ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี!

บทที่ 529 เขามาแล้ว



บทที่ 529 เขามาแล้ว

“คุณทําอะไร? ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

หยางเสรีบตะโกน

แต่ผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งปิดปากของหยางเสาเอาไว้ จากนั้น ดวงตาของหยางเสวก็เริ่มพร่ามัวทันที หยุดดิ้นรน

และในขณะเดียวกัน

ในคุกใต้ดิน

เฉินเกอที่หลับลึก ทันใดนั้นหูกกระดิกเล็กน้อย

จากนั้น ก็ลืมตาทั้งสองขึ้น

ทันใดนั้น มีแสงคริสทัลสีเขียวเข้มเป็นประกาย สว่างวาบใน

ดวงตาครู่หนึ่ง

จากนั้นกลับสู่ปกติ

แต่ ในความประหลาดนั้น อำพรางไม่ได้เลยสักนิด

เพราะเฉินเกอพบว่า คุกใต้ดินนี้มีแสงไฟสลัว แต่คู่ดวงตาของ ตัวเอง สามารถมองเห็นทุกรายละเอียดได้อย่างชัดเจ

และในหู เพียงแต่ตัวเองต้องการ ดูเหมือนว่าก็จะสามารถ ได้ยินเสียงที่อยู่ไกลๆ
ร่างกายของเฉินเกอสั่นเล็กน้อย ทั้งร่างของเขาก็ลอยขึ้นไปใน อากาศได้อย่างง่ายดาย

ตอนนี้เงินกอดูผิวของตนเอง บนผิว มีคราบสีดำและสิ่ง สกปรกบางสิ่งจํานวนมากบนผิว

สิ่งเหล่านี้ น่าจะเป็นของเสียในร่างกายของตัวเอง

“เลือดทิพย์ก็คือเลือดทิพย์ ไม่เพียงทำให้จิตใจของตัวเองนิ่ง ยังสามารถพัฒนาปรับปรุงอารมณ์ร้ายของร่างกายได้ดีขึ้นอีก ด้วย!”

เฉินเกอดีใจมาก

ตอนนี้ ตอนนี้เขารู้สึกว่ากำลังภายในของเขา เพิ่มขึ้นเท่าตัว เมื่อเทียบกับสามวันที่ผ่านมา

“เดิมยังอยากได้เลือดทิพย์ มาคิดบัญชีกับตระกูลโม่ด้วยตัว

เอง แต่คิดไม่ถึง พวกเขาดันพาตัวเองมาซะแล้ว!

เฉินเกอยิ้มเยาะเย้ยในใจ

ใช่แล้ว! หยางเสว่

ทันใดนั้น เฉินเกอนึ่งไป

เมื่อกี้ในที่มืด ตัวเองเหมือนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ของหยางเสว่

สามวันนี้ แม้ว่าเฉินเกอจะเข้าสู่สภาวะหลับใหลอย่างลึก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว เขารับรู้ได้
สติของเขายังไม่หลับ

คืนหนึ่งสามวันก่อนหน้านี้ หยางเสวพูดกับตัวเองมากมาย

ถ้าจะบอกว่าไม่รู้สึกหวั่นไหวก็เป็นเรื่องโกหก

หยางเสว่เคยช่วยชีวิตเขามาก่อน และยอมเสี่ยงตายเพื่อมา เยี่ยมตัวเอง

เงินเกอรู้ดี ความกรุณานี้ เกรงว่าจะยากที่ชดใช้หมด ตอนนี้เหมือนเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย!

เงินเกอย่นหา

ตรงหน้าตนเอง คือประตูเหล็ก

แต่ เมื่อเฉินเกอเอื้อมมือดึง

พริบ!

เสียงดังขึ้น ประตูเหล็กพร้อมกับกำแพงโดยรอบ พังลงทันที

เฉินเกอเดินออก

และขณะนี้ เห็นคนหนึ่งเดินลงไปในคุกใต้ดินพอดี

“เฉิน…..เฉินเกอ? นาย…..นายตื่นแล้วงั้นเหรอ?”

โม่หลินเอาโจ๊กมาให้พอดี

“ใครก็ได้ ใครก็ได้

โม่หลินเคยไปที่เกิดเหตุตระกูลลู่ เห็นศพของแปดคนที่ถูกเฉินเกอฆ่าตาย เฉินเกอสำหรับเขาแล้ว มีความกลัวบางอย่างเกิดขึ้น โดยปริยาย

ทักษะของเขาอ่อนแอมาก รีบต้องการวิ่งออกจากคุกใต้ดิน เพื่อขอความช่วยเหลือ

ฉีบ!

เสียงฉีกขาดที่น่าขยะแขยงดังขึ้น

ถูกฉีกเป็นสองส่วน!

เฉินเกอก้าวขึ้นไป ออกจากคุกใต้ดินอย่างช้าๆ ฟังเสียง ตัดสินตำแหน่งของหยางเสว่อย่างรวดเร็ว

คนของตระกูลโม่ เวลานี้อยู่สวนหลังบ้านกัน

ส่วนน้อยมากที่อยู่ในพื้นที่ห้องพัก

อาจจะบังเอิญพบไม่กี่คน ก็ถูกเฉินเกอฟันแทงอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้า เฉินเกอก็มาที่หน้าประตูห้องของหยางเส

ผลักประตูเปิดออก

“ใคร?”

โม่เฉียงกำลังถอดเสื้อผ้าของหยางเสว่

ประตูห้องถูกพัง เขาตกใจ

โดยเฉพาะ ผู้มาเยือนถูกปกคลุมไปด้วยโคลนและสิ่งสกปรก ราวกับว่าคลานออกมาจากดิน
แต่หยางเสวีที่อ่อนแรง ขณะนี้รู้ว่าคนคนนั้นคือใคร “เฉิน……..เฉินเกอ รีบ……รีบช่วยฉันเร็ว!”

หยางเสวรับขอความช่วยเหลือ

“เฉินเกอ? เขา……เขาหนีออกมาแล้วงั้นเหรอ?”

โมเฉียงประหลาดใจ

ตกใจจนขาอ่อนแรง พิงอยู่ที่กำแพง คิดจะวิ่งออกไปตามมุม

ห้อง

“หม?”

ถูกเฉินเกอคว้าคอเอาไว้ และยกขึ้นทันที “ไว้ชีวิตฉันด้วย อย่าฆ่าฉัน!

“คนของตระกูลโม่ สมควรตายทุกคน!”

จ็บ!

ใช้แรงเล็กน้อย ก็จบชีวิต โม่เฉียง

“เฉินเกอ นายไม่เป็นไรแล้วเหรอ?”

หยางเสวลุกขึ้นนั่งอย่าอ่อนแรง รีบถาม

“อืม!”

เงินเกือผงกหัว มองเธอ

“ฉันจะยืมที่ของเธออาบน้ำสักหน่อย!
” เศษสวะ เศษสวะทั้งนั้น แค่หมาเพียงไม่กี่ตัวก็ดูแลไม่ได้ ไอ้

พวกหมอไม่ได้เรื่อง!” ห้องโถงใหญ่ของตระกูลโม่ สมาชิกทั้งหมดของตระกูลโม่อยู่

ก้นครบ

โม่หยู กําลังหงุดหงิด

สุนัขบ้านของโม่หยู แต่ละตัวสำคัญมาก โม่หยใช้ความ พยายามอย่างมาก ฝึกจนสําเร็จ

ดังนั้น สมาชิกทุกคนของตระกูลโม่ จึงให้ความสำคัญกับมัน มากเช่นกัน

“ไสหัวไปให้หมด!!

โม่หยูด่าอีกครั้ง

สัตวแพทย์กลุ่มหนึ่ง กระเจิดกระเจิงด้วยความอับอาย

“มีบางอย่างผิดปกติ!”

ชายชราข้างกาย โม่หยุคนนั้น เอ่ยขึ้นขณะนี้

เขามีนามว่าไม่หยุนซาน เป็นพ่อบ้านของตระกูลโม่ในตอนนี้ และยังเป็นหนึ่งในคนที่มีอำนาจมากที่สุดในตระกูลโม่แห่ง มณฑลหลงเจียง

มีประสบการณ์มากมาย
“มีอะไรผิดปกติอีก?”

โม่หยอยู่ในอารมณ์พูดด้วยยาก

“ตั้งแต่กลับมาจากเทือกเขาอันหลง ในใจกระผม ก็รู้สึกไม่ สงบอยู่ตลอดเวลา และติดต่อกันสามวัน สุนัขบ้านตายด้วย อาการคลุ้มคลั่งไปเป็นส่วนใหญ่ ก็ยังเป็นลางร้ายอีกด้วย ไม่ ทราบว่ามีค่คำหนึ่ง ควรหรือไม่ควรพูด?”

โม่หยุนซานกล่าว

“มีอะไรก็รีบพูดเถอะ?”

โม่หยู โบกมือ

“ผมมักจะรู้สึกว่า ตระกูลของพวกเราเหมือนมีเรื่องอะไรบาง อย่างจะเกิดขึ้น โดยเฉพาะเงินเกอคนนั้น เมื่อคิดถึงเขา ผมก็กิน ไม่ได้นอนไม่หลับหลายวันนี้คนรับใช้ป้อนโจ๊กให้เขา ผมให้คน ผสมโป๋หลิงซ่านในนั้นด้วย……

ชายชราพูดอยู่ ถูกโม่หยูขัดจังหวะ

“พ่อบ้านโม่ ผมว่าคุณตกใจเพราะเงินเกอจนโง่แล้วหรือเปล่า ผู้อาวุโสโม่หยุนไห่พวกเขาตายอย่างอนาถก็จริง แต่ก็ไม่ สามารถอาศัยแค่คำพูดของตระกูล ว่าเป็นความจริง คุณคิดดู ผู้อวุโส โม่หยุนไห่ฝึกมาเป็นเวลานานแค่ไหน ตอนยังเป็นหนุ่ม ต่อให้อยู่ในระดับปรมาจารย์ของตระกูลโม่ก็ตาม เฉินเกอนั่นจะ มีความสามารถที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ ฆ่าโม่หยุนไม่ได้อย่าง ง่ายดายได้ยังไง ผมเดาว่า เป็นตระกูลโม่ที่สมรู้ร่วมคิดกับเฉินเกอ หลอกผู้อาวุโสมอหยุนไห่และคนอื่นๆ แค่นั้นแหละ!

โม่หยส่ายหน้า

ไม่หยุนซานถอนหายใจ “หวังว่าจะเป็นแบบนั้น ก่อนที่นาย ใหญ่จะกลับมา สงบสุขไม่ประสบปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น ก็จะเป็นการ ดีที่สุด!”

“แย่แล้ว! แย่แล้ว!”

ขณะนี้ ลูกน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างล้มลุกคลุกคลาน

“มีอะไรอีก? หรือว่าสุนัขบ้านจะตายอีกแล้ว?”

โม่หยูดบโต๊ะ

“ไม่! ไม่ใช่สุนัขบ้าน เป็นคน! ในคุกใต้ดิน โม่หลินถูกฆ่าตาย อย่างโหด โซนVIPของตระกูลโม่ มีสาวกทั้งหมดเจ็ดคนถูกฆ่า กระผมดูแล้ว ทั้งหมดถูกฆ่าตายในคราเดียว! และในคุกใต้ดิน ก็ ว่างเปล่า!”

“อะไรนะ!”

คราวนี้ สมาชิกทุกคนของตระกูลโม่ ต่างตื่นตระหนก

ส่วนโม่หยุนซาน ก็ตัวสั่นเล็กน้อย กลั้นหายใจ ไม่พูดอะไร แต่เหงื่อเย็นที่หน้าผาก ได้ทรยศต่อความกังวลทั้งหมดของเขา

ในหลายวันนี้

“มีคนกล้าก่ออาชญากรรมในตระกูลโม่งั้นเหรอ แล้วเฉินเกอ ล่ะ?”
ไม่หยูกังวล

“เฉินเกอหายไปแล้ว!”

“ฉิบ!”

ทุกคนต่างพากันอยู่ในความแตกตื่น

ตอนนี้ ฟ้าก็มืดแล้ว

ด้านนอกยังมีลมเย็นพัดอยู่

เห็นใบไม้ร่วงในสนามถูกพัดปลิว โดยไม่มีหวนคืน

“โฮ่งๆๆ!”

และในขณะนี้ สุนัขบ้านในสวนหลังบ้านเห่าอย่างรุนแรงมาก

เห่าจนทําให้คนรู้สึกจิตใจสับสนวุ่นวาย

ตระกูล โง่มีประวัติศาสตร์ยาวนานนับพันปี ไม่เคยมีแบบนี้มาก่อน

คนของตระกูลโม่ มีชีวิตของคนอยู่ในมือ พวกเขาไม่กลัวศพเลย

แต่ศพเหล่านี้มาจากตระกูลโม่ และเสียชีวิตในตระกูลโม่อีกด้วย

สิ่งนี้จึงทำให้ตระกูลโม่แตกตื่นไม่เป็นสุข
พันปีมาแล้ว ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน!

มีคนแอบคิดในใจ

“ทุกคนระดมกำลังเดี๋ยวนี้ ใช้ทุกวิถีทาง ตามตัวฆาตกรให้เจอ จับเฉินเกอไว้ ”

เมื่อไม่หยูโกรธ ทุบโต๊ะแตกละเอียดทันที

และโมหยุนซานยังคงมองไปที่ด้านนอกห้องโถง วิวกลางคืน อันมืดมิด

เวลานี้ เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ :

“คุณชายรอง เขา………เหมือนจะมาแล้ว!


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ