บทที่ 896 รังหมี

“ท่านพ่าน คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”

เงินเกอถามท่านพานถามด้วยความสงสัย

ท่านฟ่านสายหัวเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความ สงสัย เขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

“ท่านฟาน ทําไมคุณต้องกลืนมุกผี?”

เฉินเกอจ้องไปที่ท่านฟ่านและซักถาม

ถ้าท่านพ่านไม่กลืนมุกผีนี้ ท่านพ่านก็จะไม่กลายเป็นแบบนั้น “ฉันกลืนมุกผีเหรอ?”

หลังจากท่านฟานได้ฟัง ก็ตกใจมาก เบิกตากว้างจ้องไปที่เฉิน เกอและถาม

“ใช่ เมื่อกี้คุณกลืนมุกผีเข้าไป ซึ่งทำให้คุณกลายเป็นคนบ้า คลั่ง และทําร้ายพวกเรา!”

เฉินเกอเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง

ท่านฟานรีบมองลงไปที่มุกผี สีหน้าของเธอดูเหมือนไม่อยากเชื่อ

“แต่ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ ฉันจำได้แค่ตอนที่คุณส่งมุกผีมาให้ ฉัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!
ทํานฟ่านไม่ได้พูดเล่น

เงินเดอมองไปที่ท่านฟ่าน และรู้สึกว่าท่านฟาน ไม่ได้โกหก และรู้สึกว่าท่านฟานพูดเป็นความจริง

ดูเหมือนว่าปัญหาจะอยู่ที่มุกผี และมุกผีนี้ต้องมีปัญหาแน่นอน แต่เฉินเกอเองก็สัมผัสมุกผีเช่นกัน ทำไมถึงไม่เกิดอะไรกับ

เขา? ในระหว่างนี้ต้องมีอะไรผิดปกติๆเกิดขึ้นแน่นอน ”

หลังจากคลายความกังวลสักพัก เฉินเกอก็ขอให้เลยเล่นผ้า ขาวมา หอมุกผีไว้ใส่กระเป๋าเป้

สิ่งที่น่ากลัวขนาดนี้อย่าเอาไว้ข้างกายจะดีกว่า ใครจะรู้ว่า เดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้น

ในไม่ช้า เฉินเกอและทั้งห้าคนก็พบทางออก และออกจากดิน

แดนเผ่าผี

หลังจากออกไป ทั้งห้าคนไม่ได้อยู่ที่เชิงเขา แต่อยู่บนภูเขา

ในเวลานี้ ภายนอกทั้งหมดมีลมเหนือ โชยมา และมีหิมะ ตกหนัก

“ทำไมที่นี่ถึงมีหิมะตก!”

หลังจากเลยเล่มองดู ก็อุทานออกมาทันที

“อย่าไปสนใจเลย รีบหาที่หลบกันก่อน!”

หลังจากเฉินเกอดูสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้ว ก็พูดแนะนำ ให้เลยเล่และคนอื่นๆ
จากนั้น ทั้งห้าคนก็ค้นหาที่หลบหิมะบนภูเขา

หลังจากค้นหาสักพัก ก็พบถ้ำมืด

เงินเกอและทั้งห้าคนรีบเข้าไปในถ้ำ และในเวลานี้ด้านนอกก็

เต็มไปด้วยหิมะตกหนัก และพายุที่รุนแรง โชคดีที่พวกเขาทั้งห้าคนพบสถานที่ที่เหมาะสำหรับหลบหิมะ ได้ทันเวลา มิฉะนั้น พวกเขาทั้งห้าคนจะต้องถูกกลบอยู่ใน

หิมะภูเขานี้

“อืม? มันเหม็นมาก นี่คือกลิ่นอะไร?”

ทันทีที่เขาเข้าไปในถ้ำ เลยเก็บีบจมูก ขมวดคิ้วและอุทาน ออกมา เมื่อได้ยินคำพูดของเลียเล่ เฉินเกอและทั้งสี่คนก็ได้กลิ่นที่ฉุน

และเหม็นมาก ซึ่งทำให้ท้องของทุกคนคลื่นไส้ และอดไม่ได้ที่

จะอาเจียนออกมา

แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากอยู่ที่นี่ และรอจนกว่า พายุหิมะจะพัดผ่านไปก่อนค่อยออกไป

“อดทนอีกนิด ข้างในนี้มันคงมีสัตว์บางชนิดอาศัยอยู่!” เฉินเกอมองไปที่เล่ยเล่และพูดกับพวกเขา

หลังจากพูดจบ ทั้งห้าคนต่างพากันนั่งลง และรอให้พายุหิมะผ่านไป
เพียงแต่ว่าพายุหิมะนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว เฉินเกอและทั้งห้าคนก็หลับตาพัก ผ่อนชั่วคราว พวกเขาไม่ได้พักผ่อนมาทั้งวันทั้งคืน และก็เหนื่อย

ล้าหมดเรี่ยวแรง

การนอนหลับนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือพวกเขาไม่รู้ สถานการณ์ของถ้ำที่พวกเขาอยู่เลย

หลังจากผ่านไปไม่นาน ในถ้ำมืดปรากฏจุดสีแดงสองจุด สว่างขึ้น

จุดสีแดงส่องเป็นครั้งคราว เหมือนดวงตา

ในวินาทีต่อมา หมีขาวตัวใหญ่ก็เดินออกจากถ้ำอย่างช้าๆ

หมีขาวเห็นเฉินเกอทั้งห้าคนนั่งอยู่ที่ทางเข้าถ้ำ สายตาจ้อง ตรงไปที่เล่ยเลที่ใกล้ที่สุด

ในเวลานี้เฉินเกอและทั้งห้าคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอันตรายกำลังจะ มาถึง ต่างพากันพักผ่อนและหลับสนิท

ยิ่งไปกว่านั้นเลยเล่ก็กรนเสียงดัง ซึ่งยิ่งดึงดูดความสนใจของ

หมีขาว

ในเวลานี้หมีขาวเข้ามาใกล้เลยเล่ และแลบลิ้นออกมาจาก ปากของมัน จากนั้นก็เลียที่ใบหน้าของเลยเล่

“โอ้ว อย่าวุ่นวาย เฉินเกอ ให้ฉันนอนอีกสักพัก ลมและหิมะข้างนอกหยุดหรือยัง?”
เลยเลไม่สนใจอะไร ยื่นมือออกไปเพื่อจับหน้าตัวเองและพูด และเมื่อมือของเขาจับถูกสิ่งที่มีขนยาวๆ ชั่วขณะเลยเล่ก็ตื่นขึ้น ทันที เขารู้สึกผิดปกติเล็กน้อย

ในเวลานี้ เฉินเกอและทั้งสี่คนกำลังจ้องมองเลยเลอย่างใจจ่อ พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะมีหมีขาวตัวใหญ่อาศัยอยู่ในถ้ำ

มัน

เฉินเกอรีบแสดงท่าทางให้เลยเล่ เพื่อไม่ให้เขาขยับ

เลยเล่ค่อยๆหันศีรษะ และจ้องตากับหมีขาว

ทันใดนั้น เลยเล่รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจทันที

และก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม และก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นไอและอุณหภูมิของ

“โฮ่ง!”

หลังจากนั้น หมีขาวก็คราม และอ้าปากกว้าง

“รีบวิ่ง!”

เฉินเกอตะโกนเสียงดังลั่น และดึงเอ๋ยเล่และเงินที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากถ้ำอย่างรวดเร็ว

ไม่วิ่งยังดีกว่า แต่พอวิ่งยิ่งทำให้หมีขาวตัวใหญ่ตื่นตัว ต้องรู้ ว่ามันเป็นสัตว์กินเนื้อ แน่นอนมันชอบกินเนื้อสดๆ ยิ่งเป็น

คนที่มีชีวิต

นี่ หมีขาวก็รีบวิ่งออกจากถ้ำโดยตรง และไล่ไปยังทิศทางที่เลยเล่วิ่งไป

เมื่อเลียเล่เหลือบมองไปข้างหลัง และเห็นว่าหมีขาวกำลังไล่ ตามเขา ทำให้เขาตกใจกลัวมาก

“ลูกพี่ใหญ่ อย่าไล่ฉันเลย!

เลยเล่ร้องเสียงดังขณะที่วิ่ง เสียงของเขาเผยให้เห็นความสิ้น หวัง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกหมีขาวไล่ล่า มันเป็นเรื่องที่น่า

สังเวชจริงๆ

ในอีกด้านหนึ่ง เฉินเกอได้หาที่ปลอดภัยให้เงิน และอีกสาม คนซ่อนตัว จากนั้นก็รีบวิ่งไปในทิศทางของเลยเล่

“เลยเล่ วิ่งมาหาฉัน

เฉินเกอตะโกนบอกเลยเล่เสียงดัง

หลังจากเลเล่ได้ยิน ก็ตอบสนองทันที และหันตัววิ่งไปใน

ทิศทางของเฉินเกอ

ในเวลานี้เฉินเกอได้ใช้กระบี่ซิงหยวนของเขา และเขาต้องการ

ที่จะฆ่าหมีขาวตัวใหญ่

เลยเล่วิ่งไปในทิศทางของเฉินเกอ

“เอ๋ยเล่ ฉันจัดการเอง คุณไปหลบก่อน!”

เฉินเกอพูดแนะเลยเล่

หลังจากพูดจบ หมีขาวก็มาถึงตรงหน้าเฉินเกอแล้วเงินเทอไม่รอช้า รีบเหวี่ยงกระบี่ข็งหยวนในมือ

“ซัวะ!”

เสียงฉีกขาดที่ชัดเจน

เห็นกระบี่ซิงหยวนเฉือนท้องของหมีขาว แต่มันเป็นเพียงชั้น ผิวหนังเท่านั้น ไม่ได้ทำให้หมีขาวบาดเจ็บได้เลย

ในตอนนี้หมีขาวโกรธมาก กระทืบอุ้งมือและอุ้งเท้าลงกับพื้น อย่างแรง จากนั้นก็เริ่มโจมตีเฉินเกออย่างดุเดือดอีกครั้ง

ในพริบตา หมีขาวก็มาถึงหน้าเงินเกอ

หมีขาวยกกุ้งเท้าหมีขึ้นอย่างแรงและกำลังจะตบหัวเฉินเกอ ถ้าโดนตบ แม้ไม่ตายก็อาจเหมือนตายทั้งเป็น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ