บทที่473 ความโมโหของโม่ฉางคง

หลังจากที่แยกกันกับเว่ยชิงชูทางภาคตะวันตกเฉียงใต้เฉินเกอ ให้เขาตามโจ๋วจงทาวไปที่ชายแดนทางตะวันตกเฉียงใต้ด้วย

ไม่ต้องมาคอยตามเขาอยู่

เนื่องจากว่าตอนนี้ตระกูลเวียนับว่าเป็นเหมือนฉากกำลังของ ตัวเองในตอนนี้นั่นเอง

และก็เป็นฉากกำลังเพียงหนึ่งเดียวด้วยเช่นกัน

ถ้าหากตระกูลเว่ยถูกเปิดเผยขึ้นมาอีก เรื่องที่ตัวเองฆ่าคนของ ลไม่ต่อเนื่องกันสี่คนที่ทางภาคตะวันตกเฉียงใต้นั้น คาดว่า ตระกูล ถึงตอนนั้นก็คงจะถูกตระกูลโม่ตามตัวเสียจนตัวเองจะไม่มีที่ซ่อน ตัวแล้วเสียด้วยซ้ำ

ถึงแม้ว่าจะฆ่าเขาไม่ได้ แต่อิทธิพลอำนาจของตระกูล ไม่นั้น ใหญ่โตมาก ตัวเองคิดอยากจะรับมือนั้น แทบจะไม่ต้องคิดเลย

ดังนั้น การเดินไปทุกๆก้าว เฉินเกอจึงจะต้องคิดให้รอบคอบ และระมัดระวัง

หลังจากที่จัดการให้หยงหาวออกไปแล้วนั้น

เฉินเกอก็มุ่งหน้าตรงไปยังคฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทน

ที่ภูเขาสูงเฉินเกอนอนอยู่บนต้นไม้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง เขา หลับตาลงเพื่อพักผ่อน
รอจนกระทั่งฟ้ามืดลง เฉินเกือถึงได้ลืมตาขึ้นมา

เวลานี้คฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนนั้นสว่างไปด้วยแสงไฟ บ!

เอากระเป๋าสะพายโยนลงไป

แล้วเฉินเกอก็กระโดดลงมาจากต้นไม้

เขาเปิดกระเป๋าสะพาย แล้วหยิบเอาเสื้อคลุมสีดำมีฮูดออกมา

เงินเกอสวมเสื้อคลุมนั้น และปิดบังใบหน้าของตัวเอง

หลังจากนั้นก็เดินไปยังคฤหาสน์หยุนกิ่งเมาท์เทน

“เป็นอย่างไรบ้าง? คนที่ส่งไปที่ทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ว่า อย่างไรบ้าง?”

ชายหนุ่มคนหนึ่ง นอนตะแคงอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ด้านข้าง ลูกน้องสองสามคนกำลังยืนเอามือไขว้หลังอยู่ ส่วนด้านหน้านั้น คนที่ดูมีสีหน้าท่าทางที่รีบร้อนยืนอยู่ด้วย

“ยังหาเบาะแสใดๆไม่เจอเลยครับ กองเพลิง ตระกูลซือถูหาย ไปหมดแล้ว แม้แต่สิ่งที่จับต้องได้เป็นรูปธรรมก็ไม่มีเลยครับ และ ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่พบที่อยู่ของคุณชายทั้งสองคน โม่ชิง โม่เทียน เลยด้วยครับ!”

“เลวจริงๆ สายเลือดของตระกูลโม่เราสูงส่ง จะเทียบกับคน ธรรมดาพวกนั้นได้อย่างไร ความสามารถของ โม่ชิง โม่เทียนก็แข็งแกร่ง เป็นผู้ช่วยของฉัน ถ้าหากเกิดเรื่องกับเขาขึ้นในภาค ตะวันตกเฉียงใต้ที่แบบนี้ นั่นก็เท่ากับเป็นการเหยียดหยาม ตระกูลโม่ของพวกเรา ไปสืบมาให้ฉันอีกครั้ง!!

“ครับ คุณชายโม่!”

ทุกคนไปกันหมดแล้ว

คุณชายไม่หลับตาลง : “จินหลิง เป็นที่ที่ดีจริงๆสินะ เหอะๆ รอ วันนึงที่ตระกูลโม่ได้กลืนตระกูลเฉินเข้าไปก่อน ฉันก็จะสามารถ ยึดเอาจินหลิงเป็นฐานที่ตั้งได้ สถานที่แห่งนี้ สมบูรณ์แบบมาก จริงๆ!”

ไม่เจี้ยนพูดในใจ

ตึก…..ตึก…..ตึก!

ทันใดนั้นเองเวลานี้ ทางด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าที่เบาบางดัง

มีคนกำลังเดินมาทางนี้

“อืม?”

ลูกน้องคนหนึ่งหรี่ตาลงเล็กน้อย หลังจากนั้นประตูห้องก็เปิดออก ตามมาด้วยความตะลึงงง : “อืม? คุณคือใคร?”

“โม่เจี้ยนอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”
คนที่อยู่ตรงด้านหน้า เขาเป็นชายในชุดดำ ปรากฏให้เห็น เพียงแค่ดวงตาออกมาเท่านั้น

อีกทั้งน้ำเสียงยังดูแก่และมีพลังอีกด้วย

ให้ความรู้สึกที่แปลกประหลาดยิ่งนัก

แต่หากคิดอย่างรอบคอบแล้วนั้นจะพบว่า ผิวของบุคคลนี้กลับ ดูขาวและอ่อนโยนมาก ดูแล้วเหมือนจะเป็นวัยรุ่นเสียมากกว่า

“แกเป็นใคร? มาหาฉันมีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ?” ส่วนโม่เจี้ยนที่กำลังดื่มไวน์ไปพลาง ก็ลุกขึ้นยืนพลางเอ่ยถาม คมมีดตรงเบื้องหน้า ดูแล้วไม่ธรรมดาเลย ไม่เจี้ยนก็ไม่ได้

ประมาทด้วยเช่นกัน

“ฉันมา ก็อยากจะให้คุณชายไม่เจี้ยนไปที่ที่หนึ่งกับฉันหน่อย คุณไปที่นั่นกับฉันรอบนึงแล้วกัน!”

บุคคลในชุด กล่าว

“เหอะๆ กับแกเนี่ยนะ แกรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร แกกล้าให้ฉัน ไปที่ที่หนึ่งกับแกอย่างนั้นหรือ?”

โม่เจี้ยนยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

ส่วนลูกน้องสองสามคนนั้นก็กำลังโกรธแค้นด้วยเช่นกัน

หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยกำปั้นหนึ่งที่พุ่งไปยังบุคคลในชุดดำ คนนั้น
ใช้แรงเยอะมาก

แต่กลับรู้สึกว่าหมัดนี้ที่เหวี่ยงไปยังบุคคลในชุดดำนั้น ราวกับ ว่ากำลังต่อยโดนภูเขาลูกใหญ่อย่างไรอย่างนั้น

แขนชาไปหมด

“อะไร?”

สองสามคนนั้นต่างก็พากันรู้สึกตะลึง

ส่วนโม่เจี้ยนนั้นก็หนังตากระตุกขึ้นมาเล็กน้อย

“รนหาทีตาย!”

สองสามคนนั้นรู้สึกโมโห

ครั้งนี้จึงรวบรวมแรงและกำลังอย่างสุดชีวิต พุ่งไปโจมตี บุคคลชุดด่าคนนั้น

แต่บุคคลชุดดำนั้นรวดเร็วมาก

เขาคว้าคอของทั้งสองคนนั้นเอาไว้

และพอขยับข้อมือ

ทั้งสองคนเลือดพุ่ง ถูกบิดคอหัก

สิ้นชีวิตไปแล้ว

หลังจากนั้นก็ยกมีดในมือขึ้นมา แล้วจัดการคนของตระกูลโม่

ที่ล้อมรอบอยู่อย่างราบคาบ
“อืม? แกเป็นใครกันแน่?

โม่เจี้ยนลุกขึ้นยืนด้วยอาการที่ตกตะลึง

บุคคลนี้มีแรงและกำลังที่แข็งแกร่งมาก ฝีมือยิ่งดูเชี่ยวชาญ และน่ากลัวมากด้วย นอกจากไม่นางคงพ่อของตัวเองแล้ว ไม่ เจี้ยนก็ยังไม่เคยเห็นใครที่มีความสามารถขนาดนี้มาก่อน

ขณะนั้น ในใจก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองนี้ เป็นผู้ที่มีฝีมือไม่ น้อยไปกว่าพ่อของเขาเลย

“ยังไม่ต้องถามมากขนาดนี้หรอก ไปกับฉันก่อน!”

บุคคลในชุดด่าเอ่ยขึ้น

“ได้ ในเมื่อผู้อาวุโสเอ่ยมาแบบนี้แล้ว ฉันที่เป็นผู้น้อยก็จะทำ ตามคำสั่งนี้ เพียงแต่ ผู้อาวุโสจะบอกชื่อเสียงเรียงนามได้หรือ เปล่า ต่อไปฉันจะได้บอกกับพ่อได้ แล้วก็จะได้รู้ด้วยว่า สรุปแล้ว ผู้อาวุโสนั้นเป็นศัตรูหรือมิตร?”

โม่เจี้ยนจ้องเขม็ง

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวคุณก็รู้!”

และทันใดนั้นเอง บุคคลชุดดำก็ลงมือ

ยึดไหล่ทั้งสองข้างของโม่เจี้ยนเอาไว้ จากนั้นก็ดึงแขนแล้วจึง

ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

เส้นลมปราณของแขนทั้งสองข้าง ขาดออกจนหมด
*อ๊า!”

โม่เจี้ยนตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด

จากนั้น บุคคลชุดใช้เท้าถีบตรงเข่าของเจี้ยน กระดูกขาหัก

แก…แกรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นลูกใคร”

ดวงตาทั้งสองข้างของโมเจี้ยนไม่บุคคลนี้จะโหดเหี้ยมขนาดนี้

“ไปกับ!

บุคคลชุด กลับเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงที่เย็นชา หลังจากนั้นยกตัวโมเจี้ยนแล้วขึ้นมา

พลางชี้ไปลูกน้องเงียบกริบอยู่ด้วยตกใจคนหนึ่งอยู่ในห้องนั้น “นาย แบกเขาเอาให้ฉันไปตลอดทางพวก เราไปเลย”

บุคคลดำจับๆนั้น หลังจากนั้นพาพวก

เพียงแต่ตอนที่ออกมาจากประตูอีกด้านหนึ่งของคฤหาสน์กึ่งตั้งใจและไม่ตั้งใจ มุมปาก ปรากฏรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย

หลังจากน่าสองคนลงภูเขาไป
รอจนหลังจากที่เบื้องหลังของเฉินเกอพาทั้งสองคนหายไป

แล้วนั้น

ในมุมหนึ่งของคฤหาสน์

คนหนึ่งที่ตะเกียกตะกายออกมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วย

เลือด

เขาจับหน้าอกด้วยใบหน้าที่ขาวซีด

เป็นคนที่เฉินเกอทำร้ายตอนที่จะขึ้นเขามาเมื่อครู่นี้นั่นเอง และเป็นพยานที่รอดมาเพียงหนึ่งเดียวด้วยเช่นกัน

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยความยากลำบาก แล้วกด โทรออกเบอร์หนึ่ง

“คุณชายสามเกิดเรื่องขึ้นแล้ว รีบบอกผู้อาวุโสรอง รีบส่งคน มาด่วนเลย บุคคลนี้เป็นผู้มีฝีมือสุดยอดมาก คงจะเป็นคนของ ตระกูลที่ซ่อนตัวอย่างลึกลับ อายุน่าจะประมาณหกสิบขึ้นไป เขา จับตัวคุณชายสามไปครับ!”

เขารายงาน

“อะไรนะ? เป็นคนของตระกูลที่ซ่อนตัวอย่างลึกลับเหมือนกัน หรือ? แกคิดหาวิธี รีบตามไป ฉันจะรีบแจ้งผู้อาวุโสรองเดี๋ยวนี้!”

คนจากทางปลายสายนั้นเอ่ยขึ้น

แล้วรีบไปยังห้องลับในทันที

“แกว่าอะไรนะ? โม่เจี้ยนถูกจับตัวไปอย่างนั้นหรือ? ใครกันที่กล้าขนาด 2”

โม่ฉางคงได้ยินแล้วนั้น ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างด้วยความ โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

“ไม่ทราบครับ แต่ลูกน้องของคุณชายสามรายงานว่า บุคคล นั้นอายุหกสิบกว่าๆ แม้กระทั่งความสามารถไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ อาวุโสรองเลยครับ พวกคุณชายสามสู้ไม่ได้ เขาจับตัวคุณชาย สามไป มุ่งหน้าไปยังเขตหยูนกุ้ยครับ!”

“เขตหยูนกุ้ย? จะเป็นใครกัน?”

ไม่นางคงมุมปากกระตุก

เสียงแห่งความโมโหดังขึ้น โม่ฉางคงตบลงบนโต๊ะหินตัวหนึ่ง

“ไม่ว่าจะเป็นใคร ให้ฉันหาตัวออกมาได้ก่อน ฉันจะไม่มีทางไว้ ชีวิตมันแน่!”

โม่ฉางดง โมโหเดือด

ลูกน้องคนนั้นของเขาเอ่ยขึ้น : “ผู้อาวุโสรอง ท่านว่าจะเป็น ตระกูลเฉินลงมือหรือเปล่าครับ?”

“ไม่ หนึ่ง เป็นเพราะตอนนี้เฉินจิ้นตงไม่ได้มีความกล้าแบบนี้ สอง ถึงแม้เขากล้า แต่ก็ไม่ได้มีความสามารถถึงขนาดนี้ เรื่องนี้ เกรงว่าจะมีลับลมคมในแปลกๆนี่สิ!”

โม่ฉางคงสงบสติอารมณ์แล้ววิเคราะห์ออกมา
หลังจากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมา : “ตอนนี้ แจ้งไปว่า ให้รีบดึง กำลังจากพวกที่ไปทรมานตระกูลเฉินให้พวกเขารีบมุ่งหน้าไปที่ เขตหยูนกุ้ย จะต้องหาตัวไม่เจี้ยนให้เจอให้ได้!

“ไม่เจี้ยน แกอย่าเป็นอะไรนะ!”

ไม่นางคงถอนหายใจพลางเอ่ยขึ้น……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ