บทที่ 547 การค้นพบโดยบังเอิญ

เฉินเกอรีบมุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของเทือกเขาว่านชา เนินทรายที่นี่มีลักษณะไขว้ไปมาเป็นกากบาท

ถึงจะไม่มากถึงหมื่น แต่ก็นับได้ว่ามีเนินทรายถึงหลายพันแห่ง

ไม่แปลกใจที่ที่นี่ถูกเรียกว่า เทือกเขาว่านชา

เงินเกอทำการค้นหา แต่เขาก็เจอทีท่าของบ่อน้ำโบราณว่าอยู่

ในขณะนั้นเอง จมูกของเฉินเกอก็ได้กลิ่นบางเบา

เขาก้มลงมอง บนพื้น มีรอยเลือดหลงเหลืออยู่

คราบเลือดเหล่านี้ เป็นสีเขียวเข้ม เป็นคราบของสัตว์

ประหลาด

การโจมตีของเฉินเกอเมื่อครู่ แม้จะไม่ได้ทำให้มันถึงตาย แต่ ก็ทำให้สัตว์ประหลาดตนนั้นบาดเจ็บไม่น้อย

พวจวินไม่ว่าความสามารถในการป้องกันของคุณจะแข็งแกร่ง แค่ไหน แต่มันก็สามารถทำลายลงได้ในครั้งเดียว!

หลังจากแกะรอยเลือดไป ไม่นานนัก เฉินเกอก็พบบ่อน้ำ

โบราณ

มันตั้งอยู่ใกล้ๆ กับทางตอนเหนือของเนินทราย ถูกปกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด ราวกับถ้ำในภูเขา

“สัตว์ประหลาดนั้น มาถึงที่นี่แล้ว! ”

เมื่อเดินเกอเข้าไปเขาก็ได้กลิ่นเหม็นสาบโชยมา แต่เพื่อช่วย ฉินหยาเฉินเกอไม่มีทางเลือก เขากลั้นหายใจและ กระโดดลงไปในบ่อน้ำ

บ่อน้ำมีความลึกมาก แต่ปลายบ่อ กลับมีแม่น้ำสายหนึ่งอยู่ ด้านล่าง

และบนฝั่งของแม่น้ำ กลับมีโลกอีกใบหนึ่งตั้งอยู่

นี่คือพิภพใต้บาดาลแห่งหนึ่ง

เฉินเกอเพิ่งขึ้นมา

เขาก็เห็นว่าตอนนี้มีสัตว์ประหลาดกำลังแลบลิ้นออกมา และ มองไปที่คนทั้งสองที่นอนอยู่บนพื้น ซึ่งก็คือ ฉินหยาและเฉินเพิ่ง เสว่

ทันใดนั้นเมื่อมีคนปรากฏตัวขึ้น มันจึงหันกลับมา

มันหันหน้าไปทางเฉินเกอและเผยให้เห็นเขี้ยวยาว บนหน้าอกของมันยังคงมีเลือดไหลออกมา “ฉินหยา! ฉินหยา! เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”

เมื่อเห็นว่าฉินหยาหน้าขาวซีด หมดสติไปแล้ว เฉินเกอก็รีบ ตะโกนขึ้น
“สัตว์ร้าย ฉันจะดูว่าแกจะหนีไปไหนได้อีก! ”

เฉินเกอโกรธ

เมื่อพวจวินในมือปรากฏขึ้น มันก็พุ่งเข้าหาสัตว์ประหลาดใน ทันที

ความเร็วนั้นรวดเร็วอย่างยิ่ง

และการถูกจั่วจวินและเฉินเกอโจมตีถึงสองครั้ง ก็ทำให้สัตว์ ประหลาดประหลาดใจเช่นกัน

จ็บจุ๊บ!

เสียงดังขึ้น พร้อมกับพวจวินที่ทะลุเข้าหน้าอกด้านซ้ายของ สัตว์ประหลาด มันกรีดร้องดังลั่น

จากนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นอีกครั้ง เป็นพวจวินที่เจาะเข้าที่คอของ

มันอีกครั้ง

สัตว์ประหลาดปิดคอเอาไว้ และกรีดร้องอย่างไม่หยุด

เฉินเกอร้อนรนขึ้น เขาจับหัวของมัน จากนั้นจึงถือมั่วจวินเอา ไว้ และยกมืดขึ้นตัดหัวของสัตว์ประหลาดทั้งตัวออกมา

“ฉินหยา!”

หลังจากเสร็จสิ้นทั้ เขาก็วิ่งไปข้างๆของ ฉินหยาอย่างเร่งรีบ

หลังจากตรวจสอบดู ยังดีที่ฉินหยาแค่หายใจไม่ออกและหมด สติไป ดูเหมือนว่ามันยังไม่ทันได้ลงมือ
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมองโลกในแง่ดได้ง่ายๆ หลังจากเดินอยู่ บนทะเลทรายมานาน ฉินหยาและ เฉินเมิ่งเสว่แทบจะหายใจไม่ ออกแล้ว

“ทั้งสอง เพื่อช่วยพวกคุณ ขอโทษจริงๆ! ”

เฉินเกอพูดกับตัวเอง

ในสถานการณ์แบบนี้ เขาได้แต่ช่วยผายปอดเท่านั้น ไม่อย่าง นั้น เกรงว่าชีวิตจะตกอยู่ในอันตรายแล้ว

แน่นอนว่า รวมถึงเฉินเมิ่งเสด้วย

สิบนาทีต่อมา

“เสี่ยวหยา เป็นยังไงบ้าง?

เฉินเกอกอดฉินหยาเอาไว้ และสั่นเล็กน้อย

ในที่สุดเปลือกตาของฉินหยาก็กระตุกขึ้นเบาๆ และค่อยๆ ได้สติขึ้นมา

“เฉิน….เฉินเกอ?”

หลังจากลืมตาขึ้น ฉินหยาก็จับแขนของเฉินเกอด้วยความไม่ อยากจะเชื่อ

เมื่อครู่เนื่องจากกำลังรีบร้อย เฉินเกอจึงโยนหน้ากากทิ้งไป ถูกฉินหยาพบเข้า เขาจึงได้แต่ตอบสนองอย่างเสียไม่ได้

“เฉินเกอเป็นคุณจริงๆ! ”
เมื่อเห็นเงินเกอฉินหยาก็รู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้

“ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ฉันพบนายอีกครั้งแล้วเฉินเกอ นาย ไหม ปีนึงแล้ว ทุกวันฉันเอาแต่คิดถึงนาย ทุกวัน!”

ฉินหยาซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเกอ

เธอบมือของเฉินเกอเอาไว้แน่นเพราะกลัวว่ามันจะเป็นเพียง แค่ความฝัน เมื่อตื่นขึ้น เฉินเกอก็จะหายตัวไปอีกครั้ง

โอ้!

หัวใจของเฉินเกอฉายแววแห่งความขมขื่น

ชีวิตของเขา เกรงว่าคงได้แต่ต้องพ่ายแพ้ให้แก่ฉินหยาแล้ว ตอนนี้ เขาจะทนให้เธอต้องเจ็บปวดอีกครั้งได้อย่างไร

เฉินเกอเย็นชา

เขาแสดงท่าทางประหลาดใจออกมา “เฉินเกอ? คุณหนู คุณ จําคนผิดหรือเปล่า? ”

เฉินเกอเอ่ย

“นายพูดมั่วซั่ว ฉันจะจำใครก็ผิดได้แต่ไม่ใช่นายแน่!

ฉินหยาเช็ดน้ำตาของเธอและจับมือของเฉินเกอไว้แน่น

“แต่ผม ไม่ใช่เฉินเกอที่คุณพูดถึงนี่? ผมชื่อเฉินเสวียน เฉินเกอ ที่คุณพูดถึง เป็นคนที่ก่อนหน้านี้คุณบอกผมว่าแบกคุณคนนั้นน่ะ หรือ? ทำไม? ผมหน้าเหมือนเขามากหรือ?”
เงินเกอกล่าวด้วยท่าทางไม่แยแส

แน่นอนว่าน้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปเป็นลงเหมือนกับตอน ที่ได้พบกับฉินหยาในทะเลทราย

ส่วน ฉินหยาเมื่อเห็นการแสดงออกของเฉินเกอ ก็ทําให้เธอ รู้สึกแปลกประหลาดไม่คุ้นเคยขึ้นมา อีกทั้งน้ำเสียงนี้ ยังไม่ เหมือนเลยสักนิด

ใช่ เฉินเกอที่ตนเองรัก ทั้งผอมและเงียบอย่างยิ่ง อีกทั้งยังมี

ผิวขาวอย่างยิ่ง

แต่คนตรงหน้าเธอ แม้ว่าเขาจะหน้าเหมือนเฉินเกอเก้าสิบ เปอร์เซนต์แต่เขาก็แข็งแกร่งเกินไป อีกทั้งผิวของเขาก็คล้ำเล็ก น้อย

หรือว่า บนโลกนี้จะมีคนที่หน้าตาเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนอยู่

จริงๆ?

“นายไม่ใช่เฉินเกอจริงๆ แต่ว่านายทั้งสองหน้าตาเหมือนกัน มากเกินไป มากเกินไปจริงๆ นายอย่าได้หลอกฉันได้ไหม?”

ฉินหยาถามอย่างรีบร้อน

“ผมไม่รู้ว่าเฉินเกอที่คุณกำลังพูดคือใคร และก็ไม่เคยพบด้วย ทําไม? พวกเราเหมือนกันขนาดนั้นเลยหรือ?”

เฉินเกอเอ่ย

“อืมอืม! ”
ฉินหยาพยักหน้า

“แต่ว่า ก็ไม่เหมือน เงินเกอเขาเป็นผู้ชายอ่อนแอ เขาไม่มี ทักษะอย่างคุณ พี่ชาย เป็นคุณที่ช่วยพวกเราหรือ?”

ฉินหยาเช็ดน้ำตาของเธอ

ในดวงตาของเธอ อดไม่ได้ที่จะฉายแววสูญเสียอย่างไม่มีที่สิ้น

สุด

แม้ว่าเขาจะคล้ายกับเฉินเกอมาก แต่ว่า เฉินเกอไม่มีทักษะที่

ทรงพลังแบบนี้

เขาไม่ใช่……

“อืม พวกเธอถูกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้จับมา โชคดี ที่ผมมา

ทันเวลา”

เฉินเกอเอ่ย

“อ้อ ใช่ ผมชื่อเฉินเสวียน หากมีโอกาส คุณสามารถให้รูปถ่าย ของเฉินเกอคนนั้นให้ผมดูสักหน่อยว่าพวกเราคล้ายกันมาก ขนาดไหน!!

“อืม! ”

ฉินหยายังคงมองเฉินเกอด้วยความไม่อยากเชื่อ

แต่…คนตรงหน้านี้ให้ความรู้สึกแปลกหน้ามากเกินไปสำหรับตน

“อือ…”
ในขณะนั้นเอง เฉินเมิ่งเสวก็ฟื้นขึ้นมา

“เมิ่งเสว่เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ”

ฉินหยารีบเข้าไปช่วยประคองเธอ “ไม่เป็นไร เมื่อครู่แต่ฝันแปลก ๆ! ”

เฉินเมิ่งเสวีเกาหัวของตน

“ฝันแปลก ๆ เหรอ?”

“อืม ดูเหมือนฉันจะฝันว่ามีคนจูบฉัน! ”

เฉินเมิ่งเสว่เอ่ย

“เธอนี่นะ นี่มันเวลาไหนแล้ว พวกเราเอาชีวิตยังจะแทบไม่รอด เธอยังมีเวลามาล้อเล่นอีก!!

ฉินหยาหมดคําพูด

“จริงๆ นะ!”

ได้ฟังบทสนทนาระหว่างสองสาว

เฉินเกอกหน้าแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“อ๊ะ! คุณคือพี่ชายคนนั้น?”

ในเวลานี้เอง เฉินเมิ่งเสวก็เฉินเกอได้

ใบหน้าของเธอประหลาดใจขึ้นอย่างอดไม่ได้ อีกทั้งยังแดงก่ำ ขึ้นมาด้วยเช่นกัน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และที่จ้องไปที่ใบหน้าของเฉินเกออย่างเขินอาย สีหน้าเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ก่อนหน้านี้ เธอมักเอาแต่จินตนาการว่าพี่ชายของเธอหน้าตา เป็นอย่างไร

จะเป็นคุณลุงหน้าตาหยาบกระด้างคนหนึ่งหรือไม่? แต่ว่า คิดไม่ถึงว่าเมื่อพี่ชายถอดหน้ากากออก เขาถึงกับ หล่อเหลาขนาดนี้

ลมหายใจของ เฉินเมิ่งเสพุ่งเร็วขึ้นมา

“อืม ผมชื่อเฉินเสวียน! ”

11

เฉินเกอเอ่ย

“พี่เฉินเสวียน ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา!”

เฉินเมิ่งเสาเอาแต่จ้องมองไปที่เฉินเกอ

ฉินหยาเองก็จ้องมองเฉินเกอเช่นกัน

ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะตัวเองตาฝาดหรือไม่ แต่เมื่อครู่ เธอเห็น ใบหน้าของเฉินเกอเป็นสีแดงขึ้นเล็กน้อย จนทำให้เธอรู้สึกว่า เขาคล้ายกับเฉินเกอมาก

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ที่แห่งนี้ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีสัตว์ ประหลาดอยู่ ผมพาพวกคุณออกไปก่อนดีกว่า”

เฉินเกอพูดจบก็ลุกขึ้นยืน

เขาหันไปมองสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างละเอียด
“นี่คือประตูหิน?”

ทันใดนั้น เฉินเกอก็มองเห็นด้านหนึ่งของกำแพงหิน

มีรอยแตกออกเป็นสี่เหลี่ยม

มันเป็นเหมือนประตู

“ดูเหมือนจะเป็นจริงๆ!

ฉินหยาเองก็มองไปที่ทางนั้นด้วย จากนั้นจึงพยักหน้าอย่างอดไม่ได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ