บทที่ 320 ไปตัวคนเดียว

“เฮ้ บอกให้เด็กสาวน้อยอย่างคุณฟังจะเป็นอะไรไป และให้คุณ ได้รู้ว่าตัวตนของคู่หมั้นคุณคนนั้นเป็นคนอย่างไร คุณชายเป็นคน นี้ก็จริง ๆ เลย ไปไหนมาไหนไม่เคยพาคนติดตามไปด้วย ฉะนั้น ในวันนั้น หลงเช่าหยุนก็เลยตามหาฉันจนเจอ และคุยธุระบาง เรื่องกับฉัน…….

โห่ซานพูดจบ

การหายใจของฉินหยา ก็รวดเร็วขึ้น

“ที่แท้ เฉินเกอไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ และคุณเป็นคนทำ เอง! ทำไมพวกคุณถึงต้องทำร้ายเขาแบบนี้!

ดวงตาของฉินหยาแดงทันที และมีความรู้สึกที่ไม่สามารถ

บรรยายได้ปรากฏขึ้นในใจของเธอ

นั่นน่ะสิ ทำไมตนเองถึงได้โง่ขนาดนี้

ตนเองรู้จักกับเฉินเกอกระยะหนึ่งแล้ว เขาจะเป็นคนแบบนี้ได้ อย่างไรล่ะ

อีกอย่าง เฉินเกอก็อธิบายกับตัวเองแล้ว ว่าเขาไม่ได้ทำ เขาคิดว่าตัวเองเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของเขาถึงอธิบายกับตัว เองแบบนี้

แต่ตัวเองล่ะ กลับไม่เชื่อใจเขาเลยสักนิด และยังดุด่าเขาว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้ที่น่าขยะแขยง

ความรู้สึกในใจของเขาตอนนั้น ต้องผิดหวังมากขนาดไหน!

คนไม่เชื่อเขาเยอะขนาดนี้ และเขาก็มีแค่เพื่อนคนนี้ของเขาที่ ยังอยู่ แต่ตัวเองก็ไม่เชื่อใจเขาเลยเหมือนกัน!

และในเมื่อกี้นี้ เฉินเกอยังมาเยี่ยมตัวเองอยู่ และอยากจะ อธิบายกับตัวเองให้ชัดเจน

แต่ทําไม

ทำไมฉันถึงไม่ฟังเขาอธิบาย และทำไมยังต้องขับไล่เขาอีก!

“เฉินเกอ ฉันเข้าใจคุณผิดไป ฉันขอโทษ!

น้ำตาของฉินหยาไหลออกมาทันที

“เอาล่ะเอาล่ะ เข้าใจผิดหรือไม่เข้าใจผิดอะไร ตอนนี้ฉันไม่ สนใจอะไรทั้งนั้น พอได้รับเงิน ฉันก็จะหายไป และไม่มีใครหาฉัน เจอ พวกคุณก็ไปต่อสู้กันเองเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า

ให้ซานกล่าว

“เร็ว เอาเบอร์โทรศัพท์ของเขาให้ฉัน

“ฉันไม่มี ฉันไม่มีวันปล่อยให้คุณทำร้ายเขาแน่!

“ทำร้ายเขาอะไร ฉันแค่อยากให้เขาพิสูจน์เรื่องเข้าใจผิด ฉัน ไม่ทําร้ายเขาหรอก คุณรีบให้ฉัน ถ้าไม่อย่างนั้น อย่าคิดว่าฉันจะ เป็นสุภาพบุรุษอะไร และฉันก็จะจัดการเพื่อนของคุณก่อน คุณ เชื่อไหม? ”
ในขณะที่โห่ซานพูดอยู่ มือของเขาก็ขยับและจะปลดเข็มขัด ของเขา

“กรี๊ดด! อย่านะ! ”

จ้าวถงถงตะโกนด้วยความตกใจ

“เสี่ยวหยา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีความหมายอื่นจริง ๆ ให้เงิน เกอมาช่วยพวกเราเถอะ ดีหรือเปล่า? ”

จ้าวถงถงร้องไห้และกล่าว

“เหอะๆ คุณผิดแล้วถงถง ต่อให้เรียกเงินเกอมาช่วยเราจริง ๆ เขาก็ไม่มาหรอก ครั้งนี้ฉันทำร้ายจิตใจของเขา และแม้แต่เพื่อน พวกเราก็ไม่ได้เป็นแล้ว!

ฉินหยากล่าวด้วยดวงตาที่แดง : “ถ้าเขามา เขาก็มาเพื่อทำ

ธุระของเขาเท่านั้น!

“เอาล่ะเอาล่ะ รีบให้ฉัน ฉันจะได้รีบเอาเงินแล้วรีบหนี! ”

โหซานกล่าวด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

จ้าวถงถงกล่าว : “ฉันมี ฉันให้คุณเอง!

จากนั้น โห์ซานก็โทรติดต่อไปหาเขา

“มีอะไรเหรอจ้าวถงถง

ด้านเฉินเกอรับสายโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

“เฮ้ๆ คุณชายเฉิน ฉันคือโห์ซาน! สวัสดีครับ!
*โห่ซาน?

“คุณอาจจะลืมแล้ว ในโรงแรม ของบ่ายวันนี้ เรายังเผชิญหน้า กันอยู่เลย!

“แกเองเหรอ!

เฉินเกอรีบลุกขึ้นมาจากเตียงและนั่ง

“ใช่ ตอนนี้ฉันเชิญคุณหนูฉิน และคุณหนูจ้าวถงถงมาที่ฉัน และฉันก็รู้ดี ว่าคุณพลิกเมืองจินหลิงเพื่อตามหาตัวของฉัน และนี่ ฉันก็ต้องการเจรจาข้อตกลงกับคุณหน่อย!!

โห่ซานกล่าว

“แกยังกล้าลักพาตัวฉินหยาเหรอ คุณจะทำอะไร? ”

เฉินเกอกล่าวอย่างเย็นชา

“คืออย่างนี้ ฉันรู้ว่าคุณถูกใส่ร้าย และเพราะเมื่อก่อนคุณหนู เฉินเคยดูแลฉันมาก่อน ดังนั้นในใจของฉันก็ค่อนข้างรู้สึกไม่ สบายใจ เอาอย่างนี้ เรื่องราวและรายละเอียดของเหตุการณ์นั้น ฉันได้บันทึกไว้หมดแล้ว และคุณก็ให้เงินกับฉันสักก้อนหนึ่ง จาก นั้นฉันก็ไปให้พ้นหน้าของคุณ และคืนความบริสุทธิ์ให้คุณ!

“ฉันถามแกว่า แกลักพาตัวฉินหยาเพื่ออะไร? ”

เฉินเกอกล่าว

“ออๆ คุณวางใจได้ คุณหนูฉินหยาไม่เป็นอะไรแน่นอน เพียง แต่ต้องการให้คุณนําเงินมาให้ฉันด้วยตัวเอง และฉันก็ไม่รับเงินโอน และไม่ให้ลูกน้องของคุณมา ฉันรู้ว่าบอดี้การ์ดเทียนหลง สองคนนั้นของคุณยอดเยี่ยมมาก ดังนั้น…..แหะๆ! ”

ส่วนฉินหยา กัดริมฝีปากของเธอเล็กน้อย และตั้งใจฟังการ สนทนา ในโทรศัพท์อยู่

ได้ ฉันจะไปที่นั่น แกรีบปล่อยตัวพวกเธอเดี๋ยวนี้! ”

เฉินเกอกล่าวอย่างไม่ลังเล

ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้ของตัวเขาเอง ทำให้ฉินหยาต้องลำบาก ในใจของเฉินเกอก็จะรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องมาลำบากอีกครั้ง

แม้ว่าฉินหยาจะทำให้หัวใจของเขาค่อนข้างรู้สึกเย็น รู้สึกว่าตัวเองช่วยเธอขนาดนี้ และเธอไม่ควรไม่เชื่อใจตัวเอง แต่ว่า มันก็ไม่ถือว่าเป็นความโกรธแค้น

จึงไม่อยากทําใหเธอต้องมาลำบาก

เพราะยังไง ตอนนี้ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องต่อกันแล้ว ไม่จำเป็น ต้องให้เธอมาทนทุกข์ทรมานเพื่อตนเอง

“คุณชายเฉิน คุณนี่มันได้ใจจริง ๆ ฉันรู้สึกเสียใจภายหลังแล้ว ที่ทำร้ายคุณ โอเคๆ ฉันอยู่ที่……

หลังจากที่โห์ซานพูดเสร็จ

เฉินเกอก็วางสายโทรศัพท์

ส่วนฉินหยา น้ำตาของเธอได้ไหลออกมาแล้ว
“เขาไม่ได้เกลียดตนเองเลย และเพื่อตนเอง เขายอมที่จะมา เสี่ยงด้วยตัวคนเดียว! “หัวใจของฉัน ยาละลายอย่างสิ้นเชิง

หลังจากที่สั่งการบางอย่างกับบอดี้การ์ดเทียนหลงตี้หูเสร็จ เฉินเกอก็ขับรถออกไปตัวคนเดียว

มาถึงที่หมาย

เฉินเกอถือเงินไว้หนึ่งถุง

ยืนอยู่ในถิ่นทุรกันดารแห่งนี้

“คุณชายเฉิน ฉันเห็นคุณแล้ว คุณไม่พาใครมาจริง ๆ

โหซานมองด้วยกล้องส่องทางไกลอยู่อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่มั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ

จึงบอกสถานที่ที่สองไป

และให้เงินเกอรีบไปที่นั่น

แม่งเอ๊ย ไอ้เด็กนี่มันผีจริง ๆ

เฉินเกอรู้สึกหมดหนทาง

และได้แต่ฟังคำสั่งของเขา จากนั้นเดินวนไปมาสองสามรอบ ก็เห็นโหซานที่ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง

“คารวะคุณชายเฉิน! ”

โหซานโค้งคำนับเล็กน้อย
“ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระ รีบปล่อยพวกเธอ และอีกอย่าง เทป บันทึกเสียงที่ฉันต้องการล่ะ?

เฉินเกอโยนถุงเงินไปที่ตรงหน้าของโร่ซาน

“อยู่อยู่ อยู่ที่นี่ทุกอย่าง มีเทปบันทึกเสียงนี้ คุณชี้แจงความ บริสุทธิ์ตัวเองไม่มีปัญหาแน่นอน!

ให้ซานยิ้มและกล่าว

ส่วนเฉินเกอเดินไปที่ตรงหน้าของฉินหยาและจ้าวถงถง แล้ว แก้มัดให้พวกเธอ

เพราะกลัวว่าฉินหยาพวกเธอจะส่งเสียงดังออกมา เมื่อกี้ให้ ซานได้ปิดกั้นปากของพวกเธอไว้เรียบร้อยแล้ว

“เฉินเกอ!

หลังจากที่ฉินหยาแก้มัดสำเร็จแล้ว เธอก็พุ่งตัวเข้าไปที่อ้อม แขนของเฉินเกอและเริ่มร้องไห้

“ขอโทษ ฉันขอโทษ! ฉันไม่ควรไม่เชื่อใจคุณ! และยังใช้คำ พูดว่าอยู่กับหลงเช่าหยุนแบบนั้นมาทำให้คุณโกรธ ฉัน ขอโทษ!

ฉินหยาร้องไห้และกล่าว

ส่วนมือของเฉินเกอลอยไว้ และเขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร

“พวกคุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว พวกเราไปกันเถอะ!

เฉินเกอไม่ได้ไปกอดฉินหยา และผลักฉินหยาออกเบาๆ จากนั้นยิ้มและกล่าว

“รอสักครูคุณชายเฉิน

“ฉันยังมีข้อตกลงอีกหนึ่งข้อ! ”

โห์ซานพูดขึ้นอีกครั้ง

“แกยังต้องการอะไรอีก? “เฉินเกอขมวดคิ้ว

“ก็คือหลังจากนี้แม้ว่าฉันจะไปให้พ้นแล้ว ถ้าคุณหนูใหญ่ถาม ขึ้นมาในวันข้างหน้า คุณอย่าบอกเด็ดขาดนะว่าฉันเป็นคนทำ และโปรดช่วยฉันเก็บเป็นความลับ คุณชายเฉิน คุณเป็นคนที่ ใจดีและมีน้ำใจ แต่ว่าคุณหนูเฉินนั้นแตกต่าง ฉันถูกลงโทษด้วย การฆ่าหั่นศพแน่ ดังนั้น ได้โปรดขอให้คุณชายเฉินให้โอกาสใน ฐานะที่ฉันไม่ได้มีความประสงค์ร้าย ไว้ชีวิตฉันด้วย! และให้คุณ หนูเฉินเสี่ยว ไปจัดการปัญหากับตระกูลหลงก็พอ เพราะพวกเขา เป็นคนให้ฉันทํา!

โห่ซานกลืนน้ำลายและกล่าว

เฉินเกอพยักหน้าตอบ

จากนั้นเขาก็พาจ้าวถงถงและฉินหยาออกไป

ส่วนโหซาน หยิบกล้องส่องทางไกลจากหน้าต่าง และมองไปที่ พวกเขา

เห็นได้ชัดว่าคนฉลาดที่ตื่นตัวไวคนนี้กลัวว่าเฉินเกอจะหาคนมาจัดการเขา
ส่วนเฉินเกอหลังจากที่เดินออกมา เขาก็ยิ้มจางๆ

“โห่ซาน แกถือกล้องส่องทางไกล อย่ามองไปทุกทิศทางบ่อย

ๆ มิฉะนั้น จะสูญเสียการมองเห็นได้ง่าย!

เฉินเกอตะโกนกล่าว

“เชี่ยย คุณชายเฉิน คุณหมายความว่าอย่างไร?”

ให้ซานที่อ่อนไหวรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ทันใดนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงนิ่ง ๆ มาจากเหนือศีรษะของเขา ทันทีที่เงยหน้าขึ้นไปมอง เขาก็ตกตะลึง……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ