บทที่ 522 คนมาครบแล้ว

“ได้ยินมาว่าเจ้าสำนักลู่จับเกอฉินได้แล้ว? ตระกูลโม่ของเรา ไม่รู้ ควรจะขอบคุณยังไงดี!

ยังไม่เห็นคน ก็มีเสียงหัวเราะของผู้คนในตระกูลไม่ดังมา ตระกูลโม่ จํานวนแปดคนที่มาในครั้งนี้ นำโดยชายวัยกลาง คนคนหนึ่ง

“คุณโม่หยุนไห่เกรงใจตนเกินไปแล้ว ไม่ว่ายังไง ทั้งสอง ตระกูลไม่อยู่ที่มณฑลหลงเจียงก็ถือเป็นตระกูลเดียวกัน สำหรับ เฉินเกอคนนี้ล่ะก็ เป็นแค่คนนอก จะมีเหตุผลอะไรที่จะเอาศอกหัน ออกด้านนอกได้อย่างไร?”

ลู่จงหยวนพูดด้วยรอยยิ้มจางๆ

“เป็นเขาจริงๆ ด้วย พวกเราตามหาอย่างลำบาก!!

โม่หยุนไห่เดินเข้าใกล้ จ้องอย่างตั้งใจ ทันใดนั้นก็ดีใจมาก

โม่หยุนไห่เป็นผู้อาวุโสของตระกูลโม่แห่งเทืองมณฑลหลง เจียง ทั้งตระกูล ได้รับการดูแลควบคุมโดยเขาทั้งสิ้น

ตอนนี้จับเฉินเกอได้แล้ว ก็เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ ไม่รู้ว่าลุง สองโม่นางคงจะให้รางวัลตัวเองอย่างไร?

“เขาได้รับโป๋หลิงซ่านได้สูญเสียสติไปแล้ว หึ จะคอยดูไอ้หมอ นี่ต่อให้เป็นปลาไหล จะหนีพ้นฝ่ามือของฉันไปได้ยังไง!
โม่หยุนไห่กล่าวอย่างเย็นชา

“แต่ประธาน คุณบอกว่าเฉินเกอรี่แข็งแกร่ง แต่ทำไมผมรู้สึก ว่า เขาก็แค่นๆ …

เห็นได้ชัดว่าไม่หยุนไห่อารมณ์ดีในวันนี้

“คุณลุง โม่ คุณเข้าใจผิดแล้ว พ่อของฉันไม่ได้โกหก คนใน ตระกูลล่ของเรา ทุกคนได้เห็นความแข็งแกร่งของเฉินเกอ ไม่ ธรรมดาจริงๆ และสาเหตุที่จับเขาได้อย่างง่ายดาย นั่นเป็นเพราะ อาศัยความช่วยเหลือจากน้องสาวฉัน และสิ่งมหัศจรรย์โป๋หลิง ชาน ของท่าน ไม่อย่างนั้นการจัดการกับเขา ต้องใช้ความ พยายามอย่างมากจริงๆ!

ลู่เสวีจัดทรงผมของ ยิ้มกล่าวในขณะนี้

“เสาหลานสาวคนนี้ของฉันพูดเก่งจริงๆ เรื่องนี้ หลานสาว เสวมีส่วนช่วยอย่างมาก ตระกูลโม่ของเรา ไม่มีวันลืมคุณงาม ความดีนี้!!!

“หึ คนที่กินโป่หลิงซ่านเข้าไป ต่อให้เป็นคนที่มีการปฏิบัติสูง มากขนาดไหน เวลานี้ ก็ต้องฟังฉันอย่าเชื่อง หมดสติตายไป ตี ยังไงก็ไม่ตื่น!”

โม่หยุนไห่

จากนั้นก็โบกมือ: “มานี่ นำตัวเฉินเกอคนนี้กลับตระกูลโม่ รอ ผู้อาวุโสรองกลับจากเมืองหนานหยาง รอฟังคำสั่ง

“รับทราบ!”
ลูกน้องตระกูล ไม่รับคำสั่ง

“เดี๋ยวก่อน พวกนายเป็นใคร? กล้าคิดแทนคุณเฉิน!” และในเวลานี้ จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนเย็นชาดังมาจากข้างหลัง ทุกคนหันไปมอง

ก็เห็นชายชราคนหนึ่ง ไม่รู้ว่าปรากฏตัวข้างหลังทุกคนตั้งแต่ เมื่อไหร่

“โอ้ พี่ใหญ่เพิ่งดังมาแล้วนี่เอง พี่ใหญ่เพิ่งดังนี้คือแผนที่เทือก เขาอันหลังของท่าน นี่คือบรรพบุรุษของตระกูลเมิ่ง ปล่อยให้ไอ้ หมอนี่เอาไปได้ยังไง อีกอย่าง เฉินเกอไม่รู้จักพอ ต้องการแย่งชิง คัมภีร์โป๊โชวของตระกูลของพวกเราไปอีกด้วย เหล้าคารวะไม่ กินกินเหล้าปรับโทษแทนซะงั้น!”

ลู่จงหยวนเห็นเมิ่ง ตะลึงอย่างอดไม่ได้

หลายวันมานี้ลู่จงหยวนแอบสังเกต พบว่าเพิ่งดังและเฉินเกอ สนิทกันมาก

มีท่าทางเชิญชวน

ในตอนแรกลู่จงหยวนไม่สนใจ ไม่ว่ายังไง สัมพันธมิตรของตัว เองกับเพิ่งดังมานานหลายปีนั้น ลู่จงหยวนเชื่อมั่น เมื่อมีบาง อย่างเกิดขึ้นจริง เพิ่งคงจะยืนอยู่ฝ่ายตัวเอง

แต่เขาคิดผิด

กระทั่งเมื่อคืน หลังจากที่ลู่จงหยวนรู้มาว่าเพิ่งดังได้บอกความลับของตระกูล ให้เฉินเกอ

ลู่จงหยวนจึงเกิดความระแวง ในตัวเมิ่งคั่ง

ฉะนั้น ตอนนี้ลู่จงหยวนจึงรีบปกปิดอย่างกระอักกระอ่วน

“หลู่จงหยวน นายคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง เมื่อฉัน ได้ยินหมดแล้ว ชัดเจนว่านายสมรู้ร่วมคิดกับตระกูลโม่แห่ง มณฑลหลงเจียง หักหลังคุณเฉินจงหยวน คุณเฉินช่วยชีวิตทั้ง ตระกูลล่เซียวนะ ต่อให้ไม่มีคุณงามความดี ก็มีความลำบาก นายกลับตอบแทนด้วยการแก้แค้น! นายยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม?”

เพิ่งคังชี้ไปที่ลู่จงหยวนตะโกน มือทั้งสองของจงหยวนแข็งที่อ เวลานี้ ดวงตาของเขาเริ่มเย็นชาขึ้นมา

“เขาพยายามยึดคัมภีร์ไป๋ โชว ของตระกูลลู่ของเรา กำลังรบ หาที่ตายเอง พี่ใหญ่เพิ่งผมเห็นพี่และผมมีมิตรภาพมากมาย จึง พูดด้วยดีๆ ในตอนนี้ เรื่องนี้มีตระกูล โมดูแล พี่รีบกลับไปพักผ่อน จะดีกว่า!”

จงหยวนพูดอย่างอดทน

“กลับไป? วันนี้มีฉันเพิ่งตั้งอยู่ พวกนายอย่าคิดทำร้ายคุณเฉิน แม่แต่ปลายผม”

ลู่จงหยวนกลืนน้ำลาย พยักหน้าอย่างหนัก: “ได้ พี่ใหญ่เพิ่งคั่ง ในเมื่อพี่ไม่รู้ผิดถูกอยู่อย่างนี้ งั้นก็อย่าหาว่าผมหยาบคายแล้วน”

วันนี้มีคนของตระกูลโม่อยู่ ผมก็อยากเห็นว่าพี่จะทำอะไรผม

ได้?

พูดจบ ก็มองไปที่โม่หยุนไห่ของตระกูลโม่

โม่หยุนไห่รู้ดีอยู่แล้ว

“จะโทษ ก็โทษคนอย่างนาย ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นจริงๆ

โม่หยุนไห่ส่งเสียงเย็นชา

ลูกน้องหลายคนลงมือทันที ต่อสู้กับเพิ่งคั่ง

เพิ่งคังอุดมไปด้วยทักษะ และยังได้เข้าสู่อาณาจักรของนักต่อสู้ ที่มีกำลังภายใน

คนปกติทั่วไป ไม่เคยอยู่ในสายตาเพิ่งคั่ง แต่ครั้งนี้ ที่ต้องเผชิญหน้าด้วยคือตระกูลโม่ การต่อสู้ขั้นเด็ดขาดกับหวังเมื่อคืนนี้ เฉินเกอลงมือจัดการคู่

ต่อสู้ ช่วยชีวิตเมิ่งคังเอาไว้

นี่…คือสิ่งที่เพิ่งดังคอยเฝ้ามองอยู่

นอกจากนี้คุณเฉินยังให้ความเคารพเขาอย่างที่ไม่เคยมีมา

ก่อน

ทำให้เพิ่งคงไม่ต้องอับอายขายหน้าอีกต่อไป เฉพาะสองจุดนี้ ก็เพียงพอที่จะทำได้ใจเพิ่งดัง
ดังนั้นเมิ่งดังจึงพยายามอย่างสุดชีวิต

กังวลขึ้นมาจริงๆ สาวกของตระกูลโม่หลายคนนี้ ยังไม่ถือไม่ ต่อสู้

“ผู้นี้ เป็นนักต่อสู้กำลังภายใน ดูเหมือนว่าแขกของตระกูล

ไม่ธรรมดาเลย!

โม่หยุนไห่ส่ายหน้าหัวเราะอยู่อีกฝั่ง

“นั่งเพราะคุณไม่ไม่ได้ลงมือ ทั่วทั้งมณฑลหลงเจียงมีใครไม่รู้ บ้าง ว่าคุณไม่เป็นผู้มีฝีมือขั้นสูงที่มีชื่อเสียงของหัวเซีย!

ลู่จงหยวนหัวเราะกล่าวขึ้นอีกครั้ง

“เหอะๆ แค่เพิ่งดังเพียงคนเดียว ทำไมต้องหลายรอบขนาดนี้ ถอยออกไปให้หมด!”

โม่หยุนไห่ตะโกนอย่างรุนแรงในขณะนี้

ทุกคนต่างพากันถอยกลับมา

จากนั้น ร่างของเขาก็เคลื่อนไหวทันที

ด้วยกำลังที่แข็งแกร่ง เลงไปจุดอ่อนที่ของเพิ่งคัง โดนที่หัว อย่างเต็มๆ

พิพ!

เขาเร็วมาก ส่วนเพิ่งคงไม่ว่ายังไง อายุมากแล้ว นอกจากนี้ อาการบาดเจ็บจากการสู้กับหวังต้าไห่เมื่อคืนยังไม่หายดี
ไม่สามารถรับมือได้ ปลิวล้มลงทันที เลือดพุ่งออกมาในปาก

“หึ ฉันก็คิดว่าไอ้แก่นจะมีอะไรซะอีก คิดไม่ถึง แค่ไร้ประโยชน์ คนหนึ่ง! แกกําลังรนหาที่ตาย โอเค ฉันจะฆ่าแก!”

โม่หยุนไห่กล่าว

ค่อยๆ เดินไปทางเพิ่งคั่ง

“ลู่จงหยวน นายจะต้องถูกฟ้าลงโทษ ตระกูลเจิ่งของฉันมีแต่ บุญคุณไม่มีความแค้นกับนาย นายกลับทำพฤติกรรมที่ต่ำต้อย กว่าสัตว์เดียรัจฉานแบบนี้ได้ ฉันเพิ่งดังต่อให้เป็นผี ก็ไม่ทาง ปล่อยแกไปแน่!”

เพิ่งดังกัดฟันด้วยความโกรธ

“พูดมากไปก็ไม่สามารถช่วยชีวิตได้ ทำได้แค่โทษพี่ที่เป็นไอ้ แก่ไร้ประโยชน์โชคร้าย น่าเสียดายนักการฝึกปฏิบัติอย่างหนัก มาทั้งชีวิต ฮ่าๆ!”

โม่หยุนไห่เดินไป

เตรียมจะตบเมิ่งคั่งด้วยฝ่ามือ และเอาชีวิตเขา

“อย่าเสียงดัง เมื่อคืนไม่ได้หลับทั้งคืน ขอฉันนอนต่ออีก หน่อย!”

และในขณะนี้ ในห้องมีเสียงที่ไม่ถูกกาลเทศะดังขึ้น ทำให้บรรยากาศในห้องตกอยู่ในความเงียบ

ทุกคนมองกลับไปในทันใด
มองเฉินเกอที่นอนอยู่บนเตียง

โดยเฉพาะเสว่ ขณะนี้มีใบหน้าแดงก่ำ

“ใคร……เสียงของใคร?”

ลู่จงหยวนก็ตกใจเช่นกัน ก้าวถอยหลังอย่างอดไม่ได้ “หรือว่า เขาไม่ได้หมดสติไป?”

“คุณลู่เสว คุณมั่นใจว่าเขาถูกวางยาพิษ!?”

โม่หยุนไห่ถามด้วยความตกใจ

“มั่นใจ เขาถูกวางยาจริงๆ!

“ถ้างั้นก็แปลก หรือเมื่อกี้จะเป็นคำพูดละเมอ?”

ขณะที่ทุกคนไม่แน่ใจ ก็เห็นเฉินเกอที่อยู่บนเตียง หาวเสียงดัง ยังบิดขี้เกียจอีกด้วย ท่าทางดูเหมือนคนนอนตื่นสาย

ไม่นาน เฉินเกอก็ขยี้ตาที่หลับอยู่ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

กวาดมองผู้คนในห้อง

“ฉันว่าตอนนี้ ทุกคนน่าจะมาครบแล้วสินะ?”

เฉินเกอบริหารคอสักพักและลุกขึ้นนั่ง ถามอย่างเย็นชา

“อะไรกัน? ที่จริงแล้วนาย………….ไม่ได้ถูกวางยา

ทุกคนต่างหวาดผวา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ