ตอนที่ 68 เรียกชื่อเขาในความฝัน

“ตอนที่ 68 เรียกชื่อเขาในความฝัน

โม่หรูเฟยจับมือของฉู่ลั่วหานไว้ เอาเครื่องปั้นคริสทัลยัด ในมือเธอ จากนั้นก็ “เพลัง!” คริสทัลแตกลงที่พื้น

โม่หรูเฟยร้องไห้เสียงดัง เดินไปหน้าบันไดแล้วเริ่ม ร้องไห้ “พี่เซียว ในที่สุดพี่ก็กลับมา ฉู่ลั่วหานเธอ….ฉันแค่ มาเยี่ยมพี่เอง เธอโกรธฉันใหญ่เลย ฮือๆ…พี่เซียว….”

ตามคาด โม่หรูเฟยโยนความผิดเรื่องทำเครื่องปั้นคริสทัล แตกให้กับคู่ลั่วหาน และย้าอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าว่าจู่ลั่วหาน

ต้องการทำร้ายเธอและลูก

อะไรซ้ำๆ ซากๆ แบบนี้ จู่ลั่วหานขี้เกียจอธิบาย

หลงเซียวเห็นโม่หรูเฟยร้องไห้หนัก เป็นห่วงลูกในท้อง เธอ “เอาล่ะ เดี๋ยวฉันให้คนไปซื้อให้เธอใหม่”

ฉู่ลั่วหานมองหลงเซียวด้วยสายตาประหลาดใจ เธอคิดว่า อย่างน้อยเขาต้องถามเธอว่าทำไมจู่ๆ มาอยู่ที่นี่
แต่เขาไม่ได้ถาม

เมียน้อยคนหนึ่งมาปรากฏตัวขึ้นที่บ้านเมียหลวงอย่างเป็น เกียรติ ถ้าคนนอกรู้เข้า เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

“มันไม่เกี่ยวกับสิ่งของหรอกค่ะ คู่ลั่วหานเธอทนฉันไม่ ไหว นับประสาอะไรกับลูก พี่เซียว คุณป้าให้ฉันมาอยู่ที่นี่ กับพี่ศึกษาก่อนคลอดลูกต้องอยู่กับพ่อ แต่ฉันไม่คิดว่าเธอ จะอยู่ที่นี่ด้วย”

ไม่รู้เหรอ?

ท่านเซียวนึกถึงบทสนทนาทางโทรศัพท์เมื่อคืนนี้

โม่หรูเฟยกำลังโกหก แต่ฉู่ลั่วหานไม่ได้อธิบาย

ฉู่ลั่วหานทนความเสียใจและความน้อยใจไม่ไหว ยิ้มพูด ขึ้น “คุณโม่ ที่นี่มันบ้านฉัน ฉันไม่อยู่ที่นี่แล้วต้องอยู่ที่ไหน ล่ะ?”

“ภูมิใจอะไร?!อย่าคิดว่าชื่อเธออยู่ในทะเบียนสมรสพี่ เซียวแล้วจะเป็นคุณนายของตระกูลหลงจริงๆ ตอนนี้ยัง

ไม่มีใครยอมรับเธอ”
หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย “พอแล้ว หยุดพูด”

นี่ถือเป็นการปกป้องอย่างหนึ่งไหม?

“เธอก็อย่าพูดแล้ว” เขาพูดกับโม่หรูเฟยจบก็เสริมเธออีก หนึ่งประโยค

ที่แท้ก็แบบนี้เอง

หลังจากทะเลาะกัน จู่ลั่วหานก็ขอลงไปอยู่ห้องสำหรับ แขกด้านล่างเอง เธอไม่ค่อยทะเลาะกับโม่หรูเฟยและหลง เซียว ในทางตรงข้ามเธอรู้จักหลงเซียวดี ยิ่งทะเลาะเขาก็ ยิ่งอารมณ์เสีย

เธอเลยทำตรงข้ามซะ

“เลี้ยงดูทารกในครรภ์สำคัญมาก หลงเชียว คุณต้องดูแล เธอให้ดี”

เธอออกจากห้องนอนไปอย่างใจกว้าง กลับมาที่ห้อง

ทำงานแล้วใช้มือเดียวเคาะแป้นพิมพ์ต่อ การหย่าร้างเป็น เรื่องของเวลา เธอพยายามจะช่วยอะไร?
แต่ทำไมเจ็บหัวใจแบบนี้? เห็นโม่หรูเฟยอยู่ในอ้อมแขน เขา เธอเจ็บจนหายใจไม่ออก

เธอยุ่งอยู่หลายชั่วโมง ตอนกลางวันคนใช้เรียกไปกินข้าว เธอบอกว่ายุ่งเลยกินไปไม่กี่คำ แน่นอนว่าไม่อยากเห็นโม่ หรูเฟยตักอาหาร ป้อนอาหารให้หลงเซียวอย่างโอเวอร์บน โต๊ะอาหาร

ยิ่งน่ารำคาญก็คือ หลงเซียวไม่ปฏิเสธเลย

ตอนกลางคืนเกือบสี่ทุ่ม จู่ลั่วหานลูบคอที่เจ็บเบาๆ แก้ว ชาหมดแล้ว เธอลุกขึ้นรินน้ำด้วยตัวเอง เพิ่งเดินออกไป จากห้องทำงาน ได้ยินเสียงหัวเราะของโม่หรูเฟยดังมา จากห้องนอนใหญ่

“พี่เซียว พี่แย่จัง…ฮ่าๆๆ….*

“ลูกยังเล็กอยู่นะ? จะจับได้ไง?”

“โอ๊ย จักจี้มาก จั๊กจี้มาก….ฮ่าๆ จั๊กจี พี่เซียว….

หัวเราะสนิทสนมดังขึ้นอย่างตั้งใจ แทบจะนึกภาพออก เลย ช่างเป็นภาพที่น่ารัก พ่อแม่คู่หนึ่งที่รอคอยการเกิดของลูก มีความสุขกับการสื่อสารกับชีวิตในครรภ์

ฉู่ลั่วหานรู้สึกปวดตา น้ำตาแทบไหลออกมา เงยศีรษะขึ้น เก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ หยดลงบนแก้ม เธอเช็ดมันอย่างรวดเร็ว รินน้ำและปิดประตูห้องทำงาน

แต่ถึงจะปิดประตูไปแล้วหูก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะของโม่ หรูเฟย คู่ลั่วหานกำแกัวน้ำแน่น น้ำตาไหลลงแป้นพิมพ์

ปวดใจอยากหนีแต่ไม่มีที่ให้หนี

เธอเปิดช่องที่หน้าต่าง ลมเย็นค่ำคืนก็พัดเข้ามาที่ร่างกาย จนรู้สึกเย็นไปหน่อย หัวสมองปลอดโปร่ง คืนที่มืดมิดว่าง เปล่าอ้างว้าง

ฉู่ลั่วหานตรวจสอบข้อมูลถึงห้าทุ่มกว่า ง่วงมากเกินไป

จริงๆ ฟุบหลับอยู่หน้าคอม

หลงเซียวเดินออกมาจากห้องนอน ไฟในห้องทำงานชั้น

สองยังสว่างอยู่

ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังอยู่ข้างใน?
หลงเชียวเดินไปหน้าประตู ลังเลสักพักหนึ่ง เปิดประตู ออกมา ภายใต้โคมไฟคู่ลั่วหานนอนบนโต๊ะด้วยมือข้าง หนึ่งหลับปุ๋ย

เขาเดินไปด้านหลังเธอ เธอมีได้ตอบสนองใดๆ หน้าจอ คอมพิวเตอร์ยังสว่างอยู่ ในนั้นมีวิทยานิพนธ์ที่เธอเขียน หลงเชียวขมวดคิ้ว ยัยที่ม อยู่กับเขาทำตัวเป็นภรรยาที่มี เกียรติและร่ำรวยไม่ดีหรือไง?

ดันดื้อรั้นขนาดนี้

นิ้วยาวกดบันทึกให้เธอแล้วปิดคอมพิวเตอร์ไป

ท่านเซียวอุ้มฉู่ลั่วหานเบาๆ หญิงสาวร่างบางไม่มีน้ำหนัก อะไรในอ้อมแขนเขา เดินลงบันไดทีละขั้น ท่านเซียวอุ้มฉู่ลี วหานไปที่ห้องนอนที่ชั้นหนึ่ง

ลั่วหานซุกในอ้อมแขนเขา ปากพีมพำอะไรบางอย่าง

ท่านเซียวฟังไม่ชัด

ผ่านไปสักพัก เธอก็พึมพำอีกครั้ง “หลง….เซียว….

ฝีเท้าท่านเซียวหยุดชะงักทันที เขาหยุดอยู่ที่ห้องรับแขกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ตั้งใจฟังเสียงของเธอ ผู้ หญิงคนนี้กำลังเรียกชื่อเขาในความฝัน!

“หลงเซียว….คุณมันน่า….รำคาญจริงๆ …”

เธอพึมพำอย่างคลุมเครือ อาจจะเป็นเพราะพึมพำใน ความฝัน เสียวจู่ลั่วหานนุ่มนวล แตกต่างจากตอนปกติมาก นุ่มนวลและอบอุ่น

หลงเซียวมองเธอ ใบหน้าเล็กที่เงียบสงบในความฝันดู ปลอดภัยมาก แต่สิ่งที่พูดออกมาน่าโกรธจริงๆ! ไม่ง่ายเลย ที่จะได้ยินเธอเรียกเขา แต่พูดว่าเขาน่ารำคาญ

ความสุขที่เพิ่งก่อตัวของท่านเซียวหายไปแล้ววางเธอ ลงบนเตียง ท่านเซียวจะเอามือออก แต่เธอดึงมือเขาไว้ “หลงเซียว คุณมันน่ารำคาญมาก….ฉันชอบอะไร…..หลง เซียว….จริงๆ แล้วฉัน….รู้จักคุณตั้งนานแล้ว….”

พูดจบเธอก็ปล่อยมือ พลิกตัวและหลับไป

หลงเซียวรอให้เธอพูดจบอย่างใจเย็น แต่ฉู่ลั่วหานหลับ ไปแล้ว เม้มปาก ใบหน้าที่หลับใหลดูเหมือนเด็ก
ท่านเชียวพยุงขอบเตียงด้วยมือข้างเดียว มองท่าทาง หลับปุ๋ยของเธอ โน้มร่างกายส่วนบนลงไป ริมฝีปากเกือบ แนนริมฝีปากเธอ ู่ลั่วหาน ฉันอยากถามตัวเองเหมือนกัน เธอทำกับฉันแบบนั้นฉันชอบอะไรเกี่ยวกับตัวเธอ?”

ปิดไฟท่านเขียวออกไปแล้ว

แต่ห้องนอนชั้นสอง เขาไม่อยากกลับไปเช่นกัน

ท่านเซียวไปที่ห้องทำงาน คืนนี้เขารู้สึกซับซ้อนมาก

วันรุ่งขึ้น พอู่ลั่วหานตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนบนเดียง เอาศีรษะ ลงมาได้อย่างไร? เดินละเมอเหรอ? คนรับใช้อุ้ม เธaสงมาเหรอ?

มีเงินผมพร้อมเดินมาคอยรับใช้เธอล้างหน้าแปรงฟัน “ตุลนาย เมื่อคืนคุณหลับที่ห้องทำงาน คุณชายอุ้มคุณลง มาตอนคุณเขายลุมคุณระมัดระวังมากเลยค่ะ”

ูสรั่วหาน เขาจริงๆ เหรอ”

ปาเงินพยักหน้า “แน่นอนสิคะ? แถมยังให้ฉันเบาๆอย่าทำคุณตื่นด้วยล่ะ”

ทันใดนั้นเธอก็อบอุ่นในใจ ถ้าเป็นหลงเซียวเธอก็ดีใจมาก

และโม่หรูเฟยตื่นแล้ว หลงเซียวไม่อยู่ข้างกายเธอ หมอน ข้างๆ ก็ยังเป็นเหมือนเมื่อวาน “เมื่อคืนเขาไม่ได้นอนที่นี่เห รอ? จู่ลั่วหานมันเรียกไป?”

ยัยชั้นต่ำ!

ท่านอาหารเช้าเสร็จแล้ว หลงเซียวก็ไปทำงาน โม่หรูเฟย รีบเดินอ้อมจู่ลั่วหานไปที่ตัวเขา พูดขึ้นอย่างอ่อนหวานและ อ่อนโยน “พี่เซียว เดินทางระมัดระวังนะคะ ฉันกับลูกรอพี่ กลับมา”

“อืม” การตอบสนองที่เรียบมาก แต่ไม่ได้เฉยเมย

เธอเปลี่ยนรองเท้าแล้ว พอก้มศีรษะลงน้ำตาก็แทบไหล ออกมา ลุกขึ้น มองดูพวกเขาแสดงความรักกันอย่างสงบ เยือกเย็น

โม่หรูเฟยไปที่ห้องรับแขกทานผลไม้โดยมีคนรับใช้คอยปรนนิบัติบู่ลั่วหานคว้ากระเป๋าแล้วเดินตามไป

หลงเซียวหันศีรษะมามองเธอ “ฉันไปทำงาน เธอตามมา ทำไม?”

ูลรั่วหานยิ้ม ไปด้วยสิ มือฉันขับรถไม่ได้ เดี๋ยวให้หยัง เซินปล่อยฉันลงที่สี่แยกก็ได้ ฉันค่อยโบกรถไปโรง

พยาบาล

หลงเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เธอจะไปทำงานเหรอ? ด้วย สภาพนี้?”

ไม่ได้ไปทำงานวิทยานิพนธ์น่ะ บทร่างแรกเขียนเสร็จ แล้ว แต่มันต้องแก้ไขจะไปหาคนตรวจให้

เธอบอกหลงเชียวไม่ได้ว่าคนที่ช่วยเธอตรวจคือถังจิ้นเห

ยียน

ท่านเซียวไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเดินตามหลังตัวเองมา

แล้วขึ้นรถไป

หยังเซินหันศีรษะมายิ้มเล็กน้อยพร้อมถามขึ้น “เจ้านาย

เรา….
ไปโรงพยาบาลก่อน

“ตรับ”

ไม่ต้องๆ นายจอดฉันลงที่สี่แยกก็ได้ โรงพยาบาลกับ บริษัทไม่ได้ไปทางเดียวกัน

เธอไม่ค่อยอยากรบกวนเขา ไม่อยากทำให้เขาเสียเวลา ต้วย คนรวยนะ เวลามีค่ามาก และเขาก็ท้างานหนักเกินไป

นึ่งดีไม่ต้องพูดมาก”

บรรยากาศในรถดูแปลกๆ หลงเชียวนั่งข้างเธอ ไม่มี อารมณ์ที่เห็นได้ชัด ลั่วหานกระชับเข็มขัดนิรภัย เมื่อคืน

ขอบคุณนะคะ

วิทยานิพนธ์อะไร?

ม

ู่สั่วหานมองเขา ใบหน้าเขาสู้แสง ดูดีอย่างบอกไม่ถูก “การประเมินตำแหน่งงาน มันอยู่ในUSB ไม่งั้นให้คุณดู

ได้”

“ทำไมไม่ปริ้นออกมา?”

น้ำเสียงยังคงปกติมาก เหมือนทั้งคู่เป็นสามีภรรยาทั่วๆ ไป การเดาที่ไม่จริงแบบนี้ มันอบอุ่นและดูห่างเหิน

“ฉันเคยลองแล้ว แต่เครื่องปริ้นท่านเซียวมันดีเกินไป ทำ ไม่สำเร็จ” เธอยักไหล่ ทำตั้งนานก็ยังทำไม่เสร็จแล้ว พูด ขั้นโดยที่ไม่ต้องลงรายละเอียด

มาถึงโรงพยาบาล จู่ลั่วหานไปที่แผนกโรคหัวใจก่อน จ้าวเหมียนเหมียนและจีซื้อหยู่เห็นเธอกลับมาก็รีบเข้ามา หา “ฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ มาแล้วสินะ! ตอนนี้เธอกลายเป็นคน ดังในโรงพยาบาลแล้ว! โดนแทงเพราะช่วยคน แถมยังมี

เฮลิคอปเตอร์ ….”

“หมอ….

จ้าวเหมียนเหมียนเอ่ยเตือนหยุดเธอไว้

รู้สึกมีอะไรบางอย่างรางๆ
จู่ลั่วหานหันศีรษะกลับไป บนโต๊ะทำไมมีกระถางดอก

กล้วยไม้เอื้อง?

“นี่คือ? ใครให้มา?”

โอ้! ไม่รู้สิ จู่ๆ ก็มี อาจจะเป็นบางคนที่แอบชอบมั้ง”

กล้วยไม้?

อาจจะเป็นถังจิ้นเหยียน?

จู่ลั่วหานไปหาถังจิ้นเหยียนให้ดูวิทยานิพนธ์ให้ ถังจิ้นเห

ยียนอยู่พอดี

“รองคณบดี ฉันมาให้คุณช่วยดูบทร่างแรก มีบางที ต้องการให้คุณช่วยแก้ให้ตรงจุด”

เห็นจู่ลั่วหานปรากฏตัวขึ้น ถังจิ้นเหยียนก็ยิ้มอย่างสุภาพ อ่อนโยน “เข้ามาถึงก็เข้าประเด็นเลยนะ สมกับเป็นสไตล์ เธอจริงๆ”

จู่ลั่วหานยิ้ม “เรื่องวิชาการและการทำงานต้องจริงจังนิดหนึ่งค่ะ”

ถังจิ้นเหยียนรับUSBแล้วปรินท์ออกมา จากนั้นก็เปิดทีละ หน้า อ่านจบแล้วก็หยิบปากกาขึ้นมา มือศัลยแพทย์มีข้อ ต่อชัดเจน เรียวยาวและสะอาดสะอ้านมาก “ตรงนี้ ตัวอย่าง ยังไม่รัดกุมพอ เธอหยิบเรื่องที่เกิดขึ้นในอเมริกาเมื่อเดือน ที่แล้วได้ ….ตรงนี้ …”

เขาแนะนำตั้งแต่ต้นจนจบ แนวความคิดแจ่มชัดขึ้น

เธอเหมือนได้แรงบันดาลใจ “จริงด้วย ตรงนี้ฉันคิดไม่ออก มาตลอด สมแล้วที่เป็นผู้เชี่ยวชาญ รองคณบดีเก่งมาก”

ถังจิ้นเหยียนจัดการวิทยานิพนธ์เสร็จแล้วก็ส่งให้เธอ “ฉัน จะแก้ไขให้เธอตามนี้แล้วจะส่งอีเมลให้ มือเธอไม่สะดวก อย่าพิมพ์งานเลย”

เธอใจเต้น รักษาระยะห่างกับเขาอย่างเผลอตัว “งั้นช่วย

รบกวนด้วยค่ะ”

“ทำไม? สีหน้าไม่ดีเลย? เกิดอะไรขึ้น? หรือเขา…..ทำให้

เธอลำบากใจ?”
ลั่วหานปฏิเสธ ไปล่าค่ะ คนบ้างานไม่ได้ทำางานนานๆ ก็ เละคันมือ

“งปะปิดบังต่อหน้าฉัน ฉันเคยบอกแล้วว่าเธอคุยกับฉันได้ ทุกเรื่องบอกฉันมาว่าเป็นอะไร?”

สารล่อลวงที่โน้มน้าวใจของเขาทำให้กำแพงป้องกันใน ใจเธอพังทลาย ที่บ้านมีแขกมา สถานะค่อน สถานการณ์นาอัดอัดนิดหน่อย”

สั่งจิ้นเหยียนชมวดคิ้ว โม่หรูเฟย?”

แน่นอนว่าโดนเขามองออกอีกแล้ว

ลั่วหานขั้นเยาะตัวเอง “มันน่าชามากใช้ไหมคะ? ฉันก็ รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน

ถังจิ้นเหยียนสงสารเธอมาก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ต่อหน้า

เขา?

เธอจะทำยังไง? ไล่เธอไป? หรือว่าออกมาเอง?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ