ตอนที่ 61 ผู้ชายของเธอ ขับเครื่องบินมา
ตอนที่ 61 ผู้ชายของเธอ ขับเครื่องบินมา
ใบหน้าของเขา หันไปทางแสง บนใบหน้าสะอาดมีเหงื่อ ไหลลงมาทีละหยดลั่วหานเบนสายตาออกไปไม่มอง อีก “สมแล้วที่เป็นรองคณบดี ทำแผลเร็วมากจริงๆ มีผู้ป่วย กระดูกหัก รบกวนคุณดูให้หน่อย เมื่อกี้หมอกระดูกบอกว่า ต้องผ่าตัด”
ถังจิ้นเหยียนจัดให้น้ำเกลือลั่วหาน ลดการอักเสบและ บรรเทาการเจ็บปวด ถอดเสื้อคลุมตัวเองออกมาคลุมบน ร่างกายเธอ เสื้อคลุมขาวของเธอใส่ไม่ได้อีกต่อไป เสื้อ เช็ดขาวด้านในก็เปื้อนเลือดหนึ่งชั้น
ปลอบเธอแล้วหันไปมองแพทย์ทั้งเจ็ดคน แต่ละคนห่อ เหี่ยว ไม่มีใครกล้าหายใจเสียงดัง
แสงไฟในดวงตาถังจิ้นเหยียนฟาดไปที่พวกเขา เขาอยาก ฆ่าพวกเขา ดีที่ตอนนี้จู่ลั่วหานไม่เป็นอะไร ถ้าเธอเป็นอะไร ขั้นมา ถังจิ้นเหยียนไม่กล้ารับประกันว่าเขาจะทำอะไรบ้าง
“พวกคุณเตรียมขยายการฝึกงานเพิ่ม”
พวกเขาเหล่านั้นไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงพยักหน้า
หญิงสาวที่ขาบาดเจ็บถูกประคองให้นั่งดีแล้ว ถังจิ้นเหยีย นก็สวมถุงมือ สัมผัสขาเธอ “ล้มยังไง?”
หญิงสาวจ้องใบหน้าถังจิ้นเหยียนอย่างอึ้งๆ เพิ่งเคยเห็น ผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิต หญิงสาวตก ตะลึง
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้ว หยิบหน้ากากอนามัยมาสวมอย่าง คล่องแคล่ว “ฉันถามเธอว่าล้มยังไง? ไปชนอะไรตอนได้ รับบาดเจ็บหรือเปล่า?”
เห็นถังจิ้นเหยียนสวมหน้ากากอนามัยจู่ลั่วหานที่นอนอยู่ บนเปลหามก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
ในที่สุดหญิงสาวก็ได้สติ “ฉันกลิ้งลงมาตอนอยู่บนเขา ดู เหมือนจะชนก้อนหินนะคะ”
ถังจิ้นเหยียนหันศีรษะกลับมามองแพทย์หนุ่มสาวที่เพิ่ง พูดว่าต้องทำการผ่าตัด ความอดทนหายไปตอนที่เขา โกรธได้กลับมาใหม่ แต่น้ำเสียงก็ยังเย็นชา “ดูสิ ต่อไปเจอ เหตุการณ์แบบนี้จะรับมือยังไง”
แพทย์สองคนพยุงแขนหญิงสาวให้เธอทรงตัว ถังจิ้นเหยี ยนนั่งยองๆ บนพื้น สองมือจับขาเธอไว้ “เธอควรขอบคุณที่ ตัวเองไม่ได้โตขึ้นในช่วงปีกว่านี้”
หญิงสาวไม่เข้าใจ แพทย์ข้างๆ เข้าใจแต่ไม่กล้าพูดอะไร
จู่ลั่วหานเข้าใจ รู้ว่าเขามีวิธีแล้วก็ค่อยๆ วางใจ เธอหัน ศีรษะไปมองถังจิ้นเหยียน ท่าทางจริงจังในการรักษาช่วย เหลือผู้คนของเขานั้นมีเสน่ห์ทุกครั้ง
ทันใดนั้นเธอก็กังวลเล็กน้อย ถ้าดูถังจิ้นเหยียนช่วยคน มากเกินไป เธอจะหลงใหลไหม?
“อาก!!”
ทันใดนั้นหญิงสาวก็กรีดร้อง แพทย์ชายสองคนที่พยุง เธอไว้ถูกเธอเหวี่ยงออกไปอย่างรุนแรงด้วยพลังแห่งการ ต่อสู้ตามสัญชาตญาณครั้งใหญ่ของเธอ
ถังจิ้นเหยียนจับขาเธอไว้ “ถ้าอยากเดินได้อีกครั้ง ตอนนี้ ต้องอดทน ห้ามขยับ”
หญิงสาวกัดฟันด้วยความเจ็บปวด “คุณหล่อมาก แต่ ทำไมรุนแรงขนาดนี้เ”
ถังจิ้นเหยียนเอาเผือกออก “ไม่รุนแรงแล้วจะช่วยเธอ จัดกระดูกได้ไง? ตอนนี้กระดูกเข้าตำแหน่งเดิมแล้ว ต่อ ไปพยายามอย่าให้ขาข้างนี้ได้รับน้ำหนักไปอีกสองเดือน ข้างหน้า และเลือดคั่งด้านในจะค่อยๆ หายไป ต่อไปต้อง ประคบร้อนวันละสองครั้ง”
พูดจบ ถังจิ้นเหยียนก็ส่งผู้ป่วยให้หมอฝึกงาน “ช่วยเธอ เข้าเฝือก”
ถังจิ้นเหยียนจัดการผู้ป่วยหญิงเสร็จแล้ว ชาวบ้านที่ต่อ แถวอยู่ด้านหลังก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น “คุณหมอ คุณช่วย ตรวจพวกเราหน่อยได้ไหม?”
ถังจิ้นเหยียนมองฉู่ลั่วหาน เขามาเพราะเธอ “ที่นี่มีคุณ หมอเจ็ดท่านจะทำหน้าที่ตรวจสอบทุกคนเป็นอย่างดีครับ”
พูดจบ เขาก็เดินไปข้างๆ จู่ลั่วหาน ใบหน้าเธอแดงระเรื่อ นี่ไม่ใช่สีหน้าปกติของเธอ ยื่นมือมาสัมผัสหน้าผากเธอ แล้วสัมผัสของตัวเอง “ทำไมร้อนขนาดนี้?”
“เหรอคะ? ทำไมฉันไม่รู้สึก?”
ถังจิ้นเหยียนเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง “เธอเป็นไข้ไม่รู้เหรอ?
ฉู่ลั่วหานยื่นมือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บออกมาสัมผัส “มีนิด หน่อยจริงๆ ด้วย ไม่เป็นไร ฉันเองก็ไม่รู้สึก”
ถังจิ้นเหยียนโกรธจูนัวหายมากจริงๆ เขาเอาเครื่องตรวจ โรคมาฟังการหายใจของคู่ลั่วหาน ขมวดคิ้วแน่น “เธอเป็น หวัด หายใจหนักขึ้น เธอเป็นหมอ ต้องรู้สิ”
เอ้?
ไม่น่าแปลกใจเลย เธอแช่ตัวในสระว่ายน้ำนานมาก และ นอนบนโซฟาหนึ่งคืน ยังไม่ทันสั่งยาให้ตัวเองก็ถูกส่งตัว ไปยังพื้นที่ภูเขา
“เป็นแค่ปัญหาเล็กน้อย เทียบไม่ได้กับแขนฉัน” จู่ลั่วหาน ยิ้มยั่วโมโหถังจิ้นเหยียน
รอยยิ้มนั้นสุภาพและมีมารยาทมากพอ
และพอที่จะทำให้ถังจิ้นเหยียนโกรธ
“อย่ายิ้มแบบนี้ให้ฉันนะ คุณหมอฉันรู้ว่าเธอปฏิเสธฉัน ดังนั้นอย่าเน้นอีก” ถังจิ้นเหยียนยกกล่องยากล่องหนึ่งออก มา นำยาแก้ไข้ออกมาแล้วฉีดลงไปในหลอดฉีดยา
ฉู่ลั่วหาน : “..เอ่อ”
โดนมองออกซะแล้ว
ถังจิ้นเหยียนเก็บกล่องยาแล้วถามลวกๆ “เขารู้ไหม?”
จู่ลั่วหานมองไปข้างๆ มองดวงตาที่ลดลงของเขา พอมอง แบบนี้แล้วถึงได้รู้ว่าขนตาถังจิ้นเหยียนยาวและหนามาก ต้องยอมรับว่าเขาหล่อมาก ไม่ได้หล่อแบบดุร้ายเหมือน หลงเซียว แต่เป็นหล่อแบบอ่อนโยนสงบเสงี่ยมโดยไม่มี ขอบมุม
“เขา? สามีฉันเหรอ? ไม่น่าจะรู้มั้งคะ”
ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาไม่ได้สนิทกันมากพอที่จะ รายงานซึ่งกันและกันว่าทำงานนอกสถานที่ ถึงแม้ว่า …ดูเหมือนจะมีครั้งหนึ่งที่หลงเซียวบอกเธอล่วง หน้าว่าไปทำงานนอกสถานที่ แต่นั่นเพราะทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
เธอไปไหน ทำอะไร จะอยู่กับใคร ดูเหมือนจะไม่มีส่วน เกี่ยวข้องใดๆ กับหลงเชียว เธอไม่ได้มีอิทธิพลกับเขา
เขา ….คงไม่เป็นห่วงหรอกมั้ง?
ถังจิ้นเหยียนปิดกล่องยาจู่ๆ คิ้วก็ยึดโค้งออกมาเล็กน้อย เขาก้มศีรษะลงมองใบหน้าที่ค่อยๆ ฟื้นตัวของจู่ลั่วหาน “ดู เหมือนฉันยังมีโอกาสชนะสูงมาก”
เขาพูดอย่างเป็นธรรมชาติและอบอุ่นมาก ถึงจะสนิทสนม กันมากขึ้นแต่ก็ไม่ได้ทำตัวสบายๆ มากเกินไป โดยเฉพาะ ดวงตาที่จริงจังและรักใคร่ เมื่อมองเธอ เหมือนเธอเป็นคน เดียวที่เหลืออยู่บนโลก
่ลั่วหานละสายตาไปอย่างอึดอัด “รองคณบดี สำหรับ เรื่องนี้ ฉันว่าเราไม่ต้องพูดซ้ำอีกแล้ว ขอบคุณที่คุณดีกับ ฉันขนาดนี้ และขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันได้พอดี แต่ว่าเรื่อง อื่นฉันว่าเราอย่าพูดกันอีกดีกว่านะคะ”
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้กระอักกระอ่วนที่เธอปฏิเสธอีกครั้ง เขาดันหลอดดูดยาให้ยาไหลช้ากว่าเดิม
เธอชีกลัวขนาดนี้หรือ ถึงแม้เอ่ยถึงเรื่องนี้ก็ไม่ยอม ระวัง ตัวมากกลัวว่าจะทำร้ายฉัน ฉันยังกังวลอะไรได้อีก? ก็ได้ ไม่พูดแล้วก็ได้ เธอนอนลงไปดีๆ ฉันจะไปดูผู้ป่วยคนอื่น”
ผู้ป่วยที่นี่เกือบรักษาหมดแล้ว โรคเลือดระยะยาวไม่ สามารถรักษาให้หายได้ ความเจ็บป่วยอื่นๆ ไม่ได้เป็นภัย คุกคาม สำหรับพวกเขาแล้ว ความตายคือเรื่องของเวลา จะ ไปกลัวอะไรกับการเป็นหวัดเป็นไข้?
ฉลั่วหานพยายามนั่งขึ้นมา ถังจิ้นเหยียนรีบเดินเข้าไป พยุงเธอ ให้เธอพิงอ้อมแขนตัวเอง พูดขึ้นก่อนเธอจะดิ้น “ตอนนี้เธอเป็นแค่ผู้ป่วยของฉัน หมอไม่มีชายหรือหญิง ดัง นั้นเธอมองไหล่ฉันเป็นกำแพงมนุษย์ก็ได้”
ฉู่ลั่วหานเม้มปาก ตอนนี้เธอเป็นไข้รุนแรง รู้สึกกระหายน้ำ “แล้วหมอประจำของฉันมีหน้าที่รินน้ำด้วยหรือเปล่า?”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “แน่นอนสิ รับผิดชอบในการป้อนอาหารได้ด้วยนะ
เธอรู้สึกสับสน นั่นไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันอยากดื่มน้ำ”
โอเค”
มือข้างหนึ่งของถังจิ้นเหยียนพยุงเธอ มือข้างหนึ่งเทน้ำ ก้มลงในถ้วยกระดาษ น้ำต้มเกิดไอร้อน ถังจิ้นเหยียนเป้า ใกล้ๆ สัมผัสดูว่าไม่ร้อนแล้วจึงส่งถ้วยกระดาษไปที่ริม ฝีปากเธอ “ดื่มสิ ผู้ป่วยหมายเลขหนึ่งมีชีวิตรอดจากภัย พิบัติ
ลั่วหานรู้สึกว่าการกระทำแบบนี้มันกระอักกระอ่วนจริงๆ แต่มือข้างหนึ่งใช้การไม่ได้ อีกข้างก็ให้น้ำเกลือ ทำได้ เพียงกัมศีรษะอย่างเชื่อฟัง
และในตอนนี้ มีเสียงคำรามบนท้องฟ้า
“ครีด! คร็ด!”
ทุกคนเงยศีรษะขึ้นมองเพราะเสียงดัง เฮลิคอปเตอร์สีเทา บินอยู่บนท้องฟ้า ดูเหมือนกำลังมองหาสถานที่ลงจอด
ลั่วหานหยุดการกระทำ พูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “โรง พยาบาลส่งเฮลิคอปเตอร์มาสนับสนุนเหรอ?”
ถังจิ้นเหยียนเงยศีรษะมอง แยกแยะอย่างระมัดระวัง และส่ายศีรษะ ไม่ใช่เฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาล เฮลิคอปเตอร์ของโรงพยาบาลจะมีสัญลักษณ์สภากาชาด คันนี้ไม่มี อาจจะแค่ผ่านมา”
“อ่า….ที่แบบนี้ มีเฮลิคอปเตอร์มาด้วยเหรอ?”
เมื่อทุกคนคาดเดาไปต่างๆ นานา เฮลิคอปเตอร์สีเทาก็เริ่ม ลงจอดด้วยความเร็วคงที่
หลงเซียวที่นั่งอยู่บนเบาะผู้โดยสาร ในมือถือกล้องส่อง ทางไกล หรี่ตาลงอีกครั้ง ความเดือดดาลอันแข็งแกร่งหลัง
ไหลออกมาอีกครั้ง!
ฉู่ลั่วหานไม่เปลี่ยนไปจริงๆ สินะ!
นอนอยู่ในอ้อมแขนผู้ชายด้วย!
ผู้ชายคนนี้ คือถังจิ้นเหยียนที่โรงพยาบาลกลาง!
คนขับเครื่องบินกล่าวว่า “ท่านเซียว เดี๋ยวเตรียมลงจอด นะครับ โปรดนั่งนิ่งๆ ระวังความปลอดภัย”
ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธของท่านเชียวจ้องมองคู่ลี วหานที่นอนอย่างนุ่มนวลอยู่ในอ้อมแขนของถังจิ้นเหยียน ไม่ได้ยินเสียงเดือนของคนขับเลย
เสียงคำรามของใบพัดยังคงดำเนินต่อไป ท่านเซียวพูด ขั้นอย่างเย็นชา “เข้าไปใกล้อีกหน่อย”
คนขับต้องสังเกตภูมิประเทศ รู้สึกลำบากใจนิดหน่อย
.ผมจะพยายามครับ”
ไม่ใช่พยายาม ต้องทำให้ได้!”
เฮลิคอปเตอร์อยู่ที่มุมพื้นราบห่างออกไปไม่ถึงสองร้อย เมตร ลมแรงจากใบพัดพัดใบไม้โดยรอบ
ลมย้อนกลับทันที
สายตาทุกคนต่างจ้องมองไปที่เฮลิคอปเตอร์ด้วยอ้าปาก กว้าง หลายๆ คนรวมถึงจู่ลั่วหานเพิ่งเคยเห็นเฮลิคอปเตอร์ เป็นครั้งแรก นี่ไม่ใช่เฮลิคอปเตอร์ทหารทั่วไป แต่เป็นแบบพลเรือน อาจกล่าวได้ว่าเป็นเครื่องบิน ส่วนตัวขนาดเล็ก
“ว้าว! เครื่องบิน! เครื่องบิน!”
“เครื่องบินอ่ะ! เครื่องบินใหญ่มาก! ฉันได้เห็นเครื่องบิน แล้ว! แม่! เครื่องบิน!”
เด็กน้อยหลายคนเห็นเฮลิคอปเตอร์นี้ก็กระโดดโลดเต้น อย่างตื่นเต้น ดึงเสื้อผ้าผู้ใหญ่อยากไปดูใกล้ๆ
บันไดเฮลิคอปเตอร์ตกลงมา ชายคนหนึ่งสวมชุดบินก้าว ลงมาทีละก้าว ร่างสูงยืนข้างๆ เครื่องบินห่างออกไป ทำท่า น่าเกรงขามเหมือนเทพเจ้าสยบมาร
ความน่าเกรงขามที่ไม่อาจฝ่าฝืนพุ่งออกมาจากร่างกาย
เขา!
ดวงตาลั่วหานเบิกกว้างทันที!
“หลงเซียว ? !”
ผู้ชายที่เหมือนเทพเจ้าแห่งสงครามก็คือหลงเชียวจริงๆ!
ถังจิ้นเหยียนจำหลงเชียวได้เช่นกัน ขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้ง มือกระชับอ้อมแขนที่กอดฉู่ลั่วหานแน่นขึ้นอย่างเผลอตัว
ห่างออกไปสองร้อยเมตร ชายคนนั้นกำลังก้าวเท้ามาหา ฉู่ ลั่วหาน ขาทรงพลังของเขาเหมือนกองทหารม้า ไม่ว่าจะ ไปที่ไหนก็มีแต่ความเย็นยะเยือกทุกที่
ฉลั่วหานมองหลงเชียวที่ฝ่าแสงเข้ามา กำหมัดเบาๆ
เธอลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของถังจิ้น
เหยียน ดวงตาสองข้างใหญ่เท่าระฆัง
ในหัวมีเพียงเสียงเดียวเท่านั้น ทำไมเขามาที่นี่? เขามาทำ อะไรที่นี่? เขาจะทำอะไรเธอ?
ไม่นานชายผู้ทรงอำนาจก็ก้าวเท้ายาวมายืนหน้าเธอ ดวงตาดำสนิทจ้องเธอ หลังจากมองอยู่หลายวินาทีเขาก็ พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ปล่อยเธอ”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วอย่างรุนแรง “เธอบาดเจ็บ ฉันเป็น หมอของเธอ ฉันต้องรับผิดชอบคนไข้
ท่านเซียวโค้งริมฝีปากบางเล็กน้อย ความอาฆาตใน ดวงตาพุ่งผ่านอากาศไปที่พวกเขาสองคน “นั่นมันก่อนที่ ฉันจะมา ตอนนี้ปล่อยเธอซะ”
ถังจิ้นเหยียนเอานิ้วจับไหล่ลู่ลั่วหานไว้ พูดเสียงทุ้มต่ำ อย่างเป็นห่วง “เธอเป็นไงบ้าง? โอเคยัง?”
ท่านเซียวโน้มตัว ไม่แม้แต่จะมองถังจิ้นเหยียน อ้าแขน ตัวเองออก พูดขึ้นอย่างเย็นชา มานี่
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
