ตอนที่ 75 ทานอิ่มแล้ว ก็ออกไปซะ

ตอนที่ 75 ทานอิ่มแล้ว ก็ออกไปซะ

ูสรั่วหานกลับไปที่โรงพยาบาล ยังดีที่ไม่สาย

เปลี่ยนเสื้อคลุมขาวไปตรวจ ก่อนเข้าห้องปฏิบัติการก็เห็น คนนั่งต่อแถวถือฟอร์มลงทะเบียนเต็มห้องโถงใหญ่

สิบนาทีก่อนเธอยังคลุมเครือกับหลงเชียวหนุ่มผมทองใน คฤหาสน์หรู ตอนนี้ผสมไปด้วยกลิ่นฉุนในห้องโถงสำหรับ

รอ

ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายชั่วขณะหนึ่ง

และไม่รู้ว่าตอนนี้หลงเชียวกำลังทำอะไรอยู่อยู่เป็นเพื่อน เธอที่บ้าน? หรือไปบริษัท?

“คุณหมอ ฉันเจ็บหน้าอกมาครึ่งเดือนแล้ว

คนไข้บรรยายอาการดึงความคิดของจู่ลั่วหานกลับมาจูล หวานพยักหน้า “การวินิจฉัยเบื้องต้นคืออาการแน่นหน้าอกเมื่อเหนื่อยล้า เดี๋ยวเอาแผ่นทดสอบไปที่ ห้องCTเพื่อถ่ายฟิล์ม…”

พอเริ่มทำงาน จู่ลั่วหานก็จมอยู่กับความวุ่นวาย

ตอนเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว คนไข้มาตลอดเลยไม่มีเวลา เอาไปคิดเรื่องอื่น สิบสองนาฬิกาแล้ว แพทย์ที่นั่งตรวจเลิก งานพร้อมกัน

พอจู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น ยังมีผู้ป่วยหลายรายอยู่นอก ประตู พูดว่ามาจากที่ห่างไกล อยากจะตรวจกับคุณหมอจู่

“เข้ามาสิคะ”

ฉู่ลั่วหานตัดสินใจทำงานล่วงเวลา

วินิจฉัยผู้ป่วยหลอดเลือดหัวใจรายสุดท้าย จู่ลั่วหานปวด ท้องกะทันหัน กดกำปั้นแรงๆ บนท้อง แค่ไม่ได้กินอาหาร เช้า แน่นหน้าอกขนาดนี้เลยเหรอ?

แต่ไม่เพียงแค่ไม่ได้ทานอาหาร แต่ยังโกรธด้วย
ลั่วหานเดินออกมาจากห้องปฏิบัติการ ห้องปฏิบัติการ แผนกโรคหัวใจปิดหมดแล้ว ห้องโถงสำหรับรอก็ว่างเปล่า สอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว จู่ลั่วหานแตะมัน และเตรียมคืนกุญแจให้กับถังจิ้นเหยียน

หาเวลาอื่นมาคืนกุญแจดีไหม? หรือว่าตอนบังเอิญเจอ ค่อยคืน ถ้าตั้งใจเอากุญแจไปคืนก็กลัวเขาจะคิดเยอะ และ เธอก็ไม่อยากให้ความหวังแก่ถังจิ้นเหยียน

เดินไปที่โรงอาหารพนักงาน ด้านในยังมีคนเยอะ จู่ลั่วหา นได้อาหารแล้วก็ถือจานไปหาที่นั่ง ที่นั่งรอบๆ มีคนนั่งหนึ่ง ถึงสองคน นั่งลงไปที่นั่งใกล้ๆ มีแพทย์สองคนกำลังนั่ง ทานอาหารอยู่ฝั่งตรงข้าม

เห็นจู่ลั่วหานนั่ง ทั้งคู่ก็ถือจานเดินออกไป ยังกระซิบอีก ว่า “เธอเป็นเมียน้อย ตอนนี้โรงพยาบาลไม่ให้พูด แต่เรื่อง แบบนี้ยิ่งไม่ให้พูดก็ยิ่งน่าเคลือบแคลง โชคร้ายจริงๆ!”

ฉู่ลั่วหานกำตะเกียบแน่น คืบผักใบเขียวเข้าปากช้าๆ เธอ คิดว่ามันจะหายไปหมดแล้ว ไม่คิดว่าคำวิจารณ์และการสบ ประมาทยังอยู่ในใจพวกเขา
เฮอะ ใครจะช่วยเธอล่ะ? ใครจะไปหยุดปากพวกเขา?

“โอ๊ย นี่มันหมอที่เป็นเมียน้อยโด่งดังของเราไม่ใช่เหรอ? หมอจู่ลั่วหานที่เป็นหน้าเป็นตาของแผนกโรคหัวใจ จๆๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะรู้สึกว่าเป็นคนน่าสมเพชยังไงไม่รู้?”

ยังไม่เห็นร่างนั้น แต่ฟังจากน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแยกออก ว่าเป็นซุนเจียลี่ความล้มเหลวในการผ่าตัดยิ่งทำให้ความ เกลียดชังที่มีอยู่นั้นมากขึ้นไปอีก เธอจงใจเพิ่มเสียงของ เธอเป็นสองเท่าต่อหน้าผู้คนที่ทานอาหารอยู่

ทันใดนั้นทุกคนก็จ้องไปที่จะ ลั่วหาน แทบจะมองทะลุ ร่างกายเธอ โรงพยาบาลใหญ่มาก หลายคนไม่รู้จักจู่ลั่วหา น ในที่สุดวันนี้ก็ได้เห็นตัวจริงของนางเอกในข่าว

เสียงพูดคุยดังต่อเนื่องเป็นระลอก พูดไม่น่าฟังยิ่งขึ้น เรื่อยๆ

ู่ลั่วหานกลั้นความโกรธเอาไว้ พูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้ อารมณ์ “ทักษะการแพทย์ไม่ดีก็สามารถเรียนรู้ได้ แต่จิตใจ ไม่ซื่อตรง ครูจะดีแค่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้”
ซุนเจียลีกัดฟันกรอดและกระแทกกล่องอาหารลงบนโต๊ะ ดัง ปีง” น้ำซุปกระเด็นออกมาไม่น้อย เหนียวติดบนชุด สำลองของจู่ลั่วหาน ชุดลำลองสีขาวมีคราบน้ำมันสีเหลือง มากมาย

“คนเป็นเมียน้อยมีจิตใจชื่อตรงงั้นเหรอ? ฮ่าๆ นี่กำลังพูด ถึงตัวเองนะสิ! ฉู่ลั่วหาน ปกติทำตัวเย็นชาเคร่งขรึมใครเห็น ก็กลัว แต่จริงๆ ซ่อนความต่ำช้าเอาไว้”

“เธอพูดจบหรือยัง! หุบปากซะ

ลั่วหานเงยศีรษะจ้องซุนเจียลี่อย่างโกรธเคืองนิ้วเธอ ขาวซีดเพราะออกแรงมากเกินไป ริมฝีปากบางก็ซีดเชียว เล็กน้อย เธอเหนื่อยมาทั้งเช้าแล้ว ตอนนี้ไม่อยากคุยกับ ใคร

“หมอซุน ทุกคนมีความเป็นส่วนตัวทำไมต้องเปิดเผยใน

ที่สาธารณะ?”

เกาะหญิงจือ? ช่างบังเอิญจริง!

ใช่รองผู้อำนวยการเกา เมื่อกีฉันกลั้นไม่ได้” ชุนเจียลี่ แสร้งทำเป็นขอโทษซึ่งในความเป็นจริงก็ได้ตราหน้าว่าจู่ลั่วหานเป็นเมียน้อยแล้ว

เกาหยิ่งจือแสดงท่าทางปกป้องฉู่ลั่วหาน พูดกับคนรอบๆ “มองอะไร? แยกย้ายกันไป ไม่อนุญาตให้หมอมีเรื่องส่วน ตัวเหรอ?”

เธอพูดแบบนี้ คนรอบข้างก็เอามือปิดปากแค่นหัวเราะ

ฉู่ลั่วหานค่อยๆ เงยศีรษะขึ้นมองดวงตาเย้ยหยันของเธอ “รองผู้อำนวยการเกา หมายความว่าไง?”

เกาหยิ่งจือโน้มตัว กวาดตามองคราบน้ำมันบนตัวเธอด้วย ใบหน้าดูถูก “เธอไม่ต้องเสแสร้งต่อหน้าฉัน ความสัมพันธ์ ของเธอกับหลงเซียวไม่เหมาะกันเลย ทำไม นอกจากเมีย น้อยแล้วจะเป็นอะไรได้อีก? แฟนตัวจริงของเขาก็คือโม่หรู เฟย”

ฉ่ลั่วหานแทบเอ่ยคำว่า “ภรรยา” ออกมา แต่คิดๆ แล้ว โวยวายจนเป็นแบบนี้ จะอธิบายไปทำไมอีก? ไม่ช้าก็เร็ว เดี๋ยวก็หย่าแล้ว ยิ่งคนรู้มากขึ้น เธอก็จะเสียเปรียบมากขึ้น หลังหย่าร้าง

ฉู่ลั่วหานทำเสียงฮึดฮัด “จะคิดยังไงก็แล้วแต่”
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นก้าวเท้ายาวออกไป เดินผ่านซุนเจียลี่ ตรงไปข้างหน้า

ซุนเจียลิ่มองเกาหยิ่งจือ เข้าใจกันโดยปริยาย จากนั้นก็ ตะโกนอย่างรุนแรง “ยังไงก็ขอเตือนเธอไว้เลย เป็นเมีย น้อยก็ต้องมีสติหน่อยนะ ในเมื่อมีผู้มีพระคุณอย่างหลง เซียวแล้ว ก็อย่าจ้องรองคณบดีถังอีก รองคณบดีถังไม่ ชอบผู้หญิงสกปรกอย่างเธอหรอก อย่าทำลายชื่อเสียง ของเขา!”

“หมอซุน ชื่อเสียงของฉัน ต้องการคุณปกป้องตั้งแต่ เมื่อไร?”

เสียงสง่างามของผู้ชายไหลผ่านกระแสน้ำขุ่นมา เหมือน สายลมโชยมาจากประตูทางเข้าโรงอาหาร ไม่ได้คำราม และตะโกน แต่เต็มไปด้วยพลัง

การมาของถังจิ้นเหยียนทำให้ทุกคนในโรงอาหารปิดปาก เงียบไม่กล้าพูดอะไร

หลังจากนั้นไม่นาน ร่างสูงใหญ่ของถังจิ้นเหยียนก็ยืน ข้างๆ จู่ลั่วหาน สายตามองคราบน้ำมันบนร่างกายเธอ สายตาก็หันไปมองซุนเจียลื่อย่างไม่พอใจ “หมอซุน อีกหนึ่งชั่วโมงมาหาฉันที่ห้องทำงานด้วย

ใบหน้าซุนเจียลี่มีความรู้สึกหลากหลายรู้สึกเป็นเกียรติ อย่างยิ่งที่ได้รับการเชิญโดยลำพัง แต่เห็นสีหน้าของถังจิ้น เหยียนแล้วไม่น่าเป็นเรื่องที่ดี “รองคณบดี ถามได้ไหมคะ ว่าเรื่องอะไร?

ถังจิ้นเหยียนทำหน้าเย็นชา เขาที่เป็นสุภาพบุรุษ ช่วงนี้ เห็นจู่ลั่วหานถูกรังแกป่อยๆ ใบหน้าก็เริ่มคุ้นเคยกับความ เย็นชาขึ้นเรื่อยๆ คนไข้เกือบตายในมือของเธอ เธอคิดว่า เป็นเรื่องอะไรล่ะ?”

ขุนเจียหน้าซีดลงทันที เธอมองเกาหยิ่งจ๊ออย่างขอ ความช่วยเหลือ แต่เธอทำเหมือนไม่รู้จักเธอ พูดขึ้น เรียบๆ เรื่องราวต้องมีคำอธิบาย เธอเป็นผู้รับผิดชอบ มันก็

สมควร

แต่

ในเมื่อหมอชุนกินอิ่มแล้ว ยังไม่ไปอีก?”

เกาหยิ่งจือส่งซุนเจียลี่ไป แล้วเดินไปตรงหน้าทั้งคู่ รอง คณบดี ในโรงพยาบาลมีการวิพากษ์วิจารณ์ความ