บทที่717 รายงาน

เงินเกอถลึงตามองเธอหนึ่งที่ผู้หญิงแบบนี้ ตัวเขาขี้เกียจจะ เข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

เขาจึงปลีกตัวออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปที่วิลล่าสปา

แน่นอนว่าเฉินเกอไม่ได้ไปที่วิลล่าสปาเพื่อพักผ่อน แต่เพราะคนที่นั่นรู้จักตนเอง และให้พวกเขาช่วยโทรหาห

เจิ้นกั๋วได้

แจ้งให้เขาทราบว่าตนเองมาถึงแล้ว

ในระหว่างที่โทรศัพท์เมื่อหลี่เจิ้นถั่วได้ยินว่าเป็นตนเอง แน่นอนว่าทั้งเคารพและยำเกรง

“คุณชายเฉิน คุณไม่เป็นไร! นั่นดีมากเลยครับ!

หลี่เจิ้นถั่วพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“อือ มีบางเรื่อง ฉันจะรอนายกลับมา อยากได้ยินคำอธิบาย จากนายหน่อย!!

เฉินเกอพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“ผมเข้าใจแล้วครับคุณชายเฉิน ตอนนี้กำลังกลับไป เรื่องนี้ ต้องรายงานให้คุณทราบด้วยตัวเอง!”

หลี่เจิ้นกัวรีบพูดขึ้น
ตามความหมายของเขา คำพูดลุงสองคงจะถูกต้องแล้วจริง ๆ ดูแล้วเรื่องนี้คงไม่ใช่ความบังเอิญ

และเฉินกั๋วจะต้องรู้อะไรบางอย่างแน่

เจิ้นถั่วทางนั้นไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่ดูรีบร้อน น้ำเสียงของเขา ฟังดูกระวนกระวายเล็กน้อย เฉินเกอไม่ได้ซักใช้อะไรมากมาย แต่รอเขากลับมาในวันพรุ่งนี้

จนถึงวันต่อมา

เฉินเกอรอหลี่เจิ้นกั๋วอยู่ที่วิลล่าสปา

ว่างและไม่มีอะไรทำ เฉินเกอจึงได้เดินเล่นอยู่ในวิลล่า

จำได้ว่าสมัยที่มาเที่ยวเล่นที่วิลล่านั้น ตอนนั้นเพิ่งจะกลับสู่ ความเป็นคุณชายเฉินได้ไม่นาน เกิดเรื่องน่าขำที่นี่มากมาย ตอนนี้คิดย้อนกลับไปก็คิดว่าช่วงเวลานั้นช่างเป็นช่วงเวลาที่

งดงาม

เขาเดินไปมาอยู่ในวิลล่า

ก็มีเสียงดังโหวกเหวกดังเข้าหู

“แก ๆ ๆ ไม่มีตารึไง รู้ไหมว่าเสื้อตัวนี้มันแพงแค่ไหน?” ขอโทษค่ะ ๆ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!”

“หึ วิลล่าใหญ่ขนาดนี้ ให้ใครทำงานเป็นพนักงานต้อนรับ ก็ได้อย่างนั้นเหรอ จะหาทั้งทีก็หาคนใส่แว่นหน่อยไหม? ไม่ อยากจะเชื่อเลยเนี่ย เธอว่าควรทำยังไงดีล่ะทีนี้?”
ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับคอเสื้อของพนักงานเสิร์ฟในวิลล่าแล้ว เอานิ้วจิ้มหน้าผาก

บนพื้นแชมเปญสาดกระจายไปทั่ว

ดูแล้วพนักงานต้อนรับคนนี้ทำแชมเปญหกใส่เธอ แถมดูแล้ว พนักงานต้อนรับคนนั้นเหมือนจะดูเหมือนจะเสียหลักหลังจากถูก

ชน

เรื่องพวกนี้เฉินเกอก็ไม่ได้ใส่ใจ เรื่องขัดแย้งแบบนี้เป็นเรื่องที่ เห็นได้ดาษดื่นตามสถานบันเทิงอยู่แล้ว เขาเชื่อว่าพนักงานจะ จัดการเรื่องพวกนี้ได้

แต่ว่าเมื่อเฉินเกอปรายตามองไปเพื่อดูหน้าตาของคนเหล่านั้น ให้ชัด กลับอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ช่างบังเอิญเสียจริง คนเหล่านั้นไม่ใช่ใคร เธอคือคนที่เจอกัน

เมื่อวานที่ชื่อหลี่เวยเวยนั่น เพื่อนร่วมชั้นของฮุยจื่อ

แน่นอน นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เงินเกอตกตะลึง แต่เป็นเพราะ พนักงานต้อนรับคนนั้นที่โดนกระชากคอ

ดูยังไงก็คุ้นหน้า เฉินเกอต้องหันไปดูให้ชัดอีกครั้ง แต่ไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของตนเอง

เฮาหลานล้นเหรอ!

เป็นเฮาหลานลัน!

เฉินเกอกะพริบตารัว ๆ
ทั้งสองเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ในตอนแรกที่เฉินเกอยังเป็นเพียง นักเรียนยากจน นักเรียนร่วมชั้นที่ยากจนที่ทำงานอาสาสมัคร ด้วยกัน

ครอบครัวของเธอฐานะไม่ดีนัก แต่นิสัยของเธอนั้นแข็งแกร่ง และผลการเรียนของเธอก็ดีมาก

ในตอนนั้นก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉินเกอเหมือนกัน ทำไมถึงเป็นเธอได้?

เมื่อมองไปที่เธอเงินเกอก็เดินเข้ามา

และก็ไม่รู้ว่าหลี่เวยเวย เพิ่งจะเคยสวมเสื้อสวยเป็นครั้งแรก หรืออย่างไร แค่ทำเสื้อเธอเปื้อนแค่นิดเดียวถึงกับ จะต้องทำ เหมือนกับทำให้เธออับอายถึงขนาดนี้

เธอชักจะเอาใหญ่แล้ว มีการฉีกขาดก่อนที่จะสั่น

ถึงตอนนี้อยากจะเงยหน้าขึ้นมองและตบเฮาหลานกัน

เฉินเกอเดินเข้ามาและดึงเฮาหลานมันไปจึงตบไม่โดนหน้า

ของเฮาหลานลัน

“เป็นแกอีกแล้ว?”

และหลี่เวยเวยก็ต้องเห็นเงินเกออย่างแน่นอน

ข้าง ๆ เธอก็ยังเป็นกลุ่มเพื่อนกลุ่มเดิม
เพียงแต่ในเวลานี้ มีชายสวมแว่นที่เคยพบเพิ่มมาอีกหนึ่งคน เขาใช้มือหนึ่งล้วงกระเป๋าและยืนยิ้มเยาะมองภาพตรงหน้า

“พอแล้ว เที่ยวสนุกก็พอ อย่าหาเรื่อง!

เฉินเกอไม่มีความรู้สึกใด ๆ กับคนกลุ่มนี้และในขณะนี้เขาไม่ ได้แสดงทีท่าที่ดี

“เฉินเกอ! ?”

เฮาหลานล้นตกตะลึงเป็นอย่างมากในตอนนี้ รู้สึกว่าตนเอง หายใจลำบากขึ้น

ตนเองนั้นไม่ได้ยินข่าวคราวหรือพบเจอกับเฉินเกอมานานแล้ว รู้เพียงว่าเฉินเกอเป็นคุณชายที่เก่งกาจ พวกเธอจะไปเทียบกับ เขาได้อย่างไร?

จู่ ๆ เฉินเกอก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตนเองทำให้เขาหลาน

ลันตก ใจไม่น้อย

เธอตกตะลึงจนพูดไม่ออก

“โธ่เอ๊ย! นี่ฉันเมาจริง ๆ รึเปล่า วิลล่าสปายังคงเป็นวิลล่าสปา อันดับหนึ่งแห่งหัวเซียอยู่รึเปล่า ฉันละสงสัยจริง ๆ มีพนักงาน ต้อนรับที่ตาไม่ดีก็ยังพอว่า แต่นี่กลับปล่อยให้ตาสีตาสาที่ไหน เดินเข้ามาก็ได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ? ฉันไม่ได้ตาบอดใช่ไหม?”

หลเวยเวยประหลาดใจมาก

นี่คือสถานที่ที่เอาไว้แสดงตัวและฐาน แต่ว่า จู่ ๆ คนอย่างเฉินเกอก็มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ ทำให้หลเวยเวยรู้สึกว่าสิ่งนี้ถือเป็นการ ดูถูกตัวเธออย่างที่สุด

“นั่นสิ ๆ เขาเข้ามาได้ยังไง?

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็มีความคิดแบบเดียวกัน “พี่ยี่ คุยกับหัวหน้าที่นี่ได้ไหม เอาไอ้หมอนี่ออกไปที

หลเวยเวยพูดขึ้น

“ไม่มีปัญหา ในเมื่อเวยเวยรู้สึกขัดลูกหูลูกตา พี่พูดแค่คำ เดียวเท่านั้นแหละ!”

ชายสวมแว่นนามว่าพี่ยี่ หยิบโทรศัพท์ออกมาและพูดขึ้น พร้อมพยักหน้า

จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรออกไปจริง ๆ

“หึ ๆ พวกเธอยังอยากให้ผมออกไป? ผมไม่ได้ฟังผิดใช่ ไหม?”

เฉินเกอมฝืน

“แกรอก่อนเถอะ ไอ้ห่วย!”

หลเวยเวย กล่าวอย่างโหดเหี้ยม

และในระหว่างที่พูด พี่ก็คุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ฉันส่ายหัว อย่างช่วยไม่ได้และมองไปที่เฉินเกอและเฮาหลานลัน

“เฉินเกอ เมื่อกี้พวกเธอชนฉัน ฉันไม่ได้ถือถาดให้ดี!!
เอาหลานลันตกใจกลัว เธอกลัวจะเสียงานนี้ไปจึงรีบอธิบาย ให้เฉินเกอฟัง

“ไม่เป็นไร ต่อให้เธอเอาถาดฟาดหน้าพวกนั้นไป ก็ไม่เป็นไร หรอก!”

เฉินเกอข่าและพูดขึ้น

“อะไร ๆ? แกไอ้ห่วย ป่วยรึเปล่า? จู่ ๆ ก็จะมาตบตีฉัน?”

หลเวยเวย โมโหขึ้นอีก

และเพียงไม่นาน ชายอายุราวสี่สิบกว่าก็รีบวิ่งเข้ามา

“คุณชายเฉินครับ!”

ชายวัยกลางคนวิ่งเข้ามาพร้อมเหงื่อโทรมกาย

หายใจหอบ

เพียงแต่เขาวิ่งมาพร้อมกับโค้งคำนับและกล่าวทำความ เคารพ

เมื่อวานนี้เฉินเกอก็ไม่ได้เจอกับเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเป็น พนักงานใหม่ที่วิลล่าสปาแห่งนี้ และไม่รู้ว่าเขามีตำแหน่งรับผิด ชอบอะไร

อย่างไรก็ตามเขาใช้มือข้างเดียวล้วงกระเป๋าและพูดขึ้น “วิลล่าไม่ต้อนรับคนกลุ่มนี้ เชิญพวกเขาให้รีบออกไป!”

ทันทีที่เฉินเกอเอ่ยปากกลับทำให้หลเวยเวย และกลุ่มหญิง สาวต้องตกตะลึง เฮ้ย จู่ ๆ เขาก็สามารถสั่งงานหัวหน้าใหญ่ของที่นี่ได้ ไม่หรอกมั้ง?

“คุณชายเฉิน คุณบอกว่าจะมาช่วงเที่ยงไม่ใช่เหรอครับ? มา

เช้าจังนะครับ!” ชายวัยกลางคนคนนั้นเหลือบมองเฉินเกอและจากนั้นก็ไม่

สนใจ เขาเดินมาตรงหน้าพี่คนนั้น ก้มโค้งประสานมือและพูด

“เพื่อนของฉันกำลังรีบ นอกจากนี้วิลล่าสปาก็ใหญ่มาก ขนาดนี้ ฉันจะเดินไปรอบ ๆ ในช่วงบ่ายวันเดียวได้อย่างไร!

เฉินยี่ยิ้มจาง ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ!”

ในตอนนี้กลุ่มหญิงสาวต่างพากันหัวเราะ

“เมื่อกี้ฉันกลัวแทบตาย!” หลี่เวยเวยตบเบา ๆ ที่หน้าอกของ เธอและหัวเราะขณะที่เธอตบเบา ๆ

“เอ คุณผู้หญิง ทำไมถึงตกใจล่ะครับ?”

ชายวัยกลางคนถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ฮ่า ๆ ๆ ก็เพราะไอ้โง่ นั่นหัวหน้าเจ้า เมื่อคุณไม่ได้ยินว่า ไอ้โง่นั่นมันพูดอะไรเหรอคะ? คุณเรียกคุณชายเฉิน เขายังเข้าใจ ผิดคิดว่าคุณเรียกเขา จู่ ๆ ก็ยังบอกให้คุณนำตัวพวกเราออกไป ตลกตายละ!”

หลี่เวยเวย ก๋ท้องของเธอและพูด
“นั่นสิ คุณดูเขาสิ แกล้งทำเป็นขนาดนี้ ทำยังกับเป็นเรื่อง

จริง!”

หญิงสาวในกลุ่มก็พูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ครับ เมื่อกี้ผมก็งง ผมเรียกคุณชายเฉิน ไอ้หนุ่มนี่ก็ดัน พูดขึ้นมาอะไรวะ?”

หัวหน้าเจ้าตะโกนขึ้นอย่างเย็นชา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ