บนชั้นสองของตึกกลาย

เป็นทะเลเพลิง!

“ปัง! ปัง!”

นึกว่าหนีพ้นแล้วจู่ๆ ก็เหมือนได้ยินเสียงกระสุนเจาะเข้ากับ

กระจก!

“พวกมันตามาแล้ว! ทำอย่างไรดี!”

“ขับรถ อะไรก็อย่าสนใจ บังคับพวงมาลัยให้ดี!”

เสียงของหลงเซียวเยือกเย็นเคร่งขรึมแม้อยู่ในระหว่างความ เป็นความตายเธอกลับรู้สึกผ่อนคลายลงจึงหันมาสนใจแค่พวง มาลัยจริงๆ และไม่คิดถึงเรื่องอื่น

แต่ฝีมือของเธอนี่มันธรรมดาจริงๆ…

หลงเซียวขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “นอกจากรักษาคนป่วย แล้วเธอทำอะไรได้บ้าง?!”
จู่ลั่วหานตกใจแทบสิ้นสติ เขายังจะเหน็บแนมเธอ!

“ฉันไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์เสี่ยงตายแบบนี้มาก่อน จะรู้

ได้ยังไง…”

“หุบปาก! ขับต่อไป! เหยียบคันเร่งให้สุดไม่พลิกคว่ำเป็นพอ!”

เธอคงรับปากไม่ได้..

หลงเซียวลดกระจกลงเล็กน้อย ยื่นข้อมือออกไปลั่นไก “ปัง!

ปัง!”

รถด้านหลังตามมาสี่คันเห็นได้ว่าระเบิดเมื่อก็ไม่ได้ทำให้

พวกมันตายหมด

กระสุนของหลงเซียวมีจำกัด แต่การขับรถของฉู่ลั่วหานไม่ สามารถคาดเดาได้ เขาต้องเล็งให้แม่นแต่ถ้าเธอมือสั่นแค่เล็ก

น้อยกระสุนก็เพี้ยนไป

“ปังปังปัง!” กระสุนถูกรัวออกไปในครั้งเดียว อีกอย่างกระจก กันกระสุนก็ไม่ใช่ว่าจะกันได้ตลอด ถ้าไม่รีบสลัดพวกมันให้ หลุดแล้วพวกเขาอาจจะต้องตายในดงกระสุน
แม้ว่าปืนพกของเขาจะสั่งทำพิเศษแต่สามารถบรรจุกระสุนได้ เพียงศีลห้านัด ทางที่ดีที่สุดคือต้องสลัดพวกมันให้เร็วที่สุด

“ฉันขับเอง เธอยิงสกัด”

อึ้งยิงสกัด?

เธอเคยถือแค่มีดผาตัด ไม่เคยยิงปืน

แต่ทว่า “ได้”

ระหว่างความเป็นความตายเธอรู้ว่าแผนของเขาย่อมดีที่สุด แล้ว เธอยิงปืนไม่เป็นเขาต้องรู้อยู่แล้ว

ช่างเถอะ!

ทั้งสองคนเปลี่ยนที่นั่งกันอย่างรวดเร็ว หมอจู่วันนี้เธอเกินลิ มิตแล้ว เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเอาความกล้าบ้าบิ่นที่ไหนมา ยัง ดีที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัย

กระสุนบินไปมา เธอกลัวมากแต่เขากลับให้ความรู้สึกว่าเขา เองก็อยู่ที่นี่ เธอจะกลัวอะไร?
รกออฟโรดสี่คันจู่ๆ ก็มุ่งมาข้างหน้าในเวลาเดียวกัน คงคิดจะ สื่อมรถพวกเธอไว้ หลงเขียวหมุนพวงมาลัยอย่างรวดเร็ว รถ เปลี่ยนไปแล่นในพื้นที่รกร้างราวกับจะเหาะ!

“ฉันเล็งไม่เป็น ! ต้องเล็งยังไง?”

หมอสู่ถือปืนไว้ในสองมือ ด้ามปืนใหญ่มากเมื่อเทียบกับปืนที่ เคยเห็นในละครแล้วก็สมกับที่เป็นปืนปลอม!

“อิงที่ล้อ!”

คิดไปคิดมา ยิ่งอยากให้เธอยิงอะไรเธออาจยิ่งเล็งไม่ตรงเป้า จึงบอกเพียง “ยิงมั่วไปเลย แค่มีเสียงยิงก็พอแล้ว”

ได้!

จู่ลั่วหานจับปืนครั้งแรกไม่รู้ว่าจะเล็งโดนไม่โดน หันปาก กระบอกไปทางรถคันด้านขวา “ปัง!” ยิงออกไปหนึ่งนัด

แน่นอนว่าพลาด ยิงโดนป้ายทะเบียนแทน
แต่หลงมียถึงกับผงะ จู่สั่วหานยิงปืนครั้งแรกกระสุนโดน เป้าหมายแสนยังโดนที่ทะเบียนรถ

หลเชียวเครปคุมพวงมาลัยด้วยสองมือ เพิ่มความเร็วรถขึ้น เขาชับจีประธรรมตาเหมือนกำลังแข่งขันซูเปอร์คาร์มืออาชีพ

“สต่อเสีย คิตว่ามันเป็นเส้นเลือดหัวใจ คิดว่าปืนพกคือมืด ผ่าเชิ้ต ไม่ต้องเคิดเรื่องอื่น

อะไรกัน เขาเด็ดว่าสอนเธอง่ายๆ แบบนี้แล้วเธอจะกลายเป็น

เตาแก็เติม ซึ่งโ” ยิงออกไปอีกหนึ่งนัด รอบนี้ยิงโดน

กระจก รถ รอด้านขวากระจกแตกไปแล้วหนึ่งคัน

Bantal นัดกระสุนก็หมด โชคดีที่เธอยิงโดนล้อ

หลังต้นหนึ่งจนพลิกคว่าไป

แต่ว่า หลังกระสุนหมด รถอีกสามคันที่ไม่ได้พลิกคว่ำยังตาม

อย่างไม่ลติละ
“เพียว!”

“เอี้ยด!”

รถสามคันตีวงโอบล้อมแต่ข้างหน้าเป็นถนนทางด่วนที่มีรถวิ่ง เยอะ ถ้าขับสุ่มสี่สุ่มห้าคงเลี่ยงอุบัติเหตุได้ยาก

ท่ามกลางประกายไฟที่เกิดจากการครูดกับถนน รถทั้งสาม คันนั้นติดอยู่ที่บริเวณขึ้นทางด่วน

ให้ตายสิ!

ฉู่ลั่วหานมองไปที่หลงเชียวที่ใบหน้ายังคงดึงเครียดอย่าง ชื่นชม เขามันไม่ใช่คน?

เขาต้องไม่ใช่คนแน่ๆ !

หลงเซียวลดความเร็วรถลง รถสามคันด้านหน้าที่เห็นพวก เขาก็คงเหมือนหมาป่าเห็นลูกแกะเข้าคอก ชนะแล้ว

“ท่านเชียว…พวกเราจะตายแน่ๆแล้วใช่ไหม?”

ท่านเขียวไม่แสดงสีหน้าใดๆ มองดูระยะห่างและสภาพจราจรข้างหน้า มีคำจะสั่งเสียอะไร…ไหนพูด

เธออยากพูดแต่บอกเขาแล้วได้อะไรล่ะ เกือบจะตายด้วยกัน แล้วก็จริงกลับไม่ได้เสียใจอะไร ตายก็ตายสิ

“ไม่มี

เขาเย็นวาบในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยเต็มใจที่จะพูดดีๆ กันเขา แม้สักนิด? จะโกหกหรือความจริงก็ไม่พูด?

ช่างเถอะ

“หลับตา นั่งนิ่งๆ

“ชั่ว-

ลั่วหานจับที่จับด้านบนหน้าต่างไว้แน่น แต่เธอลืมที่จะ

หลับตา

หัวใจเกือบหยุดเต้นเมื่อรถเร่งความเร็วทะยานออกไปราวกับ จะบิน

จีลั่วหานนั่งโง่แม้ว่ารถเร่งความเร็วราวกับจะเทาะได้ ปาดแซงรถไปถึงสามคันด้วยทักษะการบังคับเลี้ยวที่สวยงาม

“ตุ้บ!” เสียงบางอย่างหล่นลงบนพื้น

จู่ลั่วหานเบิกตากว้างอ้าปากหวอ!

แต่คนในรถสามคันนั้นตะลึงยิ่งกว่า เมื่อกี้ที่พวกเขาเห็นคือ

อะไร?!

รถทะยานไปบนทางด่วนคล้ายกับว่ากระสุน เปลวไฟ ความ ตายเมื่อกี้ถูกเขาโยนทิ้งไว้ด้านหลัง..

“เอี้ยด!”

รถจี๊ปจอดอย่างกะทันหันหลังลงจากทางหลวง เธอสั้น

สะท้อน

“หลงเชียว คุณนี่มันเป็นคนหรือเป็นผีกันแน่?”

เธอที่รอดตายมาหมาดๆ เอ่ยถาม
ท่านเซียวหันมามองเธอ ดวงตาล้ำลึกค่อยๆ คลายความเย็น ชา มุมปากยกขึ้นยิ้มแซว “ลูบดูก็รู้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ