ตอนที่ 52 ภายในห้องคนไข้ หมาป่าบนร่างกาย

เจ็ดครั้ง

ตอนที่ 52 ภายในห้องคนไข้ หมาป่าบนร่างกายเจ็ดครั้ง

“ซีด!”

ข้อมือเธอเจ็บมาก มือใหญ่ของหลงเซียวลากเธอ เข้าไปในอ้อมแขนตัวเองอย่างไร้ความปรานี เห็นได้ ชัดว่าตั้งใจทำให้ถังจิ้นเหยียนเห็นจากมุมของถังจิ้นเห ยียน สามารถเห็นแผ่นหลังของจู่ลั่วหานที่ถูกลากไปด้วย กำลัง

เขาอยากตามไป แต่จุดยืนไม่เหมาะสมจริงๆ

หมัดข้างกายกำแน่นทั้งสองข้าง หัวใจของถังจิ้นเหยี ยนเหมือนถูกเหล็กร้อนนาบ มันเจ็บ

“หลงเซียว….”

ขาสองข้างของจู่ลั่วหานแทบจะลอยกลางอากาศ ครึ่ง หนึ่งของร่างกายอยู่ในอ้อมแขนเขา ตามเขาไปเรื่อยๆ รองเท้าส้นสูงดูกับฟื้นเป็นครั้งคราว เกิดเสียงที่ ทำให้ขนลุก

หลงเซียวเหมือนเผด็จการคนหนึ่ง แขนและกำปั้นเหล็ก ของเขา กำลังกรีดร้องแสดงความโกรธของตัวเอง ความ โกรธกวาดล้างเหตุผลของสติปัญญา ดวงตาเหยี่ยวมอง ไปข้างหน้า แพทย์และพยาบาลที่เดินผ่านไปผ่านมาใน บางครั้ง เห็นภาพเหตุการณ์นี้ก็ไม่กล้ามองมาก กัมหน้า กัมตารีบเดินไป

เขาไม่พูดอะไรเลย แค่แสดงอารมณ์ของตัวเองด้วย การกระทำ เขาบ้าไปแล้ว บ้าอย่างสิ้นเชิง

หญิงบ้าน! ย้ายออกมาจากคฤหาสน์เขา บ้านของพวก

เขา เพื่อสะดวกในการเป็นชู้กับชายเถื่อน!

ดีมาก เมื่อวานเขาเคยเตือนเธอแล้ว เขาจะทำให้เธอรู้ รสชาติของการไม่เชื่อฟัง

วันนี้ เขาไม่ลังเลที่จะทั้งงานฉลองดอกกุหลาบ เพื่อให้ เธอได้เห็น เพื่อให้เธอปวดใจ เพื่อให้เธอละอายใจและ รู้สึกขายหน้า!
เขาคิดว่าเขาทำสำเร็จแล้ว

แต่ท่านเซียวไม่คิดเลยว่า การกระทำยิ่งใหญ่ของเขา นี้ ไม่สามารถทนเสียงหัวเราะของเธอและถังจิ้นเหยียน สั้นๆ ไม่กี่นาทีได้ สิ่งที่ท่านเซียวยิงออกไปคือธนูขนนก แต่สิ่งที่เธอยิงออกมาคือกระสุน

เชี่ย!

ความโกรธเคืองของท่านเซียว เผาไหม้! ไหลทะลัก!

ข้อมือของคู่ลั่วหานเจ็บเพราะถูกเขากำไว้ เขาลืมขนาด แรงไป พร้อมที่จะบดกระดูกของเธอให้แตก

ถูกเขาลากเข้าไปในลิฟต์ ระหว่างที่ลิฟต์ขึ้น ดวงตาเย็น ยะเยือกของเขาก็เหมือนเทพเจ้าแห่งความตาย ขู่เธอ จนไม่กล้าพูดสักคำ ปกติเธอกล้าเผชิญหน้ากับเขา นั่น เพราะท่านเซียวไม่ได้เอาจริงเอาจัง แต่ตอนนี้

เธอกล้าสู้อีกไหม? ท่านเซียวจะบีบเธอให้ตายโดยไม่

ลังเล!
คู่ลั่วหานไม่ได้โง่ “หลงเซียว ถ้าคุณอยากฆ่าฉันให้ตาย ทำวันนี้ที่เดียวไปเลย!”

“หุบปาก!”

ประตูลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้ง เป็นห้องคนไข้VIP!

เป็นห้องคนไข้ของโม่หรูเฟย!

ถูกบังคับลากออกมาจากลิฟต์ ตรงหน้าเธอคือทางเดิน ห้องคนไข้VIPที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงสะดุดตา ดอกกุหลาบสีแดงสด แดงเหมือนเลือด

“ปึง!”

ท่านเซียวใช้เท้าถีบประตูห้องคนไข้ของโม่หรูเฟย!

โม่หรูเฟยกำลังนั่งบนโซฟา ทานผลไม้อยู่ทีละคำ จู่ๆ หลงเซียวก็กลับมา ใบหน้าเธอก็ดีใจทันที ลุกขึ้นยิ้มพูด “พี่เซียว กลับมาแล้วเหรอคะ เมื่อกี้ที่พี่ออกไป ฉันคิดว่า

พี่..
เธอยังพูดไม่จบ หลงเชียวก็ดึงแขนยาว จู่ลั่วหานถูก เขาดึงเข้ามาในห้องคนไข้

“พรีบ”

แอปเปิลชิ้นเล็กที่อยู่ในไม้จิ้มฟันในมือของโม่หรูเฟยก็ หล่นลงมา เธอมองจู่ลั่วหานด้วยความตกใจ “พี่เซียว เธอมาทำไม?”

มุมปากหลงเชียวลาดเอียง สีหน้าท่าทางของเขาน่า กลัวเกินไป โครงหน้าสามมิติเปลี่ยนรูปร่างเพราะความ โกรธ ลมหายใจเย็นยะเยือกภายในจมูกสามารถแช่แข็ง คนให้ตายได้

โม่หรูเฟยถอยหลังมาหนึ่งก้าวเหมือนป้องกันตัวเอง ขึ้ ขลาดไม่กล้าพูดอะไรอีก

หลงเซียวเหวี่ยงจู่ลั่วหานลงบนโซฟา ขาสองข้างเธอ อ่อนแรง เหมือนเธอกระดูกหักไปทั้งร่าง ล้มลงไปบน

โซฟานุ่ม

หลงเซียวไม่หายโกรธ เขาโน้มตัวลงไปทันที ร่างสูงใหญ่แข็งแรงกดร่างเธอไว้ “จู่ลั่วหาน เธอบอกมาสิว่า ฉันควรจะลงโทษเธอยังไงดี?”

ลงโทษ?

คู่ลั่วหานและโม่หรูเฟยเบิกตากว้าง ทันใดนั้นดวงตา ของจู่ลั่วหานก็กลายเป็นสนุก โม่หรูเฟยกำลังหัวเราะคิก คัก

ดูเหมือน ฉู่ลั่วหานจะทำให้หลงเซียวโกรธ

ความดื้อรั้นในดวงตาของฉู่ลั่วหานไม่ได้หายไปอย่าง สิ้นเชิง เธอจ้องมองเขา “คุณคิดจะทำอะไร?”

หลงเซียวทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา พูดขึ้นอย่างไม่ทน

“เดี๋ยวเธอก็รู้

“แควก!”

มือใหญ่เขาฉีกเสื้อคลุมขาวตัวใหญ่ของคู่ลั่วหานออก อย่างรุนแรง ดวงตาเปื้อนเลือดจ้องมองเธอ “คุณผู้หญิง เธอขอมันเองนะ!”
พูดจบเขาก็ทำการกระทำขั้นต่อไป สู่สั่วหานสร่างอย่าง สิ้นเชิง เขาต้องการทำให้เธออับอายต่อหน้าโม่หรูเฟยเห ขอ เขาต้องการทำลายศักดิ์ศรีเธออย่างสิ้นเชิง

ไม่!

มันคือขีดจำกัดของเธอ!

ไม่เอา!” มือเล็กเธอจับคอเสื้อเขาไว้แน่น เธอปฏิเสธ เขาเป็นครั้งแรก พูดตะกุกตะกักสองคำ แต่เพิ่มความมุ่ง มั่นเล็กน้อย ไม่เอา….หลงเชียว”

“ตอนนี้บอกว่าไม่เอา เธอไม่คิดว่ามันสายไปแล้วเห รอ?” ควงตาเขายังเต็มไปด้วยการประชดประชัน

จ่ลั่วหานลืมตาขึ้น ริมฝีปากสั่นเบาๆ “หลงเชียว มันคือ เรื่องระหว่างคุณกับฉัน ไม่จำเป็นต้องมีผู้ชม”

เธอปกป้องเสื้อผ้าตัวเองอย่างแรงไม่ให้เขาทำสำเร็จเขาปในคางเธอ “คุณผู้หญิง ที่แท้เธอก็อายเป็น?”

Bงหนไปโดยไม่หันด้านกลับมา เขาทนไม่ไหวแล้ว (

เขาดึงเธอขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลากเข้าไปในห้องน้ำอย่าง

ซal” เขาใช้เท้าปิดประตู

ไม่หรูเฟยที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกห้องคนไข้เหม่อลอย หลงเชียวเขาจะทำอะไร? เขาอยากฆ่าสู่ลั่วหานเหรอ? สีหน้าท่าทางเขาเมื่อครู่นี้ เป็นไปได้จริงๆ

ริมฝีปากแดงยกขึ้น เธอเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมา เช็ดน้ำผลไม่ในมือ พิงระเบียงรอคอยการตัดสินของเขา

นี่ส่าหาน ฉันจะรอดูเธอตาย

ภายในห้องน้ำ
หลงเซียวโอบเอวเธอ ผลักเธอไปที่ขอบอ่าง ด้านหลัง เธอคือกระจกบานใหญ่ ในกระจกนั้นสะท้อนสีหน้าโกรธ

เคืองของหลงเชียว

เขาจะไม่เกรงใจอีกแล้ว

“หลงเซียว ไม่!”

เขาอยากทำที่นี่เหรอ?

ไม่..

หลงเซียวหนีบเอวและแขนเธอด้วยมือเดียว ไม่ให้เธอมี

ทางดิ้นรนได้สักนิด

เธอเงยศีรษะขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ มองเขา

“หลงเซียว นายมันวิปริต!”

“ปัง!”

ไม่อยากเห็นแววตาเย็นยะเยือกของเธออีก หลงเซียว พลิกร่างกายเธอไปอย่างรุนแรง ให้เธอหันหลังนอนบนโต๊ะ!

เจ็บจนหายใจไม่ออก เหงื่อไหลอย่างอิสระ แต่เธอไม่ สามารถเปล่งเสียงได้ โม่หรูเฟยอยู่ด้านนอก

ฉู่ลั่วหานเห็นภาพน่าอายในกระจก หลับตาปี

“ทำไมเธอไม่มอง? ตอนแรกเธอบ้าคลั่งกว่าตอนนี้ ตอน นี้แกล้งทำเป็นใสซื่อ!”

วันนั้น? วันบ้าๆ นั่น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลงเซียวกำลัง พูดเรื่องอะไร

โม่หรูเฟยสุดท้ายก็เข้าใจว่าประตูภายในเกิดอะไรขึ้น

นิ้วเธอจับผ้าม่านแน่น เล็บจิกลงไปในฝ่ามือ อยากตัดรู ผ้าม่านออก ตอนนี้หลงเชียวกำลังอ้อยอิ่งกับผู้หญิงคน นั้นอยู่

ถ้าหลงเซียวทำแบบนี้คือการลงโทษ ถ้าอย่างนั้นผู้ หญิงในเมืองหลวงหรือทั้งประเทศก็อยากจะได้รับนอนบนโต๊ะ!

เจ็บจนหายใจไม่ออก เหงื่อไหลอย่างอิสระ แต่เธอไม่ สามารถเปล่งเสียงได้ โม่หรูเฟยอยู่ด้านนอก

ฉู่ลั่วหานเห็นภาพน่าอายในกระจก หลับตาปี

“ทำไมเธอไม่มอง? ตอนแรกเธอบ้าคลั่งกว่าตอนนี้ ตอน นี้แกล้งทำเป็นใสซื่อ!”

วันนั้น? วันบ้าๆ นั่น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลงเซียวกำลัง พูดเรื่องอะไร

โม่หรูเฟยสุดท้ายก็เข้าใจว่าประตูภายในเกิดอะไรขึ้น

นิ้วเธอจับผ้าม่านแน่น เล็บจิกลงไปในฝ่ามือ อยากตัดรู ผ้าม่านออก ตอนนี้หลงเชียวกำลังอ้อยอิ่งกับผู้หญิงคน นั้นอยู่

ถ้าหลงเซียวทำแบบนี้คือการลงโทษ ถ้าอย่างนั้นผู้ หญิงในเมืองหลวงหรือทั้งประเทศก็อยากจะได้รับ
ด้านนอกประตู หลงเซียวไล่โม่หรูเฟยออกไปจากห้อง คนไข้แล้วตัวเองนั่งบนโซฟา

ได้ยินเสียงน้ำที่ดังจากด้านใน ท่านเซียวก็ขมวดคิ้วแน่น หลับตาลง

ฉู่ลั่วหานล้างหน้าแล้ว ใช้มือจัดทรงผมเล็กน้อย หยิบ ซื้อคลุมสีขาวแล้วออกมา

ครั้งนี้ เธอเห็นดอกกุหลาบในห้องคนไข้ ห้องรับแขก ที่ ระเบียง ห้องนอน แม้แต่พื้นที่เล็กๆ ที่สองขาเธอยืนอยู่ ก็ ยังมีกลีบดอกกุหลาบสีแดง

กลิ่นหอมดอกกุหลาบนั้นน่าทึ่ง

ท่ามกลางดอกกุหลาบสีแดง หลงเซียวที่ถอดเสื้อโค้ต เหลือแค่เสื้อเชิ้ตขาวนั่งอยู่บนโซฟา ได้ยินเสียงประตู เปิด เขาก็พูดขึ้นอย่างเยือกเย็น “เรื่องในวันนี้ เธอจะ อธิบายยังไง?”

หลังจากกลั่นแกล้งสิ้นสุดลง เขายังอยากได้คำ

อธิบาย?
ฉู่ลั่วหานยิ้มอย่างขมขื่น ทำไมไม่ขอคำอธิบายก่อนหน้า นิ้?

เธอสวมเสื้อคลุมสีขาวอีกครั้ง ไม่รู้ปากกาในกระเป๋า หายไปไหนแล้ว “ท่านเซียวอยากได้คำอธิบายอะไร? ถ้า คุณไม่พอใจคำอธิบายของฉัน เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ คุณจะ ทำมันอีกครั้งเหรอ?”

การลงโทษของเขา เป็นแบบนี้ปกติไม่ใช่เหรอ? ไม่มี อะไรใหม่!

ท่านเซียวทำเสียงฮึดฮัดเย็นชา ดวงตาจ้องมองดอก กุหลาบหนึ่งอย่างลึกซึ้ง “เธอ? เธอไม่คู่ควรจะให้ฉันเสีย พลังงานมากขนาดนั้นหรอก แต่….” นิ้วยาวเขาบีบดอก กุหลาบสวยกลีบหนึ่ง “ฉันไม่รังเกียจที่จะแสดงอีกครั้งให้ ไอ้ชั่วแซ่คางนั่น”

“พรีบ” เขาปล่อยนิ้ว ดอกกุหลาบหล่นลงพื้น

ท่านเซียวยกรองเท้าหนังมันวาวขึ้น เหยียบดอกกุหลาบ

เบาๆ แล้วค่อยๆ มัน
ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น ในใจเธอเกือบเสียสติ แต่สีหน้า เย็นชา “หลงเชียว ต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยฉันไป? ตอนนี้ฉันก็เป็นแบบนี้แล้ว คุณยังมีอะไรไม่พอใจอีก?”

หลงเชียวลุกขึ้น มือข้างหนึ่งเขาล้วงกระเป๋า เดินไป ตรงหน้าเธอ มืออีกข้างเชยคางเธอแล้วเหวี่ยงไปซ้าย ขวา มองดูอย่างละเอียด เห็นร่องรอยบวมแดงบนใบหน้า ที่ยังไม่หายไปอย่างสิ้นเชิง “ไม่ว่าเธอจะทำยังไง ฉันก็ ไม่พอใจ เทียบกับที่เธอทำกับฉัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำ ในวันนี้มันเอาเปรียบเธอเกินไป”

เขาชักมือกลับอย่างแรง เย็นยะเยือก

ฉู่ลั่วหานสูดหายใจเข้าลึกๆ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ รบกวน ท่านเซียวขอทางด้วยค่ะ ฉันต้องกลับไปทำงาน”

“จะไปทำงาน หรือแอบไปพบมัน?”

เขาเยาะเย้ย
“ไม่ใช่ว่าใครก็สบายเหมือนท่านเซียวนะคะ”

“แน่นอน และก็ไม่ใช่ว่าใครจะเหมือนเธอ…ไร้ค่า”

ฉู่ลั่วหานทนไม่ได้อีกต่อไป เธอก้าวไปสองก้าว ซวนเซ กับเขา “คุณหลง หญิงตั้งครรภ์ไม่เหมาะกับอากาศที่เข้ม ขันมากเกินไป ดอกไม้พวกนี้ คุณเอามันออกไปดีกว่า”

หลงเซียวมองไปที่แผ่นหลังเธอ “ถ้างั้นเธอก็เก็บกวาด มันออกไปทีจำไว้ด้วยนะ เธอต้องเก็บกวาดเอง ทำให้ สะอาดหมดจดห้ามเหลือแม้แต่นิดเดียว”

ฉู่ลั่วหานกำหมัดแน่น “ฉันเป็นหมอ ไม่ใช่คนทำความ สะอาด ไม่ได้มีหน้าที่กำจัดขยะ”

ขยะ เธอพูดมันอย่างชัดเจนมากเมื่อครู่นี้ ดอกไม้ที่มี สีสันภายในห้องนี้เป็นขยะทั้งหมด

คุณอยากโรแมนติกกับเธอเหรอ? สำหรับเธอมันไม่มีค่า

เลย
ท่านเซียวยกปากขึ้น เขาค่อยๆ กลับไปที่โซฟา นั่งไขว่ ห้าง “งั้นก็ทิ้งขยะให้ฉันสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเธอและ ชายเถื่อนของเธอ….ขยะที่เกะกะขวางตานี้ ทั้งในขยะ

ซะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ