บทที่76 ร้องขอความช่วยเหลือที่ริมแม่น้ำ พอเฉินเกอพูดคำนี้จบ ก็มาดูที่หน้ารถ พูดตามตรง ไม่สงสารคนหลอกลวง แต่ตอนนี้จะทําอะไรได้ เรื่องเกิดไป แล้ว อีกอย่างยังเกิดที่งานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่า

ซูมู่หาน

ต้องการให้พวกเขาชดใช้หรอ ซูมู่หานจะ ต้องเสียหน้าเป็นแน่

อีกอย่าง ตัวเองก็ละอาย

ได้แต่ทุกข์ใจ ยากจะพูดได้ ดังนั้นเฉินเกอได้แต่ให้พวกเขารีบไป ทําอย่างอื่น ส่วนตัวเองเตรียมไปร้านซ่อมรถ 4s

“คุณคิดว่าเป็นใคร? คุณว่าไม่เป็นไรก็ ไม่เป็นไรหรอ? ”

“ไม่รู้คงคิดว่าคุณคือคุณซายเฉินของ ถนนการค้าจินหลิง รอคุณไปถึงจุดนั้นแล้ว ค่อย มาวิจารณ์ล่ะสิ! ”

“ใช่ๆ ถ้าพวกเราไป ก็ชนแล้วหนีแหละ และชนแล้วหนีที่ต้องมีการชดใช้เงินเยอะขนาดนี้ ต้องรับผิดชอบไม่น้อยแน่ ไม่ตระหนักถึง กฎหมายเลย!
ครั้งหนึ่ง พวกลูกพี่ลูกน้องของซูมู่หาน ญาติจำนวนมาก ต่างก็เริ่มล้อเลียนเฉินเกอขึ้นมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หยิ่ง พูดด้วย ใบหน้าเย็นขา: “คนบ้านนอกที่ไม่รู้เรื่องอะไร คุณจะไปคุยกฎหมายกับเขา? ”

“พอแล้วๆ อย่าพูดถึงเขาอีกเลย เขา ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง เวลานี้ ยังไงทุกคนก็รีบ ใช้เส้นสายหน่อย มาคิดว่าเรื่องนี้ควรจัดการ อย่างไรดีกว่า? ”

ก้งหรานเหลือบมองเฉินเกออย่าง เรียบๆ นําหัวข้อกลับไปที่เรื่องรถอย่างไร้ เรี่ยวแรง

“เสี่ยวหรานพูดถูก ในเมื่อเรื่องเกิดไป แล้ว หนีไปไม่ใช่วิธี เห้อ ถ้าไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวฉัน ติดต่อผู้อำนวยการหรานของสำนักงาน บริหารธุรกิจการค้า ปีนั้นปู่พวกคุณหน้าชื่อใจคด ต่อเขา ไม่แน่คุณชายผู้นี้ เขาอาจจะรู้จัก! ”

คุณยายพูด

คนไม่น้อยต่างเริ่มโทรไปกระชับความ

สัมพันธ์

หลี่เจี้ยนหนานไม่ให้ตัวเองด้อยกว่า ดู ว่าจะใช้เส้นสายได้หรือไม่ เข้าใจเจ้าของรถสัก หน่อยว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร

เฉินเกอส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น
เป็นแบบนี้ต่อไป ทําให้ทุกคนต่าง

สะอายได้

เห้อ!

ถอนหายใจออกมา เฉินเกอหยิบกุญแจ

biubiu! ! !

เสียงดังขึ้นสองครั้ง

ไฟกะพริบ

“โอ๊ย! ”

ทุกคนต่างตกใจ

จากนั้น ก็มองไปที่เฉินเกอที่ค่อยๆเข้า

กดไปอีกครั้ง

เสียงดังอีกสองที

เสียงเครื่องยนต์ลัมโบร์กีนีออกตัว ทั้ง

หลังคาเปิดออกเอง พับเป็นรถเปิดประทุน เฉินเกอหยิบน้ำแร่จินม่ายหลางที่ตัว

เองดื่มไปครึ่งขวด จากเก้าอี้คนขับรถ

เขากระหายน้ำจะตายอยู่แล้ว

เสียงดื่มน้ำเข้าไปไม่กี่ค่า แล้วจึงเช็ด ปากแล้วพูด : “ผมบอกแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกคุณมีอะไรควรทำก็ไปทำเถอะ?
จากนั้น ไม่มีคนตอบเฉินเกอ ที่เขาได้ รับ คือความเงียบที่เหมือนความตาย

“ตุบ!

ตอนนี้เอง โทรศัพท์หลี่เจี่ยนหนานที่ กำลังจะโทรออก จับไว้ไม่ดี ก็ตกลงไปที่พื้น

ภูตง!

ซูฉีกับแฟนสาวของเขาที่อยู่ข้างๆ ทั้ง สองกลืนน้ำลายเข้าไปพร้อมกัน

หน้าอกของซูหยิ่งก็กระเพื่อมขึ้นมา อ้า ปากเล็กน้อย เป็นสัญลักษณ์คลื่นใหญ่ในใจของ เธอตอนนี้

ถังหรานยืนอยู่ข้างๆเฉินเกอ ตอนนี้ สีหน้าสับสน มองเขาอย่างประหลาดใจ

คุณยายก็ตะลึง

ทุกคนต่างตะลึง

“รถคันนี้…..ของเฉินเกอหรอ? ”

ไม่รู้ว่าใครทำลายความเงียบก่อน

พูดอย่างถูกต้องคือ ไม่รู้ว่าใครเป็น ตัวแทน เอาความประหลาดใจของทุกคนพูดออก

ກາ

ซูมู่หานก็พูดอย่างประหลาดใจเช่น กัน : “เฉินเกอ รถคันนี้ของคุณ? ”
แน่นอนว่าของผม บอกคุณไปแล้วไง สองสามวันนี้ จะพาคุณไปเที่ยวรอบๆ! ”

เล่นเกอพูด

ซูมู่หานจำได้แล้ว

วันที่สอบวันนั้น ตอนที่เฉินเกอส่งตัว เองกลับหอ บอกว่าช่วงนี้จะขับรถหรูพาเธอไป เที่ยวรอบๆ

ตอนนั้นที่ตัวเองตอบไปคือ อย่างนั้น

ฉันจะรอ!

แล้วเฉินเกอยังพูดอะไรอีก? นั่นก็คือที่ จริงแล้วเขาคือลูกคนรวยจริงๆ

ที่ตัวเองตอบคือ คุณชายเฉิน ฉันจะรอ ให้วันนั้นมาถึง

ตอนนั้น ซูมู่หานแค่ล้อเล่น ร่วมมือกับที่

เฉินเกอล้อเล่น

แต่ตอนนี้ ตอนที่เฉินเกอเปิดประตูรถ หรูลัมโบร์กีนี ซูมู่หานก็รู้สึกเหมือนฝัน

“เฉินเกอ รถคันนี้ของคุณจริงหรอ? ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ! ! ! ”

ซูหยิ่งจึงได้สติคืนมา แก้มเจ็บปวด เจ็บ จนเธอควบคุมไม่อยู่

เฉินเกอ คุณก็แค่คนจนที่ได้รับรางวัล
คุณจะซื้อรถแพงขนาดนี้ได้ไง?

สิบแปดล้าน!

นี่มันต้องมีฐานะทางสังคมระดับไหน

ไม่มีทาง! ! !

เธอเดินเข้าไป มองใบอนุญาตขับรถ

อย่างไม่เกรงใจ

“ฟุบ! ”

พอดูเสร็จ ซูหยิ่งก็นิ่งแข็งไป ใบ อนุญาตตกลงไปที่พื้น

ตะลึงไปหมด

“ไม่ดูก็ไม่ดูสิ ทำไมต้องทิ้งด้วย! ”

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างลำบาก

“ก็แค่บางคนที่คิดไม่เป็น พ่อกับแม่ก็ เป็นแบบนี้ คิดกันไม่เป็น! เสี่ยวเกอ รีบบอกป้ามา คุณรู้จักมู่หานของพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่? “

หวังหุ้ยหมิ่นวิ่งไปที่เก็บใบอนุญาตขับ รถมาดู ตอนนี้ ก็ยิ่งดึงข้อมือของเฉินเกอด้วย ใบหน้าที่เบิกบาน

ก็เหมือนกับดึงลูกชายของตัวเองไป อย่างแนบชิด
“อ้อ คุณป้า เรารู้จักกันที่โรงเรียน

เงินเภอพูด

“ฮ่าๆ ฉันก็ว่า สายตามหานของพวกเรา ไม่เลวจริงๆ ที่จริงแล้วเสี่ยวเกอ ตอนแรกที่ฉันเห็น คุณ ก็คิดว่าเด็กนี่ไม่ธรรมดา ไม่ใช่แบบที่จวง เฉียง หวังหยาง คนพวกนั้นจะเทียบได้! ”

“เอ่อ…….”

คำนี้ ชมเฉินเกอจนแทบจะละอายไป

ตอนแรกไม่รู้ว่าใครกันที่ไล่ตัวเองออก

ไปจากตระกูล! “ใช่เสี่ยวเกอ แค่ แค่ก เรื่องนี้ขอโทษ จริงๆ คุณดูสิมู่หยางชนรถคุณพังแล้ว! ตอนนี้ใบหน้าของคุณยายดูเจิดจรัส

มากขึ้น

เดินยิ้มไปตรงหน้าเฉินเกอแล้วกล่าวว่า รถชนเมื่อกี้ ทําเธอตกใจจริงๆ แต่ไงล่ะ? เจ้าของรถหรูนี่ คือหลาน เขยของตัวเอง

สรุป นอกจากคนจํานวนน้อยจะรับไม่ ได้กับความจริงที่เฉินเกอจู่ๆก็กลายเป็นเศรษฐีขึ้น มา คนอื่นๆที่เหลือก็เลยพูดกับเฉินเกอมากขึ้น
เพราะว่าถือโอกาสไปซ่อมรถ เฉินเกอ ไม่รอถึงงานเลี้ยงวันเกิดจบ ก็เตรียมออกไป “เฉินเกอ ตอนบ่ายฉันไปโรงเรียน ไม่ อย่างนั้น ฉันไปร้านซ่อมรถกับคุณไหม? ”

ซูมู่หานพูดอย่างมีชีวิตชีวา

วันนี้เธอรู้สึกเซอร์ไพรส์และคาดไม่ถึง

สรุปคือ รู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างแปลกๆ

“โอเค ผมบอกคุณไปแล้วว่าจะพาคุณ ไปเที่ยวรอบๆพอดี! ขึ้นรถ!

ถึงจะเป็นงานเลี้ยงวันเกิด แต่ซูมู่หาน ได้ไปเที่ยวกับเฉินเกอ ถือได้ว่าเป็นของขวัญที่ดี ที่สุดของคุณยาย

พอออกไป เฉินเกอก็ขับรถไป

“เฉินเกอ คุณคือลูกคนรวยจริงๆหรอ? ดีจัง คุณหลอกฉันมาตลอด? ใช่สิ คุณอย่าบอก ฉันนะ ว่าคุณคือคุณชายเฉินที่สูงส่งคนนั้นของ ถนนการค้าจินหลง? “

นั่งอยู่ในรถ ซูมู่หานถามอย่างแปลกใจ เฉินเกอไม่รู้จะตอบเธออย่างไร ตัวเองก็คือคุณชายเฉินคนนั้นที่พวก

เขารู้จัก

แต่ต้องเปิดเผยตัวตนตัวเองด้วย หรอ? ผลลัพธ์แบบนั้นมีแค่อย่างเดียว ก็คือตัวเองไม่มีทางอยู่โรงเรียนนี้ต่อไปแล้ว

ดังนั้น เฉินเกอตัดสินใจไม่ยอมรับ พูดส่ายหน้าไปว่า: “ถ้าอย่างนั้นคุณ หวังว่าผมเป็นคุณชายเฉินหรอ? ใช่ไหม? ”

“ไม่ใช่! เพราะว่าคุณเป็นคุณชายเฉิน จริงๆ อยู่คนละโลกกับฉันเลย ฉันก็จะเสียเพื่อนที่ ดีแบบคุณไปน่ะสิ! H

“เหอเหอ ผมไม่ใช่ อีกอย่าง คุณชาย เฉินคนนั้นจะขับรถสิบสองล้านแบบนี้ได้ไง อีก อย่างนะคุณดูผม วันนี้ถ้าไม่ใช่ว่าคุณจับผมแต่ง ตัว ผมคงไม่สวมชุดดูดีได้ขนาดนี้!”

“ผมก็แค่ถูกลอตเตอรี่ ได้เงินมา

เฉินเกอก็เลยสับเปลี่ยนไป

“อือ ก็พูดถูก แบบนี้ คุณยังเป็นเพื่อนที่

ดีของฉันเฉินเกอ!

ซูมู่หานพูดขำๆ

เฉินเกอพบว่า ถึงแม้ซูมู่หานจะฉลาด มาก แต่ปัญหาการคิด ไม่เคยคิดอย่างซับซ้อน ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น เกรงว่าจะซักไซร้ ถามให้ถึงที่สุด

แต่พอซูมู่หานรู้ว่าเฉินเกอไม่ใช่คุณ ขายเฉิน ก็ไม่ได้ถามต่อ
น่าจะในสายตาเธอ ไม่ว่าเฉินเกอมีเงิน

หรือไม่นั้นก็เหมือนกัน

ตอนนี้ เฉินเกอเอารถจอดที่ร้าน4S หวังเฉียงก็จัดหาช่างซ่อมที่มีฝีมือที่สุด

และใช้จากร้านนี้ เฉินเกอก็พาซูมู่หาน ออกไปพอดี

“ผมจะไปซื้อชานมแก้วหนึ่งให้ คุณ! “เดินไปเรื่อยๆ มองเห็นร้านชานมที่ข้าง

ถนน

เฉินเกอพูดข่าๆ

“ฮ่าๆ ไม่ต้องหรอก ยังจำได้ ว่าฉันยัง ติดชานมคุณแก้วหนึ่ง วันนี้ฉันเลี้ยงคุณเอง ที่ฉัน ให้คุณมาเป็นแฟนฉันละกัน ฉันติดหนี้คุณ!

ซูมู่หานคิดถึงชานม ก็คิดถึงตอนที่ทั้ง สองรู้จักกันครั้งแรก

ตอนนี้เอง ก็เดินไปที่ร้านชานม

เฉินเกอก็ไม่พูดอะไร ถ้าอย่างนั้นตัว เองก็รอละกัน แต่ว่าคุณติดหนี้ผม แค่ชานมแก้ว เดียวคงไม่พอ!

ตอนนี้เอง เฉินเกอที่รออยู่ข้างถนน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือ

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!

เฉินเกอหันไปมอง ตรงหน้าไม่ไกลนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ