บทที่ 46เฉินเกอตัดสินใจแล้ว

ที่หอพักหญิง

จ้าวยีฟานมองเฉินเกอที่อยู่ในวิดีโอคอล

หัวใจเธอเต้นแรงอยู่หลายครั้ง

แม้กระทั่งหน้าที่สวยงาม ตอนนี้ก็มีความกังวล เกิดขึ้นเล็กน้อย

เธอกับเฉินเกอช่วงเวลานี้มีเรื่องเกิดขึ้นตั้ง

มากมาย

โดยเฉพาะ เธอจ้าวยฟานไม่เคยเห็นค่าของเฉิน

เกอเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งวันนั้นที่บ้านจวงเฉียงเปิดกิจการภัตตา คารหมิงหวางได้เห็นภาพที่เกิดขึ้นเหล่านั้น

เธอสงสัย เฉินเกอก็คือคุณชายเฉินคนที่มีบารมี ถึงตอนนี้ ในใจของจ้าวยี่ฟานยังไม่อาจลืมได้

ล้นฟ้า

คนที่เธอรังเกียจ กลับกลายเป็นคนที่มีฐานะโดด เด่นเป็นเศรษฐีรุ่นที่สอง?

หน้านี้โดนตบแรงไปหน่อย

แต่ว่า การแสดงออกทุกอย่างของเฉินเกอ เหมือนกับกำลังบอกว่าเธอกับมหาเศรษฐีคุณชายเฉิน ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ!
ยังไงก็แล้วแต่ตอนนี้ความรู้สึกที่จ้าวยีฟานมีต่อ เฉินเกอคือสับสนมาก

สับสนกระทั่งหลับตาก็เห็นภาพของเฉินเกอ

คนที่ช่วยตัวเธอคือเฉินเกอ แต่ตอนนั้นตัวเธอคิด ว่าคือจวงเฉียงเลยกลายเป็นแฟนของจวงเฉียง ตอนนี้ ความจริงกระจ่างแล้ว ตัวเธอเองจะไปเป็นแฟนของเฉิน เกองั้นเหรอ?

“เห่อๆ เฉินเกอ นายจะไม่ทักทายพวกเราหน่อย เหรอ!”

สวีเสียสังเกตเห็นเพื่อนของเธอจ้าวยีฟานสีหน้า ผิดปกติ รีบยิ้มแก้ไขสถานการณ์ที่อึดอัด หยางฮุยและ สวีเสียมีความร่วมมือกัน

เป็นอย่างดี

ทั้งสองคนต่างคนต่างหันกล้องไปหาจ้าวยี่ฟาน

และเฉินเกอ ทำราวกับว่าสองคนนี้ถึงจะเป็นพระเอกกับ นางเอก

“สวัสดีทุกคน ยินดีด้วยนะสวีเสีย เธอกับหัวหน้า ในที่สุดก็ได้อยู่ด้วยกัน!”

เฉินเกอโบกมืออย่างใจกว้าง

ถึงแม้ในใจตัวเอง กับจ้าวยีฟานแม้แต่เพื่อนยังไม่ อยากเป็นด้วยเลย

แต่เห็นแก่หน้าของหยางฮุยและสวีเสีย เฉินเกอก็ ไม่ทำให้มันเสียบรรยากาศ
การกระทำต่างๆของผู้หญิงอย่างจ้าวยืฟาน สำหรับเฉินเกอมีแค่สองตัวอักษร: ผิดหวัง!

“ขอบใจนะเฉินเกอ แต่ฉันกับหยางฮุยคืนนี้ยังคุย กันอยู่เลย นายจะหาแฟนคนหนึ่งใช่ปะ ? หากสนใจใคร ฉันช่วยนายได้นะ!”

พูดจบ สวีเสียก็ทำตาปริบๆ เป็นการส่งสัญญาณ ให้เฉินเกอจีบจ้าวยีฟาน

ใช่นะเฉินเกอ นายต้องหาแฟนอีกอย่างยังต้อง ฝึกนายอีก คนที่พูดคือหลินเจียว เธอมาเข้ากล้องด้วย

ถึงแม้สำหรับพวกเขาเฉินเกอถือว่าลึกลับมาก

แต่หลินเจียวรู้ว่า เฉินเกอไม่ใช่คนกระจอกอะไร อย่างนั้น เพียงแค่ที่ไปเสี่ยวเฟยคุณชายไป่เชิญเขานั่งด้วย

กัน แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

สองสามวันนี้หลินเจียวก็ได้เตรียมพร้อมที่จะจู่

โจมเฉินเกอ

อึมๆ หลังจากนี้ค่อยว่ากัน เธอคุยกับพี่ฮุยก่อน

เฉินเกอยิ้มๆ

หันมาดื่มเหล้ากับพวกหลี่ปินต่อ

เพราะวันนี้ทุกคนต่างมีความสุข เฉินเกอก็เลยดื่ม

ไปไม่น้อย

ดึกมากแล้ว
เฉินเกอที่นอนอยู่บนเตียง ในหัวสมองกำลังคิด

ทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้

จริงอยู่ ที่ช่วงเวลานี้ เฉินเกอได้พบกับหญิงสาว หลายคนที่ทำให้ใจเขาหวั่นไหว

หยางเสว่นี้ไม่ต้องพูดถึงเลย

ต่อมาก็คือจ้าวยีฟาน

ถึงแม้เริ่มแรกจ้าวยีฟานจะไม่เห็นเขาในสาย แต่ พูดตามจริง รูปร่างหน้าตาของจ้าวยีฟานทำให้เฉินเกอ หวั่นไหวอยู่พักหนึ่ง

ถึงตอนนี้ก็คือการปรากฏตัวของซูมู่หาน

ทำให้เฉินเกอรู้สึกเหมือนจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ ถ้าเทียบกันแล้ว ซูมู่หานสวยกว่าเยอะ ดูมีสง่า ราศีมากกว่า

ความจริงแล้วเขายังมีนิสัยที่นอกคอกอยู่เล็กน้อย เห็นสาวสวยก็ต้องชอบแน่นอน

ยิ่งเป็นผู้หญิงแบบซูมู่หานที่ไม่รังเกียจคนจนรัก คนรวย

“ตัวเองควรที่จะหาแฟนสักคนแล้วใช่ไหม?”

เฉินเกอในใจหวั่นไหว

วันที่สอง เรียนคลาสแรกในช่วงเช้าเสร็จ ช่วงเช้า ก็ไม่มีเรียนแล้ว

“พี่เฉินมีธุระที่ไหนมั้ย?”
หยางฮุยตบบ่าของเฉินเกอ

!” “ ไม่มีธุระอะไร”

“ดี งั้นนายไปร้านของขวัญเป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันอยากซื้อของขวัญสักชิ้นให้สวีเสีย ให้นายช่วยดูฉัน ด้วย” หยางฮุยพูดอย่างยิ้มๆ

พูดตามจริง เฉินเกอที่อยู่ในหอพักตั้งแต่เข้า มหาวิทยาลัยมา ถือเป็นคนที่แรกที่มีแฟน อีกทั้งยังเป็น แฟนกับหยางเสว่ผู้หญิงที่ไม่รู้จักพอใจอะไรง่ายๆ

เมื่อก่อนเฉินเกอซื้อของขวัญให้กับหยางเสว่ เยอะมาก ด้านนี้ถือว่ามีประสบการณ์ที่เพียงพอ

ดังนั้นจึงอยากไปกับเฉินเกอ

เฉินเกอไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

อีกทั้งได้ยินว่าเป็นร้านของขวัญ

เขาก็มีความสนใจขึ้นมา

เมื่อคืน ได้ตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ จะ ลองจีบซูมู่หานซักตั้ง

จีบสาว แน่นอนก็มีซื้อของขวัญ

เฉินเกอกับหยางฮุยมาถึงร้านขายของขวัญระดับ กลางที่อยู่หน้าประตูมหาวิทยาลัย ถึงแม้จะเทียบร้านหรูหราไม่ได้ แต่ด้านในก็มีของ

ขวัญระดับไฮเอนด์ที่ราคาสองสามหมื่นต่อชิ้น

ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋า ฯลฯ
สำหรับผู้บริโภคระดับกลาง

หยางฮุยฐานะทางบ้านธรรมดา ยังมาซื้อของ ขวัญที่นี่ ก็แสดงถึงความจริงใจที่มีต่อสวีเสีย

ชายหนุ่มสองคนเลือกอยู่ตั้งนาน สุดท้ายมาถึงแผนกเสื้อผ้าสตรีระดับไฮเอนด์

เฉินเกอมองไปรอบๆ ดูว่ามีของที่เหมาะกับซูมู่ หานหรือไม่

“ปิ้ง!”

ขณะที่เฉินเกอเดินผ่านห้องลองเสื้อ ประตูห้อง ลองเสื้อถูกผลักออกอย่างแรง

กระแทกตัวของเฉินเกอโดยตรง

จากนั้นเสียงที่มีเสน่ห์ก็ลอยมา:

“ฉันบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ ถึงแม้ได้ก็ไม่ใช่ที่นี่ นายรีบซื้อเสื้อผ้าตัวนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

เป็นเสียงผู้หญิง น่ารักดี

“ไอ้หยา วันนี้ซื้อไปสองตัวแล้วนะ ยังจะซื้ออีกเห รอ เสื้อผ้าที่นี่แพงมากเลยนะ!”

ห้องลองเสื้อเล็กๆ กลับยัดอยู่ด้วยชายหนึ่งหญิง หนึ่ง และฟังจากบทสนทนาเมื่อกี้ ก็พอจะเดาได้ว่าผู้ชาย ต้องการอะไร

คนไม่น้อยได้มองไป

“ไม่ได้ๆ ยังไงฉันก็จะเอาตัวนี้ สองตัวรวมกันก็แค่สามหมื่นกว่าเอง นายจะไม่ซื้อให้ฉันเหรอ? ฮัม นายบอก เองไม่ใช่เหรอว่านายมีเงิน?”

หญิงสาวตะโกนอย่างไม่พอใจ

หลังจากนั้นก็เดินออกมา

เห็นชายที่อยู่ข้างหน้าขวางทางอยู่ เธอผลัก อย่างโมโห: นี่นายหลีก.!”

แต่ยังไม่ทันพูดจบ เธอก็ตกตะลึง

ผู้ชายตรงหน้าก็คือเฉินเกอ

เฉินเกอตอนนี้ก็มึนงงไปชั่วขณะ ในหัวสมองดัง โวงๆ เพราะหญิงสาวตรงหน้าไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นหยาง เสว่!

“แม่งเอ๊ย คนจะซวยไม่ว่ายังไงมันก็ชวย เฉินเกอ ไม่คิดว่าจะเจอนาย!”

หยางเสว่กอดไหล่ตัวเองอย่างหนาวๆ

พลางเอามือลูบผมที่ยุ่งเหยิง

และลู่หยาง ก็ได้เดินตามออกมาจากห้องลองเสื้อ

มองเฉินเกออย่างติดตลก

“เป็นอะไรไอ้คนโคตรจน ไอ้คนนอกคอก? ทำไม หน้านายถึงแดง หรือเป็นเพราะเห็นที่ฉันที่เกือบจะโดน คนอื่นขี่ ในใจนายเจ็บปวดใช่มั้ย อีกอย่าง นายคงจะ อิจฉามาสินะ ทำไมแฟนใหม่ฉันลู่หยางถึงรวยขณะนี้ นายมันแค่คนถูกหวยแล้วลืมกำพืดแถมโคตรโง่ไม่มีทางจะเทียบได้เลย

หยางเสว่มองเฉินเกออย่างได้ใจ

จำได้ครั้งก่อน ที่ตัวเองกำลังพลอดรักกับลู่หยาง คืออยู่ในป่าเล็กๆ ตอนนั้นตัวเองเพิ่งเลิกกับเฉินเกอ สุดท้ายก็โดนเฉินเกอพบเห็น

ในตอนนั้น สาเหตุที่หยางเสว่บอกเลิกเฉินเกอ คือต้องการอยู่คนเดียวอย่างสงบ

ดังนั้นถึงรู้สึกไม่ดีมากๆ

แต่ในวันนี้ ในใจของหยางเสว่กลับมีความรู้สึก

ทระนงและความตื่นเต้น

ตอนนี้เธอชอบดูท่าทางที่อึดอัดของเฉินเกอ อยากกินแต่กินไม่ได้ ได้แต่ดู ความรู้สึกแบบนี้มันช่างดี จริงๆ!

แม้เฉินเกอมักจะพูดว่าผิดหวังในตัวของหยางเสว่

แต่เห็นการกระทำของหยางเสว่แล้ว ก็ยังรับไม่ ได้อยู่ดี

ฟังสิ่งที่หยางเสว่พูดเมื่อกี้ เห็นได้ชัด ตอนนี้ล่ หยางยังไม่ได้ครอบครองตัวเธอ

แต่จับหยางเสว่เข้าไปในห้องลองเสื้อแล้ว ลูบคล้ำ ก็ทำให้ในใจของเฉินเกอลุกเป็นไฟ

“หยางเสว่ถึงแม้เราจะเลิกกันแล้ว แต่ฉันหวังว่า เธอจะเคารพตัวเอง รักและดูแลตัวเองดีๆ!”
เฉินเกอพูดอย่างเฉยชา

“เห่อๆ เรื่องฉันนายไม่ต้องยุ่ง ฉันอยากให้ใครขี่ คนนั้นก็ขี่ได้ เฉินเกอ นายกล้าพูดไหมว่านายไม่อยากขี่ ฉัน ตอนนี้นายไม่ใช่กำลังหึง

เหรอ? ฮ่าฮ่า….”

หยางเสว่พูดอย่างได้ใจ: “แต่ฉันจะบอกนายนะ ผู้ หญิงต่างเห็นแต่ตัวทั้งนั้น ใครที่มีประโยชน์กับเธอ เขาก็ จะได้เธอไปครอบครอง!

คุณชายลู่ไม่เพียงแต่ซื้อโทรศัพท์ให้ฉัน แล้ว ตอนนี้ เสื้อที่อยู่ในมือฉันตัวละหมื่นกว่า แล้วนายละเฉิน

เกอ นายเคยซื้ออะไรให้ฉัน?

ไม่ง่ายเลยที่จะได้บัตรช็อปปิ้งมา แต่นายกลับให้ เงินมากมายนั้นกับหม่าเสี่ยวหนานคนแพศยานั่น! สมน้ำ หน้า!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ