บทที่ 339 ทําแหวนหาย

หลี่เจิ้นกั๋วเป็นคนโทรมา

“มีอะไรหรอ?”

“คุณชายเฉิน คุณมาถึงหรือยังครับ เบอร์โทรศัพท์ที่ผมส่งให้ คุณ คือเบอร์ของผู้จัดการจูหมิง โรงอุตสาหกรรมของตระกูลเฉิ นมีทั่วทุกแห่ง แน่นอนว่าก็ไม่เว้น คุณถึงทางนั้นแล้ว มีเรื่อง อะไรก็สามารถหาดูหมิงได้!”

หลี่เจิ้นถั่วพูด

แต่ก็เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายกับเฉินเกอ

“ฉันรู้แล้ว!”

“อีกอย่างครับคุณชายเฉิน เรื่องก่อนหน้านี้ที่ให้คนไปหาหยก ของคุณ ก็คือจูหมิงที่ดำเนินการอยู่ ตอนนี้เธอหาเบาะแสได้ แล้วครับ!”

“โอเค งั้นฉันลองโทรถามเธอดู!

หลังจากวางสายแล้ว เฉินเกอที่นอนอยู่บนเตียง ก็โทรไปหาจูหมิง จูหมิงได้รับสายปุ๊ป ก็ตื่นเต้นมาก

แต่ว่าเธอถูกฝึกมาจริง
ในไม่ช้าก็เข้าสู่หัวข้อหลัก

“คุณชายเฉิน เรื่องของหยกฉันกำลังตามสืบอยู่ตลอด ตอนนี้

เริ่มมีเบาะแสเข้ามาแล้ว ถึงแม้ว่ายังสืบไม่ได้ว่าอยู่ในตระกูลไหน แต่ว่าฉันเคยนำรูปร่างของหยกชิ้นนี้ให้ท่านชนชั้นใหญ่ลองตรวจ สอบดูแล้ว เขาบอกว่าถ้าหากพบตัวจริง เขาสามารถมองออก “โอเค ตอนนี้ดึกขนาดนี้แล้ว รอพรุ่งนี้เช้าเถอะ เราเจอหน้ากัน

หน่อย เธอพาฉันไปหาท่านชนชั้นใหญ่ท่านนั้น

หลังจากพูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว

เฉินเกอก็โทรอยากโทรหาซูมู่หานตามนิสัย

เพราะว่าก่อนหน้านี้ทุกครั้งจะนอน จะต้องโทรคุยกับซูมหาน

ก่อน

แต่ว่าตอนนี้ ไม่รู้ว่ามู่หานเป็นอะไรไป

ปฏิเสธการโทรไปของตัวเองหลายรอบมาก

และสิ่งที่เหมือนกับคือ

ตอนนี้ซูมู่หานก็กำลังคิดถึงเฉินเธออยู่ที่หอ

“มู่หาน ลงไปซื้อของกับฉันหน่อยสิ”

เห็นว่าซูมู่หานอ่านหนังสือไปด้วยเหม่อไปด้วย ซูเหมิงเหมิง เดินมาตบไหล่ของมู่หานไปสองที่
ซูมู่หานตอบกลับ ทั้งสองเดินลงตึกไปพร้อมกัน

ในตึกอพาร์ทเม้นท์ของสถานีโทรทัศน์ มีนักเรียนผู้หญิงไม่ น้อยที่มาฝึกงานที่นี่จากทั่วโลก

คนในร้านค้าก็ไม่น้อย

“เฮอะๆ นี่คือซูมหานไม่ใช่หรอ! ทำไมถึงขยันขนาดนี้ ยังมี เวลาลงมาซื้อของข้างล่างอีกหรอ?”

คนคนหนึ่งที่รูปร่างสูง ผู้หญิงที่หน้าตาสวยมาขณะนี้มองมา ทางซูมู่หานและพูดอย่างเย็นชา

“หยางหัวลี่ ยุ่งอะไรกัน! ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นไปมั่ว! ซูเหมิงเหมิงช่วยซูมู่หานทวงความยุติธรรม หยางหัวลี่ เหมือนว่าจะมาจากโม หากพูดถึงผลการเรียนรวมแล้ว

ห่างกับซูมู่หานก็นิดเดียว

ทั้งสองคือคู่แข่งกัน

ครั้งนี้เพราะว่าแข่งขันการเอาโควตาร่วมงานของกลุ่มการ บันเทิงและกลุ่มชำนาญการ จะส่งเด็กฝึกงานที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง

ไปอยู่ในกลุ่มการบันเทิง

พอเป็นแบบนี้ คนที่เข้าร่วมกลุ่มการบันเทิงก็สามารถมีชื่อ เสียงแล้ว
และเสียงที่ดังที่สุด แน่นอนว่าคือหยางหัวและซูมหาน แต่ว่าหยางหัวลี่ตันมีเส้นสายอยู่ที่นี่

เพราะฉะนั้น มีการตั้งใจรังแกคู่แข่งซูมู่หาน โดยความตั้งใจไม่ น้อยเลย ครั้งนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแล้ว เป็นการแข่งขันที่มีชื่อเสียง และไม่มีชื่อเสียง

หยางหัวเห็นซูมู่หานแล้ว แน่นอนว่าต้องอิจฉาเป็นพิเศษ

แต่เห็นว่าซูเหมิงเหมิงจะทะเลาะกับเธอขึ้นมาแล้ว

“ช่างเถอะเหมิงเหมิง พวกเรากลับกันเถอะ!

ซูมหานพูด

แล้วจากไปเลย

“เฮอะ ครั้งนี้คนที่เข้ากลุ่มการบันเทิง ไม่มีเธอแน่นอน!

หยางหัว กอดอกแล้วพูดด้วยความเย็นชา

พอตอนที่ซูมู่หานกลับไปแล้ว “มู่หาน เธอกลับมาแล้วหรอ เมื่อ ฉันไปหาเธอที่หอไม่เจอเธอเลย ที่ฉันมีวิทยานิพนธ์ผู้กำกับฉบับ หนึ่งพึ่งเขียนเสร็จ เธอมาช่วยแนะนำให้หน่อยได้ไหม”

ผู้หญิงคนหนึ่งกําลังรอชมู่หานอยู่ที่หอ ขณะนี้พูดด้วยรอยยิ้ม

“ได้สิ!”

ซูมทานพูด

หลังจากนั้นก็ไปที่หอของผู้หญิงคนนั้น ผ่านไปสักพักก็กลับมาแล้ว

เป็นวันที่ธรรมดาของซูมู่หานอยู่แล้ว

และในขณะนี้

ก็ได้ยินข้างนอกมีเสียงเคลื่อนไหวดังขึ้น เหมือนว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้อยู่

อยู่ห่างจากไม่ไกลมากนัก พวกซูมหานเองก็ออกไปแล้ว ดังมาจากห้องของคนที่มาหาซูมหานให้ช่วยไปดูวิทยานิพนธ์

ให้

มีผู้หญิงไม่น้อยที่ได้ยินแล้วก็เดิมตามไป

พวกซูมู่หานก็เดินไปด้วย

“เป็นอะไรหรอ? เกิดอะไรขึ้น?

ผู้หญิงคนหนึ่งถาม

“เมื่อกี้ฉันออกไปเดินช้อปปิ้งกับเพื่อน ปรากฏว่าตอนกลับมา แหวนที่แปนฉันให้ฉันหายไปแล้ว! แหวนวงนั้นแพงมากๆ แต่ฉัน หายังไงก็หาไม่เจอ!

ผู้หญิงร้องไห้ด้วยความกระวนกระวาย

และในขณะนี้ หยางหัวเองก็เดินออกมาจากห้อง

“เซียวหยุนเธออย่างร้องไห้ เธอลองคิดดูดีๆ วางไว้ที่ไหนแล้ว ลืมหรือเปล่า เธอเองก็รู้ ปกติแล้วก็เป็นคนชอบวางของไปทั่วอยู่แล้ว ถ้าหากว่าเธอไปวางไว้ตรงมุมไหนแล้วหาไม่เจอล่ะ?”

หยางหัว พูด

“แต่ว่าพี่ลี่ ฉันจำได้แม่นเลย ฉันไม่มีทางวางไปมั่วแน่นอน อีก อย่าง ของที่แพงขนาดนี้ ราคาอยู่ที่สี่หมื่นกว่าบาท ฉันจะวางไป มั่วได้ยังไงล่ะ??”

เขียวหยุนพูดไปด้วยร้องไห้ไปด้วย

“งั้นก็แปลกแล้ว งั้นเซียวหยุนเธอลองนึกดูดีๆ วันนี้หลังจากที่ พวกเธอลงไปแล้ว ใครอยู่ในห้องต่อ? ไม่ได้ปิดประตูห้องดีๆ หรือเปล่า แล้วถูกคนที่มีใจเดินเข้ามา

“ใครให้เธอน แหวนมาอวดตอนกลางวันแสกๆ แบบนี้ล่ะ!”

หยางหัว พูด

“พวกเราห้าคนไปเดินช้อปปิ้งกันหมดแล้ว วันนี้มีแต่หม่า หนานอยู่ในห้อง เธอจะเขียนวิทยานิพนธ์ผู้กำกับ……..

รูเมทอีกคนหนึ่งพูดขึ้น

“ไม่…ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ได้เอา!”

หม่าหนานพูดด้วยความกลัวและกระวนกระวาย

“ในหอก็เหลือแต่เธอคนเดียว ถ้าไม่ใช่เอเอาแล้วจะหายไปได้ ยังไงล่ะ?”

จู่ๆ หยางหัวลี่ก็พูดขึ้น
“เอาอย่างนี้ละกัน เธอกล้าให้พวกเราค้นเตียงของเธอไหม?”

หยางหัวลี่พูด

ซูมหยางเห็นว่าหยางหัวที่กำลังนำหม่าหนานที่ปกติแล้วมี ความสัมพันธ์ที่ดีกับตัวเองมาระบายอยู่

จึงพูดไปขณะนั้นเลยว่า “ฉันสามารถยืนยันได้ว่าหม่าหนานไม่ ได้แตะต้องของของเซียวหยุน หม่าหนานไม่ใช่คนแบบนั้น!

“เธอยืนยัน? เธอใช้อะไรมายืนยัน?”

หยางหัวชี้ไปทางซูมู่หานแล้วพูด

“อ๋ออ๋อ ฉันรู้แล้ว ตอนที่ฉันออกมาเติมน้ำ เหมือนจะเห็นว่าม หานกับหม่าหนานเดินออกมาจากห้องของพวกเธอ!”

ขณะนี้ ผู้หญิงข้างห้องคนหนึ่งพูดขึ้น

“อืม?”

ครั้งนี้ สายของทุกคนต่างก็มองมาทางซูมหาน

“ถึงว่าล่ะ ซูมู่หานถึงได้ช่วยหม่าหนานพูด เฮอะ ดูเหมือนว่า พวกเธอสองคนร่วมมือกันสินะ?”

หยางหัวพูดด้วยความเย็นชา

“เธอพูดมั่วอะไรเนี่ย!”

ซูเหมิงเหมิงพูดขึ้นอย่างกระวนกระวาย

“เฮอะเฮอะ ในเมื่อไม่ใช่พวกเธอสองคน งั้นก็ให้พวกเราค้นถ้าหากไม่ใช่ พวกเธอจะกลัวอะไรล่ะ?”

หยางหัวลี่พูด

“มู่หาน….เธอ….”

ผู้หญิงที่ทำแหวนหายมองไปทางซูมหานด้วยสายตาที่ตกใจ ไม่ว่ายังไงแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับซูมู่หาน ตามหลัก แล้วก็ยังอยู่ในขั้นที่ไม่เลว

“เอาเถอะ เธออยากค้นก็ค้นเลย!”

ซูมหานพูด

จากนั้นหยางหัวก็ไปค้นแล้ว

ไปค้นกระเป๋าเดินทางของหม่าหนาน ปรากฏว่าไม่มี

จากนั้นหยางหัวก็พาเพื่อนอีกไม่กี่คน

มาถึงห้องของซูมหาน

ค้นไปค้นมา ทันใดนั้น ในตอนที่หยิบหมอนของซูมู่หานออก หยางหัวลี่ ลงไปด้วยความตกใจ

“พระเจ้า เซียวหยุนเธอรีบมาดู นี่คือแหวนของเธอหรือเปล่า? ภาพๆ นี้ ทุกคนต่างก็มองเห็นหมดแล้ว

เซียวหยุนเดินมาแล้วหยิบขึ้นมาดู “ใช่ นี่คือแหวนของฉัน! จากนั้นเชียวหยุนก็มองไปทางซูมู่หานด้วยความตกใจ “มู่หานทำไมเอถึงเอาไปจริงๆ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ