ตอนที่ 59 หมอจู่ไม่เสแสร้งอย่างเด็ดขาด
ตอนที่ 59 หมอไม่เสแสร้งอย่างเด็ดขาด
ลงจากเครื่องบินมา จู่ลั่วหานและพวกแพทย์ในแผน กอื่นๆ ของโรงพยาบาลขึ้นรถบัสพร้อมเวชภัณฑ์ รถบัส โคลงเคลงหลายชั่วโมง ตอนที่พวกเขามาถึงเมืองก็สาม ทุ่มแล้ว
ลงรถ ฉู่ลั่วหานและแพทย์ที่ร่วมเดินทางก็ตกตะลึง
“นี่มันที่แบบไหนกันเนี่ย?”
“เหมือนสถานที่ที่คุณปู่เหมาสู้รบกับกองโจรเลยอ่ะ!”
ข้างใต้เป็นถนนลูกรัง มีไฟสลัวสองดวงที่สี่แยกด้านหลัง เมือง ไฟสีส้มอ่อนส่องสว่างเป็นวงกลมเล็กๆ บนพื้น แสง ไฟอันน่าสงสารยังเอาตัวเองไม่รอด
“เชี่ย ที่นี่คนอาศัยอยู่ได้เหรอ? ที่นี่ยังไม่ได้ปลดปล่อยให้ เป็นอิสระ?”
“ฉันย้อนอดีตมาหรือเปล่า? เดี๋ยวจะมีคนญี่ปุ่นเข้ามาในหมู่บ้านหรือเปล่า?”
“ไม่มีคนญี่ปุ่น แต่ภารกิจครั้งนี้ถ้าทำได้ไม่ดี เราอาจจะ กลายเป็นผีจริงๆ ก็ได้”
“เฮ้เธอรนหาที่ตายเหรอ! ทำฉันตกใจแทบตาย!”
ในบรรดาแพทย์เจ็ดแปดคน มีผู้หญิงสามคนเท่านั้น อีก สองคนเป็นอายุรกรรมระบบหายใจและทางเดินอาหาร เป็น ผู้มาใหม่ที่ประสบการณ์น้อยมาก เห็นได้ชัดว่าโดนส่งมา เป็นเพราะถูกบีบออก
กลุ่มคนเดินสั่นเทามาถึงที่พักที่โรงพยาบาลเตรียมไว้ล่วง หน้าในเมืองมีเพียงอาคารสองชั้นเล็กๆ เท่านั้น มีหลอด ไฟฟ้าห้อยลงมาจากประตู หลอดไฟฟ้าที่ดีที่สุดมีแค่สิบห้า วัตต์ แค่ลมพัดมันก็แกว่งไปมาและอาจจะตกมาได้ทุกเมื่อ
พวกเขามาถึงประตูทางเข้า เลขาธิการหมู่บ้านรีบออก มาทักทาย พวกเขาให้เข้ามาพักผ่อนอย่างอบอุ่น ชายวัย กลางคนสวมชุดประจำชาติจีนแบบเก่าแก่ เห็นรูที่ถูกกัน บุหรี่เผาไหม้ที่แขนเสื้อภายใต้แสงไฟถนน
เห็นความยากจนที่นี่อย่างชัดเจน
“พร้อมจะต้อนรับพวกคุณนานแล้ว รอคอยพวกคุณอยู่ล่ะ! รีบเข้ามาเร็วเข้า อาหารเย็นเตรียมพร้อมแล้ว”
ความกระตือรือร้นของเลขาธิการหมู่บ้าน แต่หลายคนก็ เคารพอยู่ห่างๆ คนในหมู่บ้านนี้ ใครจะกล้าติดต่อกันล่ะ!
แปดคนเข้ามาในประตู มีชามสีเหลืองใบใหญ่หกใบวาง อยู่บนโต๊ะในห้องรับแขก ข้างในอุดมไปด้วยอาหาร เห็น อาหารเหล่านี้แล้ว และการตกแต่งภายในห้อง แพทย์หญิง อย่าเริ่ม เกรงว่าจะอาเจียนออกมา ทนไม่ไหวที่จะดูเป็นครั้ง ที่สอง
ฉู่ลั่วหานไม่ได้พูดเกินจริงไปมากนัก แต่เธอโคลงเคลงมา ตลอดทาง ระบบทางเดินอาหารกำลังพลิก ไม่มีความอยาก อาหารเลยสักนิด
แพทย์หลายคนพูดพร้อมกัน “เรากินข้าวมาแล้ว”
เลขาธิการหมู่บ้านกระอักกระอ่วนนิดหน่อย “คือ…. อาหารพวกนี้เราเตรียมเสร็จแล้ว”
นึกถึงความกังวลของพวกเขา เลขาธิการหมู่บ้านโบกมือ อธิบายอย่างซื่อสัตย์ “พวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง อาหารพวก นี้ซื้อจากข้างนอกมาให้พวกคุณโดยเฉพาะ คนในหมู่บ้าน ไม่ได้เห็นมันเลย ฉันเป็นคนทำอาหารเพียงคนเดียว ฉัน… ฉันไม่ได้เป็นโรค”
อธิบายอีกครั้ง แต่ยังไม่มีใครกล้าท้าทาย ยอมหิวดีกว่า เสี่ยงชีวิต
ฉู่ลั่วหานกัดปาก ยิ้มให้กับเลขาธิการหมู่บ้าน ตามขึ้นไป ชั้นสอง ตรงมุมบันได จู่ลั่วหานกัมศีรษะเห็นเลขาธิการ หมู่บ้านถอนหายใจให้กับอาหาร
ในใจมีหลากหลายความรู้สึกปะปน
ที่เรียกว่าเป็นห้องพัก มีแค่เตียงไม้สองหลังภายในห้อง หนึ่ง ผ้าห่มเป็นของใหม่ แพทย์ตัวน้อยทั้งสองเข้ามาแล้ว ร้องไห้ “ฉันอยากกลับบ้าน นี่มันเป็นที่โทรมอะไรกันเนี่ย”
“ฉันกลัว ฉันกลัวเป็นโรค ถ้าเป็นโรคขึ้นมา ก็รักษาไม่หาย ฮือๆ!”
ฉู่ลั่วหานดึงผ้าห่ม “พวกเธอเป็นหมอ ไม่มีแม้แต่ สามัญสำนึกขั้นพื้นฐานเลยเหรอ? กลัวอะไร ตั้งใจนอนไป พรุ่งนี้มีงานต้องทำ”
แพทย์สองคนมองจู่ลั่วหานเหมือนมองสัตว์ประหลาด
“เธอ…ไม่กลัวจริงๆ เหรอ?”
“กลัวมันมีประโยชน์ไหมล่ะ? ประหยัดพลังงานและพัก ผ่อนดีกว่า มุ่งมั่นทำให้เสร็จในวันพรุ่งนี้ จะได้กลับเร็วๆ”
หนึ่งคืน จู่ลั่วหานนอนบนเตียง มองไปที่แสงจันทร์ในโลก สามมิตินอกหน้าต่าง ในใจก็สบถ แม่ง ชีวิตนี้คุ้มค่าจริงๆ
ในขณะนี้ ที่เมืองหลวง
ถนนที่เจริญรุ่งเรืองเหมือนฝันถูกตกแต่งด้วยแสงนีออน เหมือนทะเลดาว มีความรู้สึกหรูหราเต็มตา
ถังจิ้นเหยียนออกจากห้องผ่าตัดเป็นเวลาสามทุ่มครึ่ง ลูบ
ไหล่ที่ปวดแสบ มองแสงไฟด้านนอกหน้าต่าง
“รองคณบดี การผ่าตัดราบรื่นไหม?”
เกาหยิ่งจ๊อเปลี่ยนเป็นชุดลำลองแล้ว กระโปรงยาวถึงเข่า และแจ็คเก็ตตัวสั้นที่มีกลิ่นหอมเล็กน้อย แต่งหน้าอ่อนๆ ผมยาว สง่างามและมีเกียรติ
ราบรื่นมาก”
“รองคณบดีอยู่ในห้องผ่าตัดนานมาก หิวแล้วสิ? ฉันก็เพิ่ง ทำงานเสร็จ เราไปกินข้าวด้วยกันไหม”
ถังจิ้นเหยียนถอดถุงมือออกแล้วโยนลงไปถังขยะ “วันอื่น เถอะ ด็กเกินไปแล้ว”
เกาหยิ่งจือยิ้มเบาๆ ริมฝีปากแดงมีความอ่อนโยน “รอง คณบดี กินข้าวเปลี่ยนวันได้ แต่วันเกิดมันเปลี่ยนได้ที่ไหน ล่ะ?”
ถังจิ้นเหยียนขมวดคิ้วสวย “วันเกิดคุณ?”
“รองคณบดีของเรา ไอคิวโดนคนไข้ชิงไปหมดแล้ววันนี้ วันเกิดคุณ เจ้าของวันเกิด ฉันเลี้ยงข้าวคุณเอง ห้ามเลี่ยง
อีกนะคะ
“หม? แค่วันเกิดเอง ยังไงก็ได้”
ปีหนึ่งมีหนึ่งครั้ง จะยังไงก็ได้ได้ยังไงคะ ไปกันเถอะ! วัน นี้ถือว่าปลอบขวัญตัวเอง”
เกาหยิ่งจือควงแขนถังจิ้นเหยียนเดินไปข้างหน้าอย่าง เปิดเผย คนด้านหลังแกล้งหาโทรศัพท์แล้วละมือออกมา เงียบๆ
ในร้านอาหารตะวันตกหรูหรา ทั้งสองนั่งข้างๆ หน้าต่าง เกาหยิ่งจ๊อพยายามดึงดูดความสนใจของถังจิ้นเหยียน ตลอดเวลา เปลี่ยนไปหลายหัวข้อ แต่เขาก็ไม่สนใจ
“จริงสิ รองคณบดีรู้หรือเปล่าคะ ครั้งนี้โรงพยาบาลเราเป็น อาสาสมัครไปที่หมู่บ้านโรคเอดส์ มีหมอไปทั้งหมดแปดคน ล่ะ
ถังจิ้นเหยียนเคยได้ยินการตัดสินใจครั้งนี้มาก่อน แต่เขา ยุ่งกับการเตรียมการผ่าตัดและไม่เคยถามอย่างละเอียด “เป็นเรื่องที่ดีนะ กุศลโรงพยาบาลจะได้มากขึ้นหน่อย ดี มาก”
เกาหยิ่งจือนิ้วเรียวจับมีดและส้อมไว้ พูดขึ้นอย่างไม่เป็น ทางการ “ฉันก็คิดว่ามันดีมากค่ะ แพทย์สองสามคนที่ไปก็เก่งมาก ฮ่าๆ ไม่คิดว่าแพทย์เชี่ยวชาญแผนกอายุร กรรมของเราจะไปด้วยกัน”
มือของถังจิ้นเหยียนนิ่งอยู่กลางอากาศไม่ได้กระทำขั้น ตอนถัดไป “คุณหมายถึงใคร?”
ริมฝีปากแดงของเกาหยิ่งจือเอียงอย่างไม่น่าเชื่อ “ดารา ดังของโรงพยาบาลเรา ฉู่ลั่วหาน หมู่ค่ะ”
ทำไมเธอไป?
“ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อน ขอให้รองผู้อำนวยการ เพลิดเพลินกับอาหารค่ำนะครับ”
“รองคณบดี คุณ..”
อาหารมื้อนี้ ถังจิ้นเหยียนทานเสร็จอย่างรวดเร็ว แทบจะ เป็นการทำให้มันเสร็จๆไปพอเป็นพิธีก็เท่านั้น สถานที่แบบ นั้น ถึงแม้เขารู้ว่าต้องมีคนไป แต่เขาไม่อยากให้เธอไป!
มีหลายเรื่องที่ต้องทำในปลายเดือนนี้ หลงเซียวยุ่งอยู่ที่ บริษัทจนถึงดึกดื่น ด้านนอกหน้าต่างสูงมีแสงไฟกะพริบ เขาขมวดคิ้ว ดึกขนาดนี้แล้ว?
เจ้านายยังไม่เลิกงาน จตงหมิงก็ไม่กล้าไป เขาหาวอย่างง วงๆ ทำได้เพียงดูวิดีโอตลกในโทรศัพท์ทำให้จิตใจมีชีวิต ชีวา
แต่พอกดเปิดหัวข้อยอดนิยมเวย์ปิ่วในเมืองเดียวกัน มือ ของจีดงหมิงก็ชะงัก “โรงพยาบาลกลางปักกิ่งไปทำการ กุศลอีกครั้ง ส่งแพทย์แปดคนไปจัดตั้งทีมแพทย์ที่หมู่บ้าน โรคเอดส์”
มือเลื่อนลงมา เป็นรูปถ่ายประจำตัวของแพทย์แปดคนนั้น คนสุดท้ายคือฉู่ลั่วหานอย่างน่าประหลาดใจ
จีตงหมิงอ้าปาก เกือบเคลื่อนที่ คุณนายใหญ่คนสำคัญ ของตระกูลหลง คุณจู่ลั่วหานคุณหนูพันชั่งของตระกูลฉ่ ติดตามทีมแพทย์ไปยังสถานที่นั้น!
ถ้าถูกเจ้านายรู้เข้า โรงพยาบาลจะต้องถูกทิ้งระเบิด!
จีตงหมิงเงยศีรษะขึ้น เห็นหลงเชียวกำลังลุกขึ้นสวมเสื้อ โค้ต เขาหัวเราะอย่างระมัดระวัง “เจ้านาย กลับบ้านเหรอ ครับ?”
หลงเซียวมองเขาอย่างเย็นชา “นายว่าไงล่ะ!”
จางหมิงรีบพูดไร้สาระทันทีอย่างจริงจัง “เมื่อคืนคุณไม่ ได้ไปที่บ้านของคุณนายเหรอครับ?”
โดยทั่วไปแล้ว เป็นการรนหาที่ตาย
แต่ท่านเซียวไม่มีอารมณ์จะสั่งสอนเขา ตอบอย่างเหนื่อย ล้า “กลับไปที่คฤหาสน์”
จี้ตงหมิงรอให้เขาออกไปข้างนอกพลางมองแววตาเย็น ยะเยือกของเขา “เจ้านาย โรงพยาบาลกลางมีเหตุการณ์ สำคัญในช่วงนี้ วันนี้มีข่าวอีกครั้ง”
หลงเซียวสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่ได้หยุดเขาโดยตรง และไม่
ได้ทำหน้าดีๆ ใส่เขา
ลิฟต์ลงมาอย่างรวดเร็ว จี้ตงหมิงหัวเราะฮ่าๆ “เมื่อกี้เพิ่ง เห็นข่าว โรงพยาบาลกลางส่งแพทย์แปดคนไปที่หมู่บ้าน โรคเอดส์เพื่อสนับสนุน นี่มัน….อันตรายมากเลย”
สีหน้าท่าทางของท่านเซียว กวาดตามองเขาอย่างเย็นชาสุดๆ “อาหมิง วันนี้นายพูดมากนะ”
“….งั้นผมจะไปหัวข้อเลยนะ คือว่า คุณคูส….”
จางหมิงสองมือส่งโทรศัพท์ไปให้หลงเซียว เขาหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมาอย่างหงุดหงิด–
“ให้ตายเถอะ!”
ทำไมจู่ลั่วหานต้องเข้าร่วมสนุกกับทุกเรื่อง เธอไม่เคย ยอมแพ้เรื่องแบบนี้ก็ยังเข้าไปยุ่ง ยัยที่ม!
“โครม!”
ท่านเซียวเหวี่ยงแขนอย่างโกรธเคือง โทรศัพท์สีดำ กระแทกเข้ากับลิฟต์ ในตอนนี้ ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี ขายาวของหลงเซียวก้าวไปข้างหน้าเกือบหนึ่งเมตร ทั้งจี้ ตงหมิงไว้ไกลๆ
จางหมิงมองโทรศัพท์บนพื้นที่เจ้านายใหญ่ทำลายหน้า จอ น้ำตาเอ่อขอบตา กระตุกปาก ทำไมเขาน่าสงสารแบบ นี้?
วันต่อมา เสียงร้องของไก่ในถิ่นทุรกันดารก็ปลุกให้พวก
เขาตื่น
จู่ลั่วหานยกผ้าห่มขึ้น “เชี่ย–”
เมื่อคืนแค่รู้สึกว่าที่นี่ถูกทิ้งร้าง ตอนนี้เพิ่งรู้ว่า หมู่บ้านนี้ ไม่เพียงแต่ถูกทิ้งร้าง แต่ยังล้อมรอบไปด้วยภูเขาปิดทุก ทิศทาง เป็นเพียงแค่หมู่บ้านเล็กๆ
ภูเขานั้นต่อเนื่อง เชื่อมโยงต้นไม้กว้างใหญ่ระหว่าง สวรรค์และโลกมนุษย์ เหมือนชีพจรของวัยกลางคน เป็น พลังแห่งชีวิต แต่พอหันศีรษะกลับมาก็เห็นหมู่บ้านร้าง มัน น่าเศร้ามาก
“สภาพแวดล้อมในเขตชานเมืองไม่เลวเลย อากาศดีมาก ไม่ไปสูดอากาศหน่อยเหรอ?” ฉู่ลั่วหานบิดขี้เกียจ สาวน้อย สองคนรอบข้างเหมือนไก่ที่หมดสภาพงอหลังนวดขา อย่างไม่มีชีวิตชีวา
มีปัญหาในการนอนบนเตียงแข็งคืนหนึ่งหรือไม่?
“หมอจู่อย่าล้อเล่นแล้วได้ไหม? ตอนนี้จะไปมีอารมณ์ดูวิว ทิวทัศน์ที่ไหนกัน”
แพทย์ที่ร่วมเดินทาง สีหน้าไม่ดีเลย อารมณ์ก็หดหู และ
ตื่นตระหนกมาก
เมื่อเห็นอาหารเช้า ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งลึกซึ้ง
บนโต๊ะไม้ยังคงมีชามใหญ่หกใบของเมื่อคืน ยังคงอุดม ไปด้วยอาหารที่จะล้นออกมา ถัดจากอาหารก็คือข้าวแปด
ชาม
เลขาธิการหมู่บ้านยิ้มอย่างจริงใจ “คุณหมอทุกท่าน ใน เมืองไม่มีอะไรที่สร้างความบันเทิง พวกคุณอยู่ได้ด้วย อาหารง่ายๆ”
แพทย์หญิงที่ร่วมเดินทางถอยหลังไปสองก้าวอย่า งอายๆ “ฉัน…..ช่วงนี้ฉันลดน้ำหนัก ไม่หิวค่ะ”
เหล่าแพทย์ชายหิวตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ในใจก็ไม่อยากทาน แต่ไม่สามารถกลั้นท้องได้ ทำได้เพียงมองอาหารและกลืน
น้ำลาย
ทาน? หรือว่าไม่ทาน?
ครู่หนึ่งสายตาของทุกคนก็มองไปที่จู่ลั่วหาน
“หมอ คุณหิวไหม?”
ฉู่ ลั่วหาน :
ทรมานมาเป็นเวลานาน บอกว่าไม่หิวก็โกหกนะสิ
อาหารนี้ พวกเธอต้องทาน แค่เพื่อรอยยิ้มจริงใจของ เลขาธิการหมู่บ้านก็ต้องทาน
กัดปาก ่ลั่วหานยกข้าวขึ้นมา ตักอาหารสองสามอย่าง “พวกเธอไม่กินเหรอ?”
แพทย์ชายห้าคนเห็นว่าเป็นแบบนี้แล้วก็รีบหยิบชามข้าว ขึ้นมาแล้วกินอย่างตะกละตะกลาม อาหารง่ายๆ น่ะ! ทาน มันอย่างเอร็ดอร่อย
ลั่วหานเอาตะเกียบคีบหมูผัดถั่ว “สาวๆ ไม่กินจริงเห รอ?”
ทั้งสองสาบานไว้แล้ว “เรา ..ไม่หิวจริงๆ ฮ่าๆ”
ไม่รู้ทำไม เห็นพวกเธอแล้ว ในใจฉู่ลั่วหานก็มีสองคำ
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
