บทที่ 562 คนที่พวกเราตามหา

ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลา ในยามค่ำคืน แต่ว่าเฉินเกอมองเห็นอย่าง ชัดเจน

คนที่ถูกไล่ตาม คือชายวัยกลางคนที่มีเลือดเต็มตัว เขาขับส ปีดโบอยู่ กำลังขับตรงมาทางเฉินเกอจากที่ไกล ข้างหลังมีคน ประมาณสิบกว่าคนกำลังจับอาวุธแล้วไล่ตามอย่างไม่หยุด บน ชายหาดมีคนไม่น้อยที่เห็นภาพๆ นี้ ต่างก็วิ่งหนีกันไปหมด ถึงขั้น แม้แต่คนโทรแจ้งตำรวจก็ไม่มี ทางนี้เป็นทางที่ห่างไกลจากเมือง แล้วยังดูอ้างว้างเป็นพิเศษ มีแต่เฉินเกอที่ยืนเดินไปเดินมาอยู่ ชายหาดอย่างไม่ตื่นเต้น

เฉินเกอเห็นคนที่ตามฆ่ามาถึงทางนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ทีแรกก็ ถูกหลีหย่าทำลายอารมณ์ไปแล้ว ตอนนั้นในใจของเฉินเกอ ความไม่สบายเล็กน้อย

ชายวัยกลางคนคนนี้ที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด เห็นว่าไม่มี ทางจะหนีแล้ว จึงหนีมาทางเฉินเกอ “เร็ว! น่าโทรศัพท์ของนาย ให้ฉัน! ท่านน้องชายท่านนี้ นำโทรศัพท์ของนายให้ฉัน

หลังจากนั้นเขาก็เหยียบสันดอน แล้วพุ่งตรงมา จากนั้นก็ โบกมือตะโกนมาทางเฉินเกอ

เฉินเกอไม่มีความสุขอยู่แล้ว แน่นอนว่าไม่สนใจเขาเช่นกัน และในขณะนี้ ป่าทึบจากรอบๆ ด้าน มีคนไม่กี่คนพึ่งออกมาบวกกับคนที่ตามไล่ข้างหน้าพวกนั้น เห็นว่าชายวัยกลางคนคนนี้ วิ่งไม่ไหวแล้ว ก็ล้อมรอบกับขึ้นมา หัวหน้าคนหนึ่งเห็นว่าเป็นเกอ ไม่ได้วิ่งหนีไป ก็เดินขึ้นมาแล้วตะโกนพูดว่า “ปู่แกจะจัดการเรื่อง เรื่องหนึ่ง! แก! ไปซะ”

เฉินเกอมองเขาด้วยความเย็นชา เขากลับไม่พูดอะไรทั้งนั้น ชายวัยรุ่นข้างหลังเห็นว่าเป็นเกอไม่สนใจอะไรเลย ก็รีบหยิบมีด ขึ้นมาแล้วจะฟันไปทางเฉินเกอ แววตาของเฉินเกอมีความโมโห ผ่านมา ไอ้หนุ่มนี้ไม่สนเลยว่าเป็นใคร ขอแค่เห็นแล้วก็จะฟัน ดู แล้วคงจะไม่ใช่คนเก่งอะไร

รนหาที่ตาย!

เงินเกอขยับขาเบาๆ แล้วหลบการโจมตีครั้งนี้ไป

ชายวัยรุ่นคนนี้ฟันไม่โดนเฉินเกอ ได้ยินแต่เสียง “ป๊าบ ป๊าบ ไปสองที จากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองได้บินขึ้นมา จึงตกลงพื้น ก็ได้ยิน เสียงคาชาของขาตัวเอง อยากจะจับปากของตัวเอง กลับสังเกต เห็นว่ามือขยับไม่ได้แล้ว นี่จึงรู้สึกได้ว่าฟันทั้งหมดของตัวเองที่มี ต่างก็ถูกต่อยหลุดไปหมดแล้ว แขนขาต่างก็ถูกถีบจนหัก หนึ่งนั้น ยังมีแขนข้างหนึ่งกับขาข้างหนึ่งที่แตกสลายเป็นผงๆ

คนที่อยู่บนชายหาดต่างก็มองเฉินเกอเหมือนกำลังมองตัว ประหลาดอยู่ ไอ้หนุ่มที่เป็นหัวหน้าเห็นว่าท่าที่ไม่ถูกต้องแล้ว ตัว เองไม่เห็นฝ่ายตรงข้ามขยับมืออะไรเลย เห็นเพียงแต่คนคนนี้ถีบ ไปสองที คนของตัวเองก็ล้มลงพื้นแล้ว อีกอย่างยังพิการไปทั้งสี่ ข้าง ดูแล้วครั้งนี้เหมือนจะไม่เพียงแต่ไม่บรรลุเป้าหมายยังจะถูกปฏิเสธและตำหนิอีกด้วย

อีกอย่างคนคนนี้ดูแล้วเหมือนจะเป็นวัยรุ่นที่ไม่มีพิษไม่มีภัย อะไร แต่ลงมือที่โหดเหี้ยมมาก แค่ลงมือก็ทำเอาลูกน้องของตัว เองแขนขาหักไปหมด เก่งกว่าตัวเองเยอะมาก เขาจะไปรู้ได้ยังไง ไม่ต้องพูดว่าเฉินเกอแค่ทำแขนขาของไอ้หนุ่มที่จะมาฟันตัวเอง หัก ถึงแม้ว่าจะฆ่าเขา เฉินเกอก็ไม่มีทางเปลี่ยนสีหน้าและท่าที แน่นอน

เพราะว่าคนที่เฉินเกอฆ่า มีเยอะมากเกินไปแล้ว!

“ท่านน้องท่านนี้ ขอโทษมากจริงๆ ครั้งนี้พวกเราผิดไปแล้ว พวกเราไป” พูดกับเฉินเกอด้วยความเกรงใจ แล้วหันไปพูดกับ ชายวัยรุ่นที่หยิบมีดฟันไว้

ชายวัยกลางคนที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดคนนั้น ตอนแรกคิดว่า ตัวเองต้องตายแล้ว แต่กลับมาเจอเรื่องที่ดีแบบนี้ ไอ้หนุ่มที่ตาม ล่าตัวเองกลับจากไปด้วยความอาสาสมัครใจ ดูแล้วชีวิตของตัว เองก็ถือว่ารักษาไว้ได้แล้ว แต่ว่าคำพูดต่อมาที่เฉินเกอพูดก็ทำให้ เขากังวลใจขึ้นมา

“ฉันให้พวกนายไปหรอ?” เสียงของเฉินเกอเยือกเย็นราวกับ น้ำแข็งที่เย็นแข็ง

หลังจากได้ยินคำพูดของเฉินเกอแล้ว ไอ้หนุ่มพวกนั้นที่เตรียม ตัวจะจากไปต่างก็หยิบอาวุธขึ้นมา แล้วมองมาทางเฉินเกอด้วย แววตาที่ตื่นเต้น ถ้าหากไม่ใช่เพราะการออกตัวของเฉินเกอใน เมื่อกี้เก่งกาจมากเกินไป พวกเขาก็ไม่มีทางจากไปแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาอยากจากไปเอง คนอื่นยังไม่ให้ไปอีก

“นายจะเอายังไง?” หัวหน้าคนนั้นที่แขนของเขาสักตัวมังกร อยู่ได้พูดขึ้น แววตากลับตื่นเต้นมาก คนอื่นไม่รู้ แต่ว่าเขารู้ เขารู้ ว่าวงศ์ตระกูลที่สืบทอดวิทยายุทธแต่โบราณกลุ่มหนึ่งที่เหลือเชื่อ มีตัวจนอยู่จริง คนพวกนั้นมีความสามารถที่ว่าคนหนึ่งคน สามารถสู้กับคนเป็นร้อยก็ไม่ใช่ปัญหา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฝั่งตัวเอง แล้ว

“พวกนายทําลายอารมณ์ของฉันแล้ว ทุกคนตัดขาข้างหนึ่งทิ้ง หรือแขนข้างหนึ่ง” เฉินเกอพูดอย่างสบายใจเหมือนกำลังพูดว่า ให้ทุกคนกินช็อกโกแลตหนึ่งชิ้น

“อะไรนะ? นายอย่างเกินไปนะ พวกเราเคารพนายเป็นคนที่ สูงส่ง แต่ก็ไม่ต้องไม่ฉลาดเกินไปนะ เฮอะ!” หัวหน้าคนนี้ที่ ร่างกายสูงใหญ่ได้พูดขึ้นด้วยความโหด

“อ๋อ งั้นก็สอง…..” ค่าพูดของเฉินเกอยังพูดไม่จบ ก็เห็นวัยรุ่น รูปร่างผอมคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลัง อายุราวๆ ยี่สิบปีเกิดเสียง คาชา ขึ้น เขาได้ตัดแขนของตัวเองทิ้งไปหนึ่งข้าง

“นายทำอะไร?” หัวหน้ารูปร่างใหญ่ใหญ่จ้องวัยรุ่นรูปร่างผอม ที่ตัดแขนของตัวเอง แล้วรีบตะโกนเรียก แต่ว่าวัยรุ่นคนนี้กลับไม่ พูดอะไรทั้งนั้น

ภายในดวงตาเต็มไปด้วยความตกใจ ภาพเมื่อกี้เขามองเห็น อย่างชัดเจน อีกอย่างแววตาของคนคนนี้ ก็มองออกได้อย่าง ชัดเจน ว่าเป็นคนที่ผ่านน้ำผ่านเลือดมา
ภาพลักษณ์ของเขามีเพียงคำสองคำ นั่นคือ ความตาย ทำให้ผู้คนหวาดกลัวมาก

“นายไม่เลวนะ ไปยืนข้างๆ” เฉินเกอมองดูวัยรุ่นคนนี้แล้วพูด ออกมาเบาๆ

“คนที่เหลือจะตัดแขนของตัวเองทั้งสองข้างหรือว่าขา…. คำ พูดของเฉินเกอยังพูดไม่จบ หัวหน้ารูปร่างสูงใหญ่ก็จับอาวุธแล้ว พุ่งตรงมา คนข้างหลังพวกนั้นนอกจากน้องเล็กคนเมื่อกี้แล้ว ทุก คนต่างก็จับอาวุธแล้วพุ่งตรงมาทางเฉินเกอ

มุมปากของเฉินเกอได้เผยรอยยิ้มที่ประชดออกมา ไม่ถอยแต่ กลับโจมตีเข้าไป พุ่งไประหว่างคนพวกนั้น ทั้งต่อยทั้งทับ ได้ยิน แต่เสียง คาซา ป๊าบป๊าบ ดังไม่หยุด พริบตาเดียวคนพวกนั้นก็ เป็นเหมือนไอ้หนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นแล้ว ต่างก็ถูกตีจนแขนขาหัก หมด ฟันก็หลุดออกมา ถึงขั้นมีการแตกสลายของแขนขาเป็น เศษผง

ไอ้หนุ่มไม่กี่คนที่นอนอยู่บนพื้นเจ็บจนจะสลบไปหมด มองเฉิน เกอเหมือนกำลังมองตัวประหลาดอยู่ นี่เป็นคนอะไรเนี่ย คิดไม่ถึง เลยว่าจะเป็นโทษกับสิ่งมีชีวิตแบบนี้

เฉินเกอขี้เกียจสนใจคนพวกที่อยู่บนพื้น และขี้เกียจสนใจคนที่ นี่ สะบัดมือแล้วเดินเล่นต่อ เหมือนว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

“ท่านน้องชายท่านนี้ ขอบคุณมาก! ขอบคุณนายมาก! และชายวัยกลางคนที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดคนนั้น ขณะนี้ก็เดินขึ้นมา กำหมัดคารวะ แล้วพูดกับเฉินเกอด้วยความเคารพ

“ข้าน้อยหยางเว่ย คือคนไห่เฉิง ขณะที่ออกไปข้างนอก ถูก พวกเขาตามล่าจ้องจะทำร้าย โชคดีที่เจอท่าน ไม่เช่นนั้น ฉันก็ คงจะจบแล้ว!”

หยางเวยบาดเจ็บสาหัส ขณะนี้ในใจรู้สึกซาบซึ้งมาก

“ฉันไม่ได้อยากช่วยนาย นายไม่ต้องขอบคุณฉัน!”

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็หันหลังแล้วเดินจากไป

หยางเปี่ยมองดูภาพข้างหลังของเฉินเกอ รู้สึกได้ว่าคนคนนี้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

โดยเฉพาะท่าทีของเขา

“คุณผู้ชายช้าก่อนครับ ท่านมาให้เฉิงของเรา เพราะว่าร่วม

งานงานฉลองฟ้าสมุทรที่ตระกูลหมิงจัดขึ้นหรอครับ?”

หยางเว่ยถาม

น้ำเสียง ให้ความเคารพสูงมาก

“ตระกูลหมิง? งานฉลองฟ้าสมุทร? ”

เฉินเกอกำลังคาดเดาอยู่ในใจ

ตระกูลหมิงนี้ ก็คงจะเป็นตระกูลหญิงที่ตามฆ่าจ้าวยีฟานสินะ ยันต์หยกสองก้อนก็คือสิ่งที่ตระกูลหมิงขโมยออกมาจากสุสาน ราชาสมุทร
ที่ตัวเองมาครั้งนี้ ก็อยากจะมาหาตระกูลหมิงนี่ มาทำข้อแลก เปลี่ยนกับเขา

“คุณผู้ชาย สถานที่นี้ฉันคุ้นเคย ถ้าหากท่ามีความสนใจที่จะ ไปงานฉลองฟ้าสมุทร หรืออยากจะไปสถานที่ไหนในไร่เฉิง ฉัน

สามารถ…..แค่กแค่ก!”

ยังไม่ทันพูดจบ หยางเว่ยก็ไออย่างรุนแรงขึ้นมา

เฉินเกอเหลือบไปมองหนึ่งที่ “นายหาสถานที่หนึ่งรักษาแผล ของนายก่อนเถอะ!”

หลังจากพูดจบ เฉินเกอกเงยหน้าขึ้นมองไม่เฉิงที่มีแสงไฟ สว่างไสวอยู่ไกลจากที่นี่ จากนั้นก็ยกเท้าขึ้นเดินตรงไปทาง

“รีบมารับฉัน!”

หยางเว่ยวิ่งไปโทรศัพท์อีกที่หนึ่ง

“ประธานหยาง ท่าน…..ท่านบาดเจ็บแล้ว! ฉันจะรีบส่งคนใน

โรงพยาบาลใกล้เคียงนี้ไปทันที

คนในโทรศัพท์พูดด้วยความเคารพ

ส่วนหยางเว่ย กลับมองไปทางที่เดินเกอจะตรงไป แล้วตะโกน พูดด้วยความกระวนกระวายว่า

“ไม่ แผลของฉันไม่สำคัญ พวกแกรีบมา! ฉันเหมือนจะเจอคน คนนั้นแล้ว ถึงขั้นพูดได้ว่า คือเขานั่นแหละ!”